Ο ΔΡΟΜΟΣ ΟΧΙ ΩΣ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ, ΜΑ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!


Η αρχική μας είσοδος στο «Δρόμο», αφορά μία «μέθοδο», κατά την οποία είμαστε σε θέση χρησιμοποιώντας την, (αφού την ακολουθήσουμε), να προχωρήσουμε, για να βγούμε από την άγνοια…

Είναι αυτή που είναι συμβατή πιο πολύ σε μας. Το καταλαβαίνουμε, γιατί αισθανόμαστε οικεία ως προς αυτήν.

Δεν είναι όλες οι μέθοδοι για όλους, και γι’ αυτό φυσικά υπάρχουν και πολλές, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα  διαφορετικής προσέγγισης.

Αργότερα όμως, ωριμάζοντας, θα καταλάβουμε (γιατί θα το δούμε στην πράξη κατά την εργασία με τον εαυτό μας), πως η γνωριμία μας και με κάθε άλλη μέθοδο που υπάρχει, είναι και αυτό που θα μας ολοκληρώσει τελικά.

Αφήστε που εισχωρώντας σε βάθος στην αρχική διαλεγμένη μας μέθοδο, θα διαπιστώσουμε πως όλα τα στάδια από τα οποία περνάμε έτσι κι αλλιώς, περιλαμβάνουν όλες τις υπόλοιπες…

Αν μείνουμε όμως στην αρχική που ακολουθήσαμε, θα μας βάζει η ίδια η μέθοδος «όρια», εξαιτίας των κανόνων γραμμής την οποία προάγει.

Όλες οι μέθοδοι, είναι μόνο για να σου ανοίξουν τον δρόμο στα εσωτερικά, ώστε ελεύθερα πια να εκδηλωθεί, η δική μας Ατομικότητα, που όταν λειτουργεί πια αβίαστα, δεν περιλαμβάνει μεθόδους, κανόνες, και κανέναν απολύτως περιορισμό.

Κάθε τι, εκδηλώνεται, ώστε να το ακολουθήσουμε, για να το καταργήσουμε αργότερα σε ένα ανώτερο στάδιο.
Κάθε τι, σκοπό έχει την κατάργηση του!
Και τότε, είναι που είσαι ακόμα πιο πέρα…

Αν παραμένουμε σε μία, θα είμαστε εγκλωβισμένοι, χωρίς αυτό να μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε.

Γιατί ενώ θα έχουμε δυσφορία, (και πτώσεις, κάτι που δεν θα έπρεπε λόγω της ανυψωμένης θέσης που θα βρισκόμαστε), δεν θα μπορούμε να εντοπίσουμε από πού αυτή προέρχεται.

Μια και ακολουθήσαμε την μέθοδος μας απόλυτα, θα απορούμε που βρίσκεται η αιτία. Και θα λέμε: Αφού έχουμε λύσει τα «χαμηλά» (θεωρητικά) ζητήματα του χαρακτήρα μας, γιατί;

Μα το πρόβλημα είναι ακριβώς στην ίδια τη μέθοδο. Ολοκλήρωσε απλά τον σκοπό της. Χρειάζεται να ελευθερωθούμε από αυτήν.

Το αετόπουλο, αν δεν αφήσει τη φωλιά, δεν θα πετάξει ποτέ μόνο του, να συναντήσει το πεπρωμένο του!

Το «κόλλημα» σε μία μέθοδο, (όπως και σε οτιδήποτε άλλο,) μας καθιστά, στο να συντηρούμε τη χωριστικότητα παραμένοντας εκεί….. Σωστή η δική μας μέθοδος, λάθος όλων των άλλων.
Η χωριστικότητα, είναι το μεγαλύτερο αγκάθι στην καρδιά του εξελιγμένου!

«Μα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη!»

Κάθε τι το οποίο ακολουθούμε, ή πιστεύουμε τη δεδομένη στιγμή, είναι απλά, το συγκεκριμένο «βοήθημα», στη συγκεκριμένη φάση, και χρονική στιγμή της ζωής μας, και όχι η καταγραφή του μέσα μας, ως τη μόνη «σωτηρία  μας».

Η καταχώρηση ως του «μοναδικού σωστού», μπολιάζει τη δημιουργία εξαρτήσεων, σε κάθε τι στη ζωή μας.

Στα επίπεδα της μη γνώσης αφορά πρόσωπα, υλικά αποκτήματα, δύναμη, εξουσία, ενώ στα επίπεδα της μαθητείας, δασκάλους, σχολές, ιδεολογίες, μεθόδους.

Πίσω όμως και από τα δύο αυτά επίπεδα, (της μη γνώσης αρχικά, και της μαθητείας αργότερα), κρύβεται η απεγνωσμένη ανάγκη μας για ασφάλεια, προσδιορισμού, και επιβεβαίωσης της αξίας μας, και σαφώς, η απομάκρυνση τελικά από αυτό που λαχταρά η καρδιά μας: «Ή ένωση με τον εαυτό μας»!

Ο στόχος είναι, «ελευθερία, ακόμα και από την έννοια της ελευθερίας». Τότε είμαστε πραγματικά ελεύθεροι!