ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΚΕΨΗ. ΣΚΛΑΒΙΑ, Ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;

Ο εγκέφαλος υπάρχει, εξαιτίας του Νου, (και όχι το αντίθετο). Κι επειδή ακριβώς υπάρχει εξαιτίας του Νου, είναι απαραίτητο κάποια στιγμή, (εμείς οι άνθρωποι), να συνειδητοποιήσουμε, πως ο εγκέφαλος, απλά συλλαμβάνει σκέψεις. Δεν σκέφτεται ο ίδιος. Εμείς σκεφτόμαστε……  Ο εγκέφαλος συλλαμβάνει, εκπέμπει, ενοποιεί, και εξαιτίας αυτής της ενοποίησης, έχει την ικανότητα να κάνει και σύνθεση σκέψεων...

Αποτελεί λοιπόν «εργαλείο» μας, παρά, δείκτη ζωής, και «αρματωμένο αρχηγό μας», που μας επιβάλει, μας κατευθύνει, μας ορίζει, μας βασανίζει, και μας κάνει δυστυχισμένους……. Νομίζουμε λοιπόν, (οι περισσότεροι), πως οι σκέψεις που συλλαμβάνουμε αποτελούν και την αλήθεια, (την πραγματικότητα) για το οτιδήποτε. Κι εκεί είναι και το μεγαλύτερο λάθος μας! Το ότι δεν διαχωρίζουμε εμάς, από το μυαλό μας, θεωρώντας, πως αυτό είναι όλη μας η ύπαρξη…. Γιατί  δεν είμαστε το μυαλό μας, αλλά έχουμε ένα μυαλό, ως ένα όργανο στο σώμα μας……

Και πως ξεκινάμε; Μα από το ίδιο το μυαλό. (Με την έννοια της συνήθης λειτουργίας της σκέψης μας). Αρχικά όμως μόνο, μια και δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί πάντα ξεκινάμε, από αυτά που ήδη έχουμε, ώστε να βρούμε ότι δεν βλέπουμε ακόμα… Το χρησιμοποιούμε λοιπόν ηθελημένα, σκεφτόμενοι, πως το ότι «δεν είμαστε το μυαλό μας», είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Αυτό ως δεδομένο, για να δούμε που θα μας πάει η όλη αυτή θεώρηση. (Σε αυτό όμως έγκειται και το «ξεγέλασμα» του, μια και του δίνουμε, τι να πιστέψει). Κάτι σαν πείραμα…… Με αυτό όμως, θέτουμε σε λειτουργία, (σε εφαρμογή), μία διαδικασία, (ή, μία  ικανότητα του Εαυτού, που ενώ Είμαστε, δεν γνωρίζουμε ακόμα…..), ενεργοποιώντας άλλα πράγματα για μας….. Αν ήξερε το μυαλό μας τι τρικ του κάνουμε, ποτέ δεν θα συμμετείχε. Έλα όμως που έτσι θα αποδειχθεί στη συνέχεια, πως ότι του δίνουμε Εμείς, αυτό και κάνει…….

Τι αναγνωρίζουμε όμως πως κάναμε ήδη; Πήραμε μία απόφαση, (έστω και ως πείραμα), όμως αυτή η πράξη της Απόφασης, είναι που έχει μεγάλη τελικά δύναμη, (και αφορά τις όποιες αλλαγές στην ύπαρξη μας), για ότι και να  καταλήξουμε, και θέσουμε σε εφαρμογή, (αποφασίσουμε) για μας. Και αποτελεί και το μεγαλύτερο (ίσως) μυστικό…….

Αποφασίζοντας λοιπόν «να δούμε»,  αυτό που «δεν έχουμε ακόμα δει», (χωρίς να έχουμε δηλώσει τι είναι αυτό που θα δούμε), ερχόμαστε σε ασύνειδη (αρχικά) επαφή, με τη φύση του ίδιου του Δημιουργού….. Αφορά, κάτι σαν δήλωση, ώστε να μας κάνει γνωστά (αυτά τα) άλλα πράγματα που δεν γνωρίζουμε, ακόμα….

Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μην ορίζουμε ποτέ, ούτε τι είναι ο αόρατος κόσμος, ούτε πως είναι, ούτε που πρέπει να φτάσουμε. Γιατί έτσι, (δηλώνοντας εκ των προτέρων τι θα βρούμε), δεν ανοίγεται ποτέ το  αληθινό για μας. Αντίθετα, παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα δεδομένα μας. Έτσι είναι, και παραμένει φυλακισμένη, η πλειοψηφία της ανθρωπότητας…..

Θεωρώντας πχ πως δεν υπάρχει περίπτωση (θετικής έκβασης και) αλλαγής, οποιασδήποτε κατάστασης μας, και αλλαγές (όντως) να έρθουν, (μπροστά μας σαν σημάδια να ακολουθήσουμε άλλους δρόμους), ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τις δούμε, μια και έχουμε καθορίσει πως είμαστε καταδικασμένοι……

Αντίθετα, περιμένοντας, (ή καλύτερα πιστεύοντας) σε κάτι, που ενώ δεν γνωρίζουμε υπάρχει, (απλά οι ίδιοι δεν το αναγνωρίσαμε ακόμη), αποφασίζοντας όμως πως όταν έρθει, θα γνωρίζουμε πως αυτό που ήρθε «και Είναι», όσο παράλογο, κουλό, ή εκτός λογικής βρίσκεται, αποτελεί τον μόνο τρόπο, πραγματοποίησης, και εμφάνισης του…… Το να πάμε στα τυφλά για να το βρούμε….. Γιατί πραγματικά «αναγνωρίζουμε» όταν ήδη έχει ενεργοποιηθεί, αυτό που Είναι. Η όλη κατάσταση στην οποία θα βρισκόμαστε θα είναι τόσο αδιαμφισβήτητη για μας, σαν την αυτονόητη θεώρηση των ανθρώπων για τον Ήλιο, που ανατέλλει κάθε πρωί….

Τότε, θα έχουμε πάει σε πελάγη εντελώς άγνωστα για μας. Όμως, αυτό που κάνουμε τελικά, είναι η «απόφαση», πως η κατάσταση μας θα αλλάξει, αναγνωρίζοντας την κίνηση του Θεού, (του Σύμπαντος, του Ανώτερου Εαυτού, της Δύναμης, όπως θέλετε πείτε το), που απαντά, στο δικό μας κάλεσμα……

Αποφασίζοντας, και πιστεύοντας λοιπόν βαθιά μέσα μας, πως είμαστε κάτι, πέρα από το μυαλό μας, αυτό το κάτι, «ξυπνά» και είναι που μας απαντά…. Αν είμαστε σιωπηλοί, (εσωτερικά από σκέψεις), και παραμένοντες αφουγκραζόμενοι…..

Αυτό που ξυπνά, πράγματι δεν είναι το μυαλό μας λοιπόν. Μόνο η Ατομική βιωμένη του κατάσταση μπορεί να αποτελεί απόδειξη, και καμία λεκτική περιγραφή του δεν μπορεί ούτε καν να το προσεγγίσει. Άλλοι το λένε βίωμα, άλλοι τάση, άλλοι (το παρουσιάζουν) πως τους μιλά…. Όλα είναι το ίδιο.

Μεταφορικά, πράγματι είναι σαν κάτι να μιλάει μέσα μας….. Ακούγοντας το, και μένοντας σε αυτό, με την πάροδο του χρόνο αναπτύσσουμε τη φωνή του, ακούγοντας όλο και πιο πολύ, και όλο και πιο καθαρά. Μας ωθεί, πάντα σε λύσεις, σε καταστάσεις χωρίς προβλήματα, και σε μια ζωή, με την καλύτερη τροπή, όλων των ζητημάτων της ζωής μας ούτως ώστε, να μπορούμε να είμαστε ναι, και ευτυχισμένοι, παρά την δραματική εξωτερική κατάσταση στην οποία φαντάζει να ζει  όλος ο κόσμος του σήμερα.

Από αυτή τη θέση, (της εσωτερικής τάσης που μας μιλά), μπορούμε να δούμε, όλα όσα μας ωθεί να κάνουμε το σώμα μας, (για την επιβίωση του), τα συναισθήματα μας, (που επίσης είναι ενέργειες που συλλαμβάνουμε), και πως, (με ποιους τρόπους), μας θέτουν σε ευτυχία ή δυστυχία, όπως, (το πιο σημαντικό), μπορούμε να ακούμε, όλες τις σκέψεις που συλλαμβάνει το μυαλό μας…..

Από εκεί, μπορούμε να δούμε, πως αν οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε την οποιαδήποτε σκέψη, μόνη της, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οπότε δεν μπορεί και να μας εξουσιάζει. Εμείς, (έχουμε τη δυνατότητα, και την ικανότητα προς ανάπτυξη,) έτσι μπορούμε, καί τι θέλουμε να σκεφτόμαστε, καί πόσο, καί να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της κάθε έκφρασης της σκέψης μας.

Γιατί ως άνθρωποι, ότι κι αν συμβεί, σπάνια βλέπουμε αυτό που πράγματι είναι. Και τι κάνουμε συνήθως; Από ένα γεγονός, «φτιάχνουμε ολόκληρα σενάρια», τα οποία τα θεωρούμε και ότι συμβαίνουν, ενώ τα πάντα γίνονται μόνο στο μυαλό μας….. Χωρίς φυσικά να παίρνουμε χαμπάρι τη σκλαβιά της ίδιας της σκέψης μας, στην οποία είμαστε (ηθελημένα) εγκλωβισμένοι.

Ονειρεύομαι, (και οραματίζομαι) τη μέρα, που στα σχολεία μας, θα μαθαίνουν στα παιδιά, (εξελιγμένοι άνθρωποι), το «πως» να σκέφτονται. Γιατί είναι κάτι που μαθαίνεται, (και έτσι θα έπρεπε), αν δεν υπήρχαν άλλοι λόγοι που αυτό σήμερα είναι αδύνατο….. Τα παιδιά όμως, αντιλαμβανόμενα την υποκρισία, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον ως προς την εκπαίδευση. Όλα είναι μία στημένη απάτη, και τίποτα το αληθινό δεν χαρακτηρίζει την παιδεία μας….

Όταν όμως από την άλλη, δεν γνωρίζουμε πως αυτό που είμαστε είναι πέρα από τη σκέψη μας, πολύ εύκολα μπορούν (κάποιοι που το γνωρίζουν), να μας παρασύρουν, (ενεργοποιώντας μας φοβικές σκέψεις), για να κάνουμε όχι μόνο αυτά που δεν θέλουμε, αλλά και ότι οι ίδιοι περιμένουν από μας….. Με αυτόν τον τρόπο υφίσταται υπέροχα δομημένη η χειραγώγηση των μαζών……

Η σκέψη είναι δύναμη. Αλλά μόνο γι’ αυτόν που αντιλαμβάνεται πως «μπορεί να αναγνωρίζει τις σκέψεις του», και γνωρίζει πως πάντα έχει επιλογή, και αυτή η επιλογή, εξαρτάται από τις αποφάσεις που παίρνει για τον ίδιο.

Τον άνθρωπο, που αναγνωρίζει τα παραπάνω, τα λειτουργεί, και τα ζει, δεν μπορεί κανείς να τον εκμεταλλευτεί, ή να τον επηρεάσει σε τίποτα.

Το μυαλό λοιπόν συλλαμβάνει. (Όπως ειπώθηκε). Συλλαμβάνει, τρισεκατομμύρια σκέψεις τη μέρα. Αυτές που θα μείνουν όμως και με τις οποίες θα ασχοληθεί, είναι αυτές που ο ίδιος, (ασυνείδητα) κρατά και συντηρεί κάθε μέρα. Και εξαρτώνται άμεσα, από τα συναισθήματα που έχει, που έχουν επέλθει, από την καλοπέραση, ή κακοπέραση του σώματος του. Της ύλης του σώματος του καλύτερα……. Από τα όποια συναισθήματα λοιπόν, έλκονται οι αντίστοιχες τους σκέψεις, που επιλέγονται και κολλάνε……. Αυτό, επαναλαμβανόμενο συνεχώς, αποκτά τέτοια δύναμη, που φτάνει να γίνεται αδύναμος ο ίδιος ο άνθρωπος απέναντι τους, με αποτέλεσμα, να είναι τόσο απορροφημένος, που να αδυνατεί να καταλάβει πως η ίδια η σύλληψη, δεν είναι μόνο το πρόβλημα, αλλά και το κλειδί για την λύση του.

Αυτό σημαίνει, πως είτε αλλάζοντας το συναίσθημα, ενεργοποιούμε και έλκουμε άλλες σκέψεις, είτε αλλάζοντας τις σκέψεις, έρχονται και κολλάνε άλλα συναισθήματα. Εκεί είναι που επιβάλλεται όμως, να νικήσουμε διδαχές, καθιερωμένα βαθιά ριζωμένα δεδομένα μας, όπως και πεποιθήσεις μιας ζωής, πρέπει, ή καταστάσεις του φαίνεστε, (με το τι έχουμε συνηθίσει να πιστεύουν οι άλλοι για την εικόνα που θέλουμε να έχουμε). Μύλος!!! 

Τι είναι όμως τελικά ποιο σημαντικό; Να παραμείνουμε (όπως οι άλλοι) φυλακισμένοι, ή να καταλάβουμε επιτέλους τι κάνουμε και να δώσουμε μια κλοτσιά σε όλο αυτόν τον εγκλωβισμό, τον οποίο επιβάλαμε οι ίδιοι στον εαυτό μας;

Εκτός αυτού, είναι θεμιτό να γνωρίζουμε, πως αφού πάμε κόντρα στη φύση μας, δεν είναι δυνατόν να παραμένουμε υγιείς και στο σώμα, (μια και νοσεί ήδη το συναίσθημα και ο νους μας), οπότε μια και δεν «ξυπνάμε», σίγουρα εμφανίζονται ασθένειες, (οι οποίες είναι και ένας τρόπος), που είτε θα ξυπνήσουμε, (γι’ αυτό και πολλοί μετά από ασθένεια αναθεώρησαν τη ζωή και τα πιστεύω τους, άλλαξαν, και ξεπέρασαν το όποιο πρόβλημα υγείας), είτε, θα τελειώσει η ζωή μας, γιατί έτσι κι αλλιώς, ο δρόμος που ακολουθούμε, δεν είναι ζωή……

Το μυαλό όμως, εκτός από το ότι συλλαμβάνει, (είναι πομπός), στέλνει και σκέψεις. (Είναι και δέκτης). Όταν οι σκέψεις που στέλνουμε λοιπόν είναι δηλητηριώδεις, επηρεάζουμε, και όλα τα περιβάλλοντα στα οποία ερχόμαστε  σε επαφή, και φυσικά, τους ανθρώπους που τα απαρτίζουν, με τους οποίους συναλλασσόμαστε... Και τι κάνουμε; Τους επηρεάζουμε κι αυτούς, με όλο αυτό το δηλητήριο….. Ακριβώς με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί ο κόσμος μας σήμερα…. Ανταλλάσοντας…….δηλητήρια… Συλλαμβάνουμε τις σκέψεις που κολλάνε στα συναισθήματα που έχουμε, και ταυτόχρονα, συντηρώντας τες, τις στέλνουμε (εκπέμποντας τες) προς τα έξω… Και η κατάσταση, βοηθάμε να διαιωνίζεται….

Όταν αντίθετα, συνειδητοποιούμε πως είμαστε πέρα από τη σκέψη μας, και ενεργοποιούμε αυτό που είμαστε (και μας μιλά), όλη η ενέργεια του περίγυρου μας, αρνείται να το δεχτεί. «Δεν μπορεί εσύ να είσαι καλά, όταν βλέποντας σε, μου θυμίζεις πόσο χάλια είμαι ο ίδιος».

Αυτό σημαίνει, πως πρέπει να κάνουμε διπλό αγώνα στη ζωή μας. Πρώτα να καταφέρουμε να είμαστε όσο γίνεται περισσότερο, (ώστε να αυξήσουμε στον εαυτό μας), την Αλήθεια του Είναι μας, και ταυτόχρονα, να λειτουργούμε με όσα αναγνωρίζουμε (πλέον) και προς τα έξω, στο κάθε περιβάλλον που βρισκόμαστε.

Οι αντιρρησίες, ή αυτοί που «θρέφονται» από την εξουσία και τη χειραγώγηση, δεν θα θέλουν να μας αφήσουν να λειτουργούμε έτσι από τη μια, από την άλλη όμως, είναι «χαρά Θεού» για τους ανθρώπους που ψάχνουν τρόπους να ελευθερωθούν…. Η πάλη είναι μεγάλη, όμως με Καθοδηγητή τον εαυτό μας, τα πάντα γίνονται (με τον καιρό), όλο και πιο εύκολα.

Γιατί στην πάλη δυναμώνουμε. Το σκοτάδι έλκει το Φως! Αυτό σημαίνει πως όταν το γνωρίζουμε, θα έχουμε στη ζωή μας, πολύ σκοτάδι ακόμα γύρω μας, ………..για να το φωτίσουμε. Μέχρι, να μην υπάρχει σκοτάδι όπου κι αν πάμε…… Όχι επειδή θα εθελοτυφλούμε, μα θα «καίγεται» με την εκπομπή, (εξαιτίας του δύναμης μας).

Εκτός αυτού, από ένα σημείο και μετά καταλαβαίνουμε, πως τελικά δεν υπάρχει καμία πάλη. Όλα εμφανίζονται ως πάλη, μέχρι «να πετάξουμε» από επάνω μας όλα τα δεδομένα, (καλά – κακά), και να αντιληφθούμε πως η Αλήθεια, είναι πέρα από οτιδήποτε φτιαχτό ως κανόνα, όριο, σωστό, πρέπον, συνετό. Η ζωή απλά κυλά.

-Συλλαμβάνουμε κάτι όπως ακριβώς είναι, χωρίς να το ορίζουμε παραπέρα. Είναι αυτό που είναι, όπως ακριβώς είναι.

-Νιώθουμε αυτό που Είναι στην ουσία του, χωρίς να το χρωματίζουμε. Δεν εμπλεκόμαστε «σε σχέση» μαζί του. Το καθένα, την εργασία του…..

-Και, περιποιούμαστε ένα υλικό σώμα ως όχημα μας εδώ, χωρίς να υποκύπτουμε στις ανεξέλεγκτες ορέξεις του…. Είναι απλά, ….. το ζωάκι μας, που ημερεύουμε….

Είναι τόσο όμορφα τα πράγματα. Μα τόσο όμορφα….
Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός σε τίποτα. Όλοι οι διαχωρισμοί και οι οριοθετήσεις, είναι μόνο κατασκευάσματα της «μη φυσιολογικής» λειτουργίας και χρησιμοποίησης του μυαλού μας. Γιατί μόνο, «ο τρόπος σκέψης μας» μας χωρίζει από τα πάντα. Τίποτε άλλο….

Όταν αντιλαμβανόμαστε, νιώθουμε, και βιώνουμε όλα τα παραπάνω, τότε είμαστε σε θέση να κατανοούμε, πολύ περισσότερα, και πολύ βαθύτερα πράγματα για τα πάντα. Μα πάνω απ’ όλα για μας τους ίδιους.

Και τότε, ο εγκέφαλος μας, είναι (κατά κάποιον τρόπο), ο «μεταφραστής», ή «μεταβιβαστής» αυτού που είμαστε, ……….. προς εμάς, (που ακόμα έχουμε ένα υλικό σώμα)….. Τότε, αποκτάμε την ικανότητα, να συνθέτουμε σκέψεις, και ακόμα και να δημιουργούμε, (έλκοντας), πολύ ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις. Τόσο δυνατές και θαυμάσιες, που αδυνατεί η οποιαδήποτε γλώσσα να τις περιγράψει. Γιατί η γλώσσα, είναι για να επικοινωνούμε μεταξύ μας ως ανθρώπινα υλικά όντα. Ως Πνευματικές Υπάρξεις όμως, αλλάζουν όλα….. Η Εσωτερική Γλώσσα, (αν μπορεί να θεωρηθεί έτσι), δεν έχει ανάγκη την εκμάθηση κανενός τρόπου επικοινωνίας, ή αλφαβήτου… Η ομιλία, (ας πούμε), είναι βαθιά αισθαντική (;;;). «Γνωρίζουμε» ακαριαία….. Δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν πρέπει, μη, γιατί…. Δεν υπάρχει τίποτα…..

Ζώντας σε αυτό που είμαστε, «κατεβάζοντας το μέχρι το μυαλό μας», βρισκόμαστε σε θέση, (όσο μπορούμε), να περιγράψουμε, ή να πούμε γι’ αυτό που Είναι. Συνήθως παραπέμποντας σε εικόνες, αλληγορίες, παραδείγματα, (οικείων, γνωστών καταστάσεων), η ταξιδεύοντας τους άλλους με βήματα, που πρέπει να ακολουθούν, όμως μόνο αν «μπουν» οι ίδιοι…….πατώντας στις λέξεις, και υπερβαίνοντας τες…..

Αυτό που είναι, Είναι……. Είμαστε…… Φωτίζοντας «κάτι»……, (στρέφοντας του την προσοχή μας), μας εμφανίζει, (δίνει) ένα νόημα, γίνεται σύμβολο, (εικόνα), μεταβιβάζεται σε έννοια, για να μεταφερθεί από το Νου, προς τον εγκέφαλο του ανθρώπου, και να προκύψει γραπτό, ή λόγος….. Μέσα όμως, Είναι Όλα Μαζί, Τώρα, μόνο ως Βάθος….. Το όλο ξεδίπλωμα, είναι που δημιουργεί το χρόνο, που θα φέρει μία (υποτιθέμενη) κατάληξη σε μας…..

Επιλέγουμε λοιπόν την κάθε κόλαση ή τον παράδεισο μας. Εμείς. Όπου κι αν είμαστε. Τα πράγματα είναι αυτά που είναι. Όταν δεν είμαστε σε Αυτό, είναι η Επιλογή μας, (Απόφαση, συνειδητή ή ασυνείδητη) που προσδίδει στα πράγματα το οτιδήποτε. Όμως αποτελεί «ικανότητα» μας τελικά, και όχι εγκλωβισμό. (Όταν κατανοηθεί).

Ας πάψουμε να εγκλωβιζόμαστε μέσα του…. (Στο να προσδίδουμε στα πάντα κατηγοριοποιήσεις, διαχωρισμούς και προσθήκες). Ο εγκλωβισμός, είναι μόνο για να «έχουμε μαγιά» του τι κάναμε, ώστε να αντιστρέψουμε τη διαδικασία, για να γίνει εργαλείο μας. Αρκετή μαγιά δεν φτιάξαμε; Πόσες αιώνες ακόμα θα ζυμώνουμε;;;


Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ


Τι είναι Πραγματικότητα;

Πραγματικότητα (με την αυστηρή έννοια του όρου) είναι η «αντίληψη αυτού που συμβαίνει πραγματικά»: η αντίληψη αυτού που συμβαίνει τώρα, εδώ, χωρίς παραμορφώσεις, χωρίς παρερμηνείες, χωρίς «προοπτικές»… Είναι δυνατή μια τέτοια αντίληψη; Με ποιους όρους και προϋποθέσεις και σε ποιο βάθος και έκταση; Και ως ποιο σημείο επαληθεύσιμη; Όλα αυτά τα ερωτήματα χρειάζονται διερεύνηση.

Με μια πλατύτερη έννοια Πραγματικότητα είναι το γεγονός (η διαδοχή των γεγονότων) που συμπεριλαμβάνει όχι μόνο τα συμβαίνοντα (αυτή την στιγμή της παρατήρησης) αλλά και το παρελθόν (σαν επιβεβαιωμένη κι επαληθεύσιμη μνήμη) και το «μέλλον» (σαν υπόθεση και φαντασία). Έτσι δημιουργείται (μέσα στην Συνείδηση) μια «πλήρης» εικόνα της Πραγματικότητας, από τις απαρχές του χρόνου μέχρι τις εσχατιές του μέλλοντος. Πρόκειται ασφαλώς για ένα «όραμα» (περισσότερο ή λιγότερο στέρεο). Μέσα σε αυτή την αντίληψη (το «όραμα», την «εικόνα» της Πραγματικότητας) βιώνουμε την ύπαρξή μας. Πως όμως είμαστε βέβαιοι ότι όντως αντιλαμβανόμαστε υπάρχουμε και λειτουργούμε μέσα στην Πραγματικότητα, κι όχι σε μια «φαντασία νοθευμένη με στοιχεία πραγματικότητας»; Χρειάζεται μια απάντηση εδώ.

Αν δεχτούμε τα παραπάνω σαν αλήθεια (και σαν σημείο εκκίνησης του στοχασμού μας για περισσότερη διερεύνηση), τότε, εμβαθύνοντας λίγο σε όλη αυτή την διαδικασία αντίληψης της Πραγματικότητας, κατανοούμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν.

Κατ’ αρχήν η (Συνείδηση) Αντίληψη είναι άμεσα δοσμένη, ολοφάνερη, κι αυταπόδεικτη. Δεν γνωρίζουμε όμως (τουλάχιστον στην αρχή, χωρίς εμβάθυνση) ούτε τι είναι Συνείδηση, ούτε ποιος είναι ο χαρακτήρας της, σε βάθος και πλάτος. Αυτό μένει να το ανακαλύψουμε.

Κατανοούμε επίσης ότι η αντίληψη της Πραγματικότητας (σαν διαδικασία) είναι κατασκευή (του νου, είτε του «μεταφυσικού νου», είτε του ψυχο-υλικού νου, ανάλογα σε ποιο επίπεδο ύπαρξης αναφερόμαστε), κι επομένως σχετική, κι επομένως μη πραγματική (όταν μιλάμε σε απόλυτους όρους), κι επομένως «όχι πραγματικότητα».

Πράγματι. Η αντίληψη όσων συμβαίνουν (τώρα, εδώ, κι όσων συνέβησαν ή θα συμβούν) εξαρτάται:

1) Από ποια «θέση της Συνείδησης» παρατηρούμε, δηλαδή από το «εύρος» της Συνείδησης (που είναι συνάρτηση της εξέλιξής της, μεταφυσικής και κοσμικής).
2) Από την σωστή «πρόσληψη» και διαδικασία της γνώσης.
3) Από τις «επιλογές» που κάνουμε (όταν βάζουμε στο κάδρο τα αντικείμενα αυτά κι όχι κείνα τα πράγματα).
4) Από την «αξιολόγηση» που κάνουμε σε όσα αντιλαμβανόμαστε (θεωρώντας άλλα σημαντικά, κι άλλα ασήμαντα).
5) Από την «εμπειρία» (από την συσσωρευμένη, επαληθευμένη, γνώση, «μόρφωση», κλπ)
6) Από τις φυσικές δυνατότητες ( από την οξύτητα του νου, από την φυσική παρουσία - άλλη αντίληψη έχουμε κλεισμένοι σε ένα υπόγειο κι άλλη αντίληψη έχουμε από την κορυφή ενός βουνού – κλπ.).

Αλλιώς «βλέπει» μια άψυχη κάμερα, αλλιώς ο ζωντανός άνθρωπος που προσθέτει στην αντίληψή του τον ψυχισμό του, αλλιώς ένας «επιστημονικός νους» (ένας «βαθύς νους»), αλλιώς ένας «πνευματικός άνθρωπος» (που έχει εμβαθύνει στην ύπαρξή του, κι έχει εσωτερικά βιώματα), αλλιώς ο Θεός (ή ό,τι Είναι τέλος πάντων η Απελευθερωμένη Αντίληψη).

Το συμπέρασμα είναι ότι αυτό που ονομάζουμε «πραγματικότητα», «αντίληψη της πραγματικότητας», δεν είναι παρά μια μερική (και συνεπώς παραμορφωτική) αντίληψη, μια μερική άποψη της Αντικειμενικής Πραγματικότητας (που Υπάρχει ανεξάρτητα από το αν την αντιλαμβάνεται κάποια περιορισμένη συνείδηση, ανεξάρτητα από το αν την αντιλαμβάνεται κάποιος, και ποιος την αντιλαμβάνεται, και πως την αντιλαμβάνεται, και γιατί την αντιλαμβάνεται έτσι).

Πως διευρύνουμε την αντίληψη της Πραγματικότητας;
Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι μια συνηθισμένη συνείδηση, (η δική μας δεδομένη συνείδηση, ο καθένας μας) έχει περιορισμένη αντίληψη της Πραγματικότητας.

Η Διεύρυνση της αντίληψης της Πραγματικότητας σημαίνει πολύ απλά (εφόσον κατανοούμε το βάθος και τα όρια της «δέσμευσής» μας) την αποδέσμευση της συνείδησης, της αντιληπτικής διαδικασίας, από όλους εκείνους τους παράγοντες που την κάνουν περιορισμένη, μερική, σχετική, ελλιπή, «ψεύτικη». Κι εδώ μπαίνουμε στο «χώρο της μεταφυσικής».

Στην πραγματικότητα η πανάρχαια προσπάθεια του ανθρώπου να αντιληφθεί την Πραγματικότητα, την Ουσία της Πραγματικότητας, την Πηγή της Πραγματικότητας, την Δύναμη που Είναι πάνω από όλα, τον Θεό, δεν είναι τίποτα άλλο από το να Διευρύνουμε την συνείδησή μας (την αντίληψή μας) Ως το Άπειρο, να Εμβαθύνουμε στην ύπαρξή μας, να Κατανοήσουμε την Αληθινή Φύση μας, να Δούμε (επιτέλους) την Πραγματικότητα όπως είναι κι όχι όπως «παρουσιάζεται» (ή μας την «παρουσιάζουν»).

Η Ύπαρξη έχει Βάθη Ανεξερεύνητα που εκτείνονται πέρα από την συνείδησή μας. Η Συνείδηση δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος, που «φωτίζεται» και «βλέπουμε». Πέρα όμως από αυτή τη μικρή νησίδα επίγνωσης απλώνεται ο απέραντος ωκεανός όλων αυτών που μας περιβάλλουν κι είναι ασυνείδητα.

Κατ’ αρχήν η Συνείδηση απορροφιέται μέσα στην ψυχονοητική δραστηριότητα (το νου μέσα από τον εγκέφαλο, που προσανατολίζεται στον εξωτερικό κόσμο), τις αισθήσεις, και τον εξωτερικό κόσμο. Σε αυτή την διαδικασία η ίδια η συνείδηση λειτουργεί επιλεκτικά, αξιολογικά, περιορισμένα, κι η αντίληψη του κόσμου γίνεται από αυτό το γεγονός πλασματική, ανακριβής, ψεύτικη.

Η πνευματική εξέλιξη (της Συνείδησης) που επιχειρεί χιλιάδες χρόνια τώρα ο «θρησκευτικός» (κι ο «φιλοσοφικός») «νους», και που βιώνουν πολλοί, αληθινά θρησκευόμενοι άνθρωποι (κι όχι αυτοί που τυπικά ανήκουν σε κάποιο θρήσκευμα), αποκαλύπτει ότι η Ύπαρξη, η Συνείδηση, είναι κάτι πολύ πλατύτερο (από το σώμα, τον εγκέφαλο, το νευρικό σύστημα, τις αισθήσεις, τον υλικό κόσμο).

Η «ανάδυση» του ψυχισμού δείχνει ότι η Πραγματικότητα είναι πολύ ευρύτερη από τον φυσικό κόσμο που βλέπουμε με τα μάτια μας.

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο γίνεται αντιληπτό ότι η Πραγματικότητα είναι νοητική κατασκευή, ένας «αιώνιος κόσμος ιδεών» (κατά τον Πλάτωνα), όπου ο υλικός κόσμος δεν είναι παρά μια μικρή περιοχή απομίμησης του ανώτερου κόσμου.

Ακόμα πιο ψηλά και πιο βαθιά αποκαλύπτεται η βαθιά ενότητα όλου του γίγνεσθαι, μιας Ενότητας στα πλαίσια της οποίας όλα είναι φαινόμενα.

Η Τελική Απελευθέρωση βρίσκεται ακόμα πιο βαθιά μέσα μας.

Αυτή η Εμβάθυνση της ύπαρξης, η συνειδητοποίηση του σκοτεινού χώρου που περιβάλλει την μικρή ανθρώπινη συνείδησή μας, η συνεχής διεύρυνση της αντίληψής μας, μέχρι το Άπειρο, είναι ο μοναδικός δρόμος εξέλιξης της ανθρώπινης συνειδητότητας.

Η Φώτιση, έλεγε ο Γιούγκ, είναι ακριβώς να συνειδητοποιήσουμε το σκοτάδι της ψυχής μας, το σκοτάδι που περιβάλλει την μικρή περιορισμένη συνείδησή μας.

Είναι όχι απλά μια Δυνατότητα που πηγάζει από την «Φύση» μας, αλλά υπάρχουν πολλοί που πραγματοποίησαν αυτή την Κατάσταση της Ελευθερίας.

Αυτή η Πορεία ονομάζεται «εσωτερική» γιατί συμβαίνει σε μας, μέσα μας, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, και δεν είναι ένα εξωτερικό γεγονός στον φυσικό κόσμο. Γίνεται γεγονός (στον φυσικό κόσμο) όταν διευρύνουμε την συνείδησή μας, όταν απελευθερώνουμε την αντίληψή μας, όταν πραγματοποιούμε την Φώτιση Εδώ, Τώρα. Τέτοιες περιπτώσεις ήταν ο Βούδας, ο Ιησούς, κι άλλοι άνθρωποι.

Όπως κι αν έχει αυτή η Πορεία δεν είναι τίποτα άλλο από μια διεύρυνση της δικής μας, δεδομένης, αντίληψης: Κάτι που υπάρχει ήδη, εδώ, στην φύση μας, μέσα μας, σαν δυνατότητα και μπορεί να εκδηλωθεί οποτεδήποτε… απλά το κάνουμε. Δεν χρειάζεται ούτε να «ψάξουμε» αλλού, ούτε να πραγματοποιήσουμε κάτι που δεν είμαστε ήδη.

Είναι μια Πορεία απελευθέρωσης της συνείδησης από όλα τα όριά της. Κι αυτό σημαίνει ότι η συνείδηση πρέπει να απελευθερωθεί ακόμα και από αυτή την πλασματική αντίληψη μιας πραγματοποίησης, μιας επίτευξης. Η Φύση Βιώνεται, Διευρύνεται, Φωτίζεται, δεν «πραγματοποιείται»: Η Φύση Είναι Ήδη Αυτό που Είναι: Είναι καθαρά θέμα «αντίληψης» κι όχι εξωτερικού συμβάντος.

Το Εσωτερικό Βίωμα

Το Φαινόμενο της Ύπαρξης (η Επίγνωση ότι «υπάρχουμε», ότι υπάρχουμε μέσα σε ένα «χώρο ύπαρξης», ότι βιώνουμε κάποιες εμπειρίες…), η αντίληψη της Πραγματικότητας που δομείται μέσα στην συνείδησή μας, είναι πάντα ένα εσωτερικό γεγονός (κάτι που συμβαίνει σε μας, μέσα μας). Όμως η «ευρύτητα αυτής της αντίληψης» δεν είναι σταθερή και δεδομένη.

Όταν περιορίζουμε αυτή την αντίληψη μέσα από τις ψυχονοητικές διαδικασίες και την λειτουργία του σώματος (τις αισθήσεις και την εμπειρία από τον υλικό κόσμο), νοιώθουμε ότι ο κόσμος χωρίζεται σε Έσω (τον ψυχικό κόσμο μας) και Έξω… κι ακόμα χειρότερα νοιώθουμε σαν να είμαστε ένα μικρό ασήμαντο κι ανήμπορο κομμάτι μέσα σε ένα απέραντο κι εχθρικό σύμπαν.

Η Ψυχική Ανάπτυξη (ο διαφωτισμός του σκοταδιού της ψυχής μας) όμως φανερώνει ότι η Πραγματικότητα δεν είναι όπως φαίνεται στην αρχή (στην συνηθισμένη ανθρώπινη συνείδηση). Η Διεύρυνση της Συνείδησης (η απελευθέρωση από τις ψυχονοητικές διαδικασίες και το σώμα, κατ’ αρχήν…) δείχνει ότι είμαστε ευρύτεροι από τον φυσικό κόσμο. Η Ψυχή (σαν Κατάσταση) είναι ευρύτερος χώρος που περικλείνει τον φυσικό κόσμο.

Η Απελευθέρωση της ψυχής, η ανάδυσή της σε νου, η επέκτασή της σε πνεύμα, το σπάσιμο όλων των ορίων, μας οδηγεί Κατευθείαν στην Αληθινή Όψη της Πραγματικότητας. Βιώνουμε μια κατάσταση ύπαρξης (που δεν είναι «κατάσταση», αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να την ονομάσουμε) όπου η Συνείδηση είναι Ελεύθερη, παντού, πάντα, χωρίς εμπόδιο.

Αυτή η εμπειρία περιγράφηκε (όσο μπορεί να περιγραφεί) από όλους τους μύστες της Πραγματικότητας. Είναι η Κατάσταση της Απόλυτης Ελευθερίας της Αντίληψης της Απόλυτης Σιγής (όλων των περιοριστικών δραστηριοτήτων), της Απόλυτης Ηρεμίας (όπου τα φαινόμενα έρχονται και φεύγουν σαν σύννεφα στον ουρανό), της Απόλυτης Μακαριότητας, αφού όλα έχουν πληρότητα. Είσαι Εδώ, Παντού, δεν υπάρχει χρόνος… Οι χώροι (ύπαρξης) δεν είναι παρά περιοριστικές αντιλήψεις. Δεν υπάρχει παρά ο Ωκεανός της Αληθινής Ύπαρξης. Κι αυτό Είναι Θεός.

Το πρόβλημα του εγώ

Ανεξάρτητα από το ποια είναι η Φύση της Ύπαρξης, κι ανεξάρτητα από αυτό που λέμε εμείς (και που μπορεί σε βαθύτερο έλεγχο να αποδειχτεί απλά μια αντίληψη, μια ακόμα αντίληψη ανάμεσα στις άλλες), κάθε άνθρωπος, όταν αρχίζει να στοχάζεται, ξεκινά από μια δεδομένη συνείδηση.

Ας αφήσουμε στην άκρη την «μεταφυσική» (που θα ερμήνευε το πώς και το γιατί «βρεθήκαμε» εδώ) και ας περιοριστούμε στο εδώ και τώρα: Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι βρεθήκαμε εδώ χωρίς να μας «ρωτήσουν», σε ένα κόσμο ήδη έτοιμο που δεν τον φτιάξαμε εμείς, και σε συνθήκες που δεν διαμορφώσαμε εμείς, και το χειρότερο σε συνθήκες που δεν μπορούμε να αλλάξουμε κατά την βούλησή μας (έστω κατά το δίκαιο, το ηθικό, και το δέον)…

Ας αφήσουμε ακόμα στην άκρη την «ιστορία» και την συλλογική ευθύνη της ανθρωπότητας που δεν μπόρεσε μέσα από, τουλάχιστον, δύο εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης του Homo simian να φτιάξει μια ανθρώπινη κοινωνία… Ζούμε σε μια ζούγκλα. Παρά τον «πολιτισμό» μας, την τεχνολογική πρόοδο (που ο καθένας μας χρησιμοποιεί) δεν έχουμε ούτε Αυτογνωσία (με την έννοια που έδινε ο μεγαλύτερος ψυχολόγος του περασμένου αιώνα, ο Γιούγκ), ούτε Γνώση της Πραγματικότητας, ούτε Ηθικότητα, ούτε κοινωνικότητα (αφού τα εγώ μπορούν να συνασπιστούν σε ομάδες μόνο όταν δεν θίγονται τα ατομικά συμφέροντά τους, και πάντα υπό αμφισβήτηση)…

Ας αφήσουμε ακόμα στην άκρη τις ανθρώπινες ιδέες περί δικαίου, περί ισότητας, ισονομίας, κι όλες τις ανοησίες, που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ μέσα στην ιστορία…

Ας αφήσουμε ακόμα στην άκρη όλους τους «σωτήρες» (κάθε είδους), είτε πρόκειται για ανθρώπους, ομάδες, είτε για θεσμούς, κινήματα, οτιδήποτε…

Ας τα αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη κι ας στοχαστούμε μια στιγμή:
Τι κάνουμε; Τι κάνουν γύρω μας; Που πάμε; Ειλικρινά, τι ακριβώς κάνουμε; Που πάμε; Ποιους ορίζοντες έχουμε; Τι θέλουμε να κάνουμε; Πως θέλουμε να ζήσουμε; Πως θα προσπαθήσουμε να φτιάξουμε την ζωή μας;

Όσον αφορά εμάς η ερώτηση είναι ρητορική, η ζωή μας βρίσκεται στην δύση της κι ο κόσμος δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει, έχουμε κλείσει τον κύκλο μας… Μιλάμε όμως για τους νέους ανθρώπους που τώρα προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους.

Πρέπει να καταλάβουν σε τι κόσμο ζουν. Πρέπει να ανοίξουν τα φτερά της ψυχής τους σε ανοιχτούς ορίζοντες. Να βρουν την δύναμη μέσα τους, να ζήσουν και να αλλάξουν τον κόσμο… και να μη κάνουν κι αυτοί στα παιδιά τους τις αδικίες που κάναμε εμείς στα παιδιά μας, να τους παραδώσουμε ένα κόσμο άδικο, βρώμικο, βίαιο, κι αδιέξοδο.

Ο Μόνος Δρόμος (Αλλαγής) που υπάρχει ξεκινά από μέσα μας, και τελειώνει μέσα μας: Είναι Αυτογνωσία που γίνεται Γνώση, που γίνεται Ηθική Πράξη, που γίνεται κοινωνική δραστηριότητα, που γίνεται καλοσύνη, κι ανθρωπισμός.

Σε αυτό τον Δρόμο ενεργούν όλοι οι αληθινοί άνθρωποι, και μόνο όταν εργάζεσαι σε αυτό το Δρόμο είσαι αληθινός άνθρωπος… αλλιώς γίνεσαι απλά μια μονάδα μέσα στη μάζα κι ό,τι κι αν κερδίσεις (και τον κόσμο ολόκληρο να κερδίσεις) θα έχεις χάσει την ευκαιρία να βγεις από το σκοτάδι που σε περιβάλλει στο Φως της Πραγματικότητας.

Η σκιά είναι μέσα σου, το σκοτάδι είναι μέσα σου.

Άναψε τη φλόγα της ψυχής σου, κάνε την ψυχή σου φλόγα, γίνε φλόγα, Φως. Μόνο έτσι θα φωτίσεις τον Εαυτό σου και τον κόσμο… Κι ο κόσμος έχει ανάγκη από Φως, γιατί υπάρχει πολύ σκοτάδι έξω, πολύ παγωνιά, πολύ ερημιά.

Η Αλήθεια

Τελικά τι είναι Πραγματικότητα; 

Είναι Ένας Ανοιχτός Χώρος Αντίληψης, Χωρίς Ιδιότητες, Εντός του Οποίου «φανερώνονται» όλα.

Η Πραγματικότητα με αυτή την έννοια (σαν το Όλον) υπερβαίνει το «περιεχόμενό» της και ταυτόχρονα εμπεριέχει κι εμπεριέχεται στο κάθε τι που γίνεται «αντιληπτό».

Η Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι τελείως διαφορετική από την «αντίληψη του συνόλου των πραγμάτων που εμπεριέχει η ύπαρξη», κι από την «μερική αντίληψη μιας ιδιαίτερης περιοχής» της ύπαρξης.

Αυτό σημαίνει πως υπάρχει εκ των πραγμάτων μια διαβάθμιση στην Αντίληψη της Πραγματικότητας, ή πολλές αντιλήψεις της Πραγματικότητας, ανάλογα με το αν «δεν τίθενται», ή «τίθενται» περιορισμοί στην διαδικασία της αντίληψης και της γνώσης.

Η Απελευθέρωση της Αντίληψης από όλους τους περιορισμούς που υφίστανται από επιμέρους διαδικασίες, λειτουργίες, εκδηλώσεις, είναι ο μόνος δρόμος προς την Πλήρη Αντίληψη της Πραγματικότητας. Τότε μόνο Αποκαλύπτεται η Αλήθεια για το τι συμβαίνει.

Σε κάθε άλλη περίπτωση υπάρχει μόνο μερική αντίληψη της Πραγματικότητας, δηλαδή σχετική, δηλαδή υφιστάμενη αλλά «μη αληθινή» (αφού «Αληθινή» είναι μόνο η Πλήρης Αντίληψη της Πραγματικότητας).

Όταν μια συνείδηση εκδηλώνεται σε κάποιον από τους κόσμους αντίληψης, και θεωρεί την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται σαν την «όλη πραγματικότητα», προφανώς δεν κάνει λάθος (στην απομονωμένη αντίληψή του) αλλά αποκλείει την Αντίληψη από την Διεύρυνση, από την Πλήρη Αντίληψη της Πραγματικότητας.


Κωνσταντίνος Προκοπίου


Η ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Οι λέξεις όταν ερμηνεύουν την Πραγματικότητα, τείνουν να αυτοαναιρεθούν. Γιατί στην ουσία τα πάντα ισχύουν, ενώ τίποτα δεν ισχύει, και αυτό, ταυτόχρονα. Όπως και επειδή τίποτα δεν είναι όπως είναι, (όπως παρουσιάζεται), αλλά πάντα αλλιώς….

Η αυτοαναίρεση αναγνωρίζεται, όταν για κάτι πχ που ισχύει τώρα για μας, σε κάποια αλλαγή της συνείδησης μας, είναι απαιτητό να το ξεχάσουμε ΕΝΤΕΛΩΣ, ώστε να μπορέσει να έχει «θέση μέσα μας» το κάθε τι καινούριο. (Συνήθως ως κάτι πιο ανατρεπτικό).

Κι ενώ δεν έχει εξαφανιστεί το προηγούμενο, πρέπει παρ’ όλα αυτά να απορριφτεί, ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί ο «χώρος» που θα γίνει η «απορρόφηση» του νέου. Στη συνέχεια (με έκπληξη) αντιλαμβανόμαστε, πως το «νέο» βίωμα, έχει προέλθει από το πάντρεμα όλων των προηγούμενων συνειδητοποιήσεων και επιτεύξεων μας, (παρ’ όλη την απόρριψη τους από μας), και μόνο στο κάθε τώρα του οποίου φυσικά είμαστε «παρόντες».

Δεν είναι κάτι όμως που γίνεται (εύκολα) αντιληπτό, γιατί δεν αφορά κάποια λειτουργία του νου (ώστε να αποτυπωθεί στον εγκέφαλο για να γίνει γνωστή), αλλά λειτουργία του Εαυτού, και της εξέλιξης της Συνείδησης.

Οπότε κάθε γραπτό, (ή λόγος), που περιγράφει «βίωμα», ή «κατάσταση συνειδησιακή», ή «επίπεδο αντίληψης», αν οι ίδιοι «δεν μεταφερθούμε» μέσα του, (ξεχνώντας στην κυριολεξία οτιδήποτε άλλο γνωρίζουμε), δεν θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε, κατανοήσουμε, βιώσουμε την καθαρή του Ουσία.

Με αυτή την έννοια, υπάρχουν τα γραπτά (και οι λόγοι), της λογικής, και τα γραπτά (και οι λόγοι), πέραν της λογικής. (Αυτά πέραν της λογικής όμως είναι και τα Πραγματικά). Τα της λογικής, αποτελούν απλά «γνώμες» περί σωστού και λάθους, χωρίς ποτέ να καταλήγουν σε κάτι ουσιαστικό…. 

Οπότε. Στα γραπτά (και τους λόγους) της Πραγματικότητας, επειδή ακριβώς υπερβαίνουν το σωστό και το λάθος, δεν τίθεται θέμα ψεύδους, αλλά Ανάγκη Κατανόησης και Βίωσης.

Το «να φέρουμε» τον εαυτό μας, στην κατάσταση της Απορρόφησης τους, πέραν της λογικής….ξεχνώντας τα πάντα….


Η ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ, ΩΣ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ


Η σκέψη είναι για να μας πει πως κάτι, είναι έτσι….. Μας δείχνει δηλαδή, την πραγματικότητα του. Η πρώτη όμως σκέψη. Στην αρχή. Μετά, είτε επειδή δεν μας αρέσει, είτε επειδή δεν στεκόμαστε «στο ακαριαίο», είτε επειδή έχουμε συνηθίσει, και ειδικά επειδή νομίζουμε πως πρέπει να απαντήσουμε σαν να μας έχει τεθεί κάποια ερώτηση, (αφορά την ασυνείδητη τάση να δούμε που βρισκόμαστε όσων αφορούν την Αυτογνωσία μας), απομονώνουμε αυτήν την πρώτη σκέψη, και διαμελίζοντας την, προσπαθούμε να βγάλουμε κάποιο νόημα. (Αυτό, που ήδη έχει περάσει από μπρος μας αλλά δεν σταθήκαμε…)

Δεν είπε ποτέ κανείς πως η δραστηριότητα του μυαλού πρέπει να τερματιστεί. Αυτό που πρέπει να σταματήσει, είναι η ανεξέλεγκτη λειτουργία του. (Με αυτήν την έννοια είναι ότι «το μυαλό πρέπει να φύγει», που γράφεται σε πάμπολλα βιβλία), Το βάσανο όμως τελικά πρέπει να φύγει, (που οι ίδιοι του έχουμε επιτρέψει να συντηρείται στη ζωή μας), με τις μετέπειτα προτροπές των δευτερεύων σκέψεων να κάνουμε ή να είμαστε, όλα αυτά που οδηγούν στη φυλάκιση μας. (Ειδικά όταν επαναλαμβάνουμε αδιέξοδες διαδικασίες της …..)

Για να έρθει αυτό το σταμάτημα όμως, χρειάζεται πρώτα «να δούμε τι κάνουμε». Αν δεν δούμε, νομίζουμε, πως το βάσανο είναι κάτι το φυσιολογικό. Μα κάπου βέβαια με το δίκιο μας, μια και δεν γνωρίζουμε κάτι άλλο….

Όμως η «ενεργοποίηση»  του παρατηρητή (από μας), είναι πολύ βασική (αρχικά). Γιατί όταν συλλαμβάνουμε τις σκέψεις, έχουμε την εντύπωση, πως είναι και σαν εντολές για να τις ακολουθούμε. Όχι. Να σταθούμε χρειάζεται. Να σταθούμε λίγα δευτερόλεπτα και «να δούμε»…….., τι σκεφτόμαστε…

Γιατί στεκόμενοι να δούμε, χωρίς να μείνουμε ιδιαίτερα σε καμία σκέψη, (και να κάνουμε σενάρια μόνο γι’ αυτήν, θέτοντας τον εαυτό μας σε αυτή τη θέση), διαπιστώνουμε τελικά, πως οι σκέψεις περνάνε, και απλά……φεύγουν….. Προσπερνούν. Γιατί αυτή είναι η δουλειά τους….. Να περνούν, και να συνεχίζουν την πορεία τους… Σαν ένα ποτάμι που συνεχώς κυλά…. Αν βάλουμε όμως εμείς μία πέτρα στο πέρασμα του νερού, (επιλέγοντας να αναλύσουμε μία σκέψη διαχωρίζοντας την από όλες τις άλλες, δηλαδή από τη συνεχή ροή), κάνουμε παύση, σε όλη μας την ύπαρξη.

Τέτοιες παύσεις είναι που καθορίζουν τη ζωή μας, και κολλάμε σε πρόσωπα, καταστάσεις, πράγματα….., κι έρχονται τα προβλήματα, οι αμφισβητήσεις, η δυστυχία….

Η ίδια η ζωή είναι μία συνεχής ροή. Αυτό αφορά το γνωστό, «να πηγαίνουμε με το ρεύμα». Με το ρεύμα της ζωής όμως είναι που πρέπει να πηγαίνουμε. Όχι με το ρεύμα της κάθε μιας ξεχωριστής σκέψης μας, που μας οδηγεί μόνιμα σε αδιέξοδα. Γιατί οι σκέψεις, προχωράνε ακριβώς όπως η ζωή. Με τη ροή, του ανάλογου ρεύματος που οι ίδιοι διαλέγουμε.

Επομένως δεν υπάρχει κάτι να λυθεί. Χρειάζεται απλά να καταλάβουμε, πως τα πάντα είναι, όπως πρέπει να είναι. Ότι η δική μας συμμετοχή «για έλεγχο των πάντων» είναι που μας δυσχεραίνει τη ζωή, και τελικά σε αυτό έγκειται και η πηγή όλου του κακού….. Οι μάσκες, οι προσκολλήσεις, οι παρανοήσεις, το κάθε κυνήγι, τα σενάρια, τα θέλω, τα μη, τα γιατί…

Γιατί η πρώτη σκέψη είναι καθαρή! Είναι η πληροφορία της πραγματικότητας που δηλώνει. Πριν όμως το μυαλό μας μπει σε λειτουργία. Και αν παρατηρήσουμε, κάθε φορά που αντιλαμβανόμαστε κάτι, συνήθως από κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, πχ ενός ανθρώπου, (ειδικά για κάτι που με τη στάση του συλλαμβάνουμε, και μας γίνεται γνωστό με τις ανάλογες σκέψεις που «δεν περιμέναμε», οι οποίες φυσικά και δεν μας βολεύουν στον τρόπο που έχουμε «τακτοποιήσει» να θεωρούμε τα πράγματα), αντιδράμε, όμως μετά από κάποιο χρόνο αργότερα…

Πότε; Όταν ύστερα από το συμβάν, «σκεφτόμαστε» αυτό που συλλάβαμε από τα λεγόμενα, και το βάζουμε κάτω, το πατάμε, το φέρνουμε από εδώ, το πάμε από εκεί, το αναλύουμε, και βάζοντας μέσα του όλες τις πίστεις, πεποιθήσεις, και οριοθετημένες αντιλήψεις μας, (οι οποίες έχουν προέλθει από τις ανάλογες εμπειρίες μας στη ζωή), βγάζουμε τελικά ένα συμπέρασμα, και είμαστε έτοιμοι να επαναφέρουμε το θέμα στον άλλον, μια και έχουμε κάπου καταλήξει, ώστε να του ζητήσουμε και τον λόγο του γιατί πχ, μας φέρεται έτσι…. Η παραποίηση της αρχικής σκέψης πλέον, (μετά την επεξεργασία της από μας), είναι γεγονός!

Όμως τη στιγμή που «συλλάβαμε» από το ερέθισμα την αρχική σκέψη, δεν είχαμε καμία ένσταση. Ήταν για μας κάτι φυσιολογικό, έτσι ακριβώς όπως ήταν. Μία πραγματικότητα. Εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή, μέσα μας, το αποδεχτήκαμε, απλά ως μία κατάσταση. Όμως τότε, (έστω και για κλάσμα του δευτερολέπτου) ήμασταν άδειοι. Καθαροί. Ήμασταν ένας καθρέφτης στον οποίο, αντανακλάστηκε κάτι, και φάνηκε. (Γίναμε δηλαδή «η αφορμή», να εκδηλωθεί, ή να κάνει την εμφάνιση του, ότι υπήρχε ήδη μέσα ως αιτία λειτουργίας... Η σύλληψη του, με την αντίστοιχη του σκέψη, θα μπορούσε να γίνει αναγνωρίσιμη και φανερή και από τους δυο μας, αν παρατηρούσαμε, ή αλλιώς μέναμε να ακούσουμε…) Τώρα, και ο άλλος δεν ξέρει αυτό που έκανε γιατί το έκανε, και εμείς το παραποιήσαμε μετατρέποντας το σε προσωπικό.

Συνήθως πάντως, την ελάχιστη αυτή στιγμή, τη θυμόμαστε (αν τη θυμόμαστε μια και μπορεί να ήταν ακόμα και αστραπιαία), σαν ένα «σοκ» μέσα μας, που προς στιγμήν μας ακινητοποίησε. (Συγκριτικά με τη συνήθη στάση στη ζωή μας μέσω των σκέψεων που έχουμε συλλάβει με τη συνέχιση τους να τρέχουν από μας για να βολέψουν, να κρίνουν, να ταυτοποιήσουν, να τοποθετήσουν τα πάντα, κι αυτό να γίνεται συνεχώς….). Όμως τη στιγμή του «σοκ», η ουσία είναι πως…

ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΑΝ!

Υπήρχε, ένα τίποτα μέσα μας…. Κενό…. Μία παύση… Αυτό είναι όμως που πρέπει να καταφέρουμε, και αυτό ακριβώς αφορά το λεγόμενο, «σταμάτημα της σκέψης»: Να μένουμε, αφουγκραζόμενοι τα πάντα, για το τι έχουν να μας πουν.... Όπου κι αν στραφούμε... Γιατί τα πάντα μιλούν... Κι όταν τα ακούμε, εμείς, πρέπει να απέχουμε, από το να παίρνουμε την οποιαδήποτε θέση σε σχέση με αυτά...

Να μπορούμε να κρατήσουμε (εκπαιδεύοντας τον εαυτό μας), την αντίληψη μας, στην κατάσταση της πρώτης επαφής μας με την καθαρή σκέψη. Δηλαδή να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε, τις αρχικές σκέψεις που αφορούν τη γνώση της πραγματικότητας. Χωρίς τις επιπρόσθετες επάνω τους αρνήσεις, αντιδράσεις, ενεργοποιήσεις. Γιατί ότι συλλαμβάνουμε, ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ προς πληροφόρηση μας. Μόνο. Για τίποτα περισσότερο.

Και δεν είναι βέβαια για να εμπλακούμε. Στο οτιδήποτε. Είναι για να βλέπουμε που είμαστε κάθε φορά. Είναι για να αντιλαμβανόμαστε τις λειτουργίες μας. Αν κάτι δεν μας αρέσει, είναι σε μας που πρέπει να βρούμε τη θέση που θέλουμε να έχουμε, και όχι ότι κι αν  εισπράττουμε από έξω να επιτρέπουμε να μας επηρεάζει, και να μας αναγκάζει να δρούμε, αλλάζοντας την δική μας κάθε φορά πορεία…. (Γιατί αυτή δεν είναι τελικά δράση, αλλά αντί-δραση, από δράση εξωτερική).

Όπως, και το να βλέπουμε και τις λειτουργίες όλων των άλλων με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, (και με ότι ερχόμαστε σε συμμετοχή), γιατί κι αυτά αφορούν γνώση της πραγματικότητας, για το πώς έχουν τα πράγματα, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, οι νόμοι, οι αιτίες, και κάθε (φαινομενική) κίνηση…

Ο καθένας, είναι ο μόνος υπεύθυνος για το τι του συμβαίνει, σε πιο συνειδησιακά στάδιο βρίσκεται, τι συνειδητοποιεί, τι αισθάνεται, τι βιώνει, τι τον κινεί, τι αποφεύγει, τι τον εμποδίζει, τι θέλει να πετύχει για τον ίδιο, ποιος είναι, ποιος θέλει να είναι, όπως και τι αποφάσεις θα πάρει κάθε στιγμή στη ζωή του.

Παραμένοντας λοιπόν εκεί, (στη θέση της αρχικής πληροφορίας, μέσω της καθαρής πρώτης σκέψης), και «εισχωρώντας» θεληματικά, ακόμα πιο μέσα, (με βύθιση, και επικέντρωση σε μας), βλέπουμε πως η αντίληψη μας, (που είναι κάτι πολύ Εσωτερικότερο από τη σκέψη), αποτυπώνει στον εγκέφαλο μας τις πληροφορίες, οι οποίες στη συνέχεια γίνονται αντιληπτές ως οι δημιουργημένες σκέψεις, (οι αρχικές σκέψεις) για την κατανόηση μας.

Μετά από αυτή τη φάση είναι που μπαίνει σε λειτουργία, η συνηθισμένη αναλυτική σκέψη μας, του συγκεκριμένου νου όπως λέγεται. Συγκεκριμένου, γιατί ενώ «είδαμε» κάτι καθαρά και καθολικά, το εντάσσει (ο συγκεκριμένος νους, το μυαλό), μέσω του περιορισμού σε κάτι, που του θέτει όρια, μεταμορφώνοντας το έτσι, που «να θεωρούμε» πως μας αφορά.

Είναι αναγκαίο λοιπόν αυτό το σταμάτημα, ή, η ανακάλυψη, με εστιασμένη προσοχή στο τι κάνουμε, ώστε να βρούμε (η να συλλάβουμε) την ακαριαία αποτύπωση της καθαρής πρώτης σκέψης. Και αυτό το σημείο, να το «ανοίξουμε», ώστε να κοιτάμε από εκεί. Να συλλαμβάνουμε δηλαδή τις αρχικές συλλήψεις της σκέψης χωρίς προσθήκες επάνω της. Αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, όπου κι αν στραφεί, (εστιαστεί) η προσοχή μας. 

Αν θέλουμε να ελευθερωθούμε, από τα δικά μας, (δημιουργημένα) δεσμά. Αν όχι θα' ρθουμε, και θα ξανάρθουμε και θα ξανάρθουμε... Η ουσία είναι πως κανείς δεν μπορεί να κάνει για μας. Είτε τώρα είτε αργότερα,  είναι κάτι που θα κάνουμε ούτως ή άλλως. Αυτή είναι η φύση μας. Πηγαίνοντας κόντρα, έρχονται άλλα, που σαφώς δεν θα προτιμούσαμε...

Παραμένοντας (για να ολοκληρώσουμε), όμως εκεί, (πριν την ανάλυση), διαπιστώνουμε πως είμαστε σε μία κατάσταση (σε ένα αντιληπτικό πεδίο) εκτός του πεδίου των σκέψεων. Πιο πάνω (πέρα), ή πιο βαθιά, (μέσα), από αυτό της σκέψης.… Γιατί δεν μπορούμε να δούμε κάτι, με το οποίο είμαστε ταυτισμένοι. Η αλλαγή θέσης μας όμως (άρα και αποταύτισης μας), είναι που μας επιτρέπει, να τις βλέπουμε όπως είναι...

Γιατί εντέλει, μόνο πηγαίνοντας πέρα από τη σκέψη (μετά), μπορεί να γίνει η σκέψη μας, το ικανότερο, και το πιο χρήσιμο «εργαλείο μας», το οποίο και χρειαζόμαστε ώστε «να ζούμε», κι όχι «να απομυζούμε», τον ίδιο τον Εαυτό μας.

Αυθεντικά, Συνειδητά, Αφιερωμένα, Ολικά και με Ευδαιμονική Συνπορεία του Εαυτού, και όλων των εαυτών…….., ως Ένα. Γιατί μόνο δώρα μπορούμε να έχουμε. Γιατί Δώρα, είναι τα πάντα στη ζωή μας. Η Ζωή μας!