ΠΟΛΙΤΕΙΑ... ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΛΟΓΟΣ


Πολιτεία
Η "Πολιτεία" του Πλάτωνα δεν είναι μόνο ένα από τα σημαντικότερα έργα του συγγραφέα(αν όχι το σημαντικότερο) αλλά κι ένα από τα σημαντικότερα έργα της ιστορίας... (Παρόλα αυτά όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες -ακόμα κι οι πιο αμόρφωτοι- θεωρούν ότι γνωρίζουν πιο πολλά από τον Πλάτωνα, γιατί λοιπόν να ασχοληθούν μαζί του;)...

1) Το σημαντικό στην "Πολιτεία" είναι ότι για πρώτη φορά η Φιλοσοφία καθιστά αντικείμενό της την "κοινωνία".
2) Η "Δικαιοσύνη" καθίσταται η βασική αξία κρίσης της κοινωνίας.
3) Η "Δικαιοσύνη" ταυτίζεται στην ουσία της με τις ιδέες της Γνώσης, της Αλήθειας, κλπ...
4) Τίθενται βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα για την οργάνωση της κοινωνίας - δεν έχει σημασία πως "απαντώνται" από τον Πλάτωνα.
5) Η κοινωνία έχει μεταφυσική θεμελίωση.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα το Ον εκδηλώνεται σε διάφορα πεδία:
Το Αγαθόν Είναι η Υπέρτατη Αρχή, επέκεινα του Είναι.
Ο Λόγος αντανακλά το Αγαθόν στην Ιδέα του Είναι που ενοποιεί τα πάντα.
Η διάνοια διακρίνει την ενότητα μέσα στην πολλαπλότητα, αλλά και τις ιδιαίτερες ιδιότητες των όντων.

Η κατώτερη ψυχή στέκεται ανάμεσα στο νοητό και το υλικό.
Ο κόσμος της ύλης δεν είναι παρά ένας κόσμος σκιάς.

Τα όντα που συνθέτουν την κοινωνία έχουν λοιπόν ουράνια προέλευση, αναφέρονται στην Υπέρτατη Αρχή, εξελίσσονται προς την Αλήθεια, προς το Αγαθόν κι οργανώνουν την κοινωνία σύμφωνα με την Υπέρτατη Αρχή του Αγαθού, με κριτική αξία την Δικαιοσύνη (που ταυτίζεται με την Γνώση, την Αλήθεια κλπ.). Αυτά βέβαια όλα είναι θεωρητικά...
Υιοθετώντας μία μεταφυσική θεώρηση της κοινωνίας (είτε σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είτε όχι) βλέπουμε πως προκύπτουν πάρα πολλά φιλοσοφικά προβλήματα που αφορούν στην Αλήθεια, στην Δικαιοσύνη, στην εξέλιξη του ανθρώπου, κλπ...

Η «μεταφυσική θεμελίωση» της κοινωνίας
Όταν μία κοινωνία θεμελιώνεται μεταφυσικά, όταν δηλαδή τα μέλη της υιοθετούν την ίδια μεταφυσική θεώρηση κι έχουν κοινή μεταφυσική εμπειρία της Πραγματικότητας, όταν δηλαδή μυούνται στην ίδια εμπειρία, τότε και η επίγεια δραστηριότητά τους θεμελιώνεται στην μεταφυσική τους εμπειρία. Τέτοιες κοινωνίες οραματίστηκαν ο Βούδας, ο Ιησούς και μία τέτοια κοινωνία περιγράφει ο Πλάτωνας στην "Πολιτεία" του.

Από την Ίδια Μεταφυσική Αρχή πηγάζει όχι μόνο η Αντίληψη της Πραγματικότητας και η Μεταφυσική Εμπειρία αλλά και οι κανόνες δράσης μέσα στον κόσμο (Ηθική) και οι κανόνες συμβίωσης με τους άλλους (Πολιτική). Η Γνώση λοιπόν ταυτίζεται με την Ηθική και την Πολιτική. Το περιεχόμενο όλων αυτών είναι η Αλήθεια, το Καλό, το Δέον. Κι αυτό είναι το Δίκαιο. Η Δικαιοσύνη είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα της κοσμικής δράσης, η Υπέρτατη Ηθική Αρχή, ο Υπέρτατος κανόνας δράσης κι η ανεξάντλητη πηγή του ανθρώπινου πολιτισμού.

Τέτοιες ιδανικές πολιτείες, αν και τις οραματίστηκαν πολλοί μεγάλοι Διδάσκαλοι της ιστορίας, όπως ο Βούδας, ο Ιησούς, ο Πλάτωνας, κι άλλοι, δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ παρά μόνο σαν μικρές ομάδες και για λίγο χρόνο. Αλήθεια, γιατί; Θα το δούμε αυτό...

Η «κοινωνία» μέσα στην ιστορία
Οι ανθρώπινες κοινωνίες βασίζονταν, πάντα, περισσότερο στην ζωώδη φύση του ανθρώπου και λιγότερο στην πνευματική του υπόσταση... Οι ανθρώπινες κοινωνίες οργανώνονταν πάντα σαν αγέλες ζώων... ο πολιτισμός τους δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλός ώστε να φτιάξουν μία "ανθρώπινη" κοινωνία...

Σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία υπάρχει πάντα (τουλάχιστον όσο μπορούμε να πάμε πίσω στην ιστορία...) μία ισχυρή ομάδα που οργανώνει τον πληθυσμό σύμφωνα με την δική της αντίληψη και για τους δικούς της σκοπούς, χρησιμοποιώντας τους άλλους όχι σαν ισότιμους αλλά σαν κατώτερους... Στην διάρκεια της ιστορίας οι ανθρώπινες κοινωνίες υιοθέτησαν κάποιες συμπεριφορές, οργανωτικές δομές, δραστηριότητες, που θεσμοθετήθηκαν κι έγιναν οργανωτικές αρχές κάθε κοινωνίας: ο θεσμός της εξουσίας, ο θεσμός της οργάνωσης της εξουσίας - για να ελέγχει τον πληθυσμό-, ο θεσμός της ιδιοκτησίας, ο θεσμός της χρήσης της εργασίας του "άλλου" (δουλεία, εξαγορά της εργασίας, κλπ.), ο θεσμός του εμπορίου (ισοτιμία αγαθών, κλπ.), ο θεσμός του χρήματος, κλπ...

Στην διάρκεια της ιστορίας και σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες η άρχουσα τάξη οργανώνεται και οργανώνει τον πληθυσμό πάντα προς όφελός της. Χρησιμοποίησε κάποιες φορές την θρησκεία, πάντα προς όφελός της, αλλά ποτέ δεν οργανώθηκε μία κοινωνία που να εμπνεόταν από καθαρά μεταφυσικές αντιλήψεις, μία κοινωνία του Θεού. Τα οράματα του Βούδα, ή του Ιησού, για μία ιερή κοινότητα παρέμειναν πάντα στον χώρο του σχεδιασμού και της φαντασίας. Η ιδανική "Πολιτεία" του Πλάτωνα παρέμεινε επίσης μία ανεφάρμοστη ουτοπία. Η "θρησκεία" όπως την εφάρμοσε η άρχουσα τάξη δεν έχει σχέση ούτε με την Αλήθεια, ούτε με την ουσία της θρησκείας, που είναι η μεταφυσική εμπειρία και η συμμόρφωση της δραστηριότητας με τις μεταφυσικές αρχές... Η άρχουσα τάξη σε όλες τις κοινωνίες βασίστηκε σε πιο πρακτικές και συγκεκριμένες ανάγκες για την επιβίωσή της. Η επιβίωση των άλλων, των πολλών, δεν είναι παρά αναγκαίο κακό (γιατί πρέπει να τους χρησιμοποιήσουν για την δική τους επιβίωση). Σιγά-σιγά συγκροτήθηκε ένας αρχικός πυρήνας κάποιων βασικών θεσμών (εξουσία, οργάνωση της εξουσίας, ιδιοκτησία, εργασία -δουλεία κλπ., εμπόριο, κλπ.), που εξυπηρετούσε πάντα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η επιβολή των θεσμών έγινε καταναγκαστική για να διατηρηθεί αυτή η ανισοτιμία, αυτή η ανισόρροπη κατάσταση και αντικείμενο αγωγής και χειραγώγησης του πληθυσμού.

Σιγά-σιγά και καθώς οργανώνονταν τα σύγχρονα έθνη συσσωρεύτηκε ένας τεράστιος όγκος κανόνων που αφορούσαν όμως σε λεπτομέρειες κι όχι στην ουσία των θεσμών. Έτσι σιγά-σιγά συγκροτήθηκε το σύγχρονο Θετικό Δίκαιο που περιγράφεται σε πολλούς ογκώδεις τόμους (και ειδικεύεται σε κατηγορίες, συνταγματικό δίκαιο, διοικητικό, ποινικό, δικονομικό, ιδιωτικό δίκαιο - αστικό, εμπορικό, εργατικό, κλπ.). Στην πραγματικότητα ακόμα και σήμερα η άρχουσα τάξη επιβάλλει την δική της αντίληψη και το δικό της συμφέρον στην οργάνωση της κοινωνίας και στο Δίκαιο, ενώ οι πολλοί χρησιμοποιούνται. Το σύγχρονο Δίκαιο, όπως εκφράζεται στα διάφορα συντάγματα και στο Θετικό Δίκαιο δεν είναι παρά ένα χαλαρό πλαίσιο που επιτρέπει στην άρχουσα τάξη να κυριαρχεί, να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται τους αδύναμους και να καρπώνεται τον πλούτο της κοινωνίας. Η ισονομία, η ισότητα, στα πλαίσια των σύγχρονων δημοκρατιών, είναι ένας καθαρός μύθος...

Ακόμα και η αγωγή στα σύγχρονα σχολεία έχει σκοπό να κατασκευάσει υπηκόους και καλλιεργεί ιδεολογίες, μύθους, συμπεριφορές, κλπ.

Ακόμα και η πολιτική (με καλυμμένες ιδεολογίες, την δημαγωγία, τα ψεύδη, κλπ.) είναι στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης. Η άρχουσα τάξη, στην σκιά, χρησιμοποιεί τους πολιτικούς και τους αφήνει να λειτουργούν εφόσον κάνουν την δουλειά τους, διαφορετικά τους πιέζει ή και τους "καταργεί". Το εκλογικό σώμα χρησιμοποιείται με πολλούς και πλάγιους τρόπους, καθοδηγείται, χειραγωγείται, ή εξαπατάται... Τέλος και η "ευρωπαϊκή κοινότητα" είναι οργανωμένη έτσι ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης στην Ευρώπη. Όλα είναι μία "απάτη"...

Ο Καρλ Μαρξ είχε απόλυτο δίκιο στην κριτική του της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας... Η πολιτική λύση όμως που επιχειρήθηκε με την εφαρμογή του σοσιαλισμού απέτυχε... Η λύση θα ήταν αλλού και με μία άλλη φιλοσοφία... όχι όμως από τις σύγχρονες πολιτικές δυνάμεις στις διάφορες χώρες που ελέγχονται από την άρχουσα τάξη...
Δομές της κοινωνίας και «θεσμοί»
Η ανθρώπινη κοινωνία (γενικά) δεν είναι ομοιογενής. Υπάρχει μία άρχουσα τάξη (η τάξη του πλούτου) που χρησιμοποιεί προς όφελός της ολόκληρη την κοινωνία.

Εδώ και εκατοντάδες χρόνια έχει θεσμοθετηθεί ένα σύνολο βασικών θεσμών που διατηρούν την "τάξη" κατά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Αυτοί οι θεσμοί (εξουσία, οργάνωση της εξουσίας, ιδιοκτησία, χρήση εργασίας, εμπόριο, εκπαίδευση, κλπ.) αποτελούν το "βαθύ κράτος" που δεν "θίγεται" ποτέ.

Η πολιτική εξουσία (μαζί με την δήθεν ανεξάρτητη δικαιοσύνη) απλά διαχειρίζεται τις λεπτομέρειες, το θετικό δίκαιο, χωρίς να θίγει ποτέ το "βαθύ κράτος".

Η κοινωνία αποδέχεται αυτό το καθεστώς σαν το μόνο φυσικό,-λες και δεν θα μπορούσε να οργανωθεί η κοινωνία σε άλλες βάσεις- και συμμετέχει στην παρωδία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εκλέγοντας πολιτικούς άρχοντες που απλώς διαχειρίζονται το καθεστώς χωρίς ποτέ να κάνουν κάποια ουσιαστική αλλαγή της κοινωνίας.

Η πραγματικότητα είναι αμετάβλητη εδώ και χιλιετίες. Η άρχουσα τάξη του πλούτου κυριαρχεί, χρησιμοποιεί την πολιτική εξουσία και χειραγωγεί και χρησιμοποιεί τον "λαό".

Οι «βάσεις» της κοινωνίας
Όλοι θεωρούν δεδομένο ότι η οργάνωση της κοινωνίας όπως διαμορφώθηκε (με τους βασικούς θεσμούς, εξουσία, ιδιοκτησία, εργασία, εμπόριο, κλπ...) είναι η μόνη που μπορεί να υπάρχει... Υπάρχουν επίσης πολιτικοί απατεώνες και δημαγωγοί που υπόσχονται, στα πλαίσια του "καθεστώτος" να αλλάξουν την κοινωνία - ποτέ όμως δεν "αγγίζουν" το "βαθύ κράτος"...

Το "εγχείρημα" να "κρατικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής" για να χτυπηθεί η ιδιοκτησία και να αλλάξει η κοινωνία απέτυχε γιατί άφησε "άθικτο" ένα από τους βασικούς θεσμούς του συστήματος, την εξουσία - η διαφθορά, η ανικανότητα, οδήγησαν σε αδιέξοδο- και βλέπουμε σήμερα σοσιαλιστικά έθνη να ξαναγυρίζουν στην κοινοβουλευτική απάτη και την ιδιοκτησία.

Σήμερα, δεν υπάρχει στον πλανήτη πολιτική εξουσία που να θέλει ή να επιχειρεί να "θίξει" το "βαθύ κράτος"... Θεοκρατικά έθνη στην Ασία ή επαναστατικά καθεστώτα στην Λατινική Αμερική, οδηγούνται επίσης σε αδιέξοδο...

Η κοινωνία δεν θα αλλάξει αν δεν θιγεί το "βαθύ κράτος", οι βασικοί θεσμοί της κοινωνίας. Πρέπει να "επέμβουμε" στους θεσμούς της εξουσίας, της ιδιοκτησίας, της εργασίας, του εμπορίου, της χρήσης του χρήματος... να οργανώσουμε την κοινωνία με διαφορετικό τρόπο.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση / Παρεμβολή 1
Η πρόσφατη "παγκόσμια οικονομική κρίση", άσχετα από το τι λένε οι "εμπειρογνώμονες" και οι "πολιτικοί άρχοντες", ανέδειξε πάγια κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, προβλήματα, που στην πραγματικότητα κανένας πάνω στον πλανήτη δεν θέλει ή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει...

Είναι δεδομένο ότι υπάρχει μία παγκόσμια άρχουσα τάξη του πλούτου η οποία κατευθύνει τις καταστάσεις. Είναι ακόμα δεδομένο ότι τα πολιτικά συστήματα, σε όλο τον πλανήτη, που έχουν "θεσμοθετηθεί", εδώ και χιλιετηρίδες, υποστηρίζουν τα συμφέροντα αυτής της άρχουσας τάξης ( και διατηρούν διά της βίας την κοινωνική ανισότητα)... Είναι φανερό ότι την οικονομική κρίση την προκάλεσε η άρχουσα τάξη με τα όργανά της μέσα στο σύστημα, εκμεταλλευόμενη την "ελαστικότητα" του συστήματος και την ανιδεότητα ή την ανημποριά των πολιτικών αρχόντων... Είναι επίσης φανερό ότι την κρίση θα την πληρώσουν όχι οι κάτοχοι του πλούτου, αυτοί που την προκάλεσαν, αλλά οι κοινωνίες...

Το ότι η κρίση οργανώθηκε από το κέντρο της πλουτοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ολοφάνερο... Όλα αυτά όμως που γίνονται σε πολιτικό επίπεδο ή ανακοινώνονται στα μέσα   μαζικής ενημέρωσης από τους πολιτικούς άρχοντες δεν είναι απλά πολιτική απάτη, καταντά παρωδία. Τελικά όλος ο πλανήτης είναι για γέλια (ή ίσως για κλάματα): Η πρώτη απάτη είναι στο "χαρακτηρισμό" της κρίσης. Η κρίση είναι πολιτική όχι απλά οικονομική. Φταίει το πολιτικό σύστημα, φταίνε οι θεσμοί, φταίει η συγκεκριμένη οργάνωση των κοινωνιών. Αυτό δεν το λένε. Υποστηρίζουν ότι πρόκειται απλά για μία δυσλειτουργία του οικονομικού συστήματος. Το ότι κάποιοι το οργάνωσαν όλο αυτό είναι ολοφάνερο. Κανείς όμως δεν μιλά για αυτούς, ούτε τολμάει να τους αγγίξει. Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι που διαχειρίζονται το σύστημα. Απλά πρόκειται για μία δυσλειτουργία του συστήματος. (Τους έχουν έτσι "δεμένους" που αν τολμήσουν να στραφούν προς αυτούς θα καταρρεύσει το σύστημα)... Οι πολιτικοί κυβερνήτες σε όλο τον πλανήτη σπεύδουν πανικόβλητοι υποτίθεται(στην πραγματικότητα είναι "συνεργοί") να πάρουν μέτρα. Ιδού η δεύτερη πολιτική απάτη. Δεν ζητούν ούτε να αλλάξουν τους θεσμούς, ούτε να βρουν τους υπαίτιους της κρίσης, ούτε ζητούν να πληρώσουν αυτοί που "αφαίρεσαν" τον πλούτο του πλανήτη προς όφελός τους. Είναι έτσι οργανωμένα τα πράγματα που οι υπαίτιοι είναι "καλυμμένοι", δεν φέρουν ευθύνη. Κι αν τολμήσουν να τους αγγίξουν απλά θα "κλειδώσουν" το σύστημα και θα καταρρεύσουν τα πάντα. Τι κάνουν λοιπόν οι πολιτικοί κυβερνήτες; Απλά θέλουν να ξεπεράσουν την δυσλειτουργία και όλα θα είναι εντάξει. Πως θα το κάνουν; Αφού δεν μπορούν να πληρώσουν οι υπαίτιοι βάζουν τις κοινωνίες να πληρώσουν. Δεν ζητούν ούτε ευθύνες, ούτε τον πλούτο πίσω, θα πληρώσουν τα θύματα. Αυτοί πληρώνουν πάντα...

Τελικά τι γίνεται; Κάποιοι κυβερνούν αθέατοι, κάποιοι επιβάλλουν πολιτικά συστήματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Κατακλέβουν τον πλούτο και δεν γίνεται τίποτα. Οι πολιτικοί δεν θέλουν ούτε να θίξουν το πολιτικό σύστημα (τους πολιτικούς θεσμούς), ούτε να τα βάλουν με τους κλέφτες του πλούτου. Βάζουν τα θύματα της κλεψιάς να ξαναπληρώσουν. Δεν καταλαβαίνουμε τι τους θέλουν τέτοιους πολιτικούς οι κοινωνίες. Οι κοινωνίες έχουν πειστεί ότι ζουν σε "ανθρώπινες κοινωνίες" όπου επικρατεί δικαιοσύνη, ισότητα, κλπ., (παραμύθια!). Αποδέχονται την κοινοβουλευτική παρωδία, εκλέγουν πολιτικούς που ποτέ δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να υπηρετούν το πολιτικό σύστημα που τους δόθηκε να υπηρετήσουν (δηλαδή τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης κι όχι της κοινωνίας)...τους κλέβουν και δέχονται να πληρώσουν την ζημιά. Δεν καταλαβαίνουμε πως όλες οι κοινωνίες είναι τόσο αποχαυνωμένες...

Τελικά αν παρατηρήσει κάποιος από "έξω" το τι γίνεται σε αυτόν τον πλανήτη το μόνο που βλέπει είναι αγέλες ζώων, πολιτική απάτη, οικονομική εκμετάλλευση, πολιτισμό της "σαβούρας"...
Η «αλλαγή» της κοινωνίας
Η Αλλαγή της Κοινωνίας δεν μπορεί, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει από την άρχουσα τάξη (γιατί η σημερινή κατάσταση εξυπηρετεί τα συμφέροντά της), ούτε από την πολιτική εξουσία που χειραγωγείται από την άρχουσα τάξη (και την υπηρετεί) και είναι άτολμη για πραγματικές αλλαγές γιατί θα έρθει σε σύγκρουση με την άρχουσα τάξη, δηλαδή το σημερινό της στήριγμα, ούτε από τον λαό που αποδέχεται από άγνοια και μοιρολατρία την μοίρα του... Κινήματα εξουσίας που θα εγκαθιδρύσουν σοσιαλιστικά, ή "θεοκρατικά" καθεστώτα, κλπ. έχουν αποτύχει...

Πως λοιπόν θα αλλάξει η κοινωνία; Πάντως όχι από έξω. Ούτε από θεία επέμβαση, ούτε από επιτροπές σοφών...

Η Κοινωνία χρειάζεται γνώση, γνώση της πραγματικότητας, γνώση των προοπτικών που έχει, ωριμότητα. Πως όμως θα γίνει αυτό όταν η εκπαίδευση είναι στα χέρια της άρχουσας τάξης; Από ελεύθερους στοχαστές και μόνο και από τον χρόνο. Η ευθύνη που αναλογεί στον καθένα είναι να βρει την αλήθεια και να μην αφήνει να τον "κοροϊδεύουν". Χρειάζεται πολύς χρόνος για να "μορφώσεις" την κοινωνία. Μόνο σε άτομα μπορούμε να "απευθυνόμαστε"...
Οι "ελεύθεροι στοχαστές" που θα κάνουν κριτική στην κοινωνία, θα αποκαλύψουν την σημερινή απάτη και θα δώσουν κατευθύνσεις ίσως μπορέσουν στο μέλλον να βοηθήσουν την κοινωνία των ανθρώπων (μιλάμε για την παγκόσμια κοινωνία πιά) να ωριμάσει και να απαιτήσει αλλαγές στο "βαθύ κράτος". Εν τω μεταξύ μόνο σε μικρές ομάδες μπορούν να διασωθούν οι αληθινοί άνθρωποι...

Η «πολιτική» απάτη
Η Πολιτική Εξουσία, σε όλο τον πλανήτη, υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, της άρχουσας τάξης του πλούτου. Ποια πολιτική εξουσία θα τολμούσε να συγκρουστεί με την άρχουσα τάξη του πλούτου και να επέμβει στο βαθύ κράτος; Θα μπορούσαν για παράδειγμα να καταργήσουν την ανωνυμία του πλούτου και να βάλουν όρια στην ιδιοκτησία, όχι με άτολμα μέτρα (φόρους, κλπ.) αλλά με δήμευση του πλούτου. Θα έλυναν έτσι βασικά οικονομικά προβλήματα. Αλλά μέσα στα πλαίσια του καθεστώτος ποιος θα το τολμούσε; Θα είχε όχι μόνο την αντίδραση της άρχουσας τάξης αλλά και την αντίδραση των ανόητων που έχουν διαπαιδαγωγηθεί να δέχονται το καθεστώς σαν το μόνο λογικό και πραγματικό...

Τότε λοιπόν τι νόημα έχει όλη αυτή η παρωδία της πολιτικής δραστηριότητας; Απλά να καλύπτει την πραγματική κατάσταση και να προσφέρει μία επίφαση ελευθερίας, εκλογής των αρχόντων της εξουσίας, την αυταπάτη μίας αλλαγής της κοινωνίας, κλπ...

Οι άνθρωποι έχουν πειστεί τόσο πολύ ότι όλα αυτά είναι φυσικά και δίκαια που τα δέχονται αδιαμαρτύρητα. Έτσι η άρχουσα τάξη κυριαρχεί, οι δημαγωγοί βολεύονται με τα ψίχουλα της εξουσίας, οι κλέφτες και οι απατεώνες χαίρονται την αναμπουμπούλα κι ο λαός υποφέρει...

Η «ουσία» του Δικαίου
Η Ουσία του Δικαίου είναι η Δικαιοσύνη, που ταυτίζεται με την έννοια της Αλήθειας, της Ισότητας, της Ελευθερίας κι όχι το θεσμοθετημένο θετικό δίκαιο (που μπορεί να συγκρούεται με την έννοια της Δικαιοσύνης)...

Η Δικαιοσύνη (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, σαν Ιδέα, σαν Αρετή και σαν Γνώμονας της Δραστηριότητάς μας στον κόσμο) είναι η μόνη σταθερή αξία που μπορεί να έχει μία κοινωνία. Όχι επειδή θεμελιώνεται μεταφυσικά (μολονότι αυτό συμβαίνει πραγματικά), ούτε επειδή την θεωρούν αξία (και αρετή) κάποιοι φιλόσοφοι σαν τον Πλάτωνα, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι θεμελιώνεται στην λογική, στην απλή λογική. Η Δικαιοσύνη, σαν εξισορροπιτική δραστηριότητα μπορεί να εξομαλύνει όλες τις κοινωνικές διαφορές και αντιθέσεις.

Αλλά για ποια Δικαιοσύνη μιλάμε; Όχι για την Δικαιοσύνη (το σύνολο του θετικού δικαίου) που έχει θεσμοθετήσει κι έχει επιβάλλει η άρχουσα τάξη. Αυτή η κατασκευασμένη δικαιοσύνη έχει σκοπό μόνο να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, την μεγάλη ιδιοκτησία, κλπ. Αποτελεί όχι δικαιοσύνη αλλά κάλυψη των υποστηρικτών της έννομης τάξης, δηλαδή εφαρμογή αυτού που κάποιοι θεωρούν σαν δίκαιο.

Η Αληθινή Δικαιοσύνη όμως δεν υποστηρίζει καμία άνιση κατάσταση, όπως είναι το κοινωνικό καθεστώς σήμερα. Η Δικαιοσύνη είναι Ελεύθερη να δει και να εξομαλύνει τις αντιθέσεις, να επέμβει και να αποκαταστήσει την αδικία και να οδηγήσει στην ισότητα. Αυτή είναι η μόνη διέξοδος της κοινωνίας. Η Δικαιοσύνη ταυτίζεται λοιπόν με την Ελευθερία, την Εξισορρόπηση των αντιθέσεων, την Ισότητα, την Αλήθεια...
Ο μύθος του «κυρίαρχου λαού»
Υποστηρίζουν ότι στην Δημοκρατία (από τις έννοιες δήμος-κρατώ, κράτος, κυριαρχώ) την εξουσία έχει ο κυρίαρχος λαός.

Αλήθεια, ποια εξουσία έχει ο κυρίαρχος λαός; Εδώ και χιλιάδες χρόνια, παντού στον πλανήτη, η άρχουσα τάξη (του πλούτου) έχει επιβάλλει τους θεσμούς που την εξυπηρετούν. Οι κοινωνίες λειτουργούν μέσα στα πλαίσια που τους έχουν καθορίσει. Ακόμα και οι επαναστάσεις (όπως η Γαλλική Επανάσταση του1789, ή η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917...), οι «πιέσεις» του λαού, το πολύ-πολύ να φέρουν κάποιες επιφανειακές αλλαγές, που δεν θίγουν τους βαθύτερους θεσμούς...

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία (που γεννήθηκε το 508 π.Χ. με την πολιτειακή μεταρρύθμιση του Κλεισθένη, κι ο «χρυσός αιώνας» του Περικλή, τον 5ο αιώνα π.Χ....), ήταν μία Δημοκρατία 90.000 Αθηναίων, που στηρίζονταν σε μία βάση 350.000 δούλων. Οι Δημοκράτες Αθηναίοι μπορούσαν να εκλέξουν τους άρχοντές τους, να διαχειριστούν τις καταστάσεις, να κάνουν επαναστάσεις, αλλά ποτέ δεν αποφάσιζαν για τους βαθύτερους θεσμούς... αυτό ήταν δεδομένο...

Στις σύγχρονες Αντιπροσωπευτικές Δημοκρατίες ο κυρίαρχος λαός εκλέγει τους πολιτικούς άρχοντες που θα τον εκπροσωπήσουν στην Βουλή αλλά δεν μπορούν να αγγίξουν το «βαθύ κράτος», να αποφασίσουν με δημοψήφισμα για τους βαθύτερους θεσμούς της εξουσίας, της ιδιοκτησίας, της δικαιοσύνης, κλπ.

Κι οι πολιτικές εξουσίες σε ολόκληρο τον πλανήτη, στην πραγματικότητα, είναι διαχειριστές που τους έχουν «εκεί» κάποιοι, δεν μπορούν να κάνουν πραγματική Πολιτική, δεν μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία. Κονταροχτυπιούνται το κόμματα, όχι στο βαθύτερο επίπεδο των θεσμών, για την αλλαγή της κοινωνίας, αλλά στο επιφανειακό επίπεδο της διαχείρισης της κατάστασης. Έτσι όμως καταλήγουν να εξομοιώνονται κι ας σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι δεν είναι όλοι ίδιοι... Δυστυχώς για τους λαούς «είναι όλοι ίδιοι»...
«Δημοκρατία» και αναρχία
Συχνά αναρωτιούνται κάποιοι και υποστηρίζουν ότι από τα λεγόμενά μας φαίνεται ότι ασπαζόμαστε την ιδεολογία του αναρχισμού και δείχνουμε τον δρόμο προς την αναρχία...

Ας μην κοροϊδευόμαστε! Κάθε κοινωνία πρέπει να οργανώνεται και να διοικείται και να δραστηριοποιείται ελεύθερα, μέσα σε καθορισμένα πλαίσια.
Το θέμα δεν είναι αρχή ή μη-αρχή. Το θέμα είναι «ποια αρχή»;

Ποιος κυβερνά; Ποιος πρέπει να κυβερνά; Ποιες πρέπει να είναι οι βάσεις της κοινωνίας; Ασφαλώς ο λαός πρέπει να είναι κυρίαρχος. Αλλά ο λαός πρέπει να είναι μορφωμένος, ενήμερος και προπάντων ελεύθερος να επέμβει ακόμα και στους βαθύτερους θεσμούς, (με δημοψήφισμα), όπως η εξουσία (κι ο τρόπος αντιπροσώπευσης στη Βουλή), η ιδιοκτησία (βάζοντας μέτρο στην ιδιοκτησία, δημεύοντας την μεγάλη περιουσία, κλπ.), η δικαιοσύνη, κλπ.

Η άρχουσα τάξη του πλούτου, θα πρέπει να παραδώσει τον πλούτο (που παράνομα, με την ανοχή του έννομου, αλλά άδικου, κράτους, συσσωρεύει χρόνια τώρα)...

Η πολιτική εξουσία θα πρέπει να υπηρετεί τον λαό, όχι την άρχουσα τάξη του πλούτου, ή τον εαυτό της...

Μιλάμε λοιπόν για Αληθινή Δημοκρατία, που μπορεί να αποφασίζει εφ’ όλης της ύλης... Δεν μιλάμε ούτε για την ψευδοδημακρατία των σύγχρονων «πολιτειών» του κόσμου, ούτε για αναρχία, ούτε για τίποτα άλλο...
Η «ελληνική κρίση» / παρεμβολή 2
Από το 1821, που οι νεοέλληνες «έδιωξαν» τους «αλλοεθνείς τούρκους», από την Ελλάδα, μέχρι σήμερα, οι νεοέλληνες προσπαθούν να φτιάξουν «κράτος». Αυτό που έχουν πετύχει μέχρι σήμερα, είναι ένα «μόρφωμα κράτους», που μολονότι και «σύνταγμα» διαθέτει και μέλος της ευρωπαϊκής κοινοπολιτείας είναι, όμως και τα σύνορά του αμφισβητούνται από ευρωπαίους και νατοϊκούς συμμάχους, και οικονομικά καταδυναστεύεται από εχθρούς και φίλους...

Ένα αληθινό κράτος (εθνική κυριαρχία) πρέπει να είναι αυτόνομο, αυτάρκες, αυτοδύναμο, (και πολλά άλλα σύνθετα χαρακτηριστικά με πρώτο συνθετικό το «αυτό»...)... Η πολιτική εξουσία στην Ελλάδα, από το 1821, στηριζόταν πάντα, σε προστάτιδες δυνάμεις, σε λυκοσυμμαχίες, κλπ. Από το 1821 δανείζεται για να συντηρήσει αυτό το «μόρφωμα κράτους». Διόγκωσε παράλογα, παρανοϊκά, την δημόσια διοίκηση, αναγκαζόμενη να δανείζεται ακόμα πιο πολύ. Ποτέ δεν οργάνωσε μία αξιόμαχη δημόσια διοίκηση, μολονότι την παραφόρτωσε με κηφήνες που αμείβονται χωρίς να παράγουν. Πάντα ξόδευε (για τους ημέτερους) περισσότερα από όσα μπορούσε να παράγει. Ποτέ δεν οργάνωσε αληθινά την παραγωγή, σε κανένα τομέα. Ποτέ δεν έλυσε τα πραγματικά προβλήματα του τόπου...

Σήμερα, στα πλαίσια μίας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που την δημιούργησαν γνωστοί και συγκεκριμένοι (κι ας μην τους κατονομάζουν... αναφέρονται αφηρημένα, στο «σύστημα», στις «αγορές», κλπ., λες κι αυτοί που είναι πίσω από τις αφηρημένες λέξεις, κατοικούν στον πλανήτη Άρη...), και σε ένα «ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον σούπας», με σκληρά κομμάτια σαν την Γερμανία και την Γαλλία και χυλό από άλλες χώρες, η Ελλάδα κινδυνεύει να χρεοκοπήσει.

Έλεος! Από το 1821 μέχρι σήμερα η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αληθινό κράτος για να χρεοκοπήσει. Πάντα χρεοκοπημένη ήταν η Ελλάδα...

Όταν το 1821, μία χούφτα νεοέλληνες «έδιωξαν» τους «αλλοεθνείς τούρκους», την εξουσία δεν την πήρε ο ελληνικός λαός, κάποιοι την παραχώρησαν σε ξένους και ντόπιους τοποτηρητές που υπηρετούσαν πάντα τα ξένα αφεντικά και τα ντόπια αφεντικά του πλούτου... Από το 1821 μέχρι σήμερα δεν υπήρξαν ποτέ αληθινοί ηγέτες σε αυτό τον τόπο. Όλοι οι Έλληνες πολιτικοί ήταν πάντα «κλητήρες».

Λοιπόν νεοέλληνες, έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Η παγκόσμια οικονομική κρίση (;) ανέδειξε τα βαθύτερα οργανωτικά προβλήματα του ελληνικού έθνους, της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά μήπως και τούτη την ιστορική στιγμή μπορούμε αυτό το «μόρφωμα κράτους» να το κάνουμε κράτος; εθνική κυριαρχία; κοινωνία δικαίου; Ποιος θα το κάνει; Κάποιοι άλλοι κάνουν κουμάντο εδώ. Οι πολιτικοί είναι εντολοδόχοι. Ο λαός είναι ανήμπορος να αντιδράσει.

Στην πραγματικότητα νεοέλληνες, είμαστε ακόμα στο 1821, δηλαδή στην αφετηρία ιστορικά... Πρέπει να πολεμήσουμε για την εξουσία (για εθνική κυριαρχία, για οικονομική ανεξαρτησία, για στρατιωτική αυτοδυναμία, κι άλλα πολλά...)... και πρέπει να πολεμήσουμε με όλους, τους ξένους επικυρίαρχους, τους ντόπιους τοποτηρητές τους, την ντόπια πλουτοκρατία, την διεφθαρμένη διοίκηση, και πολλά άλλα...

Μιλούν οι υποκριτές πολιτικοί για κρίση. Αγαπητοί, η έξοδος από την κρίση είναι απλή κι αρκούν λίγες εβδομάδες για να λυθούν όλα τα προβλήματα της Ελλάδας, για πάντα...

Δώστε την εξουσία στο λαό, κατοχυρώστε στο ψευτοσύνταγμά σας την Άμεση Δημοκρατία, που με μορφή δημοψηφίσματος θα μπορεί να αποφασίζει για τα σημαντικά ζητήματα του έθνους. Αν γινόταν δημοψήφισμα γι’ αυτό, στους 100 νεοέλληνες οι 90 (απόγονοι του Λεωνίδα) θα απαντούσαν Ναι. Όχι θα απαντούσαν το πολύ οι 10 (απόγονοι του Εφιάλτη)...

Καταφύγετε κύριοι(;) στην Άμεση Δημοκρατία (στο δημοψήφισμα) κι απλά βάλτε μερικά ερωτήματα, για να απαντήσει ο λαός.

-Θέλετε η εξουσία να ανήκει μόνο στο λαό, κι ό,τι αποφασίζει για τα σημαντικά ζητήματα να είναι Νόμος του κράτους;
-Θέλετε να τεθεί όριο στην συσσώρευση πλούτου, κι ό,τι ξεπερνά το όριο αυτόματα να δημεύεται προς όφελος του λαού; κι όχι για την δημόσια διοίκηση; (δημόσιος πλούτος, εκκλησιαστική περιουσία, τραπεζικός πλούτος, ατομικός πλούτος...)...
-Θέλετε να δημευθεί η εκκλησιαστική περιουσία και να δοθεί στο λαό;
Θέλετε να ελέγχονται οι τράπεζες και στον «παράνομα» συσσωρευμένο πλούτο και στην λειτουργία τους, στον τρόπο της αισχρής τοκογλυφίας;
-Θέλετε το «παράνομα» διορισμένο υπερτροφικό δημόσιο να έρθει στα πραγματικά του μέτρα που είναι το ¼ του σημερινού;
Θέλετε οι Έλληνες να ζουν σύμφωνα με αυτά που παράγουν κι όχι να δανείζονται για να τρέφουν «κηφήνες»;
-Θέλετε το πραγματικό εισόδημα του Έλληνα να συρρικνωθεί (δυστυχώς) στο πραγματικό;
-Θέλετε να υπάρξει δίκαιο μοίρασμα του πλούτου, και να εξομοιωθούν κατά το δυνατό οι αμοιβές όλων των εργαζομένων;
-Θέλετε το κράτος να εγγυάται για κάθε πολίτη ένα ελάχιστο εισόδημα για να επιβιώνει αξιοπρεπώς;
-Θέλετε να δουλεύουν όλοι υποχρεωτικά, εκτός από αυτούς που έχουν σοβαρό λόγο και δεν μπορούν;
-Θέλετε όλη η στρατιά των ανέργων να διοχετευτεί σε δημόσια, λαϊκά παραγωγικά έργα;

Στους 100 νεοέλληνες οι 90 (απόγονοι του Λεωνίδα) θα απαντήσουν Ναι. Όχι θα απαντήσουν το πολύ 10 (απόγονοι του Εφιάλτη)...
Όμως ποιος τολμά να κάνει κάτι τέτοιο;

Κατ’ αρχήν η «ευρωπαϊκή κοινοπολιτεία της σούπας» δεν θα επέτρεπε στο ελληνικό έθνος να αποφασίσει για την μοίρα του και να χαλάσει την «σούπα».
Μετά η ντόπια πλουτοκρατία δεν θα επέτρεπε στους Έλληνες πολιτικούς να παραχωρήσουν την εξουσία στο λαό.

Μετά οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν θα ήθελαν να παραχωρήσουν την εξουσία. Για δικό τους συμφέρον προτιμούν να είναι «κλητήρες των αφεντάδων» παρά «υπηρέτες του λαού». Μετά ο ίδιος ο λαός είναι ανήμπορος να αντιδράσει.

Κι έτσι οι ταλαίπωροι νεοέλληνες θα συνεχίσουν να «διοικούνται», να «θυμιατίζονται» και να «καθοδηγούνται» από τα «κανάλια» ότι το καλύτερο σύστημα είναι αυτό που έχουμε! Μία κρίση είναι, θα τα καταφέρουμε! Έχουμε ικανούς ηγέτες! Η εκκλησία είναι στο πλευρό μας! Ο λαός έχει φιλότιμο!..»!

Κι έτσι οι νεοέλληνες θα συνεχίσουμε να σερνόμαστε σαν μπουλούκι μέσα στην ιστορία, μην έχοντας ούτε πατρίδα, ούτε προσκεφάλι, ούτε δικό μας ψωμί... σαν Χορός σε τραγωδία του Ευριπίδη... ή μήπως σαν Χορός σε κωμωδία του Αριστοφάνη;... γιατί είμαστε για γέλια...

Καμιά μέρα... θα σηκωθεί ο Κολοκοτρώνης από τον τάφο του και θα φωνάξει:
«Ξεσηκωθείτε αδέρφια! Τα καριοφίλια! Διώξαμε τους «αλλοεθνείς τούρκους» αλλά είμαστε ακόμα δούλοι! Ξεσηκωθείτε αδέρφια! Τα καριοφίλια! Να διώξουμε τους «αλλόψυχους Έλληνες» που ξεπουλάνε την Ελλάδα τόσα χρόνια τώρα! Ξεσηκωθείτε αδέρφια! Χωρίς το δικό μας αίμα τίποτα δεν κερδίζεται!»...

Άραγε θα τον ακολουθούσε κανείς; Μονάχα τρελοί κι ονειροπόλοι...
Κουράγιο νεοέλληνες!

Η Ουτοπία της κοινωνίας και η κοινωνία της ουτοπίας
Οι άνθρωποι ζούσαν σαν οργανωμένες ομάδες πολύ πριν «αναπτύξουν συνείδηση» και πολύ πριν «δημιουργήσουν πολιτισμό»... Αυτό σημαίνει ότι οι οργανωτικές και λειτουργικές δομές της «κοινωνίας» των ανθρώπων είναι πανάρχαιες και πηγάζουν και τροφοδοτούνται πιο πολύ από την ζωώδη φύση του ανθρώπου και πολύ λιγότερο από την «ανώτερη νοημοσύνη» του. Οι ανθρώπινες κοινωνίες, ακόμα και σήμερα, αποτελούν οργανωμένες αγέλες ζώων κι όχι «πολιτισμένες κοινωνίες». Ο πολιτισμός των ανθρώπων δεν αναφέρεται ούτε στις οργανωτικές, ούτε στις λειτουργικές δομές της κοινωνίας αλλά σε επιμέρους φαινόμενα, σε περιφερειακά φαινόμενα της κοινωνίας (που δεν επηρεάζουν τον αληθινή ποιότητα της κοινωνίας)...

Η οργάνωση της κοινωνίας στηρίζεται στο βαθύ ζωικό ένστικτο της επιβίωσης, μέσω της κυριαρχίας στο περιβάλλον, που χρησιμοποιεί την οργάνωση των «άλλων», που επίσης ωφελούνται από την οργάνωση. Ο ηγετικός ρόλος μπορεί να αναφέρεται σε άτομα, ομάδες, φυλές, έθνη, συνασπισμούς, κλπ... Από εδώ, από την άσκηση κυριαρχίας, πηγάζουν όλες οι λειτουργικές δομές της κοινωνίας, εξουσία, ηθελημένη και εξαναγκασμένη συνεργασία, συμβίωση, οργάνωση παραγωγής, συναλλαγή... μέχρι της σύγχρονες πολύπλοκες λειτουργικές δομές των αναπτυγμένων κοινωνιών... Η «θεσμοποίηση» όλων αυτών των οργανωτικών και λειτουργικών δομών δεν αλλάζει ούτε την προέλευση, ούτε τον χαρακτήρα τους, ούτε το τελικό αποτέλεσμά τους...

Η «εξέλιξη» του ανθρώπου, των κοινωνιών, του πολιτισμού, δεν έχει αλλάξει, δεν έχει βελτιώσει, την κατάσταση... Μολονότι και η γνώση αυξήθηκε και η επιστήμη θεμελιώθηκε, και η φιλοσοφία αναπτύχθηκε, και θρησκείες αναδύθηκαν και διαδόθηκαν παντού, οι βασικές δομές της κοινωνίας δεν επηρεάστηκαν στο ελάχιστο... Οι κοινωνίες των ανθρώπων, ακόμα και σήμερα, ούτε πιο δίκαιες έγιναν, ούτε πιο ανθρώπινες, ούτε λειτουργούν χωρίς προβλήματα...

Σήμερα, ζούμε μία μεταβατική περίοδο παγκοσμιοποίησης, που θα οδηγήσει σίγουρα σε μία κατάσταση βαθιών συγκρούσεων ανάμεσα στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη του πλούτου, τις πολιτικές εξουσίες και τους λαούς... Ο πλούτος (ο διαχειρίσιμος πλούτος) βρίσκεται στα χέρια λίγων που δρουν σε ολόκληρο τον πλανήτη καταλύοντας τις έννοιες, της εξουσίας, του έθνους, της εθνικής κυριαρχίας, κλπ... Από την άλλη οι πολιτικές εξουσίες (που εκφράζονται από κινήματα, διαχρονικές ομάδες, κλπ...) εκδηλώνονται μέσα σε ένα ρευστό περιβάλλον αλληλοσυσχετισμών, επιρροών, κυριαρχίας και υποδούλωσης... Οι λαοί (μολονότι στους κόλπους τους υπάρχουν άτομα, πνευματικοί άνθρωποι, διανοούμενοι και σκεπτόμενοι πολίτες, που συνειδητοποιούν την κατάσταση) αντιδρούν με πολύ αργούς ρυθμούς και κυριολεκτικά σέρνονται μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που τους επιβάλλουν...

Μέσα από τις παρούσες οργανωτικές και λειτουργικές δομές της κοινωνίας, δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθεί πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία... Βασικές ανθρώπινες αξίες (έννοιες) όπως η ιδιότητα του ανθρώπου, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η ελευθερία, το δικαίωμα της ζωής και της αξιοπρεπούς διαβίωσης, καταπατούνται βάναυσα ακόμα και στις λεγόμενες πολιτισμένες κοινωνίες...

Έτσι, ακόμα και σήμερα, η οργάνωση και η επιβίωση μίας πραγματικά ανθρώπινης κοινωνίας αποτελεί ουτοπία...

Η βιολογική, ψυχολογική, πνευματική, εξέλιξη του ανθρώπου, μέχρι σήμερα, δεν του δίνει την δυνατότητα να φτιάξει μία αληθινή κοινωνία και γι’ αυτό μιλάμε για την «ουτοπία της κοινωνίας»...

Από την άλλη μεριά, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, υπήρξαν άνθρωποι που ανίχνευσαν την φύση του ανθρώπου κι οραματίστηκαν την εξέλιξή του ανθρώπου από το νοήμον ον στο πνευματικό ον, την ανύψωση του ανθρώπου από την συνείδηση του νοήμονος ζώου ως την συνείδηση του αληθινού ανθρώπου, του παγκόσμιου ανθρώπου... Τέτοιου είδους άνθρωποι θα μπορούσαν να φτιάξουν μία «ιδανική πολιτεία», όπου θα λειτουργεί η Αλήθεια, η δικαιοσύνη, η Ελευθερία, η Αγάπη, η Αλληλοβοήθεια, το κοινό πνεύμα...

Τέτοιες κοινωνίες οραματίστηκαν, μεγάλοι θρησκευτικοί ηγέτες, μεγάλοι φιλόσοφοι, αλλά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ παρά σε πολύ μικρές ομάδες και για λίγο χρόνο...

Έτσι, μία αληθινή κοινωνία, αληθινών ανθρώπων, παραμένει ακόμα μία «κοινωνία της ουτοπίας»...

Είναι προφανές ότι η μετάβαση από την σημερινή «ουτοπία μίας ανθρώπινης κοινωνίας» σε μία μελλοντική «κοινωνία της ουτοπίας», όπως την οραματίστηκαν όλοι οι νοήμονες άνθρωποι της γης, απαιτεί μία εξέλιξη του ανθρώπου, μία ανύψωση του από την απλή νοημοσύνη στην αληθινή πνευματικότητα...

Για τους πνευματικούς ανθρώπους αυτό δεν είναι θέμα χρόνου γιατί η «κοινωνία της ουτοπίας» τοποθετείται στην πραγματικότητα «εκτός χρόνου», αν και οι συνέπειές της απλώνονται μέχρι την φύση και την κοινωνία... αλλά ο χρόνος είναι αναγκαίος για την «εξέλιξη» του ανθρώπου...


Κωνσταντίνου Προκοπίου