Η αποδοχή της όποιας
ανεπάρκειας μας, μπορεί να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη της τελικά, και όχι το να
κρυβόμαστε από αυτήν σαν να μην υπάρχει για μας.
«Ναι δεν μπορώ….
Ναι δεν ξέρω…
Ναι, δεν είμαι…..
….όλα όσα θα ήθελα…..»
Το θέμα όμως είναι γιατί
θέλουμε να μπορούμε, θέλουμε να ξέρουμε, και θέλουμε να είμαστε κάτι, που δεν είμαστε, (η θεωρούμε
πως δεν είμαστε ήδη), και γιατί αυτό είναι δείκτης μέσα μας, ώστε να μας δώσει
αυτοεκτίμηση;;; Γιατί εκεί είναι η ουσία….
Διότι θέλουμε να μπορούμε, να
ξέρουμε και να είμαστε το οτιδήποτε, πάντα σε σχέση με τους άλλους, ώστε να μας
κάνουν αυτοί, να νιώσουμε πως αξίζουμε, μια και ο ίδιοι τελικά πιστεύουμε, πως
η αξία μας είναι μικρή….. Και δώσ’ του να κυνηγάμε μια ζωή….
Μα….. Είμαστε……… ήδη…..
Κι αυτό που πρέπει, είναι να
δούμε, τι μας εμποδίζει να δείξουμε πίστη, εκτίμηση, και αγάπη σε μας…. Σε αυτό
που Είμαστε. Μέσα μας σε αυτό που είμαστε όμως….
Αυτό δεν έχουμε δει, και γι’
αυτό περιμένουμε «από έξω» να «πάρουμε», για να νιώσουμε αυτή την αξία. Το
«νιώσημο» της Αξίας μας όμως είναι καθαρά εσωτερικό, και δεν πρόκειται ποτέ να
το αισθανθούμε γινόμενοι πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι, πιο μορφωμένοι, με
μεγαλύτερη εξουσία, ή πολλούς εραστές και ερωμένες να σέρνονται στα πόδια
μας…….
Άρα, χρειάζεται τελικά μόνο ένα
πράγμα: Να πάψουμε κάποια στιγμή να κοιτάμε «έξω από μας»….
Δεν μας ενδιαφέρει τι κάνει
κανείς….. ΚΑΝΕΙΣ, ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτό που πρέπει να μας
ενδιαφέρει, είναι να κοιτάξουμε στον εαυτό μας. Να δούμε, τις δυνατότητες του
να βιώσουμε τις καταστάσεις στην πηγή τους, και όχι τις αντανακλάσεις της
ανεπάρκειας της σάρκας μας, και της φαινομενικότητας του κόσμου στον οποίο
βρεθήκαμε, που ποτέ τίποτα με το κυνήγι δεν θα είναι αρκετό….
Κοιτάζοντας εμάς, μας δίνεται η
δυνατότητα να δούμε, ότι δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα για τον Εαυτό μας….. Όχι
λοιπόν μόνο τον εαυτό που ξέρουμε, αλλά και όλα όσα μπορούμε να δούμε ακόμα…….
Να πιστέψουμε εν τέλει, πως έχουμε τα πάντα, κι αυτό που μένει, είναι
να αποφασίσουμε μόνο τι θέλουμε να εκδηλώσουμε, και να αφήσουμε τον Εαυτό μας
τελικά να μας διδάξει, τι ακόμα δεν είμαστε…
