ΜΑΓΕΙΑ

Γιατί όταν αναφερόμενοι σε ένα ηλιοβασίλεμα, μένουμε με το στόμα ανοιχτό και το αποκαλούμε «μαγεία», κι όταν μιλήσουμε για κάτι υπέροχο που μας συνέβη, το αποδίδουμε στην τύχη; Έχουμε την εντύπωση πως οι ενέργειες διαχωρίζουν;

Εμείς είναι που διαχωρίζουμε. 
Πότε επιτέλους θα πάρουμε χαμπάρι το τι γίνεται;

Τύχη, ή ατυχία, είναι η ονομασία για πράγματα που συμβαίνουν, στα οποία δεν αντιλαμβανόμαστε την συμμετοχή μας σε αυτά.

Τύχη, δεν υπάρχει. Πόσες φορές, ή με ποιον τρόπο πρέπει να ειπωθεί για να το καταλάβουμε κάποια στιγμή επιτέλους;

Όλα, μα όλα, μα ΟΛΑ, όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, είναι γιατί οι ίδιοι τα έλξαμε. Ή τα δημιουργήσαμε αν θέλετε.

Καιρός να δούμε λοιπόν λίγο πίσω τη ζωή μας, και να κοιτάξουμε, ποιος ο τρόπος μας και η θέση μας ως προς ένα γεγονός, (πριν αυτό προκληθεί,) και θα ανακαλύψουμε, ακριβώς πως, σε κάποιες καταστάσεις προκαλέσαμε την ευτυχία μας, (αρμονία), και πως, σε κάποιες άλλες, τα κάναμε μαντάρα (δυσαρμονία).

Τι νιώθαμε στο παρελθόν, ως προς το συμβάν, πριν αυτό γίνει με τον τρόπο που έγινε,;;

Οι λέξεις μας; Οι συζητήσεις μας;; Οι σκέψεις μας;

Αυτογνωσία παιδιά… Ψάξιμο του τι κάνουμε…

Υπάρχουν βέβαια και πράγματα, (όπως ένας θάνατος κοντινού μας), που θεωρούμε πως δεν έχει καμία σύνδεση σε σχέση με το τι κάναμε εμείς.

Εκ του αποτελέσματος όμως, θα διαπιστώσουμε πως ήρθε πάλι για να εξετάσουμε τον εαυτό μας. Να αναθεωρήσουμε για τις αξίες μας, τη σημαντικότητα των πραγμάτων για μας, τη δύναμη μας κλπ.

Η έλξη τέτοιων γεγονότων, κρύβεται βαθιά στο παρελθόν, οπότε δεν μπορούμε να δούμε πως, και γιατί ήρθε σε μας, (όπως και ποια η συμμετοχή μας στην έλξη τους,) αλλά μπορούμε να δούμε τι μας διδάσκουν.

Επίσης, κάποια πράγματα, είναι αποτέλεσμα έλξης ομάδας ανθρώπων, ή ακόμα και ολόκληρου έθνους…….

Γι’ αυτό λέμε «αποδοχή» σε ότι κι αν συμβαίνει, (μια και έχει ήδη συμβεί).

Γιατί η θέση μας ως προς αυτό, και τα συμπεράσματα μας, είναι που έχει την πρώτιστη σημασία, και όχι η όποια συναισθηματική πτώση μας, η οποία μας καθιστά ανίκανους για την πρόοδο μας.

Μία πρόοδο που αφορά την ουσία της πραγματικής, εσωτερικής εξέλιξης του ανθρώπου. (Που δεν έχει καμία σχέση με την επιστημονική εξέλιξη, η οποία δεν εξετάζει τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά τα φαινόμενα της φύσης ανεξάρτητα από αυτόν, και το πώς ο ίδιος τα επηρεάζει).

Η πρόοδος, έρχεται μέσω της παρατήρησης, αποκάλυψης, κατανόησης, του τι είμαστε και κάνουμε, και κατόπιν της συνειδητής μας προσπάθειας, αλλαγής ουσιαστικά, όλης της κατάστασης της ύπαρξης μας.

Όταν βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά, υπάρχει αυτή η βλακεία που έχουμε: Θα μας έρθει κάτι καλό; Είναι τύχη, ή ήρθε επειδή ήμασταν καλοί άνθρωποι. Αν έρθει όμως κάτι άσχημο, σκεφτόμαστε «με ελαφρά την καρδία», πως «ο Θεός τα’ χει βάλει μαζί μας»…….

Τα πάντα είναι Μαγεία.

Τα πάντα.

Κι εμείς οι ίδιοι, οι Μάγοι της ίδιας μας της ζωής.

Καλοί, ή κακοί;;;

Μια ματιά στο περιβάλλον και στον εαυτό μας, εύκολα μας δίνει σαφή απάντηση ως προς αυτό…

Γιατί οι πρώτοι που επωμιζόμαστε τα αποτελέσματα της όποιας δημιουργίας μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Είναι όλα καλά στη ζωή μας;

Είμαστε ευχαριστημένοι σε όλα τα πεδία ενδιαφερόντων μας, έχουμε αρμονικές σχέσεις με όλους στο περιβάλλον μας, και αισθανόμαστε ήρεμοι; Έχει καλώς. Ας ρίξουμε μια ματιά πως το κάνουμε αυτό. Γιατί εμείς το κάνουμε.

Μήπως όμως δεν είναι έτσι, και θέλουμε να φτιάξει σε κάτι η ζωή μας, ή σε πολλά κάτι;;;;

Ας ξεκινήσουμε τώρα. Αυτή τη στιγμή.

Το θέμα είναι, ότι είτε ερήμην μας, είτε γνωρίζοντας, οι ενέργειες που θα κινηθούν από μας, θα λειτουργήσουν με μαθηματική ακρίβεια τέτοια, ακριβώς όπως και όπου, εμείς οι ίδιοι θα τις έχουμε κατευθύνει.

Ευτυχώς βέβαια που τα «όπλα μας», που είναι γι’ αυτή τη δουλειά έχουν πλαστικές σφαίρες, (κι αυτό, μέχρι ένα συγκεκριμένο επίπεδο), γιατί φαντάζεστε να είχαν κανονικές; Φαντάζεστε;

Εδώ με «πλαστικές», και κοιτάξτε τι έχουμε κάνει σε όλα τα επίπεδα του κόσμου μας, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη που ζούμε. Από πού να το πιάσει κανείς…

Αφήστε που παίζει και το σενάριο κάποιοι να «χαλάνε», κι άλλοι να πολεμούν για να «διορθώνουν» από πίσω, τις όποιες καταστροφές που προκλήθηκαν από αυτούς.

«Μαγεία, είναι η πραγματικότητα των δυνάμεων που δεν κατανοούμε». 

Και γνήσιοι Μάγοι-επιστήμονες, όσοι γνωρίζουν, ακριβώς τι δημιουργούν.

Όλοι οι υπόλοιποι, ξοδεύουν δεξιά - αριστερά την ενέργεια τους, ανταποκρινόμενοι απλά στο περιβάλλον, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα του τι κάνουν. 



ΘΑΝΑΤΟΣ. ΔΥΝΑΣΤΗΣ Ή ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ;

Kαταστροφή θεωρούμε κάθε αλλαγή για την οποία δεν ήμασταν έτοιμοι. (Δεν την περιμέναμε, μας ξεβόλεψε, ή επειδή συμμετέχουμε συναισθηματικά πονάμε).

Είναι οτιδήποτε έχει πεθάνει, (επειδή ολοκλήρωσε το σκοπό του) και αποτελεί πια παρελθόν.

Η απεγνωσμένη προσπάθεια να παραμείνουμε όμως σε αυτό, μας ακινητοποιεί, και μας κάνει να μη μπορούμε να δούμε τα καινούρια δεδομένα.

Πεθαίνει η κάμπια για να γίνει πεταλούδα, το λουλούδι για να δώσει καρπό, το κάθε τι που ήμασταν ή που ζήσαμε χθες, για να μπορέσει το σήμερα, να ανοίξει μία πόρτα στο αύριο, που θα φτάσει να γίνει παρόν μας.

Χρόνος δεν υπάρχει.
Υπάρχει αλληλουχία γεγονότων ανάμεσα στην κάθε μεταμόρφωση, και η εναλλαγή του ήλιου από το ξημέρωμα στη δύση, μας έχει κάνει να πιστεύουμε πως οι μέρες είναι αυτές που περνάνε…

Ακόμα και τα γηρατειά, δεν απεικονίζουν το χρόνο, όσο κι αν αυτό έχει παραμείνει να πιστεύουμε.
Είναι η φθορά της ύλης για κάτι άλλο…

Η παροδική παρουσία μας εδώ, θα έπρεπε να ήταν μάθημα για μας, κι όχι βασικό συστατικό φόβου. Θα έπρεπε να «εκμεταλλευτούμε» την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή που ζούμε.

Στη στιγμή είναι η ζωή μας. Και όχι στη θύμηση, (παρελθόν), ή τα σχέδια που κάνουμε (μέλλον).
Στην κάθε στιγμή, η οποία είναι μοναδική. Να ρουφήξουμε από μέσα της, όσο περισσότερο μπορούμε…εμπειρία.

Κι αυτό, μέσα από κάθε στάδιο της ζωής μας. Γέννηση, νηπιακή κατάσταση, παιδικότητα, εφηβεία, νιότη, μεγάλωμα, ωρίμανση, πείρα, γηρατειά.

Εμπειρία όμως, όχι αποτελούμενη από τα εξωτερικά πράγματα που μας συμβαίνουν.
Εμπειρία εσωτερική, «εξαιτίας των εξωτερικών πραγμάτων που μας συμβαίνουν, και των ανθρώπων με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή».

Ποιοι ήμασταν.
Ποιοι είμαστε.
Που πάμε…..
Τι νιώθουμε.
Τι κρύβουμε.
Τι φοβόμαστε.
Πως αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις.
Είμαστε αυτό που νομίζουμε, ή κάθε μέρα τιθέμεθα να ξεδιπλώσουμε μία συνέχεια αυτού που είμαστε, ανακαλύπτοντας κάθε φορά, άγνωστε πτυχές μας, που αποτελούν εμάς;

Κάθε στάδιο της ζωής μας έχει τα «διαμάντια του», μα οι γελοίοι καθορισμοί, πεποιθήσεις, και το κατεστημένο, μας έχουν φορτώσει μια ψυχολογία αξίας για τη ζωή τέτοια, που κυμαίνεται ανάμεσα στην ηλικία των 25, μέχρι άντε το πολύ των 35 χρόνων.

Πριν είμαστε παιδιά, μετά γερνάμε, και περιμένουμε να πεθάνουμε άδειοι….. Τόσο καλά…..
Ζούμε 80 χρόνια, για να αξίζουν μόνο αυτά τα 10. Κι αυτά τα 10 πάλι, να περνάνε πιο γρήγορα κι απ’ το νερό. Πόσο ανόητο……..

Κι όμως. Ενώ άλλοι μας έκαναν να το πιστεύουμε και να ζούμε με αυτό, οι ίδιοι το αποδεχτήκαμε, σαν αναγκαίο κακό, κοιτώντας, να επιβιώσουμε απλώς, και όχι να ζήσουμε.
Τα παιχνίδια του τι χάνουμε όμως, και τι κερδίζουμε από τη ζωή μας, οι ίδιοι τα κάνουμε στον εαυτό μας. Παίζουμε ένα παιχνίδι με ήδη προκαθορισμένες ιδέες για το «άσκοπο» της ζωής.
Κάναμε το απλό πολύπλοκο, και δίνουμε έμφαση στο τι φαίνεται, και όχι στο τι είναι πραγματικά σημαντικό.

Έρχεται τότε η απώλεια αγαπημένου ανθρώπου με το θάνατο, και ισοπεδώνει, την ήδη κατακερματισμένη μας μη ζωή.

Πότε θα ζήσουμε επιτέλους;
Και τι σημαίνει για μας το να ζήσουμε;
Κάτσαμε ποτέ να το σκεφτούμε έστω και λίγο;
Ή ήμασταν πολύ απασχολημένοι με «τις υποχρεώσεις» (που επίσης άλλοι μας φόρτωσαν), για να κάτσουμε να δούμε τι συμβαίνει μέσα μας;;

Όλοι μας κυνηγάμε κάτι, κι αν ερωτηθούμε, δεν ξέρουμε τι είναι αυτό…..
Αγάπη; Ευτυχία; Γαλήνη;
Λεφτά;
Ασφάλεια μήπως; Αχά!!!!!!!

Η τάση για ασφάλεια οδηγεί στην αδράνεια. Κι αυτό, γιατί οποιουδήποτε είδους ασφάλεια, είναι πλασματική. Κρύβει την τάση μας για έλεγχο, σε πράγματα που δεν είναι ποτέ  δυνατόν να ελεγχθούν. Τα πάντα, μα τα πάντα αλλάζουν σε όλη τη φύση. Γιατί εμείς και η ζωή μας να αποτελούν εξαίρεση, σε έναν κόσμο που ήμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του;

Η απεγνωσμένη προσπάθεια για ασφάλεια, μας κάνει να διαχωρίζουμε από αυτά που ζούμε, τα σημαντικά, από τα ασήμαντα.
Η παραδοχή του θανάτου, και της προσωρινότητας των πάντων όμως, μας φέρνει στη θέση του να δούμε, πως όλα είναι σημαντικά, όσο υπάρχει ανάσα ακόμα σε αυτό το σώμα. 


Και ξανά:
Όλοι μας κυνηγάμε κάτι, κι αν ερωτηθούμε, δεν ξέρουμε τι είναι αυτό…..
Αγάπη; Ευτυχία; Γαλήνη;
Λεφτά;
Ασφάλεια μήπως;

Να η πυραμίδα μας λοιπόν:
Ζητάμε ασφάλεια, γι’ αυτό κατευθυνόμαστε στο να βγάλουμε χρήματα, για να μας φέρουν την αγάπη, την ευτυχία, και τη γαλήνη στη ζωή μας.

Ερχόμενος όμως ένας θάνατος πχ αγαπημένου προσώπου, διαπιστώνουμε πως τρέφαμε  αγάπη απέναντι του, και δεν προλάβαμε κι όλας, ούτε να του την εκφράσουμε, ούτε και να του πούμε το πόσο τον αγαπούσαμε......

Άρα, ενώ είχαμε την αγάπη εξ αρχής, την κυνηγούσαμε μέσω του χρήματος και της ασφάλειας, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούσαμε να τη δούμε.

Μήπως επειδή ψάχναμε τελικά έξω από εμάς; Γι’ αυτό;

Ασφάλεια μήπως τελικά για το είναι μας, είναι μόνο η αγάπη; Κι αν τελικά ναι, στη μέση της πυραμίδας μας που βρίσκεται το χρήμα, μήπως αυτόματα ακυρώνει την αξία του;;;

Μπορείς να αγκαλιάσεις χαρτονομίσματα και να νιώσεις ζωντανός;
Να πληρώσεις για να φέρεις στη ζωή αυτόν που έχει ήδη φύγει;
Να έχεις ένα ανάκτορο για σπίτι, όταν δεν έχεις ούτε έναν άνθρωπο να το γεμίσει γεμάτος χαμόγελα, παρουσία, ή ένα του χάδι;;

Τελικά καταστροφή και θάνατος, δεν είναι απλά μία μεταμόρφωση;
Όταν έρχεται σε καταστάσεις, έχει μεταμορφώσει το σκηνικό για να νιώσεις το νέο σαν εμπειρία, κι όταν πρόκειται για απώλεια προσώπου να σου δείξει τι είχες, που πάντα το είχες, και βιώνεις πως το έχασες. Γ’ αυτό και ο θάνατος είναι Μεγάλος Δάσκαλος.

Τη μεταμόρφωση λοιπόν χρειάζεται να δούμε σε οποιοδήποτε χαμό, ώστε να καταφέρουμε να πάρουμε τα δώρα της.
Νομοτελειακά, αυτή είναι η συνέχεια της ζωής, που πάντα έρχεται μέσα από το θάνατο.

Αγκάλιασε τον. Τίμησε τον. Άσε να σε αγγίξει. Άσε να σε διδάξει. Να σε μεταμορφώσει.
Πως όσο είσαι ζωντανός, μόνη ασφάλεια σου είναι η εμπειρία σου, και τα πράγματα που συνεχώς αλλάζουν. Εσύ είσαι η ασφάλεια σου, που υπάρχεις, βιώνεις, και ζεις το τι συμβαίνει μέσα σου.

Άσε το έξω. Κοίτα τι σου κάνει. Και προσπάθησε, να χρησιμοποιείς το έξω για την έκφραση των αξιών που ζητούν βίωμα σε πράξη, για να αποκτήσεις ουσιαστική εμπειρία ζωής.

Ζωντανός δεν είναι όποιος απλά αναπνέει.
Είναι αυτός που βρίσκει τα δώρα της ζωής, εκεί που οι περισσότεροι δεν βλέπουν ότι υπάρχουν. Αυτά αναζήτησε. Μέσα σου…


ΣΤΑΔΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ, ΞΕΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ, ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ «ΑΠΛΥΤΑ ΜΑΣ» ΣΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!

-Πρώτα, θίγεσαι για κάτι που σου προσάπτουν, επειδή ενώ το έχεις, αρνείσαι να το παραδεχτείς.

Το στοίχημα είναι να στραφείς στον εαυτό σου, και να δεις, ότι η ρίζα της όποιας αντεπίθεσης σου, ή της προσβολής, αφορά όντως ότι έχεις το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, και έχουν δίκιο οι άλλοι που το αναγνωρίζουν σε σένα. Επειδή όμως δεν σου αρέσει που υπάρχει μέσα σου, και λόγω του ότι δεν μπορείς να πολεμήσεις με αυτό, πολεμάς με όποιον σε κατηγορήσει πως το’ χεις.

-Κατανοώντας τα παραπάνω, πας αυτόματα στο επόμενο στάδιο:
Είσαι πια στην αποδοχή του ότι το έχεις, οπότε αν κάποιος σε κατηγορήσει γι’ αυτό, κι εξακολουθείς να νιώθεις άσχημα, σημαίνει πως ακόμα το βλέπει σε σένα, άρα έχεις δρόμο στο να το ξεπεράσεις, όμως με αυτή σου τη στάση, δεν σου βγαίνει πια να του αντεπιτεθείς. Απλά αναγνώρισε κάτι σε σένα, που το ξέρεις ήδη. Φυσικά για να σε κατηγορεί γι’ αυτό, πρώτα το έχει ο ίδιος, αλλά αυτό αφορά τη δική του αυτογνωσία, και όχι τη δική σου.


-Αποδεχόμενος το χαρακτηριστικό αυτό, φτάνεις στο τρίτο πια στάδιο, αυτό του να το αγκαλιάσεις, και να το κατανοήσεις πλήρως, ώστε γινόμενο κτήμα σου, να είσαι σε θέση, να αποφασίσεις, πως αφού είναι κάτι που  δεν θέλεις να βγαίνει σε σένα, (χωρίς εσένα, δηλαδή τη δική σου συνηγορία), το παρατηρείς ποια, και κοιτάς να σε ποιες περιπτώσεις σου βγαίνει, ώστε να καταφέρεις να το τιθασεύσεις, και κάποια στιγμή, με την επανάληψη, να πάψει να υπάρχει μέσα σου. (Με την έννοια πως η διαδικασία της αποδοχής το έχει μεταμορφώσει). Οπότε γνωρίζεις, πως είναι κάτι που ναι μεν έχεις, μα πια δεν λειτουργεί σε σένα.

Σε αυτή τη φάση, αν βρεθεί κάποιος που πάλι σε κατηγορήσει γι’ αυτό, ίσως για μια ακόμα φορά, αυτήν όμως εκ νέου, σε «ενοχλήσει» ξανά, χωρίς να κατανοείς, το γιατί υπάρχει αυτή η ενόχληση αφού το έχεις νικήσει.

Τίθεσαι σε αυτό το στάδιο τώρα, να αντιληφθείς, να κατανοήσεις και να αποδεχτείς κάτι άλλο:
Πως αφού δεν το έχεις, (και είσαι σίγουρος γιατί το νίκησες), απλά, επειδή ο άλλος το έχει έντονο μέσα του, δεν είναι σε θέση, να δει ο ίδιος, τι πραγματικά είσαι εσύ, αλλά βλέπει σε σένα μόνο τον καθρέφτη του. (Αυτό συμβαίνει σε ανθρώπους, που ενώ συναντούν κάποιον πολύ προχωρημένο στο Δρόμο, του προσάπτουν πχ, εγωισμό, μη ειλικρίνεια και μη καθαρότητα, ή ότι κάτι θέλει να τους πάρει…... Είναι δικά τους όμως χαρακτηριστικά).

Αποδεχόμενος πως ο άλλος δεν είναι σε θέση να καταλάβει πραγματικά τι είσαι, γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τα έργα σου, αυτόματα σου φεύγει και η ενόχληση που αισθάνθηκες.

Στη ουσία όμως, πρώτα έχεις αποδεχτεί, ότι εσύ δεν είσαι σε θέση να τους κατανοήσεις όλους, και κατόπιν ότι δεν μπορούν όλοι να «δουν» πραγματικά, και να κατανοήσουν τι είσαι ο ίδιος.
Έχεις αποκτήσει ειρήνη μέσα σου. Μπορείς πια να δεις αυτόματα, το κάθε επίπεδο του άλλου όταν κρίνει, (ακριβώς γιατί στο παρελθόν πέρασες ο ίδιος μέσα από αυτές τις λειτουργίες), και είσαι τώρα σε θέση, να αποφασίσεις, το ποια θα είναι η στάση σου απέναντι τους, μια και ο ίδιος το έχεις ξεκάθαρα μέσα σου.

-Το αν θα θελήσεις να παραμείνουν στη ζωή σου ή όχι.
Φεύγεις, εφόσον παραμένοντας αμετακίνητοι δείχνουν, ότι δεν έχουν καμία διάθεση να δουν τον εαυτό τους, οπότε εν τέλει, ούτε τη δική σου θέση.
Ή μένεις, χωρίς να ενδίδεις στο παιχνίδι τους παραμένοντας στη θέση σου, κι αν καταλάβουν κατάλαβαν, αν όχι, δεν «μπορούν» να καταλάβουν. (Πάλι η ίδια αποδοχή χρειάζεται από σένα εδώ. Πως δεν μπορούν όλοι τελικά να καταλάβουν τα όσα μοιράζεσαι, και πως άλλη η συνειδησιακή τους θέση, άλλος ο τρόπος που χρειάζονται, ή, άλλος τελικά ο δρόμος τους σε σχέση με τον δικό σου).

Ή, πάλι μένεις, και παίζεις το παιχνίδι τους, απευθυνόμενος  σε αυτό που είναι μέσα τους, και όχι σε αυτό που βγαίνει προς τα έξω με το κατηγορώ τους. Αυτό το κάνεις αν αντιληφθείς πως υπάρχει μέσα τους μια σπίθα η οποία τους ωθεί, ώστε κάποια στιγμή να στραφούν να δουν τι κάνουν, και οπότε θέλεις να είσαι κοντά τους όταν αυτό συμβεί.

-Το αν θα καταναλώσεις χρόνο και ενέργεια να τους εξηγήσεις ώστε να καταλάβουν όλη αυτή τη λειτουργία που περιγράφηκε από την αρχή, για να καταφέρουν κάποτε να ελευθερωθούν οι ίδιοι.
Χρόνο τόσο, που να μην σε απομακρύνει από τη δική σου Ατομική πορεία.


-Το να τους ξεμπροστιάσεις, ή να τους βρίσεις, ή να τους κατηγορείς φυσικά δεν παίζει, γιατί αν έχεις αντιληφθεί όλη την επεξήγηση στην αρχή του κειμένου για τις περιπτώσεις που θίγεσαι, θα αισθάνεσαι ντροπή να φερθείς κατά τέτοιο τρόπο. Άσε που αποδεικνύεις πως από αυτογνωσία, είσαι στο μηδέν.

ΑΠΟΤΑΥΤΙΣΗ

Όταν διαπιστώνουμε πως δεν μας αρέσει ο εαυτός μας, είναι γιατί υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα για τα οποία τον κρίνουμε. Είναι έτσι, και όχι αλλιώς.

Τα συναισθήματα δυσαρέσκειας, είναι το αποτέλεσμα αυτής της κρίσης. (Σε κάθε σκέψη, αυτόματα «κολλάει», το αντίστοιχο δονητικά συναίσθημα). Μετά έρχεται το βάρος, η πτώση, και ίσως και κάτι που θα εμφανιστεί σωματικά. (Πχ πονοκέφαλος)

Χρειάζεται λοιπόν να δούμε, σε τι έχουμε κρίνει τον εαυτό μας.

Μας θεωρούμε άσχημους, μη επαρκής, δεν συγχωρούμε τα λάθη μας, τεμπέληδες, μη συνεπείς κλπ;

Κατ’ αρχήν συνήθως μια τέτοια κρίση πηγάζει από τη σύγκριση μας με τους άλλους, ή από αυτό που αυτοί περίμεναν από εμάς, (ή νομίζουμε πως περίμεναν).

Άλλες φορές αφορά τα σύγκριση με «μία ιδέα» που έχουμε, για το πώς, «θα έπρεπε να είμαστε». Αν φερόμαστε λοιπόν με κάτι λιγότερο από το «πρότυπο μας», έρχεται  απογοήτευση.

Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Η αναγνώριση της κρίσης μας εντοπίζοντας το θέμα.

Το επόμενο είναι, η αποδοχή αυτού του γεγονότος. Κοιτάμε καθαρά αυτό που συμβαίνει. «Πως ναι, ήμουν ανεπαρκής, αλλά μόνο ως προς την ιδέα που είχα, ή τις προσδοκίες. Όχι όμως ως προς αυτό που είμαι πραγματικά, γιατί σε αυτό που είμαι, δεν μπορώ να προσάπτω τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ανεπάρκειας, ως τα μόνα μου χαρακτηριστικά».

Καταλαβαίνουμε πως κοιτάμε τον εαυτό μας λοιπόν μεμονωμένα, και όχι σε σύνθεση, ή έκταση, ή βάθος. Τον διασκορπίζουμε, και φωτίζουμε μόνο ένα κομμάτι το οποίο και διογκώνουμε…

Κοιτάζουμε να ξεχωρίσουμε οπότε, αυτό που είμαστε ολικά, από το μεμονωμένο κομμάτι που κρίναμε.

Τότε, βλέπουμε το γιατί θα θέλαμε να μην ήμασταν έτσι, και θα δούμε ότι αφορά τον έλεγχο. Πάμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας, να είναι συγκεκριμένα πράγματα, με τη μορφή που τους έχουμε ήδη προσδιορίσει, αλλιώς είμαστε θαρρούμε ατελής. Αυτό μας δείχνει πως μας σαμποτάρουμε εμείς οι ίδιοι.

Συνήθως, για πράγματα που νομίζουμε μόνο πως μας λείπουν. Εκεί μπορούμε να δούμε τι δουλεύουμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Γιατί αυτό που κρίναμε, είναι μόνο η επιφάνεια, και αφορά ένα γεγονός. Το βάθος είναι κάτι γενικότερο. Είτε η υπομονή, είτε η αποδοχή, η αντοχή, η δύναμη κλπ.

Τότε, αποφασίζουμε να κάνουμε πράγματα τα οποία θα μας αποδείξουν (και το ξέρουμε,) πως το χαρακτηριστικό το έχουμε απλά δεν το έχουμε διαπιστώσει στη πράξη.

Φοβόμαστε; Θα κάνουμε επίτηδες όσα φοβόμαστε. Δεν θα μας τα φέρνει όμως το περιβάλλον. Οι ίδιοι θα τα προκαλέσουμε, και την ώρα που θα βρισκόμαστε μέσα τους, θα παρατηρούμε…

Το αστείο είναι πως τίποτα απ’ όσα είχαμε το φόβο ότι θα συμβεί δεν γίνεται. Φούσκα ο φόβος…

Εκεί, στην πράξη όμως, διαπιστώνουμε τελικά, πως έχουμε τα πάντα, και πως η κάθε ανεπάρκεια, αφορά τις υποτιθέμενες μόνο ελλείψεις μας, δηλαδή απλά μία νοητική θεώρηση.

Διαπίστωση;
«Ο προγραμματισμός του νοητικού μας φορέα, μας ρίχνει σε παγίδες».

Οπότε;
Παίρνουμε τον έλεγχο της σκέψης μας, (όχι ακαριαία βέβαια, αλλά αρχίζουμε να το δουλεύουμε), και κοιτάμε καθαρά, χωρίς κρίσεις και χαρακτηρισμούς.

Αυτό αφορά τον παρατηρητή της λειτουργίας μας, ο οποίος δεν ταυτίζεται με την πράξη ή τα αποτελέσματα της, αλλά μένει στο χειρισμό, και το πώς δουλεύουν οι ενέργειες, ανάλογα το χρώμα που ο ίδιος τους δίνουμε.

Κοιτάζουμε να ξεκινούν τα πράγματα από μας, και όχι να είμαστε ανταποκρινόμενοι σε ότι συμβαίνει. Προσπαθούμε να γίνουμε ενεργητικοί.

Αυτό σημαίνει (μια και ήδη αυτό το δουλεύουμε), πως οτιδήποτε έρθει και από μόνο του μπροστά μας, θα το χειριστούμε πάλι ενεργητικά. Δηλαδή ενώ ήρθε, δεν θα μας παρασύρει μέσα του, γιατί γνωρίζουμε πως δουλεύει η όλη διαδικασία.

Επανερχόμενοι στο θέμα, βλέπουμε πως αν κάνουμε μία πράξη την οποία προγραμματίζουμε να μας ρίξει, αυτό και θα κάνει. Αλλά είναι λειτουργία την οποία αναγνωρίζουμε. Αντιλαμβανόμαστε πως γνωρίζοντας την, αν πέσουμε μέσα, θα ξέρουμε πως παρασυρθήκαμε να ταυτιστούμε, οπότε εύκολα αποταυτιζόμαστε, γνωρίζοντας πως απλά ήταν μία θεώρηση δική μας.

Παιχνιδίζουμε λοιπόν.
Επιλέγουμε πορεία, μπαίνουμε οικειοθελώς, και παρατηρούμε.
Δεν ταυτιζόμαστε, αλλά είμαστε εκεί, παρόντες, να δούμε το ξεδίπλωμα μας.
Δεν καθορίζουμε τι να είμαστε, αλλά παρατηρούμε τι είμαστε στο κάθε τώρα μας.
Χωρίς καμία απολύτως κρίση.
Τι είμαστε ικανοί να νιώσουμε, βιώσουμε, δούμε, αντιληφθούμε.

Και ζήλια, και θυμό, και ανεπάρκεια, και αγάπη, και πάθος, και δύναμη, και ομορφιά.
Τα βλέπουμε όμως.

Η προσοχή μας είναι στο να μην μπορέσει να μας κρυφτεί τίποτα, και όχι στο να  κατηγορήσουμε τον εαυτό μας, ή να τον χαρακτηρίσουμε αναλόγως του τι νιώθουμε.

Η κατανόηση, και το αγκάλιασμα όλων των λειτουργιών μας, φέρνουν το μεγαλείο μας στην επιφάνεια.

Γιατί ενώ βιώνουμε όλα όσα βιώνουμε, δεν είμαστε αυτά, αλλά Αυτός που τα βιώνει, και αντιλαμβάνεται τις λειτουργίες, τους νόμους, τις αιτίες και όλα τα αποτελέσματα.

Αποταυτιζόμενοι από τα αποτελέσματα, έρχεται η γνώση αυτού που Είναι, και τότε μας δίνεται η δυνατότητα και να βιωθεί. Έτσι, γινόμαστε οι αιτίες.


Γιατί είμαστε ανοιχτοί σε όλα όσα δεν είναι αποκαλυμμένα, αλλά περιμένουν να πάμε εμείς εκεί, ώστε να μας γίνουν γνωστά...