AYTONOMIA

Στιγμές στιγμές στη ζωή μας, φτάνουμε (σε προσωπικό επίπεδο), σε κάποια αδιέξοδα, που συνοδεύονται με αυτά που ονομάζουμε «προβλήματα». Μετά τη συνειδητοποίηση τους, η επόμενη στάση που κρατάμε, είναι να αναζητάμε λύσεις, (συνήθως με τη λογική), που ως βάση έχουν το τι κάνουν οι άλλοι (σε παρόμοιες περιπτώσεις), ή το να παίρνουμε «ως λύσεις», αυτά «που είναι γνωστά» (στη σκέψη μας), και τα ακολουθούν συνήθως όλοι, (ή οι περισσότεροι) άνθρωποι. Αν δεν είμαστε ικανοποιημένοι από αυτού του είδους τις λύσεις, τότε, στρεφόμαστε προς «τους άλλους» ανθρώπους, στους οποίους εκμυστηρευόμαστε τα θέματα μας, ώστε αυτοί να μας δώσουν διεξόδους, για να μπορέσουμε τελικά να τα «τακτοποιήσουμε» και να πάψουν να μας παιδεύουν….

Πόσο λάθος όλο αυτό που κάνουμε…

Γιατί ακριβώς τη στιγμή που βρισκόμαστε σε κάποια τέτοια αδιέξοδη κατάσταση, είναι και η ιδανική στιγμή που έχουμε τη δυνατότητα να στραφούμε σε λύσεις, εντελώς έξω, και πέρα, απ’ οτιδήποτε γνωρίζουμε. Πως; Στρεφόμενοι «εσωτερικά» σε μας. Να ξεπεράσουμε το επίπεδο της λογικής σκέψης, και των σκέψεων που εύκολα «οικειοποιούμαστε» από τους άλλους, και να «μπούμε», σε άγνωστα πεδία (μέσα μας), που όμως, θα είναι δικά μας…

Το κάθε εμπόδιο στη ζωή μας, όπως και τα προβλήματα που έχουμε, δεν εμφανίζονται γιατί κάποιος μας τιμωρεί, ή κάναμε κάτι λάθος, αλλά για να «ανοίξουμε» τα όρια μας. Αν λοιπόν στραφούμε προς τις «γνωστές λύσεις», τις ήδη λειτουργήσιμες, δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα μέσα μας, μια και θα «ξεμπερδέψουμε» μεν με ότι μας απασχολεί εξωτερικά, αλλά θα είμαστε απλοί «αντιγραφείς λύσεων», γιατί θα έχουμε μόνο, «τινάξει» τη σκόνη από έξω. Αυτήν που φαίνεται... Μέσα; Δεν θα έχει «διεγερθεί» τίποτα νέο... Δεν θα έχουμε «σκάψει» στην ουσία των προβλημάτων μας. (Μια και όλα τα προβλήματα είναι αντανακλάσεις από κάτι βαθύτερο που υπάρχει μέσα μας, γι’ αυτό και εμφανίζονται σε μας με τον τρόπο που εμφανίζονται τα συγκεκριμένα προβλήματα).  

Αν όμως «βυθιστούμε» σε μας, (σαν να είμαστε μόνοι επάνω στη Γη, και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήσει), τότε είναι που «αναλαμβάνουμε» πραγματικά την κατάσταση μας σαν Αυτόνομα, Ανεξάρτητα, Αυτοσυνείδητα όντα, και Γινόμαστε Έτοιμοι, να αντιμετωπίσουμε πραγματικά τον Εαυτό μας, και τα ουσιαστικά μας εμπόδια…

Έχουμε μάθει να στηριζόμαστε όλη μας τη ζωή και συνεχώς σε κάτι, ή σε κάποιον έξω από εμάς. Αυτή είναι και η πηγή όμως τελικά των περισσοτέρων «προβλημάτων» μας. Γιατί η αναζήτηση «στήριξης» από έξω, στερεί από τον Εαυτό μας ουσιαστικά,…… τον Εαυτό μας. Και τι είμαστε; Δεν Είμαστε…

Γιατί «ποτέ δεν μάθαμε» να εμπιστευόμαστε τη δίκη μας σκέψη, τα Ατομικά μας πιστεύω, τα θέλω μας, ή τις νέες λύσεις και ωθήσεις που είναι εντελώς έξω από οτιδήποτε γνωρίζουμε μέχρι τώρα, και «εμφανίζονται» τελικά, (αν παρατηρήσουμε) από το «πουθενά», κάθε φορά που βρισκόμαστε σε αδιέξοδα. Εκεί όμως, είναι η Δύναμη μας. Ή μάλλον, σε τέτοιες στιγμές μας δίνεται η δυνατότητα, να «δούμε» τη Δύναμη μας, η οποία εμφανίζεται, αν εφαρμόσουμε πράγματα, που δεν έχουμε δει ποτέ ξανά να έθεσε ποτέ άλλος άνθρωπος σε εφαρμογή. (Τουλάχιστον δεν μας έχουν γίνει γνωστά). Με έναν τέτοιο τρόπο όμως, (σε φάσεις χαρακτηριζόμενων «δύσκολων» στιγμών μας που παρουσιάζονται στη ζωή μας τα «προβλήματα» ή τα «αδιέξοδα»), είναι η ευκαιρία της Ωρίμανσης μας, της Ανεξαρτητοποίησης, της Αυτάρκειας, της Ελευθερίας μας.

Όμως, θα χρειαστεί για να ακολουθήσουμε «όσα μας βγαίνουν», να γίνουμε Αυτόνομοι.

-Να «αναλάβουμε» την ευθύνη των αποφάσεων μας.

-Να αναλάβουμε το κάθε νέο σχέδιο που σκεφτόμαστε, όπως και τις συνέπειες τις οποίες θα φέρει όταν το θέσουμε σε εφαρμογή.

-Να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι τους Νόμους της ζωής μας.

-Να αναλάβουμε εξολοκλήρου την υπευθυνότητα μας ως προς την κάθε μας «νίκη», όπως και για όλες τις «ήττες» τις οποίες έχουμε στη ζωής μας. Δεν θα μπορούμε πια να πούμε πως φταίει κάποιος άλλος, που ας πούμε μας κορόιδεψε, ή μας παρέσυρε…. Αυτό, ανέκαθεν μας βόλευε περισσότερο, από το να εργαστούμε σοβαρά και Ατομικά με μας…

-Να «ξεφύγουμε» από το «κοινωνικό», «οικογενειακό», «ηθικό» στάτους της ζωής που είχαμε μέχρι τώρα, (και δειλιάζαμε απέναντι τους, ή βολευόμασταν), μια και δεν γνωρίζαμε (θεωρητικά) με τι θα μπορούσαμε να τα αντικαταστήσουμε.

Θα θέλαμε, κάθε τι το νέο στη συνείδηση μας ως παρουσίαση λύσης, να έχει έτοιμες «οδηγίες χρήσης». Δηλαδή εγγυήσεις, ώστε να το ακολουθήσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως όταν αναδύεται από μέσα μας κάτι τέτοιο, δεν έχει καμία εγγύηση μέσα του. Εμφανίζεται μόνο ως τάση, ή ως προτροπή.

Μήπως γιατί εμείς οι ίδιοι χρειάζεται να το χτίσουμε;

Μήπως, γι’ αυτό μας δίνεται μόνο η αρχή; Γιατί χρειάζεται να «εργαστούμε» εμείς οι ίδιοι με αυτό; 

Ή μήπως, γιατί θέτοντας σε εφαρμογή πράξεις, αντίθετες προς όλες τις ελλειμματικότητες μας, (που νομίζουμε πως έχουμε), διαπιστώνουμε πως «αντιμετωπίζοντας» τα πάντα, οι ελλειμματικότητες παύουν να μένουν σε ύπαρξη, γιατί έχουν μεταμορφωθεί;

Εκεί λοιπόν είναι που χρειάζεται η Πίστη, και η Τόλμη μας. Αν μας λένε κάτι αυτές οι λέξεις…

Γιατί μάθαμε, να παίρνουμε «έτοιμη τροφή», σε όλα τα επίπεδα στη ζωή μας, οπότε, και η αντιμετώπιση των προβλημάτων μας, πάλι, προσδοκάμε να είναι μία έτοιμη συνταγή, την οποία θα ακολουθήσουμε.

Αν όμως, ακριβώς τις στιγμές που έχουμε ανάγκη από τους άλλους, (και τις στάνταρτ ιδέες περί σωστού και λύσεων τι οποίες ήδη τελικά γνωρίζουμε),  «αναγκάσουμε» τον εαυτό μας να μείνει μόνος, και να πάρει το χρόνο του, συμβάλει όλο αυτό σε κάτι μαγικό….

Δεν μιλώ για το άλλο που συνήθως κάνουν οι άνθρωποι, δηλαδή το να «κλείνονται» στον εαυτό τους και να «κλαίνε τη μοίρα τους», μη έχοντας διάθεση να συναντήσουν κανέναν.  Γιατί αυτό είναι πως έχουν απλά αφεθεί «στη μοίρα τους», (ή αλλιώς στη «μαυρίλα»), παρέα με την απογοήτευση, έχοντας ως Νοητικό δεδομένο, πως δεν υπάρχει καμία λύση γι’ αυτούς. Καμία ελπίδα….  Αυτό αφορά «πλήρη εγκατάλειψη», και ισοδυναμεί με ένα είδος αυτοκτονίας… Δε μιλώ λοιπόν γι’ αυτό.

Μιλώ, για μία «ηθελημένη» απόσυρση από το εξωτερικό περιβάλλον, οποιασδήποτε πηγής του περίγυρου μας, η οποία θα μπορούσε να μας επηρεάσει στο οτιδήποτε. Όπως, και για τη «δημιουργία» ενός σκηνικού που θα επιτρέψει τη γαλήνεψη μας, και όχι την ώθηση σε καταθλιπτικές καταστάσεις. Ένα ήρεμο περιβάλλον, χαμηλή μουσική, μία βόλτα στη φύση  ίσως…

Σε αυτό το σκηνικό, φέρνουμε μπροστά μας την κατάσταση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ξεδιπλώνοντας όμως, όχι μόνο το πρόβλημα, αλλά και τη «δική μας θέση» και στάση σε αυτό. Τη «βαρύτητα» που έχει για μας. Όπως, και ποια εσωτερικά ζητήματα είναι αυτά που «αγγίζει»…

-Αν εμπλέκει κι άλλους που «περιμένουν» να κάνουμε γι’ αυτούς «συγκεκριμένα» πράγματα.

-Αν αφήνουμε, να «μας πιέζουν» αυτοί οι άλλοι, για πράγματα που «δεν θέλουμε» να κάνουμε. (Ενώ αφορούν αποκλειστικά εμάς, και τη δική μας ζωή).

-Αν οι ίδιοι κολλάμε σε κάτι, και τι είναι αυτό στην ουσία του. Συναισθηματικά, νοητικά. Όπως, ακόμα και συνειδητοποιήσεις του αν τελικά «επιμένουμε» για πράγματα που δεν πάνε από την αρχή, (όπως θα μας βόλευε να πάνε), αλλά εμείς τα πιέζουμε...

-Αν αφορά ένα στοίχημα μέσα μας που μετρά την αξία μας, οπότε τώρα που προέκυψε το συγκεκριμένο θέμα χάνεται η εικόνα μας, όπως και ότι για μας ήταν σημαντικό (θεωρούμε) στον εαυτό μας, χάνεται τώρα κι αυτό, και μας πιάνει πανικός…

-Αν το όλο θέμα απλά μας χαλά την ησυχία….

Όπως και βρίσκουμε, τι θέλουμε εμείς πραγματικά.

Και κοιτάμε, τα σημερινά δεδομένα. «Ανοίγουμε» τον εαυτό μας. Κοιτάμε εκεί, με τι θα ήμασταν οι ίδιοι πραγματικά καλά. Δηλαδή, διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τα πρέπει, από τους άλλους, από όλα τα δεδομένα, κι από το ίδιο το πρόβλημα.

Η ουσία είναι, (και βγαίνει βέβαια και αυτό το συμπέρασμα από τα παραπάνω), να δούμε «καθαρά» τη διάσταση του θέματος που μας απασχολεί, όπως και τη δική μας θέση, άσχετα αν την επικροτούμε ή την καταδικάζουμε. Η ουσία είναι να τη δούμε…

Τότε, θα συμβούν τα εξής, αν πάμε βαθιά μέσα μας, και είμαστε απόλυτα ειλικρινής:

Είτε θα διαπιστώσουμε πως δεν έχουμε πραγματικά κανένα θέμα που χρειάζεται να μας απασχολεί, (με λίγα λόγια βλέπουμε στη «σωστή» τους διάσταση τα πράγματα, μια και μόνο ο σωματικός θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, τελεσίδικος, και το δυνατότερο όλων, αλλά όχι θέμα  που επί του παρόντος μπορεί να αναλυθεί),

είτε θα αναλάβουμε την ευθύνη μας, και θα κάνουμε όλα όσα «αποφεύγαμε τόσο καιρό», (γιατί δεν είχαμε καμία όρεξη να ασχοληθούμε), αλλά απ’ ότι δείχνουν μόνα τους τα πράγματα, αν δε τα κάνουμε, δεν θα βρούμε ησυχία, μια και θα επαναλαμβάνεται συνεχώς αυτή «η πίεση» της μη απόφασης του «να πάρουμε πάνω μας το θέμα» ώστε να το λύσουμε (μια και μπορούμε), οριστικά και ολοκληρωτικά,

είτε, θα μας έρθουν λύσεις εντελώς έξω, απ’ όλα όσα γνωρίζουμε.

Σε αυτήν την τελευταία περίπτωση, αυτό είναι που «πρέπει» και να ακολουθήσουμε. Όχι όμως με την έννοια του «πρέπει» των ανθρώπων, αλλά με την έννοια του «πρέπει» της καρδιάς μας…   

Εκεί, ανοίγονται «νέα» μονοπάτια για μας. Νέα, γιατί (ίσως), κανείς δεν τα ακολούθησε ποτέ. Που είναι, εντελώς έξω και από τη δική μας σκέψη, και από το σκεπτικό, όλων των δεδομένων που  γνωρίζουμε πως έχει η ανθρώπινη κοινωνία στην οποία ζούμε.

Θα χρειαστεί λοιπόν τότε, να «διεκδικήσουμε», τη δική μας, μοναδική θεώρηση για τα πράγματα. Καί από το κομμάτι σε μας «που αμφισβητεί συνεχώς» και πάντα «μας εναντιώνεται», καί από το περιβάλλον, που πιθανόν το ξεβολεύουμε με τις «ιδέες» μας.

Θα χρειαστεί επίσης, να ακολουθήσουμε όσα σκεφτήκαμε κάνοντας τα πράξη, άσχετα αν ακόμα κι εμείς, τα θεωρήσαμε (αρχικά) παράλογα, ή ακόμα και αδύνατα…

Η πράξη είναι αυτή όμως τελικά που θα μας δείξει, (εκ του αποτελέσματος), αν, και κατά πόσο ήμασταν σωστοί. (Για μας). Εκεί λοιπόν, (στην πράξη), διαπιστώνουμε, πως ως δια μαγείας, το θέμα μας «ξεφουσκώνει», ή, «λύνεται» ακόμα και εντελώς. Και μένουμε έκπληκτοι ακόμα και οι ίδιοι, μια και όταν το κάναμε πράξη, είχαμε ένα τεράστιο χτυποκάρδι για το τι μπορεί να συμβεί…. Όμως, το αντιμετωπίσαμε τελικά…

Αυτό όμως, (το ότι ακούσαμε και θέσαμε σε πράξη κάτι αρχικά χαρακτηριζόμενο παράλογο), είναι που μας δίνει το «θάρρος», να γνωρίζουμε πια, (ή να αρχίζουμε να πιστεύουμε), πως τα θέματα μας, όλα, είναι δική μας υποχρέωση και κανενός άλλου, και πως μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τα «λύσουμε» με τον ιδανικότερο τρόπο, ακούγοντας, ότι μας δώσει ο Εαυτός μας ως λύση, άσχετα αν διστάζουμε, ντρεπόμαστε, κολλάμε, ή τρέμουμε απ’ το φόβο μας...

Γιατί τελικά, όλες τις συνέπειες των αποφάσεων μας, μόνο οι ίδιοι τις «λουζόμαστε». Διότι  ακούγοντας μια ζωή άλλους, (που μας είπαν τη «γνώμη» τους για το πρόβλημα μας), οι ίδιοι μετά την «τόμπολα», γύρισαν ασφαλείς στο σπίτι τους και ήταν μια χαρά. Εμείς «μπλέξαμε» σε περιπέτειες, και πολλές φορές σε καταστάσεις χειρότερες του προβλήματος μας, γιατί «ακολουθήσαμε» αυτά που μας είπαν, που «σαν κουτάβια» τρέξαμε να τα κάναμε πράξη…

Πρέπει, (το πρέπει της καρδιάς), μόνο τον Εαυτό μας να «ακούμε» για θέματα που μας αφορούν. Ούτε τους φίλους, ούτε τους συντρόφους, ούτε τους γονείς, ούτε το κοινωνικό, ούτε το ηθικό, ούτε το θρησκευτικό, ούτε το πολιτικό κατεστημένο. Όταν οι αποφάσεις μας δεν είναι δικές μας, αλλά παρ’ όλα αυτά τις ακολουθούμε, σημαίνει πως και η ζωή μας, δεν είναι δική μας. Έχουμε «δωρίσει» όλο τον Εαυτό μας στα χέρια των άλλων. Και τι κάναμε; Χάσαμε, (αν και ποτέ τελικά δεν είχαμε), τον ίδιο τον Εαυτό μας…

«Χατίρια», σε κανέναν δεν σηκώνουν οι αποφάσεις μας για μας. Κι αυτό, γιατί ακόμα και καλή διάθεση να υπάρχει από τους άλλους, αν η λύση δεν είναι δική μας, δεν είμαστε εμείς. Γινόμαστε και φερόμαστε, σαν κοπάδι, (στη συνείδηση), και όχι ως Αυτόνομη, Αυτοσυνείδητη οντότητα, που πραγματικά Είμαστε.

Αν δεν κάνουμε πράξεις ηρωικές, δεν γινόμαστε ήρωες.

Αν δεν εργαστούμε με καλοσύνη, δεν γινόμαστε καλοί.

Αν δε «εκπαιδευτούμε» στην Αυτάρκεια, την Αυτοδυναμία, την Αυτονομία, ποτέ δεν θα γίνουμε, ούτε Αυτάρκεις, ούτε Αυτοδύναμοι, ούτε Αυτόνομοι.

Αν δεν «αναδυθεί» η Αυτοπεποίθηση, η Εμπιστοσύνη, και η Πίστη από μέσα μας με Βούληση, θέτοντας τον Εαυτό μας στο ολοκληρωτικό άφημα στην κάθε μία από αυτές τις Ενέργειες, ποτέ δεν θα τις αποκτήσουμε ως Δυνάμεις, τις οποίες να είμαστε τελικά και στη θέση του να τις χειριστούμε.

Γιατί οι Ατομικές μας αποφάσεις, (από την πιο μικρή, μέχρι και αυτή που θα καθορίσει την κάθε μας συνέχεια, που μπορεί να ανατρέψει και τα πάντα στη ζωή μας), όπως και οι πειραματισμοί μας με αυτές τις Δυνάμεις, καθώς και οι επιλογές, μαζί με τις συνέπειες που φέρνουν όλα αυτά, είναι που τελικά μας ωριμάζουν. Είναι που μας κάνουν να αντιλαμβανόμαστε ποιοι Είμαστε, όπως και τι εκδήλωση «επιλέγουμε» να έχουμε, ώστε να συνειδητοποιούμε κάθε μέρα και πιο πολλά, από αυτά που φέρουμε... Κρατώντας στάνταρντ, γνωστές συμπεριφορές εκ του ασφαλούς, όλα τα αποτελέσματα στη ζωή μας, θα είναι εξίσου βαρετά, όπως φτάσαμε (πολλοί), να είμαστε και οι ίδιοι. Σαν την επανάληψη μιας ταινίας που παίζει ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να αλλάζει φυσικά το τέλος της...

Η ολοκλήρωση μας, έρχεται όταν βασιζόμαστε, και επιτρέπουμε να εξαρτόμαστε μόνο από εμάς στη ζωή μας, και από κανέναν άλλον. Έτσι μόνο είναι δυνατόν να βιωθεί η Ανεξαρτησία, καθώς και η Πραγματική Ελευθερία, για την οποία ενώ έχει γίνει πολύς λόγος, ελάχιστοι είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται την ουσία της...

Αποφασίζουμε για μας λοιπόν, μόνο εμείς οι ίδιοι. Και δεν αφήνουμε κανέναν άλλον να δρα, μέσα από εμάς, νομίζοντας πως είμαστε εμείς αυτοί που αποφασίζουν. Και μέσα από την κάθε απόφαση μας στα προβλήματα που μας απασχολούν, (λύνοντας τα μόνο οι ίδιοι), και κάνοντας «πράξη» την κάθε μας απόφαση, είμαστε κάθε φορά πιο πέρα από εκεί που ήμασταν σε κάθε μας πριν, και «εμπλουτιζόμαστε» σε (Βιωμένη πια) Γνώση, Αυτάρκεια, Δύναμη, Εμπιστοσύνη, Πίστη, Ελευθερία… Γινόμαστε και δρούμε,  Αυτόνομα.