ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΩΝ Ο ΘΕΟΣ ΠΕΡΠΑΤΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ!


Συλλαμβάνω, στη θέση στην οποία βρίσκομαι, τι ακριβώς είναι αυτό που πρέπει να γενεί…

Σαν Δημιουργός, (που Είμαι) όμως, την κινητοποίηση των Δυνάμεων οι οποίες χρειάζεται να μπουν σε εφαρμογή για την όποια πραγματοποίηση, χρειάζεται ο ίδιος να την πραγματώσω. Αυτό, με το να χειρίζομαι, (κατευθύνω), αυτές τις Δυνάμεις, (να τις «χτίζω»), ακριβώς όπως είναι απαραίτητο, ώστε να  τελέσουν αυτό που η αναγκαιότητα της κτίσης τους απαιτεί. Αυτό σημαίνει, πως κάθε τι που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, είναι ένα δημιουργημένο αποτέλεσμα το οποίο εκφράζει με την παρούσα του εμφάνιση, τον ίδιο τον λόγο, (την αιτία), της αυτής του Δημιουργία.
  
Αυτό κατανοείται καλύτερα, αν σκεφτούμε, πως ο γύρω κόσμος στον οποίο ζούμε και υπάρχουμε, (ενώ είναι κατασκευασμένος με τη Βάση και την Ουσία του Υψίστου), παρ’ όλα αυτά είναι, (φαίνεται), μία πραγματοποιούμενη κόλαση. Συμβαίνει, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν συλλαμβάνουν τις ωθήσεις του Εαυτού τους, αλλά λειτουργούν, μόνο τα μικρά τους εγωιστικά, περιορισμένα σχέδια, (διαχωρισμένοι από το Είναι τους), που σε καμία περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με τα Σχέδια Εκείνου…

Η σύλληψη λοιπόν, (συνταύτιση), με τα Σχέδια Του, και εις την πράξη εφαρμογή των, είναι η μόνη Σωτηρία γι’ αυτή τη Γη… Γιατί τότε, με αυτά θα ασχολούνται οι άνθρωποι, και αυτά είναι που θα ζουν πλέον ως την δημιουργημένη εξωτερική τους ζωή. (Που καμία σχέση δεν θα έχει με το σημερινό χάλι της διαστρέβλωσης, της παραποίησης, της φαντασίας τους…)

Συλλαμβάνω λοιπόν, (για να επανέλθω), τι μου έχει ανατεθεί προσωπικά, και είναι αυτό που χρειάζεται Εγώ (ως μονάδα ύπαρξης αυτού του πεδίου) να φέρω εις πέρας. Και το παρόν ισχύει, άσχετα αν στο προχώρημα μου διαπιστώνω ότι συλλαμβάνω, (κυρίως με κάθε μου αναβάθμιση), όλο και πιο διευρυμένη οπτική του Σχεδίου Του... Πάντα μέσα σε αυτό που συλλαμβάνω όμως, αναγνωρίζοντας πρωταρχικά, το μέρος που μου αναλογεί. Γιατί ξεκινώ από εμένα, και κατόπιν διευρυνόμενος ο ίδιος, είναι που διευρύνεται και κατά ανάλογο τρόπο και το φάσμα της σύλληψης μου.

Η νίκη του κατώτερου μου φορέα, (της προσωπικότητας μου), χρειαζόταν λοιπόν να επέλθει, όμως μόνο ως προς την προετοιμασία μου. Αυτό που έπρεπε πρώτα να γίνει οπότε, ήταν να «δαμάσω» τα κατώτερα ένστικτα μου, με ταυτόχρονο το πάρσιμο του πλούτου που μου έδωσαν τα μαθήματα μου, όπως και με τις απαραίτητες διορθώσεις τις οποίες διευθέτησα, ώστε να επαναφέρω την ισορροπία μέσα σε μένα, και κατ’ επέκταση στο εξωτερικό περιβάλλον της ζωής μου, (εξαιτίας της ανισορροπίας των Δυνάμεων που ο ίδιος προκάλεσα, με όλες τις προηγούμενες μου ζωές, μα και με την τωρινή), ως το  σημείο μηδέν, που αφορά το ξύπνημα μου...

Οι διορθωτική χρήση των Δυνάμεων προήλθε από την αλλαγή, (μεταμόρφωση μου) και μόνο, προκαλώντας την επαναφορά μου από την άγνοια, στην ζώσα ζωή της Πραγματικής Ύπαρξης μέσα μου. Αυτής, που με καθοδηγεί σωστά, ούτως ώστε να βρίσκομαι, στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, και να είμαι σε θέση να εισπράττω όλα όσα απευθύνονται αποκλειστικά σε μένα, και στο Ατομικό μου πρόγραμμα ζωής. Κι αυτό, για να μπορώ να είμαι, (εν μέσω Κολάσεως, υλικό πεδίο), ισορροπημένος, (όπως ειπώθηκε), Υγιής, (Νοητικά, Συναισθηματικά, και Σωματικά), και πλήρης Αξιών. Ως προς τον Εαυτό μου κατά Βάση, και ως αποτέλεσμα προς όλους τους άλλους και τα πάντα γύρω μου.

Έτσι, ναι μεν προχωράω στην Ατομική μου εξέλιξη σε πελάγη μεγαλύτερα, μα το πιο σημαντικό, αναλαμβάνω (με την λειτουργία μου στο παρόν), και εκπληρώνω τον Μοναδικό τελικό σκοπό, για τον οποίο βρίσκομαι εδώ.

Ουσιαστικά λοιπόν, δύο είναι οι Σκοποί που εκπληρώνω, εισερχόμενος στο Εσωτερικό μονοπάτι της εξέλιξης, και περνώντας την Πύλη προς την Πραγματικότητα:
-Ο ένας, αφορά (και είναι και η αφετηρία), της Ατομικής μου Υπέρβασης και Προόδου, (η προσφορά προς τον Εαυτό μου),
-και ο δεύτερος, (με την εδώ πια Ουσιαστική μου Παρ-ουσία), την έκφραση αυτής μου της Ατομικότητας, (ως προσφορά και Έργο μου για όλους τους άλλους).

Στον πρώτο, εργάζομαι με τις Δυνάμεις, τις οποίες και χρειάζεται να «δαμάσω», (ώστε να ταυτιστώ), με όσα κρυμμένα μέσα μου αφορούν αυτό που στην ουσία του Είμαι…
Στον δεύτερο, έχω πάλι να κάνω με Δυνάμεις, αλλά με το πώς πια τις λειτουργώ, δηλαδή τις χειρίζομαι, (ως ο Κύριος αυτών των Δυνάμεων), για την πραγματοποίηση του Σκοπού μου.

Στη στιγμή λοιπόν, στο κάθε τώρα, ακούγοντας ευλαβικά τον αναγνωρισμένο Εσωτερικό Εαυτό μου,  (που περιλαμβάνει και όλες τις εξωτερικές εκφράσεις μου, άρα, και το σώμα της μορφής μου εδώ),  και ακολουθώντας τις οδηγίες και ωθήσεις Του, (όντας ταυτισμένος μαζί Του), διδάσκομαι συνεχώς από Εκείνον. Και για το πώς να ζω, και το πώς να συμπεριφέρομαι, και τι πρέπει να κάνω (ή να μην κάνω), να πω (ή να σωπαίνω και πότε), και να δέχομαι την καθοδήγηση και Διδασκαλία Του.

«Όλα τα παραπάνω, Εγώ τα κάνω».

Όμως, αυτό το Εγώ, δεν έχει καμία σχέση με το εγωιστικό «εγώ» της προσωπικότητας. Το Εγώ αυτό, αφορά την Μοναδικότητα, Ξεχωριστότητα μου μέσα στο σύνολο, όσον αφορά την έκφραση. Όχι το διαχωρισμό μου από όλα τα άλλα, ή όλους τους άλλους ανθρώπους. Αυτό το Εγώ, αφορά το προσδιοριζόμενο Ατομικό (σε έκφραση) πλάσμα, που έχει νικήσει  την προσωπικότητα, και την οποία χρησιμοποιεί, μόνο ως όχημα, για τους σκοπούς του Εσωτερικού του Είναι. 

Οι άνθρωποι, όταν μιλούν για εγώ, αναφέρονται στην ανθρώπινη λειτουργία του να κινούνται στον τρισδιάστατο χώρο με κίνητρα, προσδοκίες, πεποιθήσεις, έχοντας ως Άρχοντα κατευθυντή τους, το μυαλό τους. Το Εγώ, (με έψιλον κεφαλαίο), που αποτελεί την Ατομικότητα, «χρησιμοποιεί» το μυαλό. Αυτή είναι η τεράστια διαφορά του. (Εκτός από όλες τις άλλες που δεν είναι επί του παρόντος). Και η χρησιμοποίηση αυτή, έχει να κάνει, με την εις την πράξη ακολουθία του εντός Εσώτερου Εαυτού. 

Το Εγώ λοιπόν, (μέσα από μένα), είναι που φέρνει σε εμφάνιση, (έκφραση), συλλήψεις εκ των άνωθεν.

Το να αφηνόμαστε στο ρεύμα που λέμε, δεν σημαίνει πως τα πάντα έρχονται (μαγικά), και μόνα τους… Αυτό είναι που κάνουμε όταν ζούμε στην άγνοια, και αφήνουμε τα πάντα να συμβαίνουν, χωρίς εμείς να είμαστε πουθενά…. Αφηνόμαστε, με έναν άλλον τρόπο: Ταυτιζόμενοι (στο άφημα μας) με την Ουσία. Τότε αφηνόμαστε πραγματικά, και τότε  συμπράττουμε, βοηθώντας την Ουσία ουσιαστικά. Τι να κάνει; Να εκπληρώσει το έργο της...

Γιατί τίποτε δεν συμβαίνει αν δεν αναλάβουμε την ευθύνη του Εαυτού μας. Η ευθύνη αυτή όμως, δεν κατευθύνεται από τη σκέψη. Κατευθύνεται, από κάτι κατά πολύ βαθύτερο, το οποίο και την υπερβαίνει. Η σκέψη, το συναίσθημα, όπως και το σώμα πια, «χρησιμοποιούνται» λοιπόν, κι αυτό, για να εκπληρώσουν τις Εσωτερικές «οδηγίες».

Γιατί Εμείς εκπληρώνουμε το σχέδιο Εκείνου. Εμείς, σαν κομμάτι του, (ταυτιζόμενοι μαζί Του), είναι που εκπληρώνουμε τους Σκοπούς Του.

«Κι ενώ δεν το κάνει ο Ίδιος, 
ταυτόχρονα το κάνει. (Μέσα από εμάς)».

Γιατί, Εμείς είμαστε Εκείνος, στο υλικό πεδίο… Αυτό, χρειάζεται καλά να το καταλάβουμε κάποτε οι άνθρωποι. Γιατί μόνο τότε, θα μπορέσουν τα πράγματα να μπούνε στη θέση τους.

Αυτό σημαίνει, πως όσο πιο καθαρό, επιτρέπουμε στον Εαυτό μας να γίνει το «κανάλι» επαφής μαζί Του, τόσο καλύτερα, και γρηγορότερα, θα πραγματοποιούμε αυτό για το οποίο βρισκόμαστε τελικά εδώ.

Γιατί ο Σκοπός μας, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός, όπως τα σχέδια των ανθρώπων που τα αντιλαμβανόμαστε με τα περιορισμένα μέτρα της τωρινής εγκεφαλικής μας διαδικασίας. Ο Σκοπός μας, γίνεται πραγματοποιούμενος κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, όπως και κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας.

Γιατί δεν πρόκειται για Σκοπό, ο οποίος μπορεί να ειπωθεί. Βιώνεται απλά και καθαρά, μα δεν λογίζεται… Δεν αφορά το φούσκωμα της Αξίας μας, ή τον εγωισμό μας. Και είναι πολύ πιο πέρα, από οτιδήποτε θα μπορούσαμε ποτέ να σκεφτούμε...

Η όλη μας πλάνη, έγκειται στις απεγνωσμένες μας προσπάθειες να καταλάβουμε. Να καταλάβουμε τι; Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε. Καταλαβαίνει, μόνο το μυαλό μας. Αυτό που χρειάζεται να γίνει, είναι να μάθουμε, όχι λοιπόν να ερμηνεύουμε τα πάντα, αλλά να τα ζούμε. Και να τα ζούμε τόσο ελεύθερα εντός μας, που θα μας παρέχουν, όλες τις αναγκαίες πληροφορίες κάθε φορά, και όχι όσες «νομίζουμε» πως χρειαζόμαστε τελικά…

Συνδράμω με τη ζωή, σημαίνει τη βοηθώ στην εκδήλωση της. Κολυμπάω μαζί της, όμως, πράττω, το απαραίτητο κομμάτι που μου αναλογεί. Ακριβώς επειδή «αισθάνομαι» το «ρυθμό» του ρεύματος της, και προς τα πού με οδηγεί. Δεν κάνω δικά μου ατομικά σχέδια λοιπόν μέσα στο μεγάλο, ασύλληπτο σχέδιο Του. (Τότε, στην ουσία στρέφομαι εναντίον Του…..)

Απλά, πραγματοποιώ, το κομμάτι που είναι για μένα, μια και Είμαι ένα κύτταρο Του. Μέρος Του. Δεν είμαι διαχωρισμένος όμως. Είμαι απλά, ένα γρανάζι μοναδικό, στον τέλειο μηχανισμό του συστήματος Του, κι αυτό που κάνω, είναι να φροντίσω, ώστε αυτό το γρανάζι, (του οποίου είμαι Υπεύθυνος), θα λειτουργεί κάθε φορά, περισσότερο τέλεια από την κάθε προηγούμενη. Έτσι υπερβαίνω τον Εαυτό μου, και πραγματοποιώ το Σκοπό μου, ταυτόχρονα με το Σκοπό Του. Μια, και Συν-πορευόμαστε…


OI ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ΦΩΤIΣΗ & Η ΣΥΝΠΡΑΞΗ ΤΟΥΣ

Δρόμοι, οι οποίοι δεν ορίζονται, ούτε είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτοί (βιωματικά) εκ των προτέρων, αλλά (αφήνοντας την Εσωτερική μας Φωνή να μας μιλά και ακολουθώντας την πιστά), διαπιστώνονται, αφού έχουμε ήδη βαδίσει σε έναν από τους δύο. (Πάντα όμως λειτουργώντας και στον άλλον αλλά σε μικρότερο βαθμό, που δεν αναγνωρίζεται, μια και ο πρώτος που ήδη λειτουργεί είναι κυρίαρχος).

Οι Δρόμοι αυτοί, αφορούν τις Δύο Μεγάλες Δυνάμεις του Συστήματος μας, μέσω των οποίων (σε σύζευξη), φέρνουν σε έκφραση (πραγματοποίηση), οποιαδήποτε Δημιουργική διαδικασία, οπότε, και είναι υπεύθυνες για τα πάντα. (Για όλα τα Δημιουργήματα). Είτε πρόκειται για όντα, είτε για πεδία, (άρα και καταστάσεις, λειτουργίες, φαινόμενα), ακόμα οπότε και για την ίδια την Εξέλιξη.

Οι Δυνάμεις αυτές είναι, 
η Ενεργητική και η Παθητική Δύναμη.

Ο Νους και το Συναίσθημα, ο Ηλεκτρισμός και ο Μαγνητισμός, το Πνεύμα και η Ύλη, ο Πατέρας και η Μητέρα, που ευθύνονται για τη Δημιουργία του Υιού. (Σε Σωματικό, Συναισθηματικό, Νοητικό, Διαισθητικό - Ψυχικό, Πνευματικό - Ατομικό, Μοναδικό Επίπεδο). Όλα τα παραπάνω Ζεύγη, είναι ακριβώς η ίδια Μοναδική Δύναμη, (Θεός), στην οποία κρύβεται η Αιτία των πάντων.

Φυσικά στη Φύση που αντικρίζουμε όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι αυτές ακριβώς οι δύο Δυνάμεις που έρχονται σε μεταξύ τους επαφή, για την οποιαδήποτε Δημιουργία. (Όπως ακριβώς η γυναίκα, ενώνεται με τον άντρα στην ύλη, για τη δημιουργία ενός παιδιού ως απογόνου).

Όμως, μέσω της Εσωτερικής οπτικής, (ως Ολότητας, Μοναδικότητας), το κάθε Άτομο τίθεται να «παντρέψει» εντός του αυτές τις Δυνάμεις, ώστε να αρχίσει να γίνεται Συνειδητά ο Δημιουργός, που ενώ «Είναι» ανέκαθεν και έτσι λειτουργεί, δεν το γνωρίζει…

Εκ φύσεως, κάποια από τις δύο αυτές Δυνάμεις (μέσα του), είναι ανεπτυγμένη σε μεγαλύτερο βαθμό. Έτσι, εξαιτίας του σώματος που φέρει ο κάθε άνθρωπος, υποθέτει, πως αν είναι γεννημένος άντρας είναι ανεπτυγμένη περισσότερο η Ενεργητική Δύναμη, ενώ αν είναι γυναίκα η Παθητική. Και αυτό βέβαια ισχύει, όμως ως ένα μόνο βαθμό…

Γιατί άσχετα με το σώμα που έχουμε, (τις περισσότερες φορές) λειτουργούμε με την ανάλογη Δύναμη του σώματος μας μεν, όμως αυτό ισχύει τελικά, μόνο στο Σωματικό επίπεδο. (Δηλαδή στην αναζήτηση συντρόφου, ή στην εκ της κοινωνίας, ηθικής, πολιτικής απαίτηση. Και όλα αφορούν την ταύτιση μας με την «ταμπελοποίηση» δύναμης ή  αδυναμίας. Και από εμάς ως προς τον εαυτό μας, και από τους άλλους ως προς το άτομο μας. Περισσότερο λοιπόν έχει να κάνει η έκφραση της δύναμης μας με την εμφάνιση, δηλαδή, καθαρά με το  «φαίνεσθαι». Υλικό πεδίο). Σε όλα τα άλλα επίπεδα, δεν είναι απόλυτο πως η κυριαρχούσα μας Δύναμη είναι αυτή που φέρει και το σωματικό μας «εργαλείο».

Γιατί μην ξεχνάμε, πως και τα δύο φύλα εντός τους κατέχουν και τις δύο Δυνάμεις. Κι αν βρισκόμαστε εδώ με το ένα μόνο φύλο να μας αντιπροσωπεύει, γίνεται, μόνο γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος εμφάνισης μας (ως ανθρώπων) στο παρόν πεδίο. (Γιατί αν οι κάτοικοι του πεδίου στη Γη ήταν ερμαφρόδιτοι, αυτό θα σήμαινε πως όλοι, ερμαφρόδιτοι θα γεννιόμασταν).

Ακολουθώντας μόνο όμως την κατάσταση που φέρει το σώμα μας, (οι άντρες την Ενεργητική, και οι γυναίκες την Παθητική), ακολουθούμε μεν τη «φύση» του παρόντος πεδίου, όχι όμως και την Εσωτερική μας φύση, η οποία δεν είναι ταυτισμένη με καμία από αυτές τις Δύο Δυνάμεις. Μια και η Αληθινή μας φύση, περιλαμβάνει και τις δύο. Είμαστε λοιπόν μόνο οι κάτοικοι αυτού του σώματος, και σε καμία περίπτωση δεν είμαστε μόνο το υλικό μας σώμα ως Υπάρξεις.

Καμία Δημιουργία όμως δεν μπορεί να προέλθει από τη μία μόνο Δύναμη εκ των δύο. Και όντες πολωμένοι (ως άνθρωποι) στη μία Δύναμη μόνο από αυτές, ωθούμαστε σε όλες μας τις πράξεις να αναζητάμε με την πρώτη ευκαιρία «βοήθεια» έξω από εμάς. Κι αυτό, για την κάλυψη της Δύναμης της οποίας υστερούμε. (Ενώ στην πραγματικότητα, μόνο νομίζουμε πως υστερούμε).

Έτσι, σε Ατομικό επίπεδο, η ολοκλήρωση έρχεται, όταν αναγνωριστεί, γίνει αποδεκτή και χρησιμοποιείται συνειδητά, η φερόμενη μεν Δύναμη λόγω σώματος από τη μια, αλλά και η υποκρυπτόμενη Δύναμη. (Η αντίθετη του σώματος μας). Ανάπτυξη της, χειρισμός της, και Συνειδητή λειτουργία της. (Που υπάρχει ως Εσωτερική Δύναμη μέσα μας, του αντίθετου από εμάς όμως φύλου όπως αναφέρθηκε).

Γιατί εκεί είναι που κρύβεται η «πηγή έλξης» μας για το άλλο φύλο. Ελκούμαστε με λίγα λόγια από τη Δύναμη, που πρέπει να αναγνωρίσουμε έξω από εμάς, (απέναντι), αλλά ουσιαστικά είναι και αυτή, Δύναμη την οποία έχουμε ήδη. (Και απλά απέναντι μας γίνεται η αναγνώριση της).

Γιατί αν δεν έχουμε ήδη κάτι, και παρ’ όλα αυτά το βλέπουμε απέναντι μας, μας είναι αδύνατο να το αναγνωρίσουμε. Το βλέπουμε, «επειδή» ακριβώς το έχουμε κι εμείς. Με την τάση λοιπόν (εξού και η έλξη), να «ενωθούμε» με το αντίθετο από εμάς φύλο, για να νιώσουμε ολοκληρωμένοι, μας γίνεται γνωστό, να αναπτύξουμε ότι «νομίζουμε» μόνο πως στερούμαστε. 

Αναζητάμε λοιπόν την Ένωση, με το κομμάτι μέσα μας, που ενώ υπάρχει, χρειάζεται (πρώτα) να γίνει αντιληπτό, (γιατί λόγω σωματικής διάπλασης έχουμε κατηγοριοποιήσει τον εαυτό μας θεωρώντας πως έχουμε - είμαστε μόνο το ένα), κατόπιν κατανοητό, (αναγνωρίζοντας το μέσα μας), ώστε τέλος, να γίνει μια ίση κατανομή του, (ως ενεργό μέρος μας). Ίσο, ακριβώς με αυτό που έχουμε συνηθίσει να λειτουργούμε. (Λόγω σώματος όπως είπαμε).

Ο Γάμος, (ο Πραγματικός, Εσωτερικός Γάμος), διεξάγεται σε μας, μέσα μας, με τις δύο Δυνάμεις που φέρουμε. (Σαν Δημιουργοί που είμαστε και δεν το γνωρίζουμε, γιατί ποτέ δεν μας το έμαθαν…). Στο υλικό μόνο επίπεδο είναι που υπάρχει ο (φαινομενικός) διαχωρισμός, και ωθούμαστε σωματικά για ένωση με ένα άλλο σώμα. Σε όλα τα άλλα, η Ένωση, είναι (θεωρούμε) πιο εφικτό να πραγματοποιείται, ενώ ουσιαστικά, πρόκειται, ακριβώς για τις ίδιες Δυνάμεις. Άρα και τις ίδιες δυσκολίες. Οι δυσκολίες αυτές όμως τελικά, δεν είναι δυσκολίες για ένωση με το άλλο φύλο, αλλά αυτές που έχουμε, και μας εμποδίζουν στο να ενώσουμε τα δύο φύλα (Δυνάμεις), εμείς οι ίδιοι μέσα μας.

Ενώ λοιπόν φέρουμε και τις δύο, (άσχετα όπως είπαμε από το σε πιο από τα δύο σώματα κατοικούμε), μία εκ των δύο είναι η Δύναμη που εμφανίζεται αρχικά και μας κατευθύνει για την Εξέλιξη μας. (Ως η Δύναμη με την ελάχιστη αντίσταση, και που μας αντιπροσωπεύει καλύτερα). Και πραγματικά μας βοηθά. Γιατί σε αυτήν αρχικά στηριζόμαστε για την πρόοδο μας.

Οι δύο αυτές λοιπόν Δυνάμεις,  είναι που παρουσιάζονται με δύο αντίστοιχους τρόπους – Δρόμους Εξέλιξης. Με εμάς, να λειτουργούμε τον έναν περισσότερο, (κατευθυνόμενοι), μια και στον έναν πολωνόμαστε, ακολουθώντας τον βέβαια ευλαβικά. Αργότερα, είναι που μπορεί να μας γίνει αντιληπτός και αναγνωρίσιμος, άρα εν τέλει και κατανοητός, και ο άλλος Δρόμος. Γιατί; Γιατί μόνο τότε οι Δύο αυτοί Δρόμοι, μπορούν να ενωθούν ως Ένα εντός μας. Το Ένα, που Είμαστε…

Δηλαδή, μετά τη βάδιση του Δρόμου που μας είναι ήδη λειτουργήσιμος, και την εφαρμογή  μιας ολοκληρωτικής αλλαγής στη ζωή και το Είναι μας, (όπως το γνωρίζαμε), μας φέρνει «η ζωή» αντιμέτωπους, με το να «λειτουργήσουμε» και με τον άλλον Δρόμο. Κι αυτό, αν θέλουμε φυσικά να υπερβούμε, ώστε να ακολουθήσει μια ακόμη μεγαλύτερη πρόοδος για μας. Πιο ουσιαστική, πιο διαφωτιστική, και ακόμα πιο ολοκληρωμένη, σε σχέση με όσα γνωρίσαμε μέχρι τώρα....  

Υπάρχουν λοιπόν,  
ο Δρόμος της Καρδιάς
και  
ο Δρόμος της Δια-Νόησης

(Προσέξτε. Όχι της Νόησης, της Αποστήθισης, της Σκέψης, αλλά της Διανόησης).

Ο πρώτος, είναι Παθητικός, 
και ο δεύτερος Ενεργητικός. 

(Τονίζω. Χωρίς κάποιος να είναι υποδεέστερος του άλλου).

Στον πρώτο «παραδινόμαστε» αρχικά σε έναν άνθρωπο, ένα σχέδιο, ένα σκοπό, ώστε στη συνέχεια να αποτελεί αυτό ένα επιβοήθημα για να παραδοθούμε στον Εαυτό μας και στο Είναι μας, οπότε και στην ίδια τη Ζωή.

Αυτός ο Δρόμος, είναι ο Δρόμος της Αγάπης. 
(Με Παθητική Συνεισφορά). 

(Μια και Αγάπη σημαίνει παράδοση).

Στον δεύτερο, «ενεργοποιούμε» οι ίδιοι καταστάσεις για μας, αναπτύσσοντας μέσα μας με την πάροδο του χρόνου τη Δύναμη, της Διάνοιξης του Δρόμου μας, με «Απόφαση». Για να αντιληφθούμε, πως μόνοι μας, εμείς τελικά, αναλαμβάνουμε τον Εαυτό μας, και κανείς άλλος για μας. Έξω από εμάς, ή ακόμα και μέσα μας…

Αυτός ο Δρόμος, είναι ο Δρόμος της Θέλησης. 
(Με Ενεργό Δράση).

Όποιον Δρόμο εκ των Δύο κι αν ακολουθούμε όμως, είναι αναγκαιότητα να «εργαστούμε» (όταν είμαστε έτοιμοι) και στον άλλον.

Διότι παραμένοντες μόνιμα Παθητικοί, γινόμαστε μόνιμοι ακόλουθοι στα τυφλά, μη αναγνωρίζοντας ποτέ την Διαφορετικότητα μας, ως Μοναδική Ατομικότητα στο παρόν πεδίο. Εκτός αυτού, δεν μαθαίνουμε πώς να Κινούμαστε, (όταν τα πράγματα λιμνάζουν), και δεν μάθουμε επίσης ποτέ, την «ανάληψη» Ευθύνης του Εαυτού μας από εμάς, όπως και το Σταμάτημα κάποιου έργου πάλι από εμάς, (όταν μας τεθεί). Γιατί γινόμενοι Ενεργητικοί, καί επικεντρωνόμαστε στην Προσωπική Ατομική μας Δύναμη, καί Δημιουργούμε στερεή «Βάση» στη συνέχισης της εξέλιξης μας. Γιατί Ενεργητικά ανεβαίνουμε πάντα σε Ανώτερη Τάξη από αυτή στην οποία βρισκόμαστε κάθε φορά, και όχι Παθητικά...

Από την άλλη, μια Μόνιμα Ενεργητική θέση, μας καθιστά Σκληρούς, Άκαρδους, Αλαζόνες και Διαχωρισμένους. Και με τους άλλους, αλλά πρώτα με τον ίδιο τον Εαυτό μας.
Κι αυτό, γιατί η Προσοχή μας είναι μόνιμα στην Ατομική μας πρόοδο και μόνο, πράγμα που σημαίνει, μη Βιωμένη Αισθαντική Ζωή, με ότι κι αν υπάρχει στη Δημιουργία. Η Δημιουργική Δύναμη της Αγάπης, απουσιάζει...

Και οι δύο Δρόμοι σε σύμπραξη λοιπόν, (γιατί θα χρειαστεί να «θέλουμε», να «εργαζόμαστε με επιμονή και υπομονή», να εκμηδενίζουμε τα εμπόδια, ενώ από την άλλη, να «αγκαλιάζουμε» τα πάντα,) λειτουργούνε ανάλογα, με μπροστάρη την ίδια τη Ζωή, η οποία μας ωθεί και μας μιλά, σε όλες τις φάσεις της Ζωής μας.

Με τον Παθητικό Δρόμο, αναγνωρίζουμε την Ένωση μας με όλα τα πλάσματα, και βιώνουμε την Αδιαχώριστη, (αν και φαινομενικά ξέχωρη) μας ύπαρξη και ζωή με τα πάντα, και με τον Ενεργητικό Δρόμο, επιλέγουμε, αποφασίζουμε και Δρούμε.

Γιατί ο άνθρωπος, γίνεται Συνειδητός Δημιουργός, όταν έχει καταστρέψει, (ανατρέποντας), κάθε διαχωρισμό ο οποίος εκφράζεται από τον ίδιο. Όντας ο ίδιος διαχωρισμένος, δεν μπορεί να είναι Ενωμένος με τις δικές του Δυνάμεις. Γιατί η μη ταύτιση, εμφάνιση, και χρησιμοποίηση εξίσου, και των δύο Δυνάμεων που φέρει, δεν οφείλεται αλλού, παρά μόνο στον ίδιο, τον φερόμενο διαχωρισμένο εαυτό του… 

Γιατί η κάθε Δημιουργία, πραγματοποιείται πάντα από αυτό το ζεύγος Δυνάμεων: 

Η μία γεννά και η άλλη τίκτει. 

Οπότε η μία δίνει και η άλλη λαμβάνει.
Η μία ενεργοποιεί και η άλλη ακολουθεί
Η μία κινείται και η άλλη ενσωματώνει
Η μία κατευθύνει και η άλλη πράττει
Η μία ωθεί και η άλλη πραγματοποιεί
Η μία χτίζει και η άλλη συντηρεί
Η μία ενεργεί και η άλλη αναπτύσσει
Η μία καταστρέφει και η άλλη ζωντανεύει…

Κι αυτό, ανάλογα τη στιγμή, και το πάντρεμα των επιπέδων.

Δεν υπάρχει λοιπόν κάτι, το οποίο δεν μπορούμε, (λόγω αδυναμίας) να πραγματοποιήσουμε. Το θέμα είναι, να θέτουμε σε εφαρμογή όμως, ωθήσεις Εσωτερικές, οι οποίες είναι πέρα ακόμα κι απ’ τη Νόηση. Γιατί κάθε σώμα μας αποτελείται από αυτό το ζεύγος δυνάμεων. Και σε κάθε σώμα, χρειάζεται και τις δύο αυτές δυνάμεις, να λειτουργούμε κατά Βούληση, και κατά Ανάγκη, στη στιγμή αποκαλύψεων του Τώρα. 

Κάτι προς διευκρίνιση. Η Παθητική ως Θηλυκή, και Ενεργητική ως Αρσενική Ενέργεια, μπορεί έτσι να χαρακτηριστεί, μόνο εν όσο η Προσοχή μας βρίσκεται στο Υλικό Πεδίο. Τέτοιες ταυτίσεις όμως (που αφορούν το φύλο), στα επόμενα πεδία δεν υφίστανται. Αυτό που υπάρχει εκεί, είναι η Μία και Μόνη Δύναμη, η οποία εναλλάσσεται σε Δύο, για την πραγματοποίηση των πάντων όπως, και για όσο χρειάζεται. Και αυτό όχι με την έννοια του χρόνου, αλλά με την έννοια της πραγματοποίησης.

Όλα τα παραπάνω, ενώ λένε τα πάντα, δεν λένε απολύτως τίποτα. Κι αυτό, γιατί η «τροφή» την οποία φέρνουν στην επιφάνεια, είναι αρκετή για να δώσει «έναυσμα» για πειραματισμό, διερεύνηση, λειτουργία και εμφάνιση στον καθένα, ακριβώς αυτού που του  είναι κατάλληλο για την παρούσα στιγμή. Από μέσα του…


ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ (1 ΑΠΟ 2)



«Πραγματική Ζωή», είναι η ακολουθία του Πνεύματος.

Η Εσωτερική Ώθηση, που ταυτιζόμενος  μαζί της,
Αυτή είναι που λειτουργεί «μέσα από μένα», 
& όχι πια εγώ…

Γιατί εγώ, κάποιο εγώ ταυτότητας, 
δεν υπάρχει για να αναγνωρίσω...

Δρω, φέρομαι & λειτουργώ,
όπως ακριβώς η Ώθηση αυτή επιβάλει ανά πάσα στιγμή.

Είμαι, αυτή η ίδια η Ώθηση,
& απλά Ενεργώ,
όταν, & όποτε…

Κάποιες φορές, αναγνωρίζω εκ των υστέρων
τους λόγους της κάθε παρούσης μου Δράσης.

Κάποιες άλλες, υποψιάζομαι,
χωρίς να έχω μια σαφή Εικόνα,
ή όλη την Εικόνα.

& κάποιες άλλες, απλά Εκτελώ...

Όταν απλά εκτελώ (χωρίς να γνωρίζω),
πολλές φορές, (εκ του αποτελέσματος),
οι λόγοι, μου γίνονται τελικά γνωστοί.

Άλλες, «γνωρίζω» πως έπραξα αυτό που «απλά» Έπρεπε,
χωρίς να έχω τη Γνώση του.

Αυτό που γνωρίζω όμως, 
(με απόλυτη βεβαιότητα) είναι πως έπραξα,
(ακόμα κι αν δεν γνωρίζω λεπτομέρειες),
«όπως ακριβώς» Έπρεπε…

Δεν υπάρχει Πίστη, Σιγουριά, Εμπιστοσύνη, Θέληση.
Υπάρχει, μόνο Ζωή…

Ζωή, που «ρέει» μέσα από μένα…

& δεν υπάρχει βέβαια & καμία (συνήθης) Λογική, 
(όπως την αποδίδει η ανθρώπινη ερμηνεία), 
αλλά μια κάποιου άλλου είδους Λογική.

Μη περιορισμένη, μη σταθερή, μη τετελεσμένη,
μη δυνάμενη να γίνει επεξηγηματική 
(ακόμα & από εμένα τον ίδιο).

Ζω μόνιμα Βιώνοντας.
Πέρα από επεξηγήσεις.

Είμαι!

& αυτό που Είμαι, με εμπεριέχει.

Πάντα Δρω, χωρίς ποτέ να Αντιδρώ.
Κι αυτό, γιατί τα πάντα ξεκινούν εντός μου.

Με τη Δράση αυτή να «αλλάζει», να μεταμορφώνει»,
να «διαφοροποιεί», να «καταστρέφει»
& να «υλοποιεί» γύρω μου & μέσα μου,
ότι ακριβώς « περιλαμβάνεται» 
στην Ακτινοβολία Δράσης μου.


Συνεχίζεται… 

Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ – Η ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Το Τώρα, είναι η Απόλυτη στιγμή.

Η στιγμή, που μέσα της, περιλαμβάνει τα Πάντα.

Η εκδήλωση της είναι περιορισμένη, (σε χρόνο και τόπο), εστιασμένη,
όχι όμως και η Βίωση της.

Η Βίωση της είναι Αμέτρητη, Απροσδιόριστη, Αδιευκρίνιστη,
και ταυτόχρονα,
Απόλυτα Ολοκληρωμένη, και Βαθιά Δικαιωμένη.

Το Τώρα, τα περιλαμβάνει ‘Όλα.

Δεν χρειάζεται να γίνει κάτι, (γιατί τα πάντα έχουν συμβεί),
όμως αυτά που συμβαίνουν,
απλά χορεύουν, μέσα στην πληρότητα τους.

Ο τρόπος που τα βλέπουμε αλλοιώνεται. Όχι όμως η ουσία τους.

Στο Τώρα, τίποτα δεν είναι Ασήμαντο.
όμως και τίποτα, που να μπορεί να θεωρηθεί Σημαντικό.

Το Τώρα, Είναι το μόνο που Υπάρχει.
Και πάντα, μόνο αυτό Υπάρχει.