Η ΘΕΟΣΟΦΙΚΗ ΜΥΗΣΗ

Το Ιδρυτικό Κείμενο της Θεοσοφικής Εταιρείας, συντάχθηκε κι εγκρίθηκε στην Νέα Υόρκη, 30 Οκτωβρίου του 1875, από τους Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, Συντ/χη Χένρι Στηλ Όλκοττ, Γουίλιαμ Τζατζ, κι άλλα 13 πρόσωπα..., και θεωρήθηκε επίσημος οργανισμός στις 17 Νοεμβρίου του 1875, μετά την εναρκτήρια ομιλία του Όλκοττ…

Εξαρχής η Εταιρεία οργανώθηκε σε τρεις Κύκλους: Έναν Εξωτερικό, ένα Μεσωτερικό, κι έναν Εσωτερικό…, που σχετίζονταν άμεσα με τους Σκοπούς της Εταιρείας.

Το Καταστατικό της Εταιρείας, πήρε την τελική μορφή του το 1896, κι εκεί διατυπώθηκαν οι Τρεις Σκοποί της Εταιρείας με ξεκάθαρο τρόπο:

1. Σχηματισμός ενός πυρήνα Παγκόσμιας Αδελφότητας της ανθρωπότητας, χωρίς διάκριση φυλής, θρησκείας, φύλου, κοινωνικής τάξης και χρώματος.

2. Ενθάρρυνση της συγκριτικής μελέτης των θρησκειών, της φιλοσοφίας και της επιστήμης.

3. Έρευνα των ανερμήνευτων νόμων της Φύσης, και των κρυμμένων δυνάμεων του ανθρώπου.

Έτσι η Θεοσοφική Εταιρεία στην τελική μορφή της, είχε ένα Εξωτερικό Τμήμα με Πρακτικό Στόχο την Αδελφότητα των Ανθρώπων, κι ένα Εξωτερικό Θεωρητικό με Εργασίες πάνω στην Θρησκεία και τα θρησκεύματα, την Φιλοσοφία, και την Αυτογνωσία, που γίνονταν στις Θεοσοφικές Στοές…, και ένα Εσωτερικό Τμήμα, όπου οι Θεόσοφοι Εργάζονταν μέσω των Πέντε Μυήσεων για την Πραγμάτωση της Ύστατης Πραγματικότητας…

Στις Θεοσοφικές Στοές, υπήρχε εξαρχής Πλήρης Ελευθερία στην Έρευνα και στην Μελέτη των θρησκειών.

Η Συγκριτική Μελέτη των θρησκειών ήταν πάντα Αντικειμενική, και δεν προχώρησε ποτέ σε βάρβαρο συγκρητισμό, σε αυθαίρετη σύνθεση διαφόρων παραδόσεων…

Η Ουσία όλων των θρησκειών αναζητήθηκε στον υπέρτατο στόχο τους, δηλαδή στην Προσέγγιση (Βίωση, Πραγμάτωση) της Υπέρτατης Πραγματικότητας, κι όχι σε διανοητικές περιγραφές της Πραγματικότητας, ή σε εξωτερικές εκφράσεις και δραστηριότητες.

Έτσι η Αλήθεια, (η Βιωματική Αλήθεια), θεωρήθηκε σαν η Ουσία της Θρησκείας, σαν η Αληθινή Θρησκεία:
«Δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη της Αλήθειας».

Με αυτό το «πνεύμα» μελετώνται οι θρησκείες… Βεδάντα, Βουδισμός, Ζαϊνισμός, Ταοϊσμός, Κομφουκιανισμός, Ζωροαστρισμός, Ελληνική Φιλοσοφία, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός, Βαχάϊ, κλπ.

Βεβαίως, στους Κόλπους της Θεοσοφικής Εταιρείας, διατυπώνονται «προσωπικές απόψεις» για τις θρησκείες, αλλά αυτά δεν αποτελούν επίσημη θέση της Εταιρείας, (γιατί δεν υπάρχει επίσημη θέση), αλλά μόνο «προσωπικές απόψεις».

Η «Επίσημη Αντίληψη για την Πραγματικότητα» της Θεοσοφικής Εταιρείας, πηγάζει από το Έργο της Μπλαβάτσκυ, το οποίο θα έπρεπε «κάποιοι» να προσεγγίζουν με σεβασμό και προσοχή…. Στηρίζεται κυρίως στην Βεδαντική Αντίληψη. Χρησιμοποιεί Όρους της Ελληνικής Φιλοσοφίας, κι αναφέρεται και σε Βουδιστικές Αντιλήψεις, καθώς και στην Καμπαλιστική Κοσμοθεώρηση… Σε τελευταία ανάλυση, η Πραγματικότητα που επιχειρείται να «περιγραφεί», είναι η Μία Μοναδική Πραγματικότητα, κι όλες οι θρησκείες για Αυτή την Πραγματικότητα μιλούν, και λίγο πολύ έχουν παρόμοιες προσεγγίσεις.

Υπάρχει ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ, ΡΙΖΑ ΤΩΝ ΟΛΩΝ, από την Οποία τα Πάντα Προέρχονται, και στην Οποία Όλα θα Επιστρέψουν στο τέλος του μεγάλου κύκλου της ύπαρξης.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ, Είναι Ταυτόχρονα και ΜΗΔΕΝ και ΕΙΝΑΙ, κι η ΕΜΜΕΣΗ ΑΙΤΙΑ της Δημιουργίας και της εξέλιξης.

Από ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΡΟΣΙΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ, Πηγάζει ο ΛΟΓΟΣ που Αποτελεί την Πηγή της Αντικειμενικής κι Υποκειμενικής Εξέλιξης.

Ο ΛΟΓΟΣ, σε Τρία Επίπεδα Εκδήλωσης, Αποτελεί την Μετάβαση από το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ στο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ.

Γίνεται αναφορά σε ΤΡΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ, (που αναγνωρίζονται κι έχουν ιδιαίτερες ιδιότητες), αλλά σε Αυτό το Πεδίο Εκδήλωσης, Υπάρχει και Βιώνεται Ενότητα της Ύπαρξης, και δεν πραγματοποιείται διαχωρισμός ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ - ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ.

Είναι Ακριβώς στο Κατώτερο Πεδίο Ύπαρξης, το ΜΑΝΑΣ, το Νοητικό, όπου η Δημιουργία Ακολουθεί πλέον δυο ξέχωρους αλλά συσχετιζόμενους δρόμους… Τον Δρόμο της ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ, που λειτουργεί σαν Πλαίσιο, σαν Χώρος Ύπαρξης, όλων των υποκειμενικών όντων…, και τον Δρόμο της ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ, του ατομικού πυρήνος κάθε όντος, που εκδηλώνεται με κάποιο φορέα στο αντικειμενικό πεδίο.

Το ΜΑΝΑΣ, επειδή ακριβώς αποτελεί μια Μετάβαση, μια Πύλη προς την Ενότητα, (Άνω), και προς την Πολλαπλότητα, (Κάτω), έχει μια διπλή όψη, κι έτσι διακρίνεται Ανώτερο Μάνας, (ο Αληθινός νοητικός πυρήνας του όντος), και Κατώτερο Μάνας, η πρόσκαιρη προσωπικότητα, το εγώ, που χτίζεται από εμπειρίες, μνήμες και σκέψη…

Το ΜΑΝΑΣ Δημιουργεί Αντικειμενικά, σε ένα κατώτερο επίπεδο εκδήλωσης, τον Χώρο του ΚΑΜΑ, της Ψυχικής ροπής και Δύναμης…

Το ΚΑΜΑ, θα δημιουργήσει με την σειρά του, τον Χώρο της Παγκόσμιας Ενέργειας, ΠΡΑΝΑ…

Εκδηλώσεις της Παγκόσμιας Ενέργειας είναι ο Κόσμος των Μορφών, ΡΟΥΠΑ.

Αυτό που περιγράψαμε είναι η Δημιουργία, η Εξέλιξη, στην Αντικειμενική Όψη της.

Όλες Αυτές οι Όψεις της Ύπαρξης Υπάρχουν στον ΙΔΙΟ ΧΩΡΟ, αλλά σε διαφορετική «συχνότητα εκδήλωσης». Οι Ανώτερες Όψεις Αποτελούν Εσωτερικές Δυνάμεις του Κατώτερου Φορέα.

Τα Όντα που Προέρχονται από την ΑΡΧΗ, κι Εκδηλώνονται Καταρχήν Μέσα στον ΛΟΓΟ, χωρίς να «διαχωρίζονται», αποκόπτονται στους Κατώτερους Κόσμους, και βιώνουν μια ξεχωριστή ατομική ύπαρξη, πράγμα που είναι βέβαια μια ψευδαίσθηση…, γιατί τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από το ΥΠΟΣΤΗΡΙΓΜΑ.

Στην Κατάσταση του ΠΡΩΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, τα όντα βιώνουν την Ύπαρξη σαν ΑΤΜΑ. Στην πραγματικότητα ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ και ΑΤΜΑ, είναι η ίδια Απόλυτη Αδιαφοροποίητη Κατάσταση, όπου δεν υπάρχει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ-ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ.

Στην Κατάσταση του ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΛΟΓΟΥ, τα όντα βιώνουν την Ύπαρξη σαν ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ. ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ και ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ «Ταυτίζονται»… Υπάρχει μια «Διαφοροποίηση» από την Ανώτερη Κατάσταση, αλλά πρέπει κάποιος να το Βιώσει για να το νοιώσει…

Στην Κατάσταση του ΤΡΙΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, τα όντα βιώνουν την Ύπαρξη σαν ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ - ΜΑΝΑΣ. Σε Αυτή την Κατάσταση, ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ και ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ - ΜΑΝΑΣ, Υπάρχουν Μέσα στην Ενότητα της Ύπαρξης. Υπάρχουν ταυτόχρονα, αλλά δεν «διαχωρίζονται»…

Όταν τα όντα Περνούν την Πύλη του ΜΑΝΑΣ, προς την Πολλαπλότητα, τότε η «Ανώτερη Οντότητα» εκδηλώνεται σε ένα προσωρινό σχηματισμό του «Κατώτερου Μάνας»…
Στην Συνέχεια, στην Πορεία προς τα Κάτω, η «Νέα Σύνθεση της Ανώτερης Οντότητας» εκδηλώνεται μέσα στο «Κάμα Ρούπα».

Τέλος η «Νέα Νέα Σύνθεση της Ανώτερης Οντότητας», απομονώνοντας ένα μέρος της Παγκόσμιας Ενέργειας, Πράνα, εκδηλώνεται μέσα στο «Ρούπα».

Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι «Δυνάμεις», «Σώματα», εκδηλώνονται στον ίδιο χώρο με το σώμα και μέσα στο σώμα… Το πώς συμβαίνει ακριβώς, μόνο ένας «δάσκαλος» μπορεί και πρέπει να το εξηγήσει…

Βεβαίως οι Πνευματικές Δυνάμεις, υπερβαίνουν το χώρο και το σώμα, κι απλά «παρίστανται» κι υποστηρίζουν («αγκαλιάζοντάς» το), το σώμα… Το «σημείο επαφής» με το σώμα, είναι το «ανώτερο κέντρο», ο «ανώτερος εγκέφαλος. Το «Κατώτερο Μάνας» εκδηλώνεται στον πρόσθιο διανοητικό εγκέφαλο. Το «Κάμα Ρούπα» εκδηλώνεται σαν ο «συναισθηματικός κόσμος» μας, στην θέση της καρδιάς… Το ίδιο το «Ρούπα» εκδηλώνεται στην βάση του σώματος και στις βιολογικές δραστηριότητες.
.
Ο Άνθρωπος, έτσι όπως περιγράφεται από την Θεοσοφική Αντίληψη, Εμπεριέχει Μέσα στην ΦΥΣΗ του, την ΘΕΪΚΗ ΟΥΣΙΑ, σαν κάτι ΕΓΓΕΝΕΣ, καθώς και τον Προορισμό του… Να Αποκτήσει ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, και να ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ στην ΠΗΓΗ του, στο ΑΠΟΛΥΤΟ.

Αν στο Εξωτερικό Θεωρητικό Τμήμα γίνεται η Προετοιμασία του Ανθρώπου, για να Γνωρίσει «Τι Είναι», το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ, γίνεται στο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ, με τις ΠΕΝΤΕ ΜΥΗΣΕΙΣ…

ΠΕΝΤΕ ΜΥΗΣΕΙΣ! Γιατί Πέντε; Κι όχι Μία; ή Τρεις; ή Επτά;… Επειδή οι ΜΥΗΣΕΙΣ Σχετίζονται με τις ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ του Ανθρώπου, με τα ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ του Ανθρώπου…

Βεβαίως είναι φανερό, (κι αυτό γίνεται σε όλες τις Παραδόσεις), ότι για να Προχωρήσει κάποιος στο Πνευματικό Μονοπάτι, πρέπει να απαρνηθεί τον εξωτερικό κόσμο και τις εξωτερικές επιδιώξεις…, για να μπορέσει να «Οικοδομήσει», τον Εσωτερικό Εαυτό του, να Φτάσει στην ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, και στην ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ.

Οι Παλιοί Θεόσοφοι, Συσχέτιζαν την Α’ ΜΥΗΣΗ με τον έλεγχο, την διαχείριση και την υπέρβαση του «Κάμα Ρούπα».

Η Β’ ΜΥΗΣΗ, είχε σαν Έργο τον έλεγχο - υπέρβαση του «Κατώτερου Μάνας», της σκέψης… Μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφορες πρακτικές δράσεις, αλλά ο στόχος είναι να «βρεθούμε» πέραν της σκέψης, ουσιαστικά, και φυσικά, κι όχι μέσα από πειθαρχία ή εξαναγκασμό.

Η Γ’ ΜΥΗΣΗ, Αποτελεί την Ενεργοποίηση του ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΜΑΝΑΣ, μια Κατάσταση Ενότητας της Ύπαρξης, όπου Όλα Υπάρχουν Ενωμένα… Η Κατάσταση Αυτή, όταν απομονωνόμαστε από τον εξωτερικό κόσμο, σε δράση Διαλογισμού, ταυτίζεται ουσιαστικά με τον ΤΡΙΤΟ ΛΟΓΟ (το ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ - ΜΑΝΑΣ)…

Η Δ’ ΜΥΗΣΗ είναι, η Εμπειρία, σε δράση Διαλογισμού, του ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΛΟΓΟΥ (το ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ).

Η Ε’ ΜΥΗΣΗ είναι η Υπέρτατη Εμπειρία, μέσα στη Δημιουργία, του ΠΡΩΤΟΥ ΛΟΓΟΥ (το ΑΤΜΑ), μια Κατάσταση που Καθρεφτίζει το ΑΠΟΛΥΤΟ.

Πέρα από Εμπειρίες και ΜΥΗΣΕΙΣ, ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ Η ΑΣΣΥΛΗΠΤΗ ΑΡΧΗ, το ΑΠΟΛΥΤΟ, που δεν μπορεί να είναι Εμπειρία, γιατί ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΝΩΣΗ, ΑΙΩΝΙΑ, ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΑ, ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ…

Ίσως κάποιοι Θεόσοφοι, ακολουθούν μια άλλη θεώρηση και περιγραφή…, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια…

Όλες Αυτές οι Καταστάσεις Βιώνονται μέσα στον Διαλογισμό… Το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΣΑΜΑΝΤΙ είναι η ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ…

Ο «Αποχωρισμός από το Ρούπα», κι η Βίωση των Εσωτερικών Πεδίων, αποτελεί αντικείμενο ενός ΑΛΛΟΥ ΕΡΓΟΥ μέσα στην ΘΕΟΣΟΦΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ του Ανθρώπου…. κι εδώ δεν είναι ο χώρος, να αναφερθούμε σε αυτά…

(Προσωπικά, «ήρθα» σε επαφή με την Θεοσοφική Εταιρεία πριν 39 χρόνια, όταν πρόεδρός της ήταν ο Κωστής Μελισσαρόπουλος, με τον οποίο – και με πολλούς άλλους – είχα ατέλειωτες συζητήσεις… οι όποιες πληροφορίες μου, προέρχονται εκ των «έσω»…)


Κωνσταντίνος Προκοπίου

 Πηγή: http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_22.html?spref=fb#.VAMArMV_tRI


Η ΚΑΜΠΑΛΑ, ΤΟ ΚΑΜΠΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΟ

Ο Αληθινός Πνευματικός Αναζητητής που βαδίζει ένα Πραγματικό Πνευματικό Μονοπάτι, και δεν ακολουθεί απλά μια εξωτερική θρησκεία, (που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να τον οδηγήσει μακριά), νοιώθει, για να πραγματοποιήσει το Έργο του, την ανάγκη για Αληθινή Γνώση, για Πλήρη «Πληροφόρηση», και για Ορθή Πρακτική Διαχείριση των Δυνάμεών του που αναγνωρίζει κατά την Είσοδό του στο Ρεύμα της Πνευματικής Ζωής, στην Οδό.

Η Καμπάλα, είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο μονοπάτι, όπως όλα τα αληθινά πνευματικά μονοπάτια άλλωστε, για πολλούς λόγους.

Στην πραγματικότητα, πέρα από κάποιες βασικές γνώσεις, που μπορεί να βρει κάποιος και σε βιβλία, και στο δίκτυο (σήμερα), η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΜΠΑΛΑ παραμένει άγνωστη, επειδή η Παράδοση ήταν πάντα προφορική, πάντα μέσα σε κλειστούς κύκλους Μυημένων, και κυρίως γιατί το Καμπαλιστικό Έργο ήταν πάντα καθαρά πρακτικό, που έπρεπε να κατανοήσεις, να διαχειριστείς και να πραγματοποιήσεις. Αν και δεσμευόμαστε με όρκο σιωπής, θα πούμε κάποια πράγματα, για να αποδείξουμε ακριβώς αυτό που λέμε, χωρίς βέβαια να προσβάλουμε τα Μυστικά της Παράδοσης.

Η Πραγματική Διδασκαλία και Πρακτική, παραμένει καλά φυλαγμένη. Μάλιστα, επίτηδες, δίνονται σε βιβλία και στο δίκτυο κάποιες «λανθασμένες πληροφορίες» και παραπλανητικές περιγραφές και διαγράμματα…. Έτσι, αυτοί που γνωρίζουν κι αναγνωρίζονται μεταξύ τους, να βλέπουν ότι κάποιος δεν κατέχει την Αληθινή Γνώση αλλά την πλαστή γνώση.

Θα πρέπει κάποιος, ή να μπει (αν βρει) σε κάποια Καμπαλιστική Ομάδα, ή να βρει μόνος του (πράγμα πολύ δύσκολο) την Αλήθεια. Αυτός όμως που πραγματικά Αναζητά την Αλήθεια, θα την Βρει… Θα του Αποκαλυφτεί.

Υπάρχουν κάποιες Βασικές Αρχές στην Καμπαλιστική Διδασκαλία που κάποιος πρέπει να έχει υπόψη του:

1. Ο Θεός Ανήκει σε άλλη Οντολογική Περιοχή, από αυτήν της Δημιουργίας.

2. Ανάμεσα στον Θεό, στην Δημιουργία, στο Ον (και στον άνθρωπο), υπάρχει Αναλογία και Πλήρης Αντιστοιχία.

3. Στο Δένδρο της Ζωής υπάρχει όλη η Θεωρητική και Πρακτική Γνώση.

4. Όλα Υπάρχουν Εξ’ αρχής Μέσα στον Θεό, σαν Δυνατότητες, και Εκδηλώνονται μόνο όταν η Συνείδηση Κατέρχεται στους Κόσμους.

5. Η Δημιουργία Ακολουθεί Κυκλική Πορεία.

6. Η Γνώση, Οδηγεί στην Κυριαρχία των Κόσμων, αλλά Υπέρτατος Σκοπός είναι ο Θεός.

7. Η Επιστροφή στον Θεό, σημαίνει ακριβώς την Υπέρβαση του ατομικού και Κοσμικού Πνεύματος, κι Ένωση (Συγχώνευση), με το Απεριόριστο.

Σύμφωνα με την Παράδοση, το ΥΠΕΡΤΑΤΟ, (που Ανήκει σε άλλη Οντολογική Περιοχή από αυτήν που λειτουργούμε εμείς σαν όντα, στην παρούσα φάση) δεν έχει Ιδιότητες, τίποτα να «συλλάβεις», να χαρακτηρίσεις, να κατανοήσεις, είναι ένα απόλυτο κενό, είναι το ΜΗΔΕΝ,

Τίποτα (το «ΕΙΝ»)… Ταυτόχρονα, Αυτό το Χωρίς Ιδιότητες, Είναι ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Πέρα από τον Χρόνο και την Μεταβολή, κι έτσι Αποτελεί την ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ «ΕΙΝΑΙ» (το «ΕΙΝ ΣΟΦ»)…

Σαν ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Εκδηλώνεται σαν Συνείδηση, Κατανόηση, Γνώση, Θέληση, σαν ΦΩΣ που Ουσιαστικοποιεί Ό,τι Συλλαμβάνει (το «ΕΙΝ ΣΟΦ ΑΟΥΡ»).

Είναι από το ΑΠΕΙΡΟ ΦΩΣ που Γεννιέται η Δημιουργική Κίνηση (σε «άλλο» Οντολογικό Πεδίο), που θα Φέρει σε Ύπαρξη τα Πάντα. Είναι η ΑΡΧΗ (το ΚΕΤΕΡ), που Δραστηριοποιείται, Φανερώνοντας Όλες τις Δυνατότητες της Ύπαρξης που συγκεκριμενοποιούνται σε Δέκα Θεϊκές Δυνάμεις. (Σεφιρότ, Σφαίρες, Χώροι Εκδήλωσης, Ύπαρξης, Ζωής).

Στο Ανώτερο Απόλυτο Πεδίο, του Αληθινού Θεϊκού Κόσμου. (ΑΤΣΙΛΟΥΤ), οι Δυνάμεις, (Σεφιρότ), Εκδηλώνονται, Υπάρχουν, Πλήρεις κι Ενεργές.


Οι Δέκα Δυνάμεις είναι:

-ΚΕΤΕΡ, Χοχμά και Μπινά

(ΝΤΑΑΤ, η Άβυσσος, το Διαχωριστικό Όριο ανάμεσα στον Θεϊκό Κόσμο και τους Κατώτερους Κόσμους)

-ΤΙΦΕΡΕΤ, Χέσεντ και Γκεβουρά

-ΓΙΕΣΟΝΤ, Νέτσαχ και Οντ

-ΜΑΛΚΟΥΤ

Είναι ακριβώς οι Τέσσερις Κύριες Σεφιρότ, ΚΕΤΕΡ, ΤΙΦΕΡΕΤ, ΓΙΕΣΟΝΤ, ΜΑΛΚΟΥΤ, που Δραστηριοποιούνται δημιουργώντας τα Τέσσερα Πεδία, Κόσμους.

Το ΚΕΤΕΡ Δημιουργεί τον Κόσμο του Απόλυτου Πνεύματος, ΑΤΣΙΛΟΥΤ.

Μεσολαβεί η ΝΤΑΑΤ, η Άβυσσος.

Το ΤΙΦΕΡΕΤ Δημιουργεί τον Νοητικό Κόσμο της Δημιουργίας, ΜΠΕΡΙΑ.

Το ΓΙΕΣΟΝΤ Δημιουργεί τον Κόσμο της Ζωής, ΓΙΕΤΣΙΡΑ.

Το ΜΑΛΚΟΥΤ Δημιουργεί τον Κόσμο του Εξωτερικού Φαινομενισμού, ΑΣΙΓΙΑ.

Το Δένδρο των Σεφιρότ, (Ότζ Χαίμ), το Δένδρο της Ζωής, Εκδηλώνεται έτσι και στους Τέσσερις Κατώτερους Κόσμους. Αλλά πως σχετίζονται οι Δυνάμεις στα Διάφορα Πεδία είναι Μυστικό, που αποκαλύπτεται μόνο στους μυημένους. Στα βιβλία υπάρχουν (επίτηδες) λανθασμένες περιγραφές κι αναπαραστάσεις.

Στην πραγματικότητα, σε κάθε Πεδίο, ή Κόσμο, Πραγματικά Δραστήρια είναι μόνο η Σεφιρότ που σχετίζεται μαζί του και τον Δημιουργεί, που αποτελεί την Ουσία του. Οι Ανώτερες Σεφιρότ είναι «ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ», και οι Κατώτερες, δεν έχουν Δραστηριοποιηθεί. Είναι «ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ».

Στον Κόσμο της ΑΣΙΓΙΑ (που ζούμε), Πραγματικά Δραστήρια είναι μόνο το ΜΑΛΚΟΥΤ. Όλες οι Ανώτερες Σεφιρότ είναι ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ. Το τι σημαίνει αυτό το γνωρίζουν μόνο οι Μυημένοι.


Στους Τέσσερις Κόσμους, οι Υπάρξεις, τα Όντα, εκδηλώνονται με Φορείς (Σώματα):

Στον Κόσμο του ΑΤΣΙΛΟΥΤ το ΚΟΣΜΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ (ΡΟΥΑΧ), (κατ’ εικόνα της Μοναδικότητας του Πνεύματος), Μεταβαίνει στην Κατάσταση του Ατομικού Πνεύματος (Ρούαχ)…

Αλλά η πραγματική πολλαπλότητα των όντων, πραγματοποιείται στον Κόσμο του ΜΠΕΡΙΑ, της ΝΟΗΣΗΣ, όπου τα όντα έχουν σαν φορέα το Νέσαμαχ, τον νοητικό πυρήνα…

Στον Κόσμο της Εσώτερης Ζωής, του ΓΙΕΤΣΙΡΑ, τα όντα χρησιμοποιούν σαν φορέα το Φωτεινό Νέφες, το «αστρικό» σώμα…

Στον κόσμο των Φαινομένων, του ΑΣΙΓΙΑ, τα όντα ενδύονται ένα υλικό σώμα, («είναι ο «δερμάτινος χιτώνας» του Αγιογραφικού Συμβολισμού), το Γκωφ.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ, το Ρούαχ, το Νέσαμαχ, το Νέφες, είναι τα αόρατα σώματα, οι αόρατες εσωτερικές δυνάμεις που ενσωματώνονται όλες στο υλικό σώμα, Γκωφ.

Το Ταλμούδ κι η Παλαιά Διαθήκη, δέχονται την κατάταξη που αναφέραμε. Το «Σεφέρ Χα Ζοχάρ», η «Βίβλος της Λαμπρότητας», ένα από τα σημαντικότερα Καμπαλιστικά Κείμενα του 13ου αιώνα, θεωρεί το Νέσαμαχ σαν Πνεύμα, και το Ρούαχ σαν Νόηση, αλλά λίγη σημασία έχουν οι όροι, από την στιγμή που διευκρινίζουμε το περιεχόμενο των λέξεων.

Το Ουσιαστικό στην Καμπαλιστική Σύλληψη της Πραγματικότητας, είναι ότι ανάμεσα στον Θεό, στην Δημιουργία (του Θεϊκού Κόσμου ΑΤΣΙΛΟΥΤ) ,και στο Ον (και στον Άνθρωπο, τις Δυνάμεις του Ανθρώπου), υπάρχει Πλήρης Αντιστοιχία.

Ακριβώς η Αληθινή Γνώση, η Πλήρης «Πληροφόρηση» κι η Ορθή Πρακτική Χρήση αυτών που αναγνωρίζουμε, μπορεί να μας Οδηγήσει Πίσω, στον Υπέρτατο Σκοπό, στο Θεό.

Έχουμε Προέλθει από τον Θεό, Είμαστε Κατ’ Εικόνα και Ομοίωση του Θεού, και στον Θεό Πρέπει να Επιστρέψουμε. Το «Καμπαλιστικό Έργο» έχει αυτόν ακριβώς τον Σκοπό.

Όταν Εισερχόμαστε στην ΟΔΟ, αντιλαμβανόμαστε ότι, όταν στρεφόμαστε μέσα μας, προς τις Εσωτερικές Δυνάμεις μας, κι ανυψωνόμαστε στις διάφορες Ανώτερες Αρχές μας, (και λειτουργούμε σε Ανώτερα Επίπεδα), ταυτόχρονα, ανυψωνόμαστε στα αντίστοιχα Κοσμικά Πεδία, (πάντα μέσα στον «διαλογισμό»… Καβανά, εσωτερική προσοχή, κλπ.) μέχρι να έχουμε ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, (ντεβεκούτ).

1. Στο Εξωτερικό Επίπεδο, (αντίστοιχο Πεδίο του ΜΑΛΚΟΥΤ), δραστηριοποιούμαστε στο σώμα, Γκωφ, κι έχουμε να κάνουμε μόνο με εξωτερικές δραστηριότητες. Ο Ορθός Προσανατολισμός, η «απόρριψη» του φαινομενικού κόσμου, των απατηλών φαινομένων, είναι η Είσοδος στο ΡΕΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

2. Στο Εσωτερικό Επίπεδο, (αντίστοιχο Πεδίο του ΓΙΕΣΟΝΤ) δραστηριοποιούμαστε στο Νέφες, κι εδώ υπάρχουν δύο επίπεδα εργασιών που πρέπει να γίνουν. Ενα εξωτερικό που αφορά τις προσκολλήσεις μας στα εξωτερικά πράγματα, κι ένα εσωτερικό, που αφορά τις βαθύτερες επιθυμίες και πάθη, που χαράζουν την μνήμη και μας κρατούν δέσμιους στους εξωτερικούς κόσμους.

3. Στο Ανώτερο Νοητικό Επίπεδο, του Νέσαμαχ (αντίστοιχο Πεδίο του ΤΙΦΕΡΕΤ), υπάρχουν τρία επίπεδα εργασιών που αναφέρονται στην Δραστηριότητα της Νόησης. Στον εξωτερικό κόσμο, στην Μνήμη, των συσσωρευμένων γνώσεων, εμπειριών, πεποιθήσεων, κλπ., και στην Καθαρά Διανοητική Δραστηριότητα… Όλα αυτά πρέπει να «ελεγχθούν», να «απαλειφθούν», για να ανυψωθούμε πάνω από κάθε νοητική διαδικασία, στον Αληθινό Κόσμο του Πνεύματος.

4. Στο Εσώτατο Πεδίο του Ρούαχ, (αντίστοιχο Πεδίο του ΚΕΤΕΡ), υπάρχουν Τέσσερις Εργασίες που πρέπει να γίνουν, Τέσσερα Επίπεδα Εμπειρίας που πρέπει να Βιώσουμε και να «ξεπεράσουμε».

Στο Πρώτο Επίπεδο, έχουμε ακόμα αντίληψη του εξωτερικού κόσμου, αλλά μέσα από την Απελευθερωμένη Διευρυμένη Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης, (όπου έχει ξεπερασθεί το εγώ κι ο διαχωρισμός εγώ-κόσμος), αλλά οι Τρεις Ανώτερες Καταστάσεις είναι Τελείως Εσωτερικές, και Σχετίζονται με την «Μετάβαση» από το Ατομικό στο Παγκόσμιο Πνεύμα που «Καθρεφτίζει» τον Θεό (αλλά χωρίς να «Είναι» Θεός).

5. Ο Αληθινός Θεός, Βρίσκεται πέρα όλων Αυτών.Είναι το Χωρίς Όρια, Περιορισμούς… Είναι η Αβυθομέτρητη Παρουσία, η Πνευματική Άβυσσος, όπου όλα Διαλύονται στο ΠΑΝ και στο ΤΙΠΟΤΑ.

Αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά στην παραπάνω περιγραφή, θα διαπιστώσει, ότι όσο πιο Βαθιά Εισχωρούμε στην Φύση μας, όσο πιο ψηλά ανυψωνόμαστε στις Εσωτερικές Αρχές μας, και στα Αντίστοιχα Κοσμικά Πεδία, τόσο αυξάνονται τα επίπεδα δραστηριότητάς μας και Πνευματικής Δράσης μας, γιατί σχετίζονται ακριβώς με τις Εσωτερικές Λειτουργίες μας, και με τους Εσωτερικούς Κόσμους, των οποίων αποκτάμε επίγνωση, έλεγχο και κυριαρχία. Στο Ανώτερο Επίπεδο, (κι Αντίστοιχο Πεδίο), έχουμε Πλήρη Επίγνωση των κατωτέρων Επιπέδων (κόσμων).

Το «ΠΩΣ» όμως «λειτουργούν» όλα αυτά στο Κοσμικό Δέντρο της Ζωής και Μέσα μας, «πως» σχετίζονται, «πως» αναγνωρίζονται, και πως «διαχειριζόμαστε» τις «Δυνάμεις», είναι όπως είπαμε καθαρά πρακτικό ζήτημα.

Στην Καμπάλα, χρειάζεσαι οπωσδήποτε έναν «οδηγό». Δεν μπορείς να προχωρήσεις ούτε μέσα από θεωρητικές περιγραφές, ούτε μέσα από βιβλία, ούτε μόνος σου, γιατί κινδυνεύεις να εκλάβεις για αλήθεια κάτι που είναι ελλιπές ή παραποιημένο. Να εκλάβεις σαν πλήρη γνώση την ημιμάθεια, και σαν πραγματική πρόοδο την ενασχόληση με άσχετες εξωτερικές, ή κατώτερες δραστηριότητες. Χρειάζεται Προσοχή.


Κωνσταντίνος Προκοπίου

Πηγή: http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_18.html?spref=fb#.VAB1Y8V_tRI


Η ΣΟΥΦΙΚΗ "ΟΔΟΣ"

Αυτοί, (όσοι είναι αυτοί) που γνώρισαν τον Σουφισμό από «μέσα», με το να ενταχθούν, (με πολύ δυσκολία) σε μια πραγματική «Σουφική οδό» («ταρίκα»), ή ομάδα ανθρώπων που επιτελεί μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο ένα πνευματικό έργο, («αμάλ»), γνωρίζει εμπειρικά μια πολύ μεγάλη αλήθεια για τον Σουφισμό, που αγνοούν όλοι οι εξωτερικοί μελετητές του, πολυμαθείς κι εξαιρετικά αναλυτικοί κατά τα άλλα:

«Ο Σουφισμός πήγασε κατευθείαν από την Καρδιά του Ισλάμ, από το Μυστικό Βίωμα του Προφήτη και το φλογερό κήρυγμά του, στους ελάχιστους που εμπιστευόταν ιδιαίτερα»… κι είναι βαθιά κρυμμένος μέσα στο «Κοράνι», που περιέχει και πολλά πολλά άλλα πράγματα, (γιατί υπήρχε λόγος να τα περιέχει).

Ο Σουφισμός, (αυτό είναι βέβαιο), δεν προέκυψε από ξένες επιρροές ή συγκερασμό διαφόρων ξένων παραδόσεων, όπως υποστηρίζουν πολλοί εξωτερικοί μελετητές του. Ξεκινά από τον Μωάμεθ, κι αποτελεί την βαθύτερη Ουσία του Ισλάμ, που γίνεται όμως προσιτή και κατανοητή από ελάχιστους… Οι περισσότεροι, γνωρίζουν μόνο εξωτερικά το Ισλάμ.

Κάποιες από τις «Οδούς» («Ταρίκα», σουφικά τάγματα, κατά την ορολογία των δυτικών, που είχαν υπόψη τους τα χριστιανικά μοναχικά τάγματα), είναι πανάρχαιες, και φτάνουν πίσω μέχρι τον Προφήτη, άλλα είναι νεότερα, κι άλλα εμφανίστηκαν και χάθηκαν, αφού εκπλήρωσαν τον προορισμό τους…

Η ουσία είναι μία: Για να γνωρίσεις πραγματικά τον Σουφισμό, πρέπει να τον γνωρίσεις από «μέσα».
.
Η αλήθεια είναι ότι ο Σουφισμός, επειδή είναι ακριβώς «Βίωση του Πραγματικού», στην απόλυτη έκφρασή του, κι επειδή αποτελεί την Αλήθεια, (που είναι Αιώνια), ξεπερνά τα όρια του Ισλάμ, ή μιας θρησκείας, είναι η Αληθινή Θρησκεία… Το ίδιο μπορούμε να πούμε για την πραγματική ουσία, (το «Μυστικό Βίωμα») που βρίσκουμε στην καρδιά όλων των θρησκειών.

Ο Σουφισμός, γεννήθηκε μέσα από την Βαθιά Μυστική Εμπειρία του Προφήτη για την «Μοναδικότητα του Θεού», (που σημαίνει, «Υπάρχει Μόνον Θεός, τίποτα άλλο»), «αντίληψη», που υπάρχει σε διάφορα «σημεία» του Κορανίου, αλλά τα αναγνωρίζουν και κατανοούν το πραγματικό νόημά τους (στην πλήρη έκτασή του), οι λίγοι «μυημένοι».

Για να Ανυψωθούμε Ως τον Θεό, να Βιώσουμε την Μοναδικότητα του Θεού, ουσιαστικά πρέπει να εξαλείψουμε τα πάντα, αντιλήψεις, σκέψεις, δραστηριότητες… όλα, (όλες οι αντιλήψεις, ακόμα και οι αντιλήψεις περί Θεού, εφόσον υπονοούν ένα «διαχωρισμό» μας από τον Θεό), θεωρούνται ουσιαστικά απατηλές:

Υπάρχει Μόνον Θεός, Τίποτα άλλο… Πρακτικά, αυτό σημαίνει, ακριβώς την εξάλειψη της ατομικής συνείδησης, και την βύθισή μας στην Ενότητα της Ύπαρξης, στο Πραγματικό.

Το αν αυτό γίνεται, (πραγματοποιείται), κι είναι αποτέλεσμα της άμεσης κατανόησής μας, και χωρίς διαδικασία, ή αν πρέπει κάποιος να εργαστεί, (πράγμα που είναι και το πιο συνηθισμένο), προς αυτή την κατεύθυνση για να το βιώσει, είναι καθαρά θέμα της ποιότητας του ανθρώπου, ή καλύτερα του επιπέδου κατανόησης που έχει, ή του βαθμού απορρόφησής του στον απατηλό κόσμο των φαινομένων…

Μόνο ο Θεός Υπάρχει, Πίσω από όλα. Η προσωρινή ύπαρξη όλων των όντων κι όλων των πραγμάτων, Πηγάζει από τον Θεό, και σε Αυτόν επιστρέφει.
.
Ο Θεός, (Αλλάχ σημαίνει ακριβώς Θεός, ο Θεός), ονομάζεται στον Σουφισμό Αλ-Χακ, το Πραγματικό, ακριβώς για να μας αποσπά από τις απατηλές αντιλήψεις περί πραγματικότητας… Οι Σούφι είναι οι «Αλ Αλ-Χακ», οι Οπαδοί, οι Λάτρεις, του Πραγματικού, Αυτοί που Οδεύουν προς το Πραγματικό, που Βιώνουν το Πραγματικό.

Το «Φανά», το σβήσιμο μέσα στον Θεό, δεν είναι τόσο η εξάλειψη του προσωπικού εγώ, όσο το Άνοιγμα στην Απεραντοσύνη, σε μια Άλλη Ύπαρξη, σε μια Άλλη Αληθινή Ζωή. Ο άνθρωπος, «χάνοντας» τον εαυτό του μέσα στον Θεό, μετουσιώνεται ο ίδιος στην Αληθινή Ύπαρξη, Βρίσκει την Αληθινή Φύση του, μέσα στην Παγκόσμια Ενότητα της Ύπαρξης.

Επειδή ακριβώς το αληθινό έργο («αμάλ»), είναι η Βίωση της Απόλυτης Ενότητας της Ύπαρξης, (του Πραγματικού), κι επειδή πρόκειται για μια μοναδική αιώνια αλήθεια που έχει βρει ο άνθρωπος, και που μπορεί να βιώσει ο καθένας, (στον βαθμό που το επιδιώκει και το πραγματοποιεί), είναι φυσικό σε αυτό ακριβώς (το ουσιαστικό σημείο), ο Σουφισμός, να ταυτίζεται με όλες τις Γνήσιες Παραδόσεις.

Αλλά το ότι οι Παραδόσεις μιλάνε όλες για την Αλήθεια, αυτό δεν συνεπάγεται κανένα αλληλοεπηρεασμό (χωρίς βεβαίως να το αποκλείει). Η Ενότητα των Παραδόσεων, πηγάζει από την βαθύτερη ουσία τους, κι όχι από εξωτερικούς παράγοντες.
.
Από καθαρά πρακτική άποψη ο Σουφισμός είναι πολλά πράγματα μαζί.

-Είναι η Άμεση Ενόραση της Αλήθειας, που μας μεταφέρει άμεσα στο Χώρο του Πραγματικού.

-Είναι επίσης πρακτικές που οδηγούν σε αυτό το υπέρτατο βίωμα.

-Είναι «διδασκαλίες» που το υποδεικνύουν, με άμεσο λόγο, με υποδείξεις, παραβολές, «παραμύθια»…

-Είναι δραστηριότητες που βοηθούν και πράξεις που το προετοιμάζουν να πραγματοποιηθεί.

-Είναι όλα αυτά, και πέρα από όλα αυτά, η Βίωση της Αλήθειας, η Επαφή με το Απέραντο…. Είναι το Βίωμα της Πραγματικότητας, του Πραγματικού.

Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι επειδή μιλάμε για μια πραγματική μεταστοιχείωση του ανθρώπου, για κάτι απόλυτα πρακτικό, που ο καθένας πραγματοποιεί προσωπικά και με τον μοναδικό τρόπο του, (γιατί αφορά αυτόν), μέχρι να «αφήσει» τον εαυτό για να περάσει την Πύλη του Ουρανού… δεν μπορεί να υπάρχει κάποια (γενική) πρακτική που μπορεί να εφαρμόσει ο άνθρωπος… αυτό είναι πολύ θεωρητικό...

Ο καθένας πρέπει να βαδίσει την «Οδό» αυτός ο ίδιος, και να το κάνει πρακτικά, μεταμορφούμενος από την περιορισμένη ύπαρξη, στην Απέραντη Ενότητα της Ύπαρξης…, άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Ο όρος «Φανά φι ‘λ-Χακ», σβήσιμο μέσα στο Πραγματικό, στην πραγματικότητα, πέρα από το πραγματικό τελειωτικό νόημά του, σημαίνει επίσης τα διάφορα στάδια ή βαθμίδες πραγμάτωσης, για αυτούς που δεν μπορούν να έχουν «Άμεση Όραση του Θεού», και προχωράνε σταδιακά προς τον Θεό, που είναι το πιο εύκολο για τους πιο πολλούς ανθρώπους.

1. Το πρώτο πράγμα που σηματοδοτεί την «Είσοδο στην Οδό», στο «Ρεύμα της Ζωής» είναι η απάρνηση του κόσμου. Η αληθινή φτώχεια, η μη-κατοχή περίσσιων αγαθών από όσα χρειάζεται πραγματικά ο άνθρωπος.

2. Η κάθαρση (της κατώτερης ψυχής, «ναφς») από επιθυμίες και πάθη, είναι αυτό που ανοίγει πραγματικά τον δρόμο για τον Ουρανό.

3. Η Αντίληψη της Παρουσίας του Θεού, η «Συγκέντρωση στο Θεό», σημαίνει τον παραμερισμό όλων των αντιλήψεων, των σκέψεων, όλων των νοητικών διαδικασιών, που είναι απομάκρυνση από τον Θεό. Το πέρασμα πέραν όλων αυτών, η εξάλειψη της προσωπικής ύπαρξης είναι το «φανά», το σβήσιμο του εγώ μέσα στην Ενότητα της Ύπαρξης.

Αυτή είναι η βαθύτερη ουσία του «Ντικρ», της «Ανάμνησης του Θεού», τουλάχιστον στο «εσώτατο ντικρ», που είναι πέρα από το «ντικρ της γλώσσας» και το «ντικρ της καρδιάς»…

4. Αυτή όμως η «Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης», όπου έχει «διαλυθεί» το εγώ, δεν είναι η Τελική Κατάσταση… Πρέπει να ξεπεραστεί ακόμα και αυτή η Αντίληψη, σαν διαδικασία, σαν προσπάθεια σύλληψης, κατανόησης, και κατοχής του Πραγματικού, κάθε συνειδητή προσπάθεια να αντιλαμβανόμαστε…

Μόνο όταν περνάμε στην «ακινησία του να είμαστε», Ανατέλλει η «Άμεση Πλήρης Όραση της Πραγματικότητας», Γινόμαστε η Πραγματικότητα, το Πραγματικό… Αυτό είναι το «φανά αλ-φανά», το «σβήσιμο του σβησίματος».

5. Το Πραγματικό, Ανήκει σε Άλλη Οντολογική Περιοχή από την δική μας (προσωρινή και σχετική) ύπαρξη, πέρα από την «κίνηση της αντίληψης»… Είναι η Αιώνια Σταθερή Πραγματικότητα που Υπάρχει, Ρέει Χωρίς να Αλλοιώνεται, επειδή είναι πέρα από το χρόνο και το κοσμικό γίγνεσθαι.
.
Το ουσιαστικό στον Σουφισμό, πέρα από τις όποιες θεωρητικές περιγραφές, είναι ότι όλα αυτά πρέπει να πραγματοποιηθούν.

Η «Ιερή Αποδημία», το «Ιερό Προσκύνημα στον Αληθινό Θεό», που μόνο ένα εξωτερικό σύμβολό του είναι το «προσκύνημα στην Μέκκα», (το «χατζ»), δεν μπορεί να είναι ούτε ευσεβής πόθος, ούτε πορεία χωρίς φτάσιμο…

Πρέπει να βρεθούμε Εδώ, στο Θεό, να τον Αγγίξουμε, να Γίνουμε Ένα Μαζί Του… όλα τα άλλα είναι απλά ανθρώπινες ανοησίες.


Κωνσταντίνος Προκοπίου

Πηγή: http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_72.html?spref=fb#.U_9PHsV_tRI


ΒΕΔΑΝΤΑ: Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ "ΟΥΠΑΝΙΣΑΔ"

"Υπάρχει Μόνο Μια Πραγματικότητα που Βρίσκεται Παντού. Βρίσκεται Ήδη Εκεί που μπορεί να επεκταθεί η Αντίληψη.

Δεν μπορεί να συλληφθεί με καμία διαδικασία αντίληψης, σκέψης, ή αίσθησης. Βρίσκεται Ήδη Εκεί που ψάχνουν όλες οι δυνατότητες κατανόησης.

Από Αυτό Πηγάζει η Θεία Ζωή που Δημιουργεί όλες τις Καταστάσεις Ύπαρξης.
.
Παραμένοντας Ακίνητο, Υπάρχει και Προηγείται Κάθε Κίνησης της Αντίληψης που προσπαθεί να Το Προσεγγίσει. Βρίσκεται Πέρα από Όλα, αλλά η Παρουσία του στηρίζει και διαπερνά το κάθε τι.

Αυτό βρίσκεται μέσα στο Παν, και ταυτόχρονα το Υπερβαίνει.
.
Αυτό βρίσκεται μέσα σε όλες τις υπάρξεις, και όλες οι υπάρξεις είναι Αυτό στην πραγματική ουσία τους. Αυτός που το βιώνει αυτό αποδέχεται τα πάντα".
(Ίσα Ουπανισάδ, 4,5,6)
.
Όλες οι Ουπανισάδ, είναι Εμπειρικά Κείμενα που Καταγράφουν (Χωρίς να μπορούν να το περιγράψουν επακριβώς, γιατί το Εσωτερικό Βίωμα δεν περιγράφεται).

Αυτό που Βίωσαν Κάποιοι Μεγάλοι Δάσκαλοι στην Ινδία πριν 28 αιώνες, και εδώ, Διερευνώντας Μέσα τους, και υπερβαίνοντας την συνηθισμένη, περιορισμένη, και κατασκευασμένη συνείδηση του συνηθισμένου ανθρώπου.

Μιλάνε για το Βίωμα του Απολύτου, την Μια Ακίνητη Αιώνια Πραγματικότητα, που είναι πέρα από την αντίληψη, πέρα από την σκέψη, πέρα από τις αισθήσεις…, την Οποία Προσέγγισαν, όταν ανυψώθηκαν πάνω από την περιορισμένη ανθρώπινη συνείδηση, με μια Εσωτερική Άμεση και Ολοκληρωμένη Όραση, Γνώση, Κατανόηση, Ζωή…, είχαν πραγματική Άμεση Επαφή με Αυτό που Υπάρχει.

Τα Ιερά Κείμενα, (οι Ουπανισάδ), δεν είναι θεωρητικά κείμενα που ερμηνεύουν την Πραγματικότητα, ή εκθέτουν διδασκαλίες για την Πραγματικότητα. Είναι Απόσταγμα Πραγματικής Εσωτερικής Εμπειρίες… Ίχνη Πάνω στην Οδό, που Βάδισαν αυτοί οι άνθρωποι, Δείκτες που μας Δείχνουν την Κατεύθυνση… Είναι τελείως έξω από τον σκοπό της συγγραφής τους, και χωρίς χρησιμότητα, όταν «διαβάζονται» νοητικά, όταν δεν θέλουμε, ή δεν μπορούμε να δούμε πέρα και πίσω από τις λέξεις το Αληθινό Μήνυμα των Ουπανισάδ… Ότι Υπάρχει Μια Και Μοναδική Πραγματικότητα, πάνω στην Οποία υφαίνεται το όνειρο του κόσμου και τα όνειρα των όντων για μια ξεχωριστή ύπαρξη, για μια ζωή μακριά από το Απόλυτο.
.
Ο λόγος, (ο κυριότερος) που ασχολούμαστε ακόμα με αρχαία κείμενα κι αρχαίες «διδασκαλίες», (που είναι πολύ περισσότερο από διδασκαλίες), είναι απλά γιατί αυτό που διαπίστωσαν αυτοί οι άνθρωποι, είναι Μια Αιώνια Πραγματικότητα που Ισχύει Πάντα, κι ούτε πρόκειται να αλλάξει ποτέ… Εδώ Μιλάμε για την Αιώνια Αλήθεια…

Αυτοί που συνήθως εξεγείρονται ενάντια στην δήθεν παλιά γνώση, στις δήθεν παλιές μεθόδους, είναι αυτοί που αγνοούν το Αληθινό Νόημα όλων αυτών που λέμε. Δεν γνωρίζουν πως ακριβώς χρησιμοποιούνται (από τους μυημένους) αυτά τα κείμενα, κι ακόμα, (επειδή ακριβώς δεν βιώνουν, δεν έχουν εμπειρία), αντιμετωπίζουν όλα αυτά νοητικά, σαν ιδέες…

Αγνοούν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι ότι ο άνθρωπος, εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια παραμένει ίδιος ανατομικά, ψυχολογικά, πνευματικά… Ότι σε όλους τους ανθρώπους, η σκέψη, ο νους, λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο…, κι ότι η υπέρβαση του νου για να Οδηγηθούμε σε Μια Ευρύτερη Συνείδηση, σημαίνει πάντα υπέρβαση των ίδιων διαδικασιών, με τον μόνο τρόπο που  πραγματοποιείται…

Έτσι όλοι οι νεοφώτιστοι σωτήρες, δάσκαλοι, ή οτιδήποτε άλλο δηλώνουν, μιλούν για τον ίδιο άνθρωπο, (που είμαστε όλοι μας), και χρησιμοποιούν τις ίδιες πανάρχαιες πρακτικές για να φτάσουν οπουδήποτε. Στην Φώτιση, στην Απελευθέρωση, στην Θέωση, σε οτιδήποτε… Αυτοί οι ημιμαθείς, (που συχνά κινούνται με ιδιοτέλεια και κάνουν την γνώση εμπόριο), δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να «κομίζουν γλαύκα ες Αθήνας», (φράση από τις Όρνιθες του Αριστοφάνη), δηλαδή να λένε πασίγνωστα πράγματα σαν να ήταν άγνωστα…, προφανώς απευθύνονται σα αμαθείς, και πείθουν μόνο τους ανόητους… Κανένας πραγματικός εσωτεριστής δεν παίρνει στα σοβαρά όλα αυτά που συμβαίνουν στον περίγυρο της Αληθινής Πνευματικότητας.
.
Πέρα όμως από όλα αυτά, τι σημαίνει «Υπάρχει Μια και Μοναδική Πραγματικότητα»; Και πως Βιώνεται αυτό;

Είναι ακριβώς το Μυστικό που διδάσκονταν «Στα πόδια του διδασκάλου». Η γνώση που μεταδίδονταν πρακτικά από τον δάσκαλο στον μαθητή, και ποτέ δεν διέρρευσε έξω από τους κύκλους των πραγματικά μυημένων, ότι και να λένε οι έμποροι της γνώσης… Ούτε ήταν δυνατόν, (πέρα από κάποιες υποδείξεις), να καταγραφεί σε βιβλία.

Για να μην παρεξηγούμεθα όμως, στην Εσωτερική Παράδοση, «Δάσκαλος» είναι απλά κάποιος αδελφός που προπορεύτηκε στην Οδό. Άνθρωπος σαν όλους μας, όχι κάτι άλλο… Κι αν οφείλουμε σεβασμό στους κοσμικούς δασκάλους μας, τότε, δεν οφείλουμε τουλάχιστον την ίδια ευγνωμοσύνη για τους Πνευματικούς Δασκάλους μας;

Ακόμα κι αυτοί που αρνούνται τους Δασκάλους και τις Αυθεντίες, αλλά παρόλα αυτά συμπεριφέρονται σαν Δάσκαλοι κι Αυθεντίες, δεν υποδεικνύουν στους άλλους, παρά να ψάξουν μόνοι τους, μέσα τους, και να βρουν τις απαντήσεις. Ασφαλώς και είναι δυνατόν να γίνει, κι ασφαλώς είναι απόλυτα σεβαστό να το κάνει κάποιος…

Στην πραγματικότητα όμως, θα βρει την Ίδια Αιώνια Πραγματικότητα, και τις ίδιες πανάρχαιες απαντήσεις… Η «Έξοδος» είναι μία για όλους, επειδή ακριβώς, όλοι, διαθέτουμε την ίδια φύση, τις ίδιες δυνατότητες…, αναγκαστικά θα κάνουμε τον ίδιο δρόμο… Έτσι, μοιάζει ανόητη η διαμάχη γύρω από την χρησιμότητα ή μη των (αληθινών) Δασκάλων, με την έννοια που είπαμε πιο πάνω…

Όποιος θέλει ακούει. Κι αφού ζυγίσει, αποφασίζει για την Αλήθεια των πραγμάτων. Όποιος θέλει ψάχνει μόνος του… Όλοι οι δρόμοι είναι σεβαστοί. Όλοι οι δρόμοι είναι σεβαστοί. (Το ξαναλέω για να το ακούσουν οι κουφοί).
.
«Υπάρχει μια και Μοναδική Πραγματικότητα» σημαίνει, να πάμε πέρα από όλες τις αντιλήψεις… Ούτε συλλαμβάνεται με την σκέψη, ούτε ανιχνεύεται στον κόσμο των φαινομένων.

Είναι η μια άμεση σωστή απάντηση στο «νέτι-νέτι», («ούτε αυτό, αλλά ούτε και εκείνο», «όχι αυτό-όχι, αυτό»), της Τζνάνα Γιόγκα, (του Διαλογισμού της Άρνησης), που φανερωνόταν πρακτικά από τον Δάσκαλο στον μαθητή, στην βεδαντική παράδοση…, που μας μεταφέρει στην Άλλη Όχθη.

Διαφορετικά, θα πρέπει κάποιος να ακολουθήσει την αργή διαδικασία της ανόδου στα διάφορα επίπεδα λειτουργίας της ύπαρξης, μέχρι να Ανυψωθεί Ως την Πραγματικότητα.

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, μιλάμε για μια υπέρβαση της αντίληψης, και όχι για μια νοητική αποφατική διαδικασία, που θα μας οδηγήσει στην Αντίληψη της Πραγματικότητας…

Γιατί το είπαμε πολλές φορές: "Η Πραγματικότητα, είναι πέρα από κάθε αντίληψη".

Το Μυστικό είναι πάντα εδώ, κοντά μας, μέσα μας.



Κωνσταντίνος Προκοπίου
Πηγή: http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_12.html?spref=fb#.U_3OmsV_tRI


Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, Ο ΚΑΘΑΡΟΣ ΝΟΥΣ, & Η ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ

Άσχετα από τις όποιες απόψεις των σοφών και των θεολόγων, κι άσχετα από τις αντιλήψεις των περισσοτέρων κατ’ όνομα χριστιανών, αυτό που Έδωσε ο Ιησούς από την Ναζαρέτ στους ανθρώπους είναι η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, η Γνώση (σαν Άμεση Θέα) του Θεού, η Εν Θεώ Ζωή.

Ο Αληθινός Χριστιανισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο, κι άπειρα βαθύτερο από τα δόγματα και την εξωτερική (μυστηριακή) ζωή της εκκλησίας. Η εκκλησία πολύ γρήγορα ξέπεσε σε επιφανειακή και τυπική λατρεία, χάνοντας το Βαθύτερο Νόημα του Χαρμόσυνου Μηνύματος του Ιησού και την έμπρακτη βίωση της Βασιλείας των Ουρανών.

Αυτοί που στους κύκλους της εκκλησίας, αλλά ουσιαστικά αποκομμένοι, διατήρησαν την Ιερή Παράδοση του Ιησού, την Εμπειρία του Θεού (την Αληθινή Θέα του Θεού), είναι οι Πατέρες, ξεκινώντας από τον Ωριγένη και τον Ευάγριο, και μετά, με τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, (ψευδώνυμο Σύρου μοναχού του 5ου αιώνα), τον Μάξιμο, τον Συμεών, μέχρι τον Παλαμά και τον Νικόδημο τον Αγιορείτη…
.
Το Ουσιαστικό Μήνυμα των Πατέρων, είναι ότι ο άνθρωπος, Μπορεί να Γνωρίσει Πραγματικά τον Θεό, (με μια Άμεση Εσωτερική Όραση), να Ενωθεί με τον Θεό.

Πάνω σε αυτή την Εμπειρία βασίστηκε όλη η Νηπτική Παράδοση, η Νήψις, η Καθαρά Προσευχή, η Θέα του Θεού. Κι αυτή την Εμπειρία οι Πατέρες, την κατέγραψαν (όσο μπορεί να καταγραφεί το μυστικό βίωμα), στην διάρκεια των αιώνων.

Ο Μακάριος Νοταράς, τον 18ο αιώνα, έκανε μια πρώτη ανθολόγηση πατερικών κειμένων που αναφέρονται στην νηπτική παράδοση, την οποία συμπλήρωσε κι επεξεργάστηκε ο Νικόδημος ο Αγιορείτης. Η Έκδοση της Βενετίας, του 1782, η ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, είναι ίσως το πιο σημαντικό που έχει εκδοθεί μέχρι σήμερα στο χριστιανικό κόσμο. Περιέχει το απόσταγμα της Εμπειρίας Αγίων ανθρώπων, που Βίωσαν Πραγματικά τον Θεό, που εισήλθαν στο Βασίλειο του Θεού. (Η Φιλοκαλία υπάρχει σε σύγχρονη πεντάτομη έκδοση).
.
Η Εμπειρία του Θεού κι η Οδός, έχει περιγραφεί διεξοδικά από τους Πατέρες, κι έτσι είναι το λιγότερο υποκριτικό από τους κατ’ όνομα χριστιανούς να λένε ότι δεν γνωρίζουν πώς να Προσεγγίσουν τον Θεό, πώς να Φτάσουν στη Θέωση: Δεν θέλουν, με ό,τι συνεπάγεται αυτό...

1. Για να προχωρήσει κάποιος στην Οδό του Θεού, χρειάζεται να απαγκιστρωθεί ψυχολογικά από τον εξωτερικό κόσμο και τα υλικά πράγματα. Το Βαθύτερο Νόημα της Ακτημοσύνης, η μη-κατοχή, σχετίζεται με την ψυχολογική προσκόλληση στα πράγματα, κι όχι με αυτά κάθε’ αυτά τα πράγματα. Τα πράγματα είναι απλά για να τα χρησιμοποιούμε. Τίποτα περισσότερο… Και χρησιμοποιούμε όσα χρειαζόμαστε. Δεν συσσωρεύουμε πλούτο…

2. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες τις εξωτερικές επιθυμίες, όλες τις εξωτερικές επιδιώξεις, να φτάσουμε στην Απάθεια, όπου τίποτα δεν μας αγγίζει. Η Απάθεια δεν σημαίνει αναισθησία ή έλλειψη διάκρισης των πραγμάτων. Σημαίνει απλά, να μην ταραζόμαστε από τίποτα, ούτε να τρέχουμε πίσω από τα «πράγματα»… Απλά να Βαδίζουμε Ήσυχα τον Δρόμο μας.

3. Ο Νους, η Σκέψη σαν λειτουργία, δραστηριοποιείται σε διάφορα επίπεδα. Σχετίζεται, μέσω των αισθήσεων, με τον εξωτερικό κόσμο. Συσσωρεύει εμπειρίες, μνήμες, πεποιθήσεις, πάνω στα οποία δομεί την αντίληψη για τον κόσμο, και προσανατολίζει την δράση μας. Και σε ένα βαθύτερο επίπεδο, είναι η απλή, αντικειμενική θεώρηση, απαλλαγμένη από πρόσθετα στοιχεία.

Διακρίνονται έτσι διάφορα είδη δραστηριότητας, λογισμού, που οι Πατέρες, ονομάζουν συμβολικά:
-.«δαιμονιώδη λογισμό», ό,τι σχετίζεται με την προσκόλληση στον εξωτερικό κόσμο,
-.«ανθρώπινο λογισμό», η ανθρώπινη σκέψη που βασίζεται στην μνήμη, την εμπειρία, κι είναι «διαμορφωμένη»,
-.«αγγελικό λογισμό», ο καθαρός λογισμός, η αντικειμενική θεώρηση.

Όμως, όλη αυτή η δραστηριότητα, μας κρατά μέσα στο κοσμικό πεδίο, κι όλα αυτά, πρέπει να ξεπερασθούν, για να περάσουμε πέραν της σκέψης, στον Καθαρό Νου.

4. Ο Νους Γίνεται Καθαρός, όταν περάσουμε πέραν της σκέψης. Όταν ξεπεράσουμε όλα τα είδη λογισμού.

Ο Καθαρός Νους, είναι η Πύλη Προς τον Θεό. Προς την Αιωνιότητα. Η Προϋπόθεση για την Ανύψωση ως την Θέα του Θεού, ως τον Θεό. Κι εδώ η Εμπειρία, έχει διάφορα Βάθη, που έχουν περιγραφεί από τους Πατέρες.

5. Ο Αληθινός Θεός είναι Πέρα από όλα αυτά.
.
Όταν Περάσουμε Πέραν της σκέψης, (πέραν των λογισμών), στον Καθαρό Νου, υπάρχουν, (κι έχουν περιγραφεί από τους Πατέρες), Τρία Επίπεδα Εμπειρίας.

1) Ο Άμορφος Νους.
Ο Νους, περνώντας πέραν της σκέψης, γίνεται άμορφος ως προς τα εξωτερικά πράγματα: Αντιλαμβάνεται (και διακρίνει τα πάντα), χωρίς να προσκολλάται σε τίποτα: Βιώνει την Ενότητα Όλου του Πεδίου της Ύπαρξης.

2) Ο Ασχημάτιστος Νους.
Ο Νους, όχι μόνο είναι άμορφος κι αδιάφορος ως προς τον εξωτερικό κόσμο, (στα εξωτερικά ερεθίσματα), αλλά διερευνώντας τα βάθη του, δεν αναγνωρίζει εγγενή, εσωτερική, από την φύση του, ανάγκη να μετασχηματιστεί και παραμένει Ασχημάτιστος Εσωτερικά. (Παραμένει ήσυχος στην φύση του).

3) Ο Μονοειδής Νους.
Σε αυτή την Κατάσταση ο Νους, (στρεφόμενος Προς τον Θεό), Θεωρεί τον Θεό, τον Μονοειδή, και Γίνεται ο ίδιος Μονοειδής. Ο Νους, Λειτουργεί σαν «Καθρέφτης του Απείρου»… Αλλά βρίσκεται ακόμα μέσα στην «διαδικασία» Προσέγγισης του Θεού. Δεν είναι το Άπειρο.

Ο Φωτοειδής Νους είναι η Ένωση με το Θεό.
Γιατί, μόνο όταν ο Νους Περάσει Πέραν κάθε κίνησης της Αντίληψης, και Βυθιστεί στο Είναι του Θεού, και Γίνει Ένα με τον Θεό, Φτάνει στην Ολοκλήρωση, και Γίνεται «Όλος Φωτοειδής», Ολοκληρωτικά και Τελειωτικά Θείο Φως.

Όλα αυτά που περιγράφουμε, είναι όσα έχουν επεξηγήσει με λεπτομέρειες οι Πατέρες… αλλά ελάχιστοι ενδιαφέρονται κι αναγνωρίζουν την Οδό.

Γράφει ο Μάξιμος:
«Εν δε τω Θεώ γενόμενος (ο νους), άμορφος πάντη και ασχημάτιστος γίνεται· τον γαρ μονοειδή θεωρών μονοειδής γίνεται και όλος φωτοειδής»
(Φιλοκαλία, ΙΙ, 40)
Ο Μάξιμος χρησιμοποιεί ακριβώς τέσσερις διακριτούς (κι όχι συνώνυμους) όρους:
Άμορφος πάντη, Ασχημάτιστος, Μονοειδής, Όλος Φωτοειδής.
Όσοι έχουν εμπειρία γνωρίζουν για τι πράγμα μιλά ο άγιος πατέρας. Όσοι προσεγγίζουν νοητικά το κείμενο χάνονται στις ερμηνείες.
.
Στην πραγματικότητα, οι αληθινοί χριστιανοί μέσα στην ιστορία είναι ελάχιστοι, (και δεν είναι χριστιανοί όσοι βαπτίζονται χριστιανοί, ή όσοι πηγαίνουν στην εκκλησία).

Αυτοί που Πράττουν όσα Έδειξε ο Ιησούς, κι όσοι Βιώνουν, όπως οι Πατέρες, την Ένωση με τον Θεό, είναι ελάχιστοι.

Οι περισσότεροι, λειτουργούν στο νοητικό επίπεδο της πίστης και των πεποιθήσεων, (κι ο Θεός τους είναι απλά μια «ιδέα», κι όχι ο Ζωντανός Θεός), και εγκλωβίζονται στην εξωτερική λατρεία, στις εξωτερικές δραστηριότητες… Είναι απολιθωμένοι χριστιανοί, όχι ζωντανοί χριστιανοί που Πορεύονται την Οδό του Ζωντανού Θεού… Παρόλα αυτά, όλοι αυτοί οι ειδωλολάτρες, έχουν μια περίεργη αμεριμνησία ότι είναι χριστιανοί…

Κωνσταντίνος Προκοπίου

Πηγή:http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_8.html?spref=fb#.U_ufJcV_tRI



Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ, ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΕΡΩΤΙΚΩΝ & ΜΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ!

Tα πάντα εδώ, (στη Γη), συνάγουν, υποψιάζουν, ή είναι για να μας θυμίσουν, τη μία και μοναδική ένωση, (η οποία είναι και η μόνη πραγματική): Την ένωση με τον Εαυτό μας! (Που φέρνει τη συνειδητοποίηση ένωσης και με όλους τους άλλους τελικά ανθρώπους, και τα πάντα γύρω μας….αργότερα…)

Η αντανάκλαση της εδώ, (όσο είμαστε, και ζούμε στην άγνοια), αφορά (κυρίως) τη σχέση με το άλλο φύλλο, και την έλξη που προκαλείται μέσα μας από αυτό.

Μέσα στον καθένα μας, βρίσκεται το δεδομένο, πως σε όλη τη Γη, υπάρχει κάπου, το Ένα, έτερον ήμισυ του καθενός μας, που μόνο μαζί του, θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι. (Που όπως είπαμε βέβαια, πως αφορά την αντανάκλαση της ανάγκης ένωσης με τον Εαυτό μας).

Εξαιτίας αυτής της βάσης μέσα μας, (σαν τάση), μπερδεύουμε στην εξωτερική μας ζωή την έλξη αυτή, και τις περισσότερες φορές, θεωρούμε και πιστεύουμε, (εξαιτίας των ελαττωμάτων, ή κατώτερων μας χρησιμοποιούμενων τάσεων και φορέων), πως αυτόν τον άνθρωπο τον έχουμε βρει… Και να η απαρχή ενός κυνηγητού, ή, ακόμα και σκοπού ζωής…

Όμως, αυτό που τελικά έχουμε βρει, δεν είναι τίποτε άλλο από όλα όσα χρειάζεται να αντικρίσουμε για μας. (Και δεν είναι το έτερον ήμισυ). Είναι να δούμε ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, (αντικρίζοντας εμάς συναναστρεφόμενοι με τον άλλον). Τις προσκολλήσεις μας, τα κολλήματα μας, τις τάσεις τις σωματικές μόνο για ένωση… (Που αυτό, το κάνει μόνο το ζωάκι μας. Το υλικό σώμα μας…) Τις λάθος καταχωρήσεις που έχουμε κάνει. Τις παραποιήσεις που υπάρχουν καταγεγραμμένες μέσα μας σε σχέση με την Αγάπη. Είναι εκεί ο άλλος, για να αντικρίσουμε τον εγωισμό μας, την κτητικότατα μας, την έννοια της ελευθερίας για μας, έξω από εμάς και στις σχέσεις μας, όπως φυσικά, και την έννοια της ελευθερίας ως προς τον Εαυτό μας, από τον εαυτό μας…

Πρώτα λοιπόν, (μέσω των άλλων), βρίσκουμε τι είμαστε, (σε σχέση με τις περιορισμένες καταγραφές μας και τα δεσμά μας, για να τα δούμε), και μετά, αργότερα, ξεκαθαρίζοντας τα παραπάνω, είναι που μπορούμε τελικά, να είμαστε σε θέση να έλξουμε κάποιον άνθρωπο του αντίθετου φύλλου, (όπως και όλους τους ανθρώπους στη ζωή μας), που μαζί του, (μαζί τους), θα αντικρίζουμε ανώτερα πράγματα για μας, που έχουν να κάνουν με ένα ακόμα βαθύτερο επίπεδο αυτού που Είμαστε. Αυτού που Πραγματικά Είμαστε…, και ήρθαμε να το βιώσουμε εδώ… Αυτό, «βγάζοντας προς τα έξω» ότι γεννάται εντός μας, νιώθοντας το, και βλέποντας το, είναι που γίνεται αντιληπτό από εμάς και το ζούμε, γειώνοντας και μοιράζοντας αυτόν τον Θησαυρό. Μεταμορφώνοντας…. Εμάς, και ότι μας αγγίζει…

Στο δεύτερο αυτό επίπεδο, ήδη, έχουμε αντιληφθεί (και αφήσει πίσω μας) όλα όσα «νομίζαμε» πως είμαστε, και έρχεται κάποιος, (κάποιοι), που μέσω της συναναστροφής του, (συναναστροφής τους), κατά κάποιον τρόπο βοηθάμε τον εαυτό μας να προχωράμε παράλληλα «μαζί», στον ίδιο όμως κοινό πια Δρόμο… Στη Λεωφόρο της Εξέλιξης! Με τον καθένα όμως από μας, να εργάζεται στα δικά του θέματα, το δικό του επίπεδο, με βασικό συστατικό, την Ελευθερία από τον ίδιο…

- Στο πρώτο επίπεδο που περιγράφηκε, (σε αυτό που βρίσκονται συνειδησιακά οι περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη), έχοντας ένα στάνταρντ «χτισμένο» χαρακτήρα αυτού που είναι ο καθένας, δεν αλλάζει κάτι σε αυτούς τους ίδιους, παρά μόνο πάάάρα πολύ αργά ώστε να μπορεί να γίνεται αντιληπτό. Το μόνο που αλλάζει, είναι μόνο το εξωτερικό σκηνικό της ζωής, όπως και τα γεγονότα που φαντάζουν πως έρχονται από μόνα τους, (Κάρμα), καθώς και οι μέρες, που διαδέχονται η μια την άλλη, και αποτυπώνονται αντιληπτικά από το γήρας…

Στο επίπεδο αυτό, ο κάθε ένας, προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον να «γίνεται μόνιμα το δικό του». Να ρίχνει ευθύνες στον απέναντι του ως κύριο υπεύθυνο για την ευτυχία ή δυστυχία του, και ως χαρακτηριζόμενο υπαίτιο πάντα τον άλλον, για όλα τα «τρωτά» σημεία της σχέσης. Υπάρχει μία άρνηση του να δει το τι κάνει ο καθένας, (μια και θεωρεί πως ότι κάνει, δίκιο έχει που το κάνει, μια και το μυαλό του δικαιολογεί όλων των ειδών τις στάσεις του). Και έχει δίκιο. (Από τη μεριά του και τη συνειδησιακή του θέση). Κι αυτό, γιατί έτσι έμαθε για το σωστό. (Πεποιθήσεις, πρέπει, απόψεις θρησκείας, γονιών, περιβάλλοντος, φίλων, των οποίων έχει οικειοποιηθεί ως δικούς του κανόνες τελικά, αλλά αυτό, δεν είναι σε θέση να το δει). Δεν γνωρίζει ποια είναι η πραγματικότητα. Ποτέ δεν άφησε να του μιλήσει, μια και είναι τόσο Αποπνικτικά Γεμάτος με όλα αυτά που έχει ως προγραμματισμούς…

Σε αυτή τη φάση λοιπόν, μιλάμε για λειτουργία «χαρακτήρων» και μόνο. Καμία επαφή, με οτιδήποτε Εσωτερικό μέσα στον άνθρωπο. Το σωστό και το λάθος ορίζεται από την εξωτερική μόνο οπτική του κόσμου και των πραγμάτων, φυσικά, άρρηκτα συνδεδεμένη με την ύλη… Εδώ, θεωρώντας πως ένας άνθρωπος «μας πέφτει στη ζωή», και μια και έχουμε ήδη έναν, (έχουμε μπλέξει και τα οικονομικά μας), ε, αυτός είναι… Σε αυτές τις σχέσεις, ποτέ δεν συμβαίνει τίποτα, και φυσικά, κανείς από τους δύο δεν προάγεται Εσωτερικά. Αποτέλεσμα και μόνη οδός; Ο «υποχρεωτικός συμβιβασμός». Όσο λιγότερο μιλά ο καθένας για θέματα που ερεθίζουν τον άλλο, τόσο πιο πολύ θα έχει την ησυχία σου, και θα γλιτώνει φασαρίες… Πάρα πολύς κόσμος ζει κατά αυτόν τον τρόπο σήμερα… (Δυστυχώς).

- Στο δεύτερο επίπεδο, έχουμε δύο περιπτώσεις που παρατηρούνται:
Α. Την πρώτη, στην οποία έχει ξυπνήσει «κάτι άλλο» μέσα στον έναν πέραν του χαρακτήρα του, και αντιλαμβάνεται (μέσα του), όλο το ψεύτικο του πράγματος, (τους συμβιβασμούς που έκανε, τον εγωισμό που είχε, τις παρανοήσεις, τις προσκολλήσεις του, τις κτήσεις, τη γκρίνια και την επίρριψη ευθυνών), και κάνει βήματα, όλα αυτά να τα λύσει, γιατί του είναι, και το καταλαβαίνει, Δυσβάστακτο πια βάρος για να το κουβαλά….

Να λύσει, όχι το θέμα που αφορά το δεσμό μεταξύ τους. Εκεί είναι το λάθος που κάποιοι θεωρούν. Το κάνει για τον ίδιο. Ο δεσμός, ο οποιοσδήποτε δεσμός, είναι αυτός που θα διαμορφωθεί, ή θα αλλάξει «ως αποτέλεσμα» των Εσωτερικών διεργασιών που θα έχουν προκύψει. Δεν φέρεται η πράττει για τον ίδιο τον δεσμό. Εργάζεται για τον ίδιο. Μέσα του…

Και τι γίνεται; Οι δεσμεύσεις και απαιτήσεις του άλλου, (στο ξύπνημα του πρώτου), τον δυναμώνουν τελικά. Κι αυτό, γιατί τον «ζορίζουν», να βλέπει βαθιά μέσα του. Πως ο ίδιος, δεν είναι πια εκεί. Αναζητά πλέον, τις «Αληθινές» σχέσεις πια. Και αντικρίζοντας αυτήν που έχει (πχ εδώ και χρόνια), δεν πληρεί αυτό που ο ίδιος είναι μέσα του σήμερα. Γιατί; Γιατί ήδη μέσω αυτής της εξωτερικής τριβής, διεξάγεται μία εσωτερική δική του τριβή, από τον ίδιο, με τον εαυτό του. Αυτό είναι που τον δυναμώνει. Το που Είναι σήμερα…

Έχοντας, και αποκτώντας, ορθή σχέση με τον Εαυτό του, αναζητά αντίστοιχες πια σχέσεις και έξω, στο περιβάλλον του. Γιατί το έξω, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά «αντανάκλαση» του τι είμαστε μέσα μας. Αν το μέσα λοιπόν αλλάξει, ΖΗΤΑ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ να βγει. Να εκδηλωθεί. Όταν λοιπόν ο ένας, (που αυτό γίνεται τις περισσότερες φορές), δεν είναι έτοιμος να αλλάξει, (ώστε να πορευθούν μαζί στην Αλήθεια), ο άλλος, αφήνει το ψέμα πίσω του, και φυσικά, και τον άνθρωπο που το υπερασπίζεται ακόμα τόσο σθεναρά… Μια και ο άλλος, ακόμα, δεν είναι σε θέση να δεί….

Σε αυτή τη φάση, έρχεται κάποιου είδους απογοήτευσης γι’ αυτόν που προχώρησε. «Πέφτει το κάστρο» της αναζήτησης προς το αντίθετο φύλλο για ένα έτερον ήμισυ, που θα «έλυνε», όλα τα προβλήματα της ζωής του, και θα του πρόσφερε την ευτυχία. Σταματά αυτή η απεγνωσμένη αναζήτηση, που μόνο τον διασκόρπιζε. Γνωρίζει πια, πως την Ελευθερία, την Αγάπη, και τα πάντα, μόνο μέσα του μπορεί να τα βρει, ώστε να τα ζήσει, όπου, και με όποιον τρόπο, επιλέξει και προς τα έξω. Αυτό που αναζητάται πλέον λοιπόν από αυτόν, είναι σύντροφοι ζωής, που τα «κοινά» θα τους δένουν, και όχι τα αντίθετα.

Οι κοινές Αξίες κυρίως. Μέσω της κοινής, Εσωτερικής Βάσης όλων μας. Εκεί, μέσω των επαφών μας, αναγνωρίζουμε κάθε φορά νέα πράγματα για μας, (στις συναναστροφές μας), και παύει η (παλαιότερη) ανακύκλωση γνωστών μοτίβων, που συνεχώς επαναλαμβάνονται σε κύκλους, χωρίς καμία αλλαγή, με την έννοια των βαθιών συνειδητοποιήσεων που αφορούν τη συνειδητότητα μας, άρα, τη συνειδησιακή μας εξέλιξη και προαγωγή.

Αυτός είναι και ο Αληθινός τρόπος ανάπτυξης, (όπως και το μέλλον των σχέσεων), όπως, και ο πραγματικός λόγος επαφών μεταξύ μας.

Σε αυτή την πρώτη περίπτωση, όταν πρόκειται για σχέσεις με το άλλο φύλλο, υπάρχουν δύο τεράστιες παγίδες, που μπορεί να μας στερήσουν χρόνο από μία συνέχεια, που έτσι κι αλλιώς θα βρεθούμε αργότερα.

Είναι καλό όμως να τις συνειδητοποιήσουμε, για να γλιτώσουμε χρόνο και ταλαιπωρία, γνωρίζοντας τες…
Παγίδα 1. Όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ο άλλος αξίζει, γιατί έχει πολύ όμορφα εσωτερικά χαρακτηριστικά, και νιώθουμε μαζί του υπέροχα, το λάθος είναι το να βάζουμε πλώρη για σχέδιο που να τον κάνουμε να δει, πόσο αξίζουμε οι ίδιοι. Ώστε να μας δει κι αυτός σαν τον Ένα στη ζωή του. (Όπως κάναμε εμείς για τον ίδιο)…

Παγίδα 2. Κυρίως για άτομα με «αρνητικά» χαρακτηριστικά, ότι επειδή έχουμε όλοι μέσα μας το θετικό, (κι εμείς αυτό το έχουμε αναγνωρίσει σε μας), πείθουμε βαθιά τον εαυτός μας, πως βλέπουμε τον άλλον μέσα του, και δεν είναι αληθινά τόσο αρνητικός όσο δείχνει στη ζωή του εξωτερικά. Και τι κάνουμε; Αναλαμβάνουμε, να τον «προάγουμε» εμείς στο θετικό, δείχνοντας του τον δρόμο. Αυτό, θα έχει σαν αποτέλεσμα (νομίζουμε), να γνωρίσει την Αγάπη, και τελικά, να εξελιχθεί, να αγαπά δυνατά, και φυσικά, να γίνει δικός μας….

Πόσο λάθος και τα δύο….
Γιατί στην πρώτη παγίδα «Εμάς» βλέπουμε στον άλλο, και προσπαθώντας να τον πείσουμε, αγωνιζόμαστε ουσιαστικά να ανεβάσουμε την Αξία μας οι ίδιοι στον εαυτό μας. (Γιατί αν τελικά ο άλλος «μας προτιμήσει» εξαιτίας των καλώς μας στοιχείων που θα χουμε διαφημίσει), και μια και αξίζει για μας, και μας διαλέξει τελικά, θα σημαίνει πως αξίζουμε κι εμείς.

Και στη δεύτερη παγίδα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε εμείς για τον οποιονδήποτε άνθρωπο που βρίσκεται στη μαυρίλα του, αν ο ίδιος δεν θελήσει ποτέ του να βγει από εκεί. (Γνωρίζοντας πως για μας, είναι το παρελθόν μας…) Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να πονάμε για χρόνια, και να εισπράττουμε συνεχώς απογοητεύσεις. Κι αυτό, γιατί «το μέτρο» για μας ότι φερόμαστε σωστά, δεν θα είναι ο εαυτός μας, αλλά το αποτέλεσμα που θα φέρνει η όποια συμπεριφορά μας, στην κάθε «αλλαγή», μεταμόρφωση  του άλλου προς το θετικό…

Β. Στη δεύτερη περίπτωση του δεύτερου επιπέδου, (σπάνια φυσικά περίπτωση όπως ειπώθηκε), συναντάμε έναν άνθρωπο όπως εμάς, αλλά του αντίθετου φύλλου. Συνειδητοποιημένο, να αντικρίζει τον εαυτό του, και να είναι διατεθειμένος μέσα από την όποια «σχέση», να προαχθούν και οι δύο. Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς πρέπει, χωρίς δήθεν, χωρίς μη, και χωρίς γιατί…
Μεγάλο πεδίο δοκιμασιών και προόδου, όμως για λίγους… Έχει να κάνει, με αυτούς που ήρθαν γι’ αυτόν τον σκοπό: Να χτίσουν τις Αληθινές σχέσεις των δύο φύλων, που πάνω σε αυτό το «σημάδι», θα βαδίσει το μέλλον…

- Στο τρίτο επίπεδο είναι η πραγματική ουσία στον άνθρωπο. Όταν πια, θα έχει  ήδη αντιληφθεί πως μέσω των σχέσεων που τον βοήθησαν, (κοιτώντας μέσα του σε όλων των ειδών τις σχέσεις, «ξεπερνώντας» τη σχέση των δύο φύλων μέσα του, ενώνοντας τα), κατάφερε πραγματικά «να ωριμάσει»…

Διαπιστώνει εκεί οπότε, πως είναι Οντότητα. Άτομο! Όπως, και πως όλοι οι άλλοι γύρω του, είναι για να εκφράζει πλέον από τη μια, αυτά που έχει ο ίδιος μέσα του τα οποία και βρήκε, και από την άλλη, για να τους βοηθήσει με τις πράξεις του, τα λόγια, τη νοημοσύνη, όπως και την «Ενέργεια» του» στη ζωή, ώστε και οι ίδιοι να μπορέσουν να φτάσουν κάποια στιγμή, στη δική τους Ατομικότητα! Γιατί μόνο ως Ατομικότητες Εσωτερικά, είναι δυνατόν να βιωθεί η Ένωση όλων μας. Μόνο!

Ανακεφαλαιώνοντας:
Ο άλλος, του αντίθετου φίλου από εμάς, είναι για να μας κάνει να αντικρίσουμε τη λάθος λειτουργία μας ως τώρα, ώστε να αναθεωρήσουμε, και να «ξεπεράσουμε» τον χαρακτήρα που «φορτωθήκαμε» ως εαυτό μας, όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μας, ώστε να «βρούμε», (να γεννηθεί μέσα μας), αυτό που Πραγματικά είμαστε, αλλά διστάζαμε να λειτουργήσουμε. Αυτός ο δισταγμός μας, οφειλόταν στα ταμπού, τους φόβους, και τις ανασφάλειες που είχαμε οικειοποιηθεί ως δικές μας.

Στη συνέχεια, ψάχνουμε, (στην ουσία βρίσκουμε «έλκοντας»), όλους όσους μας βοηθούν να βρούμε, όχι πια αυτό που ήμασταν και αφήσαμε πίσω, (το χαρακτήρα μας), αλλά αυτό που κάθε μέρα ξεπροβάλει, και μας δείχνει βήμα βήμα το Μεγαλείο του. (Την Ψυχή μας).

Και αποκτάμε πλέον «συντρόφους». «Συνοδοιπόρους». Όχι συζύγους, φίλους συγγενείς, συναδέλφους στη δουλειά, γείτονες. Όλα αυτά, είναι διαχωρισμοί, κι εμείς ζούμε στην Ένωση.

Κατόπιν, εκφράζουμε σε όλους αυτούς, (μια και βρήκαμε), αυτό που Πραγματικά είμαστε, γινόμενοι πλέον Μονάδες, Ατομικότητες, ώστε κάποτε, όλοι όσοι περπατούν σε αυτοί τη Γη, να είναι Όντα Ατομικοποιημένα, Ενωμένα ως Ένα, δονούμενα, στον έναν και μοναδικό σκοπό όλων μας! Στην Αυτοσυνειδησία. Στην Ένωση, βιώνοντας την Αγάπη, κολυμπώντας στην απέραντη Ελευθερία του Ουρανού. Ο Παράδεισος επί της Γης, τότε, θα είναι γεγονός!