Tα πάντα εδώ, (στη Γη),
συνάγουν, υποψιάζουν, ή είναι για να μας θυμίσουν, τη μία και μοναδική ένωση,
(η οποία είναι και η μόνη πραγματική): Την ένωση με τον Εαυτό μας! (Που φέρνει
τη συνειδητοποίηση ένωσης και με όλους τους άλλους τελικά ανθρώπους, και τα
πάντα γύρω μας….αργότερα…)
Η αντανάκλαση της εδώ, (όσο
είμαστε, και ζούμε στην άγνοια), αφορά (κυρίως) τη σχέση με το άλλο φύλλο, και
την έλξη που προκαλείται μέσα μας από αυτό.
Μέσα στον καθένα μας, βρίσκεται
το δεδομένο, πως σε όλη τη Γη, υπάρχει κάπου, το Ένα, έτερον ήμισυ του καθενός
μας, που μόνο μαζί του, θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι. (Που όπως είπαμε
βέβαια, πως αφορά την αντανάκλαση της ανάγκης ένωσης με τον Εαυτό μας).
Εξαιτίας αυτής της βάσης μέσα
μας, (σαν τάση), μπερδεύουμε στην εξωτερική μας ζωή την έλξη αυτή, και τις
περισσότερες φορές, θεωρούμε και πιστεύουμε, (εξαιτίας των ελαττωμάτων, ή
κατώτερων μας χρησιμοποιούμενων τάσεων και φορέων), πως αυτόν τον άνθρωπο τον
έχουμε βρει… Και να η απαρχή ενός κυνηγητού, ή, ακόμα και σκοπού ζωής…
Όμως, αυτό που τελικά έχουμε
βρει, δεν είναι τίποτε άλλο από όλα όσα χρειάζεται να αντικρίσουμε για μας.
(Και δεν είναι το έτερον ήμισυ). Είναι να δούμε ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, (αντικρίζοντας εμάς
συναναστρεφόμενοι με τον άλλον). Τις προσκολλήσεις μας, τα κολλήματα μας, τις
τάσεις τις σωματικές μόνο για ένωση… (Που αυτό, το κάνει μόνο το ζωάκι μας. Το
υλικό σώμα μας…) Τις λάθος καταχωρήσεις που έχουμε κάνει. Τις παραποιήσεις που
υπάρχουν καταγεγραμμένες μέσα μας σε σχέση με την Αγάπη. Είναι εκεί ο άλλος,
για να αντικρίσουμε τον εγωισμό μας, την κτητικότατα μας, την έννοια της
ελευθερίας για μας, έξω από εμάς και στις σχέσεις μας, όπως φυσικά, και την
έννοια της ελευθερίας ως προς τον Εαυτό μας, από τον εαυτό μας…
Πρώτα λοιπόν, (μέσω των άλλων),
βρίσκουμε τι είμαστε, (σε σχέση με τις περιορισμένες καταγραφές μας και τα
δεσμά μας, για να τα δούμε), και μετά, αργότερα, ξεκαθαρίζοντας τα παραπάνω,
είναι που μπορούμε τελικά, να είμαστε σε θέση να έλξουμε κάποιον άνθρωπο του
αντίθετου φύλλου, (όπως και όλους τους ανθρώπους στη ζωή μας), που μαζί του,
(μαζί τους), θα αντικρίζουμε ανώτερα πράγματα για μας, που έχουν να κάνουν με
ένα ακόμα βαθύτερο επίπεδο αυτού που Είμαστε. Αυτού που Πραγματικά Είμαστε…,
και ήρθαμε να το βιώσουμε εδώ… Αυτό, «βγάζοντας προς τα έξω» ότι γεννάται εντός
μας, νιώθοντας το, και βλέποντας το, είναι που γίνεται αντιληπτό από εμάς και
το ζούμε, γειώνοντας και μοιράζοντας αυτόν τον Θησαυρό. Μεταμορφώνοντας…. Εμάς,
και ότι μας αγγίζει…
Στο δεύτερο αυτό επίπεδο, ήδη,
έχουμε αντιληφθεί (και αφήσει πίσω μας) όλα όσα «νομίζαμε» πως είμαστε, και
έρχεται κάποιος, (κάποιοι), που μέσω της συναναστροφής του, (συναναστροφής
τους), κατά κάποιον τρόπο βοηθάμε τον εαυτό μας να προχωράμε παράλληλα «μαζί»,
στον ίδιο όμως κοινό πια Δρόμο… Στη Λεωφόρο της Εξέλιξης! Με τον καθένα όμως
από μας, να εργάζεται στα δικά του θέματα, το δικό του επίπεδο, με βασικό
συστατικό, την Ελευθερία από τον ίδιο…
- Στο πρώτο επίπεδο που
περιγράφηκε, (σε αυτό που βρίσκονται συνειδησιακά οι περισσότεροι άνθρωποι του
πλανήτη), έχοντας ένα στάνταρντ «χτισμένο» χαρακτήρα αυτού που είναι ο καθένας,
δεν αλλάζει κάτι σε αυτούς τους ίδιους, παρά μόνο πάάάρα πολύ αργά ώστε να
μπορεί να γίνεται αντιληπτό. Το μόνο που αλλάζει, είναι μόνο το εξωτερικό
σκηνικό της ζωής, όπως και τα γεγονότα που φαντάζουν πως έρχονται από μόνα
τους, (Κάρμα), καθώς και οι μέρες, που διαδέχονται η μια την άλλη, και
αποτυπώνονται αντιληπτικά από το γήρας…
Στο επίπεδο αυτό, ο κάθε ένας,
προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον να «γίνεται μόνιμα το δικό του». Να ρίχνει
ευθύνες στον απέναντι του ως κύριο υπεύθυνο για την ευτυχία ή δυστυχία του, και
ως χαρακτηριζόμενο υπαίτιο πάντα τον άλλον, για όλα τα «τρωτά» σημεία της
σχέσης. Υπάρχει μία άρνηση του να δει το τι κάνει ο καθένας, (μια και θεωρεί
πως ότι κάνει, δίκιο έχει που το κάνει, μια και το μυαλό του δικαιολογεί όλων
των ειδών τις στάσεις του). Και έχει δίκιο. (Από τη μεριά του και τη
συνειδησιακή του θέση). Κι αυτό, γιατί έτσι έμαθε για το σωστό. (Πεποιθήσεις,
πρέπει, απόψεις θρησκείας, γονιών, περιβάλλοντος, φίλων, των οποίων έχει
οικειοποιηθεί ως δικούς του κανόνες τελικά, αλλά αυτό, δεν είναι σε θέση να το
δει). Δεν γνωρίζει ποια είναι η πραγματικότητα. Ποτέ δεν άφησε να του μιλήσει,
μια και είναι τόσο Αποπνικτικά Γεμάτος με όλα αυτά που έχει ως
προγραμματισμούς…
Σε αυτή τη φάση λοιπόν, μιλάμε
για λειτουργία «χαρακτήρων» και μόνο. Καμία επαφή, με οτιδήποτε Εσωτερικό μέσα
στον άνθρωπο. Το σωστό και το λάθος ορίζεται από την εξωτερική μόνο οπτική του
κόσμου και των πραγμάτων, φυσικά, άρρηκτα συνδεδεμένη με την ύλη… Εδώ, θεωρώντας
πως ένας άνθρωπος «μας πέφτει στη ζωή», και μια και έχουμε ήδη έναν, (έχουμε
μπλέξει και τα οικονομικά μας), ε, αυτός είναι… Σε αυτές τις σχέσεις, ποτέ δεν
συμβαίνει τίποτα, και φυσικά, κανείς από τους δύο δεν προάγεται Εσωτερικά.
Αποτέλεσμα και μόνη οδός; Ο «υποχρεωτικός συμβιβασμός». Όσο λιγότερο μιλά ο
καθένας για θέματα που ερεθίζουν τον άλλο, τόσο πιο πολύ θα έχει την ησυχία
σου, και θα γλιτώνει φασαρίες… Πάρα πολύς κόσμος ζει κατά αυτόν τον τρόπο
σήμερα… (Δυστυχώς).
- Στο δεύτερο επίπεδο, έχουμε
δύο περιπτώσεις που παρατηρούνται:
Α. Την πρώτη, στην οποία έχει
ξυπνήσει «κάτι άλλο» μέσα στον έναν πέραν του χαρακτήρα του, και αντιλαμβάνεται
(μέσα του), όλο το ψεύτικο του πράγματος, (τους συμβιβασμούς που έκανε, τον
εγωισμό που είχε, τις παρανοήσεις, τις προσκολλήσεις του, τις κτήσεις, τη
γκρίνια και την επίρριψη ευθυνών), και κάνει βήματα, όλα αυτά να τα λύσει,
γιατί του είναι, και το καταλαβαίνει, Δυσβάστακτο πια βάρος για να το κουβαλά….
Να λύσει, όχι το θέμα που αφορά
το δεσμό μεταξύ τους. Εκεί είναι το λάθος που κάποιοι θεωρούν. Το κάνει για τον
ίδιο. Ο δεσμός, ο οποιοσδήποτε δεσμός, είναι αυτός που θα διαμορφωθεί, ή θα
αλλάξει «ως αποτέλεσμα» των Εσωτερικών διεργασιών που θα έχουν προκύψει. Δεν
φέρεται η πράττει για τον ίδιο τον δεσμό. Εργάζεται για τον ίδιο. Μέσα του…
Και τι γίνεται; Οι δεσμεύσεις
και απαιτήσεις του άλλου, (στο ξύπνημα του πρώτου), τον δυναμώνουν τελικά. Κι
αυτό, γιατί τον «ζορίζουν», να βλέπει βαθιά μέσα του. Πως ο ίδιος, δεν είναι
πια εκεί. Αναζητά πλέον, τις «Αληθινές» σχέσεις πια. Και αντικρίζοντας αυτήν
που έχει (πχ εδώ και χρόνια), δεν πληρεί αυτό που ο ίδιος είναι μέσα του
σήμερα. Γιατί; Γιατί ήδη μέσω αυτής της εξωτερικής τριβής, διεξάγεται μία
εσωτερική δική του τριβή, από τον ίδιο, με τον εαυτό του. Αυτό είναι που τον δυναμώνει.
Το που Είναι σήμερα…
Έχοντας, και αποκτώντας, ορθή
σχέση με τον Εαυτό του, αναζητά αντίστοιχες πια σχέσεις και έξω, στο περιβάλλον
του. Γιατί το έξω, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά «αντανάκλαση» του τι είμαστε
μέσα μας. Αν το μέσα λοιπόν αλλάξει, ΖΗΤΑ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ να βγει. Να εκδηλωθεί.
Όταν λοιπόν ο ένας, (που αυτό γίνεται τις περισσότερες φορές), δεν είναι
έτοιμος να αλλάξει, (ώστε να πορευθούν μαζί στην Αλήθεια), ο άλλος, αφήνει το
ψέμα πίσω του, και φυσικά, και τον άνθρωπο που το υπερασπίζεται ακόμα τόσο
σθεναρά… Μια και ο άλλος, ακόμα, δεν είναι σε θέση να δεί….
Σε αυτή τη φάση, έρχεται
κάποιου είδους απογοήτευσης γι’ αυτόν που προχώρησε. «Πέφτει το κάστρο» της
αναζήτησης προς το αντίθετο φύλλο για ένα έτερον ήμισυ, που θα «έλυνε», όλα τα
προβλήματα της ζωής του, και θα του πρόσφερε την ευτυχία. Σταματά αυτή η
απεγνωσμένη αναζήτηση, που μόνο τον διασκόρπιζε. Γνωρίζει πια, πως την
Ελευθερία, την Αγάπη, και τα πάντα, μόνο μέσα του μπορεί να τα βρει, ώστε να τα
ζήσει, όπου, και με όποιον τρόπο, επιλέξει και προς τα έξω. Αυτό που αναζητάται
πλέον λοιπόν από αυτόν, είναι σύντροφοι ζωής, που τα «κοινά» θα τους δένουν,
και όχι τα αντίθετα.
Οι κοινές Αξίες κυρίως. Μέσω
της κοινής, Εσωτερικής Βάσης όλων μας. Εκεί, μέσω των επαφών μας, αναγνωρίζουμε
κάθε φορά νέα πράγματα για μας, (στις συναναστροφές μας), και παύει η
(παλαιότερη) ανακύκλωση γνωστών μοτίβων, που συνεχώς επαναλαμβάνονται σε
κύκλους, χωρίς καμία αλλαγή, με την έννοια των βαθιών συνειδητοποιήσεων που
αφορούν τη συνειδητότητα μας, άρα, τη συνειδησιακή μας εξέλιξη και προαγωγή.
Αυτός είναι και ο Αληθινός
τρόπος ανάπτυξης, (όπως και το μέλλον των σχέσεων), όπως, και ο πραγματικός
λόγος επαφών μεταξύ μας.
Σε αυτή την πρώτη περίπτωση,
όταν πρόκειται για σχέσεις με το άλλο φύλλο, υπάρχουν δύο τεράστιες παγίδες,
που μπορεί να μας στερήσουν χρόνο από μία συνέχεια, που έτσι κι αλλιώς θα
βρεθούμε αργότερα.
Είναι καλό όμως να τις
συνειδητοποιήσουμε, για να γλιτώσουμε χρόνο και ταλαιπωρία, γνωρίζοντας τες…
Παγίδα 1. Όταν αντιλαμβανόμαστε
ότι ο άλλος αξίζει, γιατί έχει πολύ όμορφα εσωτερικά χαρακτηριστικά, και
νιώθουμε μαζί του υπέροχα, το λάθος είναι το να βάζουμε πλώρη για σχέδιο που να
τον κάνουμε να δει, πόσο αξίζουμε οι ίδιοι. Ώστε να μας δει κι αυτός σαν τον
Ένα στη ζωή του. (Όπως κάναμε εμείς για τον ίδιο)…
Παγίδα 2. Κυρίως για άτομα με
«αρνητικά» χαρακτηριστικά, ότι επειδή έχουμε όλοι μέσα μας το θετικό, (κι εμείς
αυτό το έχουμε αναγνωρίσει σε μας), πείθουμε βαθιά τον εαυτός μας, πως βλέπουμε
τον άλλον μέσα του, και δεν είναι αληθινά τόσο αρνητικός όσο δείχνει στη ζωή
του εξωτερικά. Και τι κάνουμε; Αναλαμβάνουμε, να τον «προάγουμε» εμείς στο
θετικό, δείχνοντας του τον δρόμο. Αυτό, θα έχει σαν αποτέλεσμα (νομίζουμε), να
γνωρίσει την Αγάπη, και τελικά, να εξελιχθεί, να αγαπά δυνατά, και φυσικά, να
γίνει δικός μας….
Πόσο λάθος και τα δύο….
Γιατί στην πρώτη παγίδα «Εμάς»
βλέπουμε στον άλλο, και προσπαθώντας να τον πείσουμε, αγωνιζόμαστε ουσιαστικά
να ανεβάσουμε την Αξία μας οι ίδιοι στον εαυτό μας. (Γιατί αν τελικά ο άλλος
«μας προτιμήσει» εξαιτίας των καλώς μας στοιχείων που θα χουμε διαφημίσει), και
μια και αξίζει για μας, και μας διαλέξει τελικά, θα σημαίνει πως αξίζουμε κι
εμείς.
Και στη δεύτερη παγίδα, γιατί
δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε εμείς για τον οποιονδήποτε άνθρωπο που βρίσκεται
στη μαυρίλα του, αν ο ίδιος δεν θελήσει ποτέ του να βγει από εκεί. (Γνωρίζοντας
πως για μας, είναι το παρελθόν μας…) Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να πονάμε
για χρόνια, και να εισπράττουμε συνεχώς απογοητεύσεις. Κι αυτό, γιατί «το
μέτρο» για μας ότι φερόμαστε σωστά, δεν θα είναι ο εαυτός μας, αλλά το
αποτέλεσμα που θα φέρνει η όποια συμπεριφορά μας, στην κάθε «αλλαγή»,
μεταμόρφωση του άλλου προς το θετικό…
Β. Στη δεύτερη περίπτωση του
δεύτερου επιπέδου, (σπάνια φυσικά περίπτωση όπως ειπώθηκε), συναντάμε έναν
άνθρωπο όπως εμάς, αλλά του αντίθετου φύλλου. Συνειδητοποιημένο, να αντικρίζει
τον εαυτό του, και να είναι διατεθειμένος μέσα από την όποια «σχέση», να
προαχθούν και οι δύο. Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς πρέπει, χωρίς δήθεν, χωρίς μη,
και χωρίς γιατί…
Μεγάλο πεδίο δοκιμασιών και
προόδου, όμως για λίγους… Έχει να κάνει, με αυτούς που ήρθαν γι’ αυτόν τον
σκοπό: Να χτίσουν τις Αληθινές σχέσεις των δύο φύλων, που πάνω σε αυτό το
«σημάδι», θα βαδίσει το μέλλον…
- Στο τρίτο επίπεδο είναι η
πραγματική ουσία στον άνθρωπο. Όταν πια, θα έχει ήδη αντιληφθεί πως μέσω των σχέσεων που τον
βοήθησαν, (κοιτώντας μέσα του σε όλων των ειδών τις σχέσεις, «ξεπερνώντας» τη
σχέση των δύο φύλων μέσα του, ενώνοντας τα), κατάφερε πραγματικά «να ωριμάσει»…
Διαπιστώνει εκεί οπότε, πως
είναι Οντότητα. Άτομο! Όπως, και πως όλοι οι άλλοι γύρω του, είναι για να
εκφράζει πλέον από τη μια, αυτά που έχει ο ίδιος μέσα του τα οποία και βρήκε,
και από την άλλη, για να τους βοηθήσει με τις πράξεις του, τα λόγια, τη
νοημοσύνη, όπως και την «Ενέργεια» του» στη ζωή, ώστε και οι ίδιοι να μπορέσουν
να φτάσουν κάποια στιγμή, στη δική τους Ατομικότητα! Γιατί μόνο ως Ατομικότητες
Εσωτερικά, είναι δυνατόν να βιωθεί η Ένωση όλων μας. Μόνο!
Ανακεφαλαιώνοντας:
Ο άλλος, του αντίθετου φίλου
από εμάς, είναι για να μας κάνει να αντικρίσουμε τη λάθος λειτουργία μας ως
τώρα, ώστε να αναθεωρήσουμε, και να «ξεπεράσουμε» τον χαρακτήρα που
«φορτωθήκαμε» ως εαυτό μας, όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μας, ώστε να
«βρούμε», (να γεννηθεί μέσα μας), αυτό που Πραγματικά είμαστε, αλλά διστάζαμε
να λειτουργήσουμε. Αυτός ο δισταγμός μας, οφειλόταν στα ταμπού, τους φόβους,
και τις ανασφάλειες που είχαμε οικειοποιηθεί ως δικές μας.
Στη συνέχεια, ψάχνουμε, (στην
ουσία βρίσκουμε «έλκοντας»), όλους όσους μας βοηθούν να βρούμε, όχι πια αυτό
που ήμασταν και αφήσαμε πίσω, (το χαρακτήρα μας), αλλά αυτό που κάθε μέρα
ξεπροβάλει, και μας δείχνει βήμα βήμα το Μεγαλείο του. (Την Ψυχή μας).
Και αποκτάμε πλέον
«συντρόφους». «Συνοδοιπόρους». Όχι συζύγους, φίλους συγγενείς, συναδέλφους στη
δουλειά, γείτονες. Όλα αυτά, είναι διαχωρισμοί, κι εμείς ζούμε στην Ένωση.
Κατόπιν, εκφράζουμε σε όλους
αυτούς, (μια και βρήκαμε), αυτό που Πραγματικά είμαστε, γινόμενοι πλέον
Μονάδες, Ατομικότητες, ώστε κάποτε, όλοι όσοι περπατούν σε αυτοί τη Γη, να
είναι Όντα Ατομικοποιημένα, Ενωμένα ως Ένα, δονούμενα, στον έναν και μοναδικό
σκοπό όλων μας! Στην Αυτοσυνειδησία. Στην Ένωση, βιώνοντας την Αγάπη,
κολυμπώντας στην απέραντη Ελευθερία του Ουρανού. Ο Παράδεισος επί της Γης,
τότε, θα είναι γεγονός!
