ΥΠΗΡΕΣΙΑ....

Όταν, έχεις γνωρίσει το πώς έχουν πραγματικά τα πάντα εδώ, (στο υλικό πεδίο), και τι τεράστιες παρανοήσεις έχουν γίνει, και (φυσικά) αντιλαμβάνεσαι πως όλος ο πόνος και η δυστυχία των ανθρώπων, οφείλεται σε αυτές ακριβώς τις παρανοήσεις, (και αφού έχεις κατορθώσει να ελευθερωθείς ο ίδιος), δεν σημαίνει τότε, πως η «εργασία» σου έχει λάβει τέλος. Γιατί δεν ήταν αυτός ο Σκοπός. Αυτή, ήταν μονάχα η προετοιμασία σου για το Σκοπό….. Ελευθερώθηκες ο ίδιος, όμως οι υπόλοιποι, (οι περισσότεροι), παραμένουν υποδουλωμένοι…….

Γνωρίζεις όμως πια, πως ο μοναδικός τρόπος να ελευθερωθούν και άλλοι, (όπως εσύ), είναι να αντιληφθούν το ψέμα του ονείρου τους……  (Η καλύτερα, του εφιάλτη τους….)

Η κάθε συνέχεια λοιπόν αφορά, το δόσιμο. Δόσιμο ολοκληρωτικό, στο Έργο, του να γίνει, (να κάνεις γνωστό), αυτό που βρήκες. Με όποιον τρόπο. Με τον τρόπο τον Ατομικό τον δικό σου. Αυτόν, που από τη μια σε κάνει να ανθίζεις, και από την άλλη, αποτελεί την προσφορά σου……

Γιατί αυτό που προσφέρεις τελικά, είναι τον εαυτό σου. Με μόνη προσοχή στην Πηγή που βρήκες, βοηθώντας σε στην διάκριση, ακολουθώντας αυτήν την Πηγή ευλαβικά, σε όλα αυτά που σου δίνει, τόσο μα τόσο απλόχερα……...  Χωρίς (πολλές φορές) να γνωρίζεις γιατί……  Και δεν σου χρειάζεται……. Η ίδια η Πηγή, γνωρίζει……

Και φυσικά, όπου μπορείς. Όπως μπορείς. Υπηρετείς, γιατί δεν μπορείς να μην Υπηρετείς. Υπηρετείς, γιατί όπως ο ίδιος υπέφερες, γνωρίζεις πια έναν τρόπο, (τον δικό σου τον τρόπο που βρήκες), τον οποίο μπορείς να μεταφέρεις. Ξέρεις πως ΥΠΑΡΧΕΙ η Ελευθερία. Βιώνεις πως είναι να είναι κανείς Ελεύθερος, από τα δικά του (θεληματικά) δεσμά…..

Και εμφανίστηκε πραγματικά, τόσο γλυκά στη ζωή σου……. Σαν το γίνωμα ενός φρούτου που ήρθε απλά η ώρα του…… Γιατί, σε βρήκε….. Σε βρήκε όλο αυτό. Όταν είχες πάψει πια να αναζητάς…... Όταν αφέθηκες. Όταν πίστεψες. Όταν βυθίστηκες……

Και αισθάνεσαι…. Όχι το κάθε άτομο ξεχωριστά. Αυτό πια δεν μπορείς να το κάνεις μεμονωμένα. (Τουλάχιστον όπως παλαιότερα). Αισθάνεσαι το χρέος. Ένα χρέος, που κανείς ποτέ δεν σου επιβάλει. Ένα χρέος που το οφείλεις στον Εαυτό σου. Στο Είναι σου. Γιατί, τίποτα δεν είναι δικό σου. Τίποτα. Ούτε οι συλλήψεις, ούτε η ομορφιά του Πνεύματος που ξεχειλίζει από μέσα σου……. Ότι Είναι, Είναι το ίδιο το Πνεύμα. Αυτό, έχει την ΜΟΝΑΔΙΚΗ  σημασία για σένα. Και η ένωση σου μαζί Του, σε καθιστά, το χέρι Του. Τη φωνή Του. Το «μέσον» να πει, να γράψει, να κάνει, να δώσει……..

Ταυτίζεσαι λοιπόν με αυτό που πρέπει να γίνει…… (από σένα). Όχι όμως σαν καταναγκασμό. Σαν πρέπει του ίδιου του Δημιουργού, που Ζει μέσα σου…….

Τι να θέλεις πια; Σπίτι; Χρήματα; Προσωπική ευτυχία; Ποια προσωπική ευτυχία, όταν υπάρχει μόνο Ένας. Δεν μπορείς να σκέφτεσαι προσωπικά, και δεν μπορείς να κάνεις για σένα, όταν Είσαι Ένα μαζί Του, γιατί τότε, θα ήσουν χώρια του…….. Θέλεις ότι θέλει. Νιώθεις, ότι νιώθει. Κάνεις, ότι χρειάζεται να γίνει…… Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Δεν αφήνεις το μερικό για το γενικό. Είσαι το γενικό, πια….. Δεν υπάρχει μερικό για σένα….. Πιο μερικό; Μία σταγόνα, υπάρχει περίπτωση να θέλει το καλό της σταγόνας, (όταν είναι αδιαχώριστη από τον ωκεανό,) από αυτό που είναι το καλύτερο για τον ωκεανό ολόκληρο;

Δεν υπάρχει κάτι άλλο στην παρούσα φάση. Τίποτα…….

Αυτό, (θεωρητικά,) είναι το τέρμα. Για σένα, (από μέσα), γνωρίζεις πως είναι ένα ακόμα στάδιο, μια και «κατοικείς» ακόμα σε ένα σώμα……..

Ξυπνάς λοιπόν συνειδήσεις. (Αν μπορεί να ειπωθεί τόσο απλά, κάτι τόσο μεγάλο…….) Με τον λόγο σου, τα γραπτά σου, το παράδειγμα σου, την ενέργεια σου…….. Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση η προσοχή σου εκεί. Το κάνεις, γιατί αυτή είναι η ζωή σου…. Εσύ απλά ξεδιπλώνεις  ότι αισθάνεσαι….. Κάθε φορά που το αισθάνεσαι. Έχει δεν έχει άμεσο αποδέκτη……… Αφιερώθηκες….. Γιατί αυτό σε πληρεί. Μόνο αυτό…..

Και ζεις, και απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα, ενωμένος μαζί Του. Ενωμένος, με κάθε πλάσμα. Με τα πάντα. Τάχθηκες. Τάχθηκες στην Υπηρεσία όλης της Ανθρωπότητας…….

Ονομάζεται αλλιώς, Θυσία……λένε.... Μα δεν είναι. (Τουλάχιστον με την έννοια που θεωρούμε οι άνθρωποι τη θυσία. Ως στέρηση, και καταναγκασμό.) Πως μπορεί να είναι θυσία κάτι, που αντί να σου στερεί, αντίθετα πληρεί όλο σου το Είναι; Είναι θυσία τελικά, ή, η μόνη επιλογή, μια και αφορά το Μοναδικό πράγμα στη ζωή σου, που σου είναι απαραίτητο όπως η ανάσα σου;