Σαφώς και μας «κουράζει» η
επεξήγηση των λειτουργιών μας. Αν επεξηγούσαμε, ή αναλύαμε αυτά που κάναμε, ή
νιώθαμε, ή σκεφτόμασταν, τότε θα κάναμε αυτογνωσία.
Πράγμα, που σαφώς δεν
συμβαίνει, για το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων του πλανήτη.
Καλώς ή κακώς, ένα ρολόι λέει
απλώς την ώρα.
Για να εξηγήσεις όμως, το κάθε
του γρανάζι, (ενώ μέσα σου το’ χεις, (αν το’ χεις), σαν ολοκληρωμένο
μηχανισμό), χρειάζεται να μιλάς μισή ώρα γι’ αυτό, και πάλι δεν θα τα
περιγράψεις όλα. Μόνο έτσι μαθαίνεις όμως το να μπορείς να διορθώσεις μια βλάβη
του, αν τρέχει μπροστά, ή μένει πίσω.
Η ασυνειδησία είναι απλή.
Μαθαίνουμε να «βουτάμε» όμως
μέσα μας σε αυτή, για να δούμε ποιες ακριβώς πολύπλοκες διεργασίες μας οδήγησαν
ώστε να λειτουργούμε όπως λειτουργούμε;
Ξέρουμε τα κίνητρα μας; Όχι τα
επιφανειακά…. Όοοοοχι. Τα άλλα…
Προσανατολίζουμε τον εαυτό μας,
«να γνωρίζουμε τι κάνουμε», και γιατί «το κάνουμε»;
Το απλό, το ξαναβρίσκουμε με την πραγματική
του ποιότητα, μόνο αν έχουμε περάσει, ξεκλειδώσει, αναλύσει, δει, διευκρινίσει,
και ξηλώσει, το κάθε γρανάζι που λειτουργεί με τρόπο που μας χαλάει, μας
παιδεύει, μας αγχώνει, μας καταπιέζει, μας μπερδεύει, μας ρίχνει, μας
φοβίζει, μας πονάει…
Το απλό όμως, αυτή τη φορά,
λειτουργεί με τη «γνώση», και της παραμικρής λεπτομέρειας του υπόβαθρου του
θαυμάσιου μηχανισμού που λέγεται Άνθρωπος!
Έκτοτε, είμαστε σε θέση, ανά
πάσα στιγμή να την «ξεδιπλώσουμε», περιγράφοντας την.
Τι μας ώθησε, γιατί, σε ποιες
περιπτώσεις, και τι θέλουμε να εκφράσουμε ακριβώς σε κάθε κατάσταση.
Όλα αυτά εξωτερικά.
Γιατί μέσα μας έχει γίνει σε
κλάσματα δευτερολέπτου.
