ΕΡΩΤΑΣ. ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ


Ο έρωτας στο πρόσωπο ενός ανθρώπου του αντίθετου φύλου, δεν μπορεί να κατανοηθεί γιατί δεν υπάρχουν λόγια να τον περιγράψουν. Μόνο τα αποτελέσματα του είμαστε σε θέση να περιγράψουμε.

Αυτά του ενθουσιασμού, της χαράς, της ανεξήγητης δύναμης που μας δίνει τεράστια αντοχή ώστε να αγωνιστούμε για έναν σκοπό, όπως και της βαθιάς αίσθησης που μας κάνει να ξεχνάμε τα πάντα τόσο, που το αντικείμενο του έρωτα μας γίνεται για μας, το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή...

Ο έρωτας είναι δυνατός, γιατί μας βάζει απευθείας σε κατάσταση διαλογισμού. Αυτό είναι το δώρο του!

Είμαστε ήρεμοι στην αγκαλιά του, χωρίς την οποιαδήποτε σκέψη, συνοδευόμενη από εκστατικές καταστάσεις, που μας «βουλιάζουν» ολοκληρωτικά σε αυτό που αισθανόμαστε.
Νιώθουμε, ότι έχουμε τα πάντα…..
Και έτσι είναι……

Αν παρατηρήσουμε όμως, ουδεμία σχέση δεν έχει τελικά με το σεξ, άσχετα αν τις περισσότερες φορές, (αν όχι όλες), αυτό νομίζουμε….
Διεγείρεται μεν όλο μας το «Είναι», όμως εξαιτίας του ότι δεν έχουμε συνειδητή πρόσβαση στις ανώτερες καταστάσεις της ύπαρξης μας, νομίζουμε πως αφορά αυτό που νιώθουμε μόνο στο φυσικό σώμα μας. Άντε βαριά βαριά και στο συναισθηματικό. (Μεταφρασμένο σε αδυναμία, εξάρτηση, προσκόλληση, μοναδική πηγή ευτυχίας μας κλπ).

Κι όμως, η αλήθεια είναι πως ο έρωτας για έναν άλλον άνθρωπο, αποτελεί μόνο δείγμα της πραγματικής αίσθησης του ίδιου του εαυτού μας. Ο κάθε άλλος είναι εκεί, γι’ αυτό ακριβώς: Να μας κάνει γνωστή την ένωση. Να θυμηθούμε...
Τι; Πως είμαστε ήδη ολοκληρωμένοι. Πως «ο άλλος», βρίσκεται εκεί μόνο για να μας «συνδέει» με το ίδιο μας το Είναι. Γιατί κι αυτός, κομμάτι του ίδιου «Είναι» αποτελεί…….

Δεν μένουμε όμως εκεί, γιατί δεν έχουμε ακόμα φτάσει. Αντίθετα, παρανοούμε, κολλάμε στο άλλο άτομο, κι όλα αυτά γιατί νομίζουμε πως αυτός είναι μας μας δίνει όλα τα υπέροχα που αισθανόμαστε. Κι όταν δεν είναι κοντά μας αντίθετα, πιστεύουμε πως αυτό που νιώθουμε μας το στερεί. Ότι το παίρνει πίσω. Κι αυτό, πονάει…..

Όμως η αλήθεια είναι άλλη. Ότι νιώθουμε, (αφού εμείς το νιώθουμε), είναι δικό μας. Το άλλο άτομο αποτελεί απλά τη γέφυρα προς τον κόσμο του πραγματικού, ώστε εργαζόμενοι, να καταφέρουμε να το έχουμε πάντοτε για να πάμε τελικά, ακόμα πιο πέρα….. Και όχι να «κολλάμε» σε άτομα, σχέσεις, και καταστάσεις εξάρτησης. 

Το κάθε «αίσθημα» αυτού του είδους είναι «προς χρησιμοποίηση» για μας,  όταν δεν είμαστε ακόμα «ώριμοι» να το νιώθουμε μόνοι μας. Το επεξεργαζόμαστε «ως πρότυπο» σκεφτόμενοι το συγκεκριμένο άτομο, απλά  «για να συνδεθούμε».

Γιατί εν τέλη, είναι ανεξήγητο το γιατί νιώθουμε αυτό που νιώθουμε προς κάποιον. Αν αναρωτηθούμε σε βάθος, θα δούμε πως δεν μας ενδιαφέρει ούτε ποιος είναι, ούτε τι είναι, ούτε με τι ασχολείται, τι λέει, ή τι κάνει…… Δεν υπάρχει κάτι να «δικαιολογεί», ή να «εξηγεί» αυτό που μας συμβαίνει.

Αυτό που ξέρουμε μόνο είναι πως μας έλκει τόσο δυνατά, που το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να βρίσκεται στην αύρα μας, ή να το σκεφτόμαστε.

Όταν όμως η σκέψη μας αυτή είναι στην πληρότητα της αίσθησης, και όχι στην έλλειψη «της φυσικής» παρουσίας του άλλου…… Το σημείο κλειδί, είναι ακριβώς αυτό.

Γιατί όταν μένουμε στην έλλειψη νιώθουμε δυστυχισμένοι, ενώ αντίθετα στην πληρότητα, η «έλξη αυτή», αποκτά άλλο νόημα. Το νόημα που δίνει η ένωση ουσιαστικά με το «Είναι μας», και όχι μαζί του. Όσο περισσότερο «κυνηγάμε» να την πάρουμε από εκεί (από έξω), εκ των πραγμάτων καταλήγουμε δυστυχισμένοι. Γιατί κανείς δεν μπορεί ποτέ να μας δώσει τίποτα. Ποτέ.

Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί και αποτελεί και το ιδανικό, είναι να συναντηθούν δύο Ατομικότητες. Δύο ολοκληρωμένοι, ανεξάρτητοι άνθρωποι συναισθηματικά και νοητικά, γνωρίζοντας καλά ο καθένας πως ο άλλος δεν μπορεί να τους παρέχει έτσι κι αλλιώς τίποτα, και πως απλά θα είναι εκεί «για να μοιραστεί» μαζί τους ότι ανακαλύπτει ο ίδιος μέσα του, όπως και να παίξει το ρόλο του ενεργοποιητή για την κάθε συνέχεια. Κι αυτό, δεν σταματά ποτέ……

Η κάθε σχέση, είναι για δυνάμωμα αυτής της αίσθησης, που είναι καθαρή ενέργεια. Και όχι όπως έχει προκύψει σήμερα στον κόσμο να αποτελεί ο κάθε  έρωτας συμβόλαιο δέσμευσης, καταπίεσης, υποχρεώσεων, βασάνων…… Δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά μιας φυλακής…..

Να γιατί οι ποιητές και οι καλλιτέχνες κατά καιρούς, έχοντας μία «μούσα» που τους «ενέπνεε», μπορούσαν να μεγαλουργούν.

Τα πάντα είναι από μας για μας. Κι αυτό, για να καταφέρουμε να γίνουμε Άτομα. Ατομικότητες. Να ξεφύγουμε από το πεδίο της προσωπικότητας, (η οποία δημιουργήθηκε για να μπορέσουμε να προστατευόμαστε, ώστε να επιβιώσουμε στην υλική κοινωνία του σήμερα), και να πάμε πρώτα στην Ψυχή, και κατόπιν, σε κάτι ακόμα ανώτερο. Στο ουσιαστικό, στο πραγματικό……..

Όταν παραμένουμε στην προσωπικότητα, η θέση μας αυτή συνοδεύεται από ανασφάλεια, εξάρτηση, ζήλια, κτητικότατα…. Όμως η ουσία είναι πως το ότι «δεν μας ανήκει» τίποτα είναι γεγονός, πόσο μάλλον ένας άλλος άνθρωπος….

Διασχίζουμε τα μονοπάτια του εαυτού μας, χρησιμοποιώντας ότι μας παρέχεται στον εδώ κόσμο, γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό: Την ολοκλήρωση μας.

Όλα όσα έχει επικρατήσει πως μπορεί να μας προσφέρουν την ευτυχία, δεν είναι παρά έξω από μας, προσωρινά, ουτοπικά, και μόνο αντανακλάσεις τις οποίες εμείς, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε μόνο ως «εργαλεία», για να αποσαφηνίσουμε την πραγματικότητα.

Είναι το ασυνείδητο «παιχνιδάκι» όσο είμαστε παιδιά ως προς την εξέλιξη, που κάνουμε ότι κάνουμε επειδή «δεν γνωρίζουμε», οπότε «μαζεύοντας» τα όλα αυτά ως εμπειρίες αγωνιζόμαστε, πονάμε, πληγωνόμαστε….. Αν θέλουμε όμως να ενηλικιωθούμε, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά.

Τότε, μπαίνουμε σε διαλογισμό, όχι μόνο μέσω ενός άλλους προσώπου, αλλά και μέσω της φύσης, των καταστάσεων, και των πάντων γύρω μας, γιατί πλέον τα βλέπουμε όλα «από μέσα»!


ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Πρώτα, βρισκόμαστε στο επίπεδο του χαρακτήρα, συνοδευόμενο από τον πόνο, τον αρνητισμό, βουτηγμένοι σ’ έναν εγωιστικό τρόπο ζωής.

Κατόπιν, μαθαίνουμε πως υπάρχει ένα επίπεδο που θα μπορούσαμε να μην πονάμε, και προσπαθούμε να μάθουμε γι’ αυτό, ώστε να το γνωρίσουμε.
Φτάνουμε να πιστέψουμε πως υπάρχει, και να ψάξουμε μέσα μας…

Αυτό όμως σημαίνει, και την έναρξη για μας, μιας ζωής που θα μας τοποθετήσει μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Η πορεία στη συνέχεια είναι η αντικατάσταση. Προσπαθούμε, στη θέση του πόνου και της απαισιοδοξίας, να ζούμε στο θετικό, το οποίο μας κάνει να διαπιστώνουμε στην πορεία, πως δεν πονάμε πια……. Τουλάχιστον στην αρχή, όπως πονούσαμε.

Κι ενώ κλιμακωτά αλλάζουμε με το πέρασμα του χρόνου, των εμπειριών, και τη δική μας αντιμετώπιση στα πράγματα για μας και τη ζωή μας, (επειδή αλλάζουμε οι ίδιοι), διαπιστώνουμε πως οι επιθυμίες μας τελικά, ήταν και η αιτία όλου μας του πόνου.

Για την ακρίβεια, οι υλικές επιθυμίες μας. Κι αυτό γιατί «η επιθυμία», είναι μία πολύ όμορφη δύναμη. Αυτή μας κινεί……. Στη συνέχεια, η επιθυμία μας για την εξέλιξη, είναι και αυτή που θα μας κάνει τελικά να πάρουμε δύναμη και να προχωρήσουμε, ακόμα πιο πέρα. Οι επιθυμίες μας έκτοτε, γίνονται πνευματικές.

Όμως ο εγωισμός, ενώ παραμένει, δεν γίνεται αντιληπτός. Κι αυτό γιατί ενώ έχει μετατραπεί σε υπερηφάνεια, και πνευματική αλαζονεία, είναι τόσο δυσδιάκριτος, που δεν αντιλαμβανόμαστε την παραπλάνηση, γιατί νιώθουμε πως είμαστε, ζούμε ήδη στο επίπεδο της Ψυχής.

Τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Ακόμα και το επίπεδο της Ψυχής, δεν είναι παρά ένα στάδιο το οποίο πρέπει να υπερβούμε. Γιατί τότε μόνο θα αντιμετωπιστεί ο εγωισμός μας, ο οποίος έχει τις ρίζες του στο Εγώ. (με έψιλον κεφαλαίο). Αυτό, αφορά την Ατομικότητα, η οποία βρίσκεται πάνω από την Ψυχή. Άρα στο επίπεδο της Ψυχής, δεν μπορεί να νικηθεί ο εγωισμός, γιατί αφορά το άλλο άκρο της δύναμης του Εγώ.

Μόνο στο επίπεδο του Εγώ αντιμετωπίζεται. Γιατί μόνο εκεί, μπορούμε να αντιληφθούμε, πως ο κάθε ένας βρίσκεται απλά σε ένα επίπεδο, το οποίο αποτελεί μία μεγάλη λεωφόρο που καταλήγει για όλους μας, σε έναν και μοναδικό προορισμό. Και δεν έχουμε καμιά διαφορά από όλους τους άλλους, επειδή είμαστε απλά κάποια βήματα πιο πέρα από κάποιους, ή από τους πολλούς…

Με την Ψυχή, αναγνωρίζεται η Αγάπη, όμως με την Ατομικότητα, είναι που μας γίνεται αντιληπτή η Θέληση. Και μόνο με αυτήν τελικά, «νικάμε» το τελευταίο κάστρο των χιλιάδων «μικρών εγώ» που δημιουργήσαμε στους αιώνες, με μοναδικό σκοπό, να προστατέψουμε το σώμα μας, που κάποτε νομίζαμε πως είμαστε οι ίδιοι…..

Αυτό το κάστρο, είναι η «αλαζονεία», και η «πνευματική υπερηφάνεια»!
Όμως, αυτό που πραγματικά είμαστε, είναι καθαρή συνειδητότητα. Ή καλύτερα, «σπινθήρες», από την ίδια τη φωτιά του Θεού.

Άρα μέσω του χαρακτήρα (που αφορά το σώμα), τιθέμεθα να υπερβούμε τον εαυτό μας για να πάμε στην Ψυχή, ώστε να υπερβούμε κατόπιν και αυτήν, για να φτάσουμε στην Ατομικότητα.

Η προσωπικότητα σχετίζεται με την Άγνοια, η Ψυχή με την Αγάπη, και η Ατομικότητα με την Ελευθερία. Όμως σε όλα αυτά, μας γίνεται λιθαράκι λιθαράκι «φανερή» η Γνώση, η Νόηση, ή αλλιώς το Σχέδιο του Θεού, ανάλογα το στάδιο το οποίο διανύουμε…

Και το ταξίδι μας συνεχίζεται…


Η ΑΠΟΣΑΦΗΝΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Γνωρίζοντας και βιώνοντας, πως τα πάντα υπάρχουν σ’ ένα αόρατο πεδίο, το οποίο περιλαμβάνει αυτά που βλέπουμε γύρω μας «εμφανιζόμενα» στον υλικό φαινομενικό κόσμο που αντιλαμβανόμαστε, μα και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε όσο εξωπραγματικό κι αν φαντάζει, μας φέρνει σαν αποτέλεσμα, να πιστέψουμε στην πραγματικότητα αυτού που συνειδητά διαλέγουμε να ζήσουμε από την γκάμα του απείρου, χωρίς να έχουμε γι’ αυτό την παραμικρή εξωτερική απόδειξη η οποία θα μπορούσε να επιβεβαιώσει και πρακτικά την αληθινότητα του. Εξάλλου, τίποτα αυτού του κόσμου δεν έχει τη δυνατότητα αυτής της απόδειξης.

Η πίστη, είναι εσωτερική ωρίμανση της αναγνώρισης, κατανόησης, αποδοχής, και συνειδητής μας ύπαρξης, σαν κατοίκους και ενός άλλου, άυλου κόσμου, από τον οποίο έτσι κι αλλιώς, εκπορεύονται όλα όσα γνωρίζουμε ήδη.

Αυτό που «φανταζόμαστε», το νιώθουμε στο τώρα μας συνδεόμενοι μαζί του, γιατί απλά αυτή η σύνδεση, αποτελεί μία πραγματικότητα του άλλου επιπέδου. Η προσοχή μας στην ήδη σύνδεση του μαζί μας, είναι που κάνει εφικτή  τελικά και την εμφάνιση του και εδώ, σε αυτό το πεδίο, ώστε μέσω των φυσικών μας ματιών, και των άλλων αισθήσεων, να έχουμε και την «φυσική» απόδειξη της ύπαρξης του.

Ότι δεν βλέπουμε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Και ότι βλέπουμε, δεν σημαίνει πως υπάρχει…

Γιατί όλα υπάρχουν, και τίποτα δεν είναι υπαρκτό, διότι και τα δύο  ισχύουν ταυτόχρονα, ανάλογα τη συνειδησιακή θέση που βρισκόμαστε οι ίδιοι κατά την εξέταση τους.

Αναγνωρίζοντας μας όμως σαν ένα πλάσμα που δεν έχει καταγωγή την ύλη, αλλά εκπορεύεται από αλλού, σημαίνει πως η αξία μας, την υπερβαίνει. Οπότε, φυσικά μας αξίζει ότι κι αν διαλέξουμε να ζήσουμε, γιατί τα καταχωρημένα μέσα μας από εμάς τους ίδιους ως «δυνατά μας  σημεία», όπως και οι «ικανότητες μας», είναι μόνο τα όσα έχουμε γνωρίσει στην πράξη ότι έχουμε.

Κατανοούμε όμως, πως δεν είναι μόνο αυτά…
Και τότε, αναγνωρίζεται από τη συνείδησή μας, πως μας αξίζουν πάντα, τα πάντα, και μόνο τα καλύτερα.

Αυτό σημαίνει πως τη διαχείριση αυτού που επιλέγουμε όταν τελικά κάνει την εμφάνιση του στην ύλη, δεν θα την κάνει μόνο ο εαυτός που ήδη γνωρίζουμε, αλλά και τα νέα κομμάτια αυτού, που ενώ είμαστε, θα κάνουν επίσης την εμφάνιση τους, ακριβώς τη στιγμή της ανάγκης μας γι’ αυτά, ώστε να διαχειριστούμε τη νέα μας κατάσταση, μένοντας επικεντρωμένοι σε αυτό που όλοι συνηθίζουν να αναφέρουν ως «το μέσα μας». Αυτή είναι η βουτιά στο άγνωστο, χωρίς εγγυήσεις. Βουτιά, μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό!

Σε αυτό έγκειται η πραγματική εμπιστοσύνη μας, και όχι στον όποιο δημιουργημένο χαρακτήρα που έχουμε χτίσει από τότε που γεννηθήκαμε.

Εμπιστοσύνη σε αυτό που είμαστε, (και που ακόμα δεν μας έχει γίνει γνωστό στην ολότητα του, και ούτε θα γίνει ποτέ, γιατί πάντα θα αναγνωρίζουμε και κάτι νέο για μας που θα μας συνταράσσει), με το οποίο ότι κι αν παρουσιαστεί ή προκύψει μπροστά μας, θα  αναγνωρίζουμε κι άλλες υπέροχες πτυχές και ποιότητες του.

Το δέος που νιώθουμε για την όλη αυτή λειτουργία ζώντας το, είναι αδύνατο να περιγραφεί με λόγια…

Εξάλλου, η βεβαιότητα αυτού που διαλέγουμε να ζήσουμε φτάνει σε τέτοιο βαθμό, που κυριολεκτικά το ξεχνάμε… Γιατί όταν  είμαστε βέβαιοι και σίγουροι για κάτι, τότε δεν μας απασχολεί οπότε δεν αποσπά και την προσοχή μας μέσω σκέψεων και σεναρίων ως προς την έκβαση του. Αυτό, είναι δουλειά της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας και του φόβου…. Όλα αυτά, αφορούν τις πιθανότητες, αλλά όχι τις δυνατότητες. Όταν ξέρουμε πως είναι ήδη λυμένο, παύει η οποιαδήποτε ενασχόληση.

Και τότε, δίνουμε το χρόνο μας στη διαχείριση των καταστάσεων που υπάρχουν στο τώρα μας, και κερδίζουν το ενδιαφέρον, την αγάπη και αφοσίωση μας. Γιατί και μόνο που βρίσκονται στο παρόν μας είναι ειδικά για μας, και κρύβουν ανεκτίμητα δώρα…


Δίνουμε την προσοχή μας λοιπόν σε αυτά, απολαμβάνοντας κάθε τι, ευλογώντας και αγκαλιάζοντας το, παρέχοντας του, το μέγιστο δυναμικό του εαυτού μας.

Πάντα έχουμε όλα όσα είναι για μας.
Πάντα, όλα όσα είναι ικανά να μας δώσουν  την ευτυχία.
Η ευτυχία δεν κρύβεται.
Όμως οι περισσότεροι δεν είμαστε παρόντες για να τη νιώσουμε…
Ο λογισμός μας, ταξιδεύει κάπου αλλού…
Χάνεται, και μαζί του κι εμείς…

Η αλήθεια είναι ότι ζώντας στο κάθε τώρα, χτίζουμε κομμάτι κομμάτι τη ζωή μας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, και χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί βαθιά μέσα μας. Γιατί στην ουσία, τον εαυτό μας είναι που χτίζουμε και μαζί μ’ αυτόν, και όλο τον κόσμο που μας περιβάλλει. Για έναν απλό λόγο: Όλος ο κόσμος, αποτελεί την εξωτερικευμένη έκφραση αυτού που είμαστε…


ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΕΣ. ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ!

Τα πάντα είναι ενέργειες. Τα πάντα!

Χαρακτηριζόμενο ως ενέργεια, είναι κάθε τι που έχει προέλθει από την καρδιά  της αιτίας των πάντων, και αποτελείται από «σκοπό», που εμπεριέχει πληροφορίες, του τι είναι ικανό να κάνει εξαιτίας του σκοπού «που φέρει» μέσα του, και το οποίο πάλλεται σε μία συγκεκριμένη συχνότητα και ταχύτητα ώθησης, ώστε να φέρει τον σκοπό σε έκφραση, γιατί αυτό αποτελεί και τον «λόγο», της αρχικής του δημιουργίας…

Το μίσος, η κακία, η αγάπη, η αγανάκτηση, η στοργή, η καλοσύνη, ο εκνευρισμός, η αντίσταση, η έκσταση, η ελευθερία, ο θυμός, ο φόβος…

Όλα είναι ενέργειες.

Εμείς, αυτές τις ενέργειες μπορούμε, (και το κάνουμε), να τις συλλαμβάνουμε, ώστε με τη σειρά τους, να «μας ωθούν», να πράξουμε ανάλογα.

Αυτό το ανάλογα, όσο είναι αντανακλαστικό, είναι απλά ανταπόκριση στο περιβάλλον, και δεν εμπεριέχει ουδεμία συνειδητή απόφαση, ή επιλογή από μας. Αυτή είναι η ζωώδης κατάσταση του χαρακτηριζόμενου «ενστίκτου», που κυριαρχεί στο ζωικό βασίλειο…

Εμείς σαν άνθρωποι, συλλαμβάνουμε αυτές τις ενέργειες, και λέμε «νιώθω»  αυτό, ή εκείνο… Αυτό το νιώσιμο όμως, δεν είναι τίποτε άλλο, από το χρωματισμό που φέρει κάθε ενέργεια μέσα της. Με αυτόν τον τρόπο δηλαδή, μας δίνεται η δυνατότητα να μας γίνεται γνωστή η κάθε ενέργεια ώστε να την  αναγνωρίζουμε.

Εξαιτίας του σώματος μας, (και μη αντιλαμβανόμενοι την πραγματική ουσία αυτού που είμαστε, που καμία σχέση δεν έχει με τον κόσμο που γνωρίζουμε μέσω των πέντε γνωστών μας αισθήσεων), ταυτιζόμαστε με αυτό το υλικό σώμα, και δημιουργούμε μέσα μας αυτό που λέμε «εγώ», για να προστατευτούμε από τον υλικό, άδικο και επικίνδυνο κόσμο που μας αναγκάζει να οχυρωθούμε. Όλα για την προστασία του σώματος μας…

Όλο το παραπάνω βέβαια μας απομακρύνει από την ουσία μας, μα είμαστε πολύ απασχολημένοι στο να μη μας πιάσουν κορόιδα, στο να βγάλουμε πολλά χρήματα, στο να μη μας κλέψουν, στο να μη χάσουμε ότι έχουμε ήδη, που όλο αυτό, καλύπτει, όχι τελικά κάποιο χρόνο από τη ζωή μας, αλλά όλη μας τη ζωή…

Μέσω του «εγώ», (για την προστασία μας), ανάλογα με τις περισσότερο χρησιμοποιούμενες ενέργειες που έχουμε συλλάβει από τότε που γεννηθήκαμε έως σήμερα, δημιουργήθηκε αυτό που λέμε, «ο χαρακτήρας μας».

Και λέμε: «εγώ θυμώνω πολύ, ή είμαι αγχώδης, ή είμαι κακός κλπ…»

Ανάλογα δηλαδή με τα περισσότερα χρησιμοποιούμενα συναισθήματα, ανταποκρινόμενοι σε συγκεκριμένους τρόπους συμπεριφορών και λειτουργίας,  «κλείδωσε» όλο αυτό μέσα μας, στον εαυτό μας, και φτάσαμε να λέμε: «Αυτό είμαστε ως χαρακτήρες».
Πόσο λάθος όμως…

Γιατί αυτό που κάνουμε στην ουσία, είναι ότι συμπεριφερόμαστε (χωρίς να το γνωρίζουμε), ως δέκτες, και ως πομποί των ενεργειών. Ως δέκτες τις συλλαμβάνουμε, και ως πομποί, τις εκπέμπουμε.

Αναφέρθηκε ότι το κάνουμε έτσι κι αλλιώς είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, γιατί απλά, είναι μία ικανότητα αυτού που πραγματικά είμαστε, έχουμε δεν έχουμε την αντίληψη του…

Τις περισσότερες φορές, αυτό που συλλαμβάνουμε είναι και αυτό που τελικά εκπέμπουμε, και μάλιστα, πολύ πιο ενισχυμένο από το βαθμό που το συλλάβαμε.

Όμως γίνεται, (κι εκεί είναι και το μυστικό για την ευτυχία μας) γιατί δεν γνωρίζουμε μία τρίτη λειτουργία αυτού που είμαστε: Πως έχουμε τη δυνατότητα να λειτουργούμε και ως μεταλλάκτες. Αυτό σημαίνει, πως άσχετα με την σύλληψη της όποιας ενέργειας, μπορούμε να την μεταλλάξουμε, και να εκπέμψουμε ότι εμείς θα αποφασίσουμε, και όχι αναγκαστικά ότι συλλάβαμε τυφλά…

Αυτός είναι ο τρόπος, ώστε να πάψουμε να λειτουργούμε τη ζωώδη, ανταποκρινόμενη φύση μας εξαιτίας του σώματος μας μέσω του χαρακτήρα μας και του εγώ. Και τότε είναι, που μπορούμε να αρχίσουμε να πλησιάζουμε τη πραγματική μας φύση.

Δεν έχουμε λοιπόν κανέναν χαρακτήρα. Και φυσικά, δεν είμαστε «τα χαρακτηριστικά» των ενεργειών που συλλαμβάνουμε.

Ότι είμαστε πραγματικά είναι αυτό που μπορεί να συλλάβει τις ενέργειες, για να καταφέρουμε με αυτόν τον τρόπο να γνωρίσουμε «τον χρωματισμό τους» μέσα μας.

Οπότε, δεν είμαστε ούτε καλοί, ούτε κακοί. Ούτε άγιοι, ούτε εγκληματίες.
Είμαστε όλα, ή και τίποτα…

Αυτό που κάνουμε, είναι μέσω των ενεργειών, που είναι «τα εργαλεία μας», να χτίζουμε τη ζωή, και τον κόσμο γύρω μας, και με απόφαση, να γνωρίζουμε ποιοι επιλέγουμε να είμαστε την κάθε στιγμή μας.

Το σημείο κλειδί λοιπόν για την εξέλιξη μας, είναι ο μετασχηματισμός των ενεργειών, και η υπεύθυνη συνειδητή επιλογή της κάθε εκπομπής μας.

Γιατί αυτό είμαστε. Δημιουργοί.
Και αυτό κάνουμε.

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο…
Το θέμα είναι να μπορέσουμε να δούμε τι είναι αυτό που δημιουργήσαμε στο παρελθόν, και τι δημιουργούμε στο τώρα.

Όπως, και τι αποφασίζουμε να δημιουργούμε πλέον  συνειδητά για το μέλλον στο κάθε μας τώρα, για τα τώρα που μας περιμένουν να ζήσουμε.



Και με την κάθε απόφαση, τι κάνουμε τελικά ώστε να πραγματοποιηθεί αυτό για το οποίο είμαστε φτιαγμένοι να κάνουμε… Ο ίδιος ο σκοπός, είναι μέσα μας…