Η ΔΙΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗΣ

Στην συνειδησιακή κατάσταση της άγνοιας, ως άνθρωποι, μαθαίνουμε, (κι έτσι ζούμε), να είμαστε «ενεργητικοί» όσων αφορούν την εξωτερική μας ζωή, και «παθητικοί» με ότι έχει να κάνει με την εσωτερική κατάσταση του Είναι μας. Αυτό, χρειάζεται να αλλάξει… Αλλά μόνο αν θέλουμε, και αποφασίσουμε σοβαρά να γίνει. Γιατί, τότε μόνο γίνεται...

Χρειάζεται λοιπόν να διαφοροποιηθεί, και η στόχευση των ενδιαφερόντων μας, και ο τρόπος πραγματοποίησης της, και το πώς νιώθουμε για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, όπως, και για όλη μας τη ζωή.

Εν μέσω της άγνοιας λοιπόν, η παθητικότητα της ψυχολογικής, αισθαντικής, και νοητικής μας θέσης, έχει να κάνει μόνο με ότι αφορά την ανταποκρινότητα μας. Ανταποκρινόμαστε μόνο δηλαδή στο περιβάλλον. Περιμένουμε με λίγα λόγια, όταν και εάν, «αλλάξει» κάτι από έξω, τότε, να αισθανθούμε τελικά καλά. Περιμένουμε, τότε κάτι να αλλάξει και μέσα μας. Αν το «ρίξουμε» στην τύχη, αυτή η παθητική μας θέση,  μεταφέρεται και ως στάση, και σε όλα τα εξωτερικά ζητήματα, (πέφτοντας την μόνιμα σ’ έναν καναπέ) τα οποία περιμένουμε κι αυτά να αλλάξουν ως δια μαγείας. Τότε όμως, γινόμαστε τελικά αδρανείς, σε όλα τα επίπεδα.

Κάποια στιγμή, «αποφασίζουμε», με τον μόνο τρόπο που μας έμαθαν, να «αντιδράσουμε», και όχι να δράσουμε, παίρνοντας (υποτίθεται μόνο) την κατάσταση στα χέρια μας, κάνοντας «πράξεις» εξωτερικές, ώστε όταν τις φέρουμε εις πέρας, (όπως τις έχουμε πλάσει στο μυαλό μας), τότε τελικά να «νιώσουμε» και καλά. Αυτό όμως το καλά, δεν έρχεται τελικά ποτέ. Γιατί πάντα κάτι «παραπάνω» ζητάμε από έξω, και ξανά τρέχουμε, και μετά κάτι παραπάνω, και κάτι παραπάνω. Πως νομίζουμε έφτασαν κάποιοι σε αυτή τη γη να έχουν χτίσει «αυτοκρατορίες»; Από αυτό το αδηφάγο μέσα τους «θέλω», που τελικά, με όσα κι αν έχει, ποτέ μα ποτέ δεν νιώθει, ούτε ολοκληρωμένο, ούτε πλήρες.

Γιατί; Γιατί η ολοκλήρωση, δεν έρχεται έξω από εμάς. Ποτέ. Ακόμα και όλο τον πλανήτη να έχουμε «στην κατοχή» μας, η Ψυχή μας, διψά για άλλα πράγματα, ενώ το τεράστιο κενό που δημιουργείται μέσα μας, είναι τελικά, πως δεν έχουμε αποκτήσει, (παρά όλα τα υπόλοιπα υλικά αποκτήματα), καμία επαφή μαζί της. Αντιθέτως, είναι απείρως μακριά από μας…. Αλλά αυτό, δεν ανήκει στη Φύση μας, ούτε στον τελικό προορισμό μας, για τον οποίο, ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε, ή ψάξαμε… Κι αυτό, δεν αλλάζει (φυσικά), μια και με τους ίδιους τρόπους, ποτέ δεν μπορεί κανείς να φέρει άλλα αποτελέσματα.

Άρα, αυτό που χρειάζεται, είναι να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούμε. Ή καλύτερα, να γίνει ένας αναπροσανατολισμός. Γιατί αυτό που κάνουμε, είναι μέσα από τα ίδια εργαλεία τα οποία διαθέτουμε, χρησιμοποιώντας τα απλώς, κάπως αλλιώς. Έτσι μόνο, έχουμε τη δυνατότητα τελικά να φέρουμε άλλα αποτελέσματα. Μια, και οι ίδιοι, είμαστε πάντα πίσω, από όλα όσα χειριζόμαστε. Μα και γι’ αυτό ακριβώς υπάρχουν. Για να μάθουμε το πώς να τα χρησιμοποιούμε, και να μπορέσουμε να γίνουμε δεξιοτέχνες στη χρήση τους. Φτιάχνοντας λοιπόν με επιλογή και απόφαση, όσα η Ψυχή μας, μας ζητά. Και όχι το μυαλό μας, ή το σώμα μας, ή τα απωθημένα μας. Αυτά, δεν χορταίνουν ποτέ…

Επειδή όμως ο αναπροσανατολισμός αυτός που χρειάζεται να γίνει, (ενώ είναι απλός στη λειτουργία του), πολύπλοκος για να εξηγηθεί, ας προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε μία συνειρμική σειρά επεξήγησης της όλης διαδικασίας.
Ακολουθήστε…

Δεδομένο: Φτιάχνουμε έξω, (μέχρι τώρα), και αλλάζει το μέσα ως αποτέλεσμα. Αλλά ήδη είπαμε, πως ενώ αυτό φαίνεται να ισχύει, ποτέ δεν «γεμίζουμε» πραγματικά, και ποτέ δεν νιώθουμε ολοκληρωμένοι. Άρα, το αλλάζουμε σε: «Φτιάχνουμε μέσα, και αλλάζει το έξω (τελικά), ως αποτέλεσμα. Τι λέμε; Την ίδια λειτουργία λέμε. Όμως, αλλάζοντας το πεδίο στο οποίο θα διεξαχθεί η εργασία μας. Οπότε:

Τι σημαίνει αλλάζουμε μέσα; 
Πως;
Ποια δύναμη το κάνει;
Τι άλλη εργασία πραγματοποιούμε, ώστε αυτά που θέλουμε από έξω, να έρθουν μόνα τους, (ή έτσι να φαίνεται);
Και γιατί τότε θα είμαστε ολοκληρωμένοι;

Ας απαντήσουμε λοιπόν.
Αλλάζουμε μέσα, σημαίνει πως αρχίζουμε και εργαζόμαστε με εμάς τους ίδιους. Αυτό προϋποθέτει, το να πάψουμε να είμαστε (εσωτερικά) παθητικοί, περιμένοντας από έξω, και να γίνουμε ενεργητικοί. Να επικεντρωθούμε αποκλειστικά σε μας. Να «ξεχάσουμε» οτιδήποτε υπάρχει έξω από εμάς. Φίλους, οικογένεια, ερωτικό σύντροφο, χρήμα, δουλειά, αποκτήματα. Να προσφέρουμε την πολυτέλεια στον εαυτό μας, να μας δείξει, τι λύσεις θα βρίσκαμε, ή τι θα κάναμε και πως θα ζούσαμε, αν βρισκόμασταν σε ένα μέρος μακριά, που όλους τους παραπάνω, θα μας ήταν αδύνατο να τους έχουμε κοντά μας. Να ψάξουμε να βρούμε, και να χτίσουμε ενδιαφέροντα, και μια ζωή, στην οποία θα είμαστε ευχαριστημένοι, μέσα από αυτά που κάνουμε οι ίδιοι, επικεντρωμένοι όμως, μέσα σε μας. Σε αυτό «το κάτι άλλο» που λένε πολλοί. Να το αναζητήσουμε οι ίδιοι. Να το «σκάψουμε». Να γίνουμε ενεργητικοί κατά πρώτον, όσων αφορά αυτό. Που βρίσκεται; Ποια η αίσθηση του; Να φάμε χρόνο με αυτό. Όχι να μείνουμε μόνοι, και να σκεφτόμαστε όλα όσα περιμένουν τη διευθέτηση μας στην καθημερινή μας ζωή. Και φυσικά, χωρίς να σκεφτόμαστε το παρελθόν, ή οτιδήποτε άλλο, δεν είναι μπροστά μας εκείνη τη στιγμή. Και βάζουμε στη μέρα μας οποιουδήποτε είδους καλλιτεχνία, η οποία επίσης θα αφορά εσωτερικές καθαρά καταστάσεις. Το γράψιμο, μια τέχνη, έναν περίπατος, το διάβασμα. Να κοιτάξουμε, να «γεμίσουμε» τη ζωή μας, μόνο με ότι αφορά εμάς. Σαν…να είμαστε ο μόνος κάτοικος του Ατομικού μας πλανήτη.

Γιατί, τι μας κάνει να θέλουμε «επαφή» με άλλους; Η μη ασχολία με τον εαυτό μας. Η θεώρηση ανεπάρκειας μας. Γιατί ποτέ δεν απολαύσαμε την παρέα του εαυτού μας. Γιατί «οι άλλοι» πάντα μας προσδιόριζαν. Ποτέ δεν αυτοπροσδιορίσαμε τον Εαυτό μας. Την υπόσταση μας εδώ. Αυτό ακριβώς όμως είναι που χρειάζεται να βρούμε μέσα μας, να το δούμε, να το παραδεχτούμε, και να κάνουμε μια λίστα, για όλα όσα πιστεύουμε για μας. Αν αντέξουμε να καταγράψουμε αυτή τη λίστα με απόλυτη ειλικρίνεια, χρειάζεται, (ακριβώς εκείνη τη στιγμή που θα την έχουμε ολοκληρώσει και θα την έχουμε μπροστά μας), να αντιμετωπίσουμε την δεδομένη κατάκριση που θα έχουμε απέναντι στον εαυτό μας. Και ναι, αυτό είμαστε μέχρι τώρα. Αυτό, (για να ξέρουμε), θέλει κότσια από τη μια, και πονάει πολύ από την άλλη…. Όμως, η συνειδητοποίηση της ανεπάρκειας μας, είναι ακριβώς η στιγμή για να καταλάβουμε, πως και μόνο η παραδοχή του τι είμαστε μέχρι τώρα, μας κάνει να βλέπουμε καθαρά, ότι αυτό που είμαστε δεν μας αρέσει, κι αυτός ήταν και ο λόγος που αποφεύγαμε τελικά την προσωπική παρέα μας. Αλλά είναι και η στιγμή για να καταλάβουμε, (ακόμα και με τη λογική), πως ποτέ, δεν μπορούμε κάτι να το αλλάξουμε, αν πρώτα δεν το δούμε. Και κατά δεύτερο, δεν το παραδεχτούμε ότι το έχουμε. Όμως, μόνο τότε, είναι και η μαγική ώρα που μπορούμε να το αλλάξουμε. Αν δεν το δούμε, τι να αλλάξουμε; Κατ’ αρχήν, αν δεν το δούμε, δεν έχουμε ιδέα από πού να το πιάσουμε, και τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει. Και φυσικά, να γνωρίζουμε από πριν, πως ο καθένας μας μπορεί, αν θέλει, να αλλάξει το οτιδήποτε στον εαυτό του…

Γιατί αυτή η ανοησία που ακούω από πολλούς: «αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, τι να κάνω», είναι από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις με τις οποίες έχει εμποτιστεί η συνείδηση  του ανθρώπου σήμερα. Γιατί και μόνο που το λέει, αποδεικνύει πως παραδέχεται ότι είναι έρμαιο παρορμήσεων, τάσεων, ορέξεων, και πως τελικά, δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί, και όχι ότι δεν μπορεί... Γιατί αυτή η παραδοχή μιας τέτοιας αδυναμίας, δεν είναι στοιχείο ανθρώπινο…. Αγωνίστηκαν κάποιοι πολύ για να πιστέψουμε πως «δεν μπορούμε» να κάνουμε πολλά πράγματα, και είναι πράγματι λυπηρό, το ότι πραγματικά τα έχουν καταφέρει…

Και τι διαλέγουμε; (Για να συνεχίσουμε την περιγραφή μας). Ότι θέλουμε. Διαλέγουμε να πειραματιστούμε. Να αποφασίσουμε πως θα προσπαθήσουμε (αρχικά), να φερθούμε με έναν άλλον τρόπο, γνωρίζοντας, πως παράδειγμα, ο θυμός μας δεν θα ξαναβγεί, η ανυπομονησία μας θα πάψει να υφίσταται, η ζήλεια είναι σκλαβιά και θα αποφευχθεί, η απάτη δεν μας τιμά. Γιατί από ποιον θα γίνουν όλα αυτά; Μα φυσικά από μας. Όμως, το ότι θα προσπαθήσουμε, είναι μόνο ένα ξεγέλασμα του μυαλού μας, (μια και ακόμα δεν έχουμε τον έλεγχο του, και λέει τα δικά του), όμως η προσπάθεια στην πράξη, φέρνει πάντα αποτελέσματα, τα οποία καταγράφονται μέσα μας σαν νίκες.

Και τελικά, διαπιστώνουμε με έκπληξη, πως, (για τα παραδείγματα μας), με εργασία, εστίαση, και επιμονή, ο θυμός καταλαγιάζει, η ζήλια γίνεται άχρηστη, και η απάτη, δεν υπάρχει πια σαν τάση… Άλλοι χρειάζονται, για όλη αυτή τη διαδικασία ώστε να φτάσει να επιτύχει μια ζωή. Άλλοι, λίγα χρόνια. Και ελάχιστοι, πολύ λιγότερο…. Γιατί; Γιατί δεν έχει να κάνει με το χρόνο. Ο χρόνος είναι σχετικός. Έχει να κάνει με τη Θέληση που έχει ο καθένας μας να βγει πάνω από αυτά που λειτουργεί, που τελικά δεν είναι ο ίδιος… Αυτό φυσικά, αν τις στιγμές της ηθελημένης απομόνωσης του, αναγνώρισε μέσα του, μία εντελώς διαφορετική ποιότητα, (από αυτό που ήξερε, ή νόμιζε πως είναι). Που ενώ πάντα του μιλούσε, απέφευγε συστηματικά να της δώσει δύναμη, γιατί θεωρούσε πως ο έξω κόσμος, αν βγει με αυτήν (την νέα γι’ αυτόν ποιότητα) και λειτουργήσει, θα τον φάνε. Πόσο κουτό…. Γιατί είναι ανάποδα: Αυτή η ποιότητα, είναι η φωνή της Ψυχής μας, που επειδή περιλαμβάνει μόνο θετικές τάσεις, μας δημιουργείται η εντύπωση πως δεν μπορούμε (λειτουργώντας την), να αντεπεξέλθουμε στις εξωτερικές επιθέσεις. Γιατί αυτό νιώθουμε πως είναι αυτός ο κόσμος. Ένας κόσμος μάχης και επιθέσεων, που προσπαθούμε συνεχώς να αναχαιτίσουμε.

Όμως, αν αναγνωρίσουμε πως δεν αφήνουμε να βγει η στάση της Ψυχής μας προς τα έξω, εξαιτίας των δικών μας φόβων και ανασφαλειών, και όχι εξαιτίας της ανεπάρκειας της ίδιας, και διαπιστώσουμε πως η μάχη, είναι καθαρά μέσα μας, τότε, αλλάζουν εντελώς τα πράγματα. Γιατί κανείς δεν μας εμποδίζει. Κανείς. Δεν μπορεί να το κάνει. Ακόμα κι αν μας λένε όχι, ή κάνε αυτό, ή να πιστεύεις εκείνο, αυτός που αποφασίζει πόσο σοβαρά θα πάρουμε όλα αυτά, και τι θα ακολουθήσουμε τελικά, είμαστε μόνο εμείς, και κανένας άλλος. Εμείς συνηγορούμε να ζούμε ως σκλάβοι και να νιώθουμε ως τέτοιοι. Ο αναπροσανατολισμός μας λοιπόν αφορά, την επανεκτίμηση του ίδιου του εαυτού μας. Άρα, την αλλαγή της γνώμης, που οι ίδιοι έχουμε τελικά για μας.

Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε «ενεργητικοί» λοιπόν μέσα μας. (Και παύουμε να είμαστε παθητικοί, έχοντας την προσοχή μας στις εξωτερικές αλλαγές). Γιατί στραφήκαμε εμείς προς τα εκεί. Προς τα μέσα. Όμως, παθητικοί, (για να το προχωρήσουμε λίγο), στο ακόμα πιο βαθιά. Γιατί, έχοντας ανοιχτά μάτια και αυτιά εσωτερικά, τότε μόνο εντοπίζουμε την Ψυχή  μας, και ανοίγουμε τη δυνατότητα ένωσης μαζί της. Αφουγκραζόμενοι παθητικά, εσωτερικά, αντιλαμβανόμαστε τι πραγματικά χρειαζόμαστε. Άρα, η προσοχή μας από έξω, μεταφέρεται μέσα μας. Μας ενδιαφέρει η γνώμη του εαυτού μας για μας, και όχι των άλλων. Κερδίζοντας την εκτίμηση του εαυτού μας, αν κατόπιν στραφούμε προς τα έξω, τότε θα διαπιστώσουμε με έκπληξη, πως ναι, αρχίζουν και να μας σέβονται κι αυτοί, όπως και αρχίζουν να μας βλέπουν εντελώς διαφορετικά. Γιατί; Γιατί αυτό που νιώθουμε, «βγαίνει» προς τα έξω, και αυτό ακριβώς είναι που συλλαμβάνουν οι άλλοι για το τι είμαστε, μια και αυτό πιστεύουμε, γιατί το ζούμε. Όσο πιστεύαμε άσχημα για μας, δεν υπήρχε περίπτωση και οι άνθρωποι γύρω μας, να αναγνώριζαν την αξία, την ομορφιά, την καλοσύνη μας… Η Δύναμη αυτού που είμαστε το κάνει όλο αυτό. Άρα, εμείς οι ίδιοι, μόνο, γινόμενοι «ενεργητικοί», ως προς τον ίδιο τον Εαυτό μας.

Και ερχόμαστε στο έξω. Πως μπορούμε να μην είμαστε ενεργητικοί έξω; Και τι θα κάνουμε; Δεν θα κάνουμε; Θα περιμένουμε μόνο; Πως είναι δυνατόν; Κι όμως, είναι. Έχοντας ανακτήσει τις χαμένες, (ή κρυμμένες) πτυχές του Εαυτού μας που μας κάνουν να ζούμε καλά, μη έχοντας ανάγκη ούτε έναν άνθρωπο για να αναδείξει την αξία μας, ως προς τον εαυτό μας ώστε να μας πείσουμε γι’ αυτό, (μια και ήδη γνωρίζουμε πως η Αξία μας αφορά το πόσο βαθιά έχουμε προχωρήσει στην γεφύρωση με τον Εαυτό μας), δεν μας αγγίζει κανενός «η γνώμη», μια και απλά, είναι ακριβώς αυτό: Μια γνώμη. Και όχι ότι πραγματικά Είμαστε που αυτό, οι ίδιοι το γνωρίζουμε πια.

Έχοντας μία τέτοια εσωτερική λοιπόν στάση, (θέση), αυτό που κάνουμε έξω, είναι ότι απλά λειτουργούμε. Ή μάλλον, στρέφουμε την προσοχή μας, εκεί που έχουμε την έλξη, ή την ώθηση, ή την διαλογή μέσω της Ψυχής μας, και κυριολεκτικά, «έρχονται σε μας από μόνα τους, όλα όσα είναι για μας». Διότι το «παθητικό» προς τον εξωτερικό κόσμο, έχοντας πρώτα πραγματοποιήσει μία «ενεργητική εσωτερική στάση», αφορά την ορθή μας θέση ως Δημιουργού πια της ζωής μας. Γινόμαστε οι «μαγνήτες», που έλκουμε, ότι πραγματικά χρειαζόμαστε και είναι για μας, και όχι ότι νομίζουμε. (Όπως κάναμε παλαιότερα). Υλοποιούμε οπότε πια εκ των έσω, ότι είναι να έρθει σε εμάς από έξω, και όχι το ανάποδο. Ποτέ το ανάποδο. Το ανάποδο είναι παίδεμα, κόλλημα στην ύλη, εξαρτήσεις, πόνος, απογοήτευση, και άπειρο εσωτερικό κενό. Κι αυτό, γιατί δεν είναι το φυσιολογικό.

Και η ολοκλήρωση; Η ολοκλήρωση έρχεται από το χτίσιμο του εαυτού μας. Και όχι από τον αριθμό των χτισμένων με τούβλα σπιτιών, που έχουμε στην κατοχή μας. Γιατί φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο, τον εαυτό μας θα πάρουμε μαζί μας μόνο, και κανένα δημιουργούμενο υλικό κατασκεύασμα το οποίο φτιάξαμε με κόπο και ιδρώτα. «Ενεργητικοί» εξωτερικά, γινόμαστε μόνο για αλλαγή κατεύθυνσης, διορθωτικών κινήσεων, ή αποκοπής καταστάσεων και πραγμάτων, των οποίων η εξυπηρέτηση, παύει να είναι συμβατή με την πορεία μας ως προς την εξέλιξη του εαυτού μας.

Αυτό εν τέλει που είναι αναγκαίο να κάνουμε, είναι να εξοικειωθούμε και να εκπαιδευτούμε, ως προς το πότε εργαζόμαστε ενεργητικά, και πότε παθητικά, όπως και πως. Να μία όμορφη εργασία που ανήκει στην λίστα αυτών για τα οποία, πραγματικά βρισκόμαστε εδώ… Αναλαμβάνουμε και ελέγχουμε οπότε, μόνο τον εαυτό μας σε αυτόν τον κόσμο. Ούτε τους άλλους, ούτε τα πράγματα, όπως και τίποτα έξω από εμάς. Αυτό, χρειάζεται να το καταλάβουμε καλά, γιατί αλλιώς, ποτέ δεν θα πάψει το παίδεμα στη ζωή μας, που οι ίδιοι προκαλούμε στον εαυτό μας. Είμαστε δημιουργοί. Αυτό είμαστε. Τι όμως δημιουργούμε; Ας ρίξουμε μια ματιά στο πως νιώθουμε για μας, και στο πως ζούμε λοιπόν… Ο καθένας μας…


ΥΠΑΡΧΩ

Δεν ανήκω πουθενά.

Δεν χωράω σε τίποτα,
& δε βολεύομαι, όπου κι όπως κι αν παρουσιάζομαι…

Δεν αλλάζω.
Δεν μαθαίνω, δεν γίνομαι…

Είμαι…
Είμαι εδώ, Είμαι εκεί, Είμαι παντού.

Είμαι, όπου είναι η προσοχή μου.
Είμαι, όπου Υπάρχω.
Αλλά Υπάρχω, ακόμα κι όταν δεν είμαι…

Γιατί Υπάρχω πίσω από το κάθε τι, 
πέρα από το οτιδήποτε,
πάνω από τα πάντα & κάτω,
& μέσα σε όλα.

& Υπάρχω…. ανέκαθεν.

Ως μάρτυρας Παρουσίας.
Ως μάρτυρας Απουσίας.
Ως η μήτρα, ως ο φορέας,
& ως η μη εκκίνηση…

Υπάρχω & κάνω, Υπάρχω & Είμαι,
Υπάρχω & θέλω, Υπάρχω & μπορώ,
Υπάρχω & κινούμαι, Υπάρχω & βλέπω.

Υπάρχω για να Υπάρχω,
& σε όσα δεν είμαι.
Έτσι τα μεταμορφώνω & επεκτείνοντας με, Υπάρχω περισσότερο…

Γιατί Υπάρχω,
ως Αυτό, που ακόμα,
δεν έχει Υπάρξει…


AYTONOMIA

Στιγμές στιγμές στη ζωή μας, φτάνουμε (σε προσωπικό επίπεδο), σε κάποια αδιέξοδα, που συνοδεύονται με αυτά που ονομάζουμε «προβλήματα». Μετά τη συνειδητοποίηση τους, η επόμενη στάση που κρατάμε, είναι να αναζητάμε λύσεις, (συνήθως με τη λογική), που ως βάση έχουν το τι κάνουν οι άλλοι (σε παρόμοιες περιπτώσεις), ή το να παίρνουμε «ως λύσεις», αυτά «που είναι γνωστά» (στη σκέψη μας), και τα ακολουθούν συνήθως όλοι, (ή οι περισσότεροι) άνθρωποι. Αν δεν είμαστε ικανοποιημένοι από αυτού του είδους τις λύσεις, τότε, στρεφόμαστε προς «τους άλλους» ανθρώπους, στους οποίους εκμυστηρευόμαστε τα θέματα μας, ώστε αυτοί να μας δώσουν διεξόδους, για να μπορέσουμε τελικά να τα «τακτοποιήσουμε» και να πάψουν να μας παιδεύουν….
Πόσο λάθος όλο αυτό που κάνουμε…

Γιατί ακριβώς τη στιγμή που βρισκόμαστε σε κάποια τέτοια αδιέξοδη κατάσταση, είναι και η ιδανική στιγμή που έχουμε τη δυνατότητα να στραφούμε σε λύσεις, εντελώς έξω, και πέρα, απ’ οτιδήποτε γνωρίζουμε. Πως; Στρεφόμενοι «εσωτερικά» σε μας. Να ξεπεράσουμε το επίπεδο της λογικής σκέψης, και των σκέψεων που εύκολα «οικειοποιούμαστε» από τους άλλους, και να «μπούμε», σε άγνωστα πεδία (μέσα μας), που όμως, θα είναι δικά μας…

Το κάθε εμπόδιο στη ζωή μας, όπως και τα προβλήματα που έχουμε, δεν εμφανίζονται γιατί κάποιος μας τιμωρεί, ή κάναμε κάτι λάθος, αλλά για να «ανοίξουμε» τα όρια μας. Αν λοιπόν στραφούμε προς τις «γνωστές λύσεις», τις ήδη λειτουργήσιμες, δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα μέσα μας, μια και θα «ξεμπερδέψουμε» μεν με ότι μας απασχολεί εξωτερικά, αλλά θα είμαστε απλοί «αντιγραφείς λύσεων», γιατί θα έχουμε μόνο, «τινάξει» τη σκόνη από έξω. Αυτήν που φαίνεται... Μέσα; Δεν θα έχει «διεγερθεί» τίποτα νέο... Δεν θα έχουμε «σκάψει» στην ουσία των προβλημάτων μας. (Μια και όλα τα προβλήματα είναι αντανακλάσεις από κάτι βαθύτερο που υπάρχει μέσα μας, γι’ αυτό και εμφανίζονται σε μας με τον τρόπο που εμφανίζονται τα συγκεκριμένα προβλήματα).  

Αν όμως «βυθιστούμε» σε μας, (σαν να είμαστε μόνοι επάνω στη Γη, και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήσει), τότε είναι που «αναλαμβάνουμε» πραγματικά την κατάσταση μας σαν Αυτόνομα, Ανεξάρτητα, Αυτοσυνείδητα όντα, και Γινόμαστε Έτοιμοι, να αντιμετωπίσουμε πραγματικά τον Εαυτό μας, και τα ουσιαστικά μας εμπόδια…

Έχουμε μάθει να στηριζόμαστε όλη μας τη ζωή και συνεχώς σε κάτι, ή σε κάποιον έξω από εμάς. Αυτή είναι και η πηγή όμως τελικά των περισσοτέρων «προβλημάτων» μας. Γιατί η αναζήτηση «στήριξης» από έξω, στερεί από τον Εαυτό μας ουσιαστικά,…… τον Εαυτό μας. Και τι είμαστε; Δεν Είμαστε…

Γιατί «ποτέ δεν μάθαμε» να εμπιστευόμαστε τη δίκη μας σκέψη, τα Ατομικά μας πιστεύω, τα θέλω μας, ή τις νέες λύσεις και ωθήσεις που είναι εντελώς έξω από οτιδήποτε γνωρίζουμε μέχρι τώρα, και «εμφανίζονται» τελικά, (αν παρατηρήσουμε) από το «πουθενά», κάθε φορά που βρισκόμαστε σε αδιέξοδα. Εκεί όμως, είναι η Δύναμη μας. Ή μάλλον, σε τέτοιες στιγμές μας δίνεται η δυνατότητα, να «δούμε» τη Δύναμη μας, η οποία εμφανίζεται, αν εφαρμόσουμε πράγματα, που δεν έχουμε δει ποτέ ξανά να έθεσε ποτέ άλλος άνθρωπος σε εφαρμογή. (Τουλάχιστον δεν μας έχουν γίνει γνωστά). Με έναν τέτοιο τρόπο όμως, (σε φάσεις χαρακτηριζόμενων «δύσκολων» στιγμών μας που παρουσιάζονται στη ζωή μας τα «προβλήματα» ή τα «αδιέξοδα»), είναι η ευκαιρία της Ωρίμανσης μας, της Ανεξαρτητοποίησης, της Αυτάρκειας, της Ελευθερίας μας.

Όμως, θα χρειαστεί για να ακολουθήσουμε «όσα μας βγαίνουν», να γίνουμε Αυτόνομοι.
-Να «αναλάβουμε» την ευθύνη των αποφάσεων μας.
-Να αναλάβουμε το κάθε νέο σχέδιο που σκεφτόμαστε, όπως και τις συνέπειες τις οποίες θα φέρει όταν το θέσουμε σε εφαρμογή.
-Να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι τους Νόμους της ζωής μας.
-Να αναλάβουμε εξολοκλήρου την υπευθυνότητα μας ως προς την κάθε μας «νίκη», όπως και για όλες τις «ήττες» τις οποίες έχουμε στη ζωής μας. Δεν θα μπορούμε πια να πούμε πως φταίει κάποιος άλλος, που ας πούμε μας κορόιδεψε, ή μας παρέσυρε…. Αυτό, ανέκαθεν μας βόλευε περισσότερο, από το να εργαστούμε σοβαρά και Ατομικά με μας…
-Να «ξεφύγουμε» από το «κοινωνικό», «οικογενειακό», «ηθικό» στάτους της ζωής που είχαμε μέχρι τώρα, (και δειλιάζαμε απέναντι τους, ή βολευόμασταν), μια και δεν γνωρίζαμε (θεωρητικά) με τι θα μπορούσαμε να τα αντικαταστήσουμε.

Θα θέλαμε, κάθε τι το νέο στη συνείδηση μας ως παρουσίαση λύσης, να έχει έτοιμες «οδηγίες χρήσης». Δηλαδή εγγυήσεις, ώστε να το ακολουθήσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως όταν αναδύεται από μέσα μας κάτι τέτοιο, δεν έχει καμία εγγύηση μέσα του. Εμφανίζεται μόνο ως τάση, ή ως προτροπή.
Μήπως γιατί εμείς οι ίδιοι χρειάζεται να το χτίσουμε;
Μήπως, γι’ αυτό μας δίνεται μόνο η αρχή; Γιατί χρειάζεται να «εργαστούμε» εμείς οι ίδιοι με αυτό; 
Ή μήπως, γιατί θέτοντας σε εφαρμογή πράξεις, αντίθετες προς όλες τις ελλειμματικότητες μας, (που νομίζουμε πως έχουμε), διαπιστώνουμε πως «αντιμετωπίζοντας» τα πάντα, οι ελλειμματικότητες παύουν να μένουν σε ύπαρξη, γιατί έχουν μεταμορφωθεί;

Εκεί λοιπόν είναι που χρειάζεται η Πίστη, και η Τόλμη μας. Αν μας λένε κάτι αυτές οι λέξεις…

Γιατί μάθαμε, να παίρνουμε «έτοιμη τροφή», σε όλα τα επίπεδα στη ζωή μας, οπότε, και η αντιμετώπιση των προβλημάτων μας, πάλι, προσδοκάμε να είναι μία έτοιμη συνταγή, την οποία θα ακολουθήσουμε.

Αν όμως, ακριβώς τις στιγμές που έχουμε ανάγκη από τους άλλους, (και τις στάνταρτ ιδέες περί σωστού και λύσεων τι οποίες ήδη τελικά γνωρίζουμε),  «αναγκάσουμε» τον εαυτό μας να μείνει μόνος, και να πάρει το χρόνο του, συμβάλει όλο αυτό σε κάτι μαγικό….

Δεν μιλώ για το άλλο που συνήθως κάνουν οι άνθρωποι, δηλαδή το να «κλείνονται» στον εαυτό τους και να «κλαίνε τη μοίρα τους», μη έχοντας διάθεση να συναντήσουν κανέναν.  Γιατί αυτό είναι πως έχουν απλά αφεθεί «στη μοίρα τους», (ή αλλιώς στη «μαυρίλα»), παρέα με την απογοήτευση, έχοντας ως Νοητικό δεδομένο, πως δεν υπάρχει καμία λύση γι’ αυτούς. Καμία ελπίδα….  Αυτό αφορά «πλήρη εγκατάλειψη», και ισοδυναμεί με ένα είδος αυτοκτονίας… Δε μιλώ λοιπόν γι’ αυτό.

Μιλώ, για μία «ηθελημένη» απόσυρση από το εξωτερικό περιβάλλον, οποιασδήποτε πηγής του περίγυρου μας, η οποία θα μπορούσε να μας επηρεάσει στο οτιδήποτε. Όπως, και για τη «δημιουργία» ενός σκηνικού που θα επιτρέψει τη γαλήνεψη μας, και όχι την ώθηση σε καταθλιπτικές καταστάσεις. Ένα ήρεμο περιβάλλον, χαμηλή μουσική, μία βόλτα στη φύση  ίσως…

Σε αυτό το σκηνικό, φέρνουμε μπροστά μας την κατάσταση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ξεδιπλώνοντας όμως, όχι μόνο το πρόβλημα, αλλά και τη «δική μας θέση» και στάση σε αυτό. Τη «βαρύτητα» που έχει για μας. Όπως, και ποια εσωτερικά ζητήματα είναι αυτά που «αγγίζει»…

-Αν εμπλέκει κι άλλους που «περιμένουν» να κάνουμε γι’ αυτούς «συγκεκριμένα» πράγματα.
-Αν αφήνουμε, να «μας πιέζουν» αυτοί οι άλλοι, για πράγματα που «δεν θέλουμε» να κάνουμε. (Ενώ αφορούν αποκλειστικά εμάς, και τη δική μας ζωή).
-Αν οι ίδιοι κολλάμε σε κάτι, και τι είναι αυτό στην ουσία του. Συναισθηματικά, νοητικά. Όπως, ακόμα και συνειδητοποιήσεις του αν τελικά «επιμένουμε» για πράγματα που δεν πάνε από την αρχή, (όπως θα μας βόλευε να πάνε), αλλά εμείς τα πιέζουμε...
-Αν αφορά ένα στοίχημα μέσα μας που μετρά την αξία μας, οπότε τώρα που προέκυψε το συγκεκριμένο θέμα χάνεται η εικόνα μας, όπως και ότι για μας ήταν σημαντικό (θεωρούμε) στον εαυτό μας, χάνεται τώρα κι αυτό, και μας πιάνει πανικός…
-Αν το όλο θέμα απλά μας χαλά την ησυχία….

Όπως και βρίσκουμε, τι θέλουμε εμείς πραγματικά.
Και κοιτάμε, τα σημερινά δεδομένα. «Ανοίγουμε» τον εαυτό μας. Κοιτάμε εκεί, με τι θα ήμασταν οι ίδιοι πραγματικά καλά. Δηλαδή, διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τα πρέπει, από τους άλλους, από όλα τα δεδομένα, κι από το ίδιο το πρόβλημα.

Η ουσία είναι, (και βγαίνει βέβαια και αυτό το συμπέρασμα από τα παραπάνω), να δούμε «καθαρά» τη διάσταση του θέματος που μας απασχολεί, όπως και τη δική μας θέση, άσχετα αν την επικροτούμε ή την καταδικάζουμε. Η ουσία είναι να τη δούμε…

Τότε, θα συμβούν τα εξής, αν πάμε βαθιά μέσα μας, και είμαστε απόλυτα ειλικρινής:
Είτε θα διαπιστώσουμε πως δεν έχουμε πραγματικά κανένα θέμα που χρειάζεται να μας απασχολεί, (με λίγα λόγια βλέπουμε στη «σωστή» τους διάσταση τα πράγματα, μια και μόνο ο σωματικός θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, τελεσίδικος, και το δυνατότερο όλων, αλλά όχι θέμα  που επί του παρόντος μπορεί να αναλυθεί),
είτε θα αναλάβουμε την ευθύνη μας, και θα κάνουμε όλα όσα «αποφεύγαμε τόσο καιρό», (γιατί δεν είχαμε καμία όρεξη να ασχοληθούμε), αλλά απ’ ότι δείχνουν μόνα τους τα πράγματα, αν δε τα κάνουμε, δεν θα βρούμε ησυχία, μια και θα επαναλαμβάνεται συνεχώς αυτή «η πίεση» της μη απόφασης του «να πάρουμε πάνω μας το θέμα» ώστε να το λύσουμε (μια και μπορούμε), οριστικά και ολοκληρωτικά,
είτε, θα μας έρθουν λύσεις εντελώς έξω, απ’ όλα όσα γνωρίζουμε.
Σε αυτήν την τελευταία περίπτωση, αυτό είναι που «πρέπει» και να ακολουθήσουμε. Όχι όμως με την έννοια του «πρέπει» των ανθρώπων, αλλά με την έννοια του «πρέπει» της καρδιάς μας…   

Εκεί, ανοίγονται «νέα» μονοπάτια για μας. Νέα, γιατί (ίσως), κανείς δεν τα ακολούθησε ποτέ. Που είναι, εντελώς έξω και από τη δική μας σκέψη, και από το σκεπτικό, όλων των δεδομένων που  γνωρίζουμε πως έχει η ανθρώπινη κοινωνία στην οποία ζούμε.

Θα χρειαστεί λοιπόν τότε, να «διεκδικήσουμε», τη δική μας, μοναδική θεώρηση για τα πράγματα. Καί από το κομμάτι σε μας «που αμφισβητεί συνεχώς» και πάντα «μας εναντιώνεται», καί από το περιβάλλον, που πιθανόν το ξεβολεύουμε με τις «ιδέες» μας.
Θα χρειαστεί επίσης, να ακολουθήσουμε όσα σκεφτήκαμε κάνοντας τα πράξη, άσχετα αν ακόμα κι εμείς, τα θεωρήσαμε (αρχικά) παράλογα, ή ακόμα και αδύνατα…

Η πράξη είναι αυτή όμως τελικά που θα μας δείξει, (εκ του αποτελέσματος), αν, και κατά πόσο ήμασταν σωστοί. (Για μας). Εκεί λοιπόν, (στην πράξη), διαπιστώνουμε, πως ως δια μαγείας, το θέμα μας «ξεφουσκώνει», ή, «λύνεται» ακόμα και εντελώς. Και μένουμε έκπληκτοι ακόμα και οι ίδιοι, μια και όταν το κάναμε πράξη, είχαμε ένα τεράστιο χτυποκάρδι για το τι μπορεί να συμβεί…. Όμως, το αντιμετωπίσαμε τελικά…

Αυτό όμως, (το ότι ακούσαμε και θέσαμε σε πράξη κάτι αρχικά χαρακτηριζόμενο παράλογο), είναι που μας δίνει το «θάρρος», να γνωρίζουμε πια, (ή να αρχίζουμε να πιστεύουμε), πως τα θέματα μας, όλα, είναι δική μας υποχρέωση και κανενός άλλου, και πως μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τα «λύσουμε» με τον ιδανικότερο τρόπο, ακούγοντας, ότι μας δώσει ο Εαυτός μας ως λύση, άσχετα αν διστάζουμε, ντρεπόμαστε, κολλάμε, ή τρέμουμε απ’ το φόβο μας...

Γιατί τελικά, όλες τις συνέπειες των αποφάσεων μας, μόνο οι ίδιοι τις «λουζόμαστε». Διότι  ακούγοντας μια ζωή άλλους, (που μας είπαν τη «γνώμη» τους για το πρόβλημα μας), οι ίδιοι μετά την «τόμπολα», γύρισαν ασφαλείς στο σπίτι τους και ήταν μια χαρά. Εμείς «μπλέξαμε» σε περιπέτειες, και πολλές φορές σε καταστάσεις χειρότερες του προβλήματος μας, γιατί «ακολουθήσαμε» αυτά που μας είπαν, που «σαν κουτάβια» τρέξαμε να τα κάναμε πράξη…

Πρέπει, (το πρέπει της καρδιάς), μόνο τον Εαυτό μας να «ακούμε» για θέματα που μας αφορούν. Ούτε τους φίλους, ούτε τους συντρόφους, ούτε τους γονείς, ούτε το κοινωνικό, ούτε το ηθικό, ούτε το θρησκευτικό, ούτε το πολιτικό κατεστημένο. Όταν οι αποφάσεις μας δεν είναι δικές μας, αλλά παρ’ όλα αυτά τις ακολουθούμε, σημαίνει πως και η ζωή μας, δεν είναι δική μας. Έχουμε «δωρίσει» όλο τον Εαυτό μας στα χέρια των άλλων. Και τι κάναμε; Χάσαμε, (αν και ποτέ τελικά δεν είχαμε), τον ίδιο τον Εαυτό μας…

«Χατίρια», σε κανέναν δεν σηκώνουν οι αποφάσεις μας για μας. Κι αυτό, γιατί ακόμα και καλή διάθεση να υπάρχει από τους άλλους, αν η λύση δεν είναι δική μας, δεν είμαστε εμείς. Γινόμαστε και φερόμαστε, σαν κοπάδι, (στη συνείδηση), και όχι ως Αυτόνομη, Αυτοσυνείδητη οντότητα, που πραγματικά Είμαστε.

Αν δεν κάνουμε πράξεις ηρωικές, δεν γινόμαστε ήρωες.
Αν δεν εργαστούμε με καλοσύνη, δεν γινόμαστε καλοί.
Αν δε «εκπαιδευτούμε» στην Αυτάρκεια, την Αυτοδυναμία, την Αυτονομία, ποτέ δεν θα γίνουμε, ούτε Αυτάρκεις, ούτε Αυτοδύναμοι, ούτε Αυτόνομοι.
Αν δεν «αναδυθεί» η Αυτοπεποίθηση, η Εμπιστοσύνη, και η Πίστη από μέσα μας με Βούληση, θέτοντας τον Εαυτό μας στο ολοκληρωτικό άφημα στην κάθε μία από αυτές τις Ενέργειες, ποτέ δεν θα τις αποκτήσουμε ως Δυνάμεις, τις οποίες να είμαστε τελικά και στη θέση του να τις χειριστούμε.

Γιατί οι Ατομικές μας αποφάσεις, (από την πιο μικρή, μέχρι και αυτή που θα καθορίσει την κάθε μας συνέχεια, που μπορεί να ανατρέψει και τα πάντα στη ζωή μας), όπως και οι πειραματισμοί μας με αυτές τις Δυνάμεις, καθώς και οι επιλογές, μαζί με τις συνέπειες που φέρνουν όλα αυτά, είναι που τελικά μας ωριμάζουν. Είναι που μας κάνουν να αντιλαμβανόμαστε ποιοι Είμαστε, όπως και τι εκδήλωση «επιλέγουμε» να έχουμε, ώστε να συνειδητοποιούμε κάθε μέρα και πιο πολλά, από αυτά που φέρουμε... Κρατώντας στάνταρντ, γνωστές συμπεριφορές εκ του ασφαλούς, όλα τα αποτελέσματα στη ζωή μας, θα είναι εξίσου βαρετά, όπως φτάσαμε (πολλοί), να είμαστε και οι ίδιοι. Σαν την επανάληψη μιας ταινίας που παίζει ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να αλλάζει φυσικά το τέλος της...

Η ολοκλήρωση μας, έρχεται όταν βασιζόμαστε, και επιτρέπουμε να εξαρτόμαστε μόνο από εμάς στη ζωή μας, και από κανέναν άλλον. Έτσι μόνο είναι δυνατόν να βιωθεί η Ανεξαρτησία, καθώς και η Πραγματική Ελευθερία, για την οποία ενώ έχει γίνει πολύς λόγος, ελάχιστοι είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται την ουσία της...

Αποφασίζουμε για μας λοιπόν, μόνο εμείς οι ίδιοι. Και δεν αφήνουμε κανέναν άλλον να δρα, μέσα από εμάς, νομίζοντας πως είμαστε εμείς αυτοί που αποφασίζουν. Και μέσα από την κάθε απόφαση μας στα προβλήματα που μας απασχολούν, (λύνοντας τα μόνο οι ίδιοι), και κάνοντας «πράξη» την κάθε μας απόφαση, είμαστε κάθε φορά πιο πέρα από εκεί που ήμασταν σε κάθε μας πριν, και «εμπλουτιζόμαστε» σε (Βιωμένη πια) Γνώση, Αυτάρκεια, Δύναμη, Εμπιστοσύνη, Πίστη, Ελευθερία… Γινόμαστε και δρούμε,  Αυτόνομα.


ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ...

Υπάρχει ένα είδος ελευθερίας, που οι άνθρωποι, το ξεχνούν.
Είναι, το να αφήνουμε τον κάθε άλλο, να κατανοεί, όπως ο ίδιος μπορεί, ή θέλει τα πράγματα (που κατανοούμε εμείς), κι αυτό ισχύει, ακόμα και γι’ αυτά, που προσπαθούμε «οι ίδιοι» να του δώσουμε να καταλάβει.

Η δική μας κατανόηση όμως, είναι «δική μας». Ακόμα κι αν είναι, (ή την θεωρούμε) ολική, μάλλον «ξεχνάμε», ή  δεν θέλουμε να δούμε, (για εγωιστικούς λόγους, λόγους εκμετάλλευσης, ή ανωτερότητας), πως ο καθένας, από το κάθε τι, «κατανοεί» και «νιώθει», μόνο ότι του αναλογεί, γιατί στην τελική αυτό του χρειάζεται.

Γιατί η κατανόηση, εξαρτάται από το διανοητικό και εξελικτικό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται, που σημαίνει πως παίρνει από τα πάντα, (άρα και από ένα θέμα συγκεκριμένο που γίνεται λόγος), τα ανάλογα.

Άσχετα αν «μπορεί» και παραπάνω, χρειάζεται να τιμήσουμε την επιλογή του….. να μην θέλει.
Ή την επιλογή να «περνάει μόνο τον καιρό του», χωρίς να θέλει να εμβαθύνει σε τίποτα… Μπορεί «να τη βρίσκει» με το να παιδεύεται….
Ή να κάνει πως καταλαβαίνει, ενώ τελικά δεν γνωρίζει «την ίδια του την τύφλα».
Ή, «να το παίζει» ανώτερος μας, γιατί με αυτό θρέφεται, και τον κάνει να αισθάνεται πως έτσι αξίζει….
Ή να εργάζεται μεν, αλλά να «βαριέται», και να μη θέλει να χάσει τα σίγουρα στα οποία βολεύεται.
Ή, να κάνει βήματα (εσωτερικά), αλλά τα «πάθη» του, να είναι δυνατότερα, οπότε, «που να τρέχει τώρα…»

Ο κάθε άνθρωπος, είναι ο μόνος υπεύθυνος για το τι κατανοεί, τι επιλέγει, ποια ζωή θέλει να ζήσει, και τελικά ποια ζει. Ο καθένας, που «συντηρεί» ένα παραμύθι, καλά κάνει και το συντηρεί. Μόνο αν μας ζητηθεί ξεκάθαρα η «γνώμη» μας για το πώς να ελευθερωθεί, (και υπάρχει γι’ αυτό μέσα μας κάποια ιδέα), έχουμε και «το δικαίωμα» να του πούμε κάποια πραγματάκια, αλλά και πάλι, όχι ξεκάθαρα αλλά υπονοώντας, μια και είναι δικός του Ατομικός δρόμος το να αντιληφθεί τις λειτουργίες του, να θέλει να αλλάξει, για να γνωρίσει εις βάθος τελικά τον Εαυτό του.

Δεν μπορούμε να κατηγορούμε κάποιον που δεν βλέπει όπως εμείς τα πράγματα, πόσο μάλλον να έχουμε μία τέτοια απαίτηση. Τις περισσότερες φορές, (αν όχι όλες), όταν κάτι τέτοιο ισχύει, «εμείς» έχουμε το πρόβλημα τελικά, μια και θέλουμε να βλέπουν όλοι αυτά που βλέπουμε εμείς. Για να τα πιστέψουμε και οι ίδιοι τελικά; Ίσως…. Μπορεί να υπάρχουν χιλιάδες λόγοι.  Πάντως σίγουρα έχουμε πρόβλημα το οποίο δεν βλέπουμε, και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την επιμονή μας, οι άλλοι να καταλαβαίνουν ότι κι εμείς…..

Καθένας είναι Μοναδικός και Διαφορετικός σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους. Κάθε άνθρωπος λοιπόν με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή, είναι και μία ξεχωριστή περίπτωση, όπως και «βγάζει» από μέσα μας ένα Μοναδικό κομμάτι του Εαυτού μας. Και στην συμπεριφορά μας απέναντι του, και (κυρίως), στο να κατανοήσουμε σε κάθε κατάσταση, αυτά που έχουμε μέσα μας εμείς. Αλλιώς, αυτοί οι άνθρωποι θα μας ήταν αόρατοι, όπως ισχύει με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους στον πλανήτη, που δεν είχαμε, και δεν έχουμε έρθει ποτέ σε επαφή.

Συνθέτουμε τον Εαυτό μας από τις επιλογές μας, την αναγνώριση αυτού που Είμαστε κάθε στιγμή, κι αυτό, με τι άλλο; Με τις επαφές μας με όλους τους ανθρώπους της ζωής μας.

Όταν συγχωρούμε άτομα του παρελθόντος μας που μας πλήγωσαν, γιατρεύουμε αυτό το κομμάτι μέσα μας.
Όταν απορρίπτουμε ανθρώπους από τη ζωή μας, επιλέγουμε να μην λειτουργούμε αυτά τα μέρη του εαυτού μας, γιατί δεν μας αντιπροσωπεύουν  πια. (Βρίσκοντας όμως το που είμαστε…)
Όταν «αποφεύγουμε» κάποιους, είναι γιατί μέσα μας, κρυβόμαστε από καταστάσεις και μέρη μας, τα οποία δεν θέλουμε να δούμε.
Και όταν πιέζουμε ανθρώπους να βλέπουν όπως εμείς τα πράγματα, έχουμε μια συνεχή πίεση, (με κανόνες, πρέπει, και βία), προς τον ίδιο τον εαυτό μας, για να είμαστε «κάτι», ή «κάποιος», που τελικά δεν είμαστε…. Μια και αυτό που πράγματι είμαστε, το καταπιέζουμε, το απορρίπτουμε, το κατηγορούμε, το σακατεύουμε….

Τι σημαίνουν όμως τελικά όλα τα παραπάνω;
Ότι πάνω απ’ όλα, ΕΜΕΙΣ, δείξαμε, (νιώσαμε) πρώτα κατανόηση, βλέποντας εις βάθος σε μας, και ανοιχτήκαμε στη Ελευθερία του Εαυτού μας, για να μπορέσουμε τελικά, να  «παρέχουμε» Ελευθερία Κατανόησης, και σε οποιονδήποτε, και οτιδήποτε άλλο…

Ας δώσουμε την Ελευθερία στον καθένα, να είναι λοιπόν, (και στην προκειμένη περίπτωση), να κατανοεί, όπως επιλέγει ο ίδιος τα πράγματα…
Δική του η ζωή.
Δική του η Ευθύνη…
Ευθύνη δική μας; Η δική μας Ελευθερία…
Ας ανοιχτούμε στον Εαυτό μας, να κατανοήσουμε…


ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ...

Η ζωή δεν είναι τεστ, ούτε διαγωνισμός, με βασική προϋπόθεση του ποιος θα είναι καλύτερος, ή ποιος θα κόψει το νήμα πρώτος. Αυτά όλα, είναι δημιουργήματα. Δεν υπάρχει νήμα. Όπως και δεν υπάρχει ύλη για διάβασμα, ή συγκεκριμένα βήματα…

Αυτό που υπάρχει, είναι η Μοναδικότητα του καθένα μας. Που λόγω της Νοητικής διδασκαλίας των μαζών, δημιουργεί πλήθη, κοπάδια, αντί για Αυτόνομες, Αυτοκυρίαρχες Ατομικότητες. Καμία προτροπή (δυστυχώς), μέσα στη Νοητική θεώρηση που συντηρεί αυτός ο κόσμος, προς ανάπτυξη μέσα στον καθένα μας, του να είναι απλά…….. ο Εαυτός του…..

Όλοι μας, γεννιόμαστε σε αυτόν τον τόπο όμως, έχοντας κάποια «χαρίσματα». Κάποιες τάσεις συμπεριφοράς, ή τάσεις για δημιουργία, οι οποίες όταν βγούν στην επιφάνεια, και εργαστούμε με αυτές, μας κάνουν πραγματικά να «ανθίζουμε».

Αφορούν όλα όσα «κάνουμε», και μέσω αυτών, νιώθουμε τόσο, μα τόσο όμορφα... Και ενώ βγαίνουν, (αναδύονται από εμάς) αβίαστα, ποτέ (εμείς), δεν σταθήκαμε να τα παρατηρήσουμε, με αποτέλεσμα να είναι τόσο αυτονόητα τελικά, που δεν τα αναγνωρίζουμε καν. Όμως, εξαιτίας των μέτρων και των σταθμών αυτού του κόσμου, (από τις γενικές τάσεις του φαίνεστε), όλη η ενέργεια μας, δεν κατευθύνεται προς αυτά, αλλά πάει τελικά σε άλλα πράγματα. Σε πράγματα, που η «αξία» μας στα μάτια των άλλων, και του ίδιου του εαυτού μας, (για να νιώθουμε πως είμαστε «κάτι»), παίρνουν διαστάσεις εμμονής. Έτσι, χάνουμε ενέργεια, χάνουμε χρόνο, χάνουμε ζωή…

Δεν έχουν να κάνουν με το επάγγελμα μας όμως, (όλες αυτές οι τάσεις, ή τα χαρίσματα). Ούτε με καμία είδους «ταυτοποίηση», ή «ταμπέλωμα», που μπαίνει σε πλαίσια χαρακτηρισμών. Ναι. Από τους άλλους όταν τα εκφράζουμε, (αν τα εκφράζουμε), σίγουρα επέρχονται κάποιοι χαρακτηρισμοί μεν για το άτομο μας, δεν θα φτάσουν όμως ποτέ να περιγράφουν την πραγματική τους ουσία. Γιατί αυτήν την ουσία, ούτε οι ίδιοι μπορούμε, (ακόμα κι όταν τα αναγνωρίζουμε), να την εντάξουμε σε κάτι γνωστό… Θα μοιάζει (ίσως) με κάτι, αλλά δεν θα είναι…

Αυτά, θα είναι «η σφραγίδα μας», (σαν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα). Και αν παρατηρήσουμε, τότε θα διαπιστώσουμε, πως συνοδεύουν, κάθε εργασία που θα διαλέξουμε ως επάγγελμα, κάθε χόμπι, κάθε φέρσιμο μας, κάθε ομιλία, κάθε τι, που θα «εμφανίζει» εκφράσεις μας, κινήσεις, στο χώρο που υπάρχουμε… Μία άλλη ποιότητα. Ευγενική, πράα, σχεδόν μεθυστική… Και για μας, και για τους πάντες γύρω μας…. Όλα αυτά, (επάγγελμα, χόμπι, οικογένεια, φίλοι, σύντροφοι, ξαφνικά συμβάντα), θα αποτελούν απλά, «το μέσο», για να βιώνουμε αυτά τα Μοναδικά μας χαρακτηριστικά.

Πολλές φορές όμως, εμπόδιο στην εξωτερίκευση τους από μας, (θεωρούμε), γίνονται οι άλλοι… Η ανησυχία μας, (ο φόβος), για την κρίση τους... Γιατί αν μας κρίνουν, (αρνητικά), θα μας υποβιβάσουν, (νομίζουμε), θα μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, (ενώ θέλουμε να είμαστε αρεστοί σε όλους), και εν τέλει, (υπάρχει περίπτωση), ακόμα και να μας απορρίψουν. (Πιστεύουμε).  Αχ, αυτή η απόρριψη… Τότε, θα είμαστε, (πάλι νομίζουμε), δακτυλοδεικτούμενοι, άνθρωποι προς αποφυγή, άρα εν τέλη, θα μας αφήσουν μόνους…  Πόσο μεγάλη παρανόηση…

Έτσι, τι κάνουμε πολλές φορές; (Όταν έχουμε ανακαλύψει κάποια από αυτά).
Είτε τα κρύβουμε εντελώς, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεν, αλλά να μην εκδηλώνονται ποτέ, και άρα να έχουμε μόνιμα ένα βάρος, (που φτάσει αυτό το βάρος να το θεωρούμε σαν  φυσιολογική τελικά κατάσταση για μας),
είτε, τα εκδηλώνουμε στα «κρυφά». Δηλαδή, τα λειτουργούμε όταν είμαστε «εντελώς» μόνοι. Τότε, που δεν μας βλέπει κανείς…

Σε αυτήν την τελευταία όμως περίπτωση, είναι που καταλήγουμε τελικά αποκομμένοι από τους πάντες. (Μια και τότε επιλέγουμε οι ίδιοι ουσιαστικά, χωρίς να μας έχει διώξει κανείς, να μένουμε μόνοι μας, κι αυτό, για να μην κατακριθούμε). Και να η απογοήτευση, η μοναξιά, η κατάθλιψη, η αποσύνθεση… Αυτή, είναι η βασική αιτία των πάσης φύσεως ψυχώσεων, εξαιτίας κατάκρισης του εαυτού μας. Μία καθαρή αυτοκτονία…

Αν παραμείνουμε στον κόσμο και δεν εκδηλώνουμε (ποτέ) τον Εαυτό μας, τότε, επειδή βέβαια δεν μπορούμε (από τη φύση), ενώ είμαστε λεμονιά, να προσπαθούμε να παράγουμε μόνο «πορτοκάλια», (μια και αυτά έχουν «ζήτηση στην αγορά»), σημαίνει πως συνεχώς, (όταν σαν λεμονιά επιμένουμε να βγάλουμε πορτοκάλια), καταπιέζουμε τον Εαυτό μας, τα θέλω μας, την έκφραση μας, την ενέργεια μας, τη ζωή μας, το Είναι μας…

Σαν μια χύτρα που συσσωρεύει πίεση. Και συσσωρεύει, και συσσωρεύει… Κι όταν η συσσώρευση φτάσει στα όρια της, τότε, με κάποια σωματική ασθένεια, (μια και όλη αυτή η πίεση θα κάνει την εμφάνιση της στην ύλη με αυτόν τον τρόπο, της ασθένειας), θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, όσες θεραπείες κι αν κάνουμε, όσους γιατρούς κι αν επισκεφτούμε.

Χρειάζεται κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε, πως πρέπει να πάψουμε να κάνουμε ότι κάνουν οι άλλοι. (Ή ότι θέλουν οι άλλοι από μας και δεχόμαστε να τους «κάνουμε τα χατίρια»). Ως άλλοι, οι σύζυγοι, οι φίλοι, ο περίγυρος, η γειτονιά, η κοινωνία, το κράτος, ή θρησκεία…. Μεγάαααλη η λίστα. Πολλές φορές σαν άλλοι, ακόμα και με την έννοια «των ομάδων» στις οποίες θεωρούμε πως ανήκουμε. Με βάση το φύλλο μας, την ηλικία μας, την εργασία μας, τη μόρφωση μας, την εμφάνιση μας. Μία είναι η βασική ομάδα στην οποία βρισκόμαστε. (Και όχι ανήκουμε). Αυτή της ανθρωπότητας. Αυτό σημαίνει πως όλες οι άλλες, αυτές όλων των αντρών, ή των γυναικών, ή των μορφωμένων, ή των μεσήλικων ή των νέων, ή των της κάθε εργασίας, κλπ, δεν είναι παρά (άγραφοι) κανόνες, για ένα πρέπει στις συμπεριφορές μας, που είναι το λιγότερο τελικά, ανόητοι… Κι όμως εμείς, έχουμε πέσει όχι με τα μούτρα μόνο, αλλά ολόκληροι μέσα τους. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά φτάνουν να καθορίζουν αυτοί οι κανόνες, το ποιοι είμαστε τελικά, και όχι το ποιοι θέλουμε να Είμαστε…

Ελευθερία, δεν σημαίνει το να μην μας έχει κάποιος απαγάγει και μας έχει δέσει χειροπόδαρα. Δηλαδή σε οποιαδήποτε άλλη θέση είμαστε και καλά ελεύθεροι. Η Ελευθερία, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Που ουδέποτε ασχοληθήκαμε με αυτό. Μια και «η γεύση» της Ελευθερίας, πηγάζει (μόνο), από το να Είμαστε αυτό που Είμαστε, όπως ακριβώς Είμαστε…

Αν θυμώνουμε, να εκφράζουμε το θυμό μας «εξηγώντας» τι μας θύμωσε στον κάθε άλλον. Και όχι να το κρύβουμε, για να είμαστε «καλοί», ή να μην παρεξηγηθούμε… Την ώρα όμως των κάθε επεξηγήσεων, αν είμαστε «εκεί», και βλέπουμε τι εξηγούμε, αντικρίζουμε  αυτόματα εμάς. Ποιοι είμαστε στην παρούσα φάση. Αν το κρύψουμε όμως, δικαιολογούμε τη στάση μας, και ποτέ δεν αντικρίζουμε καθαρά, αυτά που θα λέγαμε στον απέναντί μας. Θυμός, δεν σημαίνει και βία, όπως νομίζουμε. Η βία έρχεται, όταν δεν «εκφράζεται» η «αιτία» που την προκαλεί, και κρύβεται πίσω από τον θυμό μας. Αυτή η αιτία, μπορεί να φανεί, μόνο όταν είμαστε ειλικρινής. Γιατί η ειλικρίνεια θα «βγάλει στην επιφάνεια», κάθε τι το «κρυμμένο», που «δεν τολμάμε» να αντικρίσουμε. Όχι όμως ρίχνοντας ευθύνες στους  άλλους. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ. Ο οποιοδήποτε άλλος. Εμείς, μέσα μας έχουμε θυμό, και απλά με τη συγκεκριμένη στάση του άλλου, ενεργοποιείται μέσα μας, και απλά «αποκαλύπτεται». Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τη ζήλεια, τον πόνο, την κατάκριση, τον φθόνο, την κακία, τον εγωισμό….

Η έκφραση, (ακριβώς όπως «μας βγαίνει»),  είναι και ο τρόπος της «εις βάθος» αναγνώρισης όλων των παραπάνω. Όσο «κρατάμε» μέσα μας αυτές τις «αντιδράσεις», δεν θα μπορέσουμε ποτέ να φτάσουμε στο να «δράσουμε» τελικά κάποτε... Γιατί η ειλικρινής έκφραση αυτών που έχουμε μέσα μας, (και περιμένουν να εκδηλωθούν), είναι Δράση. Που δεν έχει να κάνει με το τι είναι ο οποιοσδήποτε έξω από μας, και δεν εξαρτάται από αυτόν, ούτε με το να λειτουργήσουμε όλα όσα μας ωθούν προς έκφραση «σε δόσεις»…

Αναγνωρίζοντας όλα αυτά που «είμαστε», και ταυτόχρονα, την ηθελημένη μας στάση καταπίεσης τους, (εις χάριν της κοινωνίας και του «κατεστημένου»), είναι το πρώτο μεγάλο, (για να μη πω τεράστιο βήμα), στην διαμόρφωση μιας Ψυχοσυνθετικής κατάστασης μέσα μας, που αφορά το ξεκίνημα, για μια Αληθινή πια Ζωή. (Και όχι την καταπίεση, ή την με «συμβιβασμούς» ζωή που ζούσαμε μέχρι τώρα). Γιατί αυτό, οριοθετεί ένα «άνοιγμα» μέσα μας, το οποίο εγκαινιάζει την εισροή, από την Ψυχή μας πλέον, νέων (ενεργειών), δεδομένων. Κατόπιν, με την στην πράξη αποτύπωση τους στο περιβάλλον μας, και στην καθημερινότητα μας, όλα αυτά, «εκρέονται» και προς τα έξω, στο περιβάλλον. Τότε, οι μεταμορφώσεις που γίνονται, είναι ….. απίστευτες. Από πολλούς, χαρακτηρίζονται και ως Μαγεία, ή θαύματα… Θαύμα όμως, δεν είναι παρά κάτι, που δεν αιτιολογείται από τη λογική, μια και δεν μπορεί να μετρηθεί στο ζύγι. Είναι όμως καταστάσεις, αποκαλύψεις, και συνειρμικές θεάσεις, που προήλθαν, από το πιο απλό πράγμα. Τη «δράση» μας, με οδηγό τον Εαυτό μας.

Με τον καιρό, αφουγκραζόμενοι αυτές τις εκ των έσω «τάσεις» (προς έκφραση), διαπιστώνουμε, πως η προσοχή μας, έχει πάψει να βρίσκεται στην ανταπόκριση μας προς το περιβάλλον, και έχει «μετατοπιστεί», στην «εκδήλωση – έκφραση»,  όλων όσων  βγαίνουν αβίαστα από μέσα μας. Είναι σαν…, σε κάθε κατάσταση του εξωτερικού κόσμου που συμβαίνει, (εμείς), να την εξετάζουμε, έχοντας κάνει «ένα βήμα πίσω»… Από τη θέση αυτή, (του ενός βήματος πίσω), είναι (πλέον), που την κοιτάμε. Τότε, δεν υπάρχει ταύτιση με το αντικείμενο της ασχολίας μας. (είτε είναι εργασία, είτε άνθρωπος, είτε κατάσταση), αλλά αποστασιοποίηση. Μία είδους απομάκρυνση από ότι είναι μπρος μας και συμβαίνει. Αυτή η απομάκρυνση λοιπόν τότε, μας παρέχει άλλη εικόνα για τα πράγματα. Εικόνα, (αντίληψη), από μέσα μας, προς τα έξω. Δεν κοιτάμε πια μόνο έξω από μας...

Αργότερα, (στο χρόνο), αυτό (κάπως) αλλάζει. Τότε, διαπιστώνουμε πως υπάρχει μόνο το μέσα. Κάπως…, μια αποκοπή έχει επέλθει εντός. (Έτσι βιώνεται). Δηλαδή, ότι κι αν αντιλαμβανόμαστε τελικά γι’ αυτόν τον κόσμο, η ίδια η αντίληψη μας, δεν έχει να κάνει με τίποτα το εξωτερικό. «Εμείς», (από πάντα), είναι που βλέπουμε τα πράγματα, ανάλογα τις ταυτίσεις και τα κολλήματα  με τα οποία ήμασταν ταυτισμένοι. Όμως εκεί, δεν βλέπουμε μόνο τα δικά μας κολλήματα ξεκάθαρα, αλλά και όλων των άλλων, όπως και τα χαρακτηριζόμενα από μας «σωστά». Αυτά που θα «έπρεπε» να κάναμε. Μα και αυτά, είναι στην επιλογή μας όμως. Δηλαδή η επιλογή του πως θα τα βλέπουμε, έγκειται τελικά σε μας. Όμως, αυτά, είναι αυτά που είναι. Δεν έχει να κάνει με το σωστό και το λάθος. Όλα είναι σωστά, και όλα είναι λάθος. Όλα, είναι λειτουργίες. Εκφράσεις. Τίποτα περισσότερο. Πειραματιζόμενοι λοιπόν μαζί τους, (με όλα, στο τι νιώθουμε με το καθένα), διαπιστώνουμε πως «αλλάζοντας» το οτιδήποτε, (όπως το βλέπουμε), και κοιτάζοντας το αλλιώς, αλλάζει τελικά και το ίδιο… Μαγικό ε;; Ναι. Είναι…

Γιατί στην τελική, (ακόμα μακρύτερα), ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΩ ΚΑΙ ΜΕΣΑ. Όταν φύγουν, όλα τα εμπόδια που κατατάσσουν τα πάντα σε αυτές τις δύο μεγάλες κατηγορίες μέσα μας, (με την αντίληψη μας), (του έξω με το μέσα), και αφού περάσουμε από τη διαδικασία του «όλα είναι μέσα μας», διαπιστώνουμε, πως όλα είναι ενωμένα. Απλά, επειδή αυτό που αναγνωρίζουμε εντός, λόγω του γραμμικού χρόνου αυτού του κόσμου εμφανίζεται «αργότερα» (χρονικά), μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση, πως είναι άλλο το μέσα, κι άλλο το έξω. Ενώ, είναι απλά, διαφορετικοί τρόποι θέασης. Τρόποι θέασης όμως, που «ΕΜΕΙΣ» τελικά επιλέγουμε.

Η Μοναδικότητα μας όμως είναι αυτή που μας βοηθά. Γιατί πρώτα θεωρούμε πως είμαστε κάτι ξέχωρο από τους άλλους, (επειδή τους βλέπουμε «απέναντι» με «άλλα», διαφορετικά υλικά σώματα από το δικό μας), και ζούμε ανάμεσα τους,
κατόπιν «διαχωρίζουμε» τον εαυτό μας από τους πάντες, και αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητα μας από αυτούς, (στην έκφραση, και γι’ αυτό «φαινόμαστε» και διαφορετικοί),
έπειτα αποδεχόμαστε κάθε άλλον με τη διαφορετικότητα που φέρει, για να διαπιστώσουμε πως η κατανόηση της διαφορετικότητας του καθένα από εμάς, γίνεται όταν αναγνωρίσουμε, αποδεχτούμε, και αγκαλιάσουμε, τη δική μας Μοναδικότητα,
για να αντιληφθούμε εν τέλη, πως σαν σύνολο (όλων των Ατομικοτήτων), εκπληρώνεται η παρουσία μας εδώ, και γίνεται δυνατή η «άνθιση» αυτού που ονομάζεται Ανθρωπότητα σαν σύνολο. Με την επικοινωνία, τη συνεργασία, το δόσιμο, το μοίρασμα, όλων των Ατομικοτήτων στην επαφή μεταξύ τους.

Όμως όλο αυτό, έχει τις ρίζες του στην ένωση όλων μας, ως την Πηγή ανάδυσης, εκπόρευσης, των πάντων. Με την πολλαπλότητα της έκφρασης, είναι που γίνεται εφικτή η  «εμφάνιση», ή η «εκδήλωση», των ποιοτήτων της Πηγής...

Άρα, τίποτα αυτού του κόσμου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι μόνιμο, ή να υπάρχει μόνο του, μια και η εκπόρευση του, (η αιτία του), προέρχεται από την Πηγή Του. Γιατί τίποτα δεν είναι Πραγματικά Αληθινό. Όλα, είναι για να λειτουργήσει το εσωτερικό μέρος, αυτού που Είμαστε όλοι μας. Όπως και κάθε τι που αντικρίζουν τα μάτια μας, και εισπράττεται ως ερέθισμα από τις αισθήσεις. Όλη μα όλη η διαστρέβλωση αυτού του κόσμου, δεν προκύπτει από την Πηγή σαν τιμωρία, ή βασανισμό. Εμείς, είμαστε η Πηγή, η οποία δημιουργεί ότι υπάρχει, που τώρα κατακρίνουμε…

Η σωτηρία αυτού του κόσμου, βασίζεται μόνο στη συνεργασία των Ατομικοτήτων. Όπως η σωτηρία της προσωπικής μας ζωής, στην δική μας Ατομικότητα. Από την Ατομικότητα «έρχονται», όλα όσα χρειάζεται να γίνουν, για να έχουμε μια ευτυχισμένη ζωή. Μια και ευτυχισμένη ζωή σημαίνει ηρεμία, αλλαγή, έκφραση, νιώσημο, αγκάλιασμα, μοίρασμα, ισορροπία, εκπλήρωση, δημιουργία, με μια λέξη Ευδαιμονία…

Κανείς, δεν μπορεί ΠΟΤΕ να μας «πάρει» το οτιδήποτε. Αν λοιπόν κάτι (θεωρούμε) πως μας παίρνει, είναι απλά γιατί δεν είναι, μια και δεν ήταν, ποτέ δικό μας… Γιατί δικό μας, είναι μόνο η Ατομική μας Ελευθερία. Που δεν μετριέται, δεν βλέπεται, και δεν εντοπίζεται με οποιοδήποτε πειραματικό επιστημονικό μηχάνημα. Μια και αυτά που αξίζουν τελικά πραγματικά, δεν έχουν παρουσία σε αυτόν τον κόσμο, (παρά μόνο μέσα από την Εσωτερική Βιωματική Θέαση της Πραγματικότητας, που αποτελεί και την αιτία δημιουργίας τους). Όπως Αξία, έχει και οτιδήποτε θελήσουμε να εκφράσουμε μέσω της Ατομικότητας, (Μοναδικότητας) μας, , «φτιάχνοντας», (ή φέρνοντας), κάτι νέο «σε εμφάνιση» σε αυτόν τον κόσμο, το οποίο αφήσει το «σημάδι» που του αναλογεί, και παίρνει τη θέση του σε γενικότερες αλλαγές, που (ίσως), ποτέ οι ίδιοι δεν αναγνωρίσουμε.

Ζούμε λοιπόν (σαν άνθρωποι εδώ), τα εμπόδια που δημιουργήσαμε τελικά, ως εαυτό μας. Και όχι τον Εαυτό που Είμαστε. Όταν τα εμπόδια λοιπόν πάψουμε να τα λειτουργούμε, αρνηθούμε τους κανόνες που πιστέψαμε ως αναλλοίωτους, και ανοίξουμε τον εαυτό μας, στον Εαυτό μας, τότε είναι που μπορούμε να διαπιστώσουμε, και την ένωση μας με τα πάντα. Όχι όμως σαν ένωση που πραγματοποιήθηκε τώρα, (επειδή την ανακαλύψαμε), αλλά σαν μία κατάσταση στην οποία, τελικά δεν επήλθε ποτέ ρήξη, ή διαχωρισμός.

Εκφράζουμε την Ατομικότητα μας σημαίνει, «Πιστεύουμε», και δίνουμε «Δύναμη» σε αυτά που αναδύονται από μέσα μας, με Εμπιστοσύνη. Δεν χρειάζεται να αιτιολογούμε τα πάντα, και για όλα, να έχουμε πάντα μία επεξήγηση. Η ίδια η Ζωή, δεν τοποθετείται σε «ράφια», ή «συρτάρια», που ταξινομούνται και οριοθετούνται.

Η Ζωή, είναι αυτό που Είναι. Μια συνεχής Ροή, πάντα Μοναδικών εμφανίσεων. Πάντα. Ποτέ ένα λουλούδι δεν είναι το ίδιο με κάποιο άλλο που ανήκει στην συνομοταξία του. Η λογική μας είναι που βάζει όλα τα τριαντάφυλλα μαζί… Το κάθε ένα όμως τριαντάφυλλο, είναι Μοναδικό.

Ο κάθε περιορισμός, (που ο καθένας μας τελικά βάζει από μόνος του στον εαυτό του), είναι και η μόνη αιτία δυστυχίας μας. Και μια και «ζορίζουμε» τον εαυτό μας, ε, δεν θα ζορίσουμε και τον οποιονδήποτε, ή το οτιδήποτε με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή;

Πόσο απλά είναι τα πράγματα… Πόσο υπέροχα απλά…

Και πόσο φτάνουμε να τα κάνουμε πολύπλοκα, (γιατί έτσι μάθαμε)…

Μίλα σε ένα φίλο απλά γιατί ένιωσες πως θέλεις να τον ακούσεις.
Μοιράσου μια εμπειρία γιατί θέλεις να την ακούσεις να την διηγείσαι.
Απόλαυσε ένα πουλί που σου προσφέρει το τραγούδι του.
Και μην βιάζεσαι…
Στην κάθε ωρίμανση, είναι το ταξίδι των σταδίων της που έχει αξία. Απλά στο άνθισμα βιώνεται το κρεσέντο της ομορφιάς του. Και ο καρπός, το αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας. Μέχρι να πέσει στο χώμα, να σαπίσει, και να γίνει λίπασμα, για κάθε άλλο μελλοντικό φυτό που θα ξεκινήσει την πορεία του στο χώρο, που υπήρχε το προηγούμενο.

Διάβασε, μίλα, γέλα, αισθάνσου… Είναι η ζωή που περνά από μέσα σου και παίρνει μορφή.

Κι Εσύ, ο «Αυτόπτης Μάρτυρας» της Δημιουργίας. Η Αιτία, ο Δημιουργός, και το Αποτέλεσμα μαζί…

Απόλαυσε Άνθρωπε. Απόλαυσε. Μη σκορπίζεσαι και χαραμίζεις τον Εαυτό σου να Είσαι, κάτι λιγότερο από αυτό που Είσαι. Κάθε στιγμή…
Μη χαλιέσαι, και μη χάνεις χρόνο στα γνωστά, στα τετριμμένα, και στα βολέματα, όταν περνούν από σένα, όλα όσα δεν στέκεσαι να αντικρίσεις.

Ατομικός, Μόνος, και όλοι μαζί. Και όλα μαζί, είναι όλα όσα υπάρχουν. Τώρα.
Που σε τίποτα δεν βολεύεσαι. Γιατί σε τίποτα δεν «χωράς», μια και ανήκεις, στο σπέρμα που ακόμα δεν έχει υπάρξει…
Σε Αυτό Ζήσε…


ΜΟΝΙΜΑ, ΜΟΝΙΜΗ ΡΟΗ...

Κάτι, με το οποίο δεν λειτουργούμε μεν, (αλλά εξαιτίας της δεδομένης «δημιουργημένης» συνειδητής πεποίθησης, ότι έχουμε τα πάντα και είναι μέσα μας, χωρίς να μπορούμε όλα να τα αναγνωρίσουμε γιατί έτσι δεν θα ήμασταν εδώ), αλλά με δική μας απόφαση και ώση, το «διαλέγουμε» και το κάνουμε πράξη, (το δοκιμάζουμε), με αυτή μας την απόφαση, «το βλέπουμε» όταν το κάνουμε, (εξετάζοντας εμάς εκείνη τη στιγμή), μας κάνει να διαπιστώνουμε πως πλέον (αφού το είδαμε οι ίδιοι), «ανήκει» στα βιωμένα κομμάτια μας. Η «δοκιμή» μας, δεν έχει να κάνει με το να δούμε «αν» το έχουμε, αλλά «επειδή ακριβώς το έχουμε», για να το δούμε. Γίνεται λοιπόν ηθελημένα, άσχετα αν στην αρχή, φαντάζει προς εμάς ξένο.

Κατόπιν, (μια και το στίγμα του εντυπώθηκε, και στη συνείδηση μας, μα και στα κύτταρα του σώματος μας, έφτασε δηλαδή να εντυπωθεί ενεργειακά, συνειδησιακά, και κατόπιν να γειωθεί και στην ύλη), είναι «δικό μας» πλέον, και προστίθεται αυτόματα, (εξαιτίας της «εργασίας» που καταβάλαμε), στο «δισάκι» των διαμαντιών που αποκομίσαμε.

Προχωρήσαμε λοιπόν, άλλο ένα βήμα... «Βρήκαμε» κάτι ακόμα να μας εμπλουτίσει, και να θαυμάσουμε για άλλη μια φορά, την αναντίρρητη πια αλήθεια, πως το άπειρο, περιμένει να το κάνουμε πράξη, να το βιώσουμε και να το γνωρίσουμε, μέσα από εκφράσεις, ακόμα και στις πιο «ευτελής» ενασχολήσεις μας.

Γιατί όπως έχει ειπωθεί: «Σημασία δεν έχει τι κάνουμε, (εξωτερικά), αλλά το «που είμαστε», όταν κάνουμε αυτό που κάνουμε. Η κάθε προηγούμενη μας λειτουργία, (πριν την αποκάλυψη αυτής της τελευταίας), παραμένει σαν μνήμη, θύμηση, και πείρα μέσα μας. Όμως σήμερα, τώρα, αντιλαμβανόμαστε πως στο Δρόμο, είμαστε πιο πέρα, γιατί κάναμε ένα βήμα ακόμα…

Τίποτα από τα εσωτερικά πεδία, όπως και από τις ικανότητες μας δεν μας γίνεται γνωστό, αν οι ίδιοι δεν «αποφασίσουμε» να το λειτουργήσουμε. Συνειδητότατα όμως! Όχι ανταποκρινόμενοι, χωρίς να γνωρίζουμε τι κάνουμε. (Αυτό, είναι ασυνειδησία…)

Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που «ακούμε τον εαυτό μας», και γι’ αυτό κάνουμε πράξη κάποια πράγματα. Όμως σε αυτή την περίπτωση, «ο Εαυτός μας», (σίγουρα) εκ των υστέρων, αν παραμείνουμε μέσα μας, θα μας πληροφορήσει ακριβώς τι ήταν αυτό που κάναμε, και γιατί…, όταν μας αφορά.

Αν όμως, πρόκειται για «εργασία» που αφορά άλλους, μπορεί ποτέ να μην  έχουμε καμία πληροφορία, όμως «θα γνωρίζουμε», πως αυτό που έπρεπε να γίνει από εμάς, πραγματοποιήθηκε με τον πιο τέλειο τρόπο…

Να ένα ακόμη κομμάτι ενασχόλησης με το Εσωτερικό… Το σίγουρο είναι, ότι ζώντας Εσωτερικά, ποτέ δεν είμαστε αυτός, που ήμασταν πριν από ένα δευτερόλεπτο… Το ταξίδι συνεχίζεται, και κανένας προορισμός δεν είναι ίδιος ή γνωστός, με οποιονδήποτε προηγούμενο… Υπάρχει μόνιμα, και μόνιμη Ροή…


ΛΟΥΖΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΤΙΖΩ...

Απειλή, δεν νιώθουμε για κάτι που φοβόμαστε πως «θά» έρθει. Νιώθουμε για κάτι που ακριβώς επειδή το φοβόμαστε, το έχουμε χτίσει στην ψυχοσύνθεση  μας, και το ζούμε μέσα μας….ήδη… Οπότε, μένει μόνο να «εμφανιστεί» και έξω. Μην απορούμε όμως ή δείχνουμε «ψεύτικη έκπληξη» όταν «έρθει» τελικά στην καθημερινότητα μας… (Γιατί στην ουσία υποσυνείδητα το περιμέναμε…, για να μην πω το προκαλέσαμε…)

Το έχουμε χιλιοπεί:

«Έλκουμε και φέρνουμε σε εμφάνιση,
αυτό που φοβόμαστε,
και αυτό που με «Απόλυτη Σιγουριά», το Θέλουμε πολύ».

Τι από τα δύο ζει ο καθένας μας; Γιατί αυτό έχει να κάνει με το τι βιώνουμε: Την κόλαση…, ή τον παράδεισο... Πρώτα μέσα, (σαν το μέλλον που εργαζόμαστε με αυτό, αλλά το φτιάχνουμε στο τώρα μας), και μετά έξω, (στο κάθε τι που έρχεται στο παρόν μας), το οποίο περνά και γίνεται παρελθόν.

Τώρα, «έξω», είναι κάτι άλλο, μα μέσα μας, «τώρα», «ζούμε» την αλλαγή (ενεργειακά και αισθαντικά), που «θέλουμε» να εμφανιστεί «έξω», σαν ένα επόμενο μας τώρα, (στη διαδοχή του χρόνου, με την έννοια των συμβαινομένων), οπότε είναι ήδη στο δρόμο και έρχεται… Αυτό που μετρά λοιπόν, είναι τι έχουμε μέσα μας, (ΠΑΝΤΑ) άσχετα από το εξωτερικό σκηνικό, κάθε στιγμή του «τώρα»…


Είναι τόσο βαθύ αυτό, που αν το συνειδητοποιήσουμε, (ΟΛΟΙ), τότε θα αντιληφθούμε πραγματικά, πως δεν αλλάζει ΠΟΤΕ κάτι στο περιβάλλον για να σκεφτούμε, (διανοητικά), για να γίνουμε, (σωματικά), και να νιώσουμε, (συναισθηματικά),  τελικά (ας πούμε) καλά. ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ το θέμα παθητικά, αλλά ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ. «Σκεφτόμαστε», «ζούμε», και «νιώθουμε» καλά, και ΕΤΣΙ μεταμορφώνεται και το περιβάλλον μας ανάλογα… Όπως όλα τα πράγματα που μάθαμε σε αυτόν τον κόσμο, και αυτό, λειτουργεί ανάποδα…

ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟΣ...

Ξεχώρισε το συναίσθημα μέσα σου, από την ταύτιση και την προσκόλληση. Τα δύο τελευταία είναι αρρώστια. Ούτε καλό σου κάνουν, ούτε φυσικά έχουν καμία σχέση με την αγάπη. Είναι «λάθος» καταγραφές μέσα σου εξαιτίας ελλείψεων που «θεωρείς» πως έχεις. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει, ή να πάρει μαζί του (φεύγοντας), αυτά που νιώθουμε οι ίδιοι. Είναι δικά μας... Τα πραγματικά συναισθήματα ξεχειλίζουν, και σε κάνουν να αισθάνεσαι πάντα πληρότητα. Ποτέ έλλειψη…

Τέτοιου είδους «αρρώστιες» αντιμετωπίζονται με την αυτοανάλυση, και την εις βάθος ειλικρινή κατανόηση αυτών που είμαστε και σκεφτόμαστε, (για μας), χωρίς την τάση της κατάκρισης του εαυτού μας, ότι κι αν βρούμε εκεί, κι ας μας πονά… Το πέρασμα μέσα από αυτόν τον πόνο και οι συνειδητοποιήσεις, όπως και η κατανόηση που έρχεται αβίαστα είναι η γιατρειά, και όχι η αποφυγή, (εξαιτίας του οξύ πόνου που προκαλείται), και είναι και το εμπόδιο για να αντικρίσουμε την αλήθεια……του «ψέματος μας»...

Αν δεν περάσεις από τον πόνο των λάθος δεδομένων σου για σένα, δεν θα βρεις γαλήνη και ευτυχία, γιατί ποτέ δεν θα «ανοίξεις» τον εαυτό σου στην Αλήθεια της καρδιάς σου…

Μόνο για όποιον έχει περάσει μέσα από αυτό, (όταν κουράστηκε να κρύβεται), άντεξε, και βγήκε τελικά νικητής, είναι και αυτός που μπορεί να καταλάβει, πως ένας τέτοιος πόνος, είναι ένα υπέροχο απελευθερωτικό βάλσαμο για όλη του την Ύπαρξη, όπως και η αφετηρία για ένα λαμπρό, Εσωτερικό μέλλον…

Όποιος δεν πόνεσε για ότι ήταν, (το ψεύτικο), που το είδε, είναι ακόμα στο ψέμα… Πρέπει να περάσεις από τη φωτιά, για να κάψεις όλα όσα δεν είσαι, και να ξεκινήσεις γυμνός, μα τόσο καθαρός πια… Νεογέννητος…