ΠΙΣΤΗ - ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Πίστη, σε ότι κι αν έρχεται στη ζωή μας…

Έκτοτε, ακολουθούμε όλα όσα μας βγαίνουν αβίαστα, πάντα με το «ρίσκο», του να χάσουμε ακόμα και ότι θεωρούμε πιο πολύτιμο…

Αλλά ακόμα κι έτσι, αυτό θα σήμαινε πως μόνο με αυτό το χάσιμο θα ερχόταν ότι  τελικά προορίζεται για μας και μας αξίζει για την πρόοδο μας, και όχι ότι νομίζαμε

Αν ορίζουμε εκ των προτέρων ότι καλά θα ήμαστε μόνο αν δεν χάσουμε όσα θεωρούμε σημαντικά, καταλήγαμε να μην ήμαστε ελεύθεροι.

Να γιατί ως άνθρωποι είμαστε φυλακισμένοι. Γιατί την ευτυχία μας, την καθορίζουμε με δείκτη πραγμάτων που έχουμε…, κι έτσι φτάνουμε να γινόμαστε σκλάβοι των αποκτημάτων μας.

Αποκτήματα θεωρούνται, όχι μόνο τα υλικά πράγματα, μα όλα όσα καταγράφονται μέσα μας και περιλαμβάνουν το κτητικό…«μου», ή καλύτερα, χαρακτηρίζουν κάθε τι ως… «δικό μου»! Άντρας δικός μου, παιδί μου, γονείς μου, φίλοι μου, κατοικίδια μου, ομάδα μου, θρησκεία μου, πατρίδα μου, φυλή μου…

Ότι κι αν χάσουμε, δεν μας ανήκει όμως. Ακόμα και το σώμα στο οποίο κατοικούμε. Ακόμα κι αυτό, ανήκει στη Γη, και όχι σε μας.

Δικό μας, κατάδικο μας, είναι μόνο, ότι ήμασταν, Είμαστε, και θα γίνουμε.

Ότι έχει να κάνει δηλαδή με μία αλυσιδωτή συνέχεια της συνείδησης μας περί των χαρακτηριστικών του εαυτού μας, και αναγνώρισης του, και σε καμία περίπτωση δεν είναι ότι, (θεωρούμε μόνο), έχουμε, έξω από την ίδια μας τη συνείδηση. Οτιδήποτε άλλο δηλαδή που δεν μας αφορά, σε προσωπικό, ατομικό, συνειδησιακό επίπεδο.


Η ελευθερία μας, έχει την αφετηρία της, ακριβώς σε αυτή τη συνειδητοποίηση.
Όλα τα άλλα γύρω μας, και έξω από μας, είναι μόνο για να συνεργαστούμε, και να συνυπάρξουμε  μαζί τους στην έκφραση μας, και να τα χρησιμοποιήσουμε σαν βοηθήματα στις συνειδητοποιήσεις όλων όσων είμαστε, και γινόμαστε εσωτερικά, κάθε στιγμή, και κάθε μέρα που περνά στη ζωή μας.

Η πίστη στη ζωή, δεν είναι μία θεωρητική προσέγγιση καθαρά φιλοσοφική.

Είναι μία πραγματικότητα, που όσο αντιδράμε σε αυτή πονάμε, και περιμένουμε έξω από μας, να βρεθεί κάποιος να μας σώσει, να μας ξελασπώσει, ή να είναι υπεύθυνος για την όποια μορφή δυστυχίας μας.

Αν τα πράγματα για μας δεν πάνε καλά, δεν φταίει η ζωή.

Φταίμε απόλυτα εμείς, που κάτι, δεν μπορούμε να το δούμε αντικειμενικά, (άρα και σωστά), εξαιτίας των απαιτήσεων, και όλων όσων θεωρούμε μας λείπουν, και μας στερούν την ευτυχία, όπως και οτιδήποτε, ξεκινά με χαρακτηρισμούς που φορτώνουμε τον εαυτό μας λόγω έλλειψης αυτοεκτίμησης, της πραγματικής μας αξίας.

Η φύση, δεν μας χρωστάει κάτι, εμείς οφείλουμε στον εαυτό μας να δούμε τα δώρα της.


Γιατί και μόνο η αναπνοή μας, ώστε να μπορούμε να βρισκόμαστε εδώ, είναι το μεγαλύτερο της δώρο, οπότε, οτιδήποτε άλλο συλλάβουμε πως συμβαίνει, έχει να κάνει με τη συμμετοχή μας σε επίπεδο συνείδησης, και κατανόησης του, στο Ένα ενιαίο σύνολο του οποίου, εμείς είμαστε αναπόσπαστο μέρος, όπως και οτιδήποτε άλλο υπάρχει.