Πολλές φορές
οι άνθρωποι απορούν για το πώς να ξεκινήσουν με τον Εσωτερισμό. Για το τι
πρέπει να κάνουν. Αισθάνονται πως τα πράγματα δεν είναι όπως τους τα είπαν στη
ζωή τους, και με τον τρόπο που τα υποστηρίζουν οι περισσότεροι, (η πλειοψηφία),
και πως υπάρχει κάτι άλλο, που κάποιοι ήδη το ζουν, και έχουν βγει από την
κατάσταση της δυστυχίας των ανθρώπων του σήμερα, όπως και κάποιοι άλλοι που το
προσπαθούν…
Αυτό, γιατί
βαθιά μέσα μας, όλοι γνωρίζουμε πως υπάρχει ένας άλλος Δρόμος, υποκρυπτόμενος
από τα μάτια των ανθρώπων….. Ένας Δρόμος, που μόνο αναζητώντας τον, μπορούμε
κάποια στιγμή να τον βαδίσουμε και οι ίδιοι.
Πως ξεκινάμε
λοιπόν;
Αυτό που
είναι βασικό να αναγνωρίσουμε, είναι πως και μόνο όλη αυτή «η τάση μας» να
«πάμε προς τα εκεί», μας έχει κάνει να έχουμε ήδη ξεκινήσει …. Γιατί ο Εαυτός
μας, (αυτό που πραγματικά Είμαστε πέρα από την μαζική γαλούχηση και νοοτροπία
των μαζών), όταν «ωριμάσουν» κάποιες καταστάσεις εμπειρίας μας, (όταν έχουμε
γράψει δηλαδή «πολλές ώρες πτήσης» στην αρένα της ζωής), «κάνει την εμφάνιση
του» μέσα μας, μέσω αυτής της τάσης – ώθησης...
Ο τρόπος
εμφάνισης του, είναι λοιπόν άλλοτε σαν μία συνειδητοποίηση πως τα πράγματα δεν
πάνε καλά γενικά στη ζωή μας και θέλουμε να μάθουμε τους λόγους, άλλοτε σαν μια
βαθιά απογοήτευση από τα πάντα, η οποία κάνει απαιτητό το να βρεθεί μια λύση
γι’ αυτό, και άλλοτε, σαν μία απόφαση, (χωρίς να γνωρίζουμε καν τις
λεπτομέρειες της απόφασης αυτής), με σιγουριά όμως, πως όλη αυτή η κατάσταση θα
αλλάξει... Και στα τρία, ουσιαστικά, ΜΟΝΟ αν «εμείς» (γιατί
επιβάλλεται να γίνει από μας), κάνουμε κάτι, μας δίνεται η δυνατότητα να
αλλάξουν τα πάντα... Γιατί πράγματι, από εμάς και μόνο αλλάζουν…
Ζούμε στο
ψέμα και την υποκρισία αυτού του κόσμου, και σε όλο αυτό το στημένο παιχνίδι,
(που μόνο ζωή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, μια και η καθημερινότητα μας μόνο
μας απομυζεί τη ζωή που έχουμε, παρά μας πληρεί), όμως επειδή αυτή «η άλλη
ζωή», έχει να κάνει με Εσωτερικές καταστάσεις, δεν μπορεί να γίνει με κάτι, ή
κάποιον έξω από μας, γι’ αυτό και είναι επιβεβλημένο οι ίδιοι να πάρουμε θέση.
Χρειάζεται
να καταλάβουμε, πως αυτή η τάση του να βρούμε τι πρέπει να κάνουμε, είναι από
αυτό που είμαστε πραγματικά, που ουσιαστικά, δεν το γνωρίζουμε ακόμα... Ο
Ανώτερος Εαυτός μας που λέμε, ο Πραγματικός Εαυτός μας, ο Θεός, η Συμπαντική
Νοημοσύνη, δεν έχει σημασία πως θα το πούμε, (είναι το ίδιο και το αυτό), ως το
Εσωτερικό μας κομμάτι λοιπόν, (γιατί αν ήταν εξωτερικό θα το ξέραμε ήδη),
«μιλά», (αρχικά), με αυτήν την τάση για αλλαγή…
Μας ωθεί
δηλαδή, να στραφούμε σε μια αναζήτηση. Όταν αυτή η τάση προς αναζήτηση μας
βγει, (με την έννοια του ότι την αναγνωρίζουμε), και συνηγορούμε, σημαίνει πως
έχουμε ήδη ξεκινήσει. Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα, (μια και τα πράγματα
εσωτερικά λειτουργούν με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε
συνηθίσει), παρ’ όλα αυτά, έχουμε ήδη αποδεχτεί (σε επίπεδο Ψυχής), να
προχωρήσουμε. Να μάθουμε. Να γνωρίσουμε. Να βρούμε τι κρύβεται στα πράγματα που
δεν μας δίδαξαν ποτέ, που όμως μας τραβάνε τόσο πολύ…. Τι είναι ο άνθρωπος;
Ποια η λειτουργία της σκέψης; Τι σημαίνει αόρατος κόσμος; Τι είναι
συνειδητότητα; Συνείδηση; Και τόσα μα τόσα πολλά άλλα….
Η Εσωτερική
λοιπόν Ζωή, (και η ουσία αυτού που Είμαστε), είναι πολύ βασικό να γνωρίζουμε,
πως δεν έχει να κάνει με το τι σκεφτόμαστε. Ποτέ. Ούτε με το τι νομίζουμε, ούτε
με οτιδήποτε γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Έχει να κάνει με μία εντελώς διαφορετική
αντίληψη για τον κόσμο και τα πράγματα, και αφορά (θα μπορούσαμε να πούμε ώστε
να κατανοηθεί όσο γίνεται καλύτερα), μία καινούρια, (για μας) γλώσσα, που
χρειάζεται να μάθουμε από την αρχή. Σαν τα παιδιά που για πρώτη φορά
αντικρίζουν το σχολείο και τα γράμματα...
Και παρ’ όλο
που μπορεί να αρχίζουμε να διαβάζουμε για Εσωτερισμό, να ερχόμαστε σε επαφή με
ανθρώπους που βρίσκονται ήδη σε αυτόν τον Δρόμο, παρ’ όλα αυτά, να μας
φαίνονται πολλές φορές τα πράγματα δυσθεώρητα, και με πάρα πολύ ύλη προς
μελέτη. Τι έχει την πρώτιστη σημασία; (Αναρωτιόμαστε). Από πού το πιάνουμε;;;
Λογικές, φυσιολογικές ερωτήσεις. (Απορίες).
Προχωρώντας,
είναι απαραίτητο να αρχίσουμε, (θεωρητικά), να μπαίνουμε σιγά σιγά, σε έναν
άλλον κόσμο λειτουργίας. Πρωτόγνωρα πράγματα, που όσο περνά ο καιρός, μας
τραβούν όλο και περισσότερο. Όμως, είναι απαραίτητο, (μια και κάθε βιβλίο ή
συζήτηση γι’ αυτά αναπτύσσει συγκεκριμένα θέματα), να γνωρίζουμε κάποια
πραγματάκια, που κανένα βιβλίο (ή μπορεί και άνθρωπος), να μην μας πει ποτέ.
Όχι επειδή
αφορούν κάποια μυστικά, αλλά είναι από αυτά, που τα διαπιστώνει κανείς, αφού
έχει περάσει από όλες τις καταστάσεις, (και έχει παιδευτεί και ταλαιπωρηθεί,
και έχει κάνει άπειρα λάθη), για να είναι σε θέση να τα έχει μεν μέσα του, αλλά
(πολλές φορές), ούτε και αυτός ο ίδιος να μην δύναται να τα συνειδητοποιήσει...
Κι αν σήμερα γίνονται γνωστά, είναι μόνο προς γνώση, συμμόρφωση, και αποτροπή
λαθών, κάποιων, που θα επιλέξουν να τα έχουν υπ’ όψιν τους, στις τάξεις του
σχολείου που πλέον φοιτούν…. Του Πραγματικού σχολείου της ζωής. Γιατί η ζωή, η
ζωή μας, μπαίνοντας σε αυτή τη μάθηση είναι που ουσιαστικά, και πραγματικά
ξεκινά…
Τα παρακάτω
λοιπόν, θα τα χαρακτήριζα όχι κανόνες, (γιατί στη ζωή την νέα, δεν χωρούν
καταναγκασμοί, πόσο μάλλον κανόνες), αλλά «Χρυσά Κλειδιά», που θα μπορούσαν (αν
χρησιμοποιηθούν ορθά), να ανοίξουν πολλές κλειστές πόρτες στην πορεία μας..
Έτσι λοιπόν
έχουμε:
1.Ταύτιση με
τη κάθε Γνώση, και Βαθιά εισχώρηση μέσα της.
Ότι
διαβάζουμε, ότι ακούμε, και γενικότερα ότι μας γίνεται γνωστό, χρειάζεται να
αποφεύγουμε να το συγκρατούμε απλά στη μνήμη μας. Δεν χρειάζεται να θυμόμαστε
απολύτως τίποτα. Αυτό που είναι απαραίτητο όμως να κάνουμε, είναι να «μπαίνουμε
μέσα», σε κάθε τι που μελετάμε. Τι σημαίνει αυτό; Να ταυτιζόμαστε μαζί του. Να
το ακολουθούμε, και να «συμβαίνει» σε μας, ακριβώς τη στιγμή που μας γίνεται
γνωστό.
Γιατί; Γιατί
η κάθε αλλαγή, (κι εδώ μιλάμε για ολοκληρωτική αλλαγή της συνείδησης μας), δεν
γίνεται με την αποστήθιση. Ποτέ! Καλή η Γνώση, και είναι «απαραίτητο» Εργαλείο,
ΜΟΝΟ όμως εφ’ όσον την κάνουμε πράξη οι ίδιοι. Κατ’ αρχήν την ώρα που κάτι μας
γίνεται γνωστό, και στη συνέχεια, σε κάθε φάση της ζωής μας.
Δεν μπορεί
πχ να μιλάμε για «παρατήρηση», ή «μη οργή», και όταν βρεθούμε σε καθημερινό
οικείο περιβάλλον, να έχουμε ξεχάσει εντελώς ότι (υποτίθεται) μάθαμε. Η ουσία
είναι να αποκτήσουμε «μνήμη» μέσω των κυττάρων μας, και όχι μέσω του εγκεφάλου.
Τα κύτταρα μας όμως, συγκρατούν πληροφορίες, ΜΟΝΟ, όταν βιώσουν την Ενέργεια
των περιγραφομένων….
Τι σημαίνει
αυτό; Αν πχ μπροστά μας περιγράφεται μία σκηνή που αφορά κάποιον που τρέχει, να
κοιτάξουμε να τρέξουμε οι ίδιοι (νοητά), ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Αν χαίρεται,
να θυμηθούμε κάτι που μας προκαλεί χαρά και να χαρούμε. Με αυτόν τον τρόπο,
«μαθαίνουμε», (ειδικά με την επανάληψη), να μπορούμε να «εκπαιδεύουμε» τον
εαυτό μας στο να «ζούμε» (όταν το επιλέγουμε), ότι επιλέγουμε.
Μόνο όταν το
σώμα μας αποκτήσει μνήμη γι’ αυτό στο οποίο αναφέρεται η Γνώση, θα είναι σε
θέση να «μας θυμίσει», στις αντίστοιχες καταστάσεις της ζωής μας που αφορούν το
συγκεκριμένο θέμα όταν προκύψουν, αλλά κυτταρικά πια. Όχι με τη μνήμη του
εγκεφάλου μας. Που μαζί με τη θέληση μας, την επανάληψη, την εστίαση, θα
αποκτήσουμε την δυνατότητα να καταφέρουμε να αλλάξουμε όλη μας την ύπαρξη, ώστε
να διώξουμε από μέσα μας, όλα τα δυσβάσταχτα (σήμερα) βάρη που μας
καταρακώνουν.
2.Αποφυγή
συγκρίσεων. Συγκρίνουμε μόνο εμάς, (στο παρελθόν), με εμάς, (στο σήμερα).
Αποφεύγουμε
τις συγκρίσεις με οτιδήποτε έξω από εμάς. Τις οποιεσδήποτε συγκρίσεις. Δεν μας
ενδιαφέρει κανείς, πέραν του εαυτού που είμαστε. Γιατί; Γιατί εργαζόμαστε με
μας. Όχι με τους άλλους.
Το πώς θα
φερθούμε στους άλλους, θα είναι αφού έχουμε δει τα βασικά για τον ίδιο μας τον
εαυτό, και μπορούμε να έχουμε μια υποτυπώδη συγκράτηση των φορέων μας που μας
βασανίζουν. Τις ωθήσεις που μας σπρώχνουν να θυμώσουμε, να διεκδικήσουμε, να
δικαιολογηθούμε, να απαιτήσουμε, να αρπάξουμε, να νιώσουμε αδικία κλπ.
Ο μόνος
λόγος που χρησιμοποιούμε τη σύγκριση, είναι για να αναγνωρίζουμε τον σημερινό
εαυτό μας, σε σχέση με μία παρελθούσα κατάσταση μας, και να βλέπουμε πόσο
έχουμε, (κι αν έχουμε), πραγματικά προχωρήσει. Κι αυτό, γιατί η οποιαδήποτε
σύγκριση με κάποιον άλλον είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη. Άλλη η ψυχοσύνθεση
του, άλλα τα δεδομένα του, άλλα πρέπει να βιώσει, άλλα πρέπει να δει. Καμία
σχέση με μας. Είναι άκαιρη λοιπόν, και άδικη (προς εμάς), η οποιαδήποτε
σύγκριση προκαλέσουμε, και μόνο σε άχρηστους μπελάδες μπορεί να μας βάλει.
Μπελάδες, που μόνοι βάζουμε μέσα σε αυτούς τον εαυτό μας. Γιατί να το κάνουμε
αυτό; Όταν όμως το γνωρίζουμε, (και ειδικά αν το βιώσουμε), ένα καμπανάκι θα
χτυπήσει όταν θα συγκρίνουμε, που θα μας πει: «Τι κάνεις τώρα;». «Που είσαι;»
3.Είμαστε οι
μόνοι υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει στη ζωή μας.
Επίσης
απαραίτητο είναι όχι απλά να καταλάβουμε, αλλά να αντιληφθούμε ΕΝΤΕΛΩΣ, πως
μόνοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι, για όλα όσα (σήμερα) στη ζωή μας
υποφέρουμε εξαιτίας τους. Για τον άντρα που διαλέξαμε, την εργασία που
κάνουμε, τους φίλους που γκρινιάζουμε γι’ αυτούς, τα παιδιά μας που μας
πληγώνουν ή απαιτούν μόνο από μας, ακόμα και για το ότι επιλέξαμε να κάνουμε παιδιά.
Επίσης ευθυνόμαστε απόλυτα για το πώς μας φέρονται οι άλλοι στον περίγυρο μας,
οι γονείς μας, η σχέση μας, οι φίλοι μας. Για την καλή ή κακή τύχη μας. (Όπως
έτσι την χαρακτηρίζουμε). Για τα δύσκολα ή εύκολα χρόνια της ζωής μας. Ακόμα κι
αν δεν το αναγνωρίζουμε, σε επίπεδο Ψυχής, (μια και το σύμπαν ποτέ δεν κάνει
λάθος), ότι υπήρχε ή υπάρχει είναι από μας, μόνο για μας. Είμαστε λοιπόν, (είτε
συνειδητά, είτε ασυνείδητα, και ανάλογα το επίπεδο που το βλέπουμε και το
κατανοούμε), οι μόνοι υπεύθυνοι για τα πάντα. Γιατί δεν μας δείχνουν τα
πράγματα και οι καταστάσεις τι είναι για μας, αλλά το «πώς», και το «από πού»
τα βλέπουμε και τα αναγνωρίζουμε οι ίδιοι.
Αυτό
σημαίνει, πως δεν μπορούμε ποτέ, κανέναν άνθρωπο να κατηγορήσουμε, (ή να του
ρίξουμε ευθύνες), για οτιδήποτε κι αν συμβαίνει στη ζωή μας. Ούτε όμως και τον
ίδιο μας τον εαυτό (έχουμε το δικαίωμα) να κατηγορούμε. Είναι πολύ βασικό αυτό.
Γιατί; Γιατί ότι κι αν έχει γίνει στη ζωή μας, είναι μόνο για να μας
γνωρίσουμε. Ναι. Κάναμε ότι κάναμε, γιατί έτσι, μας δίνεται η δυνατότητα να
αναγνωρίσουμε αυτό που δεν είμαστε, (δηλαδή έχουμε μαγιά στα χέρια μας), που
επάνω της μπορούμε να εργαστούμε, (μέσα μας), για να αντιληφθούμε όλες τις
«λάθος λειτουργίες μας», ώστε να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε (σήμερα)
σε σχέση με όλα αυτά, και το πώς θα χειριστούμε όλες τις καταστάσεις πλέον.
(Μια και η τάση μέσα μας δυναμώνει, και θα μας δώσει ότι ακριβώς έχουμε ανάγκη
να δούμε…)
Το πώς θα
χειριστούμε τις καταστάσεις λοιπόν, αφορά το να πάρουμε επιτέλους κάποια στιγμή
τη ζωή μας, οι ίδιοι στα χέρια μας. Αυτή είναι η πάλη μέσα μας, την οποία
πρέπει μόνοι να αντιμετωπίσουμε, και να πάψουμε επιτέλους να κρυβόμαστε. Ο
εαυτός που ήμασταν, «παλεύει», (ή έτσι φαίνεται αρχικά), με αυτό που Είμαστε.
(Ή, που γεννάται μέσα μας...) Ώστε να «λύσουμε», (μια και εμείς μόνο τα
δημιουργήσαμε), με τον καλύτερο και τον πιο υγιή τρόπο τα πάντα. Αν δεν είμαστε
ευχαριστημένοι με αυτά και υποφέρουμε βέβαια. Που εδώ που τα λέμε, κανείς
σχεδόν άνθρωπος δεν είναι ούτε ευχαριστημένος με τη ζωή του, πόσο μάλλον
ευτυχισμένος.
Γιατί η
ευτυχία, αφορά τη Συνειδητότητα και την Επίγνωση μόνο. Τιθέμεθα λοιπόν να
δώσουμε λύσεις, χωρίς να πληγώσουμε ανθρώπους, χωρίς να κάνουμε κακό σε κανέναν
ή να φέρουμε ανισορροπία, αλλά ταυτόχρονα, να ελευθερωθούμε, και ανακαλύπτοντας
τις Εσωτερικές μας πια Αξίες, να δηλώνουμε πλέον ελεύθερα σε όλους έξω από εμάς
ποιοι Πραγματικά Είμαστε. (Μια και το είδαμε πρώτα οι ίδιοι).
Αν παρ’ όλα
αυτά κάποιοι άνθρωποι νιώσουν πληγωμένοι, προδομένοι, ή ότι τους κάνουμε κακό,
(που σε καμία περίπτωση δεν ήταν η πρόθεση μας), θα είναι γιατί δεν δύνανται να
αναγνωρίσουν την ελευθερία, που και οι ίδιοι στερούν από τον εαυτό τους.
Γνωρίζουμε λοιπόν, πως πληγώνονται μόνο τα εγώ τους (από τις πράξεις μας), τα
οποία τους ενεργοποιούμε. Αν είναι έτοιμοι, θα μάθουν απ’ όλα αυτά και θα
κοιτάξουν να εργαστούν και οι ίδιοι με τον εαυτό τους. Αν όχι, θα εξακολουθούν
να παραμένουν στη φυλακή τους. Μια φυλακή, που απλά εμείς δεν μπορούμε να
δεχόμαστε πια…
Έτσι
καταφέρνουμε να φτάσουμε τελικά, να δημιουργήσουμε τη ζωή που θέλουμε, που μας
αξίζει, και που νιώθουμε πραγματικά υπερήφανοι, και βαθιά υγιείς, ισορροπημένοι
και ναι, και ευτυχείς. Χωρίς καταπίεση, καταναγκασμούς, πρέπει κλπ. Όχι από
τους άλλους. Κι αυτό πρέπει να καταλάβουμε:
«Ότι τον
κάθε καταναγκασμό, οι ίδιοι τον επιβάλλαμε, (ή επιβάλουμε ακόμα) σε μας, και
ποτέ οι άλλοι….»
4.Αυτογνωσία,
είναι Γνώση πρώτα απ’ όλα του εαυτού μας!
Αυτό
σημαίνει πως δεν μπορούμε να βρούμε τις Ανώτερες Ποιότητες μας, όσο κρύβουμε τα
βαθιά μας κίνητρα, και όλα όσα άσχημα, ή κατακριτέα, (θεωρούμε), χαρακτηριστικά
έχουμε και λειτουργούμε. Η ουσία της Αυτογνωσίας, έχει να κάνει με εργασία με
μας. Ερωτήσεις, απαντήσεις, και ξεκαθαρίσματα. Τι θέλω, γιατί το θέλω, τι
φοβάμαι, γιατί διστάζω, τι κρύβω, και χιλιάδες μα χιλιάδες άλλα, ο καθένας τα
δικά του…
Καλή η
Γνώση, αλλά κάθε ενασχόληση μας με θέματα που δεν αφορούν άμεσα εμάς, αλλά άλλα
πράγματα, αποτελούν μόνο πληροφορίες, που σε τίποτα δεν μας βοηθούν ουσιαστικά.
Οι Άγγελοι, οι αόρατοι κόσμοι, οι Εξωγήινοι, οι προηγούμενες ζωές, και τόσα
άλλα, είναι μεν θέματα ενδιαφέροντα, αλλά δεν αλλάζουν κάτι ουσιαστικά στη
συνείδηση μας.
Κι αυτό,
γιατί αν αφιερωθούμε σε ένα «κλαδάκι», χάνουμε ώρες και ενέργεια από το να
ασχοληθούμε απ’ ευθείας με τη «Ρίζα του Δέντρου». (Που αυτή τελικά έχει την
μόνη σημασία). Όταν μπορέσουμε και προχωρήσουμε στην Αυτογνωσία μας, τότε, όλα
ανοίγονται μπροστά μας, και ο Εαυτός είναι πλέον που μας πληροφορεί, (ενώ
ταυτόχρονα οι ίδιοι βιώνουμε πλέον της Εσωτερική Γνώση), για το πώς έχουν όλα
τα υπόλοιπα... Γιατί μπορεί να αναγράφεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά ο Εαυτός,
και εμείς, είμαστε Ένα και το αυτό! Απλά πρόκειται για δύο εκδοχές του ίδιου
πράγματος, που όμως λόγω της βαριάς ύλης του πλανήτη, είναι δύσκολο να
κατανοηθεί, και βιωθεί από την Αρχή εμφάνισης μας εδώ…
Τότε, θα
μπορούμε να ασχοληθούμε με όλα τα υπόλοιπα θέματα, μα πλέον θα έχουμε τη
δυνατότητα να αναγνωρίζουμε κατά πόσο είναι αληθινά για μας, και όχι να
διαβάζουμε τώρα, και να κάνουμε σενάρια, τα οποία μόνο να μας
αποπροσανατολίσουν, ή να μας καθυστερήσουν μπορούν, όπως και κάθε άλλου είδους
μελέτη, ή απορρόφηση παράπλευρων θεμάτων...
5.Αγάπη του
εαυτού προς τον Εαυτό!
Σαν
άνθρωποι, με τη διδασκαλία που μας έχουν κατευθύνει όλα τα χρόνια της ζωής μας,
στην αρένα αυτής της Γης, έχουμε μάθει να ζητιανεύουμε Αγάπη. Είναι αστείο, μια
και ενώ είμαστε πλάσματα Αγάπης, παρ’ όλα αυτά, ψάχνουμε την Αγάπη έξω από
εμάς.
Δεν μπορούμε
όμως σαν άνθρωποι να μας αγαπήσουμε. Πως θα μπορούσαμε; Είμαστε τόσο μικροί,
τόσο λίγοι, τόσο άσχημοι, χοντροί, και χωρίς μία… Τι να αγαπήσουμε σε μας
λοιπόν, (μια και όλοι λένε να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας); Δεν έχουμε κάτι,
(νομίζουμε), για να μας αγαπήσουμε, (πόσο μάλλον να αγαπηθούμε), γι’ αυτό μας
είναι δύσκολο να το κάνουμε. Είναι όμως τόσο απλό αν όλο αυτό το δούμε στην
ουσία του. Να δούμε τι δηλαδή; Τι κάνουμε να δούμε. Γιατί μόνο αν δούμε τι
κάνουμε, θα πάψουμε να το κάνουμε. (Αφορά την κατανόηση που περιγράφεται πιο
κάτω).
Έχουμε μάθει
λοιπόν, πως για να αγαπήσουμε κάτι, πρέπει να «μας κάνει» αυτό το κάτι να το
αγαπήσουμε. Να έχει ας πούμε κάτι που θέλουμε. Πόσο τραγικό! Δεν αγαπάμε κάτι
επειδή έχει κάτι να μας δώσει. (Εκεί είναι η παρανόηση μας). Αγαπάμε κάτι, γι’
αυτό που Είναι. Ότι κι αν είναι. Εκεί βρίσκεται (κρυμμένη) η ουσία της Αγάπης.
Δεν
χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Η Αγάπη, δεν κερδίζεται. Και δεν είναι ότι τη μια
στιγμή την έχουμε, και σε λίγο δεν ξέρουμε που τη βάλαμε… Αυτό δεν κάνουμε
όμως;
Αυτό που
Αγαπάμε, είναι αυτό που Είμαστε στην ουσία. (Έτσι όμως μπορούμε να δούμε,
αυτό που δεν μας μάθανε ποτέ…) Το κομμάτι το θεϊκό μέσα μας, που ήδη
Αγαπάμε. Αγαπάμε, την ολότητα μας. Που από αυτήν, έχουμε δει, (αν έχουμε δει),
μόνο ψήγματα της. Μα δεν αφήσαμε και ποτέ ελεύθερο τον εαυτό μας για να μας
γνωρίσουμε. Γνωρίζουμε τον γείτονα, περισσότερο από μας. Αυτό είναι το τραγικό.
Συστηνόμαστε με ανθρώπους κάθε μέρα, και για τον εαυτό μας γνωρίζουμε ελάχιστα.
Τι γνωρίζουμε από μας; Μόνο το σώμα που μέσα του κατοικούμε, και έναν χαρακτήρα
(ως ρόλο), που οι ίδιοι δημιουργήσαμε για να βρισκόμαστε εδώ, τώρα.
Αυτό που
αγαπάμε σε μας (ήδη, αλλά δεν έχουμε αναγνωρίσει ότι το αγαπάμε), είναι
αναλλοίωτο. Δεν έχει να κάνει με το αν είμαστε όμορφοι στην μορφή, ούτε αν
σπουδάσαμε, ούτε αν έχουμε λεφτά. Και μόνο που είμαστε επάνω σε αυτόν τον
πλανήτη, ανάμεσα σε όλα τα θαύματα αυτού του κόσμου, αν συνειδητοποιήσουμε,
(επειδή θα το έχουμε αναγνωρίσει μέσα μας), αυτή τη βαθιά αλήθεια, είναι αρκετό
για να πλημυρίσουμε από Αγάπη, μια και αυτό, δεν είναι κάτι που έχουμε, αλλά
κάτι……που Είμαστε….
Μα είναι
τόσο δύσκολο στην αρχή, (ακόμα κι αν έχουμε υπόνοιες κατανόησης), εξαιτίας όλου
του περίγυρου μας. Είμαστε σαν μικρά παιδιά που τώρα μπουσουλάνε, και το μόνο
που αντικρίζουμε έξω από εμάς, (εκτός από την πάλη μέσα μας με το χαρακτήρα και
τα άπειρα δημιουργημένα μας εγώ), είναι μία πίεση, ένα κατηγορώ, ένα βάσανο…
Επιβάλλεται
λοιπόν όλο αυτό να αντιμετωπιστεί με κάποιον τρόπο. Από εμάς βέβαια. Και τι
γίνεται; Εκεί που είμαστε θύμα, «αναγκάζουμε» τον εαυτό μας, να χτίσει ένα Εγώ,
άλλου είδους από το εγώ το εγωιστικό, που ζητά πάντα από τους άλλους. Το Εγώ
αυτό, δεν θέλει τίποτα από κανέναν. Το μόνο που θέλει, είναι να έχει το χρόνο
και το χώρο του, ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να σταθούμε με δύναμη σε
αυτά που βρίσκουμε εντός μας. Να το δυναμώσουμε. Να το δυναμώσουμε και να το
προστατέψουμε. Σαν ένα μωρό, που δεν θα αφήσουμε κανέναν να το πειράξει. Σε
αυτή τη φάση της ζωής μας, χαρακτηριζόμαστε (οι περισσότεροι) από το περιβάλλον
ως εγωιστές, ως σκληροί, κι όλα τα σχετικά… Δεν μπορεί όμως κανείς να
αναγνωρίσει πόσο πολύ παλεύουμε…., με τους πάντες εναντίον μας…
Η Θέληση
όμως, μας κάνει να επιμένουμε για να προχωρήσουμε. Ξαφνικά, επειδή μας είχαν
όλοι πχ συνηθίσει ως το θύμα, χρειάζεται να κάνουμε αγώνα, απλά και μόνο για να
δείξουμε, (και να παλέψουμε με αυτό), πως δεν δεχόμαστε ποτέ ξανά να είμαστε
ούτε θύμα, ούτε το αντικείμενο που οι πάντες θα ξεφορτώνονται τα βάρη τους πάνω
του. Αυτό, δεν αρέσει. Τους βγάζουμε όλους, (που τους είχαμε συνηθίσει), από
την κατάσταση των πραγμάτων που ενώ τους τα δωρίζαμε για χρόνια, τώρα που αυτό
το κόβουμε, (μια και αναγνωρίσαμε πως δεν επιλέγουμε πια να το συνεχίζουμε), να
μας θεωρούν και υποχρεωμένους, ή πως είναι επιβαλλόμενο να τους τα
προσφέρουμε… Το μωρό όμως μεγαλώνει. Μεγαλώνει, περπατάει, δυναμώνει, και
κάποια στιγμή, στηρίζεται στα πόδια του. Γνωρίζει πλέον πως κανείς δεν μπορεί
πια να το πειράξει ποτέ…, αν το ίδιο δεν το αποφασίσει…
Και από τότε
και μετά, τα πάντα αναγνωρίζονται σαν δώρα. Όλα στη ζωή μας. Γιατί όλοι όσοι
μας πίεσαν για να σκύψουμε το κεφάλι, τελικά είναι και αυτοί που μας δυνάμωσαν.
Γιατί αλλιώς, ποτέ δεν θα αναγνωρίζαμε πως πραγματικά είχαμε πάντα τη δύναμη
μέσα μας. Πάντα. Και πόσο μεγάλο δώρο η ζωή μας… Και η κάθε ανάσα που παίρνουμε
το κάθε πρωί. Όπως φυσικά και το κάθε τι. Θαύματα παντού…
Κι επειδή
κατανοούμε (φυσικά), είμαστε πλέον ώριμοι στη συγχώρεση… Που δεν είναι
συγχώρεση όπως την θεωρούν οι άνθρωποι. Απλά τα πράγματα, ήταν ακριβώς όπως
χρειαζόταν να είναι για να είμαστε σήμερα στη θέση που είμαστε, και να μπορούμε
πια να τα αναγνωρίζουμε ελεύθεροι. Χωρίς ενοχές, χωρίς κατηγόριες. Μια βαθιά,
υπέροχη γαλήνη μέσα μας. Τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους!
Αν λοιπόν
πραγματικά βρούμε το χρόνο, (απ’ όλη την τρεχάλα μας και το άγχος για τα
τετριμμένα), να παρατηρήσουμε ότι χαϊδέψει η ματιά μας, και το νιώσουμε, μέσα
μας, μόνο Δέος μπορούμε να βιώσουμε... (Όταν δεν έχουμε νεκρώσει κάθε αίσθημα,
εξαιτίας της τετράγωνης λογικής μας, ή απεγκλωβιστούμε από βαριά συναισθήματα
απαιτήσεων για να μας προσφέρουν οι άλλοι, ότι «νομίζουμε» πως μας
λείπει). Το μόνο που μας λείπει στη ζωή μας είναι η Αυτογνωσία. Τίποτε άλλο.
Μένει να ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια μας και να δούμε. Μόνο αυτό… Να
επιτρέψουμε, να περάσει η Αγάπη από μέσα μας, και να γιατρέψει τα πάντα…
Γιατί ειδικά
την Αγάπη, όπως και οτιδήποτε άλλο φυσικά, δεν δύναται να μας τη δώσει κανείς,
έξω από εμάς. Μόνο παρηγοριά μπορεί να μας δώσει κάποιος, (μέσα στο όνειρο της
ψεύτικης ζωής μας), που και πάλι όμως θα μας κάνει να επιστρέψουμε στην πικρία
μας...
Γιατί η
Αγάπη, μόνο προσφέρεται. Όπως και οτιδήποτε άλλο. Και όσο προσφέρεται, τόσο
περισσότερο γεμίζουμε. Γι’ αυτό και η προσφορά είναι απαραίτητη. Προσφέρουμε,
από τον Εαυτό μας, στον Εαυτό μας, όταν προσφέρουμε στον οποιονδήποτε και στο
οτιδήποτε. (Διακρίνοντας όταν χρειάζεται, με εντολή της καρδιάς μας…) Γιατί
κάθε τι γύρω μας αποτελεί τον Εαυτό, που όλοι είμαστε. Ένας υπάρχει εξάλλου…
6.Το Βίωμα
είναι αυτό που Διδάσκει.
Δεν πρέπει
ποτέ να ξεχνάμε πως τα πάντα ξεκινάνε και τελειώνουν σε μας, ότι είμαστε οι
μόνοι πρωταγωνιστές στη ζωή μας, και μόνο ότι βιώνουμε είναι και αυτό που
αληθινά μας διδάσκει. Βιώνω σημαίνει, συγκλονίζομαι από την κάθε κατάσταση κάθε
φορά, που μου γίνεται γνωστή με μία νέα αποκάλυψη. Από το βίωμα και την
αποκάλυψη προκύπτει η κατανόηση.
7.Η
Κατανόηση φωτίζει τα σκοτάδια.
Απαραίτητη
είναι η Κατανόηση. Κατανόηση σημαίνει, το να εργαστούμε με τον Εαυτό μας. Να
ασχοληθούμε με τις φοβίες μας. Εν ανάγκη να κάνουμε λίστες των φόβων μας. Όπως
και λίστες του τι θέλουμε να αλλάξει στη ζωή μας, και κατόπιν να προχωρήσουμε
στην πράξη. Να νικήσουμε τη δειλία, τις ανασφάλειες το φόβο, τα πρέπει, τα μη,
και όλα όσα μας καταρρακώνουν σήμερα.
Γιατί η
κατανόηση αρχικά, σημαίνει αναγνώριση της αλήθειας μας. Των κινήτρων μας, των
ηθελημένων κανόνων στη ζωή μας, όλων αυτών που κρύβαμε, και όλων αυτών που
αρνούμασταν να δούμε... Κατανόηση, σημαίνει αποκάλυψη. Ξεγύμνωμα. Κάθαρση!
Πονάει η κατανόηση, γι' αυτό δεν την επιλέγουμε. Πονάει αρχικά, αλλά είναι ο
μόνος απελευθερωτής μας...
Αργότερα, όταν πια έχει επέλθει η μεταμόρφωση σε μας, η κατανόηση είναι αυτή που μας δίνει την αλήθεια των καταστάσεων για τα πάντα, από την ουσία τους...
8.Δεν
υπάρχουν Δάσκαλοι, και τα πάντα είναι Δάσκαλοι μας!
Κανείς, όσο
ακόμα βρίσκεται με υλικό σώμα στη Γη, δεν δύναται να αποκαλεί τον εαυτό του
Δάσκαλο. Μπορεί μεν να είναι στο Δρόμο κάποια βήματα πιο μπροστά από μας, όταν
όμως όλοι μας έχουμε τις ίδιες Δυνάμεις, και προερχόμαστε από την ίδια Πηγή,
πως είναι δυνατόν να μιλάμε για ανώτερους και κατώτερους ανθρώπους;
Όταν όμως,
(και είναι απαραίτητο να γίνει τουλάχιστον στην αρχή), είμαστε στη θέση του
μαθητή, με την έννοια ότι όλα στο Δρόμο μας είναι άγνωστα, μια και δεν έχουμε
μάθει (ακόμα), να ακούμε την Εσωτερική Φωνή, που πάντα είναι η ίδια για όλους,
και μιλά σε όλους, τότε, τα πάντα γύρω μας είναι Δάσκαλοι μας.
Το καθετί,
είναι ο Ανώτερος Εαυτός μας που αφορά τα ερεθίσματα του, ώστε να κατευθυνθούμε σε
συνειδητοποιήσεις για μας τους ίδιους. Από μια πεταλούδα, ένα πουλάκι που μας
χαρίζει το τραγούδι του, το νερό που κυλά, ένα ζώο, έναν άνθρωπο εντελώς
Ασυνείδητο, όπως και κάποιον που Γνωρίζει για το Δρόμο περισσότερα από εμάς, κι
αυτό, επειδή ακριβώς τα έχει βιώσει ο ίδιος...
Γιατί (όπως
κι εμείς), τα πάντα είναι Θεϊκά γύρω μας, (και μέσα μας), και στα πάντα
μπορούμε να αναγνωρίσουμε το θαύμα της Δημιουργίας. Τελικός όμως Δάσκαλος,
είναι η Άηχη Φωνή της Επίγνωσης μας. Αυτήν χρειάζεται να αναπτύξουμε, και είναι
ο μόνος καθοδηγητής που πρέπει να αφεθούμε με Απόλυτη Εμπιστοσύνη στα χέρια
του, αν θέλουμε πραγματικά να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας, και την Εσωτερική Οδό…
Γιατί εκεί,
βρίσκονται μόνο οι αναλλοίωτοι Πραγματικοί Νόμοι, που άπειρα απέχουν από τους
«πειραγμένους» Νόμους των ανθρώπων. Οι Νόμοι αυτοί, (οι Πραγματικοί), έχουν να
κάνουν μόνο με τη Δικαιοσύνη, την Αγάπη, (Ένωση), την Ισορροπία, κλπ, που σαν
Οδηγοί μας, μας κάνουν να νιώθουμε την συνάντηση μας με όλους τους ανθρώπους,
και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα. Μα ουσιαστικά την σύνδεση μας με τα πάντα. Μια,
και πράγματι είμαστε όλοι και όλα ενωμένα μεταξύ μας. Μένει μόνο λοιπόν,
απλά να το αναγνωρίσουμε.
9.Δεν
υπάρχουν παρατάξεις, θρησκείες, φυλές. Κανένας διαχωρισμός.
Καλοί –
κακοί άνθρωποι. Συνειδητοί – ασυνείδητοι, μικροί – μεγάλοι, σημαντικοί –
ασήμαντοι. Όχι. Υπάρχουν απλά, άνθρωποι. Άνθρωποι, που μέσα από τον καθένα, μας
δίνεται η δυνατότητα να αναγνωρίζουμε κάθε φορά, και ένα διαφορετικό κομμάτι
του εαυτού μας.
Χρειάζεται
να καταλάβουμε, πως όλοι, τα έχουμε όλα. Η επιλογή όμως, του ποια
χαρακτηριστικά θέλουμε να λειτουργούμε είναι που έχει σημασία. Να γνωρίζουμε,
πως είναι επιλογή η καλοσύνη από την κακία. Η συνειδητότητα από την
ασυνειδησία, η θέαση της μη κρίσης (πρώτα του εαυτού μας, και κατ’ επέκταση και
όλων των άλλων), με βάση την ηλικία η οποία είναι άκαιρη, μια και υπάρχουν μόνο
Ψυχές που κατοικούν σε σώματα που «μετρούν» σε χρόνια τη ζωή, εξαιτίας της
μέτρησης του χρόνου του πλανήτη Γη. Τέλος, ψεύτικη και η κάθε δήλωση του πόσο
σημαντικοί (ή ασήμαντοι) είμαστε, (εμείς και οι άλλοι), με βάση το ποια
θαυμαστά έχουμε δει, επειδή απλά αυτά αναγνωρίσαμε ως τώρα. Όχι. Είμαστε αυτό
που Είμαστε εξ’ αρχής. Χρειάζεται μόνο να το δούμε και να το βιώσουμε.
Η κάθε κρίση
οδηγεί σε διαχωρισμούς. Διαχωρίζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, γι’ αυτό και
διαχωρίζουμε και τους ανθρώπους (έξω από εμάς), σε ομάδες, θρησκείες,
ιδεολογίες. Όλοι απλά, στο βαθμό που κατανοούν, ότι κι αν κατανοούν, επιλέγουν
ο καθένας τον δρόμο του. Πρώτιστη σημασία έχει, να γνωρίζουμε «που» είμαστε οι
ίδιοι. Αν δεν δώσουμε αυτή την ελευθερία στον εαυτό μας, και δεν την
αναγνωρίσουμε, δεν θα την προσφέρουμε ποτέ και σε κανέναν άλλον.
10.Τα πάντα
υπάρχουν μόνο για την Αυτογνωσία μας.
Αυτό
σημαίνει πως ούτε άτυχοι είμαστε, ούτε όλα σε μας γίνονται και όλοι με μας τα
βάζουν, ούτε είμαστε καταδικασμένοι. Προς Θεού. Απλά, όλα όσα ζει ο καθένας,
είναι αυτά που του αναλογούν, (στους ρόλους από τους οποίους πρέπει), να
περάσει (από μέσα τους), στη ζωή του. Η Γη, είναι ένα υπέροχο σχολείο. Ένα
«ιδιαίτερο» σχολείο. Φαίνεται, σαν να μας έχει ξεχάσει ο Θεός, ενώ στην ουσία,
«εμείς είμαστε αυτοί που τον ξεχάσαμε»! Και είναι τόσο αστείο, που όταν
στραφούμε προς Αυτόν, τότε νομίζουμε πως Αυτός μας κοιτά, ενώ πάντα έχει το
βλέμμα του προς εμάς, αλλά οι ίδιοι γι’ αυτό, είχαμε πλήρη άγνοια… Σαν τη Γη
που μάθαμε ότι κινείται και ξαφνικά μας έπιασε ζάλη…
11.Βασική
είναι η Βούληση.
Ο Αόρατος
κόσμος, ο Εαυτός μας, δεν απαντά σε κλήσεις για χρήματα, ή για εγωιστικούς
σκοπούς. Αστεία πράγματα. Αυτός είναι ο εγκλωβισμός μας! Όμως, απαντά πάντα,
και άμεσα, σε έκκληση προς βοήθεια, όταν θέλουμε να κατανοήσουμε, να
γνωρίσουμε, να μάθουμε, ότι έχει να κάνει σε σχέση με την πρόοδο μας σαν Ψυχές.
Όχι ως άνθρωποι στον στίβο της καθημερινής μας ζωής. «Ζήτα, και θα σου
δοθεί» Το θυμάστε;
12.Η μη
σκέψη, οδηγεί στην Ελευθερία.
Αυτό δεν
σημαίνει κατάργηση της σκέψης. Όχι. Σημαίνει σταμάτημα των ανεξέλεγκτων
σκέψεων. Γιατί το μυαλό μας, (η λογική), είναι σαν μία μαϊμού. Πηδά από δέντρο
σε δέντρο, ανάλογα των ερεθισμάτων που παίρνει από το περιβάλλον. Όχι. Η πρώτη
σκέψη είναι η ουσία. Η πρώτη. Όχι η ανάλυση της στη συνέχεια, ή οι γνώμες που
έχουμε για τα πράγματα και τις καταστάσεις. Η πρώτη σκέψη. Η καθαρή πρώτη σκέψη
είναι του Εαυτού. (Πριν μπει σε λειτουργία η μηχανικότητα της ανάλυσης). Μετά
μπαίνει το μυαλό, (η μαϊμού που ποτέ δεν κάθεται φρόνιμα), και πλατειάζει…
Γι ‘αυτό και
οι άνθρωποι ενώ θέλουν να πουν κάτι που κρατά δύο λεπτά, παρασύρονται σε μια
λογοδιάρροια που κουράζει τόσο πολύ, όχι μόνο τους άλλους, αλλά και τους
ίδιους. Κι αυτό, γιατί με την αναλυτική σκέψη, (συνοδευόμενη με ομιλία) χάνουν
τρομερή ενέργεια, που πολλές φορές τους κάνει να αισθάνονται ράκοι από την
κούραση.
«Ας
κλείσουμε τη μαϊμού μας στο κλουβί».
Να μιλάμε με
ακρίβεια χρειάζεται λοιπόν. Πρώτα, ακούγοντας αυτά που λέμε οι ίδιοι, πριν
φτάσουμε να τα πούμε και σε άλλους. Σταθερά, αργά, κατανοητά. Όχι για να τα
καταλαβαίνουν οι άλλοι. (Ας μην είναι η προσοχή μας εκεί.) Ας κοιτάξουμε πρώτα,
να είμαστε ευχαριστημένοι εμείς οι ίδιοι με αυτά που λέμε και να τα βιώνουμε
εκείνη τη στιγμή. Αν γνωρίζουμε και για ποιους λόγους τα λέμε, (δηλαδή αν γνωρίζουμε
τα κίνητρα μας για να μιλήσουμε, αυτό είναι και το ιδανικό για την εσωτερική
μας πρόοδο). Γιατί οι άνθρωποι, τις περισσότερες φορές, μιλάνε για να τους
προσέξουν, να νιώσουν σημαντικοί, να δείξουν πως ξέρουν το σωστό κλπ. Δηλαδή
για καθαρά εγωιστικούς λόγους. Ας έχουμε επίγνωση!
Όπως έλεγε
και ο Σωκράτης στο τεστ της «τριπλής διύλισης»:
«Να λέμε,
αυτό που είναι Αλήθεια,
που είναι
Καλό,
και που
είναι Χρήσιμο (Ωφέλιμο)»!
Θα έλεγα
αυτά τα τρία να αφορούν πρώτα τις σκέψεις μας, μια και από εκεί ξεκινούν τα
πάντα και καταλήγουν κατόπιν σε Λόγο. Γιατί ο Λόγος, δεν είναι παρά μία
απόρροια του τι συμβαίνει μέσα μας. Άριστος δείκτης!
13.Ας έχουμε
Επίγνωση.
Σημαίνει,
πως ανά πάσα στιγμή, μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε που είμαστε, (αν μιλάμε από τη
θέση μέσα μας). Όπως, και μέσω της επίγνωσης, να αναγνωρίζεται αμέσως από την
αντίληψη μας εν τη γεννέση του, ο κάθε παρασυρμός του μυαλού μας, όπως και οι
εγωισμοί, καθώς και τα πρέπει των αμετακίνητων πεποιθήσεων μας. Γιατί απουσία
της επίγνωσης, όλα αυτά όταν συμβαίνουν και τα λειτουργούμε, είμαστε ήδη έξω
από τον Εαυτό μας... Τότε (μια και δεν είμαστε σε μας), βρισκόμαστε σε όλους
τους άλλους και τα πράγματα, όπως και στις καταστάσεις που εκτυλίσσονται
μπροστά μας. Είμαστε χαμένοι…
Επίγνωση
έχουμε οπότε, όταν αναγνωρίζουμε την πλήρη εικόνα της κάθε κατάστασης στην
οποία βρισκόμαστε. Η επίγνωση μόνο μπορεί να μας βοηθήσει να γνωρίζουμε την
Πραγματικότητα των πάντων, πέρα από φτιαχτά σενάρια και παρασυρμούς.
14.Ακολουθία,
μόνο των ωθήσεων της Καρδιάς μας!
Όταν
αρχίσουμε να μαθαίνουμε, (και να ξεχωρίζουμε) τη διαφορά ανάμεσα στις ωθήσεις
των σκέψεων μας, με αυτές της καρδιάς μας, (που είναι η Ψυχή που μας μιλά),
είναι απαραίτητο να ακολουθούμε αυτές της ωθήσεις. Κι αυτό, γιατί έτσι μας
οδηγεί ο Εαυτός μας για το πώς να κάνουμε κάτι, και που πρέπει να στραφούμε.
Αυτές οι ωθήσεις, λειτουργούν όμως μόνο στο παρόν μας. Δεν μπορεί πχ η Ψυχή μας
να μας ωθεί να κάνουμε κάτι για την επόμενη εβδομάδα. Αυτό, είναι καθαρά
εγκεφαλική λειτουργία που πιστεύουμε σαν ώθηση Ψυχής. Είναι όμως ένα ξεγέλασμα
μόνο. Δεν είναι αληθινό.
Η Ψυχή όταν
ωθεί, γνωρίζουμε. Δηλαδή ωθεί μεν, αλλά εκείνη την ώρα της ώθησης, έχουμε τη
γνώση του γιατί μας εμφανίζεται να κάνουμε κάτι. Ξέρουμε τον σκοπό του. Είμαστε
δηλαδή, πίσω από το κάθε τι. Δεν κάνουμε και μετά βλέπουμε τι κάναμε… Σε αυτήν
την περίπτωση (όταν έχουμε γνώση για την πράξη μας), είναι σε μας η απόφαση,
του αν θα ακολουθήσουμε την τάση (αφού γνωρίζουμε), ή όχι.
Σε μία άλλη
περίπτωση, που έχουμε μεν μία τάση να κάνουμε κάτι, χωρίς καμία όμως
πληροφορία, είναι γιατί είτε η ίδια η πράξη θα μας δώσει το βίωμα και τις
πληροφορίες που χρειάζεται, ή μπορεί και να μη μάθουμε ποτέ γιατί μία κίνηση
μας ήταν απαραίτητη. Αλλά σίγουρα σε αυτήν την τελευταία περίπτωση, «θα
γνωρίζουμε» πως κάναμε αυτό που έπρεπε, γιατί θα το αισθανθούμε, σαν μία
υπόθεση που έκλεισε. Η Ψυχή αφορά αισθήσεις λοιπόν! (Η νέα γλώσσα που
λέγαμε). Αισθήσεις σημαίνει, μη επεξεργασία. Ζωή απλώς. Κινήσεις στο παρόν,
χωρίς εμπλοκές, καταναγκασμούς και σενάρια.
15.Είμαστε
πλάσματα Θεϊκά.
Αυτό
σημαίνει πως Είμαστε ήδη, εκεί που Είμαστε. Δεν πάμε πουθενά, γιατί ποτέ δεν
φύγαμε από κάπου… Μέσω της αντίληψη μας, η συνειδητότητα είναι που ταξιδεύει
στους (φαινομενικούς) κόσμους. Όχι Εμείς. Άρα αυτό που χρειάζεται να γίνει, δεν
αφορά κάποια επίτευξη, αλλά το να βγάλουμε όλα τα εμπόδια που μας αναγκάζουν να
μην αναγνωρίζουμε το Φως… Μα αυτό το Φως όμως, είναι η Φύση μας. Να γιατί
είναι απαραίτητη η Αυτογνωσία. Γιατί Είμαστε,……ήδη!
Τι μένει
λοιπόν; Να θεωρούμε, πως όλοι έχουμε, όλες τις Δυνάμεις μέσα μας. Πρέπει λοιπόν
απλά να τις ανασύρουμε από εκεί, (που θεωρούμε μόνο πως είναι κρυμμένες), και
όχι να θεωρούμε πως δεν έχουμε κάτι τώρα, το οποίο θα αποκτήσουμε στη συνέχεια…
Πως μπορούμε να αποκτήσουμε κάτι, που ενώ υπάρχει, απλά εμείς δεν δυνάμεθα να
δούμε; Πετώντας τα σκουπίδια αναρριχούμαστε στα ύψη, όχι προσθέτοντας βάρη…
Μόνο αφαιρώντας… Με την αφαίρεση είναι που αναγνωρίζεται η αποκάλυψη, αυτού που
πάντα Είναι…
***
Είναι τόσο
μα τόσο όμορφα τα πράγματα. Δεν χρειάζεται απολύτως τίποτα. Μόνο αντιστροφή
οπτικής. Από το να κοιτάμε «απ’ ευθείας» έξω, στο να βλέπουμε το έξω, από μέσα
μας. Μια εισχώρηση. Μια εμβάθυνση. Έκτοτε, τα πάντα απλά, αποκαλύπτονται μπροστά
μας, με τον πιο απλό και θαυμαστό τρόπο.
Αυτά τα
δεκαπέντε «Χρυσά Κλειδιά» όμως, δεν είναι τα μόνα. Ούτε αναλλοίωτοι κανόνες
προς τυφλή υπακοή. Είναι προς βίωση, και κατανόηση, και φυσικά μία πολύ καλή
αρχή για να τα δούμε, να τα κάνουμε δικά μας, και να πορευτούμε με αυτά,
έχοντας τα σαν μικρούς δείκτες ξεκλειδώματος. Ευελπιστώ να γίνουν περισσότερα
από δέκα πέντε. Από τον καθένα από μας. Να τα κοιτάμε στις πράξεις της ζωής
μας, και να καταφέρουμε κάποτε, να πάψουμε να αναλύουμε και να μπερδευόμαστε
από τα ίδια μας τα βήματα…
Να νιώθουμε,
και όχι να ορίζουμε.
Να βλέπουμε,
και όχι απλά να κοιτάμε.
Και πάνω απ’
όλα, να συν-πορευόμαστε…
Επιγραμματικά,
μία επανάληψη των δέκα πέντε «Χρυσών Κλειδιών», προς υπενθύμιση, με μια ματιά:
1.Ταύτιση με
τη κάθε Γνώση, και Βαθιά εισχώρηση μέσα της.
2.Αποφυγή
συγκρίσεων. Συγκρίνουμε μόνο εμάς, (στο παρελθόν), με εμάς, (στο σήμερα).
3.Είμαστε οι
μόνοι υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει στη ζωή μας.
4.Αυτογνωσία,
είναι Γνώση πρώτα απ’ όλα του εαυτού μας!
5.Αγάπη του
εαυτού προς τον Εαυτό!
6.Το Βίωμα
είναι αυτό που Διδάσκει.
7.Η
Κατανόηση φωτίζει τα σκοτάδια.
8.Δεν
υπάρχουν Δάσκαλοι, και τα πάντα είναι Δάσκαλοι μας!
9.Δεν
υπάρχουν παρατάξεις, θρησκείες, φυλές. Κανένας διαχωρισμός.
10.Τα πάντα
υπάρχουν μόνο για την Αυτογνωσία μας.
11.Βασική
είναι η Βούληση.
12.Η μη
σκέψη, οδηγεί στην Ελευθερία.
13.Ας έχουμε
Επίγνωση.
14.Ακολουθία,
μόνο των ωθήσεων της Καρδιάς μας.
15.Είμαστε
πλάσματα Θεϊκά. (Μόνο όταν το πιστέψουμε το βιώνουμε)
Γιατί
τελικά, δεν υπάρχει τρόπος του πώς να ξεκινήσουμε με τον Εσωτερικό Δρόμο. Μια
και πρόκειται για άγνωστα, ακατανόητα από τη λογική μας θέματα. Υπάρχουν βέβαια
κάποια «όμοια» ας το πούμε ζητήματα που βγαίνουν σε όλους μας, (όπως η τάση
προς αναζήτηση), αλλά τελικά, το άφημα, και η εμπιστοσύνη στην Πηγή που είμαστε
μέρος της, είναι η μοναδική Πορεία, αλάνθαστη για τον καθένα μας.
Είτε
πονέσουμε, είτε παιδευτούμε, είτε μας «έρθουν» εύκολα, δεν έχει σημασία. Αυτό
που έχει σημασία, είναι πως πατάμε πάνω στην ίδια μάνα Γη, και έχουμε πατέρα,
τον ίδιο Ουρανό… Αδέλφια, όλοι μας, που καθένας, όταν κατανοήσει το τι ακριβώς
«παίζεται» εδώ, δίνει τον δικό του μοναδικό τρόπο, για να αλλάξει κάποτε αυτή η
παρωδία του τρόμου, και να μπορέσει να ζήσει αυτή η γη, τον παράδεισο που της
αξίζει…
