Σκεφτόμαστε
και γράφουμε, καθώς και μιλάμε μεταξύ μας για το παρόν πεδίο (στο οποίο έχουμε
την βεβαιότητα ότι βρισκόμαστε), συνήθως δίνοντας έμφαση στην εξέλιξη με τέτοιο
τρόπο, που είναι σαν να «ξεχνάμε» να αναφέρουμε πραγματικά τι εστί αυτός ο
τόπος. Κι αυτό, γιατί είναι διαστρεβλωμένη όλη η ψυχοσύνθεση μας. Οπότε πρώτα
πρέπει να αλλάξει (μεταφορτωθεί) αυτή, για να αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε
ώστε στη συνέχεια, να μπορέσουμε να αντιληφθούμε καθαρά πως το πρόβλημα εδώ,
δεν είναι του «χώρου», αλλά της διαχείρισης του εαυτού μας μέσα του.
Το
τρισδιάστατο λοιπόν πεδίο της Γης που μας φιλοξενεί, δεν είναι εχθρικό από μόνο
του. Η Ανασφάλεια και ο Φόβος όσων αφορούν το υλικό σώμα μας, όπως και η
επικέντρωση μας μόνο σε αυτό είναι που δημιουργούν όλα μας τελικά τα προβλήματα
και «τρέχουμε και δεν φτάνουμε»... Τρέχουμε με λίγα λόγια, από εμάς τους
ίδιους. Να πάμε που; Αφού ότι κι αν κάνουμε ή «θεωρούμε», είναι δική μας
δημιουργία και μόνο…
Η Γη, είναι
ένα Διαμάντι! Ένα διαμάντι Αισθήσεων, Ομορφιάς, (χρωμάτων και σχημάτων),
Ακουσμάτων, Υφής και Γεύσεων. Σαφώς μιλάμε για τις 5 αισθήσεις μας βέβαια, σιν
την Διαίσθηση. Την 6η μας
αίσθηση ειδικότερα, που αν δεν υπήρχε, όλες οι άλλες αισθήσεις θα αποτυπώνονταν
μόνο στην ύλη του σώματος μας, και δεν θα εισχωρούσαν βαθιά μέσα μας στο άυλο,
που αποτελούμε μέρος του… Κάτι που κάνει σαφώς η Διαίσθηση, που όμως λίγο της
δίνουμε τη σημασία που της αρμόζει. Η αίσθηση αυτή είναι όμως η αίσθηση της
απορρόφησης προς το εσωτερικό των εξωτερικών ερεθισμάτων, (χωρίς να μιλάμε εδώ
για την διαστρέβλωση τους ή όχι), και του «Δέκτη». Ως το μέσο έκφρασης του
Εσωτερικού μας προς τον εξωτερικό κόσμο με τη μορφή των ανώτερων – λεπτοφυών
αισθημάτων. Αυτά παρατηρούνται, και είναι και όλα όσα συλλαμβάνει ο ένας από
τον άλλον, χωρίς κάτι χειροπιαστό από το περιβάλλον, τα οποία κανείς σαφώς δεν
μπορεί ποτέ να αμφισβητήσει.
Η πληθώρα
της σύνθεσης των αποτυπώσεων από τον κόσμο επάνω σε μας, συνήθως μας κάνει να
ξεχνάμε πως το σώμα μας είναι ένα υπέροχο ρούχο, και τέλεια διαμορφωμένο γι’
αυτό τον κόσμο, ώστε όταν ξεπερνάμε όλα τα εμπόδια προς την ευτυχία μας, (μέσω
του Εσωτερικού Δρόμου και της Αυτογνωσίας), μόνο Ευγνωμοσύνη και Δέος μπορούμε
να αναγνωρίζουμε γι’ αυτό.
Οι
περισσότεροι που βαδίζουμε στο Δρόμο, προσπαθούμε να προχωρήσουμε γρήγορα
γρήγορα ώστε να απαλλαγούμε όσο γίνεται πιο σύντομα από «τα βάρη» αυτού του
κόσμου. (Όταν φυσικά ξεκινάμε τη διαδικασία της Συνειδητής μας πια Εξέλιξης,
αφού έχουμε ολοκληρώσει τον επίπονο Δρόμο των αναρίθμητων ζωών των βασάνων,
οπότε και ξυπνάμε από το λήθαργο….) Καταφέρνοντας όμως να προχωρήσουμε, δεν
έχουμε κάτσει ποτέ να διαπιστώσουμε σοβαρά, πως στο επόμενο πεδίο, θα έχουμε
άλλη μορφή σώματος, (αντίστοιχη του εκεί πεδίου), και ποτέ ξανά ένα υλικό
φορέα σαν αυτόν που έχουμε τώρα…
Το λάθος,
είναι η μη επαφή μας με όλους μας τους φορείς, όπως και η ταύτιση και
προσκόλληση στον υλικό μας μόνο φορέα. Το τέλειο όμως, προσεγγίζεται και
επιτυγχάνεται με το βίωμα της ολικής μας φύσης. Εδώ, αυτή τη στιγμή. Έχοντας
όλα τα απαραίτητα διαθέσιμα εργαλεία γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Με την αποδοχή
μας, επαφή, γνώση και χρησιμοποίηση, όλων των σωμάτων μας. Που στο παρόν πεδίο
η αίσθηση μας προς τη ζωή, (και για τη ζωή), τα συμπεριλαμβάνει όλα (ως
μία πλήρη Ενότητα). Με το καθένα, να εκτελεί την δική του απαραίτητη
λειτουργία.
Γιατί η
ουσία, είναι να ζούμε τα πάντα ολοκληρωτικά. Χωρίς φόβο, χωρίς πάθη και
προσκολλήσεις, με κύριο κατευθυντή όλων των τομέων της κίνησης μας, το
Εσωτερικό μέρος του Εαυτού μας. Αυτό, που είναι συνδεδεμένο και ακέραιο μέρος
του Όλου, σε αντιστοιχία μαζί του όσων αφορά τις Δυνάμεις Του, τις Τάσεις και
Εκφράσεις Του.
Τίποτα δεν
είναι «κακό» ή άχρηστο, από τη στιγμή που υπάρχει και λειτουργεί, επιτελώντας
απλά αυτό για το οποίο και δημιουργήθηκε... Η αναζήτηση μας, (διερεύνηση,
εμβάθυνση μας), είναι ακριβώς για την αποκάλυψη, (εξιχνίαση) αυτού του γρίφου
στον κάθε φορέα μας, σε κάθε κατάσταση, όπως και σε κάθε στιγμή στη ζωή μας.
Όλα αυτά ζώντας, και βιώνοντας τα στην πράξη.
Είμαστε σε
έναν κόσμο φαινομένων, με κάθε φαινόμενο όμως να παραπέμπει πάντα σε κάτι
βαθύτερο. Τα φαινόμενα όλα λοιπόν, όπως και ότι γνωρίζουμε (και δεν
γνωρίζουμε), είναι σύμβολα. Το λάθος είναι το να τα πιστέψουμε σαν αληθινά, και
σαν τη μόνη ζωή που μπορούμε να έχουμε, επειδή ακριβώς τα προσεγγίζουμε μόνο
εξωτερικά, (δηλαδή μόνο μέσω της μορφής τους και των συμπερασμάτων μας απ’
αυτήν).
Η Ευδαιμονία
έρχεται μέσα από την Ολικότητα των πάντων. Σαν νιώσημο μέσα μας. (Πως αλλιώς να
ειπωθεί;) Χωρίς καμία χωριστικότητα, ή χωριστική τάση. Μέσω των πάντων (σε
συνθετική σχέση) γνωρίζουμε τα πάντα, και όχι μέσω των διαχωρισμών, ή της
διαλογής του χρήσιμου, (που σημαίνει πως κάτι άλλο είναι άχρηστο).
Είμαστε εδώ,
τώρα. Κι αυτό, μόνο Ευγνωμοσύνη μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε, Βιώνοντας.
Και ότι μας εμποδίζει να μπούμε σε μια τέτοια κατάσταση, είναι ακριβώς και ότι
πρέπει να πετάξουμε, ώστε να μπορέσουμε να αισθανθούμε αυτού του είδους την
Ελευθερία... Εμπόδια λοιπόν για διώξιμο, είναι κάθε τι, που μας στερεί, (σε
οποιονδήποτε τομέα, δεν έχει σημασία), την Ελευθερία. Την Ελευθερία, και την
Ένωση με τα πάντα γύρω μας, και μέσα μας. Αυτή είναι η Αλήθεια.
Ας
«απολαύσουμε» λοιπόν την Ολότητα μας, με την εκπληκτική γκάμα των Αισθήσεων και
Δυνάμεων στις οποίες όλοι μας έχουμε πρόσβαση. Γι’ αυτό εξάλλου είμαστε
εδώ. Για να γίνουμε Δάσκαλοι. Όχι Δάσκαλοι των ανθρώπων. Όχι. Δάσκαλοι του
παρόντος πεδίου. Ο καθένας μας. Ήρθαμε, να απολαύσουμε τον Εαυτό μας, μέσα από
τον εαυτό μας. Η βοήθεια στους άλλους, (όταν δίδεται), δίδεται γιατί ακόμα οι
άνθρωποι δεν έχουμε Πραγματικά αντιληφθεί ποιοι Είμαστε…
Χρειάζεται
λοιπόν, ταυτόχρονα με τη δική μας Ατομική Πορεία, (η οποία είναι απαραίτητη και
από εκεί ξεκινάμε όλοι), να δείξουμε ότι έχουμε ήδη γνωρίσει, ώστε και όλοι οι
άλλοι κάποτε, ΝΑ ΔΟΥΝΕ…
Γιατί η Ύλη
δεν υπάρχει. Και Ύλη είναι τα πάντα. Κάθε κόσμος έχει την Ύλη του. Όμως όλη η
Ύλη, δεν είναι παρά μία παραίσθηση των κόσμων, για να βιωθεί ο Εαυτός. Αυτό από
μόνο του τα λέει όλα…
