ΑΟΡΑΤΟ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.


Ξεχνάμε…
Ξεχνάμε πολλές φορές το αόρατο, και ζούμε μόνο στο ορατό. Μα η πραγματική ζωή, δεν είναι στο ορατό... Το ορατό, όποιο κι αν είναι, και αφού έχει φτάσει να γίνεται αισθητό από τις αισθήσεις μας, είναι ήδη παρελθόν… Κι αυτό που κάνουμε συνεχώς, (όταν η προσοχή είναι έξω από εμάς), είναι να γυρίζουμε ακόμα πιο πίσω (χρονικά), από αυτά που έχουν «εμφανιστεί», ή που «δημιουργήσαμε» ήδη… Το αόρατο όμως, δεν είναι το να βλέπουμε «σκιές»,  άλλους κόσμους με τα εξωτερικά φυσικά μας μάτια, ή, να επικοινωνούμε όπως έχουμε συνηθίσει στην καθημερινή μας ζωή με τον κάθε απέναντι μας, αλλά να βιώνουμε αυτούς τους άλλους κόσμους εντελώς διαφορετικά, (μια και εκεί, ισχύουν και αναπτύσσονται, άλλες αισθήσεις), πέραν των πέντε αισθήσεων του φυσικού σώματος που γνωρίζουμε.

Οι πέντε αισθήσεις, ισχύουν μόνο για έξω, όσο ακόμα έχουμε αυτό το υλικό σώμα… Υπάρχουν όμως πολυάριθμες «άλλες» αισθήσεις, (στις οποίες όταν δώσουμε προσοχή, δυνάμεθα να τις αναγνωρίσουμε, να τις χρησιμοποιήσουμε, κι έτσι να «μπούμε», και να ζούμε, (και) σε άλλες συνειδησιακές καταστάσεις. (Κόσμους). Μόνο που αυτές, είναι λεπτότερης υφής, και ανώτερες, γιατί στερούνται τις «βαριές» δονήσεις της ύλης… (Μια και εδώ, η ύλη, δεν είναι παρά η αποκρυστάλλωση των ενεργειών που απλά πήρανε μορφές…)

Τις ανώτερες αισθήσεις, (που αφορούν τις λεπτότερες ενέργειες), μόνο με το πάγωμα, ή η απομάκρυνση μας από τον γνωστό τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, μπορούμε να τις συνειδητοποιήσουμε. Κατευνάζουμε κάτι, (στην ταύτιση και προσοχή μας μαζί του), για να δυναμώσουμε κάτι άλλο. Αν πχ μιλάμε με κάποιον απέναντι μας, είναι δύσκολο να παρακολουθήσουμε και κάποιον άλλον,  που μιλάμε μαζί του στο τηλέφωνο. Χρειάζεται λοιπόν να δώσουμε προσοχή στον ήχο της φωνής αυτού που βρίσκεται στη γραμμή, μειώνοντας την προσοχή μας στον φίλο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι μας με σάρκα και οστά…

Μέσα μας οι εσωτερικοί κόσμοι, (που για να τους αντιληφθούμε και να επικοινωνήσουμε, περιλαμβάνουν την ανάπτυξη άλλων αισθήσεων), αφορούν και «άλλου είδους χρόνο», (στην αντιληπτικότητα μας), σε σχέση με το γραμμικό κόσμο που γνωρίζουμε και ζούμε στην καθημερινότητα μας. Από αυτή την οπτική, οι κόσμοι τούτοι περιλαμβάνουν, όλο το παρελθόν, και όλο το μέλλον που έρχεται, (με τις άπειρες πιθανότητες και δυνατότητες του).

Μα όταν «ενωθούν», (ο μέσα κόσμος), με την αντίληψη του έξω, της παρούσας γνωστής ζωή μας, (άρα και εξωτερικά), τότε ζούμε στο αιώνιο τώρα, μια και αντιλαμβανόμαστε, πως τα πάντα είναι στιγμές του αιώνιου απείρου, και πως ότι «εμφανίζεται», είναι ένα μόνο απειροελάχιστο μέρος του θαύματος της δημιουργίας, στο κάθε δευτερόλεπτο της οπτικής που εισπράττουν τα φυσικά μας μάτια. Στον υλικό κόσμο, αυτό λοιπόν που βλέπουμε, είναι αυτό που «επιλέχθηκε» να εμφανιστεί… από τα πάντα… Από ποιον; Από εμάς τους ίδιους… Από το σύνολο των συνειδήσεων όλων των πλασμάτων… (Συλλογικό ασυνείδητο). Όσο για την κάθε προσωπική ζωή μας, στον προσωπικό μικρόκοσμο του περιβάλλοντος που ζούμε, (στην οικογένεια, στο σπίτι, στις πιο «κλειστές» κοινωνικές μας συναναστροφές), επιλέχθηκε από την ατομική ψυχοσύνθεση του καθενός από μας.

Τα πράγματα, είναι τελείως διαφορετικά απ’ ότι μας έχει γίνει γνωστό ή μας μάθανε. (Σπίτι, σχολείο, κοινωνία, μέσα). Δυστυχώς, χρειάζεται μόνοι, και να ψάξουμε, και να δοκιμάσουμε, και να επιβεβαιώσουμε το τι ισχύει στα πράγματα, μέσα από καθαρά προσωπική θέαση. Όταν στερούμαστε γνώσης και βίωσης του εσωτερικού, νιώθουμε μόνοι, αποκομμένοι, δυστυχείς… Αυτή είναι και η μεγάλη παρανόηση του κόσμου μας.

Μα και όσοι «υποτίθεται» γνωρίζουν κάποια πράγματα, κι αυτοί δυστυχώς, (τις περισσότερες φορές), ξεχνούν… Οι σχολές, το φαίνεσται, οι άλλοι… Η εργασία χρειάζεται να είναι συνεχής, σταθερή, και ασταμάτητη… «Η προσοχή μας», αν είναι οπουδήποτε αλλού, εκτός από τον εαυτό μας, είναι έξω… Είναι αυταπάτη να «θεωρούμε» πως είμαστε συνειδητοί όταν «ασχολούμαστε» μόνο με τον περίγυρο…. Γιατί το να είμαστε στον εαυτό μας, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τους άλλους. Το να είμαστε στον εαυτό μας, δεν αφορά τη δημιουργημένη προσωπικότητα μας, ούτε την εργασία μας ως επάγγελμα, ούτε την περιουσία μας, ούτε την οικογένεια και τους φίλους μας, ούτε βέβαια και όλους τους άλλους ανθρώπους, που μπορεί να «νομίζουμε» πως «μας ανήκουν».

Όταν λέμε να είμαστε στον εαυτό μας, Είμαστε ο Εαυτός μας. Εννοούμε η «προσοχή μας», να βρίσκεται ένα βήμα εντός... Μετατόπιση της αντίληψη μας. Ένα «βούλιαγμα», που μας φέρνει συνειδησιακά σε μία τέτοια θέση, στην οποία πρώτα αναγνωρίζουμε «τι κάνουμε», ή τι νιώθουμε, ή τι θέλουμε, και μετά, (με επιλογή, απόφαση), «βγαίνουμε προς τα έξω», στρέφουμε την προσοχή στο περιβάλλον, και δρούμε, (και εξωτερικά, μια και έχει προηγηθεί η εσωτερική μας δράση). Γιατί εσωτερικά, όλη αυτή η συνειδητή πια κατάσταση, μας κάνει να είμαστε σε συνεχή δράση. Αρχικά είναι δύσκολο, μα με την επανάληψη, φτάνει να γίνεται ακαριαία…

Γνωρίζοντες ότι αφορά το άτομο μας λοιπόν, έχουμε καθαρή οπτική, ως προς τις βαθιές πτυχές του εαυτού μας. Τα κίνητρα, τις αποφυγές μας, τη δειλία μας. Τα βλέπουμε όλα αυτά και τα αντιμετωπίζουμε επί τόπου. Κι αυτό, μια και γνωρίζουμε, πως αν δεν τα αντιμετωπίσουμε άμεσα, «θα μαζευτούν….». Θα μαζευτούν σε κόμπλεξ, πόνο, ανασφάλεια, αμφιβολία, ενοχές, φόβο…. Αυτό κάναμε στο παρελθόν, και γι’ αυτό τότε ήμασταν βαθιά ασθενείς σε όλα τα επίπεδα. Τα είδαμε όμως. Κι αυτό, γιατί στραφήκαμε εντός…

Όταν γνωρίζουμε λοιπόν το φάρμακο για κάθε μας ασθένεια, δεν κοιτάμε να ακολουθήσουμε πιστά και με συνέπεια τη συνταγή; Αυτή όμως η συνταγή, διώχνει εντελώς όποια ασθένεια κι αν υπάρχει, γιατρεύοντας, το κάθε μέρος μέσα μας που νοσεί. Μιλώ όμως για όλες τις «εσωτερικές» ασθένειες εδώ, που οδηγούν τελικά και στις «εξωτερικές» ασθένειες στο σώμα, όταν ξεπεράσουν ένα όριο, «τα βάρη» και η καταπίεση τους μέσα μας. Γιατί φάρμακα για το σώμα, (το υλικό), δεν είναι αυτά που γράφουν οι γιατροί. Αυτά, κατευνάζουν μόνο τα αποτελέσματα. Όχι τις αιτίες…

Οι αιτίες, είναι στην ψυχοσύνθεση μας. Στο τι πιστεύουμε για μας. Το πόσο ελεύθερα βγάζουμε προς τα έξω ότι σκεφτόμαστε, και ότι νιώθουμε. Καθαρά. Οι ενοχές προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Όπως και οι κατηγόριες, και αντίστοιχα  η καταπίεση από έναν σατράπη ο οποίος κατοικεί στο μυαλό μας… Το ξεμπρόστιασμα μας στα μάτια των άλλων, είναι που έχουμε ελπίδα να μας κάνει να δούμε τους παραλογισμούς μας όμως τελικά. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τους άλλους. Για να «μας δούμε». Τότε, δεν μπορούμε πλέον να συνεχίζουμε να ακολουθούμε τις παράλογες κατασκευασμένες εντολές, που μας έχουν κάνει να λειτουργούμε όχι σαν άνθρωποι, αλλά σαν ρομπότ...

Αυτό που μένει λοιπόν, (μια και είδαμε τι κάνουμε), είναι να αλλάξουμε, ότι δεν πληρεί την γαλήνη, και ελευθερία μας… Γιατί η προσωπικότητα που στήσαμε, είναι (νομίζουμε), για να μας προστατεύει. Να μην μας κοροϊδέψουν, να μη μας προσβάλουν, να μη νομίζουν πως δεν αξίζουμε.

Αξίζουμε όμως; Τι πιστεύουμε οι ίδιοι για μας; Η αποκάλυψη του τι πιστεύουμε για μας, είναι που θα μας κάνει να δούμε, πως όλα όσα «φοβόμαστε» από τους άλλους, είναι γιατί εμείς τα πιστεύουμε κάπου βαθιά μας…. Όσο κι αν «τους άλλους», έξω, προσπαθούμε να τους πείσουμε για το αντίθετο, ώστε να «μας αλλάξουν αυτοί» κατόπιν, τη γνώμη, που έχουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Και δεν είναι και η καλύτερη… Γιατί όσο δεν έχουμε «βουτήξει» εντός μας, και όλα μας τα χρόνια λειτουργούσαμε μόνο με την προσωπικότητα μας, δεν έχουμε καμία πραγματική εκτίμηση σε αυτό που είμαστε…. Και φαίνεται, από το γεγονός πως για ότι νιώθουμε υπερήφανοι ως προς εμάς, έχει να κάνει «μόνο» με εξωτερικά επιτεύγματα, και ότι χτίσαμε με ύλη, που τίποτα από αυτά όταν φύγουμε, δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας….

Φυσικά, σε όλα αυτά, προστίθεται και το να κάνουμε απεγνωσμένες προσπάθειες για να μας αγαπούν… Όμως για να γίνει αυτό, «πρέπει», να είμαστε κάπως…. Κι αυτό το κάπως, πάντα, «θεωρούμε», πως είναι, άλλο από αυτό που πράγματι είμαστε. Πως περιμένουμε όμως να μας «εγκρίνουν» οι απ’ έξω, όταν οι ίδιοι «κατακρίνουμε» βαθιά, χρόνια τώρα τον εαυτό μας; Και πως θεωρούμε πχ πως πρέπει να μας θεωρούν καλούς, αν οι ίδιοι, δεν βιώνουμε, (και δεν δείχνουμε ταυτόχρονα και προς τα έξω) καλοσύνη;;;

Όλα αυτά όμως, γίνονται μέσα μας. Όλες οι διαδικασίες. Όταν λοιπόν φτάσουν κάποια γεγονότα, να «εμφανιστούν» έξω, εξαιτίας όλως των εσωτερικών μας διεργασιών, (είτε τα έχουμε αντιληφθεί σαν συνειδητοί, είτε έχουμε γι’ αυτές τις λειτουργίες μας πλήρη άγνοια), είναι ήδη παρελθόν… Αυτό σημαίνει πως «ζούμε» στο παρόν, ΜΟΝΟ όταν ζούμε μέσα μας, και εξωτερικεύουμε αυτή τη Εσωτερική ζωή προς το περιβάλλον, ως έκφραση αυτού που αισθανόμαστε. Όταν όμως, έχουμε «ΔΕΙ» μέσα…

Ειδάλλως, ζούμε στο παρελθόν. Μας κατηγορούμε για το παρελθόν, κλαιγόμαστε που δεν είμαστε αυτό που θα θέλαμε, ή όπως θέλαμε, γκρινιάζουμε στους άλλους, κλπ, με αποτέλεσμα να μην κοιτάμε ποτέ την ουσία. Που η ουσία, είναι να μας βλέπουμε. Εμάς. Όχι να βλέπουμε τι έχει γίνει ήδη. Κοιτάμε λοιπόν εμάς, μόνο όταν η προσοχή μας είναι στο τι νιώθουμε, στο τι κάνουμε, στο τι σκεφτόμαστε…. Κι αυτό, κάθε φορά που θα κινηθούμε, ή θα εκδηλώσουμε το οτιδήποτε.

Αλλιώς, ενώ δημιουργούνται «ωθήσεις εντός μας», έχουμε άγνοια ως προς αυτές, και το μόνο που κάνουμε, είναι να  ανταπαντάμε στις ωθήσεις όλων των άλλων, από έξω… Τελικά,  λειτουργούμε πάντα στα «αποτελέσματα», αγνοώντας τι θέλει πραγματικά η καρδιά μας… Τότε όμως είναι που χαρακτηριζόμαστε ασυνείδητοι, ακριβώς επειδή «δεν έχουμε» συνείδηση, (βαθιά κατανόηση), των λειτουργιών μας. Γιατί τότε, απλά, «ανταποκρινόμαστε» στο περιβάλλον. Όχι στις ωθήσεις «του Είναι» μας.

Όταν λοιπόν η προσοχή είναι έξω από εμάς, (στο τι κάνουν οι άλλοι, ή, στην πίστη μας γι’ αυτόν τον κόσμο με τον τρόπο που τον «πιστεύουν οι πολλοί»), φυσικά και δεν ζούμε, και φυσικά περιμένουμε πάντα κάτι από το μέλλον, που ποτέ δεν έρχεται… Και πως να έρθει ένα τέτοιο μέλλον, αν οι ίδιοι δεν το φέρουμε ανά πάσα στιγμή μαζί μας;

Ως άνθρωποι, (οι περισσότεροι), άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα νιώθουμε, άλλα πιστεύουμε και σκεφτόμαστε, και σε όλα αυτά, κουβαλάμε και ολόκληρα σενάρια για κάθε άνθρωπο (και κατάσταση) που συναντάμε. Γιατί σε κάθε έναν, είμαστε, (μια και παρουσιάζουμε), ένα άλλο πρόσωπο.

Εμείς όμως, σαν πραγματικά Εμείς, χρειάζεται να είμαστε μία σύνθεση του Εαυτού μας… Κι αυτό ως υπόβαθρο, σε κάθε μας συνδιαλλαγή. (Επαφή). Να μην είναι αντίθετα τα κομμάτια μας μεταξύ τους. Απλά, να είναι συμπληρωματικά. Να μπορούμε σε κάθε έναν, και μόνο με την παρουσία του, να συνειδητοποιούμε, και να «βγάζουμε και προς τα έξω», μία νέα Αλήθεια του πλούτου που «φέρουμε», γιατί Είμαστε…

Μια και μόνο, λειτουργώντας, (αφού μας έχουμε δει), ακριβώς εκείνη τη συγκεκριμένη απειροελάχιστη στιγμή, είμαστε Καθαροί στη συνείδηση μας, η οποία  εντελώς «φυσικά, (μια και δεν της φέρουμε εμπόδια, ή την σκεπάζουμε με σκουπίδια), ανταποκρίνεται και μας οδηγεί... Γιατί συνδεόμαστε άμεσα μαζί της. Χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς πρέπει και μη. Τότε, ξεχειλίζουμε… Τότε, είμαστε η ίδια η Ζωή σε έκφραση…

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν αναρχία τον τρόπο του να λειτουργήσει ο καθένας από μας όπως θέλει. Αυτό όμως πιστεύεται και ισχύει, απ’ όλους όσους δεν έχουν αναγνωρίσει, άρα και λειτουργήσει με τίποτα πέραν του εξωτερικού τους  χαρακτήρα. Γιατί ο χαρακτήρας, «περιμένει» πάντα «εντολές», ή έτοιμους κανόνες για να κάνει το οτιδήποτε. Ακόμα κι αν «οι εντολές αυτές» είναι οι πεποιθήσεις, που δημιουργήθηκαν πάλι από έξω, όταν «διδάχθηκαν» τι είναι σωστό και τι λάθος, και πως «πρέπει» να φέρονται, μια και όλοι, αυτά κάνουν… Μια και δηλαδή, έτσι λειτουργούν τα πράγματα εδώ... (Συλλογικό ασυνείδητο).

Κι όμως. Η αλήθεια είναι, πως όσοι οι άνθρωποι που περπατούν αυτή τη στιγμή επάνω στη Γη, τόσοι και οι «διαφορετικοί» (μεταξύ τους), τρόποι μοναδικότητας στο να «εκφράζονται»… Ή, έτσι θα έπρεπε να ήταν, αν κοιτούσαν μέσα τους, και όχι έξω… Κι αυτό, γιατί ο καθένας από αυτούς Είναι  μοναδικός, αν εκφράσει αυτό που τον ωθεί το Είναι του. Κι όχι σαν τα πρόβατα με τις «μόδες» στα πάντα, με το τι συνηθίζεται, και με το τι κάνουν όλοι…

Έχει ειπωθεί ξανά: Η ανθρωπότητα σαν σύνολο, είναι (μεταφορικά) ένα παζλ, το οποίο, αποτελείται από «διαφορετικά», (στο φαίνεσται, δηλαδή στην έκφραση), κομμάτια. ΜΟΝΑΔΙΚΑ. Για να εκφραστεί όμως αυτή η Μοναδικότητα, σημαίνει πως «μέσα» (εσωτερικά στον καθένα), γίνεται απόλυτα κατανοητό πως όλοι είμαστε ενωμένοι, και άρα, μέσα μας, «εκτελούμε» ένα σχέδιο, που εξαιτίας αυτού, η έκφραση του καθένα μας ΠΡΕΠΕΙ να είναι η Μοναδική δική του. Έχουμε όμως αντίληψη, αίσθηση και ζωή, όλου του πάζλ σαν σύνολο… Ίσως, είναι το μόνο πράγμα πάνω σ’ αυτή τη γη, για το οποίο ο καθένας μπορεί να πει, «είναι δικό μου». Η οποιουδήποτε άλλου είδους «κτητικότατα», είναι το λιγότερο, ανόητη… (Στερείται νου…)

Όταν ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορέσει, και καταφέρει «να βυθιστεί μέσα του», τότε θα είναι ικανός να δει ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΙΩΣ. Τότε, όλο τον εξωτερικό κόσμο, θα τον βλέπει «σαν μια ταινία». Που άλλοτε πηγαίνει αργά, κι άλλοτε τρέχει. Οι διαδικασίες όλες γι’ αυτόν, θα είναι τόσο μα τόσο θαυμαστές,  «φυσιολογικές» και υπέροχες, όσων αφορούν τη φύση και όλη την πλάση γύρω του, και τόσο «διεστραμμένες», και αφύσικες, στα περισσότερα πράγματα «που έχει βάλει το χεράκι του» ανθρώπινο χέρι…

Γιατί; Μα ακριβώς όπως είπαμε, επειδή δεν λειτουργεί ο άνθρωπος εκ των έσω… Γι’ αυτό όλη η ανθρωπότητα του πλανήτη νοσεί… Όλη η φύση, ως βάση της λειτουργίας της, έχει την έκφραση αυτού που Είναι. Κανένα λουλούδι «δεν θα σκεφτεί» να ανθίσει, μήπως δεν είναι τόσο όμορφο όσο αυτό που άνθισε ήδη δίπλα του. Κανένα ζώο δεν θα κοιτάξει να φερθεί «με ευπρέπεια», καμιά πηγή δεν θα βαριέται σήμερα να τρέξει, κανένα αεράκι δεν θα πάψει να κάνει άψογα το έργο του, και καμιά φωτιά, δεν θα επεκταθεί για να εκδικηθεί…

Όλα κινούνται με βάση τη Φύση τους, και κάνουν, ακριβώς αυτό για το οποίο ήρθαν.... Τα βαρύτιμα πεδία, ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός, απλά κάνουν την εργασία τους. Το κάθε τι, είναι η τέλεια έκφραση του Εαυτού του. Εκδηλώνει, αυτό που είναι. Όπως ακριβώς είναι, με ότι η φύση το προίκισε. Δεν αλλάζει την εξωτερική του εμφάνιση για να αρέσει, ούτε σπουδάζει για να το αποδεχθούν, ή να νιώσει σημαντικό.

Στην «άνθιση» όλων των πλασμάτων στη Γη, ο άνθρωπος, έχει ανωτερότητα, και διαφορά από τα άλλα έμβια όντα του πλανήτη, μόνο όσων αφορά τη νόηση. Να τη χρησιμοποιήσει, για να δει. Να δει την Εσωτερικότητα. Όχι την εξωτερικότητα. Αυτήν, την βιώνουν όλα τα άλλα πλάσματα πέραν του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, φοιτεί σε μία τάξη ανώτερη. Είναι το μόνο πλάσμα που έχει τη δυνατότητα, να ανακαλύψει, το «Βάθος», σε όλα τα φαινόμενα. Γιατί τα πάντα όπως είπαμε, είναι αποτελέσματα από μια Εσωτερική Πηγή. Από εκεί, που πηγάζουν δηλαδή, όλες τους οι Αιτίες.

Ξεχνάμε λοιπόν. Πόσο πολύ ξεχνάμε, μέσα στην καθημερινότητα της κάθε μας στιγμής που είμαστε… Όχι στο χώρο που είμαστε. Μα μέσα μας. Είμαστε στην εργασία μας; Στα λεφτά μας; Στα σπίτια μας; Στα παιδιά μας; Στα χόμπι μας; Στον κάθε έρωτα μας; Σε μας πάντως, δεν είμαστε…

Αυτό λοιπόν που πρέπει, (σαν Λογικά υποτίθεται όντα που Είμαστε), είναι να συνειδητοποιήσουμε, πως είμαστε εδώ επισκέπτες. Απλοί επισκέπτες. Που κοιτάζουν, διαπιστώνουν, εκφράζουν, απολαμβάνουν τη φιλοξενία, και εμπλουτίζονται με όλα τα μέσα που η Φύση τους έχει παραχωρήσει ελεύθερα. Χρησιμοποιώντας τον τρόπο που λειτουργούμε, κατανοώντας τον, εμβαθύνοντας τον, και «ανοίγοντας» Ελεύθερα τον Εαυτό μας, στον Εαυτό μας… Ως επισκέπτες, ο θάνατος για μας σε αυτό το πεδίο, είναι απλά κομμάτι της ζωής. Όπως και μια μετάβαση. Από εδώ, για κάπου αλλού. Αυτό το αλλού όμως, «χτίζεται», εδώ… Με τη εσωτερικότητα… Γιατί ο «Πραγματικός Πλούτος», είναι μόνο εντός μας. Κι αυτό, μια και κάθε φορά που έχουμε ένα βίωμα, (μια συνειδητοποίηση, μια διαπίστωση), τα κύτταρα μας, όπως και όλο μας το Είναι, εισπράττει μία «άλλου είδους Ενέργεια» ως τροφή. Την Ενέργεια του Πνεύματος. Αυτή, της Αληθινής μας Φύσης. Όχι της «φτιαγμένης» (από το εγώ μας) φύσης, για να εξυπηρετεί τα ατομικά, εγωιστικά μας συμφέροντα μόνο.

Η Εσωτερική Ζωή, είναι «Διαφανής». Και είναι εντός. Ανύπαρκτη από τα υλικά φυσικά μας μάτια. Άλλα μάτια είναι που χρειάζεται να «Ανοίξουν», για να μπορέσουμε να τη δούμε, και να την «φέρουμε» σε Ύπαρξη ασχέτως τωρινών  εξωτερικών φαινομένων. Αυτή η ζωή «μεταμορφώνει» τα πάντα γύρω μας και τα αλλάζει… Γιατί τότε, μέσα και έξω, δεν είναι τίποτε άλλο από μία Ολότητα. Μία ολότητα της Ουσίας, που είναι ακόμα πιο πέρα. Ότι κι αν είναι ήδη δημιουργημένο λοιπόν, δεν είναι παρά κατασκεύασμα, ως τη στημένη «αρένα»  για να εκφράσουμε τη Φύση μας Ελεύθερα, και να «Γνωρίσουμε», πως αυτό που Είμαστε δεν έχει Όρια, κι όταν έχει, πάντα τα επεκτείνει. Τότε, μετατοπίζεται η συνειδητότητα μας σε άλλη κατάσταση συνείδησης. Νέα, ανεξερεύνητη, υπέροχη. Άλλη τάξη αναμένει να τη διαβούμε…

Είμαστε όμως εδώ. Τώρα. Εδώ Ζούμε τον Πλούτο μας, ως Αιώνια Παρουσία…