ΖΕΝ: Η ΦΩΤΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η Υπέρτατη Κατάσταση (στην Οποία μπορεί να Φτάσει το Ον, στην εξέλιξή του), είναι Ταυτόχρονα η Απόλυτη Ελευθερία. «Κάποιος» που Βιώνει το Απόλυτο Βρίσκεται Ήδη στην Οντολογική Κατάσταση του ΕΙΝΑΙ, πέρα από οποιαδήποτε κίνηση, αντίληψη, ή δραστηριότητα. Όντας σε Αυτή την Κατάσταση της Πλήρους Αφύπνισης, της Απόλυτης Κατανόησης Αυτού που Συμβαίνει, Ζώντας την Ύπαρξη σε Πληρότητα και την Ζωή σε Πλήρη Ανάπτυξη, «Διασχίζει» τους Κόσμους με Πλήρη Συνείδηση, Βλέποντας όλα τα Φαινόμενα το ίδιο, σαν «Φαινόμενα»… Για Αυτό το Ον δεν υπάρχει παρά μόνο Μια Κατάσταση, η Κατάσταση της Πλήρους Αντίληψης, όπου ΕΙΝΑΙ και ΝΟΕΙΝ Ταυτίζονται, όπου δεν υπάρχει παρά μόνο Μια Πραγματικότητα, και κανένας διαχωρισμός… Απόλυτο, Φαινόμενα, Κόσμοι, Ζωή, Εμπειρίες, είναι όλα το ίδιο… Η Ύπαρξη στην Απόλυτη Ενότητά της…

Για τα όντα που ζουν στην άγνοια μια Τέτοια Κατάσταση (επειδή δεν Βιώνεται και δεν γίνεται Γνωστή από Εμπειρία) φαίνεται σαν ένα φανταστικό όραμα, ή μια θεωρητική κατασκευή χωρίς πρακτική σημασία… Αλλά ό,τι δεν μπορεί να φτάσει κάποιος δεν είναι κατά ανάγκη ψέμα… γιατί Αυτό που δεν μπορεί να φτάσει κάποιος, και το «διαγράφει» από την συνείδησή του, κάποιοι άλλη μπορεί να το Βιώνουν Συνεχώς… Συμβαίνει.

Οι περισσότεροι, τουλάχιστον αυτοί που ασχολούνται με τις Θρησκείες, και ιδιαίτερα τον Βουδισμό, γνωρίζουν τον Χούι-Νεγκ, τον Μεγάλο Κινέζο Πατριάρχη του Ζεν, του 7ου αιώνα…

Ο Χούι-Νεγκ λέει:
Το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ (το ΩΣ ΕΧΕΙ, το ΑΠΟΛΥΤΟ) είναι ο «Άμεσος Νους», η φυσική και χωρίς περιπλοκές κατανόηση και πράξη συνέχεια, είτε περπατάμε, είτε στεκόμαστε, είτε καθόμαστε, είτε απλά βρισκόμαστε. Το «Τσινγκ-μινγκ τσινγκ» (η VimalakirtiNirdesa Σούτρα) λέει: Ο «Άμεσος Νους», η φυσική και χωρίς περιπλοκές κατανόηση και πράξη είναι ο χώρος της Πρακτικής. Ο  «Απλούς Νους», ο «Ευθύς Νους που προχωρά αφήνοντάς τα όλα πίσω» είναι η Αγνή Γη. Ενεργώντας μέσα στην άγνοια με ένα νου χωρίς κατανόηση κάποιοι μιλούν για την άμεση πραγμάτωση του Νόμου. Όμως μιλώντας για το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ («προσπαθώντας» να το πραγματώσεις) αποτυχαίνεις να έχεις Φυσικό Απλό Νου και να αποκτήσεις τη Φύση του Βούδα. Μόνο η άσκηση του «φυσικού απλού νου» και η αποφυγή κάθε προσκόλλησης σε οτιδήποτε ονομάζεται το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Ο παραπλανημένος άνθρωπος προσκολλάται  στις ιδιότητες των πραγμάτων (θεωρώντας τα φαινόμενα σαν αληθινά) και προσβλέπει προς το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ σκεπτόμενος ότι ο «φυσικός απλός νους» είναι να κάθεσαι χωρίς να κινείσαι παραμερίζοντας τις ψευδαισθήσεις χωρίς να αφήνεις ανεμπόδιστα όλα όσα αναδύονται στο νου. Αυτό θεωρεί ότι είναι το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Αυτού του είδους η πρακτική είναι πρόσκομμα και αιτία εμπλοκής του Τάο της Παγκόσμιας Ενέργειας. Το Τάο πρέπει να Ρέει και να Ολοκληρώνεται Ελεύθερα. γιατί πρέπει να το παρεμποδίζει; Αν ο νους δεν προσκολλάται στα φαινόμενα το Τάο Ρέει Ελεύθερα. Αν ο νους αρπάζεται από τα φαινόμενα τότε γίνεται εμπόδιο.
(Η Σούτρα του Βάθρου του Έκτου Πατριάρχη, ΙΙΙ, Λόγος για το Ντιάνα και το Σαμάντι).

Το πρόβλημα με τους ανθρώπους δεν είναι ότι δεν μπορούν να Προσεγγίσουν μια Τέτοια Πραγματικότητα, Αυτό το Είδος του Διαλογισμού, να Ασκήσουν μια τέτοια πρακτική… γιατί όλοι, ο καθένας μπορεί, αν θέλει να «εργαστεί» πραγματικά. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι νομίζουν (μέσα στην ημιμάθειά τους) ότι Διαλογισμός, ή Πνευματική Πρακτική, ή Προσέγγιση της Πραγματικότητας (του Θεού, Οτιδήποτε) είναι διάφορες άλλες δραστηριότητες στις οποίες καταφεύγουν… πάντα χωρίς αποτέλεσμα.

Αν Κάποιος Θέλει Πραγματικά να Βιώσει την Απόλυτη Πραγματικότητα, να Βιώσει την Αλήθεια… απλά πρέπει να αφήσει όλες τις άχρηστες γνώσεις και προκαταλήψεις, να εγκαταλείψει όλες τις μάταιες δραστηριότητες… και να ΑΦΗΣΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥΣ… Τόσο Απλά!

Το Εμπόδιο, τα εμπόδια, δεν είναι ούτε στην ΦΥΣΗ μας, ούτε στην ζωή, ούτε στις συνθήκες… το μόνο εμπόδιο είναι το «μυαλό», οι αυταπάτες μας.

Ο Σοφός Άνθρωπος,  Φυσικά, Απλά, Ήσυχα, χωρίς προσπάθεια και κόπο, Ρέει με την Ζωή, κι η Ζωή τον Οδηγεί στην Ίδια την Ουσία της, στην Πλήρη Κατανόηση της Αιωνιότητας που Ρέει, Εδώ, Τώρα, την Στιγμή που Ζούμε.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΩΤΙΣΗ, η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ, Γίνεται, Εδώ, Τώρα, την Στιγμή που ζούμε… δεν γίνεται ούτε Αλλού, ούτε σε άλλο χρόνο… δεν υπάρχει άλλος χρόνος από ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΡΕΕΙ… Αυτή είναι Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ… Αόρατη για τους ανόητους, Πλήρως Ορατή για όσους βλέπουν..

Καθένας, ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ, να Αναρωτηθεί. ΠΟΥ είναι; ΤΙ κάνει;… Να Κοιτάξει Προσεκτικά Γύρω του και να Ανοίξει Δρόμο μέσα στην Άγνοια, προς τα Εκεί που ΑΝΑΤΕΛΕΙ ΤΟ ΦΩΣ…

Τόσο φυσικά, τόσο απλά, όπως ατενίζεις τον Ουρανό, ή όπως αγναντεύεις την θάλασσα πέρα από τους ορίζοντες… ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ!



Δημιουργός: Κωνσταντίνος Προκοπίου


http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_6.html#.VGtN3z1_uwF

ΕΙΣΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!

Όταν δεν έχεις τίποτα να πεις, τίποτα να γράψεις,
τίποτα να σκεφτείς, τίποτα να νιώσεις,
Είσαι, εκεί που όλα αρχίζουν Πραγματικά για σένα…

Γιατί τίποτα δεν χρειάζεται να καταλάβεις,
τίποτα να ψάξεις,τίποτα να ζητήσεις,
τίποτα για το οποίο να περιμένεις να γίνει αργότερα…
Αυτό το, «ζω κάτι τώρα, για να…», φαίνεται τόσο μακρινό…

Αν δεν Είσαι Εδώ Τώρα, Ολοκληρωτικά,
δεν ήσουν, και δεν θα Είσαι ποτέ.
Το «Εδώ» στο «Τώρα», είναι
το Μοναδικό ραντεβού σου με την Ύπαρξη.
Το εδώ είναι παντού, και το τώρα, όλα τα τώρα…

Γιατί ενώ Είσαι, αυτό συμβαίνει
χωρίς να μπορείς να είσαι… «κάτι».
Νιώθεις, δίχως να μπορείς να εκφράσεις τι,
(και στην ουσία δεν σε νοιάζει….)
Το μόνο που δύνασαι να αναγνωρίσεις,
είναι αυτή η βαθιά χαλάρωση και ηρεμία...
Ίσως, να εμφανίζεται
για πρώτη φορά στη ζωή σου… έτσι…

Ότι ένιωσες ποτέ, φαντάζει εξίσου μακρινό,
γιατί μια Χαρά,
(γεννώμενη μες την διευρυμένη ηρεμία σου
που καλύπτει όλο τον εαυτό σου ως ενότητα),
είναι ένα Άνθος Απείραχτο,
Απερίγραπτο, που σκεπάζει τα πάντα…

Είναι η οριστική απαλλαγή σου από τα βάρη;
Το αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης
πως πραγματικά δεν έχει σημασία τίποτα; Τι;
Ούτε και αυτό έχει σημασία…

Κάπου, κάπως, έχεις «λιώσει»….
κι αδυνατείς να καταλάβεις (όπως παλιά) το οτιδήποτε.
Γιατί πραγματικά δεν υπάρχει κάτι το οποίο πρέπει να καταλάβεις.
(Όχι ως νοητική  θεώρηση
ενώ το μυαλό σου συνεχίζει να ψάχνει υπογείως…)

Να καταλάβεις τι;
Γιατί ανθίζει το λουλούδι,
ή γιατί η βροχή ξεδιψάει το χώμα με την ανάσα της;
Να καταλάβεις το πέταγμα του πουλιού,
τη δροσιά του πρωινού; Τι;

Έχεις μια αίσθηση με την Ηρεμία και τη Χαρά,
ότι δεν ξέρεις τίποτα…..
Είσαι, Άδειος από θεωρήσεις….,
και γεμάτος, ….αλλιώς….
Γιατί πραγματικά, δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα.
Νιώθεις σε όλο σου το Είναι ότι δεν χρειάζεται…

Μόνο βλέπεις…
Βλέπεις,
(και είσαι τα μάτια, το βλέμμα,
και ότι είναι αυτό το οτιδήποτε που κοιτάς),
πως πίσω, και πέρα από τα πάντα,
(που είναι Εδώ, κι εσύ μαζί),
υπήρχε και υπάρχει ανέκαθεν αυτό που δεν ονομάζεται….

Που δεν επεξηγείται, που δεν μοιράζεται,
και που δεν γεννήθηκαν οι λέξεις να ψελλίσουν γι’ αυτό.
(Και ούτε είναι ποτέ δυνατό
να γεννηθούν λόγια που να το αντιπροσωπεύσουν).
Το βλέμμα σου όμως, (το βλέμμα Του),
είναι Καθάριο. Και Είναι Ζωντανό…

Το πιο σπουδαίο όμως,
είναι ότι τώρα πια, ξέρεις που πας….
Και δεν αφορά κάποιον χώρο, (τόπο),
αλλά μία θέση, χωρίς καμία θέση...
Γιατί δεν είναι πια μέσα σου
η τεκμηριωμένη «γνωστή» θέση σου….,
αυτή που ίσχυε προγενέστερα με την επικέντρωση.

Τότε, που προσπαθούσες
να προστατευτείς από το εξωτερικό περιβάλλον
για να δυναμώσεις ώστε να σε νιώσεις,
να σε προσεγγίσεις, να σε βρεις...

Όμως έτσι, ενώ αποτέλεσε απαραίτητο
(αν και μεγάλο στάδιο για σένα),παρ’ όλα αυτά σε έκανε
να είσαι αποκομμένος από τον Εαυτό σου,
(άρα περιορισμένος),
απορρίπτοντας τελικά την ολότητα σου.
Το σώμα σου, τη φύση γύρω σου.
Γιατί όλα αυτά για σένα, ήταν έξω….

Ήσουν διασπασμένος λοιπόν…,
αλλά σαν επικεντρωμένος,
θεωρούσες πως αυτό έπρεπε (τότε)
να είσαι…. (να είναι…),
χωρίς να έβλεπες τη διάσπαση.
Τώρα, και αυτό δεν είναι πουθενά…

Η θέση σήμερα, είναι κατάσταση ολόκληρη.
Το μέσα σου, έχει σκεπάσει το έξω.
Και το έξω, βρίσκεται μέσα σου.

Δεν σε ξεγελά πια ο Νους…
Δεν σε παρασέρνει η συνήθεια…
Έχεις ξεφύγει απ’ την αδιαφορία…
Έχεις πάψει να αγωνιάς…
Δεν έχει πια οφέλη να ψάξει η προσωπικότητα…
«ΕΙΔΕΣ», πως δεν είσαι μόνο κάτι μερικό…

Έχεις υποστεί, αυτό που πάντα φοβόσουν…
Διάλυση….
Μια διάλυση, στην οποία όμως
δεν χάθηκες όπως πίστευες θα γίνει…
Ένας δεύτερος «θάνατος» διεξήχθη για σένα.

Στον πρώτο θάνατο θυσίασες (τρέμοντας),
το χτισμένο «παλιό της άγνοιας σου»
και εισχώρησες στο άγνωστο χωρίς καμία εγγύηση…

Στον δεύτερο τώρα θάνατο, θυσιάζεις
«το νέο της Γνώσης».
Μα και πάλι «χτισμένο», ως «κάτι».
Με χαρακτηριστικά δηλαδή,
δεδομένα, οριοθετήματα…

Όλα τα «χτίσματα» γκρεμίστηκαν…
Όλα…
Σαν τα πυργάκια από άμμο
που τα παρέσυρε στο πέρασμα της η θάλασσα…
Γι’ αυτό όμως και τώρα,
μπορείς να αρχίσεις να καταλαβαίνεις…

Και είναι σημαντικό
το ότι ξέρεις που πρέπει να πας, (και πας),
όχι πια για να δεις, να ψάξεις,
να βρεις, να διαπιστώσεις, να επιβεβαιώσεις….

Πηγαίνεις, … για να Ζεις.
Πηγαίνεις, και ζεις.
Είσαι, και Ζεις, όπου πηγαίνεις...

Τώρα, τα λόγια δεν σου χρειάζονται για να εξηγήσεις.
Σου χρειάζονται,
όχι τελικά για να πεις κάτι, ή να μοιραστείς.
(Τι να πεις; Τι να μοιραστείς;)

Σου χρειάζονται,
γιατί εκεί καταλαβαίνεις πως ποτέ δεν μίλησες….
Δεν μπορείς να μιλήσεις….
Ούτε να εκφράσεις μπορείς…

Μπορείς, μόνο να Ζεις.
Πέρα από τις σκέψεις και τα λόγια.
Η χτισμένη ζωή των σκέψεων και των λόγων,
δεν είναι ζωή.
Είναι περιορισμός, διαχωρισμός, οριοθέτηση, φυλακή…

Μπορείς και Ζεις Βαθιά, Ειρηνικά, Μοναδικά, Εκστατικά,
έχοντας τα πάντα.
Όχι δικά σου ως κατοχή. (Δεν έχεις τίποτα δικό σου).
Τα πάντα απλά σου είναι διαθέσιμα… Ανά πάσα στιγμή.
Όλα εκπληκτικά διαθέσιμα
στον άπλετο χρόνο που πλέον διαθέτεις.
Μια, και έχει πάψει να τρέχει… Σταμάτησε…

Χρόνος, δεν υπάρχει.
Τα φαινόμενα κινούνται
και δημιουργούν την ψευδαίσθηση του χρόνου.
Και η κίνηση, έχει να κάνει με την αντίληψη.
Όχι με τα πράγματα.
Μια αντίληψη βαθιά, εκπληρωμένη στον εαυτό της…

«Ζωή…. Με αγκαλιάζεις… Αυτή είναι η αίσθηση…»
Και κλαίς, (περίεργο), χωρίς όμως να λυπάσαι για κάτι…
Και αναστενάζεις βαθιά..

Μια αγκαλιά, όλα…
Μια μεγάλη αγκαλιά, κι εσύ, μέσα τους…
Χωρίς θέση.
Σκόνη και καπνός ότι πέρασε,
περνάει και θα περάσει, κι εσύ το ίδιο…
Χωρίς καμία απογοήτευση...
(Το εγώ απογοητεύεται μονάχα…).
Η Ζωή απλά κυλά, και είσαι, μέρος της...

Γιατί να καυχηθείς;
Για «τι» να τρέξεις;
Τι να κερδίσεις και τι να χάσεις;
Δεν μπορείς να κερδίσεις, ούτε και να χάσεις μπορείς.

Είσαι Λεύτερος…




ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ

Μέσα στην κατάσταση – θέση, την οποία ονομάζουμε επίπεδο του ανθρώπου, ζούμε μία κατάσταση «παράνοιας», βλέποντας τις κοινωνίες των ανθρώπων... Πουθενά ελπίδα, πουθενά παρηγοριά…. Σε μια τέτοια φάση, (συνειδητοποίηση), διαπιστώνουμε, πως μόνη λύση αποτελεί για μας, η «στροφή» στον εαυτό μας.

Και πάμε, πάμε, πάμε, ο καθένας με την προσωπική του ιστορία επιλογών, ανθρώπων και καταστάσεων, και φτάνουμε τελικά σε μια στιγμή, που ενώ είμαστε πολύ πιο πέρα από εκεί που ξεκινήσαμε, (και βλέποντας γύρω μας και τους άλλους ανθρώπους, που παραμένουν εγκλωβισμένοι εκεί που ήμασταν εμείς κάποτε), παρ’ όλα αυτά, να νιώθουμε πως δεν ανήκουμε στην ανθρωπότητα ως αυτό που βλέπουμε, (συνειδησιακά), μα ούτε και αισθανόμαστε κάτοικοι ενός κάποιου, επόμενου βασιλείου. (Ζώντας ακόμα σε αυτόν τον κόσμο). 

Είμαστε λοιπόν μετέωροι. Ανάμεσα στο ψέμα αυτού του κόσμου, και στην Αλήθεια, ενός άλλου κόσμου. Που ενώ την ζούμε εδώ, όλο το περιβάλλον τελικά είναι πράγματι εχθρικό απέναντι μας…. Γνωρίζουμε όμως καλά πως βαδίζουμε σωστά, αλλά αισθανόμαστε ταυτόχρονα, πως δεν είμαστε κάπου… Δεν είμαστε πουθενά.. Που ανήκουμε;

Αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί έχουμε αυτή την ανάγκη «να ταυτοποιήσουμε» τον εαυτό μας; Όμως, διαπιστώνουμε, πως δεν υπάρχουν τα ανάλογα στοιχεία για να μπορέσει να γίνει αυτή η ταυτοποίηση, (ώστε να ησυχάσουμε επιτέλους). Υπάρχουν οι κάτω, (που δεν ανήκουμε πια εκεί), και υπάρχουν και οι πάνω, (που δεν φτάσαμε ακόμα).

Καλά όλα αυτά, αλλά τελικά, Εμείς, ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ; (Με την έννοια της θέσης μέσα μας, κι όχι με την έννοια του «χώρου»). Και η διαπίστωση; Η ζωή μας όλη, ένα συνεχόμενο κυνήγι…. Ένας αγώνας, και τίποτε άλλο. Ένα παίδεμα τελικά, με μία ώθηση μέσα μας, 
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ. ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΥ….

Ε, λοιπόν, φτάνει! (Αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε).
Να πούμε μέσα μας, πως αυτό το κυνήγι, επιβάλλεται να πάψει να μας ορίζει. ΑΡΚΕΤΑ!!!

Να καταλάβουμε, πως ποτέ δεν χρειάζεται κάπου να πάμε, κάπου να φτάσουμε, κάτι να γίνουμε, κάτι να πετύχουμε… Είμαστε αυτό ακριβώς που Είμαστε! Ο καθένας μας. Με τα στραβά του, τα κουτσά του, τα όμορφα του, τις αδυναμίες και τα ταλέντα του. Αυτά καθ’ αυτά είναι που ήρθαμε να ζήσουμε! Και όχι να γίνουν το «μέσο» για να πετύχουμε, ή να κατορθώσουμε κάτι άλλο….

Το ότι ο Θεός έκανε (λέμε) τον καθένα όπως είναι, και είναι τέλειος, δεν αποτελεί ένα παραμυθάκι για μικρά παιδιά. Είναι μια τόσο αληθινή Πραγματικότητα, που εμείς οι ενήλικοι άνθρωποι, τρέμουμε να την πιστέψουμε. Ενώ αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε…

Επειδή λοιπόν είμαστε τέλειοι, (έχοντας ο καθένας τα Ατομικά, Μοναδικά του χαρίσματα), γι’ αυτό ακριβώς, 
 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑΥΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ!

Γιατί ότι χαρακτηριστικά του δώσουμε, θα είναι αυτά που έχουμε απλά διαπιστώσει ότι έχουμε, και όχι όλα όσα βρίσκονται τελικά μέσα μας, με τα οποία η ίδια η φύση μας έχει προικίσει…

Αρνούμαστε δηλαδή τι; Να δεχτούμε το να μας παίζει ο Νους μας όλα αυτά τα «θανάσιμα» παιχνίδια. Και λέω θανάσιμα, γιατί οδηγούν καθημερινά στους χιλιάδες θανάτους και πόνους που βιώνουμε, και που πολλές φορές, οδηγούν ακόμα και στο να φύγουμε εντελώς από αυτό το πεδίο μόνοι, πονεμένοι, απογοητευμένοι…

Γιατί να πάψουμε να δεχόμαστε όλα αυτά τα παιχνίδια του Νου;
Γιατί κάθε φορά που βρίσκουμε πως κάτι μπορούμε να το κάνουμε καλά, πως μπορούμε πράγματι  να το καταφέρουμε, μας κάνει να βρισκόμαστε στα ουράνια, και κάθε φορά που κάτι δεν ταιριάζει με ότι νιώθουμε οι ίδιοι μέσα μας, ή «δεν το έχουμε», ενώ βλέπουμε πως το έχουν κάποιοι άλλοι, κατρακυλάμε στην κόλαση….

Εμείς όμως τελικά; Που είμαστε Εμείς σε όλο αυτό, όταν συμβαίνει; Που είμαστε σε αυτά τα παιχνίδια του Νου;

Γιατί παιχνίδια του Νου, δεν είναι μόνο το να μας παρασέρνουν οι ανεξέλεγκτες σκέψεις, και άσχετες πολλές φορές μεταξύ τους,  (ο λεγόμενος εσωτερικός Διάλογος). Είναι και όλες οι καθοριζόμενες απόψεις περί χτισίματος της συνείδησης μας, καθώς και ο παρασυρμός μας σε γενικότητες. Όπως οι καταστάσεις που πλέκουν σιγά-σιγά, χρόνο το χρόνο, περίτεχνα και επιδέξια, όλες αυτές τις φυλακές, στις οποίες ζούμε μέσα, χαρακτηρίζοντας τες, ζωή μας….

Γιατί, μια και η οποιαδήποτε κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, (ακόμα και ανώτερη υποτίθεται να είναι), όταν της προσδίδουμε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά , τότε είναι κι αυτή μια φυλακή... Γιατί αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αυτόματα αποκλείουν όλα τα άλλα, τα οποία γίνονται αυτόματα ξένα για μας και μακρινά...

Επίσης, αφού τα χαρακτηριστικά αυτά είναι συγκεκριμένα, σημαίνει πως εμείς οι ίδιοι γινόμαστε συγκεκριμένοι, και άρα εντασσόμαστε, μέσα σε έναν ακόμα περιορισμό. Φαντάζει όμορφο για να κομπάζουμε γι’ αυτό, μα δεν παύει να είναι περιορισμός.

Αυτά όλα είναι τα παιχνίδια του Νου…. Μπορεί να μην αφορούν χαμηλής στάθμης περιορισμένες σκέψεις, αλλά και πάλι, είναι Νους…. Πιο λεπτής υφής παιχνίδια μεν, αλλά που μας εμποδίζουν, παρά μας βοηθούν στο να είμαστε Ελεύθεροι….

Γιατί, το δίχτυ της σκέψης, μας εγκλωβίζει στα χαμηλά επίπεδα, (με τον φόβο της καθημερινότητας, τις υποχρεώσεις κλπ, με τη δικαιολογία της λειτουργία της καθημερινής ζωής), αλλά επίσης, κατά τον αυτό τρόπο, μας εγκλωβίζει «εξίσου», στα ανώτερα του παιχνίδια όμως πλέον… Αλλά πάλι είναι ο Νους….

Κι αυτά λοιπόν ακόμα είναι που πρέπει να σταματήσουν. Από ποιον; Από εμάς….. Και για να σταματήσουν, πρέπει κατ’ αρχήν να δούμε όλο αυτό που κάνει ο Νους μας για να μπορέσουμε να το αρνηθούμε. Να πάψουμε επιτέλους να συμμετέχουμε σε όλο αυτό το παιχνίδι του… Γιατί ενώ είναι φορέας μας, (εργαλείο), έχει φτάσει να είναι αυτός, που οδηγεί τα βήματα μας στη ζωή.

Και τι γίνεται; Για άλλη μια φορά να βρεθούμε σε μηδενική βάση. Ναι, ΜΗΔΕΝΙΚΗ!

Γιατί κάθε στιγμή που κατακτάμε ένα επίπεδο, και βρισκόμενοι στο επόμενο, νομίζουμε πως κάπου έχουμε φτάσει, μέχρι, να αντιληφθούμε πως χρειάζεται κι άλλο να συνεχίσουμε. Μα για το άγνωστο που μας περιμένει, δεν έχουμε καμία ένδειξη. Οπότε, με βάση το μηδέν είναι που συνεχίζουμε. (Αλλιώς μένουμε στάσιμοι).

Σε κάθε μηδενική βάση όμως μέχρι τώρα, δεν κάναμε τίποτε άλλο, από το να οδηγηθούμε τελικά εδώ…. Και το εδώ, προϋποθέτει  ότι όλες τις Νοητικές καταχωρήσεις είναι που πρέπει να υπερνικήσουμε, για να είμαστε Πραγματικά πέραν... Που ενώ δεν θα έχουμε πάει πουθενά, Είμαστε πάντα εκεί... Μόνο που τώρα, ήρθε ο καιρός, όχι μόνο να το πιστέψουμε, όχι μόνο να το συνειδητοποιήσουμε, αλλά και να το ζήσουμε.

Το μυαλό, όπως και η πολυπλοκότητα στη ζωή μας, μας έχει κάνει να πιστέψουμε πως χρειάζονται διεργασίες, καταστάσεις, κλιμακωτές κατανοήσεις, οδηγίες, θέματα, κλπ, ενώ τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Απλά κάθε φορά, (κι εκεί έγκειται η ουσία), κατακτάμε ένα επίπεδο, με την έννοια ότι απεγκλωβιζόμαστε από κάποιες αλυσίδες μας. Μετά κι άλλες, μετά κι άλλες. Όλο όμως το «κόσμημα» φεύγει, μόνο αν πάψει ΕΝΤΕΛΩΣ Ο ΝΟΥΣ. (Άσχετα αν αργότερα είναι για να χρησιμοποιείται).

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;Ότι 
ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ! ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!

Και πως τα πάντα κάθε μέρα, μας είναι εντελώς άγνωστα!!! Τότε, ενώ έχουμε μνήμη, δεν έχουμε παρελθόν. Με την έννοια, πως έχουμε μεν ζήσει στο παρελθόν όσα ζήσαμε, (όσων αφορούν το να ξέρουμε να κινηθούμε μέσω της πείρας μας σε αυτόν τον κόσμο για να λειτουργούμε), αλλά δεν «μεταφέρουμε όλη μας την ύπαρξη στο εκεί», (δεν φέρνουμε δηλαδή το παρελθόν μας μαζί μας εδώ, τώρα), αλλά ούτε και πηγαίνουμε στο άγνωστο μέλλον μας, (ή το φέρνουμε τώρα, εδώ μπροστά μας), προσδιορίζοντας το νομίζοντας….

Είμαστε Εδώ! Κι αυτή είναι η ουσία!
Και αφήνουμε, (μη γνωρίζοντες τίποτα), την ίδια τη ζωή να μας δείξει τα πρωτοαναγνωριζόμενα από μας κάθε φορά θαύματα της. Με τα δικά της βήματα να οδηγούμαστε. Στην κάθε στιγμή, στη κάθε μας ανάσα…

Χωρίς χαρακτηριστικά, χωρίς στόχους, χωρίς τίποτα από όλα αυτά... Γιατί μοναδικός Πραγματικός Στόχος, είναι η ίδια η ζωή στο ξεδίπλωμα της, και περιλαμβάνοντας  μέσα της κι εμάς, (που είμαστε και υπάρχουμε εδώ), είναι που εκτελεί το Έργο της.

Γιατί την κάθε πρόοδο μας τελικά, (με την έννοια των εσωτερικών μας επιτεύξεων, που αφορούν τη Συνειδησιακή μας Εξέλιξη),  δεν την οριοθετούμε εμείς, δημιουργώντας νοητικές επεξηγήσεις γ’ αυτήν, ούτε με το να προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους για τα χαρακτηριστικά της, ώστε να πειστούμε και οι ίδιοι. Η ίδια η πορεία μας στην κάθε στιγμή είναι που την χτίζει, και καμιά (Νοητική) εικόνα δεν μπορεί να προσδώσει την Αλήθεια γι’ αυτήν, ούτε και ποτέ, κανείς άλλος άνθρωπος.

Γι’ αυτό μας είναι αδύνατο να αντιληφθούμε το επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε. Γιατί όταν το κάνουμε, με ποια κριτήρια το κάνουμε; Πάντα, με τα κριτήρια συγκρίσεων μας σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους που γνωρίζουμε, ή, με τα χαρακτηριστικά ανθρώπων που μας έγιναν γνωστά από  βιβλία που διαβάσαμε. Άκαιρη όμως και άχρηστη αυτή μας η σύγκριση, μια και όπως ειπώθηκε, ο καθένας μας είναι Μοναδικός!

Οπότε, η μόνη σύγκριση που θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμη, (κι αυτή πάλι υπό προϋποθέσεις), αφορά, το πώς ήμασταν αισθανόμενοι παλαιότερα, με το πώς νιώθουμε σήμερα. Αν η σύγκριση αυτή μας φέρνει πλούτο, τότε βαδίζουμε σαφώς ορθά. Αν όχι, μάλλον ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει κανένα εσωτερικό, Πραγματικό ταξίδι και απλά παίζουμε….

Γιατί, είμαστε Μοναδικοί και Ολοκληρωμένοι. Αυτό σημαίνει, πως κανένας δεν συγκρίνεται μαζί μας, ούτε και εμείς, είναι ποτέ δυνατόν να  συγκριθούμε με κανέναν άλλον. Όλα αυτά, έχουν να κάνουν λοιπόν με συγκρίσεις και πρότυπα γενικότερα, δημιουργημένα από τις παραδόσεις και τις κοινωνίες. Κι αυτό, γιατί θέλουν όλοι να είμαστε ίδιοι (ή, να μας κάνουν ίδιους). Γιατί μόνο τότε θα πιστεύουμε ότι είμαστε και ίδιοι, και έτσι χειριζόμενοι πιο εύκολα, όπως ακριβώς και το κάνουν…. Γιατί το επιτρέπουμε; Να πως από Άτομα, γινόμαστε κοπάδι…

Η Μοναδικότητα του καθένα μας όμως, εμφανίζεται στα μάτια μας, (και βιώνεται), όταν δεν βρισκόμαστε στις συγκρίσεις. Συγκρίσεις που η πηγή τους βρίσκεται έξω από τον εαυτό μας. (Στους άλλους, στα δεδομένα της κοινωνίας, στα πρότυπα…..) Πόσο τραγικά τα λάθη μας…

Όμως, όλα κάποια στιγμή αποκαλύπτονται…. Πότε;Όταν ακούμε κάποια στιγμή, την μέσα μας Πηγή, και την ακολουθούμε. Τότε βαδίζουμε σωστά, κάνοντας ήρεμα, αβίαστα, αυτό που ήρθαμε ο καθένας μας να κάνει εδώ…

Χρειάζεται λοιπόν, να αντιλαμβανόμαστε πότε το μυαλό (ο Νους μας), μας δουλεύει… Εκτός αν νομίζουμε ακόμα πως  είμαστε το μυαλό μας, οπότε καλά θα κάνουμε να το διαπιστώσουμε κάποια στιγμή σύντομα, αν δεν θέλουμε να παραμείνουμε φυλακισμένοι, νομίζοντας πως αυτό που ζούμε είναι ελευθερία, και πως για τα πάντα απλά, φταίνε όλοι οι άλλοι….

Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να στραφεί ο Άνθρωπος στον εαυτό του με όλη αυτή τη «μάχη» που αντιμετωπίζει, όχι μόνο από όλο το ανθρώπινο σύστημα των κοινωνιών, όχι μόνο από το περιβάλλον των ανθρώπων γύρω του, αλλά και από τους ίδιους τους φορείς του, που κι αυτοί, έχουν συνηθίσει «δυστυχώς» να στρέφονται εναντίον του….

Γιατί άντε: Το περιβάλλον των ανθρώπων και της κοινωνίας όταν κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας το αφήνουμε έξω. Τα αποτελέσματα του  όμως σε μας, όπως και τους φορείς μας με τους οποίους ζούμε όλο το εικοσιτετράωρο, δεν είναι δυνατόν να τους κλείσουμε με μια πόρτα στα μούτρα έξω και να ξεμπερδέψουμε….

Εκεί είναι που χρειάζεται να αντιληφτούμε ότι δεν είμαστε εμείς οι φορείς μας. Ούτε το σώμα μας το υλικό είμαστε, ούτε τα συναισθήματα μας είμαστε, ούτε και οι σκέψεις μας είμαστε. Πρέπει λοιπόν, όταν μας παρουσιάζουν τις ορέξεις τους επηρεαζόμενα από το εξωτερικό περιβάλλον, Εμείς, να βλέπουμε το τι θέση παίρνουμε ως προς αυτά.

Διότι, (κι αυτό είναι το τραγικό), επειδή οι φορείς μας είναι μαζί μας (και τους βλέπουμε να λειτουργούν όπου κι αν πάμε, ότι κι αν κάνουμε), νομίζουμε, πως εμείς είναι που πράττουμε. Λάθος! Οι φορείς μας πράττουν, έχοντας πάρει προ πολλού την Εξουσία από τα χέρια μας. Εμείς, σαν Εμείς, δεν είμαστε πουθενά.

Γι’ αυτό δεν αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι. Διασπασμένοι, και διαχωρισμένοι είμαστε, όταν κάθε  φορέας μας κάνει τα δικά του. Και το μόνο που γίνεται, είναι ότι απλά «μας κουβαλά» μαζί του στα τερτίπια του…. Χρειάζεται λοιπόν να ενωθούμε πρώτα με τους φορείς μας, για να στρέψουμε κατόπιν την προσοχή και προς τους άλλους ανθρώπους, στο περιβάλλον, και μετά στην κοινωνία, για να ενωθούμε και «με τους πιο έξω από εμάς». Γιατί και οι φορείς μας, μη θαρρούμε πως είναι μέσα μας. Κι αυτοί ακόμα, βρίσκονται έξω από εμάς, εξαιτίας του τρόπου που λειτουργούμε…

Η Ηρεμία του Σώματος, 
η Ισορροπία των Συναισθημάτων, 
και η Ησυχία (Σιωπή) του Νου, 
είναι ικανά να μας φέρουν την Ελευθερία, και τη μόνη ζωή που μας αξίζει. Τίποτε από αυτά που απλά μόνο νομίζουμε….

Αυτός είναι ο μόνος Αγώνας! 
Ένας Αγώνας όμως, μη Αγώνας!

Γιατί ενώ από την όψη του Ανθρώπου η Ηρεμία του Σώματος, η Ισορροπία των Συναισθημάτων, και η Ησυχία (Σιωπή) του Νου είναι επιτεύξεις, από την όψη της Ύπαρξης του, είναι απλά η φυσιολογική κατάσταση του Είναι του.



ΘΙΒΕΤΑΝΙΚΟΣ ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ: Η ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ



Σε όλες τις Εσωτερικές Παραδόσεις (που «διατηρούν» το Αληθινό Νόημα και το Πραγματικό Μήνυμα των θρησκειών, που έχουν ξεφτίσει στο χρόνο) ο Ύστατος Στόχος που τίθεται είναι η ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, (ή η Αποκατάσταση της Ισορροπίας της Ύπαρξης), που είναι Μια Κατάσταση Ολοκλήρωσης, Υπερβατική, Πέρα από τον χρόνο… όπου Νοιώθουμε Ηρεμία, Πληρότητα, Μακαριότητα… Μια Κατάσταση Πέρα από την κίνηση και την μάταιη δραστηριότητα της ύπαρξης.

Αυτή η Κατάσταση που «πραγματοποιείται» όταν περνάμε πέραν της σκέψης, του εγώ, της «προσωπικότητας», της μνήμης, των εμπειριών (κι όλων αυτών που νομίζουμε ότι συνθέτουν την ύπαρξή μας), είναι Μια ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, είναι η Πραγματική Αντικειμενικότητα (που Αντιλαμβανόμαστε με το Σύνολο της Ύπαρξής μας), κι όχι η άμεσα συλλαμβανόμενη εξωτερική αντικειμενικότητα… είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Αυτή η Κατάσταση ονομάστηκε από τον Λάο Τσε Τάο, ο Αρχαίος Δρόμος του Τάο… ο Βούδας το ονόμασε Ασαμσκρίτα, το Βασίλειο του Αδημιούργητου… κι ο Ιησούς το αποκάλεσε το Βασίλειο των Ουρανών.

Αν στοχαστούμε λίγο πάνω σε όλα αυτά που οι άνθρωποι ονομάζουν Διαλογισμός, Γιόγκα, Προσευχή, κλπ. (δηλαδή στις διάφορες πρακτικές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι), θα δούμε ότι όλες αυτές οι δραστηριότητες, σε όλα τα επίπεδα, στοχεύουν ακριβώς στην Αποκατάσταση της Φυσικής Ισορροπίας της Ύπαρξης, στην Πραγμάτωση της ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, δηλαδή σε Μια Κατάσταση Ηρεμίας, Πληρότητας Ησυχίας (μη ανάγκης εξωτερικής δραστηριότητας), κι «Ικανοποίησης» (ή μεταφυσικής χαράς).

Όλοι γνωρίζουν τι είναι η Ασάνα. Ποιο είναι το νόημα όμως του να «κάθεσαι έτσι»; Η Ασάνα είναι η κυριολεκτικά η ελαχιστοποίηση, η εξάλειψη, της εξωτερικής δραστηριότητας του σώματος… όπου τα πάντα (στο σώμα) λειτουργούν από μόνα τους και το σώμα «ξεχνιέται», για να μας επιτρέψει να «ανυψωθούμε».

Τι είναι Πραναγιάμα, έλεγχος (ή διαχείριση) της αναπνοής; Η ρύθμιση της αναπνοής και μετά η ελαχιστοποίησή της, ώστε να γίνει «ανεπαίσθητη», στοχεύει στο να γίνει ρυθμική, αυτόματη, φυσική, (και να μην είναι χαώδης όπως αναπνέουν οι άνθρωποι)… Όταν επιτευχθεί αυτό η αναπνοή «ξεχνιέται» για να γίνει «αυτόματη» και να μπορέσουμε να «ανυψωθούμε» πιο ψηλά.

Τι είναι Πρατγιαχάρα, ο έλεγχος της εξωτερικής αντίληψης, των αισθήσεων; Η εξάλειψη του ρεύματος πληροφόρησης από τον εξωτερικό κόσμο μέσω των αισθήσεων; Γιατί απομονωνόμαστε; Γιατί κλείνουμε τα μάτια και καθόμαστε σε ένα ήσυχο μέρος χωρίς ενοχλητικούς θορύβους;… Για να αποκοπούμε, να ανεξαρτητοποιηθούμε, από τον εξωτερικό κόσμο…

Και ΤΩΡΑ; Που βρισκόμαστε; Βρισκόμαστε στον Χώρο της Υποκειμενικότητας όπου εύκολα μπορούμε να γλιστρήσουμε στο χάος της φαντασίας… Χρειάζεται πολύ προσοχή και το μονοπάτι είναι λεπτότερο από την κόψη του ξυραφιού, για να μην παραπλανηθούμε και να κρατηθούμε στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ… Για αυτό στην Παράδοση λένε «μην το κάνεις χωρίς οδηγό, κάποιο δάσκαλο, εκπαιδευτή»… αλλά και πάλι χρειάζεται προσοχή για να μην πέσαουμε θύματα σε ημιμαθείς απατεώνες, που εμπορεύονται την δήθεν γνώση και την ανθρώπινη ανάγκη για Αλήθεια…

Οι διαφοροι μέθοδοι ελέγχου του νου που αναφέρονται εδώ (στην κατάσταση που βρισκόμαστε) είναι υποκειμενικές πραγματώσεις που για να γίνουν αληθινές πρέπει να συνδεθούν με τον εξωτερικό κόσμο, ή να εφαρμοσθούν εκεί… Όλες οι συγκεντρώσεις, οραματισμοί, κάθε είδους αναδομήσεις του νου, προσήλωση του νου σε συγκεκριμένες αντιλήψεις και δραστηριότητες, όλα, μα όλα, μας κρατούν μέσα στον χώρο του κοσμικού… μπορεί να μας δώσουν δυνάμεις και να πραγματώσουμε «μαγικές πράξεις», αλλά όλα αυτά εξακολουθούν να είναι μέσα στον χώρο των φαινομένων… Δεν είναι αυτός ο Δρόμος… Αν και ο Πανταζάλι, κι άλλοι δάσκαλοι, αναφέρονται σε αυτές τις πρακτικές, τονίζουν ότι δεν οδηγούν στην Απελευθέρωση.

Ο Πραγματικός Διαλογισμός είναι η ελαχιστοποίηση, η εξάλειψη, των διαδικασιών της σκέψης, είναι η επικράτηση ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΣΙΓΗΣ… Μόνο τότε Ανοίγεται ο ΟΥΡΑΝΟΣ… Μόνο τότε επιτυγχάνεται η Φυσική Ισορροπία και Πραγματώνεται η ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.

Αυτή η Κατάσταση του Πραγματικού Διαλογισμού είναι Μια Κατάσταση Υπερβατική Πραγματική κι Αντικειμενική, γιατί το παλιό υποκειμενικό στοιχείο (του νου, της σκέψης, του εγώ) έχει εξαλειφθεί.

Υπάρχουν ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ (όχι πρακτικές, διαδικασίες) για να γίνει αυτό…
Ο Τιλόπα έχει πει:
«Μη φαντάζεσαι, μη σκέπτεσαι, μην αναλύεις,
Μη διαλογίζεσαι, μη συλλογίζεσαι,
Κράτησε το νου στη φυσική του κατάσταση»
(«Τσ’ αγκ - τσ’ εν», «Μαχά Μούντρα», 16).
( Ο Τιλόπα, ινδός δάσκαλος, του δέκατου αιώνα είναι ο πρώτος δάσκαλος της Λευκής Δυναστείας, των Καργκιούτπα, που ίδρυσε στο Θιβέτ ο Μάρπα, δάσκαλος του Μιλαρέπα).

Οι περισσότεροι άνθρωποι το βλέπουν δύσκολο, αδύνατο, να πραγματοποιήσουν αυτή την Κατάσταση.

Στην πραγματικότητα όταν προχωρήσουμε προσεκτικά κι αναγνωρίσουμε το τι συμβαίνει μέσα μας, τότε μπορούμε να διαχειριστούμε τις δραστηριότητές μας και να επανέλθουμε στην ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ μας, της Αιώνιας Υπερβατικής Ύπαρξης, πέρα από τον χρόνο… που είναι ανεξάρτητη από το υλικό σώμα.

Κατά 99% είναι θέμα θέλησης, απόφασης… Δεν το κάνουμε γιατί απλά πλανευόμαστε σε άλλες κατευθύνσεις της Πραγματικότητας, στις άπειρες δυνατότητες της φαντασίας όπου νοιώθουμε θεοί, απόλυτοι άρχοντες, κυρίαρχοι…αλλά και το σύμπαν να κατακτήσουμε θα έχουμε χάσει το πιο ΠΟΛΥΤΙΜΟ, τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΑΥΤΟ μας.





Δημιουργός: Κωνσταντίνος Προκοπίου



http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_4.html#.VGtScD1_uwF