ΑΟΡΑΤΟ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.


Ξεχνάμε…
Ξεχνάμε πολλές φορές το αόρατο, και ζούμε μόνο στο ορατό. Μα η πραγματική ζωή, δεν είναι στο ορατό... Το ορατό, όποιο κι αν είναι, και αφού έχει φτάσει να γίνεται αισθητό από τις αισθήσεις μας, είναι ήδη παρελθόν… Κι αυτό που κάνουμε συνεχώς, (όταν η προσοχή είναι έξω από εμάς), είναι να γυρίζουμε ακόμα πιο πίσω (χρονικά), από αυτά που έχουν «εμφανιστεί», ή που «δημιουργήσαμε» ήδη… Το αόρατο όμως, δεν είναι το να βλέπουμε «σκιές»,  άλλους κόσμους με τα εξωτερικά φυσικά μας μάτια, ή, να επικοινωνούμε όπως έχουμε συνηθίσει στην καθημερινή μας ζωή με τον κάθε απέναντι μας, αλλά να βιώνουμε αυτούς τους άλλους κόσμους εντελώς διαφορετικά, (μια και εκεί, ισχύουν και αναπτύσσονται, άλλες αισθήσεις), πέραν των πέντε αισθήσεων του φυσικού σώματος που γνωρίζουμε.

Οι πέντε αισθήσεις, ισχύουν μόνο για έξω, όσο ακόμα έχουμε αυτό το υλικό σώμα… Υπάρχουν όμως πολυάριθμες «άλλες» αισθήσεις, (στις οποίες όταν δώσουμε προσοχή, δυνάμεθα να τις αναγνωρίσουμε, να τις χρησιμοποιήσουμε, κι έτσι να «μπούμε», και να ζούμε, (και) σε άλλες συνειδησιακές καταστάσεις. (Κόσμους). Μόνο που αυτές, είναι λεπτότερης υφής, και ανώτερες, γιατί στερούνται τις «βαριές» δονήσεις της ύλης… (Μια και εδώ, η ύλη, δεν είναι παρά η αποκρυστάλλωση των ενεργειών που απλά πήρανε μορφές…)

Τις ανώτερες αισθήσεις, (που αφορούν τις λεπτότερες ενέργειες), μόνο με το πάγωμα, ή η απομάκρυνση μας από τον γνωστό τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, μπορούμε να τις συνειδητοποιήσουμε. Κατευνάζουμε κάτι, (στην ταύτιση και προσοχή μας μαζί του), για να δυναμώσουμε κάτι άλλο. Αν πχ μιλάμε με κάποιον απέναντι μας, είναι δύσκολο να παρακολουθήσουμε και κάποιον άλλον,  που μιλάμε μαζί του στο τηλέφωνο. Χρειάζεται λοιπόν να δώσουμε προσοχή στον ήχο της φωνής αυτού που βρίσκεται στη γραμμή, μειώνοντας την προσοχή μας στον φίλο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι μας με σάρκα και οστά…

Μέσα μας οι εσωτερικοί κόσμοι, (που για να τους αντιληφθούμε και να επικοινωνήσουμε, περιλαμβάνουν την ανάπτυξη άλλων αισθήσεων), αφορούν και «άλλου είδους χρόνο», (στην αντιληπτικότητα μας), σε σχέση με το γραμμικό κόσμο που γνωρίζουμε και ζούμε στην καθημερινότητα μας. Από αυτή την οπτική, οι κόσμοι τούτοι περιλαμβάνουν, όλο το παρελθόν, και όλο το μέλλον που έρχεται, (με τις άπειρες πιθανότητες και δυνατότητες του).

Μα όταν «ενωθούν», (ο μέσα κόσμος), με την αντίληψη του έξω, της παρούσας γνωστής ζωή μας, (άρα και εξωτερικά), τότε ζούμε στο αιώνιο τώρα, μια και αντιλαμβανόμαστε, πως τα πάντα είναι στιγμές του αιώνιου απείρου, και πως ότι «εμφανίζεται», είναι ένα μόνο απειροελάχιστο μέρος του θαύματος της δημιουργίας, στο κάθε δευτερόλεπτο της οπτικής που εισπράττουν τα φυσικά μας μάτια. Στον υλικό κόσμο, αυτό λοιπόν που βλέπουμε, είναι αυτό που «επιλέχθηκε» να εμφανιστεί… από τα πάντα… Από ποιον; Από εμάς τους ίδιους… Από το σύνολο των συνειδήσεων όλων των πλασμάτων… (Συλλογικό ασυνείδητο). Όσο για την κάθε προσωπική ζωή μας, στον προσωπικό μικρόκοσμο του περιβάλλοντος που ζούμε, (στην οικογένεια, στο σπίτι, στις πιο «κλειστές» κοινωνικές μας συναναστροφές), επιλέχθηκε από την ατομική ψυχοσύνθεση του καθενός από μας.

Τα πράγματα, είναι τελείως διαφορετικά απ’ ότι μας έχει γίνει γνωστό ή μας μάθανε. (Σπίτι, σχολείο, κοινωνία, μέσα). Δυστυχώς, χρειάζεται μόνοι, και να ψάξουμε, και να δοκιμάσουμε, και να επιβεβαιώσουμε το τι ισχύει στα πράγματα, μέσα από καθαρά προσωπική θέαση. Όταν στερούμαστε γνώσης και βίωσης του εσωτερικού, νιώθουμε μόνοι, αποκομμένοι, δυστυχείς… Αυτή είναι και η μεγάλη παρανόηση του κόσμου μας.

Μα και όσοι «υποτίθεται» γνωρίζουν κάποια πράγματα, κι αυτοί δυστυχώς, (τις περισσότερες φορές), ξεχνούν… Οι σχολές, το φαίνεσται, οι άλλοι… Η εργασία χρειάζεται να είναι συνεχής, σταθερή, και ασταμάτητη… «Η προσοχή μας», αν είναι οπουδήποτε αλλού, εκτός από τον εαυτό μας, είναι έξω… Είναι αυταπάτη να «θεωρούμε» πως είμαστε συνειδητοί όταν «ασχολούμαστε» μόνο με τον περίγυρο…. Γιατί το να είμαστε στον εαυτό μας, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τους άλλους. Το να είμαστε στον εαυτό μας, δεν αφορά τη δημιουργημένη προσωπικότητα μας, ούτε την εργασία μας ως επάγγελμα, ούτε την περιουσία μας, ούτε την οικογένεια και τους φίλους μας, ούτε βέβαια και όλους τους άλλους ανθρώπους, που μπορεί να «νομίζουμε» πως «μας ανήκουν».

Όταν λέμε να είμαστε στον εαυτό μας, Είμαστε ο Εαυτός μας. Εννοούμε η «προσοχή μας», να βρίσκεται ένα βήμα εντός... Μετατόπιση της αντίληψη μας. Ένα «βούλιαγμα», που μας φέρνει συνειδησιακά σε μία τέτοια θέση, στην οποία πρώτα αναγνωρίζουμε «τι κάνουμε», ή τι νιώθουμε, ή τι θέλουμε, και μετά, (με επιλογή, απόφαση), «βγαίνουμε προς τα έξω», στρέφουμε την προσοχή στο περιβάλλον, και δρούμε, (και εξωτερικά, μια και έχει προηγηθεί η εσωτερική μας δράση). Γιατί εσωτερικά, όλη αυτή η συνειδητή πια κατάσταση, μας κάνει να είμαστε σε συνεχή δράση. Αρχικά είναι δύσκολο, μα με την επανάληψη, φτάνει να γίνεται ακαριαία…

Γνωρίζοντες ότι αφορά το άτομο μας λοιπόν, έχουμε καθαρή οπτική, ως προς τις βαθιές πτυχές του εαυτού μας. Τα κίνητρα, τις αποφυγές μας, τη δειλία μας. Τα βλέπουμε όλα αυτά και τα αντιμετωπίζουμε επί τόπου. Κι αυτό, μια και γνωρίζουμε, πως αν δεν τα αντιμετωπίσουμε άμεσα, «θα μαζευτούν….». Θα μαζευτούν σε κόμπλεξ, πόνο, ανασφάλεια, αμφιβολία, ενοχές, φόβο…. Αυτό κάναμε στο παρελθόν, και γι’ αυτό τότε ήμασταν βαθιά ασθενείς σε όλα τα επίπεδα. Τα είδαμε όμως. Κι αυτό, γιατί στραφήκαμε εντός…

Όταν γνωρίζουμε λοιπόν το φάρμακο για κάθε μας ασθένεια, δεν κοιτάμε να ακολουθήσουμε πιστά και με συνέπεια τη συνταγή; Αυτή όμως η συνταγή, διώχνει εντελώς όποια ασθένεια κι αν υπάρχει, γιατρεύοντας, το κάθε μέρος μέσα μας που νοσεί. Μιλώ όμως για όλες τις «εσωτερικές» ασθένειες εδώ, που οδηγούν τελικά και στις «εξωτερικές» ασθένειες στο σώμα, όταν ξεπεράσουν ένα όριο, «τα βάρη» και η καταπίεση τους μέσα μας. Γιατί φάρμακα για το σώμα, (το υλικό), δεν είναι αυτά που γράφουν οι γιατροί. Αυτά, κατευνάζουν μόνο τα αποτελέσματα. Όχι τις αιτίες…

Οι αιτίες, είναι στην ψυχοσύνθεση μας. Στο τι πιστεύουμε για μας. Το πόσο ελεύθερα βγάζουμε προς τα έξω ότι σκεφτόμαστε, και ότι νιώθουμε. Καθαρά. Οι ενοχές προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Όπως και οι κατηγόριες, και αντίστοιχα  η καταπίεση από έναν σατράπη ο οποίος κατοικεί στο μυαλό μας… Το ξεμπρόστιασμα μας στα μάτια των άλλων, είναι που έχουμε ελπίδα να μας κάνει να δούμε τους παραλογισμούς μας όμως τελικά. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τους άλλους. Για να «μας δούμε». Τότε, δεν μπορούμε πλέον να συνεχίζουμε να ακολουθούμε τις παράλογες κατασκευασμένες εντολές, που μας έχουν κάνει να λειτουργούμε όχι σαν άνθρωποι, αλλά σαν ρομπότ...

Αυτό που μένει λοιπόν, (μια και είδαμε τι κάνουμε), είναι να αλλάξουμε, ότι δεν πληρεί την γαλήνη, και ελευθερία μας… Γιατί η προσωπικότητα που στήσαμε, είναι (νομίζουμε), για να μας προστατεύει. Να μην μας κοροϊδέψουν, να μη μας προσβάλουν, να μη νομίζουν πως δεν αξίζουμε.

Αξίζουμε όμως; Τι πιστεύουμε οι ίδιοι για μας; Η αποκάλυψη του τι πιστεύουμε για μας, είναι που θα μας κάνει να δούμε, πως όλα όσα «φοβόμαστε» από τους άλλους, είναι γιατί εμείς τα πιστεύουμε κάπου βαθιά μας…. Όσο κι αν «τους άλλους», έξω, προσπαθούμε να τους πείσουμε για το αντίθετο, ώστε να «μας αλλάξουν αυτοί» κατόπιν, τη γνώμη, που έχουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Και δεν είναι και η καλύτερη… Γιατί όσο δεν έχουμε «βουτήξει» εντός μας, και όλα μας τα χρόνια λειτουργούσαμε μόνο με την προσωπικότητα μας, δεν έχουμε καμία πραγματική εκτίμηση σε αυτό που είμαστε…. Και φαίνεται, από το γεγονός πως για ότι νιώθουμε υπερήφανοι ως προς εμάς, έχει να κάνει «μόνο» με εξωτερικά επιτεύγματα, και ότι χτίσαμε με ύλη, που τίποτα από αυτά όταν φύγουμε, δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας….

Φυσικά, σε όλα αυτά, προστίθεται και το να κάνουμε απεγνωσμένες προσπάθειες για να μας αγαπούν… Όμως για να γίνει αυτό, «πρέπει», να είμαστε κάπως…. Κι αυτό το κάπως, πάντα, «θεωρούμε», πως είναι, άλλο από αυτό που πράγματι είμαστε. Πως περιμένουμε όμως να μας «εγκρίνουν» οι απ’ έξω, όταν οι ίδιοι «κατακρίνουμε» βαθιά, χρόνια τώρα τον εαυτό μας; Και πως θεωρούμε πχ πως πρέπει να μας θεωρούν καλούς, αν οι ίδιοι, δεν βιώνουμε, (και δεν δείχνουμε ταυτόχρονα και προς τα έξω) καλοσύνη;;;

Όλα αυτά όμως, γίνονται μέσα μας. Όλες οι διαδικασίες. Όταν λοιπόν φτάσουν κάποια γεγονότα, να «εμφανιστούν» έξω, εξαιτίας όλως των εσωτερικών μας διεργασιών, (είτε τα έχουμε αντιληφθεί σαν συνειδητοί, είτε έχουμε γι’ αυτές τις λειτουργίες μας πλήρη άγνοια), είναι ήδη παρελθόν… Αυτό σημαίνει πως «ζούμε» στο παρόν, ΜΟΝΟ όταν ζούμε μέσα μας, και εξωτερικεύουμε αυτή τη Εσωτερική ζωή προς το περιβάλλον, ως έκφραση αυτού που αισθανόμαστε. Όταν όμως, έχουμε «ΔΕΙ» μέσα…

Ειδάλλως, ζούμε στο παρελθόν. Μας κατηγορούμε για το παρελθόν, κλαιγόμαστε που δεν είμαστε αυτό που θα θέλαμε, ή όπως θέλαμε, γκρινιάζουμε στους άλλους, κλπ, με αποτέλεσμα να μην κοιτάμε ποτέ την ουσία. Που η ουσία, είναι να μας βλέπουμε. Εμάς. Όχι να βλέπουμε τι έχει γίνει ήδη. Κοιτάμε λοιπόν εμάς, μόνο όταν η προσοχή μας είναι στο τι νιώθουμε, στο τι κάνουμε, στο τι σκεφτόμαστε…. Κι αυτό, κάθε φορά που θα κινηθούμε, ή θα εκδηλώσουμε το οτιδήποτε.

Αλλιώς, ενώ δημιουργούνται «ωθήσεις εντός μας», έχουμε άγνοια ως προς αυτές, και το μόνο που κάνουμε, είναι να  ανταπαντάμε στις ωθήσεις όλων των άλλων, από έξω… Τελικά,  λειτουργούμε πάντα στα «αποτελέσματα», αγνοώντας τι θέλει πραγματικά η καρδιά μας… Τότε όμως είναι που χαρακτηριζόμαστε ασυνείδητοι, ακριβώς επειδή «δεν έχουμε» συνείδηση, (βαθιά κατανόηση), των λειτουργιών μας. Γιατί τότε, απλά, «ανταποκρινόμαστε» στο περιβάλλον. Όχι στις ωθήσεις «του Είναι» μας.

Όταν λοιπόν η προσοχή είναι έξω από εμάς, (στο τι κάνουν οι άλλοι, ή, στην πίστη μας γι’ αυτόν τον κόσμο με τον τρόπο που τον «πιστεύουν οι πολλοί»), φυσικά και δεν ζούμε, και φυσικά περιμένουμε πάντα κάτι από το μέλλον, που ποτέ δεν έρχεται… Και πως να έρθει ένα τέτοιο μέλλον, αν οι ίδιοι δεν το φέρουμε ανά πάσα στιγμή μαζί μας;

Ως άνθρωποι, (οι περισσότεροι), άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα νιώθουμε, άλλα πιστεύουμε και σκεφτόμαστε, και σε όλα αυτά, κουβαλάμε και ολόκληρα σενάρια για κάθε άνθρωπο (και κατάσταση) που συναντάμε. Γιατί σε κάθε έναν, είμαστε, (μια και παρουσιάζουμε), ένα άλλο πρόσωπο.

Εμείς όμως, σαν πραγματικά Εμείς, χρειάζεται να είμαστε μία σύνθεση του Εαυτού μας… Κι αυτό ως υπόβαθρο, σε κάθε μας συνδιαλλαγή. (Επαφή). Να μην είναι αντίθετα τα κομμάτια μας μεταξύ τους. Απλά, να είναι συμπληρωματικά. Να μπορούμε σε κάθε έναν, και μόνο με την παρουσία του, να συνειδητοποιούμε, και να «βγάζουμε και προς τα έξω», μία νέα Αλήθεια του πλούτου που «φέρουμε», γιατί Είμαστε…

Μια και μόνο, λειτουργώντας, (αφού μας έχουμε δει), ακριβώς εκείνη τη συγκεκριμένη απειροελάχιστη στιγμή, είμαστε Καθαροί στη συνείδηση μας, η οποία  εντελώς «φυσικά, (μια και δεν της φέρουμε εμπόδια, ή την σκεπάζουμε με σκουπίδια), ανταποκρίνεται και μας οδηγεί... Γιατί συνδεόμαστε άμεσα μαζί της. Χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς πρέπει και μη. Τότε, ξεχειλίζουμε… Τότε, είμαστε η ίδια η Ζωή σε έκφραση…

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν αναρχία τον τρόπο του να λειτουργήσει ο καθένας από μας όπως θέλει. Αυτό όμως πιστεύεται και ισχύει, απ’ όλους όσους δεν έχουν αναγνωρίσει, άρα και λειτουργήσει με τίποτα πέραν του εξωτερικού τους  χαρακτήρα. Γιατί ο χαρακτήρας, «περιμένει» πάντα «εντολές», ή έτοιμους κανόνες για να κάνει το οτιδήποτε. Ακόμα κι αν «οι εντολές αυτές» είναι οι πεποιθήσεις, που δημιουργήθηκαν πάλι από έξω, όταν «διδάχθηκαν» τι είναι σωστό και τι λάθος, και πως «πρέπει» να φέρονται, μια και όλοι, αυτά κάνουν… Μια και δηλαδή, έτσι λειτουργούν τα πράγματα εδώ... (Συλλογικό ασυνείδητο).

Κι όμως. Η αλήθεια είναι, πως όσοι οι άνθρωποι που περπατούν αυτή τη στιγμή επάνω στη Γη, τόσοι και οι «διαφορετικοί» (μεταξύ τους), τρόποι μοναδικότητας στο να «εκφράζονται»… Ή, έτσι θα έπρεπε να ήταν, αν κοιτούσαν μέσα τους, και όχι έξω… Κι αυτό, γιατί ο καθένας από αυτούς Είναι  μοναδικός, αν εκφράσει αυτό που τον ωθεί το Είναι του. Κι όχι σαν τα πρόβατα με τις «μόδες» στα πάντα, με το τι συνηθίζεται, και με το τι κάνουν όλοι…

Έχει ειπωθεί ξανά: Η ανθρωπότητα σαν σύνολο, είναι (μεταφορικά) ένα παζλ, το οποίο, αποτελείται από «διαφορετικά», (στο φαίνεσται, δηλαδή στην έκφραση), κομμάτια. ΜΟΝΑΔΙΚΑ. Για να εκφραστεί όμως αυτή η Μοναδικότητα, σημαίνει πως «μέσα» (εσωτερικά στον καθένα), γίνεται απόλυτα κατανοητό πως όλοι είμαστε ενωμένοι, και άρα, μέσα μας, «εκτελούμε» ένα σχέδιο, που εξαιτίας αυτού, η έκφραση του καθένα μας ΠΡΕΠΕΙ να είναι η Μοναδική δική του. Έχουμε όμως αντίληψη, αίσθηση και ζωή, όλου του πάζλ σαν σύνολο… Ίσως, είναι το μόνο πράγμα πάνω σ’ αυτή τη γη, για το οποίο ο καθένας μπορεί να πει, «είναι δικό μου». Η οποιουδήποτε άλλου είδους «κτητικότατα», είναι το λιγότερο, ανόητη… (Στερείται νου…)

Όταν ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορέσει, και καταφέρει «να βυθιστεί μέσα του», τότε θα είναι ικανός να δει ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΙΩΣ. Τότε, όλο τον εξωτερικό κόσμο, θα τον βλέπει «σαν μια ταινία». Που άλλοτε πηγαίνει αργά, κι άλλοτε τρέχει. Οι διαδικασίες όλες γι’ αυτόν, θα είναι τόσο μα τόσο θαυμαστές,  «φυσιολογικές» και υπέροχες, όσων αφορούν τη φύση και όλη την πλάση γύρω του, και τόσο «διεστραμμένες», και αφύσικες, στα περισσότερα πράγματα «που έχει βάλει το χεράκι του» ανθρώπινο χέρι…

Γιατί; Μα ακριβώς όπως είπαμε, επειδή δεν λειτουργεί ο άνθρωπος εκ των έσω… Γι’ αυτό όλη η ανθρωπότητα του πλανήτη νοσεί… Όλη η φύση, ως βάση της λειτουργίας της, έχει την έκφραση αυτού που Είναι. Κανένα λουλούδι «δεν θα σκεφτεί» να ανθίσει, μήπως δεν είναι τόσο όμορφο όσο αυτό που άνθισε ήδη δίπλα του. Κανένα ζώο δεν θα κοιτάξει να φερθεί «με ευπρέπεια», καμιά πηγή δεν θα βαριέται σήμερα να τρέξει, κανένα αεράκι δεν θα πάψει να κάνει άψογα το έργο του, και καμιά φωτιά, δεν θα επεκταθεί για να εκδικηθεί…

Όλα κινούνται με βάση τη Φύση τους, και κάνουν, ακριβώς αυτό για το οποίο ήρθαν.... Τα βαρύτιμα πεδία, ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός, απλά κάνουν την εργασία τους. Το κάθε τι, είναι η τέλεια έκφραση του Εαυτού του. Εκδηλώνει, αυτό που είναι. Όπως ακριβώς είναι, με ότι η φύση το προίκισε. Δεν αλλάζει την εξωτερική του εμφάνιση για να αρέσει, ούτε σπουδάζει για να το αποδεχθούν, ή να νιώσει σημαντικό.

Στην «άνθιση» όλων των πλασμάτων στη Γη, ο άνθρωπος, έχει ανωτερότητα, και διαφορά από τα άλλα έμβια όντα του πλανήτη, μόνο όσων αφορά τη νόηση. Να τη χρησιμοποιήσει, για να δει. Να δει την Εσωτερικότητα. Όχι την εξωτερικότητα. Αυτήν, την βιώνουν όλα τα άλλα πλάσματα πέραν του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, φοιτεί σε μία τάξη ανώτερη. Είναι το μόνο πλάσμα που έχει τη δυνατότητα, να ανακαλύψει, το «Βάθος», σε όλα τα φαινόμενα. Γιατί τα πάντα όπως είπαμε, είναι αποτελέσματα από μια Εσωτερική Πηγή. Από εκεί, που πηγάζουν δηλαδή, όλες τους οι Αιτίες.

Ξεχνάμε λοιπόν. Πόσο πολύ ξεχνάμε, μέσα στην καθημερινότητα της κάθε μας στιγμής που είμαστε… Όχι στο χώρο που είμαστε. Μα μέσα μας. Είμαστε στην εργασία μας; Στα λεφτά μας; Στα σπίτια μας; Στα παιδιά μας; Στα χόμπι μας; Στον κάθε έρωτα μας; Σε μας πάντως, δεν είμαστε…

Αυτό λοιπόν που πρέπει, (σαν Λογικά υποτίθεται όντα που Είμαστε), είναι να συνειδητοποιήσουμε, πως είμαστε εδώ επισκέπτες. Απλοί επισκέπτες. Που κοιτάζουν, διαπιστώνουν, εκφράζουν, απολαμβάνουν τη φιλοξενία, και εμπλουτίζονται με όλα τα μέσα που η Φύση τους έχει παραχωρήσει ελεύθερα. Χρησιμοποιώντας τον τρόπο που λειτουργούμε, κατανοώντας τον, εμβαθύνοντας τον, και «ανοίγοντας» Ελεύθερα τον Εαυτό μας, στον Εαυτό μας… Ως επισκέπτες, ο θάνατος για μας σε αυτό το πεδίο, είναι απλά κομμάτι της ζωής. Όπως και μια μετάβαση. Από εδώ, για κάπου αλλού. Αυτό το αλλού όμως, «χτίζεται», εδώ… Με τη εσωτερικότητα… Γιατί ο «Πραγματικός Πλούτος», είναι μόνο εντός μας. Κι αυτό, μια και κάθε φορά που έχουμε ένα βίωμα, (μια συνειδητοποίηση, μια διαπίστωση), τα κύτταρα μας, όπως και όλο μας το Είναι, εισπράττει μία «άλλου είδους Ενέργεια» ως τροφή. Την Ενέργεια του Πνεύματος. Αυτή, της Αληθινής μας Φύσης. Όχι της «φτιαγμένης» (από το εγώ μας) φύσης, για να εξυπηρετεί τα ατομικά, εγωιστικά μας συμφέροντα μόνο.

Η Εσωτερική Ζωή, είναι «Διαφανής». Και είναι εντός. Ανύπαρκτη από τα υλικά φυσικά μας μάτια. Άλλα μάτια είναι που χρειάζεται να «Ανοίξουν», για να μπορέσουμε να τη δούμε, και να την «φέρουμε» σε Ύπαρξη ασχέτως τωρινών  εξωτερικών φαινομένων. Αυτή η ζωή «μεταμορφώνει» τα πάντα γύρω μας και τα αλλάζει… Γιατί τότε, μέσα και έξω, δεν είναι τίποτε άλλο από μία Ολότητα. Μία ολότητα της Ουσίας, που είναι ακόμα πιο πέρα. Ότι κι αν είναι ήδη δημιουργημένο λοιπόν, δεν είναι παρά κατασκεύασμα, ως τη στημένη «αρένα»  για να εκφράσουμε τη Φύση μας Ελεύθερα, και να «Γνωρίσουμε», πως αυτό που Είμαστε δεν έχει Όρια, κι όταν έχει, πάντα τα επεκτείνει. Τότε, μετατοπίζεται η συνειδητότητα μας σε άλλη κατάσταση συνείδησης. Νέα, ανεξερεύνητη, υπέροχη. Άλλη τάξη αναμένει να τη διαβούμε…

Είμαστε όμως εδώ. Τώρα. Εδώ Ζούμε τον Πλούτο μας, ως Αιώνια Παρουσία…


ΕΙΜΑΙ


Δεν υπάρχω πουθενά,
κι όμως βρίσκομαι παντού.

Δεν αναγνωρίζω τίποτα,
κι  όμως αντιλαμβάνομαι τα πάντα.

Δεν στρέφω πουθενά την προσοχή μου,
 γιατί δεν υπάρχει προσοχή,
 αλλά γνωρίζω, 
& την παραμικρή λεπτομέρεια
 όλων όσων υπάρχουν, 
ως εκδηλωμένα φαινόμενα αντίληψης.

Τα πάντα βρίσκονται μέσα μου.

Υπάρχω κατ’ αυτό τον τρόπο,  
αναδύοντας Δυνάμεις,
που διαπερνούν το Φυσικό σώμα 
της υλικής μου υπόστασης,
το οποίο & καλύπτουν.

Οι Δυνάμεις μεταμορφώνουν τα πάντα,  
τοποθετώντας με αυτόματα
σε άλλη πραγματικότητα κατανόησης,
χωρίς την αναγκαιότητα της οποιασδήποτε προσπάθειας.

Όσο βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, 
απλά…….. Είμαι.

Βρίσκομαι πάντα εκεί που Είμαι.

Το εκεί είναι εδώ, είναι παντού. 

Αυτό, συμβαίνει ταυτόχρονα.

Είμαι το ενιαίο, & το κάθε  μέρος.

Έτσι  παντού, απλά Υπάρχω.

Η Βάση μου είναι ή μη Βάση,
& καθορισμός μου, ο μη καθορισμός.

Δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν όρια, 
δεν έχω κανέναν  περιορισμό.

Γνωρίζω όμως πως για να  λειτουργήσω,
θα χρειαστεί να περιοριστώ.

Δεν αντιλαμβάνομαι, Σώμα, Συναίσθημα, 
Σκέψη,  Νόηση, Αίσθηση, Αντίληψη, 
Συνειδητότητα, Παρατήρηση, Ψυχή,
κάθε είδους ύλη, Ενέργειες ή Δυνάμεις.  

Δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα, 
γιατί τα αντιλαμβάνομαι όλα,
& έτσι απλά λειτουργώ.

Μέσω της λειτουργίας μου εκδηλώνομαι,
 χωρίς ποτέ να είμαι σημείο αναφοράς 
αυτού που Νοιώθω, ή αυτού που Είμαι.

Κινούμαι, 
& μέσω της κίνησης μου αυτής εκδηλώνομαι.

Αυτή η εκδήλωση είναι ο τρόπος για να  λειτουργώ.

Δεν χρειάζεται να κάνω. 
Κάνω μόνο όταν δεν Είμαι.

Το κάνω είναι ο σκοπός & το μέσο, 
για να βρεθώ στο Είμαι.

Όταν Είμαι, 
το κάνω ολοκληρώνει τον σκοπό του,
 κι εμείς ως άνθρωποι τον δικό μας!



OI ΔΥΟ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Έχουν παρατηρηθεί, δύο (εσωτερικοί) τρόποι, (δρόμοι, διαδικασίες),«ξυπνήματος» των ανθρώπων από τον ύπνο της ασυνειδησίας τους, (όταν αποφασίσουν βαθιά μέσα τους να προχωρήσουν εξελικτικά), κι ένας τρίτος, που μοιραία παντρεύει τους δύο…σε μία Ένωση…

Ο πρώτος, χαρακτηρίζεται ως Παθητικός, (μα με ενεργητικά χαρακτηριστικά), ο δε δεύτερος Ενεργητικός, (με την παθητικότητα να υπάρχει εντός του…), και ο τρίτος, (μετά το ξεπέρασμα ενός ορίου βάθους σε έναν από τους προηγούμενους), ως ουδετεροποιημένος, με ηθελημένη, αναγνωρισμένη χρησιμοποίηση (ανά περίπτωση) των δύο μαζί, ή του κάθε ένα ξεχωριστά κατά βούληση, με περισσή ευκολία λόγω απόκτησης ευελιξίας τους.

Ο Παθητικός τρόπος.
Είναι ο τρόπος του αφήματος. Της αποδοχής. Της μη πάλης. Της αλλαγής του προσανατολισμού μας από το πεδίο της σκέψης, στο πεδίο της αναγνώρισης των πάντων γύρω μας, «εντοπίζοντας» την αρμονία που υπάρχει μέσα τους. Δεν αγωνιζόμαστε. Δεν προσδοκούμε. Δεν επιλέγουμε. Ακολουθούμε, την οδό της μικρότερης αντίστασης, εντοπίζοντας, και «λύνοντας», όλα τα ζητήματα στα οποία υστερούμε, στην κάθε  δεδομένη στιγμή όταν προκύπτουν. Αυτό, με βασικό οδηγό μας την κατανόηση, αλλάζοντας συνειδητά τον εαυτό μας. Από τη θέση του «βασάνου», και του βάρους που τα βλέπουμε, στη θέση της αποδοχής, και είσπραξης «του κάθε δώρου» που υπάρχει στα πάντα, παρά τις «φαινομενικές» δυσκολίες και εμπόδια τα οποία παρουσιάζονται.

Αυτό, με την επιβεβαιωμένη αλήθεια πως όλα κάθε φορά, γίνονται όπως ακριβώς χρειάζεται να γίνουν, και είναι και τα ιδανικά. Και για μας προσωπικά, και ως σκηνικό γενικότερο σε συλλογικό επίπεδο. Όπως, και ότι εμείς είμαστε αυτοί που βάζουν όλα τα εμπόδια, αναλόγως του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα, επιλέγοντας, είτε να μην εκφράζουμε την αλήθεια μας προς τα έξω, είτε να κρυβόμαστε από τον ίδιο τον εαυτό μας ασχέτως τι παρουσιάζουμε εκτός, είτε να θέλουμε όλα να είναι πάντα κάπως αλλιώς, χωρίς ποτέ να λύνουμε τίποτα, είτε να τα διαλευκάνουμε επί τόπου… Χαλαρά, χωρίς αγωνία και άγχος, δεχόμενοι την παρουσίαση τους μέσα μας, και μπροστά μας…

Σε αυτόν τον παθητικό τρόπο όμως, υπάρχει εντός μας, (αν παρατηρήσουμε), ένα δυναμικό που σκάβει… Αυτό το δυναμικό, αφορά μία κατεύθυνση που ήδη την έχουμε δηλώσει. Μια επιλογή, σ’ ένα όμως άλλο επίπεδο… Είναι αυτό που λέμε, «δηλώνουμε» στο σύμπαν, και ήδη έρχεται… Η επιλογή αυτή, έχει γίνει φυσικά αρχικά μέσα μας, και έχει επηρεάσει αντίστοιχα, και τις ανάλογες διορθωτικές «κινήσεις» και προς τα έξω, στο φαινομενικό, καθημερινό σκηνικό της ζωής μας και του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε…

Μέσα μας, αφορά τη θέση που βρισκόμαστε ήδη στην κλίμακα της εξέλιξης, και την (στην αρχή ασύνειδη) απόφαση μας για το που να φτάσουμε. Και την επακόλουθη κίνηση σε αλλαγές έξω, (εξαιτίας των εσωτερικών νέων διεργασιών), ως πράξεις που «φαίνονται», γιατί έτσι γειώνουμε την κάθε εσώτερη ώθηση, γίνεται νέα μας συνήθεια, (άρα νέα λειτουργία για μας), ώστε ως αποτέλεσμα μεταμορφωνόμαστε.

Μια και όσο προχωράμε, αλλάζουμε, διορθώνουμε, επαναφέρουμε τη ζωή μας ολόκληρη, (όπως και όλη μας την Ύπαρξη), στην Αρχική μας, (Πραγματική),  θέση. Ή καλύτερα, στην κατάσταση που ισορροπούμε, και νιώθουμε απόλυτα υγιείς, καί όσων αφορούν την ψυχοσυνθετική μας εσωτερική κατάσταση, την αισθαντική, την νοητική, όπως και την εξωτερίκευση τους προς την κατεύθυνση «χτισίματος» ενός περιβάλλοντος, που συνάγει απόλυτα με την κεκτημένη γαλήνη της εσωτερικότητας μας.

Μέσα μας δηλαδή, έχει παρθεί ήδη ως απόφαση, (Ενεργητικά), δηλώνοντας κατεύθυνση, (εξού και είναι απαραίτητο να έχουμε «Βούληση»), αυτό που θα εξελιχθεί και θα εμφανιστεί, μέσω της Παθητικής κατάστασης του «αφήματος» μας («με εμπιστοσύνη» στη Ροή της Ζωής μας), και αποδοχής των πάντων γύρω μας. Όταν λοιπόν αλλάζουν κατά αυτόν τον τρόπο, (τον Παθητικό), «μαγικά», συγχρονιστικά, ήρεμα, φυσιολογικά τα πάντα, νιώθουμε κατά κάποιον τρόπο και έκπληκτοι πολλές φορές για το πώς συνέβη. Τις περισσότερες φορές λέμε και: «Μα δεν έκανα κάτι ο ίδιος»… Κι αυτό, γιατί ως πράξη, εννοούμε μόνο αυτήν του να «κάνουμε» με το φυσικό, υλικό μας σώμα. Κι όμως. Η πραγματική πράξη, είναι η Εσωτερική. Το να «κινούμε» δηλαδή μέσα μας τις απαραίτητες Ενέργειες, οι οποίες θα φέρουν, (θα εμφανίσουν) κάποια στιγμή ορισμένα αποτελέσματα. Πρώτα στον εαυτό μας, και κατ’ επέκταση και στο εξωτερικό περιβάλλον, (σκηνικό της καθημερινής μας ζωής).


Ο Ενεργητικός τρόπος.
Είναι ο τρόπος της Απόφασης, και της κατά βάση, Ενεργοποίησης των πάντων, πρώτα εξωτερικά, ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε απόλυτα στον εαυτό μας. Είναι σαν να αποφασίζουμε να εξελιχθούμε, και απλά βουτάμε… Όχι αφηνόμενοι… Ενεργοποιούμε, οι ίδιοι. Σαν να παίρνουμε την απόφαση να πέσουμε με αλεξίπτωτο, ανεβαίνουμε στο αεροπλάνο, (ετοιμάζουμε όλα τα απαραίτητα για να γίνει), και βρισκόμενοι στην ανοιχτή πόρτα πια του αεροπλάνου στα 20.000-30.000 πόδια, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να πηδήξουμε…

Εσωτερικά όμως, (με αυτόν τον δεύτερο τρόπο), είμαστε έτοιμοι να αφεθούμε, και να μάθουμε, από τα αποτελέσματα που θα έρθουν εξαιτίας των ενεργοποιήσεων που έχουμε ερεθίσει… Σαν έτοιμοι για όλα… Αυτά τα όλα, εσωτερικά, κάνουν την εμφάνιση τους ως αποκαλύψεις. (Ή συνειδητοποιήσεις). Έχουμε οι ίδιοι «ερεθίσει» συνειδητά αυτά για τα οποία θέλουμε «λύσιμο». Παίρνουμε όμως κατά κάποιον τρόπο οι ίδιοι, την κατάσταση στα χέρια μας. Και ενεργοποιούμε συνεχώς. «Μπαίνουμε», (ηθελημένα) σε καταστάσεις δυσκολιών, και στοιχημάτων με τον ίδιο μας τον εαυτό, (και όχι συγκρίνοντας τον εαυτό μας με τους άλλους), βγάζοντας τα πέρα πάντα βέβαια, και αναδύοντας, (ενεργητικά) τις ικανότητες μας. Γιατί όταν πέφτεις στα βαθιά τι σου μένει; Μόνο να κολυμπήσεις….

Η ένωση.
Στον τρίτο τρόπο, (που συνήθως παρουσιάζεται και τον αναγνωρίζουμε, όταν ήδη έχουμε «περάσει» μία οριογραμμή σε έναν από τους δύο προηγούμενους, και έχουν εμφανιστεί «σημάδια» - ενδείξεις και του άλλου τρόπου), ακολουθούμε συνειδητά, μόνο την εσωτερική μας πια ώθηση. «Τη φωνή, της καρδιάς μας». Όταν δηλαδή χρειαστεί να λειτουργούμε Ενεργητικά, βουτάμε στο άγνωστο με απόφαση, γνωρίζοντες μέσα μας (Παθητικά), πως όλα θα πάνε, ή μάλλον ήδη πάνε τέλεια, και όταν χρειαστεί, αφηνόμαστε στο ρεύμα, μα μέσα μας ήδη η Ενεργητική δύναμη είναι σταθερά και με επιλογή προσανατολισμένη στο θεμιτό. Απλά, ο χρόνος μένει να εμφανίσει αυτό που είναι να Είναι…, και Είναι ήδη… Γιατί μέσα μας, αυτό ζούμε…

Ο τρίτος τρόπος, αποτελεί την ένωση των δύο προηγούμενων. Μια ένωση, δύο δικών μας διαχωρισμένων κομματιών. Αυτών της Παθητικής και της Ενεργητικής Δύναμης.

Εμείς.
Πως επεξηγείται όμως η ένωση των δύο αυτών τρόπων πρακτικά; Τι ακριβώς σημαίνουν;

Χρειάζεται να αντιληφθούμε, πως και οι τρεις τρόποι που περιγράφησαν, δεν αποτελούν τίποτε άλλο, από απλή αναγνώριση μας, της ικανότητας που έχουμε, για το χειρισμό Δυνάμεων, που ενώ τις έχουμε μέσα μας ως άνθρωποι, παραμένουν σε λήθαργο, όσο η χρησιμοποίηση τους από μας γίνεται εντελώς ασυνείδητα, με το να μας παρασέρνουν σαν το φτερό στον άνεμο... Επειδή δεν έχουμε κατανοήσει την ύπαρξη τους από τη μια, ούτε πως χρησιμοποιούνται από την άλλη, πόσο μάλλον το τι αποτελέσματα φέρνουν. Όμως στον δρόμο της Αυτογνωσίας, (της Εσωτερικότητας), πρέπει να γνωρίζουμε, πως τίποτα δεν γίνεται αν εμείς οι ίδιοι δεν συνηγορούμε. Δηλαδή δεν χειριστούμε, δεν αποφασίσουμε, δεν θέλουμε, ή δεν στρέψουμε την προσοχή. (Ώστε να εισακουστούμε, ή αλλιώς «να έλξουμε», και να «ενεργοποιήσουμε»…)  

Είναι αναγκαία λοιπόν, «μία σχέση» με το Σύμπαν, (μέσα μας), μέσω της ανάπτυξης μιας (νέας για μας), διόδου επικοινωνίας, πέραν των γνωστών τρόπων συνεννόησης που γνωρίζουμε ως άνθρωποι, και είναι και αυτό που τελικά μας βοηθά πραγματικά.

Αυτή τη γλώσσα, ο καθένας μας όμως την μαθαίνει μόνος. Δεν υπάρχει πουθενά, και ούτε και διδάσκεται. Αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του «πειραματισμού» μας εισερχόμενοι στο  Δρόμο, μένοντες προσανατολισμένοι στο εσωτερικό μας, και στην ακολουθία των αισθήσεων των οποίων «αναδύονται». Όσο μεγαλύτερη, και περισσότερο εστιασμένη η προσοχή μας εσωτερικά, τόση και η ανάπτυξη της, όπως και η δική μας κατανόηση. Γιατί το Σύμπαν, ενώ μέσα μας μιλά «ακαριαία», έξω, λόγω του ξεδιπλώματος της συνειδητότητας που παρουσιάζεται σαν «χρόνος», εμφανίζονται όλα με μια λογική σειρά. «Μαθαίνουμε», να «ξεφεύγουμε» από αυτήν την λογική σειρά, (σαν το μόνο τρόπο κατανόησης), και να αναγνωρίζουμε (βαθαίνοντας),  επικεντρωνόμενοι όλο και πιο πολύ στο εσωτερικό μέρος του εαυτού μας, την Πραγματικότητα. (Πέραν των γνωστών μας αισθήσεων, και της συνηθισμένης λογική σκέψης, που ουδεμία σχέση έχει με τις «φτιαχτές θεωρήσεις», και θεωρίες των ανθρώπων της πλειοψηφίας του κόσμου τούτου). Έτσι, με αυτή τη γλώσσα πλέον, «επικοινωνούμε» με τα πάντα. Με το θετικό, τις συνειδητοποιήσεις, (το κάθε μάθημα για μας), την αναγνώριση των παγίδων, και των ψευδαισθήσεων, με τα σημάδια, το Πρέπον, το Ισορροπημένο, το συμβατό… Κι όλα αυτά, χωρίς καμία εξωτερική επιβεβαίωση ή νοητικές καθησυχαστικές επεξηγήσεις.

Είναι ολοφάνερο για μας τότε, πως τα πάντα είναι Δυνάμεις, και τίποτε άλλο, μέσα στον «φαινόμενο» κόσμο που ζούμε, και υπάρχουμε, (μόνο με το σώμα). 

Έτσι, όσων αφορούν τις δύο παραπάνω Δυνάμεις, η Ενεργητική Δύναμη  είναι προσανατολισμένη στον άντρα, (σε σχέση με τα φύλα σωματικά). Γιατί το υλικό του σώμα και η εξωτερική του «ώθηση» στη ζωή είναι Ενεργητική, και αφορά το «κάνω», και την ενεργοποίηση των πραγμάτων γύρω του, ή αλλιώς, την απόφαση, ή την σπορά, μέσω της εκσπερμάτωσης...

Από την άλλη, η Παθητική Δύναμη, είναι προσανατολισμένη στη γυναίκα, γιατί το σώμα της είναι «πολωμένο» με την Δύναμη να «κυοφορήσει» μέσα της. Μία ιδέα, μία κατάσταση κλπ. Η αντιστοιχία της, (στο σώμα), η σύλληψη (μέσα της), η θρέψη και ανάπτυξη ενός παιδιού, το οποίο κατόπιν φέρνει στον κόσμο.

Οι δυο αυτές όμως Δυνάμεις, (Ενεργητική και Παθητική), που «χαρακτηρίζουν» το σώμα με το οποίο γεννηθήκαμε, είναι μόνο η αντανάκλαση τους «στο φαίνεσται». Εδώ γεννιέται και η παρανόηση της ολοκλήρωσης μας με την εύρεση του αντίθετου φύλλου (από μας), ανθρώπου, ώστε να ευτυχήσουμε στη ζωή. Όμως αυτό, δεν είναι παρά «η εξωτερική» Δύναμη «εμφανισμένη» στην Ύλη. Στα εσωτερικά πεδία, οι Δυνάμεις αυτές, είναι «οι ρυθμιστές» όλης της Φύσης. Του μπολιάσματος, της δημιουργίας, της γέννησης και ανάπτυξης των πάντων. (Στο φαινόμενο εξωτερικό κόσμο). Όταν λοιπόν δεν είμαστε ολοκληρωμένοι, (εσωτερικά), αναζητάμε «από έξω», το άλλο μας μισό.

Και όσο, (το άλλο μας μισό), που είναι «το αντίθετο» αυτού που ενώ βρίσκεται εντός μας, (σαν την πολικά «απέναντι» δύναμη), δεν αναγνωρίζεται, γιατί δεν αναζητείται, (μια και η προσοχή είναι «έξω από εμάς»), τόσο η κάθε γυναίκα, (με σώμα Παθητικό), θα υστερεί στο να «ανακαλύψει» εντός της την Ενεργητική Δύναμη, και ο άντρας, (με Ενεργητικό σώμα), θα υστερεί αντίστοιχα στην αποκάλυψη, και αναγνώριση εσωτερικά της Παθητικής Δύναμης που φέρει. Αυτής του αφήματος. (Όπως ήδη ειπώθηκε).

Μας έχουν όμως γαλουχήσει από κούνια, να είναι η γυναίκα παθητική έξω και μέσα, και το ίδιο (αντίθετα) και ο άντρας: Ενεργητικός και εντός, και εκτός. Αυτό όμως, είναι ουσιαστικά ακρωτηριασμός, όταν εργαζόμαστε, και ζούμε μόνο εξωτερικά, μια και αδυνατούμε να νιώσουμε ολοκληρωμένα, όντας «πολωμένοι» στο ένα άκρο… Είναι σαν να αρνούμαστε να αποδεχτούμε, το άλλο μισό του εαυτού μας…

Γιατί ολοκληρωμένοι είμαστε, (άσχετα από το σώμα το οποίο «επιλέξαμε» για να «έρθουμε» εδώ), όταν αναγνωρίζουμε, κατανοούμε και βιώνουμε, πως το άλλο μας μισό, είναι εντός μας. Όσο αναζητάμε την ολοκλήρωση έξω από μας, θα παραμένουμε οι γυναίκες πάντα να έχουμε την ανάγκη ενός άντρα «να μας στηρίζει» για να αισθανόμαστε πως «ανήκουμε» κάπου, και οι άντρες, να ωθούμαστε να ψάχνουμε μία γυναίκα «για να κατευθύνουμε» (εξουσιάζουμε), ώστε να νιώθουμε δυνατοί…

Ο Παθητικός Τρόπος μας ωθεί «κάπου να ανήκουμε» δηλαδή, και ο Ενεργητικός, «να ελέγχουμε» τον Δρόμο… (Για να επανέλθουμε στην Εσωτερική πορεία η οποία περιγράφεται, και είναι και το κύριο θέμα του άρθρου). Και να «κρατήσουμε», ότι και οι δύο πρώτοι τρόποι είναι ελλιπείς, αν δεν πάμε στο τρίτο τρόπο. (Στάδιο).

Θα χρειαστεί να αφεθούμε, (στα όσα έρχονται, όπως κι αν έρχονται), όπως και να κατευθύνουμε, (μέρη του εαυτού μας που μας βασανίζουν και χρειάζεται να τιθασεύσουμε).
Θα γίνουμε αποφασιστικοί, (Ενεργητικοί), όπως και υπομονετικοί. (Δεκτικοί).

Άλλοτε θα αναμένουμε, (χωρίς να σημαίνει πως περιμένουμε μια και απλά αναπτύσσουμε), και άλλοτε θα δρούμε.  Και τόσα μα τόσα άλλα.

Μα πανω απ'' όλα, θα ζήσουμε στη «διάκριση», ώστε να βαδίζουμε ισορροπημένα.

Γιατί στην ουσία, δεν έχει καμία σημασία ή εξωτερική μας θέση στα πράγματα. Σημασία έχει, «μέσα μας» πάντα που βρισκόμαστε… Γι’ αυτό το έξω είναι και «ξεδίπλωμα». Απλά η έκφραση αυτού, που βρίσκεται μέσα. Η αντανάκλαση, η Δημιουργία μας, η ζωή μας.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τώρα, γιατί οι άνθρωποι των οποίων η εσωτερικότητα, δεν είναι ή έκφραση της Αλήθειας τους αλλά δικαιολογίες, κουκουλώματα, ίντριγκες, δήθεν και ψέματα, τι ζημιά κάνουν στον εαυτό τους, και γιατί είναι σε μία συνεχής σύγκρουση. Γιατί αυτή τη σύγκρουση, την κουβαλάνε μαζί τους.

«Παντρεύουμε» λοιπόν μέσα μας αυτές της δύο δυνάμεις, (της Δημιουργίας, και αυτός είναι και ο αληθινός «Γάμος»), για να μπορούμε να Δημιουργήσουμε οι ίδιοι (το οτιδήποτε), για να προοδεύσουμε στην Οδό της επιλογής μας, όπως, και για να αντιληφθούμε πως οι ίδιοι τελικά, δεν είμαστε καμία από αυτές τις Δυνάμεις. Κι αυτό, γιατί είμαστε Αυτό που τις κινεί…, γινόμενοι ένα μαζί τους… Τότε, ακολουθούμε το Μεγάλο ποτάμι της ζωής…. Και τότε, είμαστε, (γινόμαστε), Ενωμένοι με τα πάντα, και νιώθουμε την Ολοκλήρωση.

Η Ζωή.
Η Δημιουργία ολόκληρη, (όπως ήδη αναφέρθηκε), έχει να κάνει  με την εναλλαγή αυτών των δύο δυνάμεων. Της Ενεργητικής, και της Παθητικής. Ή αλλιώς, της Αρσενικής, και της Θηλυκής. Η αναγνώριση τους, και η (στην πράξη), λειτουργία τους, μας καθιστά ικανούς, να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας στα χέρια μας, και να βρούμε, (ανακαλύψουμε, μας δοθεί, δεν έχει σημασία πως θα το πούμε), τη θέση μας στο Όλο, καθώς, και την στη συνέχεια πορεία μας.

Όπου γυρίσουμε και κοιτάξουμε, αυτές οι δύο δυνάμεις εναλλάσσονται. Με αυτές δημιουργείται ζωή, σε όλα τα επίπεδα. Κι εμείς, δεν είμαστε άλλο τελικά από ζωή σε έκφραση. Ακόμα και το Συναίσθημα και ο Νους, είναι αντιστοιχία  αυτών των δυνάμεων.

Με τον «γάμο» αυτών μέσα μας είναι που γινόμαστε Αυτόνομοι, Αυτάρκης, Αυτοσυνείδητοι, και «συμμέτοχοι» Συνειδητά στην Δημιουργία, απολαμβάνοντας την, σαν αναπόσπαστο, και αδιαίρετο μέρος της.

Θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι ολόκληροι για το συγκεκριμένο θέμα. Ας μην το πάρουμε επιπόλαια. Ας επικεντρωθούμε να το δούμε, και να το αναγνωρίσουμε σε μας, και στα πάντα. Χωρίς ποτέ να απορρίπτουμε τίποτα, και χωρίς να ξεχωρίζουμε τίποτα. Απλά, ενωμένοι με το κάθε τι, παρατηρούντες, και βαθιά στοχαζόμενοι. Αφήνοντας τα όλα «να μας μιλούν», και όχι να τα καθορίζουμε εμείς (με το μυαλό μας) για το τι είναι, εκ μέρους τους….

Ας μάθουμε αυτή τη γλώσσα. Τη γλώσσα επικοινωνίας με τα πάντα, χωρίς λόγια, χωρίς σκέψεις. Μόνο, βυθιζόμενοι να αισθανόμαστε…