Δεν τίθεται θέμα ότι η υπομονή
έχει όρια, ούτε φυσικά πως τη μια στιγμή κάνουμε υπομονή, και την άλλη όχι.
Είναι η πιπίλα απλά που
χρησιμοποιούμε, όταν μία κατάσταση δεν μας αρέσει, και επειδή θέλουμε να
αλλάξει, (έχοντας δηλαδή προσδοκίες), αναμένουμε αυτή την αλλαγή.
Όταν διαπιστώσουμε , και
πάρουμε απόφαση (θεωρώντας), πως τελικά δεν θα γίνει, αυτό που θέλαμε, (αφού
κάναμε βέβαια και τις απαραίτητες προσπάθειες υπογείως,) λέμε πως εξαντλήθηκε η
υπομονή μας.
Μία κατάσταση είναι αυτή που
είναι.
Μπορούμε να ζούμε με αυτή όπως
ακριβώς έχει, αντιμετωπίζοντας την με αυτά της τα χαρακτηριστικά, και παρ’ όλα
αυτά να παραμένουμε καλά; Αυτό είναι το μάθημα!
Τιθέμεθα κάθε στιγμή να
αποφασίζουμε αν επιλέγουμε να παραμένουμε σε κάτι το οποίο μας κάνει να
διδασκόμαστε για τις δικές μας ατέλειες, ή αν και όταν, μας κάνει να νιώθουμε
(παράδειγμα) πως μας ταπεινώνει, ή δεν μας αξίζει γιατί αξίζουμε καλύτερα
πράγματα, να διακόπτουμε αυτή τη κατάσταση, πολλές φορές με την οικειοθελή
αποχώρηση μας.
Μία κατάσταση είναι αυτή που
είναι!
Αν αλλάξει, θα γίνει επειδή
ωρίμασε, και γι’ αυτό ακριβώς μεταμορφώθηκε.
Εμείς έχουμε την απαίτηση να
ωριμάζουν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις, βάζοντας τες στα δικά μας μέτρα. Αυτό
είναι αδύνατον.
Ή δεχόμαστε ότι έτσι
λειτουργούν,
ή όχι.
Όπως κι αν λειτουργούν,
εξυπηρετούν το δικό τους πρόγραμμα και σκοπό!
Οτιδήποτε άλλο, είναι
παραβίαση.
Τίποτα δεν γίνεται με ζόρι.
Τίποτα!
