ΕΙΜΑΙ Η (ΑΙΣΘΑΝΟΜΕΝΗ) ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΔΥΝΑΤΟ! ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ!

Λέμε πως η σκέψη  δημιουργεί!

Και έτσι είναι. Κι αυτό, γιατί αποτελεί το πιο ισχυρό μας «εργαλείο» με το οποίο,  από τη μια δηλώνουμε την κατεύθυνση, (δηλαδή το «ΠΟΥ» αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε κάτι), κι από την άλλη, δηλώνουμε το «σενάριο» που θα τη συνοδεύει, (δηλαδή το «ΤΙ» να είναι, αυτό που αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε, «ΤΙ» να κάνει για μας εκεί που θα κατευθυνθεί). Αυτό όμως που τελικά θα «ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΕΙ» την όλη δημιουργία μας, είναι το «Βαθύ Συναίσθημα» (ας το πούμε, μια και δεν υπάρχει άλλη πιο ακριβής, και κοντινότερη λέξη για να το περιγράψει), με το οποίο θα «ποτίζουμε», ή θα συνοδεύουμε την ανάλογη σκέψη…

ΚΥΡΙΩΣ,
η «Βαθιά επιθυμία» (ένα είδος ……. Έρωτα, χωρίς να υποκρύπτει το οποιοδήποτε   κόλλημα μας ή εξάρτηση εξαιτίας αυτής της δημιουργίας),

η Απόλυτη Δυναμική της «Αισθαντικής Ανεξαρτησίας»,

η «Σιγουριά» του αποτελέσματος, (χωρίς όμως να είμαστε στο μέλλον,
αλλά να «φέρνουμε» το μέλλον στο τώρα μας Βιωματικά),

η Αυτοεκτίμηση, (πως αυτό που δημιουργούμε μας αξίζει),

η Ακλόνητη Πίστη στο Σύμπαν και τον Εαυτό, (πως κατά κάποιον τρόπο «εισακούστηκε» το κάθε αίτημα μας και έχει ήδη δρομολογηθεί και γίνει,
μια και έρχεται προς εμάς),

με Πληρότητα (Εσωτερικής Αίσθησης Θέσης μας στα Εσωτερικά πεδία),

και Ευγνωμοσύνη, (σαν Ευλογημένες Υπάρξεις που είμαστε,
από «το χέρι προστασίας» που μας Τιμά με την Παρουσία του,
σε όλες μας τις εκφράσεις και στάσεις της ζωής μας, κι αυτό, Είναι πραγματικότητα μας)…

Όλα, μα όλα αυτά είναι Ενέργειες. Ενέργειες, στις οποίες είναι απαραίτητο να «εκπαιδεύσουμε» τον εαυτό μας να τις «νιώθει», με Απόφαση. Αυτός είναι και ο χειρισμός των Ενεργειών…

Γιατί ως άνθρωποι είμαστε πράγματι Δημιουργοί. Του Εαυτού μας, της ζωής μας, του κόσμου μας, της Γης που κατοικούμε… Ανάλογη προς τη Δύναμη μας είναι και η «ακτινοβολία» της κάθε δημιουργίας μας. Αυτό σημαίνει λοιπόν, πως με κάθε τι που στρέφουμε την ενέργεια μας εκεί ώστε να φέρει ένα αποτέλεσμα, «εκπαιδευόμαστε», (αρχικά πειραματιζόμενοι, και αργότερα συνειδητότατα), ώστε να φτάσουμε σ’ ένα σημείο κάποια στιγμή, «να παίζουμε όλες τις ενέργειες» στα δάχτυλα… Τότε γινόμαστε Κυρίαρχοι του πεδίου…

Για να έρθουμε όμως σε τέτοιο στάδιο Ωρίμανσης, πρέπει να εισχωρούμε σε όλα τα συναισθήματα που «ανεξέλεγκτα» μας παρασέρνουν, χωρίς οι ίδιοι να έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω τους, να τα ζούμε, να τα κατανοούμε, να τα ανακαλούμε κατά βούληση, να τα δυναμώνουμε ή να τα χαμηλώνουμε σε ισχύ και ένταση, και να «επιλέγουμε» φυσικά, από κάποια, να απέχουμε ακόμα και εντελώς…

Η πορεία μας είναι αυτή! Ξεκινώντας από «τα πάθη» ή «θέλω» του Υλικού σώματος, προχωρώντας στα συναισθήματα που μας καταρρακώνουν, για να φτάσουμε να ελέγξουμε τέλος ακόμα και τις σκέψεις μας. Διότι οι πιο βαριές δονήσεις περιλαμβάνουν το Υλικό σώμα, οι αμέσως ανώτερες το Συναισθηματικό Σώμα, και ακόμα πιο ψηλά, οι «άπιαστες» και «φευγάτες» δονήσεις το Νοητικό Σώμα, (ή Ανώτερο Νοητικό, αφού θα έχουμε κατευνάσει το Κατώτερο Νοητικό, που περιλαμβάνει τις αναλυτικές σκέψεις που συλλαμβάνουμε σαν βροχή και μας ταξιδεύουν, χωρίς τις περισσότερες φορές να συνηγορούμε με αυτά τα ταξίδια μια και μας βασανίζουν).

Καλό είναι να θυμόμαστε όμως, ότι η επιλογή της κάθε σκέψης, θα φέρει «το κάθε αντίστοιχο» συναίσθημα, όπως ακριβώς και «το νιώσιμο» του κάθε συναισθήματος, τις σκέψεις που του αναλογούν. Παίζουμε λοιπόν ανάλογα…

Μέσα σε όλα αυτά φυσικά, έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε σε τι είμαστε «πιο αδύναμοι», και σε τι πιο δυνατοί. Χρησιμοποιούμε λοιπόν «τα δυνατά» μας σημεία για να κατευνάσουμε αυτά στα οποία, (ακόμα), υστερούμε. Το ομορφότερο παιχνίδι του τρισδιάστατου πεδίου στο οποίο βρισκόμαστε, και το μεγαλύτερο στοίχημα με τον Εαυτό μας…

Η Σκέψη επιλέγει λοιπόν ΠΟΙΑ θα είναι η κάθε Ενέργεια. Ποιος όμως «ο χρωματισμός» της, αυτό, είναι δουλειά του Συναισθήματος. (Όπως είπαμε όχι απόλυτα ακριβής σαν λέξη όμως). Γιατί το συναίσθημα είναι η κόλλα….. Γι’ αυτό και η Αγάπη έλκει, και γι’ αυτό τα πάντα είναι Αγάπη. Όλες μα όλες οι Ενέργειες συγκεντρωμένες αποτελούν την Αγάπη. Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα. Αν τη νιώσουμε πραγματικά βρισκόμαστε στην Ευδαιμονία. Που είναι η ανώτατη αισθαντική κατάσταση του ανθρώπου! Συμβαίνει γιατί η Αγάπη είναι αυτή που περιλαμβάνει τα πάντα. Αυτήν «σπάμε» σε κομμάτια, για να νιώσουμε τα συναισθήματα, χαμηλώνοντας τη δόνηση Της. Μια και αυτή, ΕΙΝΑΙ τα ΠΑΝΤΑ.  

Αυτό, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να το ξεχνάμε ποτέ…


Με όλα αυτά καταλήγουμε, πως ένας άνθρωπος τελείως Νοητικός, είναι πράγματι ένας σκληρός άνθρωπος. Κι αυτό, γιατί δεν νιώθει… Ακόμα κι αν «συλλαμβάνει» και «έχει εκλάμψεις» της ουσίας των Εννοιών της Ανώτερης Νόησης, αν δεν αγγίξει την Αγάπη, δεν μπορεί να «αγκαλιάσει» τίποτα… Κι αυτό γιατί η σκέψη δίνει τις «πληροφορίες» των Ενεργειών. Το νιώσιμο τους όμως «ΑΠΟ ΜΕΣΑ», το κάνει «η ταύτιση η δική μας» με κάθε μία  από τις Ενέργειες.

Ο στοχασμός για Ελευθερία, Πίστη, Εμπιστοσύνη, Αυτοκυριαρχία, Αυτοδυναμία, Αυτάρκεια, κλπ, και για όλες τις Αξίες (τις οποίες έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες), είναι που μας καθιστά την Αλήθεια αυτών των Ενεργειών. Εμβαθύνοντας όμως. Όχι απλώς αποτυπώνοντας την ουσία τους στο Επίπεδο του Νου. Δε μιλάμε για χαρά, λύπη, άγχος, απογοήτευση, κλπ. Αυτά είναι «χαμηλής δόνησης» ενέργειες, καθαρά συναισθηματικής φύσης, άρα του συναισθηματικού σώματος. Η Ανώτατη οκτάβα τους όμως είναι που μας δίνει την πραγματική Ουσία της κάθε Ενέργειας, και αυτήν πρέπει να αναζητάμε…

Ταυτιζόμενοι απόλυτα με την κάθε Ενέργεια, μπορούμε να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα της κάθε μιας από αυτές. Καί ποια είναι σε νιώσιμο, αίσθηση, ταύτιση, καί τι πληροφορίες φέρει. Αν δεν φτάσει «να συνταράξει» όλο μας το Είναι η «γνωριμία μας» με κάθε μία Ενέργεια, δεν την έχουμε γνωρίσει πραγματικά, και άρα δεν μπορούμε και να την χειριστούμε. Γι’ αυτό λέμε, «να μπαίνουμε» μέσα, σε κάθε τι που αντιληφθήκαμε πως νιώσαμε. Να το πιάσουμε και να το ξετινάξουμε! Κι αυτό, μέχρι τη ρίζα του. Η «ρίζα» είναι το βάθος της Ενέργειας, και η Αλήθεια της.

Η ζωή μας όλη αποτελείται απ’ όλα τα παραπάνω. Οπότε γι’ αυτούς που «δεν έχουν χρόνο» γι’ Αυτογνωσία, θα πω πως η δικαιολογία αυτή, φαντάζει, (το λιγότερο), αστεία...


Από παντού, και σε όλα, υπάρχει η κατανόηση του Εαυτού, του πεδίου στο οποίο βρισκόμαστε, και όλων των Ενεργειών. Είναι εκεί. Εμείς χρειάζεται να πάμε να τις ζήσουμε, ώστε να τις δούμε οι ίδιοι «ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ», και «ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ»…!

ΘΕΣΕΙΣ & ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Στόχος, η Ολική Αφύπνιση. Και κάθετα, (προς την άνοδο σε όλα τα επίπεδα), και οριζόντια, (σε όλους τους τομείς του κάθε επιπέδου).

- Χωρίς σοβαροφάνεια, αλλά με απόλυτη (Εσωτερική πάντα), Σοβαρότητα Θέσης!

- Χωρίς την «αλλοίωση μας» μέσω της ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ταύτισης, αλλά με «παρακολούθηση», «παρατήρηση», «άνοιγμα»… πάνω απ’ όλα Νοητικό…, ώστε να πραγματοποιηθεί η προσέγγιση των «Εννοιών», πίσω από το κάθε «είδωλο».

- Χωρίς τη δικαιολογία της Ύλης, (για να κρύβουμε κολλήματα), αλλά με χρησιμοποίηση της, (αφού εξεταστούν Εσωτερικά οι ρίζες των κάθε τάσεων), προς εξωτερίκευση Εσωτερικών ποιοτήτων που μας έγιναν γνωστές, όχι μέσω αποστήθισης,  αλλά ΜΟΝΟ «μέσω βιωμάτων» ζωής!

- Χωρίς ΔΗΘΕΝ, ΑΛΛΑ, ΠΡΕΠΕΙ, ΜΗ, ΓΙΑΤΙ, αλλά με «νιώθω», «βιώνω», «αναγνωρίζω», «κατά-νοώ», «περνώ από μέσα»,... «συναισθάνομαι».

- Χωρίς βολέματα και στυλοβάτες, (κυρίως εξωτερικούς). Μοναδικός στυλοβάτης ο Εαυτός. «Κυρίως, ο μη ακόμα γνωστός»…

- Χωρίς σκληρότητα, κατάκριση, ενοχή, και οποιαδήποτε είδους «γνώμη» για μας, αλλά με «αναγνώριση», όλων των ποιοτήτων και λειτουργιών που παρέχονται από την Ύπαρξη, (μέρος της οποίας αποτελούμε οι ίδιοι), ώστε η κάθε πληροφορία να γίνεται «Βιωμένη Γνώση», όταν η Αλήθεια της βρει τη σωστή θέση μέσα μας.

- Χωρίς αναλύσεις, κομματιάσματα, υπερβολές, αλλά με καθαρή «συγκέντρωση» και «εμβάθυνση», στην ουσία του κάθε τι.

- Χωρίς άφημα στην «ασυνειδησία», και στο «κάθε τράβηγμα» φορέων μας «με ζόρι», αλλά με «συνειδητότητα», «παρουσία» και «παράδοση» εκεί που η καρδιά αγαλιάζει…. Γνωρίζοντας ήδη το κάθε γιατί, (αφού έχει εξεταστεί εσωτερικά), ή, αναγνωρίζοντας μέσα σε κάθε άγνωστο που διαβαίνουμε, «το λόγο» της αρχικής μας ακολουθίας. Να «είμαστε παρόντες», σε κάθε τι που μας συμβαίνει, και στο δώρο που τελικά μας δίνει….

-Χωρίς τα «χιλιάδες, εκατομμύρια εγώ» ταύτισης, (έναντι όλων των υπολοίπων ανθρώπων, με ανόητες συγκρίσιμες καταστάσεις ταλαιπωριών και πόνου), αλλά με ωρίμανση της Βιωμένης Θέσης του «Εγώ», που προκύπτει από στόχους και πρωτιές, του κάθε χθες (και παλιού) που ήμασταν, με το νέο που κάθε σήμερα Είμαστε, ώστε να βρουν και όλοι οι άλλοι την δική τους Ατομικότητα. Άριστος, είναι μόνο ο Μοναδικός. Ο κάθε Μοναδικός. Διότι μόνο αυτοί που παλεύουν με τον Εαυτό τους είναι και Μοναδικοί, και Άριστοι!

- Χωρίς ζωή, παρουσία, ενδιαφέρον και δραστηριότητα για το παρελθόν και το μέλλον, αλλά με «Θέση Βαθιά», στο κάθε τώρα της Αιωνιότητας που παρελαύνει μπροστά μας μέσα στην κάθε στιγμή!

- Χωρίς δεδομένα και πιστεύω ανθρώπινης προέλευσης, αλλά με συμβατότητα μόνο στους Αναλλοίωτους Νόμους, που η παρατήρηση της ίδιας της Φύσης έχει «δωρίσει» στην αντίληψη μας. Η πράξη αυτών των Νόμων, κάθε στιγμή της ζωής μας, μέσα μας, και φυσικά έξω από μας.
- Χωρίς την υπερηφάνεια «του  εξελιγμένου», αλλά με την Ταπεινότητα «του Γνωρίζειν», άρα, «δεν Αγγίζει»………τίποτα…..


Γιατί Θεός «Είσαι», όταν «γίνεσαι» ο Απόλυτος Άνθρωπος!




ΤΟ ΦΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ. ΟΧΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...

Δεν φοβόμαστε το σκοτάδι ως άνθρωποι. Όχι.
Το Φως φοβόμαστε!

Κι αυτό γιατί θα «εμφανίσει», όλες τις ψευδαισθήσεις μας, και τα κατακριτέα (από μας) κομμάτια του Εαυτού μας, τα οποία θα βγάλει στην επιφάνεια. Και σε μας, και στους γύρω μας (φοβούμενοι την κριτική τους)… Όλα όσα τελικά, «δεν θα θέλαμε» να υπάρχουν μέσα μας, αλλά υπάρχουν, αφού τα νιώθουμε…

Το ξόρκισμα τους όμως, είναι ακριβώς το να περάσουν στο Φως. Ή αλλιώς, να στρέψουμε οι ίδιοι το Φως επάνω τους. Τότε επέρχεται η Ελευθερία. Γιατί το Φως, πάντα κατακαίει ότι ψεύτικο…

Άρα πονάμε, κρυβόμαστε, και ζούμε στο σκοτάδι, εξαιτίας ψεύτικων εμποδίων. Απατηλών… Γιατί το Φως, αφορά πληροφορία, καθαρότητα, Αλήθεια…

Μας «βολεύει» το σκοτάδι όμως. Φοβόμαστε την Αλήθεια μεν, αλλά είναι η μόνη που ελευθερώνει δε…


Μα είναι μονόδρομος τελικά... Γιατί το Φως και η Αλήθεια, είναι αδύνατον να κάνουν όλη τη εργασία για μας από μόνα τους. Αν οι ίδιοι «δεν βάλουμε το χεράκι μας», δεν υπάρχει περίπτωση μια μέρα, εντελώς ξαφνικά, να εξαφανιστούν όλες οι δυσκολίες, τα προβλήματα μας, οι λάθος καταγραφές, ο φόβος, ο πόνος...

Φαντάζει, (και είναι) όμως σκληρό να διαπιστώσουμε, να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε σφάλματα, μικρότητες, αυταπάτες, κλπ. Ως τώρα, ήταν τα στηρίγματα μας. Με τι θα τα αντικαταστήσουμε; Αν τα χάσουμε, θαρρούμε θα χαθούμε και ίδιοι…

Όμως το ίδιο το Φως που τελικά φοβόμαστε, είναι που τα ξεριζώνει. Και το μετά, (κάτι που έχουμε συνηθίσει να κοιτάμε από πριν για να έχουμε «καβάτζες»), έρχεται ύστερα από τη θανάσιμη (θεωρούμε) βουτιά στο κενό. Γιατί αυτή είναι η «αίσθηση» της βουτιάς στο Φως της Αλήθειας:

«Μια βουτιά στο κενό χωρίς εγγυήσεις».

Γνωρίζουμε μόνο, το βήμα που ΤΩΡΑ κάνουμε. Μόνο. Αυτό όμως είναι αρκετό! Είναι το πιο Ηρωικό, και μεγάλο βήμα, που κάνουμε ποτέ σε όλη μας τη ζωή…. Και το μεγαλύτερο δώρο, που έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε στον Εαυτό μας…


ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ & ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΩΡΙΜΑΝΣΗ

Μπορεί να «φανταζόμαστε» διάφορα. Μπορεί να επιθυμούμε άλλα τόσα, είτε εξαιτίας του υλικού μας σώματος, είτε για κάποιες καλύψεις συναισθηματικών μας αναγκών, είτε θέματα που αφορούν το να γευόμαστε την εξουσία… Αυτά όμως τελικά που εισπράττουμε ΠΑΝΤΑ, είναι όλα όσα πραγματικά χρειαζόμαστε. (Και όχι όλα όσα «νομίζουμε»). Σημαίνει οπότε, πως μέσω του πόνου που δημιουργεί η κάθε έλλειψη, ή και στέρηση τους από μας, γεννά τη δυνατότητα να πάρουμε το μάθημα του κάθε «κολλήματος» μας, και της συνειδητοποίησης του. Γιατί όλα,  έχουν να κάνουν στη ζωή μας, ΜΟΝΟ, με την συνειδησιακή, εξελικτική μας άνοδο.

Αυτό είναι που λέμε: «Ότι είναι να γίνει, θα γίνει». Γιατί κάθε τι στη ζωή μας, δεν είναι παρά ένα σκηνικό, ως «αντανάκλαση», μιας εσωτερικής μας πάντα ανάγκης, και όχι αυτό κάθε αυτό. (Πχ ένα πολυτελές αυτοκίνητο, δεν αφορά την επιθυμία μας για το ίδιο, αλλά πόσο σημαντικούς μας κάνει να νιώθουμε όταν το έχουμε «στην κατοχή μας» και το οδηγούμε…)

Αν τώρα η κάθε επιθυμία μας, «ταυτίζεται»  με ότι πραγματικά χρειαζόμαστε, («έχοντας» επαφή με την Ψυχή μας, που μπορούμε να βλέπουμε καθαρά, και να γνωρίζουμε πως μέσω αυτού «που αποφασίσαμε να έχουμε», είναι που  εκφράζουμε το Είναι μας και τις ποιότητες του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο), τότε, θα πάρουμε, καί γρήγορα, καί με θαυμαστό, μαγικό τρόπο, ότι κι αν ζητάμε…

Αλλιώς, θα «παλεύουμε» γι’ αυτό, και θα «τρέχουμε» μόνιμα από πίσω του, χωρίς να το «γευόμαστε» τελικά, γιατί το ζητάμε, πολύ νωρίτερα, από τη στιγμή που θα το είχαμε πραγματικά «κερδίσει» με το σπαθί μας! Γιατί «κερδισμένο» (ή «δημιουργημένο»), θεωρείται από μας κάτι, όταν έχουμε πάρει τα μαθήματα, (τις συνειδητοποιήσεις), που του αναλογούν βιωματικά, για την κάθε «φαινομενική» του Αλήθεια, και όχι την Αξία που εμείς του έχουμε προσάψει…

Λέγεται επίσης γι’ αυτό, πως «Παίρνουμε πάντα, αυτά που δεν χρειαζόμαστε πια». Τι σημαίνει όμως αυτό; Πως δεν «επενδύουμε» την ευτυχία, και την ψυχική μας γαλήνη σε αυτά. Δεν είμαστε δηλαδή εξαρτώμενοι τους, μια και θα κάναμε και χωρίς να τα αποκτήσουμε ποτέ… Όμως, αφού φτάνουμε στη συνείδηση του ξεπεράσματος τους, τότε, γίνονται πια «εργαλεία μας», (από  «αφέντες»), οπότε τα χρησιμοποιούμε ως τα «μέσα» έκφρασης, εσωτερικών μας πια καταστάσεων…προς τα έξω…


ΕΡΩΤΑΣ. ΤΟ ΑΛΦΑ & ΤΟ ΩΜΕΓΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

«ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΟΚΑΡΕΙ!»

Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί; Από πού έρχεται όλο αυτό και μας συνταράσσει;

Η Αλήθεια είναι, πως μόνο με τον Έρωτα ερχόμαστε αντιμέτωποι με το κάθε ψέμα αυτού που νομίζουμε ότι είμαστε. Και γι’ αυτό, ο έρωτας είναι ανατροπή… Διότι μας δείχνει κατάματα, πως δεν υπάρχουν όροι και όρια σε τίποτα, παρά μονάχα αυτά που οι ίδιοι βάζουμε…

Και πως το διαπιστώνουμε αυτό; Μόνο όταν «τολμάμε» να περάσουμε «μέσα» απ’ όλα όσα μας ήταν αδύνατον πως θα μπορούσαν να μας συμβούν, (δηλαδή να νιώσουμε), ώστε να καταλάβουμε πως ακόμα και το κάθε χαρακτηριζόμενο αδύνατο, είναι απλά μια δική μας θεώρηση.

Μας «ξεμπροστιάζει» ο έρωτας. Καταστρέφει το κάθε μας ψέμα, το κάθε κουκούλωμα, και την κάθε «ταχτοποιημένη κατάσταση» έξω, (στο εξωτερικό σκηνικό της ζωής μας), και μέσα μας, (στο πως βλέπουμε, νιώθουμε, και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα).

Αν τολμήσουμε να αντικρίσουμε σ’ έναν έρωτα πραγματικά τον Εαυτό μας, (και ότι «μας βγάζει»), ποτέ πια δεν θα είμαστε οι ίδιοι…

Δεν το κάνει όμως όλο αυτό τελικά «το αντικείμενο» του κάθε έρωτα μας. Όχι. Απλά, είναι το «ιδανικό», (σαν ραντεβού ένα πράγμα), τη συγκεκριμένη χρονική φάση της ζωής μας, που μπορεί να μας ενεργοποιήσει όλα όσα πρέπει να δούμε…

Και δεν μιλώ μόνο για τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άλλου ανθρώπου,  αλλά και σε μία ιδεολογία, ένα εγχείρημα, ένα στοίχημα με τον εαυτό μας, μία επιστήμη, ένα σπορ, μία θρησκεία…… Όλα είναι «σύμβολα». Τα «σύμβολα», τα οποία παραπέμπουν στην Αξία που δίνουμε στο κάθε τι, για να αναγνωρίζουμε ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι…

Ο ΕΡΩΤΑΣ, είναι αυτό ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΙΝΕΙ!

Όταν λείπει λοιπόν από τη ζωή μας, είμαστε ζωντανοί νεκροί… Χωρίς Στόχο και Πραγμάτωση, γεμάτοι μόνο Βάρη, και Υποχρεώσεις…

Έχει ειπωθεί: «Αγάπα αυτό που κάνεις». Το αλλάζω σε: «Ερωτεύσου, ότι κι αν κάνεις». Διότι αν το κάθε τι το δούμε σαν «στοίχημα», για τις δυνάμεις που έχουμε, τις οποίες απλά δεν εκδηλώσαμε ακόμα, τότε θα καταλάβουμε τι θα πει ΖΩΗ…

Αν «ερωτευτούμε» ότι κάνουμε, θα δημιουργήσουμε «μια σχέση» μαζί του. «Θα μας έλκει», ώστε να μελετήσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας μέσω της  «γνωριμίας μας». Και τότε θα μπορέσουμε επιτέλους να ζήσουμε αυτό που πραγματικά τελικά χρειαζόμαστε, (σε ότι κι αν κάνουμε), και όχι αυτό που νομίζαμε… Προϋποθέτει όμως, να είμαστε ανοιχτοί και ειλικρινής, στην κάθε διδαχή, και όχι να έχουμε «προαποφασίσει» για όλα αυτά που θεωρητικά «θέλουμε». Να έχουμε ένα άνοιγμα μέσα μας, «να μας εκπλήξουν», όλα όσα, ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΠΟΤΕ… Να κοιτάμε, κάθε θεώρηση κολλήματος μας, αδυναμίας  μας, ιδιαιτερότητας, ανικανότητας μας……. Μόνο να κοιτάμε. Χωρίς καμία πρόθεση για κάλυψη τους, ή άρνησης τους από μέρους μας. Αλλά υποδοχής, παραδοχής και αποδοχής τους, ώστε να  μπορέσουμε να πάμε παρακάτω,  υπερβαίνοντας κάθε σκέψη που τα αφορά, θεώρηση, πεποίθηση, μια και δεν μας εξυπηρετούν να τα κρατάμε ως τέτοια. Γιατί εμείς οι ίδιοι τα πιστέψαμε κατά αυτόν τον τρόπο, και καταχωρήθηκαν μέσα μας ως αληθινά, οπότε βάση αυτών ζούσαμε και τη ζωή μας ως τώρα……. Αλλάζοντας λοιπόν αυτό που ήμασταν, (αφού πρώτα το δούμε), γινόμαστε ότι αποφασίζουμε…... Όχι κρίνοντας, βάζοντας ταμπέλες, δημιουργώντας χαρακτηρισμούς αναλλοίωτους, και μόνιμους για το τι είμαστε…ή ποιοι είμαστε…

Από μία άλλη πλευρά, οι άνθρωποι που δεν μπορούν καν να νιώσουν τον έρωτα, (και όχι αυτοί που ενώ τον νιώθουν θα τους σοκάρει), είναι αυτοί που τον καταδικάζουν, και που φθονούν αυτούς που τον νιώθουν. Κι αυτό, γιατί δεν «δύνανται» να δεχτούν ότι υπάρχει κάτι που θα δέχονταν ποτέ να ζήσουν, «διακινδυνεύοντας» κεκτημένα, στηρίγματα και είδωλα… Έχουν καταφέρει «να νεκρώσουν» στον εαυτό τους κάθε συναίσθημα…. Κι έχουν καταδικάσει το Είναι τους για κάθε μερίδιο στην ευτυχία…. «Είναι πολλά τα λεφτά»… «Δεν τολμούν» να διακινδυνέψουν την Υλιστική θεώρηση των πραγμάτων, την οποία έχουν αναγάγει σε Μέγα Αξία, μια και  καθορίζουν τα πάντα από αυτή τη Βάση. Δύναμη, σεξ (μόνο), χρήμα, και εξουσία είναι τα λάβαρα τους. Αυτό σημαίνει, πως δεν ανέχονται, να υπάρχουν άνθρωποι, που βρίσκουν το  θάρρος, ακόμα και να μιλούν για έρωτα…μια, και χαλούν την πιάτσα…

Όμως, ο «ΕΡΩΤΑΣ», είναι ο μόνος ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ. Ο μόνος. Όσοι το ψάξουν παραπέρα, και πιο βαθιά, θα μπορέσουν κάποια στιγμή ν’  αναγνωρίζουν, όλη την κρυμμένη Αλήθεια από τις μάζες των ανθρώπων….. Προτρέπω σε ψάξιμο. Γιατί τα μεγαλύτερα μυστικά, είναι αυτά που βιώνονται Ατομικά, μέσα στα βάθη του καθένα μας….


Ψάξτε αγαπημένοι…

ΝΑ ΠΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ!

Αν κατανοήσουμε βαθιά, πως το καλό ακόμα και του ενός, είναι καλό για όλους μας, τότε θα μπορέσουμε να «νιώσουμε» πως οι άλλοι, είμαστε εμείς…

Αυτό, όταν βιωθεί βαθιά, αναγνωρίζουμε πως στο επίπεδο της καρδιάς, της σκέψης, και φυσικά της Ψυχής, δεν είμαστε διαχωρισμένοι…

Η αυταπάτη των χωρισμένων όμως σωμάτων μας, (σε όλα τα βασίλεια της φύσης), μας κάνει να «νομίζουμε», πως μόνος ο καθένας, στερώντας από άλλους θα είναι καλά… (Η δημιουργία των χιλιάδων μικρών «εγώ», εξαιτίας της προστασίας του σώματος, προς αντιμετώπιση του φόβου του θανάτου. Του θανάτου του σώματος, με την θεώρηση πως όταν χαθεί αυτό, χανόμαστε κι εμείς…)

Όμως, ποτέ αρπάζοντας, πληγώνοντας, και καταπατώντας, δεν έρχεται η γαλήνη… ΠΟΤΕ! Μέχρι όμως αυτό να το καταλάβουμε καλά, θα αρπάζουμε, θα πληγώνουμε, θα καταπατάμε, θα απαιτούμε…

Αν ο πόνος σου είναι μεγάλος, και είμαι στο Είναι μου, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να μην αισθάνομαι πως είναι θέμα που με αφορά άμεσα. Και δεν μπορώ από την άλλη να ανακαλύπτω κάτι που μου φέρνει ελευθερία, και να μην το μοιράζομαι, ώστε να γίνει γνωστό και στους υπόλοιπους…, μια και «βρήκα» κάποιες λύσεις, με τον Ατομικό δικό μου τρόπο…

Είμαστε μαζί εδώ, όλοι μας. Όμως ο αγώνας του καθενός μας μοναδικός. Σαν το υλικό μας σώμα, που ενώ είναι ένα οργανισμός, αποτελείται από τρισεκατομμύρια κύτταρα! Ε. Εμείς. Ο καθένας μας, είναι από ένα κύτταρο…

Φαντάζεστε λοιπόν ένα κύτταρο του οργανισμού μας να ήθελε να είναι «καλύτερα» απ’ όλα τ’ άλλα, έναντι των υπολοίπων, και κάποια άλλα ακόμα, να ακολουθούσαν τον τρόπο του; Να ο καρκίνος του οργανισμού, να η αρρώστια όλου του σώματος, να ο θάνατος όλων μας…, μια και όλοι, ανήκουμε μεν στο σώμα, αλλά είμαστε Αυτό που το κινεί… Γι’ αυτό «νοσεί» ο κόσμος μας. Γι’ αυτό… Και γι' αυτό δεν ζει με  υγεία και αρτιμέλεια...

Πως βιώνεται όμως όλο αυτό; Ή, πως γίνεται η αρχή για να βιωθεί τελικά;
Όταν πάρουμε την προσοχή από το τι κάνουν οι άλλοι, και την μετατοπίσουμε σε μας. Αυτό που λέμε, να πάει η προσοχή, μέσα μας. Αυτό που λέμε, αντίληψη, αισθαντικής, βιωματικής, συναίσθησης…

Γιατί μέσα μας είναι που συναντάμε όλους τους άλλους. Όχι έξω. Έξω, είναι τα είδωλα, και οι προβολές, (υλικά σώματα), ώστε να βιώνουμε ένα κομματάκι ο καθένας κάθε φορά από όλα όσα υπάρχουν, εξαιτίας των διαφορετικών καταστάσεων και σεναρίων μας στη ζωή…

Για να μπορέσουμε όμως να αντιληφθούμε τα θέματα των άλλων γύρω μας, πρέπει να «τα περάσουμε» μέσα μας, σαν δικά μας, χωρίς να ταυτιζόμαστε όμως με αυτά, αλλά και με τον ίδιο τρόπο να αντιμετωπίζουμε τα ήδη δικά μας, όμως χωρίς να μας καταρρακώνουν όπως συνήθως γίνεται. Χωρίς να γινόμαστε ένα με αυτά…

Ερχόμαστε με λίγα λόγια πιο κοντά στων άλλων τα προβλήματα, και απομακρυνόμαστε λίγο πιο μακριά από τα δικά μας. Γιατί και τα δύο τα προσεγγίζουμε λάθος, μια και με τα δικά μας χανόμαστε και γινόμαστε ράκος, και για των άλλων δεν δίνουμε δεκάρα…

Όμως τα προβλήματα του κάθε ένα, όπως και η αντίληψη του γι’ αυτά, και η αντιμετώπιση ακόμα, δεν είναι μόνο του ίδιου, αλλά πολλών ανθρώπων που έχουν να κάνουν ακριβώς με τα ίδια. Αποτελούν «ομάδα» στα εσωτερικά πεδία. Κι αυτή η ομάδα, αλληλεπιδρά. Γιατρεύεται η νοσεί τόσο, όσο και τα μέλη που την αποτελούν. Κι αυτό ισχύει για τα πάντα, σε όλα τα επίπεδα…

Γι’ αυτό λέμε ότι δεν είμαστε μόνοι, και γι’ αυτό και η κάθε μας «στάση», επηρεάζει, η ραδιοβολεί και άλλους… Ξεπερνώντας λοιπόν ένας κάτι, «ποτίζει» με το φάρμακο που βρήκε και τους υπόλοιπους της ομάδας στην οποία ανήκει… Όταν μείνουν λιγοστοί να την ποτίζουν αρνητικά, υποχρεωτικά, «θα επηρεαστούν θετικά», και θα ξεπεράσουν τη μαυρίλα του προβλήματος τους, οπότε αυτό θα σβήσει…. Θα απορροφηθεί, γιατί δεν θρέφεται πια αρκετά…

Έτσι λειτουργεί το θέμα εσωτερικά. Ή μάλλον, ΕΤΣΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ. Απλά δεν γνωρίζουμε πως η λειτουργία είναι καθαρά εσωτερική, και «δεν φαίνεται» με τα μάτια….

Αν δεν «πάμε εμείς» μέσα μας σε αυτά με τα οποία «θέλουμε» να εργαστούμε,  δεν θα μπορούμε να βιώσουμε τίποτα, ούτε να προχωρήσουμε σε τίποτα.  Εσωτερικά, και φυσικά και στην εξωτερική μας ζωή, σαν αποτέλεσμα της κάθε αλλαγής, συνειδητοποίησης μας. Αυτός είναι και ο λόγος του διαχωρισμού. Η «μη εσωτερική οπτική μας».

Και αυτό που χρειάζεται να γίνει;
Να «μάθουμε» να βλέπουμε το ένα, και το άλλο, και το άλλο, (πρώτα μέσα μας, και μετά και των άλλων, μια και τα έχουμε κι εμείς), και να μπορούμε κατόπιν «να τα συνθέτουμε», στο ενιαίο σύνολο, που έτσι κι αλλιώς είναι…Είμαστε…

Από την άλλη, ο κάθε πρωτοπόρος, φανταστείτε με τι «μπολιάζει» ολικά το σώμα που νοσεί… Προχωρά, εξελίσσεται ο ίδιος, μα «θρέφει», και όλους τους υπόλοιπους ανοίγοντας τους Δρόμους... Κι αυτό, ώστε και οι ίδιοι, (με απόφαση τους), να πάρουν κάποια στιγμή «τη σκυτάλη» της δικής τους Ατομικής συνέχειας, κι αυτό σαν ντόμινο επεκτείνεται…


Ο ΕΝΑΣ & ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΜΑΣ; Η ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ. (ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΦΟΡΕΩΝ - ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ)

Οι άνθρωποι, ενώ διαλέγουν μεν ένα δρόμο στην πορεία τους προς την Αυτογνωσία, και αγωνίζονται  και μοχθούν σε αυτόν, παρ’ όλα αυτά, από ένα σημείο και μετά, παραμένουν εγκλωβισμένοι εκεί, χωρίς να το αντιλαμβάνονται όμως, (έχοντας την εντύπωση πως προοδεύουν).

Ο εγκλωβισμός τους, είναι ακριβώς ο ένας αυτός Δρόμος. Γιατί τελικά, όλοι οι δρόμοι είναι κομμάτια της ίδιας Αλήθειας, η οποία προκύπτει, ακριβώς από αυτό το πάντρεμα, όταν και εάν, συνειδητοποιήσουμε πως τα πάντα, έχουν το λόγο ύπαρξης τους, και δώρα για μας, που μπορούμε να πάρουμε από παντού.

Πχ, το Ζεν και το Ταό, μας βγάζουν από τις καθορισμένες έννοιες του μυαλού μας, κι ενεργοποιούν την μοναδική Ατομικότητα στον καθένα, που σημαίνει πως μία ερώτηση, υπάρχει περίπτωση να έχει τόσες απαντήσεις, όσες και τα Άτομα που θα ερωτηθούν ή θα δουλέψουν επάνω σε ένα συγκεκριμένο ΚΟΑΝ, αρκεί, να γίνει σύνδεση μέσα τους με αυτό το κομμάτι τους.

Η Χριστιανική Θρησκεία, αφορά την "εσωτερική της ερμηνεία", (μέσα στην οποία τα πάντα είναι αλληγορικά), που ουδεμία σχέση έχει με το σημερινό έκτρωμα που παρουσιάζεται από τον κλήρο. Και φυσικά, σε κάθε θρησκεία του πλανήτη υπάρχει αυτή η εσωτερική ερμηνεία.

Αν ειπωθούν συλλογικά όλα αυτά, θα πάψουν να υπάρχουν τα σημερινά πρόβατα, και η Εκκλησία Α.Ε θα φαλιρίσει…... Η κάθε θρησκεία, ενώ δημιουργήθηκε αρχικά για να κατευθύνει τον κόσμο προς την αυτογνωσία του, (και πάντα υπάρχει αυτή η ουσία πίσω από κάθε μία από αυτές), περάστηκαν τελικά αργότερα άλλα πράγματα στους ανθρώπους, κι αυτό, από τη μια, εξαιτίας της οικειοποίησης της Αλήθειας κάποιων ώστε να αποκτήσουν δύναμη εξουσίας, και από την άλλη, εξαιτίας της αδυναμίας, και μη ωριμότητας του κόσμου να  συλλάβει την ουσία. (Βρέθηκε δηλαδή πρόσφορο το έδαφος για την εκμετάλλευση των μαζών). Ευτυχώς βέβαια όμως που υπάρχουν και οι θρησκείες για να μπορεί να κρατιέται σε μία τάξη τουλάχιστον η ανθρωπότητα, γιατί αλλιώς, εξαιτίας των ζωώδεις ακόμα ενστίκτων των ανθρώπων, θα έφταναν να τρώνε κυριολεκτικά ο ένας τις σάρκες του άλλου, με όλα τα τέρατα που φέρουν μέσα τους, επειδή βρίσκονται ακόμα σε νηπιακή κατάσταση, όσων αφορά το Πνεύμα…..
Η Αρχαία Φιλοσοφία, αποτελεί μία Μήτρα, και η αποσαφήνιση της, περιέχει όλα τα «κλειδιά», τα οποία επίσης έχουν υποκρυφθεί, και δεν αφορά τους «Ελληνάρες» που θαρρούν πως σαν απόγονοί των Αρχαίων, έχουν αυτόματα οικειοποιηθεί τη Γνώση και το μεγαλείο τους.

Τα μεγαλύτερα «ευαγγέλια» βρίσκονται εκεί! Με την έννοια της ουσίας την καθολικής Αλήθειας των εννοιών. Όμως, υπερβαίνουν τις θεωρήσεις, και τις ιδέες της ανθρώπινης φυλής προς το παρόν, γιατί είναι απαραίτητη η προσέγγιση της Ανώτερης Βιωματικής Νόησης για να μπορέσουν να κατανοηθούν σωστά. Γι’ αυτό και αποδίδονται και εξετάζονται τελικά, μόνο ως φιλοσοφικές θεωρίες, στις οποίες χρειάζεται άνοιγμα της Συνείδησης και βαθύς στοχασμός.

Δεν έχουμε καταλάβει ως άνθρωποι, ότι όλη αυτή η προσπάθεια να κατατάξουμε ανθρώπους, θρησκείες, κατευθύνσεις, και το να ψάχνουμε σε κάθε τι, όχι την ουσία του μέσα μας, αλλά το ψέμα για να το εξοντώσουμε, επειδή δεν συνάγει με τις δικές μας απόψεις, είναι και το μεγαλύτερο μας εμπόδιο.

Το θέμα είναι να κοιτάμε όπου υπάρχει Αλήθεια. Να κοιτάμε, να παρατηρούμε, να εξετάζουμε, να στοχαζόμαστε, και να «ανακαλύπτουμε» την κάθε Αλήθεια που λειτουργεί για μας και την πρόοδο μας. Γιατί αλήθεια, υπάρχει παντού…… Ακόμα, και στα μεγαλύτερα φαινομενικά ψέματα. Δεν αποτελούν άλλο, από την «πύλη», του να μας δώσουν πληροφορίες για το τι συμβαίνει. Κι αυτό μπορεί να γίνει, όχι μόνο για το τι γίνεται μόνο με μας, αλλά  ακόμα και σε καθολικό επίπεδο…..

Το να θεωρούμε μία ιδέα, ή ομάδα, ή θρησκεία, σαν την μοναδική Αλήθεια μας, αυτόματα μας κάνει να περιοριζόμαστε οι ίδιοι μόνο εκεί, και αυτό που αναπτύσσεται μέσα μας, είναι πως αν συμφωνήσουμε με κάτι άλλο, ή το ακολουθήσουμε έστω και λίγο, θα σημαίνει πως δεν είμαστε συνεπής με αυτό που πιστεύουμε, άρα το προδίδουμε.

Μα, δεν καταλαβαίνουμε, πως αυτόν τον κανόνα, οι ίδιοι τον βάλαμε μέσα μας; Φυσικά θα μας παιδεύει. Είναι σαν να λέμε «θα φάμε φράουλες και θα βγάλουμε σπυράκια». Και τρώμε τελικά, και γεμίζουμε εξανθήματα. Οι ίδιοι δεν δώσαμε τέτοια εντολή; Φυσικό λοιπόν δεν είναι οι φορείς μας, να ακολούθησαν ρητά τις εντολές μας; Γιατί μας κάνει εντύπωση;

Δηλώνοντας λοιπόν πως είμαστε πιστοί (για το θέμα μας), μόνο σε ένα πιστεύω - ιδεολογία, οτιδήποτε άλλο κι αν κάνουμε, που δεν συνάγει με αυτό, δεν είναι αναμενόμενο πως θα μας κάνει να έχουμε τύψεις,  δυσφορία, κλπ, γιατί δεν ήμασταν οι ίδιοι εντάξει στον κανόνα που βάλαμε; Είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Κι έτσι λειτουργεί! Στο πρώτο παράδειγμα εντολή δώσαμε στο υλικό σώμα μας γιατί αφορούσε «τροφή – ύλη», στο δεύτερο, συναίσθημα, γιατί τον τρόπο σκέψης μας (και ειδικά «τα πιστεύω μας»), τον έχουμε συνδέσει με συγκεκριμένα συναισθήματα. Έτσι πάει το πράγμα……

Ο πόνος όμως, όπως και οι κανόνες ορίων που θέτουμε, που μπαίνουν από τον κατώτερο (λέμε) εαυτό μας, δεν είναι υποχρεωτικά. Ούτε και ο κατώτερος εαυτός, είναι «εχθρός» μας. (Όπως έχουμε συνηθίσει να υποστηρίζουμε).  Αυτό, μπορεί μεν να ισχύει για μας, όμως μόνο μέχρι να αντιληφθούμε πως δεν χρειάζεται καμία πάλη μέσα μας.

Κατανόηση χρειάζεται. Και η κατανόηση πραγματοποιείται μέσα από την πόρτα της αποδοχής, ότι τα πράγματα είναι ακριβώς όπως είναι. Αρκεί, να το δούμε. Να δούμε πως έχουμε όρια. Να δούμε πως οι ίδιοι βάλαμε κανόνα πίστης σε μία μόνο ιδέα. Να το δούμε. Κι αφού το δούμε, πως εμείς οι ίδιοι  βάλαμε τον κανόνα, άρα έχουμε κάθε δικαίωμα να τον ξηλώσουμε, αν καταλάβουμε πως παύει πια να μας εξυπηρετεί ως προς την πρόοδο μας.

Γιατί μια και αντιλαμβανόμαστε πως «μπορεί» να υπάρχουν και σε άλλες ιδεολογίες αλήθειες, σαφώς και μας περιορίζει το παλιό. Οπότε, τι κάνουμε; Αλλάζουμε τους κανόνες. Δικό μας το γήπεδο, δικές μας και οι αποφάσεις!

Αυτό σημαίνει κατανόηση όμως των λειτουργιών μας. Γιατί το να βάζουμε έναν κανόνα και να τον τηρούν ευλαβικά οι φορείς μας, είναι απλά μία λειτουργία μας. Ή, μια ικανότητα μας, την οποία αναγνωρίσαμε, μια και η  ίδια η πράξη  μας το απέδειξε. Μήπως λοιπόν, ανοίγοντας «το φάσμα» των κανόνων μας, μπορούμε να θέσουμε θεσπίσματα, τα οποία να μας προάγουν, παρά να μας καθυστερούν, ή ακόμα και να μας σταματούν;

Κατανόηση λοιπόν των λειτουργιών. Σε όλα. Και μέσα μας, και στους άλλους, και στο σύμπαν, και στο μικροσκοπικότερο μόριο που αποτελείται αυτός ο φαινομενικός κόσμος, που ουδεμία σχέση έχει με κάτι το πραγματικό. Όμως αυτό που φέρνει τελικά αποτελέσματα Αληθινά, είναι η Θέληση για ανύψωση, η πλήρης παράδοση στον Εαυτό, η απόλυτη Πίστη και Εμπιστοσύνη, το ανοιχτό μυαλό στην Αρχή, και η Ενεργοποίηση της Ανώτερης Βιωματικής Νόησης αργότερα, (όταν θα έχουμε εισχωρήσει σε αυτήν), και τέλος, το ολοκληρωτικό ξήλωμα, όλων όσων έχουμε διδαχθεί.

Αλλιώς ο Εαυτός μας, δεν θα μας μιλήσει ποτέ……….. Η οποιαδήποτε καταχώριση καταστάσεων, πραγμάτων, ανθρώπων, ιδεών, διαπιστώσεων, κανόνων, αισθημάτων, φιλοσοφιών, Γνώσης, σχολών, και οτιδήποτε άλλο σε κουτάκια, είναι η καταδίκη μας, και φέρνει το να μας είναι αδύνατον να ελευθερωθούμε.

Η ουσία, είναι να «ξυπνήσουμε» μέσα μας αυτή τη Μοναδικότητα μας. Αυτό, που η ύλη σαν ύλη, μας εμποδίζει να γνωρίσουμε, αλλά χρειάζεται να αποφασίσουμε πως:
«Δεν θα την αφήσουμε να της περάσει!»