Είναι
απαραίτητο το σταμάτημα των σκέψεων λέμε, ώστε να μπορέσουμε να «δούμε»
πραγματικά, να αντιληφθούμε τον Ανώτερο Εαυτό μας, τους άλλους κόσμους, το
Αόρατο, την Αλήθεια…
Τι σημαίνει
όμως Πραγματικά αυτό; Όπως στα πάντα, έτσι κι εδώ, χρειάζεται να κατανοήσουμε
τι ήδη συμβαίνει, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Αλλιώς, πάμε στα τυφλά.
Γιατί στην
ουσία, ως γνωστό το Σύμπαν είναι Νοητικό. Αφού είναι λοιπόν Νοητικό, πως εμείς,
(που ανήκουμε μέσα στο Σύμπαν), θα αναιρέσουμε μία λειτουργία του, (που σαφώς
την έχουμε κι εμείς); Το ερώτημα λοιπόν είναι, το σταμάτημα ποιας σκέψης είναι
απαραίτητο να σταματήσουμε, τι είναι η σκέψη, όπως και το ποια η λειτουργία
της.
Κατ’ αρχήν,
το ότι το Σύμπαν είναι Νοητικό, σημαίνει πως το ίδιο το Σύμπαν σκέφτεται.
Σκέφτεται όμως πως; Σκέφτεται, με την έννοια ότι τα πάντα εντός τους, διέπονται
από Νοημοσύνη. Δηλαδή έχουν μέσα τους τον τρόπο λειτουργίας τους, τις
διαδικασίες τις οποίες χρειάζεται να επιτελούν, καθώς και το σκοπό για τον
οποίο δημιουργήθηκαν.
Μια μηλιά
δηλαδή, κάπως «γνωρίζει» πως θα κάνει μήλα, και όχι κάτι άλλο. Η Νοημοσύνη όμως
αυτή, δεν είναι κατανοητή από την ίδια τη μηλιά, όπως γίνεται με τα περισσότερα
όντα. Αυτό σημαίνει πως όλο «το πρόγραμμα τους», (εξαιτίας της Νοημοσύνης), το
ακολουθούν «τυφλά». Δηλαδή, μια ορμή δύναμης, (δυνατότερη από την
αυτοσυνειδησία τους) που γνωρίζει, είναι αυτή που τα κατευθύνει. Δεν γνωρίζουν
κάτι άλλο..
Άρα, δεν
γίνονται οι διαδικασίες τους «συνειδητά». Κατευθύνονται τα πάντα, από κάτι
άλλο, που λειτουργεί και εκφράζεται μέσα από ότι υπάρχει. Αυτό το κάτι άλλο,
είναι η Νοημοσύνη όπως είπαμε, που βρίσκεται παντού. Πίσω οπότε από όλα,
κρύβεται ο «Αρχιτέκτονας», που μέσα από τη Δημιουργία, κατευθύνει τα όντα για
έναν σκοπό, που μόνο ο ίδιος γνωρίζει στην ολότητα του. Με αυτή την έννοια
λοιπόν το Σύμπαν είναι Νοητικό, και όχι πως η ίδια η πέτρα σκέφτεται συνειδητά.
(Εκτελεί «τυφλά» τη διαδικασία για την οποία δημιουργήθηκε). Το ίδιο ακριβώς
λοιπόν ισχύει και για τα οργανικά, και για τα ανόργανα στοιχεία.
Πάμε στη
συνέχεια στο πρώτο ερώτημα, που αφορά το τι είναι η σκέψη. Κατ’ αρχήν, όπως
είναι πασιφανές, προέρχεται από την Νοημοσύνη. Ο Θεός λοιπόν, (ή αλλιώς η
Δύναμη που δημιουργεί τα πάντα ανά πάσα στιγμή), «σκέφτηκε», και «είπε», και
έτσι προήλθε η Δημιουργία. «Εν’ αρχή ήτο ο Λόγος». Μας θυμίζει κάτι; Που
σημαίνει, πως «σκέφτηκε» για τη Δημιουργία, και μέσω αυτής Του της Σκέψης, (του
τι θα είναι το κάθε τι, ποια η λειτουργία του, και ποιος ο σκοπός του),
κατευθύνθηκε αυτή η «Σκέψη», (και κατευθύνεται ακόμα), μέσω του Λόγου, της
Δόνησης της Δύναμης του Ίδιου, και υπάρχουν τα πάντα. Η σκέψη λοιπόν, είναι ένα
χαρακτηριστικό του ίδιου του Θεού.
Εμείς όμως,
σαν άνθρωποι, επειδή δεν είμαστε σε θέση να «έρθουμε σε επαφή» με τη Νοημοσύνη
Του, (όπως έχουμε αυτή την ικανότητα, και αυτή είναι η διαφορά μας από τα ζώα),
«κατεβάσαμε» αυτή την ικανότητα, κι αντί να συλλαμβάνουμε τη Δική Του σκέψη,
«σκεφτόμαστε» οι ίδιοι, και «αναλαμβάνουμε» τις ζωές μας.
Όμως, δεν
κατευθυνόμαστε από την Δική Του Σκέψη, Θέληση, αλλά από τους φόβους και τις
ανασφάλειες, (επειδή η προσοχή μας είναι ταυτισμένη με ότι αφορά την προστασία,
όπως και τις ανάγκες του υλικού μας σώματος), με αποτέλεσμα, να «ξεφεύγουμε»
τελείως από το Σχέδιο που προορίζεται για μας, και να κάνουμε δικά μας Σχέδια,
όπως ορίζει ο εγωισμός, και τα χαμηλά μας ένστικτα. Ως αποτέλεσμα, δεν
εκτελούμε αυτό για το οποίο βρισκόμαστε εδώ, αλλά απλά, έχουμε παραμείνει στο
Ζωικό Βασίλειο, (Συνειδησιακά, έχοντας όμως ανθρώπινα σώματα), με τη διαφορά,
ότι «χρησιμοποιούμε» τη σκέψη, με κατευθυντή, (αντί την Ανώτερη Νοημοσύνη), τις
ζωώδεις ορμές, τάσεις και παρορμήσεις.
Όμως, από το
Ανθρώπινο Βασίλειο και πάνω, είναι που γινόμαστε πραγματικοί Δημιουργοί, και
γι’ αυτό λέγεται πως οι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν στη Θέωση. Γιατί μπορούν,
ενώ έχουν υλικά σώματα, να ενωθούν με τη Νοημοσύνη Του ίδιου του Δημιουργού
Τους, και να εκτελέσουν το Σχέδιο Του.
Τότε ο Θεός
περπατά επάνω στη Γη, και είναι και ο μόνος τρόπος Εμφάνισης Του εδώ, στο Υλικό
Πεδίο. Εμείς είμαστε το κομμάτι Του, και μέσω εμάς, κάνει εδώ την Παρουσία Του.
Χρησιμοποιώντας, και ερχόμενοι σε επαφή με τις Δυνάμεις Του, είναι που
εκπληρώνουμε το Αρχικό Του
Σχέδιο για μας, (και τον Ίδιο).
Σκέψη
λοιπόν, είναι η αποσαφήνιση, και κατανόηση ενός Σχεδίου. Μίας κατάστασης. Μίας
διαδικασίας. Μίας Έννοιας. Μίας Ενέργειας. Όταν ασχολούμαστε με τις καθημερινές
υλικές υποθέσεις, το μόνο που κάνουμε, είναι να χρησιμοποιούμε τη σκέψη, στην
πιο κατώτατη της μορφή. Όταν ενωνόμαστε όμως με τον ΥπερΝου, τότε
αντιλαμβανόμαστε ένα μεγαλύτερο φάσμα, γιατί βλέπουμε μία μεγαλύτερη εικόνα του
σχεδίου Του.
Η Αλήθεια
είναι, πως ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ. Όλες τις Σκέψεις, τις συλλαμβάνουμε.
ΟΛΕΣ. Γιατί όλες οι σκέψεις προϋπάρχουν! Κι αυτό που κάνουν, είναι το να «μας
μιλούν», για το «πως» είναι κάτι.
Όταν ζούμε
λοιπόν με βαριά συναισθήματα και φόβο, αυτό που κάνουμε, είναι ότι
οικειοποιούμαστε τις ίδιες σκέψεις με άλλους, (που είναι σε παρόμοια ψυχολογική
κατάσταση - θέση με μας), τις οποίες δανειζόμαστε εκείνη τη στιγμή από το
Συλλογικό Ασυνείδητο. Από την άλλη, όταν λαμβάνουμε σκέψεις από την Ανώτερη
Νοημοσύνη, ερχόμαστε σε επαφή, με την ΥπερΝοημοσύνη.
Αυτό
σημαίνει, πως αν δεν σταματήσουμε να βλέπουμε αναλυτικά, περιοριστικά, και τα
πάντα ξεκομμένα μεταξύ τους, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να συλλάβουμε αυτή την
Ανώτερη Νοημοσύνη. Άρα, αυτό που πρέπει να σταματήσει μέσα μας, είναι η
λειτουργία της ανεξέλεγκτης, εγωιστικής, και φοβικής μας σκέψης. Που φυσικά,
δεν αφήνει κανένα περιθώριο να έρθουμε σε επαφή με τα Ανώτερα στρώματα του
Νοητικού Πεδίου. Γιατί η χαμηλή σκέψη, είναι βαριά, και επικεντρωμένη στη Γη.
Άρα στα σώματα μας, και απόλυτα συνυφασμένη με τον ορατό, φαινομενικό πλανήτη
μας μόνο.
Αυτό
σημαίνει, πως μόνοι μας, χρειάζεται να δώσουμε προσοχή σε πράγματα, πέραν των
καθορισμών και δεδομένων, που γνωρίζουμε ήδη. Να αντιληφθούμε πως ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ Η
ΣΚΕΨΗ, και πως η σκέψη υπάρχει, για να τη χρησιμοποιούμε. Διότι, ακόμα και σε
επαφή με τη Νοημοσύνη του Σύμπαντος να έρθουμε, άλλες αισθήσεις συλλαμβάνονται
πρώτα από πιο πάνω. Κι αυτές τις άλλες αισθήσεις, είναι που μέσω της
Νοημοσύνης, είναι εφικτό να μας
γίνονται γνωστές, ώστε να κατανοούμε τι περιέχουν. Η Νοημοσύνη, πληροφορεί.
Πληροφορεί για το Σχέδιο λοιπόν, και τη Λειτουργία του. Αν εμείς όμως, κοιτάμε
μόνο το πόσα χρωστάμε, και είμαστε μόνιμα στην ανασφάλεια και τη χαμηλή
αυτοεκτίμηση που μας χαρακτηρίζει, (δηλαδή τα πάντα τα βλέπουμε μέσα από στενά
πλαίσια), ποτέ δεν θα συλλάβουμε κάτι άλλο...
Είναι
απαραίτητο λοιπόν, πρώτα, να κατανοήσουμε τα στενά πλαίσια μέσα από τα οποία
βλέπουμε τα πάντα, και να αντιληφθούμε τον περιοριστικό τρόπο με τον οποίο
ζούμε. Τους κανόνες, τα όρια, τα πρέπει, τα μη, τα γιατί, την ηθική, τη
θρησκεία, τους νόμους, την πολιτική, την ψυχολογία, τη μόρφωση, την παιδεία,
την οικογένεια, το περιβάλλον, την εργασία, την κοινωνία, την κοινωνική ζωή,
τις σχέσεις, τον έρωτα, τα δύο φύλα, τη φιλία, τη συγγένεια, τις φυλές, τα
σύνορα, την επαφή με τα άλλα βασίλεια της φύσης, την επαφή με την ίδια τη Γη,
με το Αόρατο. Μεγάάάλη η λίστα...
Όλα αυτά, κι
άλλα πολλά, πρέπει να αντιληφθούμε πως τα βλέπουμε με καθορισμούς και δεδομένα.
Κι αυτοί οι καθορισμοί, είναι που ορίζουν όλη μας τη ζωή. Όλα αυτά, είναι η
αναλυτική λοιπόν, περιορισμένη σκέψη, στην κατώτερη της μορφή, που πρέπει να
πάψει να υφίσταται. Ακριβώς επειδή είναι περιορισμένη. Γιατί στην Ανώτερη
Νοημοσύνη, δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Τα πάντα υπάρχουν, για τον δικό
τους ατομικό σκοπό, και όλα μαζί, είναι που δημιουργήθηκαν για να φέρουν σε
πέρας τον σκοπό του Ενός Δημιουργού. Μέσα σε αυτά τα όλα είναι που είμαστε κι
εμείς, κι αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται να κατανοήσουμε.
Και πως
αναγνωρίζεται «στην πράξη» ο κατώτερος Νους; Μέσω, του Εσωτερικού Διαλόγου!
Εσωτερικός Διάλογος, είναι ο διάλογος που διεξάγεται μέσα μας, κάθε λεπτό την
ώρας. Κάποιος δηλαδή, μέσα μας ρωτάει συνεχώς, και κάποιος απαντάει. Όλη αυτή
τη διαδικασία, την κάνει το μυαλό μας. Φλυαρεί όλη την ώρα, (και όλες τις
ώρες), αναλύοντας, και
παρατάσσοντας «γνώμες» για τα πάντα. Γνώμες όμως. Προσέξτε. Καμία γνώση. Καμία
σιγουριά. Κανένα βίωμα. Γνώμες. Λέξεις λέξεις λέξεις, χωρίς ποτέ καμία ουσία…
Ανακυκλώνει
τα πάντα και συνέχεια, σχολιάζει, κουτσομπολεύει, κρίνει και επικρίνει, χωρίς
ποτέ να μας αφήνει σε ησυχία. Και το θέμα είναι, πως όλο αυτό το κουραστικό
φαινόμενο, το θεωρούμε και φυσιολογικό. Μια και δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει σιγή
του Νου. Η σιγή του Νου, επέρχεται, όταν το μυαλό λειτουργεί για να μας πει τα
διάφορα του, κι εμείς, το παύουμε. Το σταματάμε. Κόβουμε αυτή τη λειτουργία.
Είναι σαν να λέμε σε κάποιον: «δεν θέλω να ακούσω τίποτα, απ’ όλα όσα έχεις να
μου πεις». Τα δεδομένα…
Εδώ,
στρέφουμε την προσοχή σε κάτι άλλο μέσα μας. Τη στρέφουμε, στο να νιώσουμε...
Να «δούμε». Να «γνωρίσουμε». Όχι να ακούσουμε μόνο λόγια. Να «δούμε», σημαίνει
να είμαστε «αυτόπτες μάρτυρες» όλων όσων μας λέει το μυαλό μας. Να μην μας
ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας, και να μην είναι η προσοχή μας στο να πάρουμε
«το οτιδήποτε» έξω από μας. Να αντιληφθούμε, πως βαθιά μας, σε σημεία του
εαυτού μας που ποτέ δεν «φωτίσαμε», έχουμε, όλα όσα χρειαζόμαστε, και ακόμα
περισσότερα… Τόσα, που ούτε ποτέ μπορούσαμε να φανταστούμε. Τόσα, που το μυαλό
μας ως εκεί, είναι ανίκανο να ακολουθήσει...
Να μάθουμε,
όταν ακούμε, (είτε την εσωτερική μας φωνή, που αν δεν πάψει το μυαλό μας δεν θα
την ακούσουμε ποτέ, είτε κάποιον άλλο, είτε μία κατάσταση), να μην σχολιάζουμε
ενδιάμεσα με το μυαλό μας. Αλλιώς, είμαστε στο τι θα απαντήσουμε, χωρίς να
έχουμε εν τω μεταξύ ακούσει ούτε μια λέξη από τα λεγόμενα...
Κι ας γίνει
ο σκοπός της ζωής μας (για τώρα). Να σταματήσουμε αυτόν τον Εσωτερικό Διάλογο,
που είναι ο μόνος υπεύθυνος για τη δυστυχία μας στη ζωή. Αυτό πρέπει να
καταλάβουμε…
Συνοψίζοντας,
το μυαλό μας λοιπόν, δεν δημιουργήθηκε για να κάνει τις δικές του (θεωρούμε
σκέψεις). Δημιουργήθηκε, για να «κατεβάζει» σε μας, (ώστε να γίνονται
κατανοητά), όλα όσα χρειαζόμαστε για να εκπληρώσουμε τον Ατομικό μας σκοπό εδώ.
Ο Δημιουργός μας κατευθύνει (που είμαστε μέρος του) λοιπόν, και δεν πρέπει να
μας κατευθύνουν οι δικές μας οι «μικρές», Α-νόητες σκέψεις.
Αυτός, ο
περιορισμένος Νους, (με τις ήδη υπάρχουσες καταγραφές του ξαναλέω), είναι που πρέπει να σωπάσει, για να
είμαστε σε θέση να συλλάβουμε το Ανώτερο. Γιατί μόνο τότε, ο Νους μπορεί και «χρησιμοποιείται»
από εμάς Συνειδητά. Δηλαδή, για την εκπλήρωση, (εξαιτίας της οποίας και
βρισκόμαστε εδώ), του Σχεδίου. Γι ‘αυτό ο Άνθρωπος, δεν είναι για να ζει και να
κατευθύνεται σαν το πρόβατο, αλλά έχει την ικανότητα να γίνει Αετός. Γιατί οι
Αετοί πετούν ψηλά, ενώ τα πρόβατα ζουν φυλακισμένα, περιμένοντας… Είτε κάποιος
να τα κατευθύνει, (επηρεαζόμενα, εξαιτίας της κακομοιριάς τους), είτε τον Δήμιο
τους, να τα λυτρώσει από το βάσανο…
