OI ΔΥΟ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Έχουν παρατηρηθεί, δύο (εσωτερικοί) τρόποι, (δρόμοι, διαδικασίες),«ξυπνήματος» των ανθρώπων από τον ύπνο της ασυνειδησίας τους, (όταν αποφασίσουν βαθιά μέσα τους να προχωρήσουν εξελικτικά), κι ένας τρίτος, που μοιραία παντρεύει τους δύο…σε μία Ένωση…

Ο πρώτος, χαρακτηρίζεται ως Παθητικός, (μα με ενεργητικά χαρακτηριστικά), ο δε δεύτερος Ενεργητικός, (με την παθητικότητα να υπάρχει εντός του…), και ο τρίτος, (μετά το ξεπέρασμα ενός ορίου βάθους σε έναν από τους προηγούμενους), ως ουδετεροποιημένος, με ηθελημένη, αναγνωρισμένη χρησιμοποίηση (ανά περίπτωση) των δύο μαζί, ή του κάθε ένα ξεχωριστά κατά βούληση, με περισσή ευκολία λόγω απόκτησης ευελιξίας τους.

Ο Παθητικός τρόπος.
Είναι ο τρόπος του αφήματος. Της αποδοχής. Της μη πάλης. Της αλλαγής του προσανατολισμού μας από το πεδίο της σκέψης, στο πεδίο της αναγνώρισης των πάντων γύρω μας, «εντοπίζοντας» την αρμονία που υπάρχει μέσα τους. Δεν αγωνιζόμαστε. Δεν προσδοκούμε. Δεν επιλέγουμε. Ακολουθούμε, την οδό της μικρότερης αντίστασης, εντοπίζοντας, και «λύνοντας», όλα τα ζητήματα στα οποία υστερούμε, στην κάθε  δεδομένη στιγμή όταν προκύπτουν. Αυτό, με βασικό οδηγό μας την κατανόηση, αλλάζοντας συνειδητά τον εαυτό μας. Από τη θέση του «βασάνου», και του βάρους που τα βλέπουμε, στη θέση της αποδοχής, και είσπραξης «του κάθε δώρου» που υπάρχει στα πάντα, παρά τις «φαινομενικές» δυσκολίες και εμπόδια τα οποία παρουσιάζονται.

Αυτό, με την επιβεβαιωμένη αλήθεια πως όλα κάθε φορά, γίνονται όπως ακριβώς χρειάζεται να γίνουν, και είναι και τα ιδανικά. Και για μας προσωπικά, και ως σκηνικό γενικότερο σε συλλογικό επίπεδο. Όπως, και ότι εμείς είμαστε αυτοί που βάζουν όλα τα εμπόδια, αναλόγως του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα, επιλέγοντας, είτε να μην εκφράζουμε την αλήθεια μας προς τα έξω, είτε να κρυβόμαστε από τον ίδιο τον εαυτό μας ασχέτως τι παρουσιάζουμε εκτός, είτε να θέλουμε όλα να είναι πάντα κάπως αλλιώς, χωρίς ποτέ να λύνουμε τίποτα, είτε να τα διαλευκάνουμε επί τόπου… Χαλαρά, χωρίς αγωνία και άγχος, δεχόμενοι την παρουσίαση τους μέσα μας, και μπροστά μας…

Σε αυτόν τον παθητικό τρόπο όμως, υπάρχει εντός μας, (αν παρατηρήσουμε), ένα δυναμικό που σκάβει… Αυτό το δυναμικό, αφορά μία κατεύθυνση που ήδη την έχουμε δηλώσει. Μια επιλογή, σ’ ένα όμως άλλο επίπεδο… Είναι αυτό που λέμε, «δηλώνουμε» στο σύμπαν, και ήδη έρχεται… Η επιλογή αυτή, έχει γίνει φυσικά αρχικά μέσα μας, και έχει επηρεάσει αντίστοιχα, και τις ανάλογες διορθωτικές «κινήσεις» και προς τα έξω, στο φαινομενικό, καθημερινό σκηνικό της ζωής μας και του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε…

Μέσα μας, αφορά τη θέση που βρισκόμαστε ήδη στην κλίμακα της εξέλιξης, και την (στην αρχή ασύνειδη) απόφαση μας για το που να φτάσουμε. Και την επακόλουθη κίνηση σε αλλαγές έξω, (εξαιτίας των εσωτερικών νέων διεργασιών), ως πράξεις που «φαίνονται», γιατί έτσι γειώνουμε την κάθε εσώτερη ώθηση, γίνεται νέα μας συνήθεια, (άρα νέα λειτουργία για μας), ώστε ως αποτέλεσμα μεταμορφωνόμαστε.

Μια και όσο προχωράμε, αλλάζουμε, διορθώνουμε, επαναφέρουμε τη ζωή μας ολόκληρη, (όπως και όλη μας την Ύπαρξη), στην Αρχική μας, (Πραγματική),  θέση. Ή καλύτερα, στην κατάσταση που ισορροπούμε, και νιώθουμε απόλυτα υγιείς, καί όσων αφορούν την ψυχοσυνθετική μας εσωτερική κατάσταση, την αισθαντική, την νοητική, όπως και την εξωτερίκευση τους προς την κατεύθυνση «χτισίματος» ενός περιβάλλοντος, που συνάγει απόλυτα με την κεκτημένη γαλήνη της εσωτερικότητας μας.

Μέσα μας δηλαδή, έχει παρθεί ήδη ως απόφαση, (Ενεργητικά), δηλώνοντας κατεύθυνση, (εξού και είναι απαραίτητο να έχουμε «Βούληση»), αυτό που θα εξελιχθεί και θα εμφανιστεί, μέσω της Παθητικής κατάστασης του «αφήματος» μας («με εμπιστοσύνη» στη Ροή της Ζωής μας), και αποδοχής των πάντων γύρω μας. Όταν λοιπόν αλλάζουν κατά αυτόν τον τρόπο, (τον Παθητικό), «μαγικά», συγχρονιστικά, ήρεμα, φυσιολογικά τα πάντα, νιώθουμε κατά κάποιον τρόπο και έκπληκτοι πολλές φορές για το πώς συνέβη. Τις περισσότερες φορές λέμε και: «Μα δεν έκανα κάτι ο ίδιος»… Κι αυτό, γιατί ως πράξη, εννοούμε μόνο αυτήν του να «κάνουμε» με το φυσικό, υλικό μας σώμα. Κι όμως. Η πραγματική πράξη, είναι η Εσωτερική. Το να «κινούμε» δηλαδή μέσα μας τις απαραίτητες Ενέργειες, οι οποίες θα φέρουν, (θα εμφανίσουν) κάποια στιγμή ορισμένα αποτελέσματα. Πρώτα στον εαυτό μας, και κατ’ επέκταση και στο εξωτερικό περιβάλλον, (σκηνικό της καθημερινής μας ζωής).


Ο Ενεργητικός τρόπος.
Είναι ο τρόπος της Απόφασης, και της κατά βάση, Ενεργοποίησης των πάντων, πρώτα εξωτερικά, ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε απόλυτα στον εαυτό μας. Είναι σαν να αποφασίζουμε να εξελιχθούμε, και απλά βουτάμε… Όχι αφηνόμενοι… Ενεργοποιούμε, οι ίδιοι. Σαν να παίρνουμε την απόφαση να πέσουμε με αλεξίπτωτο, ανεβαίνουμε στο αεροπλάνο, (ετοιμάζουμε όλα τα απαραίτητα για να γίνει), και βρισκόμενοι στην ανοιχτή πόρτα πια του αεροπλάνου στα 20.000-30.000 πόδια, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να πηδήξουμε…

Εσωτερικά όμως, (με αυτόν τον δεύτερο τρόπο), είμαστε έτοιμοι να αφεθούμε, και να μάθουμε, από τα αποτελέσματα που θα έρθουν εξαιτίας των ενεργοποιήσεων που έχουμε ερεθίσει… Σαν έτοιμοι για όλα… Αυτά τα όλα, εσωτερικά, κάνουν την εμφάνιση τους ως αποκαλύψεις. (Ή συνειδητοποιήσεις). Έχουμε οι ίδιοι «ερεθίσει» συνειδητά αυτά για τα οποία θέλουμε «λύσιμο». Παίρνουμε όμως κατά κάποιον τρόπο οι ίδιοι, την κατάσταση στα χέρια μας. Και ενεργοποιούμε συνεχώς. «Μπαίνουμε», (ηθελημένα) σε καταστάσεις δυσκολιών, και στοιχημάτων με τον ίδιο μας τον εαυτό, (και όχι συγκρίνοντας τον εαυτό μας με τους άλλους), βγάζοντας τα πέρα πάντα βέβαια, και αναδύοντας, (ενεργητικά) τις ικανότητες μας. Γιατί όταν πέφτεις στα βαθιά τι σου μένει; Μόνο να κολυμπήσεις….

Η ένωση.
Στον τρίτο τρόπο, (που συνήθως παρουσιάζεται και τον αναγνωρίζουμε, όταν ήδη έχουμε «περάσει» μία οριογραμμή σε έναν από τους δύο προηγούμενους, και έχουν εμφανιστεί «σημάδια» - ενδείξεις και του άλλου τρόπου), ακολουθούμε συνειδητά, μόνο την εσωτερική μας πια ώθηση. «Τη φωνή, της καρδιάς μας». Όταν δηλαδή χρειαστεί να λειτουργούμε Ενεργητικά, βουτάμε στο άγνωστο με απόφαση, γνωρίζοντες μέσα μας (Παθητικά), πως όλα θα πάνε, ή μάλλον ήδη πάνε τέλεια, και όταν χρειαστεί, αφηνόμαστε στο ρεύμα, μα μέσα μας ήδη η Ενεργητική δύναμη είναι σταθερά και με επιλογή προσανατολισμένη στο θεμιτό. Απλά, ο χρόνος μένει να εμφανίσει αυτό που είναι να Είναι…, και Είναι ήδη… Γιατί μέσα μας, αυτό ζούμε…

Ο τρίτος τρόπος, αποτελεί την ένωση των δύο προηγούμενων. Μια ένωση, δύο δικών μας διαχωρισμένων κομματιών. Αυτών της Παθητικής και της Ενεργητικής Δύναμης.

Εμείς.
Πως επεξηγείται όμως η ένωση των δύο αυτών τρόπων πρακτικά; Τι ακριβώς σημαίνουν;

Χρειάζεται να αντιληφθούμε, πως και οι τρεις τρόποι που περιγράφησαν, δεν αποτελούν τίποτε άλλο, από απλή αναγνώριση μας, της ικανότητας που έχουμε, για το χειρισμό Δυνάμεων, που ενώ τις έχουμε μέσα μας ως άνθρωποι, παραμένουν σε λήθαργο, όσο η χρησιμοποίηση τους από μας γίνεται εντελώς ασυνείδητα, με το να μας παρασέρνουν σαν το φτερό στον άνεμο... Επειδή δεν έχουμε κατανοήσει την ύπαρξη τους από τη μια, ούτε πως χρησιμοποιούνται από την άλλη, πόσο μάλλον το τι αποτελέσματα φέρνουν. Όμως στον δρόμο της Αυτογνωσίας, (της Εσωτερικότητας), πρέπει να γνωρίζουμε, πως τίποτα δεν γίνεται αν εμείς οι ίδιοι δεν συνηγορούμε. Δηλαδή δεν χειριστούμε, δεν αποφασίσουμε, δεν θέλουμε, ή δεν στρέψουμε την προσοχή. (Ώστε να εισακουστούμε, ή αλλιώς «να έλξουμε», και να «ενεργοποιήσουμε»…)  

Είναι αναγκαία λοιπόν, «μία σχέση» με το Σύμπαν, (μέσα μας), μέσω της ανάπτυξης μιας (νέας για μας), διόδου επικοινωνίας, πέραν των γνωστών τρόπων συνεννόησης που γνωρίζουμε ως άνθρωποι, και είναι και αυτό που τελικά μας βοηθά πραγματικά.

Αυτή τη γλώσσα, ο καθένας μας όμως την μαθαίνει μόνος. Δεν υπάρχει πουθενά, και ούτε και διδάσκεται. Αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του «πειραματισμού» μας εισερχόμενοι στο  Δρόμο, μένοντες προσανατολισμένοι στο εσωτερικό μας, και στην ακολουθία των αισθήσεων των οποίων «αναδύονται». Όσο μεγαλύτερη, και περισσότερο εστιασμένη η προσοχή μας εσωτερικά, τόση και η ανάπτυξη της, όπως και η δική μας κατανόηση. Γιατί το Σύμπαν, ενώ μέσα μας μιλά «ακαριαία», έξω, λόγω του ξεδιπλώματος της συνειδητότητας που παρουσιάζεται σαν «χρόνος», εμφανίζονται όλα με μια λογική σειρά. «Μαθαίνουμε», να «ξεφεύγουμε» από αυτήν την λογική σειρά, (σαν το μόνο τρόπο κατανόησης), και να αναγνωρίζουμε (βαθαίνοντας),  επικεντρωνόμενοι όλο και πιο πολύ στο εσωτερικό μέρος του εαυτού μας, την Πραγματικότητα. (Πέραν των γνωστών μας αισθήσεων, και της συνηθισμένης λογική σκέψης, που ουδεμία σχέση έχει με τις «φτιαχτές θεωρήσεις», και θεωρίες των ανθρώπων της πλειοψηφίας του κόσμου τούτου). Έτσι, με αυτή τη γλώσσα πλέον, «επικοινωνούμε» με τα πάντα. Με το θετικό, τις συνειδητοποιήσεις, (το κάθε μάθημα για μας), την αναγνώριση των παγίδων, και των ψευδαισθήσεων, με τα σημάδια, το Πρέπον, το Ισορροπημένο, το συμβατό… Κι όλα αυτά, χωρίς καμία εξωτερική επιβεβαίωση ή νοητικές καθησυχαστικές επεξηγήσεις.

Είναι ολοφάνερο για μας τότε, πως τα πάντα είναι Δυνάμεις, και τίποτε άλλο, μέσα στον «φαινόμενο» κόσμο που ζούμε, και υπάρχουμε, (μόνο με το σώμα). 

Έτσι, όσων αφορούν τις δύο παραπάνω Δυνάμεις, η Ενεργητική Δύναμη  είναι προσανατολισμένη στον άντρα, (σε σχέση με τα φύλα σωματικά). Γιατί το υλικό του σώμα και η εξωτερική του «ώθηση» στη ζωή είναι Ενεργητική, και αφορά το «κάνω», και την ενεργοποίηση των πραγμάτων γύρω του, ή αλλιώς, την απόφαση, ή την σπορά, μέσω της εκσπερμάτωσης...

Από την άλλη, η Παθητική Δύναμη, είναι προσανατολισμένη στη γυναίκα, γιατί το σώμα της είναι «πολωμένο» με την Δύναμη να «κυοφορήσει» μέσα της. Μία ιδέα, μία κατάσταση κλπ. Η αντιστοιχία της, (στο σώμα), η σύλληψη (μέσα της), η θρέψη και ανάπτυξη ενός παιδιού, το οποίο κατόπιν φέρνει στον κόσμο.

Οι δυο αυτές όμως Δυνάμεις, (Ενεργητική και Παθητική), που «χαρακτηρίζουν» το σώμα με το οποίο γεννηθήκαμε, είναι μόνο η αντανάκλαση τους «στο φαίνεσται». Εδώ γεννιέται και η παρανόηση της ολοκλήρωσης μας με την εύρεση του αντίθετου φύλλου (από μας), ανθρώπου, ώστε να ευτυχήσουμε στη ζωή. Όμως αυτό, δεν είναι παρά «η εξωτερική» Δύναμη «εμφανισμένη» στην Ύλη. Στα εσωτερικά πεδία, οι Δυνάμεις αυτές, είναι «οι ρυθμιστές» όλης της Φύσης. Του μπολιάσματος, της δημιουργίας, της γέννησης και ανάπτυξης των πάντων. (Στο φαινόμενο εξωτερικό κόσμο). Όταν λοιπόν δεν είμαστε ολοκληρωμένοι, (εσωτερικά), αναζητάμε «από έξω», το άλλο μας μισό.

Και όσο, (το άλλο μας μισό), που είναι «το αντίθετο» αυτού που ενώ βρίσκεται εντός μας, (σαν την πολικά «απέναντι» δύναμη), δεν αναγνωρίζεται, γιατί δεν αναζητείται, (μια και η προσοχή είναι «έξω από εμάς»), τόσο η κάθε γυναίκα, (με σώμα Παθητικό), θα υστερεί στο να «ανακαλύψει» εντός της την Ενεργητική Δύναμη, και ο άντρας, (με Ενεργητικό σώμα), θα υστερεί αντίστοιχα στην αποκάλυψη, και αναγνώριση εσωτερικά της Παθητικής Δύναμης που φέρει. Αυτής του αφήματος. (Όπως ήδη ειπώθηκε).

Μας έχουν όμως γαλουχήσει από κούνια, να είναι η γυναίκα παθητική έξω και μέσα, και το ίδιο (αντίθετα) και ο άντρας: Ενεργητικός και εντός, και εκτός. Αυτό όμως, είναι ουσιαστικά ακρωτηριασμός, όταν εργαζόμαστε, και ζούμε μόνο εξωτερικά, μια και αδυνατούμε να νιώσουμε ολοκληρωμένα, όντας «πολωμένοι» στο ένα άκρο… Είναι σαν να αρνούμαστε να αποδεχτούμε, το άλλο μισό του εαυτού μας…

Γιατί ολοκληρωμένοι είμαστε, (άσχετα από το σώμα το οποίο «επιλέξαμε» για να «έρθουμε» εδώ), όταν αναγνωρίζουμε, κατανοούμε και βιώνουμε, πως το άλλο μας μισό, είναι εντός μας. Όσο αναζητάμε την ολοκλήρωση έξω από μας, θα παραμένουμε οι γυναίκες πάντα να έχουμε την ανάγκη ενός άντρα «να μας στηρίζει» για να αισθανόμαστε πως «ανήκουμε» κάπου, και οι άντρες, να ωθούμαστε να ψάχνουμε μία γυναίκα «για να κατευθύνουμε» (εξουσιάζουμε), ώστε να νιώθουμε δυνατοί…

Ο Παθητικός Τρόπος μας ωθεί «κάπου να ανήκουμε» δηλαδή, και ο Ενεργητικός, «να ελέγχουμε» τον Δρόμο… (Για να επανέλθουμε στην Εσωτερική πορεία η οποία περιγράφεται, και είναι και το κύριο θέμα του άρθρου). Και να «κρατήσουμε», ότι και οι δύο πρώτοι τρόποι είναι ελλιπείς, αν δεν πάμε στο τρίτο τρόπο. (Στάδιο).

Θα χρειαστεί να αφεθούμε, (στα όσα έρχονται, όπως κι αν έρχονται), όπως και να κατευθύνουμε, (μέρη του εαυτού μας που μας βασανίζουν και χρειάζεται να τιθασεύσουμε).
Θα γίνουμε αποφασιστικοί, (Ενεργητικοί), όπως και υπομονετικοί. (Δεκτικοί).

Άλλοτε θα αναμένουμε, (χωρίς να σημαίνει πως περιμένουμε μια και απλά αναπτύσσουμε), και άλλοτε θα δρούμε.  Και τόσα μα τόσα άλλα.

Μα πανω απ'' όλα, θα ζήσουμε στη «διάκριση», ώστε να βαδίζουμε ισορροπημένα.

Γιατί στην ουσία, δεν έχει καμία σημασία ή εξωτερική μας θέση στα πράγματα. Σημασία έχει, «μέσα μας» πάντα που βρισκόμαστε… Γι’ αυτό το έξω είναι και «ξεδίπλωμα». Απλά η έκφραση αυτού, που βρίσκεται μέσα. Η αντανάκλαση, η Δημιουργία μας, η ζωή μας.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τώρα, γιατί οι άνθρωποι των οποίων η εσωτερικότητα, δεν είναι ή έκφραση της Αλήθειας τους αλλά δικαιολογίες, κουκουλώματα, ίντριγκες, δήθεν και ψέματα, τι ζημιά κάνουν στον εαυτό τους, και γιατί είναι σε μία συνεχής σύγκρουση. Γιατί αυτή τη σύγκρουση, την κουβαλάνε μαζί τους.

«Παντρεύουμε» λοιπόν μέσα μας αυτές της δύο δυνάμεις, (της Δημιουργίας, και αυτός είναι και ο αληθινός «Γάμος»), για να μπορούμε να Δημιουργήσουμε οι ίδιοι (το οτιδήποτε), για να προοδεύσουμε στην Οδό της επιλογής μας, όπως, και για να αντιληφθούμε πως οι ίδιοι τελικά, δεν είμαστε καμία από αυτές τις Δυνάμεις. Κι αυτό, γιατί είμαστε Αυτό που τις κινεί…, γινόμενοι ένα μαζί τους… Τότε, ακολουθούμε το Μεγάλο ποτάμι της ζωής…. Και τότε, είμαστε, (γινόμαστε), Ενωμένοι με τα πάντα, και νιώθουμε την Ολοκλήρωση.

Η Ζωή.
Η Δημιουργία ολόκληρη, (όπως ήδη αναφέρθηκε), έχει να κάνει  με την εναλλαγή αυτών των δύο δυνάμεων. Της Ενεργητικής, και της Παθητικής. Ή αλλιώς, της Αρσενικής, και της Θηλυκής. Η αναγνώριση τους, και η (στην πράξη), λειτουργία τους, μας καθιστά ικανούς, να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας στα χέρια μας, και να βρούμε, (ανακαλύψουμε, μας δοθεί, δεν έχει σημασία πως θα το πούμε), τη θέση μας στο Όλο, καθώς, και την στη συνέχεια πορεία μας.

Όπου γυρίσουμε και κοιτάξουμε, αυτές οι δύο δυνάμεις εναλλάσσονται. Με αυτές δημιουργείται ζωή, σε όλα τα επίπεδα. Κι εμείς, δεν είμαστε άλλο τελικά από ζωή σε έκφραση. Ακόμα και το Συναίσθημα και ο Νους, είναι αντιστοιχία  αυτών των δυνάμεων.

Με τον «γάμο» αυτών μέσα μας είναι που γινόμαστε Αυτόνομοι, Αυτάρκης, Αυτοσυνείδητοι, και «συμμέτοχοι» Συνειδητά στην Δημιουργία, απολαμβάνοντας την, σαν αναπόσπαστο, και αδιαίρετο μέρος της.

Θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι ολόκληροι για το συγκεκριμένο θέμα. Ας μην το πάρουμε επιπόλαια. Ας επικεντρωθούμε να το δούμε, και να το αναγνωρίσουμε σε μας, και στα πάντα. Χωρίς ποτέ να απορρίπτουμε τίποτα, και χωρίς να ξεχωρίζουμε τίποτα. Απλά, ενωμένοι με το κάθε τι, παρατηρούντες, και βαθιά στοχαζόμενοι. Αφήνοντας τα όλα «να μας μιλούν», και όχι να τα καθορίζουμε εμείς (με το μυαλό μας) για το τι είναι, εκ μέρους τους….

Ας μάθουμε αυτή τη γλώσσα. Τη γλώσσα επικοινωνίας με τα πάντα, χωρίς λόγια, χωρίς σκέψεις. Μόνο, βυθιζόμενοι να αισθανόμαστε…