Όλοι μας κατά καιρούς,
αισθανόμαστε πράγματα, έξω από τα δεδομένα του κόσμου τούτου, (αντίθετα, ή
εντελώς ξένα από αυτά που μας δίδαξαν ως τα μόνα σωστά). Όμως (συνήθως), τα
προσπερνάμε. Και τι κάνουμε; Γυρίζουμε στη γνωστή καθημερινή μας ρουτίνα……
Όμως ο Εαυτός μας,
τέτοιες στιγμές είναι που μας μιλά….. Γιατί μας μιλά. Και στα πιο βαθιά μας
σκοτάδια. Εμείς δεν στεκόμαστε ποτέ να ακούσουμε….. Για να μπορέσει να γίνει
όμως (κάποια στιγμή), αυτή η επαφή
μόνιμη κατάσταση μας, (αν το θέλουμε), χρειάζεται, «να εκπαιδεύσουμε» οι ίδιοι
τον εαυτό μας σε αυτό. Όπως οι μυς ενός αθλητή, που αν δεν προπονηθεί, δεν θα
καταφέρει και πολλά στο άθλημα που επέλεξε……
Γι’ αυτό και είναι
δύσκολο να μεταφέρουμε κάτι που αντιληφθήκαμε. Γιατί είμαστε ανεκπαίδευτοι στο
να μπορούμε να το μοιραστούμε. Δεν είμαστε έτοιμοι. Και κανείς δεν μας είπε,
(έμαθε) ποτέ, το πώς να περιγράφουμε Ατομικά, Βιωματικά, Μοναδικά, το πώς
βλέπουμε τα πράγματα.
Συνήθως ντρεπόμαστε κι
όλας, γιατί νομίζουμε πως επειδή διαφέρουμε, ή θα μείνουμε μόνοι (μια και θα
μας απωθήσουν οι γύρω μας), ή θα μας κομπάσουν, γι’ αυτή μας τη διαφορετικότητα.
Έτσι, (οι περισσότεροι), κλεινόμαστε στον εαυτό μας, ή ακόμα χειρότερα,
απορρίπτουμε και κουκουλώνουμε, όλες αυτές τις υπέροχες διαπιστώσεις, ενός
ολόκληρου διαφορετικού, νέου κόσμου. (Για τα γνωστά μας δεδομένα……)
Αν από την άλλη,
θελήσουμε να πούμε το πώς βιώσαμε, (γνωρίσαμε) κάτι, ενώ το νιώθουμε,
αδυνατούμε…….
Ή μιλάμε λοιπόν με τη
λογική και περιγράφουμε αυτό που βιώσαμε τελείως ξερά, (γιατί η λογική είναι
εντελώς έξω από αυτό), και άνοστα, όπως και μερικές φορές ακόμα και εντελώς
τυπικά, σαν να διαβάζουμε μια εφημερίδα…… Και γίνεται τέτοια η αλλοίωση……., που
χάνεται βέβαια κατ’ αυτόν τον τρόπο όλη η ουσία……
Ή, δεν βρίσκουμε τις
λέξεις, μπερδευόμαστε, μπαίνει το μυαλό μας, (στο πως πρέπει να το πούμε, ενώ
κάτι τέτοιο δεν σηκώνει πρέπει), κι έτσι στο τέλος κλείνουμε το στόμα μας, και
νιώθουμε και άσχημα, που δεν καταφέραμε να πούμε στον απέναντι μας, όλα όσα
βρήκαμε μέσα μας……
Χρειάζεται λοιπόν
Εκπαίδευση. Και η εκπαίδευση αυτή, αφορά τον «συγχρονισμό» της ομιλίας, με
ταυτόχρονη την αίσθηση του κάθε βιώματος,, ενώ θα εμπλέκεται την ίδια στιγμή,
και το εδώ πεδίο, (της λογικής σκέψης του απέναντί μας), που μας παρασέρνει
(συνήθως) και χανόμαστε…..
Τι κάνουμε λοιπόν;
Κατ’ αρχήν, κοιτάμε να
περνάμε στιγμές μόνοι. Εντελώς μόνοι μας. Η εισχώρηση στον εαυτό μας, (στην
αρχή, όταν δεν είναι αρκετά δυνατός ώστε να εκδηλώνεται ανεμπόδιστα), είναι
πολύ δύσκολη. Κι αυτό γιατί ουσιαστικά, μεταφερόμαστε από έναν κόσμο σε έναν
άλλον. Και αυτό γίνεται (βέβαια), μόνο με τη βύθιση. Αυτός είναι ο λόγος που
είναι απαραίτητο (στην αρχή), να μην ενοχλούμαστε, από τίποτα το εξωτερικό. (Φασαρία,
δυσαρμονία ήχων, παρουσία άλλων….).
Σε αυτές τις στιγμές της
μοναχικότητας μας λοιπόν, μας ανοίγεται η δυνατότητα να «εξετάζουμε» τα θέματα
τα οποία θέλουμε να «δούμε» μέσα μας. Και γίνεται, όταν κατά τη στιγμή του
κοιτάγματος, γινόμενοι οι ίδιοι αυτό το οποίο εξετάζουμε, θέτουμε ερωτήσεις
στον εαυτό μας. Ερωτήσεις του πως βλέπουμε το θέμα, τι μας κάνει να νιώθουμε,
αν είναι έτσι όπως οι άνθρωποι το βλέπουν κλπ. Μπορούμε βέβαια, (και ίσως να
είναι προτιμότερο στην αρχή), να καταγράφουμε σε χαρτί, αυτές τις (αρχικές)
ερωτήσεις μας που το αφορούν.
Κάποια στιγμή λοιπόν,
(κατά την ώρα της απομόνωσης μας), ο Εαυτός μιλά…… Όταν μιλά, εμφανίζεται μέσα
μας ένα «ολοκαίνουριο στοιχείο» το οποίο οι ίδιοι, δεν σκεφτήκαμε, δεν ήρθε από
κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, ούτε και από κάτι που «θυμηθήκαμε» από το παρελθόν,
ή αφορά το μέλλον. Αυτό, είναι πολύ βασικό. (Το να είμαστε ΜΟΝΟ, σε αυτό που
εξετάζουμε)!
Όταν σε αυτό το
«καινούριο στοιχείο», (με χρόνο, υπομονή και επανάληψη,) καταφέρουμε να «πάμε
ακόμα πιο βαθιά», κάποια στιγμή, «θα εμφανιστεί» μέσα μας, μια συνειδητοποίηση.
Η συνειδητοποίηση αυτή, βιώνεται σαν …… «αποκάλυψη». Τόσο γεμάτη και αληθινή
για μας, που πραγματικά, θαυμάζουμε με έκπληξη αυτό που μόλις μας συνέβη…
Τότε, (αυτή την
συνειδητοποίηση), τη νιώθουμε ως μία ολοκληρωμένη «κατάσταση». Είναι σαν να
βρισκόμαστε σε έναν «άλλο χώρο», μέσα μας! (Και βρισκόμαστε……) Αυτόν τον χώρο
λοιπόν, δεν μένει άλλο, παρά απλά, να τον περιγράψουμε……. Το χώρο του βιώματος
μας. Τι «βλέπουμε», που ακόμα όμως (εξακολουθούμε να) παραμένουμε εκεί; (Σε
αυτό;). Δεν βγαίνουμε από αυτό που βιώσαμε. Το κρατάμε…..
Το κρατάμε σαν μια
«σφαίρα» μέσα μας. (Με την έννοια του ολοκληρωμένου). Γιατί η σφαίρα, είναι ο
χαρακτηρισμός που το αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο, μια και σαν σχήμα, είναι
όντως τέλειο, περιλαμβάνοντας κάτι μέσα του, που μπορεί και «στέκεται» μόνο……
Ανεξάρτητο, Αυτάρκες!)
Κατόπιν, μπαίνουμε
–ξανά- μέσα σε αυτή τη σφαίρα, (γιατί όταν το πρωτονιώσαμε ήμασταν μεν μέσα
της, αλλά η συνειδητοποίηση του ίσως, μας απομάκρυνε από αυτό λόγο έκπληξης),
και ξεκινάμε από μέσα, απλά, να περιγράφουμε.
Πρώτα, με τι έχει να
κάνει το θέμα το οποίο βιώσαμε,
ύστερα, ξεδιπλώνουμε
αυτό το θέμα, περιγράφοντας το κύριο μέρος της συνειδητοποίησης μας,
και τέλος, το που, ή το
πως καταλήγει. Το «δίδαγμα» και την καρδιά αυτού που μας συγκλόνισε.
Η όλη αυτή διαδικασία
της περιγραφής, είναι σαν την έκθεση που γράφαμε παιδιά…. Γιατί και οι εκθέσεις
στα παιδικά μας χρόνια, μας διδάχτηκαν ως πρόλογος, κυρίως θέμα και επίλογος.
Κι αυτό ήταν βέβαια απόλυτα σωστό, μια και τα πάντα όπως έχουν καταλήξει να
λειτουργούν στην ύλη, έχουν προέλθει από τον κόσμο του πραγματικού. Άσχετα αν
εμείς (οι άνθρωποι), αργότερα τα βάζουμε σε όρια, και τα κάνουμε αμετάβλητους
κανόνες.….. Όλα στηρίζονται στην Ορθή διαδικασία με την οποία λειτουργεί η
ισορροπία του σύμπαντος. Από «εκεί» έχουν προέλθει, (κατέβει εδώ), από
κάποιους, που αρχικά τα συνέλαβαν, και απέκτησαν τη γνώση τους. Τη γνώση του
πως λειτουργούν κάποια πράγματα…
Το συγκεκριμένο θέμα της
κατάθεσης βιώματος, συνάγει ας πούμε με τον τρόπο που ξεδιπλώνεται ο χρόνος και
τα συμβαίνοντα του κόσμου μας. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, κυλά και ο λόγος…..
Με μία αλληλουχία….. Κάτι ξεκινά, κορυφώνεται, και κατόπιν κλείνει με κάποιον
τρόπο. Τότε έχει πια ολοκληρωθεί.
Όταν κατόπιν,
(συνεχίζοντας στο θέμα), τελειώνουμε την περιγραφή, (και έχει ειπωθεί όλο το
βίωμα), τότε, το διαβάζουμε, και κοιτάμε αν «νιώθουμε», (όπως καταγράφηκε) ότι
αποδίδει, (ή είναι κοντά), επαρκώς, στο βίωμα που κρατήσαμε σαν σφαίρα μέσα
μας. Τότε, έχει καταγραφεί πλήρως όπως πρέπει.
Αν όχι όμως, ο Εαυτός μας πάλι, (Εμείς), με νέο βίωμα, μας υποδεικνύει
αν χρειάζεται να προσθέσουμε, ή να αφαιρέσουμε κάτι, μια και όπως ειπώθηκε,
παραμένουμε στον κόσμο, από τον οποίο συλλάβαμε αρχικά το βίωμα του σπερματικού
θέματος μας. Αυτός είναι ο δείκτης μας. Η
μία, ολοκληρωμένη «αίσθηση» του βιώματος μας.
Τέλος,
αποστασιοποιούμαστε από το ότι το γράψαμε εμείς, και το ξαναδιαβάζουμε, σαν να
είναι ένα γραπτό ξένο…... Με αυτόν τον τρόπο, το κοιτάμε και το κατανοούμε, σαν
οι ίδιοι, να είμαστε «έξω» του…. (Μεταφερόμενοι στον γνωστό κόσμο των
περισσότερών ανθρώπων). Αν μας ικανοποιεί, αισθανόμενοι πως έγινε αυτό που
έπρεπε, όπως ακριβώς έπρεπε, τότε αναγνωρίζουμε πως ότι καταγράφηκε, είναι
έτοιμο να το δώσουμε προς κατανόηση και σε άλλους, για να μοιραστούν μαζί μας
ότι αντιληφθήκαμε….
Με την πάροδο του
χρόνου, κάθε φορά που καταγράφουμε κάτι, «μαθαίνουμε»:
-Καί να εστιαζόμαστε σε
αυτό που εμείς επιλέγουμε, (χωρίς να μας παρασέρνει το μυαλό μας, ή οι
επιθυμίες μας όπου θέλουν.)
-Καί μένουμε παραπάνω
χρόνο, στο εσωτερικό κομμάτι του εαυτού μας, άρα το δυναμώνουμε να υπάρχει κάθε
φορά και πιο πολύ στη ζωή μας.
-Καί καταφέρνουμε να
καταγράφουμε βιώματα, κάθε φορά με μεγαλύτερη ευκολία.
Σιγά σιγά, με όλη αυτή
την εκπαίδευση, γινόμαστε έτοιμοι, να μπορούμε να περιγράφουμε το οποιοδήποτε
εσωτερικό βίωμα τελικά και προς τα έξω, (ας πούμε σε έναν άλλον άνθρωπο), χωρίς
να χανόμαστε, και να μην μπορούμε να παραμένουμε επικεντρωμένοι μέσα. Αντίθετα,
«να έχουμε αναπτύξει την ικανότητα», να μπορούμε, να «παρασύρουμε» εμείς τους άλλους, να δουν και αυτοί, ότι
γνωρίσαμε, βιώσαμε, είδαμε, εμείς οι ίδιοι με τα μάτια μας (Τα εσωτερικά…)
Ακόμα πιο μετά, (όχι σε
χρόνο, μα από τη στιγμή που θα καταφέρουμε να εξετάζουμε θέματα που βάζουμε οι
ίδιοι με ευκολία), θα μπορούμε, να καταγράφουμε ότι θέλουμε, χωρίς να μας
επηρεάζει, το οποιοδήποτε εξωτερικό περιβάλλον υπάρχει γύρω μας. (Τοπίο, ήχοι,
άτομα).
Εκτός αυτού, θα ισχύει
και κάτι άλλο: Θα μπορούμε, κοιτώντας κάτι, ή απλά διερωτώμενοι για ένα
συγκεκριμένο θέμα, ο Εαυτός μας, (Εμείς), να μας δίνει άμεσα, και αβίαστα πληροφορίες της
πραγματικότητας του, χωρίς καν να έχουμε θέσει ερωτήσεις……
Η εκπαίδευση μας τότε
έχει ολοκληρωθεί. Αυτό σημαίνει, πως δεν υπάρχει καμία ερώτηση, (θέμα), για το
οποίο ο Εαυτός να μην είναι έτοιμος, ανά πάσα στιγμή, (βουλιάζοντας μαζί του),
να μην είναι σε θέση να «μας δώσει» την ουσία του κάθε θέματος. Αυτό είναι το
«να βλέπουμε τα πάντα, και ανά πάσα στιγμή» από μέσα!
Φυσικά το τι γίνεται
στις δικές μας στιγμές, (της Εσωστρέφειας μας), είναι μία εντελώς άλλη ζωή, από
οτιδήποτε ποτέ μας έχουμε δει, νιώσει, βιώσει, αντιληφθεί, κατανοήσει….. Που
γι’ αυτήν, δεν μπορεί να λεχθεί τίποτα, μια και τα λόγια είναι αδύνατον να
καταφέρουν ποτέ να τη χωρέσουν μέσα τους…. Είναι τόσο, μα τόσο μικρά, και τόσο
περιοριστικά…….
Οπότε καταλαβαίνουμε,
(επανερχόμενοι για άλλη μία φορά), πως δεν είναι απλό το να μπούμε στην
Εσωτερική κατάσταση του Εαυτού μας. Στο να γίνουμε Ένα…… Να γίνουμε εν’ τέλη ο
Εαυτός που πάντα Είμαστε….. Κι αυτό, γιατί «μάθαμε», και «έχουμε συνηθίσει», να
είμαστε κάτι εντελώς ξένο σε μας, που όμως «πιστέψαμε» σαν το εμείς…...
Χρειάζεται Εργασία. Επικέντρωση. Μελέτη. Χρειάζεται Υπομονή. Εστίαση. Βύθιση. Χρειάζεται χρόνος……. Ανάλογος, του
βαθμού της Δύναμης, της Θέληση μας…..
