Έχουμε πέσει στην παγίδα της εξάρτησης για κάποιον ή
για κάτι, (που δεν έχει τελικά σημασία αν είναι πρόσωπο, αντικείμενο, ή
κατάσταση), όταν, για όσο διάστημα κι αν «γευόμαστε» την
παρουσία του στη ζωή μας, ποτέ δεν είναι αρκετό… Θέλουμε κι άλλο κι άλλο κι
άλλο… Και το θέλουμε τελικά κατά βάση, σαν κάτι μόνιμο στη ζωή μας, ή
αποκλειστικά «δικό μας», ώστε να το έχουμε για πάντα.
Μας δίνει φυσικά κάποια πράγματα υποτίθεται. Γι’ αυτό.
Και τι μας δίνει; Την ιδέα που έχουμε βασίσει οι ίδιοι επάνω του. Έχουμε πλάσει
δηλαδή στο μυαλό μας ένα υπέροχο παραμυθάκι, στο οποίο έχουμε κατά πολύ
επενδύσει «πάνω του», (με την απόκτηση του), την ευτυχία μας. Σαν αποτέλεσμα
βέβαια το «κυνηγάμε» κάνοντας «θυσίες», (μας καταπιέζουμε, ή μας ζορίζουμε),
υποβιβάζοντας πολλές φορές τον εαυτό μας, ή, αμελώντας αυτά που πραγματικά
αγαπάμε για μας…
Τελικά όμως με όλα αυτά, μόνο μας υποψιάζει, παρά μας
δίνει… Κι αυτό γιατί ακόμα και τις στιγμές που τελικά το ζούμε,
«κάτι δεν μας κάθεται καλά», ενώ παράλληλα, δεν μπορούμε να νιώσουμε με την
παρουσία του πραγματικά «ήρεμοι». Κάτι μας τρώει…
Πως όμως να μην μας τρώει. Αφού δεν είναι πραγματικό…
Είναι απλά το καθρέφτισμα των δικών μας ελλείψεων. ΚΙ αυτό, για να τις δούμε…
Για να χρησιμοποιήσουμε όλο αυτό για εργασία μέσα μας… Να εισχωρήσουμε σε μας…
Είναι κάτι σαν πλήκτρα τα οποία πατιούνται μέσα μας,
για να ψάξουμε «την αντιστοιχία» τους στο τι είναι αυτό που ερεθίζουν στο είναι
μας. Στο παρελθόν μας. Πως ξεκίνησε όλο αυτό, όπως και ποιος είναι ο δρόμος
ώστε να ελευθερωθούμε. Και πως ελευθερωνόμαστε; Μόνο όταν ωριμάζουμε
συνειδησιακά, δούμε τι κάνουμε, και ανεξαρτητοποιηθούμε από τον περιβάλλοντα
χώρο, μόνο ενός κόσμου φαινομενικότητας, που ουδεμία σχέση έχει με την
πραγματική ζωή, και το σκοπό μας σαν υπάρξεις…
Γιατί αν δούμε καθαρά, και με πλήρη ειλικρίνεια, θα
διαπιστώσουμε πως κατά βάθος αυτό που κυνηγάμε όταν το’ χουμε δε το
«χαιρόμαστε». Κι άλλος ένας λόγος που δεν είναι πραγματικό για μας, είναι μεν
φυσικά ότι δεν είμαστε σε μας, αλλά και γιατί ή θα ζούμε εκείνη την ώρα στο
μέλλον, (για το πώς θα το αποκτήσουμε μόνιμα, ή όλο και περισσότερο), όπως
είπαμε, ή θα συζητάμε στιγμές που ζήσαμε μαζί του στο παρελθόν… Κι όλο αυτό,
γιατί η πηγή των εξαρτήσεων είναι ο φόβος και η ανασφάλεια… Φοβόμαστε γιατί
πάντα είναι λίγο αυτό που ζούμε, (με βάση το ότι μας πρόσφερε συναισθήματα στο
παρελθόν), διότι αν το χάσουμε αύριο; (Μέλλον….). Όμως στο παρόν, τώρα, που το’
χουμε, δεν χαλαρώνουμε ποτέ…
Όμως φίλοι μου, οι πραγματικές καταστάσεις που είναι
ικανές να μας προσφέρουν ευτυχία, είναι παρούσες! Εδώ και τώρα. Μέσα μας. Δεν
είναι στα πράγματα, στις καταστάσεις και τα πρόσωπα. Αυτά υπάρχουν για να
εκφράσουμε ότι ήδη έχουμε βρει μέσα μας. Όχι ως απόδειξη, ή δείκτη για να
νιώσουμε κατόπιν την ευτυχία.
Γι’ αυτό έτσι, δεν έρχεται η ευτυχία ποτέ στις καρδιές
μας… Κοιτάξτε γύρω σας… Ο περισσότερος κόσμος δυστυχώς έτσι ζει, γι’ αυτό και
ταλαιπωρείται και υποφέρει…
Δεν θα έρθει ποτέ η ευτυχία και η γαλήνη από έξω.
ΠΟΤΕ! Οι ποιότητες τις είναι εσωτερικές. ΜΟΝΟ! Αν υπάρχουν λοιπόν, (επειδή
έχουν ήδη αναγνωριστεί μέσα μας), είναι ήδη στη ζωή μας. Εδώ… τώρα… Βασίζονται
φυσικά στην γαλήνη που ήδη νιώθουμε μέσα μας. Τότε είναι «όμοια» κατά κάποιον
τρόπο με τις εσωτερικές μας ποιότητες, που σημαίνει πως λείπουν οι
συγκρούσεις.
Γιατί η σύγκρουση ανάμεσα στη μη ακολουθία της Ψυχής
μας, και τις παροτρύνσεις της προσωπικότητας, (του μυαλού μας με τις
ανασφάλειες του), είναι η πηγή της όποιας δυστυχίας μας. Ειδικά όταν το μέσα
μας, μας ωθεί να το ακολουθήσουμε επιτέλους, και η προσωπικότητα παραμένει
αμετακίνητη…
Όποιο κομμάτι κι αν κοιτάξουμε, εργασία, υγεία,
σύντροφος, οικογένεια, κοινωνική ζωή, φύση, ομάδες, ζωικό βασίλειο… Στο σπίτι
μας, στα ενδιαφέροντα μας, στις συζητήσεις μας, στις σκέψεις μας, σε αυτά που
νιώθουμε, σε αυτά που βιώνουμε…
Αν δεν είναι λοιπόν εδώ η ευτυχία ήδη, αυτό δεν
σημαίνει πως κάτι χρειάζεται να αλλάξουμε «έξω». Αυτό που χρειάζεται είναι «να
δούμε»…πραγματικά. Όχι με τα εξωτερικά μάτια μόνο. Να αλλάξουν όχι αυτά που
έχουμε, ή δεν έχουμε, αλλά μόνο ο τρόπος που τα βλέπουμε… Από μέσα όμως προς τα
έξω, και όχι το αντίθετο.
Γι’ αυτό οι εξαρτήσεις είναι αρρώστια. Γιατί (μια και
τελικά δεν μας πληρούν), ενώ παρουσιάζονται με ένα νιώσημο δυσφορίας, γίνεται
για να αναζητήσουμε τις συγκρούσεις που ενυπάρχουν μέσα μας, ώστε να βρούμε της
αιτία της κάθε εξάρτησης μας, που πάντα έχει να κάνει με πιστεύω που αφορούν
εμάς τους ίδιους για τον εαυτό μας…
Στο βάθος, έχει να κάνει πάντα με την αξία που θωρούμε
ότι έχουμε. Και φανερώνεται με κάτι από τα παρακάτω: (Χωρίς φυσικά
να έχουν καταγραφεί και όλα…)
- Νιώθουμε ήδη ανάξιοι ν’ αγαπηθούμε. Κι αυτό γιατί
μας απέρριψαν είτε στην παιδική ηλικία, είτε αργότερα ερωτικά, φιλικά, ή στην
οικογένεια, και «έμεινε» σαν καταγραφή μέσα μας πως κανείς δεν μας αγαπάει.
Έτσι κυνηγάμε να μας αγαπήσει κάποιος, ή αυτό να το
εισπράξουμε από κάτι, όχι για να μας αποδείξει πως τελικά αξίζει να μας
αγαπούν, (γι’ αυτό και δεν νιώθουμε καλά ακόμα κι όταν μας προσφέρουν την
αγάπη), αλλά για να μας ωθήσει ο εαυτός μας να «πονάμε» συνέχεια, (ακόμα κι
όταν μας αγαπούν), για να στραφούμε κάποια στιγμή μέσα σε μας, και να νιώσουμε,
κατανοώντας, πως για να αντιληφθούμε πραγματικά πως μας αγαπούν, πρέπει πρώτα
οι ίδιοι ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας…
Δεν μπορούμε ποτέ να δώσουμε κάτι που δεν έχουμε, όπως
και να αντιληφθούμε κάτι που μας δίνουν, αν επίσης πρώτα δεν το έχουμε. Δηλαδή
δεν το έχουμε ανακαλύψει σε μας. Δεν κουμπώνει κάτι μέσα μας ώστε να νιώσουμε
αγαλλίαση. Είναι σαν να πρόκειται για διαφορετικά κομμάτια, που δεν
συνταιριάζουν ποτέ… Το έξω ως εξάρτηση με μας. Μια και σε αυτό βασίζουμε το
λύσιμο της όποιας ατέλειας μας που πιστεύουμε ότι έχουμε.
Αγαπάμε όμως τελικά τον εαυτό μας, (κι αυτό πρέπει ν’
αντιληφθούμε), όχι για κάτι που έχει, (χρήματα, εμφάνιση, μόρφωση), αλλά γι’
αυτά που είναι… Όλες της ποιότητες της Ψυχής, που εκφράζονται μέσα
από ένα σώμα στην ύλη… Να νιώσει….. Να χαρεί…
Το Μεγαλείο μέσα μας. Το οποίο δεν χρειάζεται να
διαφημίσουμε, και να είναι κάτι εμφανώς εξωτερικό ώστε να υπερέχει έναντι των
άλλων ανθρώπων μέσω σύγκρισης. Μεγαλείο που πιστεύουμε, ακολουθούμε, γι’ αυτό
και τελικά το ζούμε…
- Νιώθουμε, πως αυτό που θα κυνηγήσουμε θα αξίζει να
το έχουμε γιατί θα κουραστούμε γι’ αυτό. Εδώ, έχουμε το σύνδρομο του
ότι όλα αποκτώνται με αγώνα, κόπο και πόνο. Πόσο μεγάλη παρανόηση… Σημαίνει πως
«το απόκτημα» τελικά αφορά ένα έπαθλο που καταφέρνουμε να κερδίσουμε, παρά κάτι
που απλά θα χαρούμε που το ζούμε. Πάλι η αξία του εαυτού μας λοιπόν. Γιατί αφού
κουραστούμε γι’ αυτό που αξίζει και το έχουμε, τότε μπορούμε και να πιστέψουμε
πως αξίζουμε κι εμείς, μια και τα καταφέραμε ώστε να το αποκτήσουμε. Αλλιώς,
όταν μας προσφέρεται «άκοπα», δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία για να
ασχολούμαστε μαζί του… Όλο αυτό, κρύβει όμως και κάτι άλλο: Πως μας είναι
άγνωστο το να εκτιμάμε, και να ζούμε μ’ ευγνωμοσύνη…
- Έχουμε την ανάγκη της προσοχής γιατί δεν έχουμε καμία
εμπιστοσύνη σε αυτό που είμαστε. (Ομορφιά, κιλά, καλοσύνη, μόρφωση, κύρος,
ενδιαφέρουσα προσωπικότητα). Φυσικά, αν η προσοχή και η αξία μας αφορούν
εξωτερικά δεδομένα ως δείκτη αξίας. Σε τι εξωτερικό μπορεί κανείς να βασιστεί;
Όλα μα όλα αυτού του κόσμου είναι προσωρινά με αρχή και τέλος. Το αναλλοίωτο,
είναι μόνο αυτό που φέρουμε…
- Ανάγκη να προσδιοριστούμε. Δεν μπορούμε να
αυτοπροσδιοριζόμαστε, οπότε έχουμε ανάγκη κάτι, ή κάποιον, ώστε να μας
ταυτοποιήσει. Να δώσουμε χαρακτηριστικά, ώστε να ορίσουμε τι είμαστε. Με βάση
τις σκέψεις που έχουμε πως «η εικόνα» αυτή για μας, μας θρέφει……
Κι αυτό γιατί νιώθουμε ακριβώς το αντίθετο μέσα μας.
Πως δεν έχουμε ταυτότητα. Δεν έχουμε βάση. Εννοείται πως δεν έχουμε βάση όμως.
Η μόνη αληθινή βάση που μπορεί ποτέ να έχουμε είναι το Είναι μας. Κι αυτό γιατί
τα πάντα ξεκινάνε από εκεί. Οι ωθήσεις, οι καταστάσεις. Όλη μας η ζωή.
Για όλα τα παραπάνω λοιπόν περιγραφόμενα τελικά δεν
ζούμε. Είμαστε συνεχώς στην ανησυχία του να μην χάσουμε, μόνο ότι νομίζουμε ότι
έχουμε….. Γι’ αυτό και πραγματικά η απεγνωσμένη ανάγκη μας για
εξαρτήσεις. Τις θέλουμε. Τις ποθούμε. Κάνουν νομίζουμε λιγότερο δυσβάστακτη τη
ζωή που ζούμε……
Οι εξαρτήσεις λοιπόν είναι αρρώστια. Νοητική ή
συναισθηματική αρρώστια, όπως τα ναρκωτικά και ο αλκοολισμός. Μόνο που αυτά
έχουν να κάνει με το φυσικό μας σώμα.
Όμως τελικά όλα αυτά χρειάζονται να ειπωθούν, ώστε να
αντιληφθούμε ότι είμαστε άρρωστοι. Ναι είμαστε άρρωστοι. Η ανθρωπότητα νοσεί.
Μόνο η αποδοχή της αρρώστιας μπορεί να φέρει την αναζήτηση για ίαση, και όχι
ότι όλα πάνε καλά.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!
Και ο λόγος είναι ότι αν υπήρχε περίπτωση να βρούμε
την ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο, μόνο με ότι παρέχει στα εξωτερικά φαινόμενα του
μόνο, θα σήμαινε πως είμαστε και αυτού του κόσμου. Κάτι που δεν συμβαίνει
βέβαια, και να η απόδειξη…
Ήρθαμε ως επισκέπτες εδώ. Να δούμε, να βιώσουμε, να
κατανοήσουμε, και να μεταφέρουμε όλες αυτές τις πληροφορίες στο Πνεύμα,
μετατρέποντας κατόπιν όλη αυτή τη διαδικασία, ώστε μέσω τους Πνεύματος, να
φωτίσουμε αυτόν τον κόσμο που βρίσκεται στο σκοτάδι…
Γιατί αυτό είναι το σκοτάδι… Η άγνοια, η παρανόηση, η
ψευδαίσθηση αυτού του κόσμου στην ολότητα της…
