Πολλές φορές έχουμε την απορία,
πότε «μιλά ο Εαυτός μας» μέσα μας, και πότε το μυαλό μας, ή κάποιο εγώ… (από τη
«λεγεώνα» που χτίσαμε για να προστατευτούμε όλα τα χρόνια της ζωής μας, ώστε να
«μη μας ρίχνουν» οι άλλοι, σε αυτόν τον απειλητικό κόσμο που βρισκόμαστε…)
Η ίδια η απορία όμως (του πότε
«μιλά» ο Εαυτός μας), γεννιέται από το μυαλό. Ας ξεκαθαρίσουμε λίγο τα
πράγματα…
Κάθε «αρχική» τάση, ώθηση,
σκέψη, συναίσθημα για να κινηθούμε, ή να στραφούμε προς κάποια κατεύθυνση,
είναι πάντα του Εαυτού. ΠΑΝΤΑ!
Αμέσως μετά όμως από αυτήν την
τάση, «μπαίνει» το μυαλό, (εξαιτίας των εγώ μας), το οποίο πλάθει τα σενάρια,
που αυτά τελικά μας δυσκολεύουν τη ζωή.
Να το κάνω αυτό;
Πώς να το κάνω;
Μη νομίζουν αυτό οι άλλοι, μη
νομίζουν το άλλο….
Κι αν φανώ κορόιδο;
Κι αν μετά ερωτηθώ για εκείνο;;
Σενάρια, σενάρια, σενάρια….
Το θέμα είναι, ότι ποτέ δεν
κάνουμε αυτό που θέλει πράγματι η καρδιά μας, κι αν ακόμα το κάνουμε, είναι
τόσο παραποιημένο να μη φανούμε «κάπως», που αντί να εκφράσουμε ειλικρινέστατα
την Αλήθεια μας, τα συναισθήματα μας, τον Εαυτό μας…, φτάνουμε να φέρουμε
τελικά, ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θα «δημιουργούσαμε», αν
κάναμε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: Αν εκφράζαμε απλά ότι «μας έρχεται».
Ακριβώς όπως μας έρχεται. Χωρίς πως, τι, γιατί… Χωρίς να γνωρίζουμε ούτε οι
ίδιοι τι ακριβώς είναι αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε. Απλά, ήρεμα, καθαρά,
ανοίγουμε το στόμα, (με την προσοχή στην Αλήθεια της καρδιά μας), και μιλάμε…
Ή, απλά αγκαλιάζουμε. Ή, κοιτάμε, μεταφέροντας με το βλέμμα μας όλη την ουσία…
Ο Εαυτός, ΠΑΝΤΑ, εκφράζεται στο
παρόν. ΜΟΝΟ. Ούτε αναδρομικά, ούτε στο μέλλον. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο
έχουμε το υλικό σώμα μας, όπως και τις συνοδευτικές με αυτό αισθήσεις. Τις
γνωστές πέντε αισθήσεις μας. Για έκφραση από τη μια, και απορρόφηση, ή βοήθημα
για συνειδητοποιήσεις, (εσωτερικεύοντας) από την άλλη.
«Οι σκέψεις» οι δικές μας
λοιπόν είναι «ο μόνος ένοχος» για όλα τα σενάρια. Που τις περισσότερες φορές,
(για να μην πω όλες), δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το τι σκέφτεται τελικά ο
κάθε άλλος, οι γύρω μας, ή το ποια είναι η γνώμη τους για μας. «Οι δικοί μας»
φόβοι, ενοχές, ανασφάλειες, αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, κριτική του ίδιου
του εαυτού μας στον εαυτό μας, κλπ, βγαίνουν στην επιφάνεια, που αντί σε όλα τα
παραπάνω να δώσουμε την προσοχή μας ώστε να τα αναγνωρίσουμε, να τα
συνειδητοποιήσουμε για να ελευθερωθούμε, κάνουμε για άλλη μια φορά τον εαυτό
μας «να πιεστεί», να «δειλιάσει», να «κρυφτεί», αντί να αντικρίσει κατάματα την
Αλήθεια της καρδιάς μας… Και τι γίνεται; Έχοντας όλη αυτή τη διστακτική,
φοβική, μη σταθερή και συνειδητοποιημένη στάση, σαφώς και θα «έλξουμε», ακριβώς
όλα αυτά που φοβόμαστε. Άρα, και ανθρώπους ασυνείδητους (σαν εμάς), με το
παραμυθάκι να δουλεύει απόλυτα υπέρ του βασανισμού μας.
Εμείς οι ίδιοι πρέπει να
σπάσουμε αυτό το φαύλο κύκλο των επαναλήψεων και προβληματικών καταστάσεων. Κι
ο μόνος τρόπος, είναι με το να «αλλάξουμε» κάτι μέσα μας. Να βγει, ένα νέο
στοιχείο. Μια απορία. Σαν αυτή, του αν είναι όντως τα πράγματα έτσι όπως τα
πιστεύουμε… Πολλές φορές, (όσο κι αν
αυτό μας φαίνεται απίστευτο), μια τέτοια απορία, είναι αρκετή για να ανατρέψει
όλη μας τη ζωή… Είναι αρκετό, ακόμα κι ένα απειροελάχιστο πετραδάκι, για να
κινήσει μια τεράστια χιονοστιβάδα, όταν έρθει η ώρα της… Η δική μας βούληση, θα φέρει λοιπόν μαγικά στη ζωή μας μία νέα
γνωριμία, ή τους ιδανικούς ανθρώπους που θα «πιάσουν» στον αέρα, αυτό το «νέο»
στοιχείο που «ενεργοποιήσαμε. (Το πετραδάκι…) Ακόμα κι αν δεν το
συνειδητοποιούμε. Ειδικά τότε. Απλά, θα κάνει τη δουλειά του...
Η ουσία είναι αλλού. Στο ότι η
Ψυχή μας, είναι αυτή που θα ανοίξει αυτόματα νέα μονοπάτια, συμβατά με τον
τομέα που εμείς ερεθίσαμε. Έχετε ποτέ σκεφτεί, πόσες φορές στη ζωή σας
πραγματοποιήθηκε κάτι, που απλά είπατε μέσα σας: «Πως άραγε θα ήταν αυτό;». Η Ψυχή, είναι μόνιμα ανοιχτή στο νέο. Και
λειτουργεί σε αυτό άμεσα. Εκεί που δεν «εμφανίζεται», είναι στις λιμνάζουσες
καταστάσεις, και στα «τακτοποιημένα». Στα βολέματα. Γιατί; Γιατί εκεί δεν
υπάρχει ζωή. Είναι απλά τα πάντα ομορφοποιημένα εξωτερικά, όμως μέσα, όλα είναι κουκουλωμένα, καταπιεσμένα,
άρρωστα, νεκρά…
Μην παραπονιόμαστε λοιπόν για
τον περίγυρο μας. Είναι απόλυτα συμβατός με αυτό που έχουμε οι ίδιοι μέσα μας.
Στα εσωτερικά πεδία, έλκονται πάντα τα όμοια μεταξύ τους. Στο εξωτερικό, τα
αντίθετα.
Αν η προσοχή μας, και η
συνειδησιακή θέση στην οποία λειτουργούμε είναι προσανατολισμένη μέσα μας,
τότε, θα έχουμε κοντά μας, ανθρώπους ομοικραδασμικά, με τις ίδιες με μας
ποιότητες. Ανθρώπους, προσανατολισμένους στο Είναι… Στην Αγάπη. Στην ομορφιά…
Εξωτερικά, σαφώς και θα έλκουμε κατά βάση ανθρώπους του αντίθετου φίλου
περισσότερο, (εξαιτίας της αντίθετης ενέργειας που φέρουμε λόγω του πόλωσης
τους υλικού σώματος μας για να βρισκόμαστε εδώ, σε αυτό το πεδίο), αλλά από
εκεί και πέρα, ή θα τραβάμε αυτούς που μέσα τους δεν έχουν (ακόμα) ανακαλύψει
το βαθμό εσωτερικότητας που ανακαλύψαμε οι ίδιοι, (άρα κατά κάποιον τρόπο τους
δίνεται η ευκαιρία μέσα από μάς, να στραφούν προς τον εαυτό τους), ή ακριβώς
αντίθετους ανθρώπους από εμάς, είτε για να δούμε τις ατέλειες που ακόμα δεν
έχουμε αναγνωρίζει οι ίδιοι ώστε να τις δούμε κατά πρόσωπο και να τις
«τακτοποιήσουμε», είτε, (αν βρισκόμαστε ακόμα πιο πέρα), γιατί το Φως, έλκει το
σκοτάδι…, κι αυτό, είναι Νόμος…
Αν η προσοχή μας από την άλλη,
και η συνειδησιακή μας κατάσταση αντίστοιχα, βρίσκονται στο υλικό σύμπαν μόνο,
τότε θα τραβάμε, ανθρώπους με προβλήματα ηθικής, κανόνων, ορίων, τους οποίους
κι όλας θα κατηγορούμε πως μας καταπιέζουν, ή μας ρίχνουν. Αυτό φυσικά γιατί η
δική μας εσωτερική λειτουργία είναι ακριβώς έτσι…
Κάπου κάπου βέβαια, θα
εμφανίζονται και κάποιοι άλλοι άνθρωποι κοντά μας, που θα μπορούσαμε μέσω αυτών
να αναγνωρίσουμε πράγματα μέσα μας για μας ώστε να «ξυπνήσουμε»… Φυσικά, ίσως,
(ανάλογα την τάση μας για ξύπνημα), να μην μπορούμε πολλές φορές καν να τους
δούμε, μια και θα μας είναι αόρατοι,
όταν μέσα μας, τίποτα δεν ερεθίζεται κοινό με αυτούς…
Η ουσία πάντως είναι, πως το
«έξω», αντικατοπτρίζει το πώς είμαστε μέσα μας. ΠΑΝΤΑ. Γι’ αυτό αν κάτι δεν μας
αρέσει στη ζωή μας χρειάζεται να ξεκινήσουμε από εμάς τους ίδιους, κι όχι τις
«λύσεις» να τις αναζητάμε στους άλλους. Έξω…
Οπότε για κάποιους, που θεωρούν
πως ζουν «εσωτερικά» και είναι ανεπτυγμένοι, ή Πνευματικοί άνθρωποι, αλλά η
οικογένεια τους είναι πάντα τσακωμένη, ή ο γείτονας τους σατράπης και «κάθαρμα»
μαζί τους, ή έχουν γενικότερα προβλήματα με «πολλούς» από τους ανθρώπους στο
περιβάλλον τους, μάλλον εθελοτυφλούν, και ζουν σε έναν ονειρικό κόσμο, που τους
βοηθά να κάνουν «απόδραση» από την εξωτερική τους πραγματικότητα που αδυνατούν
να αντιμετωπίσουν…
Μόνο σε μία περίπτωση μπορεί να
ισχύει αυτό: Όταν κάποιο άτομο είναι στο μεταίχμιο της μετάβασης του. Δηλαδή,
όταν έχει βρει την Αλήθεια για τον Εαυτό του, και κάνει τον αγώνα του με τα εγώ
του, για να εξωτερικεύσει στο περιβάλλον της ζωής του, το νέο πρόσωπο (για τους
άλλους), που δεν γίνεται (φυσικά) αποδεκτό… (Μια και άλλα είχε συνηθίσει στους
πάντες γύρω του να είναι, και τώρα τους «ξεβολεύει»…)
Πρέπει λοιπόν, να
συνειδητοποιήσουμε, πως αν «θέλουμε να πείσουμε» κάποιον για κάτι που είμαστε,
όλες μας οι πράξεις, οι ενέργειες, το Είναι μας ολόκληρο, θα πρέπει να το
αντικατοπτρίζει. Αν άλλο έχουμε μέσα μας, και άλλο θέλουμε να «δείξουμε», αυτό,
ποτέ δεν πιάνει… Ειδικά αν δεν «έχουμε ιδέα» πως ο μοναδικός σαμποτερ της ζωής
μας είμαστε οι ίδιοι, εξαιτίας του μυαλού μας.
Το θέμα είναι, (κι έτσι ΜΟΝΟ
έρχεται η απελευθέρωση, να βγάζουμε προς τα έξω, (ο τρόπος, δεν έχει καμία
σημασία), αυτό, που πράγματι θέλουμε. Χωρίς να δίνουμε καμία σημασία ούτε για
τις συνέπειες, ούτε για το μετά…
Πότε επιτέλους θα πάψουμε να
ζούμε στο μέλλον, ώστε να μάθουμε πως το τώρα, είναι η μοναδική περιουσία μας;
(Αυτό που περί- έχει, ή φέρει την ουσία μας…;)
Μόνο στο τώρα η ζωή μας
χαμογελά.
Μόνο τώρα μπορούμε να
κινηθούμε.
Μόνο τώρα έχουμε την ευκαιρία
να «ξεμπροστιάσουμε» τον σατράπη μέσα μας, που οι ίδιοι του δώσαμε το δικαίωμα
να μας ελέγχει, να μας πιέζει, να μας βασανίζει…
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως
είμαστε δύο μέσα μας, ποτέ μα ποτέ, ούτε γαλήνη θα βρούμε, ούτε ευτυχία θα
ζήσουμε. Δεν θα ξέρουμε καν τι σημαίνουν…
Ο ένας μέσα μας είναι ο Εαυτός,
(αυτό που λέμε καρδιά μας), που «δεν δίνει δεκάρα» για κανέναν, όταν εκφράζει
συναισθήματα κι Αλήθειες, και είναι αυτός που μας «ωθεί» να κινούμαστε στην
βίωση την Μοναδικότητας που Είμαστε.
Ο άλλος (μέσα μας), είναι «το
μυαλό μας», και τα χιλιάδες εγώ, (η λεγεώνα), που μας κινεί με τα «πρέπει», τα
«όρια», αυτά «που κάνουν οι άλλοι», αυτά που «είναι τα σωστά»…
Αν δεν ξεχωρίσουμε, και δεν
αναγνωρίσουμε αυτά τα δύο μέρη μας, (που το ένα είναι η λεγόμενη προσωπικότητα,
απόλυτα βασισμένη στο υλικό μας σώμα, και το άλλο η Αλήθεια του Είναι μας), δεν
δυνάμεθα να «παλέψουμε» για να ζήσουμε Πραγματικά, αλλά αντίθετα, θα παλεύουμε
με τα πράγματα, τις καταστάσεις, και όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω μας… Σαν
αποτέλεσμα, να «ζούμε» συνεχώς, έξω από τον Εαυτό μας και την Αλήθεια μας…
Όταν είμαστε γαλήνη, ζούμε
γαλήνη.
Όταν είμαστε ισορροπία, έχουμε
ισορροπία.
Όταν είμαστε Αγάπη,
πλημυρίζουμε.
Όταν γνωρίζουμε την
Πραγματικότητα μας, κανείς και τίποτα, δεν μπορεί να μας βάλει στη δική του.
Όταν είμαστε Ζωή, η Ζωή μας,
απλά ρέει…
Μπλοκάρισμα; Ποιο μπλοκάρισμα;
Ξέρει κανείς να μπλοκάρει το νερό μιας πηγής που ρέει, από μια πέτρα που του
κόβει το δρόμο; Εκτός, κι αν έχουμε ταυτιστεί με την πέτρα… Και μια ζωή, μόνο
«νομίζουμε»…
