Όταν θεωρούμε πως κάναμε λάθος
για κάτι και έχουμε βάρος, τύψεις, και δυσαρέσκεια εξ’ αιτίας του, την ίδια
ακριβώς στιγμή αυτής της συνειδητοποίησης, είναι που πρέπει να το παραδεχτούμε,
(πρώτα μέσα μας), και φυσικά στο περιβάλλον, και να φερθούμε όπως θα νιώσουμε
ως προς αυτό.
Κι όχι γιατί μπορούμε να
σβήσουμε ότι έγινε, (τα αποτελέσματα που μπορεί να έφερε), αλλά γιατί έτσι
δηλώνουμε νέα καταγραφή στο εσωτερικό μας, η οποίο προστίθεται πάνω στο λάθος,
και σαν καταχώρηση αυτής της θέσης μας, το χαρακτηριζόμενο λάθος, τοποθετείται
αυτόματα στο παρελθόν, με τη δύναμη του τώρα μόνο να μετράει.
Το «λάθος μας», ήταν καθαρά
δεδομένο λάθους, ώστε να αντιληφθούμε ποιοι είμαστε ως προς αυτό. Που πατάμε.
Τι νιώθουμε. Τι βιώνουμε για όλο το διαδραματισμένο σκηνικό! Να γυρίσουμε σε
μας…
Αυτοί που ζουν στο χθες, θα
παραμείνουν κολλημένοι στο λάθος μας.
Γ’ αυτούς όμως που ζουν στο
σήμερα, θα αποτελεί το νέο φέρσιμο μας, την τωρινή παρούσα αλήθεια μας.
Στην ουσία όμως, θα είμαστε οι
ίδιοι εντάξει με τον εαυτό μας, άσχετα αν κανείς δεν μπορεί να δει τις
συνειδητοποιήσεις μας, ή τη νέα μας αισθαντική κατάσταση.
Κι όταν είμαστε εντάξει μέσα
μας, δεν μπορεί να μας αγγίξει, ή να μας επηρεάσει κανείς! Γιατί είμαστε
συντονισμένοι με αυτό που ωθεί την καρδιά μας ώστε να δράσει! Δείκτης φυσικά
είναι η αγαλλίαση, και ειρήνη που θα αισθανόμαστε.
Λάθος λοιπόν, είναι η κάθε
συνειδητοποίηση μας, που μας δείχνει πως σε ένα γεγονός, δεν εκφράσαμε την
αλήθεια μας. Ως προς εμάς όμως.
Και όχι η δημιουργία μετάνοιας
μας, ή και τύψεων, οι οποίες προκλήθηκαν εξαιτίας της συμπεριφοράς των άλλων
γι’ κάτι που πράξαμε. Γιατί τότε, δεν θα έχει γίνει λάθος ως προς εμάς, (μια
και εμείς εκφράσαμε την αλήθεια μας,) αλλά επειδή έτσι θα το έχουν χαρακτηρίσει
οι άλλοι, βάζοντας μας στην πραγματικότητα τους, ώστε να το φορτωθούμε μόνο ως
λάθος, χωρίς να είναι αυτή η δική μας πραγματικότητα ως προς αυτό.
Η αλήθεια, η καθαρότητα μας,
και η ελευθερία μας, είναι ατομική υπόθεση.
Να όμως γιατί είναι σκληρή και
δύσκολη, η οποιαδήποτε ειλικρινής συγνώμη.
Γιατί ξηλώνει εγωισμούς,
δικαιολογίες, παραδοχές αμέλειας, επιπολαιότητες, ασυνέπειες, και μας ενώνει
αυτόματα με την Ψυχή μας.
Μας φέρνει αντιμέτωπους με όλα
όσα, ενώ δεν θέλουμε να τα έχουμε για να είμαστε αρεστοί, (πρώτα σε μας και το
παραμυθάκι που έχουμε στρώσει ότι ισχύει ως προς τον εαυτό μας και του τι
είμαστε,) παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν μέσα μας, και φοβόμαστε πως θα απορριφτούμε,
πρώτα από τον εαυτό μας, και κατ’ επέκταση από το περιβάλλον μας αν τα παραδεχτούμε.
Αναιρεί μεν το λάθος λοιπόν η
παραδοχή μας, όχι όμως και τα αποτελέσματα που έχει φέρει.
Τιθέμεθα λοιπόν, να
διαχωρίσουμε τα αποτελέσματα, από εμάς, οι οποίοι τα προκαλέσαμε.
«Άλλο το ποιοι είμαστε, και
άλλο το τι κάναμε».
Το τι κάναμε, δεν είναι αυτό
που είμαστε, αλλά μόνο, μία μεμονωμένη έκφραση μας, σε κάθε κατάσταση μέσα στο
χρόνο.
Τότε όμως, (με την παραδοχή του
λάθους, και το ότι άλλο είμαστε εμείς, και άλλο η μεμονωμένη μας έκφραση,)
μπορούμε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, και να στραφούμε να περισώσουμε ότι
μπορούμε ως προς τα αποτελέσματα του λάθους, σαν πράγματα που απλά έγιναν, και
ζητούν τώρα λύση από μας, ασχέτως του ποιος τα προκάλεσε.
Το τι έχει γίνει δεν αλλάζει,
μπορεί όμως πάντα να μεταμορφωθεί. Έτσι συμπληρωνόμαστε, ολοκληρωνόμαστε, βιώνουμε, προχωράμε.
Που;
Στο εσωτερικό μας.
Στην εξέλιξή μας.
Στο δρόμο μας προς την
ολοκλήρωση.
Και είναι απόλυτα βασισμένη
στην ειλικρίνεια και την αλήθεια μας.
Και η αγάπη;
Μα η αγάπη είναι αυτή που μας
ωθεί να βρούμε ισορροπία, στην ανισορροπία που μας φορτώνει το περιβάλλον, και
όλη η ψεύτικη καταχώρηση μέσα μας για το ποιοι είμαστε.
Και έτσι μόνο, μέσω της
ισορροπίας, βιώνεται η αρμονία των πάντων, μέσα, και έξω από εμάς.
