ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ. ΕΧΩ; ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΕ ΞΕΡΩ;

Η αποδοχή της όποιας ανεπάρκειας μας, μπορεί να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη της τελικά, και όχι το να κρυβόμαστε από αυτήν σαν να μην υπάρχει για μας.
«Ναι δεν μπορώ….
Ναι δεν ξέρω…
Ναι, δεν είμαι…..
….όλα όσα θα ήθελα…..»

Το θέμα όμως είναι γιατί θέλουμε να μπορούμε, θέλουμε να ξέρουμε, και θέλουμε  να είμαστε κάτι, που δεν είμαστε, (η θεωρούμε πως δεν είμαστε ήδη), και γιατί αυτό είναι δείκτης μέσα μας, ώστε να μας δώσει αυτοεκτίμηση;;; Γιατί εκεί είναι η ουσία….

Διότι θέλουμε να μπορούμε, να ξέρουμε και να είμαστε το οτιδήποτε, πάντα σε σχέση με τους άλλους, ώστε να μας κάνουν αυτοί, να νιώσουμε πως αξίζουμε, μια και ο ίδιοι τελικά πιστεύουμε, πως η αξία μας είναι μικρή….. Και δώσ’ του να κυνηγάμε μια ζωή….

Μα….. Είμαστε……… ήδη…..
Κι αυτό που πρέπει, είναι να δούμε, τι μας εμποδίζει να δείξουμε πίστη, εκτίμηση, και αγάπη σε μας…. Σε αυτό που Είμαστε. Μέσα μας σε αυτό που είμαστε όμως….

Αυτό δεν έχουμε δει, και γι’ αυτό περιμένουμε «από έξω» να «πάρουμε», για να νιώσουμε αυτή την αξία. Το «νιώσημο» της Αξίας μας όμως είναι καθαρά εσωτερικό, και δεν πρόκειται ποτέ να το αισθανθούμε γινόμενοι πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι, πιο μορφωμένοι, με μεγαλύτερη εξουσία, ή πολλούς εραστές και ερωμένες να σέρνονται στα πόδια μας…….

Άρα, χρειάζεται τελικά μόνο ένα πράγμα: Να πάψουμε κάποια στιγμή να κοιτάμε «έξω από μας»….

Δεν μας ενδιαφέρει τι κάνει κανείς….. ΚΑΝΕΙΣ, ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.

Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει, είναι να κοιτάξουμε στον εαυτό μας. Να δούμε, τις δυνατότητες του να βιώσουμε τις καταστάσεις στην πηγή τους, και όχι τις αντανακλάσεις της ανεπάρκειας της σάρκας μας, και της φαινομενικότητας του κόσμου στον οποίο βρεθήκαμε, που ποτέ τίποτα με το κυνήγι δεν θα είναι αρκετό….

Κοιτάζοντας εμάς, μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε, ότι δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα για τον Εαυτό μας….. Όχι λοιπόν μόνο τον εαυτό που ξέρουμε, αλλά και όλα όσα μπορούμε να δούμε ακόμα…….

Να πιστέψουμε εν τέλει,  πως έχουμε τα πάντα, κι αυτό που μένει, είναι να αποφασίσουμε μόνο τι θέλουμε να εκδηλώσουμε, και να αφήσουμε τον Εαυτό μας τελικά να μας διδάξει, τι ακόμα δεν είμαστε…


ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ

Η δειλία, η ανασφάλεια, η ανησυχία, και κατ’ επέκταση ο πόνος, προκαλούν τα αυτά αποτελέσματα. Και πάλι, και πάλι και πάλι. Καμία πρόοδος. Καμία αλλαγή.

Κι αυτό, γιατί αισθανόμενοι όλα τα παράγωγα τους, αυτά ακριβώς δημιουργούμε και φέρνουμε σε έκφραση, γιατί αυτά είναι εν τέλει που ζούμε, και ουσιαστικά περιμένουμε…

Όμως όλα τα παραπάνω, αφορούν μόνο, ότι «δείχνει» ο φαινομενικός κόσμος. Ότι ήδη δηλαδή έχει υλοποιηθεί σαν πραγματικότητα, όχι όμως αυτό που Είναι, ούτε και τις δυνατότητες που φέρει. (Που είναι άπειρες…)

Η νίκη, έγκειται στο να φέρουμε «σε έκφραση», κάτι που δεν υπάρχει ίσως για κανέναν. (Παρά μόνο για μας μέσω της πίστης μας, και των συναισθημάτων που μας προκαλεί εσωτερικά).

Όταν οι δυνάμεις αυτές, (πίστη, πρόθεση, αισθαντικότητα), φτάσουν ένα όριο δυναμικού, απλά, «υλοποιούνται».

Δύσκολο είναι, μόνο γιατί αρνούμαστε πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, πόσο μάλλον να εργαστούμε μαζί του. Κι αυτό, γιατί θα χρειαστεί να δούμε μέσα μας και να συνειδητοποιήσουμε, όλα όσα αφορούν το ψέμα όλης μας της ζωής…

Δεν μπορούμε να εργαστούμε εσωτερικά, αν δεν ζούμε εσωτερικά.
Όπως και δεν μπορούμε να «υλοποιήσουμε» το οτιδήποτε, αν αφορά «κόλλημα», ή «εξάρτηση» μας από την ίδια την ύλη.

Η ύλη, κατευθύνεται και επεξεργάζεται μόνο από κάτι ανώτερο από την ίδια, και μόνο σαν «εργαλείο» συνειδησιακής ανάπτυξης μας, και όχι σαν αυτοσκοπός. Νόμος. Κι αυτό, γιατί αλλιώς πάμε αλλού…

Με οπτική την άνοδο έχουμε μόνο άνοδο. Αλλιώς, ακόμα μεγαλύτερη πτώση…. Και άντε να περισώσουμε μετά τα χαμένα από την αρχή, ειδικά αν γνωρίζουμε τι κάνουμε…

Χτίζουμε λοιπόν τι, και προς ποια κατεύθυνση; Καλό είναι πάντα να θυμόμαστε τη Θεία δίκη, που δεν δύναται να ξεγελάσει ποτέ κανείς, και που φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με την κατασκευασμένη ανθρώπινη δικαιοσύνη…


ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ - Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Έχουμε πέσει στην παγίδα της εξάρτησης για κάποιον ή για κάτι, (που δεν έχει τελικά σημασία αν είναι πρόσωπο, αντικείμενο, ή κατάσταση), όταν, για όσο διάστημα κι αν   «γευόμαστε» την παρουσία του στη ζωή μας, ποτέ δεν είναι αρκετό… Θέλουμε κι άλλο κι άλλο κι άλλο… Και το θέλουμε τελικά κατά βάση, σαν κάτι μόνιμο στη ζωή μας, ή αποκλειστικά «δικό μας», ώστε να το έχουμε για πάντα.

Μας δίνει φυσικά κάποια πράγματα υποτίθεται. Γι’ αυτό. Και τι μας δίνει; Την ιδέα που έχουμε βασίσει οι ίδιοι επάνω του. Έχουμε πλάσει δηλαδή στο μυαλό μας ένα υπέροχο παραμυθάκι, στο οποίο έχουμε κατά πολύ επενδύσει «πάνω του», (με την απόκτηση του), την ευτυχία μας. Σαν αποτέλεσμα βέβαια το «κυνηγάμε» κάνοντας «θυσίες», (μας καταπιέζουμε, ή μας ζορίζουμε), υποβιβάζοντας πολλές φορές τον εαυτό μας, ή, αμελώντας αυτά που πραγματικά αγαπάμε για μας…

Τελικά όμως με όλα αυτά, μόνο μας υποψιάζει, παρά μας δίνει…  Κι αυτό γιατί ακόμα και τις στιγμές που τελικά το ζούμε, «κάτι δεν μας κάθεται καλά», ενώ παράλληλα, δεν μπορούμε να νιώσουμε με την παρουσία του πραγματικά «ήρεμοι». Κάτι μας τρώει…

Πως όμως να μην μας τρώει. Αφού δεν είναι πραγματικό… Είναι απλά το καθρέφτισμα των δικών μας ελλείψεων. ΚΙ αυτό, για να τις δούμε… Για να χρησιμοποιήσουμε όλο αυτό για εργασία μέσα μας… Να εισχωρήσουμε σε μας…

Είναι κάτι σαν πλήκτρα τα οποία πατιούνται μέσα μας, για να ψάξουμε «την αντιστοιχία» τους στο τι είναι αυτό που ερεθίζουν στο είναι μας. Στο παρελθόν μας. Πως ξεκίνησε όλο αυτό, όπως και ποιος είναι ο δρόμος ώστε να ελευθερωθούμε. Και πως ελευθερωνόμαστε; Μόνο όταν  ωριμάζουμε συνειδησιακά, δούμε τι κάνουμε, και ανεξαρτητοποιηθούμε από τον περιβάλλοντα χώρο, μόνο ενός κόσμου φαινομενικότητας, που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική ζωή, και το σκοπό μας σαν υπάρξεις…

Γιατί αν δούμε καθαρά, και με πλήρη ειλικρίνεια, θα διαπιστώσουμε πως κατά βάθος αυτό που κυνηγάμε όταν το’ χουμε δε το «χαιρόμαστε». Κι άλλος ένας λόγος που δεν είναι πραγματικό για μας, είναι μεν φυσικά ότι δεν είμαστε σε μας, αλλά και γιατί ή θα ζούμε εκείνη την ώρα στο μέλλον, (για το πώς θα το αποκτήσουμε μόνιμα, ή όλο και περισσότερο), όπως είπαμε, ή θα συζητάμε στιγμές που ζήσαμε μαζί του στο παρελθόν… Κι όλο αυτό, γιατί η πηγή των εξαρτήσεων είναι ο φόβος και η ανασφάλεια… Φοβόμαστε γιατί πάντα είναι λίγο αυτό που ζούμε, (με βάση το ότι μας πρόσφερε συναισθήματα στο παρελθόν), διότι αν το χάσουμε αύριο; (Μέλλον….). Όμως στο παρόν, τώρα, που το’ χουμε, δεν χαλαρώνουμε ποτέ…

Όμως φίλοι μου, οι πραγματικές καταστάσεις που είναι ικανές να μας προσφέρουν ευτυχία, είναι παρούσες! Εδώ και τώρα. Μέσα μας. Δεν είναι στα πράγματα, στις καταστάσεις και τα πρόσωπα. Αυτά υπάρχουν για να εκφράσουμε ότι ήδη έχουμε βρει μέσα μας. Όχι ως απόδειξη, ή δείκτη για να νιώσουμε κατόπιν την ευτυχία.

Γι’ αυτό έτσι, δεν έρχεται η ευτυχία ποτέ στις καρδιές μας… Κοιτάξτε γύρω σας… Ο περισσότερος κόσμος δυστυχώς έτσι ζει, γι’ αυτό και ταλαιπωρείται και υποφέρει…

Δεν θα έρθει ποτέ η ευτυχία και η γαλήνη από έξω. ΠΟΤΕ! Οι ποιότητες τις είναι εσωτερικές. ΜΟΝΟ! Αν υπάρχουν λοιπόν, (επειδή έχουν ήδη αναγνωριστεί μέσα μας), είναι ήδη στη ζωή μας. Εδώ… τώρα… Βασίζονται φυσικά στην γαλήνη που ήδη νιώθουμε μέσα μας. Τότε είναι «όμοια» κατά κάποιον τρόπο με τις εσωτερικές μας ποιότητες, που σημαίνει πως λείπουν οι συγκρούσεις. 

Γιατί η σύγκρουση ανάμεσα στη μη ακολουθία της Ψυχής μας, και τις παροτρύνσεις της προσωπικότητας, (του μυαλού μας με τις ανασφάλειες του), είναι η πηγή της όποιας δυστυχίας μας. Ειδικά όταν το μέσα μας, μας ωθεί να το ακολουθήσουμε επιτέλους, και η προσωπικότητα παραμένει αμετακίνητη…

Όποιο κομμάτι κι αν κοιτάξουμε, εργασία, υγεία, σύντροφος, οικογένεια, κοινωνική ζωή, φύση, ομάδες, ζωικό βασίλειο… Στο σπίτι μας, στα ενδιαφέροντα μας, στις συζητήσεις μας, στις σκέψεις μας, σε αυτά που νιώθουμε, σε αυτά που βιώνουμε…

Αν δεν είναι λοιπόν εδώ η ευτυχία ήδη, αυτό δεν σημαίνει πως κάτι χρειάζεται να αλλάξουμε «έξω». Αυτό που χρειάζεται είναι «να δούμε»…πραγματικά. Όχι με τα εξωτερικά μάτια μόνο. Να αλλάξουν όχι αυτά που έχουμε, ή δεν έχουμε, αλλά μόνο ο τρόπος που τα βλέπουμε… Από μέσα όμως προς τα έξω, και όχι το αντίθετο.

Γι’ αυτό οι εξαρτήσεις είναι αρρώστια. Γιατί (μια και τελικά δεν μας πληρούν), ενώ παρουσιάζονται με ένα νιώσημο δυσφορίας, γίνεται για να αναζητήσουμε τις συγκρούσεις που ενυπάρχουν μέσα μας, ώστε να βρούμε της αιτία της κάθε εξάρτησης μας, που πάντα έχει να κάνει με πιστεύω που αφορούν εμάς τους ίδιους για τον εαυτό μας…

Στο βάθος, έχει να κάνει πάντα με την αξία που θωρούμε ότι έχουμε. Και φανερώνεται με  κάτι από τα παρακάτω: (Χωρίς φυσικά να έχουν καταγραφεί και όλα…)

- Νιώθουμε ήδη ανάξιοι ν’ αγαπηθούμε. Κι αυτό γιατί μας απέρριψαν είτε στην παιδική ηλικία, είτε αργότερα ερωτικά, φιλικά, ή στην οικογένεια, και «έμεινε» σαν καταγραφή μέσα μας πως κανείς δεν μας αγαπάει.

Έτσι κυνηγάμε να μας αγαπήσει κάποιος, ή αυτό να το εισπράξουμε από κάτι, όχι για να μας αποδείξει πως τελικά αξίζει να μας αγαπούν, (γι’ αυτό και δεν νιώθουμε καλά ακόμα κι όταν μας προσφέρουν την αγάπη), αλλά για να μας ωθήσει ο εαυτός μας να «πονάμε» συνέχεια, (ακόμα κι όταν μας αγαπούν), για να στραφούμε κάποια στιγμή μέσα σε μας, και να νιώσουμε, κατανοώντας, πως για να αντιληφθούμε πραγματικά πως μας αγαπούν, πρέπει πρώτα οι ίδιοι ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας…

Δεν μπορούμε ποτέ να δώσουμε κάτι που δεν έχουμε, όπως και να αντιληφθούμε κάτι που μας δίνουν, αν επίσης πρώτα δεν το έχουμε. Δηλαδή δεν το έχουμε ανακαλύψει σε μας. Δεν κουμπώνει κάτι μέσα μας ώστε να νιώσουμε αγαλλίαση. Είναι σαν να πρόκειται για διαφορετικά κομμάτια, που δεν συνταιριάζουν ποτέ… Το έξω ως εξάρτηση με μας. Μια και σε αυτό βασίζουμε το λύσιμο της όποιας ατέλειας μας που πιστεύουμε ότι έχουμε.

Αγαπάμε όμως τελικά τον εαυτό μας, (κι αυτό πρέπει ν’ αντιληφθούμε), όχι για κάτι που έχει, (χρήματα, εμφάνιση, μόρφωση), αλλά γι’ αυτά που είναι… Όλες της ποιότητες της  Ψυχής, που εκφράζονται μέσα από ένα σώμα στην ύλη… Να νιώσει….. Να χαρεί…
Το Μεγαλείο μέσα μας. Το οποίο δεν χρειάζεται να διαφημίσουμε, και να είναι κάτι εμφανώς εξωτερικό ώστε να υπερέχει έναντι των άλλων ανθρώπων μέσω σύγκρισης. Μεγαλείο που πιστεύουμε, ακολουθούμε, γι’ αυτό και τελικά το ζούμε…

- Νιώθουμε, πως αυτό που θα κυνηγήσουμε θα αξίζει να το έχουμε γιατί θα κουραστούμε  γι’ αυτό. Εδώ, έχουμε το σύνδρομο του ότι όλα αποκτώνται με αγώνα, κόπο και πόνο. Πόσο μεγάλη παρανόηση… Σημαίνει πως «το απόκτημα» τελικά αφορά ένα έπαθλο που καταφέρνουμε να κερδίσουμε, παρά κάτι που απλά θα χαρούμε που το ζούμε. Πάλι η αξία του εαυτού μας λοιπόν. Γιατί αφού κουραστούμε γι’ αυτό που αξίζει και το έχουμε, τότε μπορούμε και να πιστέψουμε πως αξίζουμε κι εμείς, μια και τα καταφέραμε ώστε να το αποκτήσουμε. Αλλιώς, όταν μας προσφέρεται «άκοπα», δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία για να ασχολούμαστε μαζί του… Όλο αυτό, κρύβει όμως και κάτι άλλο: Πως μας είναι άγνωστο το να εκτιμάμε, και να ζούμε μ’ ευγνωμοσύνη…

- Έχουμε την ανάγκη της προσοχής γιατί δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε αυτό που είμαστε. (Ομορφιά, κιλά, καλοσύνη, μόρφωση, κύρος, ενδιαφέρουσα προσωπικότητα). Φυσικά, αν η προσοχή και η αξία μας αφορούν εξωτερικά δεδομένα ως δείκτη αξίας. Σε τι εξωτερικό μπορεί κανείς να βασιστεί; Όλα μα όλα αυτού του κόσμου είναι προσωρινά με αρχή και τέλος. Το αναλλοίωτο, είναι μόνο αυτό που φέρουμε…

- Ανάγκη να προσδιοριστούμε. Δεν μπορούμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε, οπότε έχουμε ανάγκη κάτι, ή κάποιον, ώστε να μας ταυτοποιήσει. Να δώσουμε χαρακτηριστικά, ώστε να ορίσουμε τι είμαστε. Με βάση τις σκέψεις που έχουμε πως «η εικόνα» αυτή για μας, μας θρέφει……

Κι αυτό γιατί νιώθουμε ακριβώς το αντίθετο μέσα μας. Πως δεν έχουμε ταυτότητα. Δεν έχουμε βάση. Εννοείται πως δεν έχουμε βάση όμως. Η μόνη αληθινή βάση που μπορεί ποτέ να έχουμε είναι το Είναι μας. Κι αυτό γιατί τα πάντα ξεκινάνε από εκεί. Οι ωθήσεις, οι καταστάσεις. Όλη μας η ζωή.

Για όλα τα παραπάνω λοιπόν περιγραφόμενα τελικά δεν ζούμε. Είμαστε συνεχώς στην ανησυχία του να μην χάσουμε, μόνο ότι νομίζουμε ότι έχουμε…..  Γι’ αυτό και πραγματικά η απεγνωσμένη ανάγκη μας για εξαρτήσεις. Τις θέλουμε. Τις ποθούμε. Κάνουν νομίζουμε λιγότερο δυσβάστακτη τη ζωή που ζούμε……

Οι εξαρτήσεις λοιπόν είναι αρρώστια. Νοητική ή συναισθηματική αρρώστια, όπως τα ναρκωτικά και ο αλκοολισμός. Μόνο που αυτά έχουν να κάνει με το φυσικό μας σώμα.

Όμως τελικά όλα αυτά χρειάζονται να ειπωθούν, ώστε να αντιληφθούμε ότι είμαστε άρρωστοι. Ναι είμαστε άρρωστοι. Η ανθρωπότητα νοσεί. Μόνο η αποδοχή της αρρώστιας μπορεί να φέρει την αναζήτηση για ίαση, και όχι ότι όλα πάνε καλά.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!

Και ο λόγος είναι ότι αν υπήρχε περίπτωση να βρούμε την ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο, μόνο με ότι παρέχει στα εξωτερικά φαινόμενα του μόνο, θα σήμαινε πως είμαστε και αυτού του κόσμου. Κάτι που δεν συμβαίνει βέβαια, και να η απόδειξη…

Ήρθαμε ως επισκέπτες εδώ. Να δούμε, να βιώσουμε, να κατανοήσουμε, και να μεταφέρουμε όλες αυτές τις πληροφορίες στο Πνεύμα, μετατρέποντας κατόπιν όλη αυτή τη διαδικασία, ώστε μέσω τους Πνεύματος, να φωτίσουμε αυτόν τον κόσμο που βρίσκεται στο σκοτάδι…

Γιατί αυτό είναι το σκοτάδι… Η άγνοια, η παρανόηση, η ψευδαίσθηση αυτού του κόσμου στην ολότητα της…




ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ - ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ

Καταστρέφουμε πολύ εύκολα κάτι, (αποσύροντας την προσοχή μας από αυτό), όταν συνειδητοποιούμε πως δεν πληρεί προϋποθέσεις μη συμβατές με τους άγραφους Νόμους της Φύσης, οι οποίοι καθορίζουν την Αρμονία, τη Δικαιοσύνη, την Αλήθεια…. Κι αυτό φυσικά, όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε ταυτισμένοι  μαζί τους….

Αυτές οι προϋποθέσεις, αναγνωρίζονται ως:
-στοιχεία που ωθούν προς μία συνέχεια στην προσωπική μας πορεία, η οποία αφορά την Ατομική μας εξέλιξη,
-φέρουν την αίσθηση της Αιώνιας Παρουσίας, ακόμα κι αν δεν είναι συνεχής,
-περιέχουν την τρυφερότητα, την ευσπλαχνία και την αγνότητα, (κομμάτια της αληθινής Αγάπης),
-αναγνωρίζονται από ένα βάθος, που έχει εντοπιστεί έστω και αμυδρά, 
-παρακινούν προς την ανύψωση, και ποτέ την υποβάθμιση αυτού που φέρουμε μέσα μας (ειδικά όταν, και αφού έχει συνειδητοποιηθεί),
-χαρακτηρίζονται από μία άμεση δεκτικότητα στο αόρατο, μη αναγνωρίσιμο μέρος της Ύπαρξης,
-λείπει η επιβολή στο οποιοδήποτε είδος φυλάκισης, (σωματικό, συναισθηματικό, διανοητικό),
-μας δημιουργούν μία ανεξήγητη ευφορία,
-προτρέπουν ως ολική στάση προς την ένωση, και όχι τη χωριστικότητα,
-μας αφήνουν «αέρα» προς εκδήλωση της κάθε μας πραγματικότητας,
-δεν περιέχουν στοιχεία «σήψης», που σημαίνει πως έχουν πάψει να  παραμένουν σε μία μόνιμη «επανάληψη» του χθεσινού εαυτού τους, και άρα   δονούνται εξελισσόμενοι, έστω και αργά στην δική τους Ατομική πορεία.

Τα παραπάνω ισχύουν για πρόσωπα, καταστάσεις, ομάδες, και οτιδήποτε  φέρει «ζωή», με την έννοια της εμφάνισης του ώστε να εξυπηρετήσει το Σκοπό που εξαιτίας αυτού του Σκοπού, δημιουργήθηκε εξ’ αρχής. Άρα αν δεν πληρεί τους Φυσικούς Νόμους, τότε είναι ανισόρροπο, που σημαίνει πως έχει χάσει το δρόμο του, ως προς την πορεία που θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει.

Όλα αυτά για μας όμως είναι οι δείκτες, ώστε να μη χάσουμε οι ίδιοι τον δικό μας δρόμο, παρασύροντας μας μαζί τους.

Να μπορούμε, ανά πάσα στιγμή να είμαστε στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, κι αυτό επιλέγοντας πάντα, και μόνο, την ώθηση του Εσωτερικού μας.

Αυτή καθοδηγεί για τον δικό μας «μοναδικό, σωστό Ατομικό δρόμο», η οποία, μόνο με τους Φυσικούς Νόμους μπορεί να συμβαδίσει.

Τότε κυλάμε και οι ίδιοι αγκαλιά, με την ήδη υπάρχουσα Αρμονία του Σύμπαντος. Και τότε, δεν κάνουμε ποτέ λάθος ως προς τον Εαυτό μας!
Εκεί, είναι ο Δρόμος μας.
Εκεί, Είμαστε.
Εκεί…..


ΠΙΣΤΗ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ, ΑΠΟΔΟΧΗ & ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Πονάμε, για κάθε σκέψη, συναίσθημα και επιθυμία, η οποία δεν ικανοποιείται. 

Η πηγή των προβλημάτων μας λοιπόν είναι ότι πίσω από τα πάντα στις όποιες λειτουργίες μας, κρύβεται μονάχα η προσδοκία και ο υπολογισμός. Συγκεκριμένη κατεύθυνση, και τάση για έλεγχο, κι αυτό, λόγω ανασφάλειας και φόβου.

Θάρρος και Δύναμη όμως χρειάζεται η ζωή ώστε να μην πονάμε.
Γιατί αυτό που είναι η γιατρειά μας για τα πάντα, είναι η πίστη, η συγχώρεση, η αποδοχή, και η ευγνωμοσύνη.

Πίστη σημαίνει Δύναμη.

Όχι ως φιλοσοφική θεωρία, ούτε ως θρησκευτική τυφλή υπακοή, υποκρυπτόμενη μιας ανύπαρκτης ελπίδας για σωτηρία κάποιου απελευθερωτή πάντα στο μέλλον.

Πίστη σε όλα όσα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για την κάθε επόμενη στιγμή.
Πίστη στο άγνωστο…….
Σε αυτό που Είναι….. Σε μας…..

Που ενώ είναι γνωστό μιας άλλης μας συνειδησιακής κατάστασης, παρ’ όλα αυτά περιμένει υπομονετικά να «φωτιστεί», μέσω της δικής μας βούλησης. Με εμπιστοσύνη στη ζωή και στο Θεϊκό σπόρο της Ύπαρξης, μήτρας της οποίας είμαστε όλοι αδιαίρετα κομμάτια. 

Αυτό είναι η Δύναμη, την οποία όλοι μας, αργά ή γρήγορα θα τεθούμε να θέσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε εφαρμογή……  

Συγχώρεση σημαίνει γιατρειά. 

Όταν κρατάμε πικρίες, κακίες, εκδικητικότητα, είμαστε οι πρώτοι που δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας. Μία ενεργειακή αιμορραγία μας καθιστά ανίκανους να λειτουργήσουμε. 

Όμως η ουσιαστική συγχώρεση αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί πρώτα εμάς τους ίδιους πληγώσαμε, επικρίναμε, καταπατήσαμε, καταπιέσαμε, υποτιμήσαμε, εξουσιάσαμε, πονέσαμε, για να φτάσουμε να το κάνουμε και σε κάποιον άλλον στη συνεχεία.

Συγχωρούμε τον εαυτό μας από τα μάτια του σήμερα, για κάτι που ένα προηγούμενο κομμάτι μας έκανε κατά το παρελθόν.
Έτσι γιατρεύουμε αυτό που δεν είμαστε πια, (που όμως παραμένει δικό μας), και μας βοήθησε με την παρουσία του να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα. Γιατί πράγματι. Το ότι μπορούμε να το δούμε μας αποδεικνύει, πως δεν βρισκόμαστε πλέον εκεί…..

Αποδοχή σημαίνει βαθιά κατανόηση. 

Σε καμία περίπτωση όμως ανέχεια, όπως πολλοί έχουμε μάθει να θεωρούμε.

Σημαίνει αποδοχή ως μιας κατάστασης (λειτουργίας) η οποία υπάρχει, άσχετα της θέσης,  ή του ρόλου που θα παίξουμε ως προς αυτήν. Αποδεχόμαστε απλά, πως ακόμα κι αν δεν μας εξυπηρετεί, ή δεν μας αρέσει, και μόνο που υπάρχει, έχει το λόγο ύπαρξής της, τη σπουδαιότητα της, όπως και τη σημασία της.

Η ίδια η πράξη της αποδοχής ως προς την αναγκαιότητα της εμφάνισης της όμως, (ώστε να τη συλλάβουμε), είναι αυτή που μας ανοίγει και το δρόμο της κατανόησης, και των αιτιών των οποίων μας μεταμορφώνουν.

Εξάλλου, και μόνο προβάλλοντας αντίσταση σε κάτι ήδη δημιουργημένο, άρα παρουσιαζόμενο στα μάτια (της αντίληψης) μας, θέτουμε τον εαυτό μας σε αδυναμία και ανικανότητα της οποιασδήποτε κατανόησης του. Και τα «δώρα» για μας, έρχονται πάντα μέσω της κατανόησης, ώστε να επέλθει η επόμενη συνέχεια….

Γιατί η αντίσταση, είναι η πηγή της χωριστικότητας. Με την αποδοχή όμως είναι που γινόμαστε αδιαίρετα κομμάτια του συνόλου της Δημιουργίας, άρα της ένωσης. Γι’ αυτό και αποδοχή, σημαίνει αγάπη. Γιατί τα πάντα είναι δεμένα, και σφιχτά ενωμένα μεταξύ τους. Κι αυτό, είναι Αγάπη.

Ευγνωμοσύνη σημαίνει προσευχή. 
Επαφή με το Είναι. 

Από την αναπνοή και την υγεία, μέχρι τον ήλιο που έχουμε την ευτυχία να βλέπουμε να ξεπροβάλει κάθε ξημέρωμα. Όταν μια βαθιά δυστυχία μας χτυπήσει της πόρτα, νοσταλγούμε πάντα το παρελθόν που ποτέ δεν εκτιμήσαμε ορθά. 

Ευγνωμονούμε λοιπόν ήδη, και απολαμβάνουμε το κάθε τι σαν δώρο, χωρίς να πρέπει να έρθει το τραγικό, για να καταλάβουμε πως ότι κι αν έχουμε, ακούμε, βλέπουμε, μυρίζουμε, γευόμαστε, αγγίζουμε, αισθανόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, είναι ανεκτίμητη και αναντικατάστατη προσφορά. Από το Σύμπαν, σε μας, κι από μας, σε άμεση επικοινωνία μαζί του. Αναγνώριση…… Επικοινωνία…

Αυτό, ασχέτου φαινομενικής σταθερότητας κάποιων πραγμάτων ή καταστάσεων. Τα πάντα, μα τα πάντα, είναι μοναδικά, και μη επαναλαμβανόμενα. Κι αν σε κάποιους από μας δεν αλλάζει ποτέ τίποτα,  είναι γιατί σ’ έναν χείμαρρο ζωής που διαρκώς προχωράει, οι ίδιοι παραμένουμε πεισματικά και με τυφλότητα στα ατομικά μας έλη με τα παράσιτα που οι ίδιοι συντηρούμε….. 

Καλώς ή κακώς είμαστε εδώ. Κανείς ποτέ δεν είπε πως τα πράγματα είναι εύκολα. Όμως στις δύσκολες μάχες, ποτέ δεν στέλνουν λιγόψυχους, ή ανίκανους δυνητικά πολεμιστές. Μένει να δούμε λοιπόν, τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ, όπως και ποιοι πραγματικά είμαστε…