ΠΟΙΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ;

Εν όσο ζούμε τη συνηθισμένη ζωή στην κοινωνία των ανθρώπων, με τον τρόπο που έχει διαμορφωθεί, (με τα μέσα, τις θρησκείες, την Ηθική, ανάλογα τον τόπο ζωής γεωγραφικά κλπ), θεωρούμε, πως τα πράγματα, είναι όπως μας τα έχουν πει.

Με λίγα λόγια όπως φαίνονται ότι είναι. Γεννιόμαστε σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, μας διδάσκουν αυτά που είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε, ώστε να μπορούμε να σταθούμε «προγραμματισμένοι σωστά» κάποια στιγμή με την ενηλικίωση, μόνοι μας στην κοινωνία. (Μια και οι προγενέστεροι από μας γνωρίζουν το πώς…).

Δηλαδή μας διδάσκουν πως πρέπει να αγωνιστούμε σε αυτή τη ζωή να γίνουμε κάποιοι, (είτε με σκληρή δουλειά, είτε με μόρφωση, είτε με έναν καλό γάμο κλπ), πως το πιο σημαντικό για την επιβίωση μας είναι τα χρήματα, όπως και ότι ο δυνατός, (σωματικά, περιουσιακά, εξουσιαστικά), είναι αυτός που πάντα κερδίζει και επιβιώνει.

Μας μαθαίνουν επίσης να μην ανοιγόμαστε εύκολα, ώστε να μην μας κοροϊδέψουν, μας εκμεταλλευτούν ή μας κάνουν «οι άλλοι» κάποιο κακό... Πρέπει λοιπόν να προσποιούμαστε, (γιατί αυτό βγαίνει από όλη τη διδαχή σε όλους μας σαν συμπέρασμα), και να «δείχνουμε» δυνατοί, να είμαστε πονηροί, και πάντα να έχουμε ένα σχέδιο κατά νου για το πώς να πράττουμε στη ζωή μας για την κάθε μας συνέχεια. Ακόμη,  πάντα χρειάζεται να κρατάμε κάτι για τον εαυτό μας, γιατί δύσκολα σε κάποιον θα μπορούσαμε να έχουμε εμπιστοσύνη. Με λίγα λόγια, επιβιώνουμε, όταν πρώτα απ’ όλα κοιτάμε την πάρτη μας. Πολύ βασικό βέβαια, είναι το πάρε – δώσε, που σημαίνει πως κάθε τι που θα δώσουμε θα ζητήσουμε αντάλλαγμα, όπως και κάθε τι που θα μας δώσουν, καλό είναι να σκεφτόμαστε για το αντάλλαγμα που θα μας ζητήσουν. Μαθαίνουμε ακόμα, (και είναι πολύ βασικό βέβαια), να μην αφήνουμε κανέναν ατιμώρητο για τις πράξεις του, (ειδικά όταν μας αφορά προσωπικά), όπως και το να επικροτούμε άλλες τέτοιου είδους τιμωρίες για όσους (θεωρούμε) πως το αξίζουν.

Βέβαια, σε όλα αυτά μας μαθαίνουν και μια είδους καλοσύνη, που για να είμαι ειλικρινής σαν παιδί, ποτέ μου δεν την κατάλαβα, μια και πάντα ήταν υπό όρους, και έφτασα προσωπικά να ζω τελικά περισσότερο στο φόβο, παρά στο άνοιγμα, το χαμόγελο, και την ελπίδα στη ζωή. (Θαρρώ όμως το ίδιο ισχύει σε όλους μας τελικά…)

Κάποιοι λοιπόν, (οι περισσότεροι κατά την ταπεινή μου άποψη), γεννιόμαστε και αποχωρούμε από αυτόν τον κόσμο, ακριβώς με αυτά τα δεδομένα. Κι αν σταθούμε (θεωρούμε) τυχεροί, ίσως κάνουμε έναν καλό γάμο, ίσως νιώσουμε πως αγαπηθήκαμε κι αγαπήσαμε κι εμείς, (γιατί άλλο ο καλός γάμος και άλλο η αγάπη), ίσως φτιάξουμε μια αξιόλογη περιουσία, ίσως αφήσουμε πίσω μας κάτι από την δημιουργικότητα μας, ή την τέχνη μας σε αυτόν τον κόσμο, ίσως αφήσουμε απογόνους, (γιατί ειδικά αυτό μας κάνει να πιστεύουμε η γαλούχηση μας πως είναι ο κύριος προορισμός μας στη ζωή), ίσως αισθανόμαστε υπερήφανοι για την ακαδημαϊκή μας καριέρα ή τη μόρφωση μας, (αναπολώντας στιγμές δόξας και θαυμασμού στο πρόσωπο μας), και ίσως πάλι, έχουμε ζήσει πλούτο εμπειριών ή συναρπαστικών στιγμών. Ειδάλλως, δεν έχουμε κάτι να «δικαιολογήσουμε» πως μάλλον, η ζωή μας άξιζε…

Αποτελούμενα αυτά η ζωή μας λοιπόν, και ύστερα, με την αυλαία να πέφτει, και όλα να θεωρούμε πως τελειώνουν εδώ…. Για τους θρησκευόμενους βέβαια, αλλάζουν λίγο τα πράγματα. Γιατί εκείνοι θεωρούν πως εξαγοράζοντας επιλεκτικά μια «ηθική ζωή», τους περιμένει (μάλλον) ένας Παράδεισος, ενώ μη εκτελώντας επιβαλλόμενες υποχρεώσεις, θα ζήσουν για πάντα σε μια κόλαση….

Αν όμως κατά τη διάρκεια της ζωής μας, (κυρίως εκεί κοντά στα τριάντα με σαράντα), νιώσουμε πως όλα αυτά δεν επαρκούν για μας, και αναρωτιόμαστε, αποφασίζοντας να βρούμε αν υπάρχει κάτι άλλο, (γιατί μέσα μας κάτι με μεγάλη σιγουριά μας το φωνάζει και το ακολουθούμε), ανακαλύπτουμε στην πορεία, πως μέσα σε αυτό το γνωστό για όλους σκηνικό της ζωής, υπάρχει και μία άλλη ζωή, που αν δεν στρέψουμε την προσοχή μας σε αυτή, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη της για να φτάσουμε να τη ζήσουμε.

Αυτή η «άλλη ζωή», περιλαμβάνει την γνωστή σε όλους μας Αυτογνωσία, που μας κάνει να φύγουμε δια παντός από την «Άγνοια» που επικρατεί σήμερα στον πλανήτη μας. (Μια και πράγματι όλος ο πλανήτης ζει σε κάτι εντελώς εξωτερικό, που δεν αφορά τη ζωή που σαν Νοήμονες Υπάρξεις έχουμε τις εν δυνάμη ικανότητες κάποια στιγμή να ζήσουμε).

Δεν είναι ώριμη η ανθρωπότητα σε τέτοιο βαθμό όμως, ώστε οι Ατομικότητες να είναι τόσες που να χαρακτηρίζεται ο πλανήτης από τον τρόπο ζωής τους. Γιατί ως γνωστό, η πλειοψηφία καθορίζει και το Συνειδησιακό επίπεδο που χαρακτηρίζει μία ομάδα, φυλή, έθνος, πλανήτη. Δεν χαρακτηρίζεται από τους λίγους, άσχετα αν «φέρουν» μαζί τους το μέλλον της πλειοψηφίας, που βρίσκεται στο βάθος του χρόνου…

Η Αυτογνωσία όμως, έχει διάφορα επίπεδα. Κι αυτό, γιατί από το επίπεδο του ζωανθρώπου, (χωρίς να έχει μεσολαβήσει διάστημα όλων των σκαλοπατιών των εμπειριών που είναι αναγκαία), δεν μπορεί κάποιος να φτάσει «μαγικά», στο επίπεδο του Ράμα, του Βούδα, του Κρίσνα,  του Ερμή, ή του Χριστού. Όλοι αυτοί, ήταν άνθρωποι όπως εμείς, οι οποίοι βίωσαν την λαμπρότητα στην οποία μπορεί να φτάσει ο κάθε άνθρωπος, και βρέθηκαν εδώ μαζί μας, ακριβώς για να μας δείξουν τον δρόμο… Να μας εμπνεύσουν, να μας καθοδηγήσουν, και να συνειδητοποιήσουμε πως με την Ατομική μας προσπάθεια, όλοι μας έχουμε σε σπερματική κατάσταση την πορεία ένωσης μας με τον Θεό. Αυτό βέβαια που δίδαξαν, αποτελεί το τελικό στάδιο του ανθρώπου...

Η Αυτογνωσία λοιπόν όπως είπαμε, (ξεκινώντας από την συνειδητοποίηση κατ’ αρχήν της Άγνοιας μας), έχει πάρα πολλές διαβαθμίσεις. Κυρίως όμως, μπορεί να αναγνωριστεί χοντρικά, σε δύο μεγάλα επίπεδα, με το πρώτο «χαριστικά» ονομαζόμενο όμως ως Αυτογνωσία, γιατί στη συνέχεια θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι Αυτογνωσία, αλλά μια προετοιμασία προς αυτήν.

Οπότε:
Το πρώτο στάδιο της Αυτογνωσίας (θεωρείται πως) είναι αυτό που μπαίνουν οι άνθρωποι, όταν διαπιστώνουν ότι ζουν στην Άγνοια.
Το δεύτερο, είναι αφού βγουν από όλες τις Άγνοιες, το να αναγνωρίσουν αυτό που Πραγματικά Είναι, και να ζουν ως Αυτό, μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Αυτογνωσία, είναι η Γνώση του Εαυτού. Να Γνωρίσουμε δηλαδή αυτό που Είμαστε. Αυτό όμως, που Πραγματικά Είμαστε. Πέρα από οτιδήποτε υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο. Να γνωρίσουμε, αυτό λοιπόν που είμαστε πέραν….

Στο πρώτο στάδιο της (αποκαλούμενης μόνο) Αυτογνωσίας, ασχολούμαστε κυρίως με την αναγνώριση του ψευδούς εαυτού που ζούσαμε, πριν συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε το φύλο μας, η περιουσία μας, τα υπάρχοντα μας, η μόρφωση μας, οι δεξιότητες μας, οι ικανότητες μας, οι παρέες μας, η εμφάνιση μας κλπ.

Σε αυτό το στάδιο, υπάρχει ο λεγόμενος «αγώνας», να αποκαθηλώσουμε από μέσα μας, όλους αυτούς τους ρόλους και το βάρος τους, που με τη συντήρηση της ύπαρξης τους, φτάσαμε να είμαστε δυστυχείς. Βλέπουμε και αναλύουμε οπότε, (συνειδητοποιώντας), τις «λάθος» καταχωρίσεις από το εξωτερικό περιβάλλον για το ποιοι «έπρεπε» να ήμασταν (που συνεχίζουμε να είμαστε, αλλά δεν το αντέχουμε πια). Και είναι λάθος ΟΛΑ αυτά. Όχι γιατί ως κάτι κακό. Δεν υπάρχει κακό. Αλλά γιατί αφορούν περιορισμούς, τους οποίους μας επέβαλαν να «πιστέψουμε» ως σωστούς, δίκαιους, και ειδικά πως ήταν  επιλογή δική μας. Ποια επιλογή; Επιλέγεις όταν διαλέγεις. Όταν σου λένε, και σου διδάσκουν ένα, και εν τέλη το κάνεις δικό σου, δεν είναι επιλογή. Κι όμως. Πιστέψαμε, ακόμα και πως ήταν επιλογή μας, αλλά μόνο επειδή δεν γνωρίσαμε ποτέ κάτι άλλο... Τώρα που φτάσαμε όμως όλα τα παραπάνω να μας πνίγουν, χρειάζεται να κάνουμε αγώνα για να τα αποβάλουμε από μέσα μας.

-Να αναγνωρίσουμε πως δεν είμαστε υπεύθυνοι για κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό μας. Αφού φυσικά «κλείσουμε» τις υποχρεώσεις που οι ίδιοι δημιουργήσαμε και είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτές. (Όπως για τα παιδιά μα,ς μέχρι να φράσουν να είναι σε θέση να βγάζουν μόνα τους τα προς τα ζήν, καρμικές οφειλές κλπ). Γιατί τα περισσότερα προβλήματα μας, οφείλονται σε «ανοίγματα» που κάναμε, και πρέπει οι ίδιοι να τα «τακτοποιήσουμε», πριν γίνουμε έτοιμοι, να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας. (Την μόνη ευθύνη μας, όταν είμαστε Καθαροί…)
-Χρειάζεται ο καιρός, (για μας τους ίδιους πάνω απ’ όλα), να δείξουμε και να ζήσουμε στο περιβάλλον μας, πως δεν μπορεί κανείς να περιμένει από εμάς πράγματα, επειδή πρέπει λόγω συνήθειας, οικογενειακών υποχρεώσεων, εγωιστικών θέλω, επιβολής, απειλών, κλπ

Όλα τα παραπάνω, είναι χιλιάδες, εκατομμύρια πράγματα που θα μπορούσαμε να καταγράψουμε ακόμα... Όμως, όλο αυτό, δεν αφορά Αυτογνωσία. Αφορά καλύτερα θεωρώ, μία εγώ-αναγνώριση, και έτσι έπρεπε να λέγεται, και όχι αυτογνωσία. Γιατί όλη αυτή η αναγνώριση, αφορά συνειδητοποιήσεις του «ψευδούς» εαυτού μας. Και θα μου πείτε: «Είναι Αυτογνωσία, γιατί για να μπορεί κάποιος να βλέπει το λάθος τρόπο, ή τον λάθος εαυτό με τον οποίο έζησε, σημαίνει πως το βλέπει τώρα από τη θέση του σωστού εαυτού». Όχι. Δεν είναι έτσι. Απλά, μέσα στον ψευδή εαυτό, αναγνωρίζονται αυτά που δεν τον ικανοποιούν γιατί τον παιδεύουν τώρα πια, (μια και ωρίμασε), οπότε ήρθε ο καιρός να πάει πιο πέρα... Αλλά όσο βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο, και η προσοχή του είναι στο εξωτερικό μέρος της ζωής, δεν έχει καν αγγίξει τον Πραγματικό Εαυτό. Έχει μεν ενδείξεις. Τάσεις. Ώθηση προς Αυτόν, αλλά δεν ζει ως ο Εαυτός. Γνωρίζει μόνο, τι δεν αντέχει πια... Και η αναγνώριση του ψεύδους μέχρι τώρα στη ζωή του, (και σε όλες του τις ζωές), όπως ειδικά η βίωση αυτού του ψεύδους, απλά είναι εκεί, ώστε να καθαρίσει το τοπίο. Κι αυτό, ώστε να ανοιχτεί ο δρόμος, για να μπορέσει κατόπιν να κατευθυνθεί ελεύθερος από όλα τα δεσμά (που ο ίδιος δημιούργησε), σε αυτό που θα τον κάνει να αναγνωρίσει τι Είναι, και Ποιος Πραγματικά είναι.

Είναι μεγάλη διαπίστωση πάντως, (η σημαντικότερη όλων), πως το μυαλό είναι αυτό που τον οδήγησε σε όλα τα Ψεύδη. Που τον κράτησε στην Ψευδαίσθηση, και που τώρα τον εμποδίζει, (αν ακόμα τον εμποδίζει), να βιώσει, και να στραφεί, στην Πραγματική Αυτογνωσία.

Γιατί στο δεύτερο στάδιο της Αυτογνωσίας, που είναι η Πραγματική Αυτογνωσία, είναι ακριβώς εδώ, που δεν υπάρχει επιλογή. Όχι όμως όπως η καθοδηγούμενη μη επιλογή της Άγνοιας. (Εδώ, αλλάζουν όλα τα δεδομένα….) Πρόκειται για κατάληξη οπότε… Πρόκειται για επιλογή θέσης Συνείδησης, και όχι επιλογή του πώς να πράττουμε σε κάθε κατάσταση της ζωής μας. Με επιλογή θέσης Συνείδησης, απλά πράττουμε… Δεν αναλύουμε, ζυγιάζουμε, συγκρίνουμε, σκεφτόμαστε... Διότι δεν είναι ο κόσμος μία υπεραγορά που έχουμε να διαλέξουμε κάτι... Δεν τίθεται θέμα διαλογής. Όλα ανά πάσα στιγμή είναι ανοιχτά, και αυτός που αποφασίζει, δεν είμαστε ποτέ εμείς…. Γιατί το εμείς, είναι ακριβώς η σκλαβιά μας. Νομίζουμε, πως εμείς πράττουμε. Εμείς πετυχαίνουμε. Εμείς αποτυγχάνουμε. Εμείς κερδίζουμε. Εμείς χάνουμε…

Στην πραγματική Αυτογνωσία, όλα αυτά δεν υπάρχουν. Και πάντα, και για κάθε τι, υπάρχει μόνο μία επιλογή, και αυτήν μόνο αναγνωρίζουμε και βλέπουμε. Την προφανή. Την Αληθινή. Χωρίς γνώμες και σάλτες…. Δεν υπάρχουν επιλογές. Όταν υπάρχουν, σημαίνει πως μπαίνει το θέμα της αναποφασιστικότητας στη μέση, με την έννοια ότι δεν γνωρίζουμε που βρισκόμαστε, ενώ σαφώς εμπλέκονται στο παιχνίδι και οι επιθυμίες. Μοναδική επιθυμία μας όμως, όντες στον Εαυτό, είναι να ζούμε ως ο Εαυτός, κι  αυτό, γίνεται ήδη. Δεν ψάχνουμε κάτι να γίνει, κάτι να κάνουμε, κάτι να έρθει, κάτι να συμβεί. Δεν είμαστε κάτι, ή σε κάτι ειδικά. Δεν ψάχνουμε τίποτα. Βυθιζόμαστε μόνο, και ζούμε. Αναγνωρίζουμε κάθε στιγμή αυτά που φαινομενικά συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας, μα βιώνουμε στον Εαυτό μας, τον Εαυτό μας. Τα πάντα είναι ο Εαυτός μας. Δεν έχουμε ερωτήματα. Δεν έχουμε καν απορίες. Απολαμβάνουμε έτσι τα πάντα. Και δεν μας νοιάζει να ξέρουμε το οτιδήποτε. Ούτε να έχουμε Γνώσεις, να ονομάζουμε το που είμαστε ως τη Συνειδησιακή μας θέση με «βούλα», ή κάπου να χρειάζεται να φτάσουμε και να κάνουμε σενάρια… Είμαστε ήδη…

Δεν κοιτάμε οι γύρω μας να αναγνωρίσουν την όποια πρόοδο μας. Ούτε μας ενδιαφέρει να λένε καλά για μας οι άλλοι, να μας συμπαθούν, ή να κάνουμε διάφορα για έχουμε την εύνοια τους, και να είμαστε αρεστοί. Κι αυτό, γιατί δεν υπάρχει κάποιος μέσα μας που να τα ποθεί όλα αυτά. Είμαστε απλώς. Ενωμένοι. Ενωμένοι, αναγνωρίζουμε. Απλώς. Αναγνωρίζουμε, Βιώνουμε, Δοξάζουμε, και Ευγνωμονούμε την Παρουσία που Είμαστε μέρος της. Και όπως τα πάντα που ακούμε, βλέπουμε, αγγίζουμε, μυρίζουμε, γευόμαστε, μέσα σε αυτά, νιώθουμε και τον εαυτό μας ως μέρος του κόσμου τούτου, με ένα σώμα. Δεν μας βλέπουμε ως κάτι διαφορετικό, ή ξεχωριστό του κόσμου τούτου...

Με αυτή την έννοια, η Πραγματική Αυτογνωσία δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί τα πάντα αφορούν αυτό που Είμαστε οι ίδιοι, όλοι οι άλλοι, και τα πάντα γύρω μας, ταυτόχρονα. Αλλά καμία στιγμή δεν μπορούμε να νιώσουμε, ή να πούμε, τι ποσότητα Γνώσης κατέχουμε, γιατί τίποτα δεν κατέχουμε. Και εξάλλου, είναι τόσο άπειρα αυτά που αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν, που μοιάζει ανόητο να θεωρούμε πως κάπου έχουμε φτάσει, κάτι έχουμε κάνει, ή κάτι ξέρουμε….

Ανά πάσα στιγμή είμαστε Άδειοι, και Άπειρα γεμάτοι, ταυτόχρονα. Άδειοι από δεδομένα, και Πλήρης από Ζωή. Διακατέχεται το Είναι μας από μια τέτοια χαρά, που πηγάζει διαρκώς και μας πλημυρίζει. Δεν εξαρτάται από τους ανθρώπους, τα πράγματα και τις καταστάσεις. Δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αυτόν τον κόσμο. Δεν έχει να κάνει βασικά με τίποτα, το οποίο να μπορεί να γίνει προσδιορίσιμο από μας ώστε να λεχθεί.

Για να βρεθούμε στην Αυτογνωσία, πρέπει να αντιληφθούμε λοιπόν, πως όλα σε αυτόν τον κόσμο, ΟΛΑ, δεν είναι καθόλου όπως τα νομίζαμε, μας τα είπαν, νιώσαμε, πιστέψαμε ποτέ. Όλα αυτά είναι του Νου.  Η Πραγματικότητα, βρίσκεται μέσα μας, όταν ακριβώς ακυρωθούν ΌΛΑ. Τότε η Αυτογνωσία γίνεται για μας το μονοπάτι (όπως πολύ ορθά λέγεται), που μας οδηγεί στην Ελευθερία. Μονοπάτι, που ο ίδιος, μόνος του, ο καθένας μας το βαδίζει κάθε στιγμή της ζωής του.

Άσχετα που είμαστε, και με ποιον είμαστε. Άσχετα τι εποχή διανύει ο χρόνος. Τι μέρα (λένε πως) είναι σήμερα. Τι ώρα είναι. Άσχετα τι καταστάσεις υπάρχουν στην προσωπική μας ζωή. (Ποια προσωπική ζωή; Ο ρόλος που παίζουμε εδώ;) Άσχετα τι διεξάγεται στους συγγενείς μας. Στους φίλους μας. Στην πόλη που ζούμε με το σώμα μας. Στο κράτος που μένουμε. Στον πλανήτη που κατοικούμε, μόνο για λίγο…

Αυτά που Ζούμε, είναι άσχετα τελείως με όλα τα παραπάνω. Είμαστε, μέρος της Ύπαρξης. Δεν είμαστε αυτού του κόσμου. Πως θα ζήσουμε λοιπόν αυτό που Είμαστε, όταν η προσοχή μας, είναι μόνιμα σε αυτόν τον κόσμο; Μόνο όταν «μεταφερθούμε» εντός, απορρίψουμε (αρχικά) αυτόν τον κόσμο, (μέσω της απάρνησης),  είμαστε σε θέση κατόπιν, (έτοιμοι), να επιστρέψουμε στον κόσμο, ώστε να ανακαλύψουμε τι Πραγματικά συμβαίνει σε αυτόν, και με αυτόν... Όχι Γνώση. Όχι εξηγήσεις. Όχι αναλύσεις. Ζωή…

Τότε, αναγνωρίζουμε πραγματικά την πλάνη. Όχι όμως σε ατομικό επίπεδο, όπως όταν ζούσαμε οι ίδιοι εντός της πλάνης, και τα πάντα τα εξετάζαμε μέσα από το ατομικό μας φίλτρο, αλλά χωρίς να υπάρχει κανένα φίλτρο. Όλα είναι δημιουργημένα μέσα στον κόσμο της πλάνης που ο ίδιοι χτίσαμε, ταυτιζόμενοι με αυτόν τον κόσμο, ξεκομμένοι εντελώς από αυτό που Είμαστε, ως ένα απειροελάχιστο μέρος του. Όμως, που έχουμε όλες Του τις Ικανότητες. Όλη Του την Ευλογία. Όλη την Προσοχή Του. Την Ευδαιμονία Του. Την Αγάπη Του… Και είναι όλα αυτά, τόσο μακριά μας, και κοντά, όσο μια ανάσα…

Το να Αυτογνωριζόμαστε λοιπόν, δεν αφορά κάτι που κάνουμε. Αφορά κάτι που Είμαστε, και απλά, έτσι Ζούμε. Εν’ όσο οπότε βρισκόμαστε εδώ, όλοι μας, έχουμε πρόσβαση. Με Επιμονή, Συγκέντρωση, Αφιέρωση, Βαθιά Μοναδική μας Επιθυμία, Προσοχή, Προσευχή…

Γιατί τα πράγματα, είναι δύσκολα πολύ όταν τα σκεφτόμαστε. Όταν μιλάμε γι’ αυτά. Όταν λέμε απόψεις και γνώμες. Όταν προτάσσουμε τι διαβάσαμε σχετικά…. Από την άλλη, είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, όταν τα βιώνουμε, τα βλέπουμε προσωπικά ως Αυτόπτες Μάρτυρες, (χωρίς να θέλουμε να αποδείξουμε το παραμικρό σε κανέναν, όπως και στον εαυτό μας, γιατί, ποιος εαυτός μας θέλει κάτι να αποδείξουμε;)

Η Πλάνη, η Ψευδαίσθηση, το Ψέμα, έχει επίδραση επάνω μας, μόνο όσο τα θεωρούμε Αλήθεια μας. Αλλά την Αλήθεια δεν την σκεφτόμαστε. Δεν πατάμε pause σε αυτή και κάνουμε αναλύσεις για χάρη της. Την Αλήθεια τη Ζούμε. Κάθε στιγμή. Στο κάθε τι. Μια και τα πάντα είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι πάντα. Κι εμείς, ένα μικρό μικρό γραναζάκι σε όλο αυτό το υπέρλαμπρο κατασκεύασμα.

Τι Δέος Θεέ μου!!!



ΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ;

Ένα μεγάλο ερώτημα.
Κι τι μεγάλη αγωνία μεταφέρει μέσα του...
Όλη την αγωνία αυτού του χιλιοειπωμένου «εγώ».

Γιατί, γεννιέμαι (ως άνθρωπος), και εντυπώνουν «οι άλλοι» μέσα σε όλα τα κύτταρα της Νοημοσύνης μου (τρόπος του λέγειν,) τι πρέπει να είμαι, πως πρέπει να φέρομαι, τι πρέπει να πράττω, που να φτάσω για να γίνω κάτι σπουδαίο, (που σημαίνει πως δεν είμαι), αλλιώς, δεν αξίζω…

Οπότε, μου «μαθαίνουν» πώς να είμαι. Ποιος να είμαι. Και αγωνιώ να είμαι αυτό, το κυνηγώ, το ονειρεύομαι, το προγραμματίζω, και έτσι πράττω. (Όσο μπορώ βέβαια, γιατί τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, δεν «μου κάθεται» το όνειρο όπως θα ήθελα, κι ας τα πήγα και άριστα σε όλα όσα μου «δίδαξαν»).

Αλλά τελικά, δεν καταλαβαίνω: Αφού έκανα τα πάντα, (όπως ακριβώς μου τα είπαν), γιατί δεν είμαι στη ζωή μου όπως θα έπρεπε; Κάπου, (συμπεραίνω με τη λογική μου), εγώ φταίω. Η ανεπάρκεια μου. Οι μη ικανότητες μου. Αφού συγκρίνω βέβαια τον εαυτό μου γύρω μου με τόσους άλλου που τα έχουν, (φαίνεται στα μάτια μου) καταφέρει. Και να η δημιουργία χαμηλής αυτοεκτίμησης, το παίδεμα, το βάσανο, η απογοήτευση, η δυστυχία... Βάσισα όμως τη ζωή μου σε ότι μου είπαν. Μου έμαθαν. Και να τα αποτελέσματα. Εγώ; Υπάρχω εγώ; Υπάρχω πουθενά; Ποιος είμαι λοιπόν εγώ, αν μέχρι τώρα ήμουν μόνο ότι μου έμαθαν;

Αν είμαι κάπως τυχερός, (νομίζω), μαθαίνω ότι υπάρχει η Αυτογνωσία. Και τι κάνω; Ρωτάω, ψάχνω, έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους «του είδους», διαβάζω τα ανάλογα βιβλία κλπ. Εδώ λοιπόν, βρίσκω άλλους, καινούριους κανόνες. Πιο ελεύθερους, πιο «λογικούς». Πιο ρεαλιστικούς από αυτούς που μου δίδαξαν από τότε που γεννήθηκα οι γονείς, το σχολείο, η κοινωνία, το κράτος, η θρησκεία. Το κλουβί μου βέβαια μεγάλωσε τώρα… Μα πάλι, για κλουβί πρόκειται.

Αρχικά, δεν το αντιλαμβάνομαι όμως. Μια που για να φύγω μακριά από την προηγούμενη μου φυλακή, είναι το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει σε αυτή μου τη φάση. Έχω λοιπόν «να μάθω» εδώ, νέους κανόνες που με γλυτώνουν από τον παλιό προγραμματισμό. Νέα οράματα να ακολουθήσω. Νέα ζωή. Και τα ακολουθώ. Βεβαίως τα ακολουθώ. Τα δοκιμάζω. Τα πιστεύω, και τα θέτω σε εφαρμογή.

Αν «βολευτώ» εδώ, προσαρμόζω το παλιό που με βασάνιζε, (το οποίο και επιλεκτικά μια διώχνω και μια αφήνω, αλλάζοντας ίσως πρόσωπα και στέκια), και μένω σε αυτό, θεωρώντας πως «ξέφυγα» από τη σκλαβιά, και τώρα είμαι ελεύθερος…

Αν όμως, αυτή ακριβώς η ασφάλεια ερμηνεύεται μέσα μου από κάτι πολύ πιο δυνατό από την «βόλεψη» μου, ως κάτι που δεν μου πάει καλά, (χωρίς να μπορώ να το αποσαφηνίσω ξεκάθαρα), διαπιστώνω πως και εδώ, για άλλη μια φορά, δεν είναι όπως μου τα είπανε. Ίσως, (όπως ξαναείπα), να είναι πιο λάσκα από την προηγούμενη μου κατάσταση, αλλά και πάλι είναι ένας προγραμματισμός με κανόνες και πρέπει. Πώς να φέρομαι, τι να πιστεύω, (ανάλογα ποια ιδεολογία, σχολή ή θρησκεία ακολουθώ), όπως φυσικά και τι να πράττω… Νιώθω ένα σφίξιμο. Ένα κλουβί επίσης, όπως παλαιότερα… Όμως τώρα, φαίνεται πιο έντονα από παλιά. (Ίσως επειδή «κάτι» μέσα μου έχει αρχίσει να ξυπνάει, και δεν βολεύεται…)

Μετά από τέτοιου είδους άβολες αισθήσεις, (και όχι συναισθήματα), που δεν γίνονται απόλυτα κατανοητά μια και «η λογική» μου, μου λέει να παραμείνω στις «ιδεολογίες» που πίστεψα, (αφού με έσωσαν από την παλιά μου αρχική φυλακή), αν την ακούσω, (τη λογική μου), υπάρχει κίνδυνος εδώ να «κολλήσω». Να εγκλωβιστώ, και να μην συνεχίσω παραπέρα. Ειδικά όταν δημιουργούνται δυνατά συναισθήματα ενοχών, του πως μπορώ να αφήσω αυτούς, ή αυτά που με έσωσαν;

Αν όμως δεν ακούσω τη λογική μου, τότε, κι από εδώ φεύγω. Θεωρώ πως ήταν ένα στάδιο, που στάλθηκε στη ζωή μου, ακριβώς για να είναι στάδιο. Που σημαίνει, πως όταν καλυφθεί το «φάσμα» των αναγκαίων αλλαγών – βημάτων που μου είναι απαραίτητα για την πρόοδο μου, κάτι μέσα μου με οδηγεί να πάω ακόμα πιο πέρα. Αυτό σημαίνει, πως άσχετα αν «προδώσω» όλα αυτά, (που το λέει η λογική μου και όχι εγώ), για μένα δεν είναι προδοσία. Διακατέχομαι από ευγνωμοσύνη για την περίοδο που «έπρεπε» να περάσω από εκεί, και για όλα όσα ένιωσα, βίωσα, και διδάχτηκα, αλλά συνεχίζω.

Προχωράω. Τα αφήνω όλα πλέον πίσω μου. Όλα. (Με την Εσωτερική έννοια κυρίως, ακόμα κι αν μερικές φορές αφήνω και πρακτικά ανθρώπους, τόπους συναισθήματα και καταστάσεις). Αφήνω Ιδεολογίες, Δεδομένα, Όρια, Πρέπει, Επειδή κλπ

Και μένω μόνος. Μόνος, έχοντας όμως αποκομίσει, και από τα δύο προηγούμενα στάδια, (από αυτό από τότε που γεννήθηκα, και από αυτό κατά το αρχικό μου πέρασμα από της Αυτογνωσίας τα Στέκια), πλούτο εμπειριών. Γίνομαι πλέον, αυτός που θέλω να είμαι, με βάση τη σπουδαιότητα αυτών που αποκόμισα, κι αυτό είναι τώρα το «κυνήγι» μου. Βάζω την ταυτότητα του Συνειδητού, ή του Γνώστη, (μια και στην προηγούμενη πορεία μου έχω εκλάμψεις Σοφίας και Διαδικασιών πολύ Εσωτερικών που διαφέρουν από «τους συνηθισμένους ανθρώπους), και πορεύομαι (για άλλη μια φορά) με νέους κανόνες και νέα δεδομένα για μένα, κι έτσι συνεχίζω...

Όμως, αυτά τα δεδομένα, (ενώ περιλαμβάνουν πολλές αλήθειες και βιώματα), μπερδεύονται τελικά, με περιορισμούς και πάλι. Και πάλι μία είδους φυλακή. Τόσο περίτεχνα φτιαγμένη όμως…. Ειδικά από αυτό το στάδιο, είναι πολύ δύσκολο να ξεκολλήσει ένας άνθρωπος. Ένας πολύ βασικός λόγος, είναι ότι υπάρχει πλέον και η Γνώση που έμαθε. Που βίωσε. Που προσάρμοσε…

Δεν  είμαι οπότε ο άνθρωπος με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση τώρα, την οποία είχα στο πρώτο στάδιο, (που ζούσα στην Άγνοια), αλλά έχω γίνει με Εμπιστοσύνη, Δύναμη, Αυτοκυριαρχία, Αυτοσυγκράτηση, Πειθαρχία κλπ. Όλα αυτά σήμερα είναι η Αξία μου, και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το ανασφαλές πλάσμα που ήμουν στο παρελθόν.

Και φυσικά δεν νιώθω πια ανεπαρκής. Αλλά γιατί; Γιατί βασίζομαι σε αυτά που γνώρισα. Που έμαθα. Που βίωσα. Που αγωνίστηκα να αποκτήσω. (Λέω.) Έτσι, είμαι πάνω από τους άλλους. Όχι πια κάτω από αυτούς. Ποτέ πια κάτω από αυτούς…

Εδώ, αν και είμαι στη καλύτερη φάση της ζωής μου, είμαι Ελεύθερος; Όχι αγαπητοί μου. Όχι. Και εδώ, αντιμετωπίζω μία ακόμα φυλακή… Τη φυλακή, του ίδιου του εαυτού μου. Γιατί μέχρι τώρα, ποιος είναι ο εαυτός μου; Ένα «εγώ». Ειδικά τώρα…

Ένα «εγώ» δεν είναι αυτό που θεωρεί τον εαυτό του Δυνατό; (Συγκρίνοντας με την παλαιότερη αδυναμία;)
Ένα «εγώ» δεν θεωρεί τον εαυτό του Ανώτερο; (Σε σχέση με τα αρχικά συναισθήματα κατωτερότητας;).
Ένα «εγώ» δεν είναι αυτό που διαχωρίζει «τον εαυτό του»,  από «τους άλλους»;
Που είναι η Ενότητα, η Ενοποίηση, η Αγάπη; Που;

Εδώ αγαπητοί μου, αναγνωρίζεται κατάφατσα, η ύπαρξη ενός τεράστιου εγώ, σε όλη τη διάρκεια της ζωής, (των ζωών,) που πέρασα. Ένα εγώ ήθελε, έψαχνε, αναζητούσε, επέλεγε να ξεχωρίζει, επέμενε να ανέβει, να αξίζει, να είναι δυνατό, να εκτιμηθεί, να αγαπηθεί.

Αυτό λοιπόν το «εγώ», (που τώρα μπορώ να έχω τη δυνατότητα, εξετάζοντας με ειλικρίνεια τον εαυτό μου να δω), είναι που πρέπει να αποβάλω.

Γιατί τελικά, δεν υπάρχει το ερώτημα «ποιος πρέπει να είμαι». Γιατί αυτός που ψάχνει κάτι να είναι, είναι ένα (χτισμένο, μορφωμένο, καλοδιαβασμένο) «εγώ», που ποτέ δεν ξέρει τίποτα, και πάντα ψάχνει «να γίνει», αυτό που θα το θαυμάζουν, θα το επευφημούν, θα το αγαπάνε, θα το δέχονται, θα το τιμούν...

Μα όλα αυτά, Είμαι ήδη! Είμαι αυτό που και το θαυμάζουν, και το επευφημούν , και το αγαπάνε, και το δέχονται, και το τιμούν, γιατί δεν είμαι ένα «εγώ». Είμαι η Ουσία. Και Είμαι, όταν τη γνωρίζω την Ουσία. Γιατί Είμαι, Ανέκαθεν. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται κάτι να γίνω…

Άρα το ερώτημα είναι άλλο: «Ποιος Είμαι….. ήδη…..;» Αυτό είναι το ερώτημα.
Στρέφομαι λοιπόν εντός μου, όχι για να ψάξω. Όχι για να ικανοποιηθώ. Όχι για να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου, πόσο μάλλον στον οποιονδήποτε άλλο. Στρέφομαι σε μένα, για να βρω επιτέλους τη Γαλήνη. Το μόνο προορισμό που καλύπτει την καρδιά μου, και γεμίζει την Ψυχή μου.

Στρέφομαι, σε Εκείνον μέσα μου. Γιατί μόνο Εκείνος Υπάρχει. Γι’ αυτό η δημιουργία οποιουδήποτε εγώ είναι απατηλή. Γιατί Εκείνος ενεργεί «μέσα από μένα». Κι όταν ενεργεί μέσα από εμένα, «εγώ», δεν υπάρχει. Υπάρχει, μόνο όταν διαχωριστώ από Εκείνον. Και όντας διαχωρισμένος από Εκείνον, πως μπορώ να τον βρω; Αφού η ίδια η αναζήτηση Του βασίζεται στην Πίστη μου ότι δεν Είμαι ένα μαζί Του… Αυτός είναι ο παραλογισμός του Ανθρώπου.

Δεν υπάρχει λοιπόν Πρέπει. Δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχουν Όρια. Υπάρχει Εκείνος, που Είναι Ζωή, και καταστάσεις όπως και φαινόμενα, τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο.
Μόνο ενωμένος μαζί  Του, δεν έχω και ο ίδιος όρια. Γιατί το κάθε όριο, μόνο ο καθένας μας το βάζει στον εαυτό του όταν ορίζει το «πώς», διερωτάται για το «τι», και ψάχνει το «γιατί».

Αυτό σημαίνει, πως κάθε φορά που θέλω να είμαι «κάποιος» στα μάτια των ανθρώπων, ή στα δικά μου, έχω ξεχάσει πως ο μόνος που Πάντα και Μόνιμα με βλέπει, είναι Εκείνος, κι αυτό που κάνω ακριβώς εκείνη τη στιγμή, είναι πως ζω διαχωρισμένος από Αυτόν… Αυτή είναι η Αλήθεια. Η μόνη Λογική Αλήθεια που χρειάζεται να κρατάω μόνιμα κάθε στιγμή στο μυαλό μου με τη Μνήμη μου.


Τότε, μόνος μου Δάσκαλος είναι η Αγάπη, μόνη μου πράξη η Προσφορά, μόνο μου φέρσιμο η Καλοσύνη, μόνη μου Αίσθηση  η Ένωση (με τα πάντα, και τους πάντες γύρω μου, και μέσα μου), και μόνη μου Παρουσία στο Μυαλό και την Καρδιά μου, Εκείνος…


ΑΦΗΣΕ ΠΙΣΩ ΚΑΘΕ ΣΚΕΨΗ, ΒΙΒΛΙΟ, ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ, ΣΧΟΛΗ, ΔΑΣΚΑΛΟ…

Η σκέψη έχει αποδειχθεί, πως καθορίζει όλη μας τη ζωή. Γιατί «όπως και σκέφτεται ο άνθρωπος, έτσι και είναι…».

Κάποια στιγμή, όλοι μας, (ο καθένας στην ώρα του), φτάνουμε να διαπιστώσουμε, πως τίποτα δεν μας ικανοποιεί. Πως ότι κάνουμε, είτε είναι ένας συνεχής αγώνας που δεν οδηγεί πουθενά, είτε, απογοητευόμαστε τόσο, που χάνεται το χαμόγελο από τα χείλη μας. Η χαρά, η αισιοδοξία, η σπίθα ζωής….

Σ’ αυτή την καμπή, κάποιοι, (οι περισσότεροι,) συμβιβαζόμαστε. Παίρνουμε απόφαση πως έτσι έχουν τα πράγματα, και περνώντας από όλα τα γνωστά ηλικιακά ανθρώπινα στάδια, (γέννηση, εφηβεία, σπουδές ή επάγγελμα, γάμο, παιδιά, εγγόνια, σύνταξη), φτάνουμε να συνεχίζουμε τη ζωή μας, θυμούμενοι την μακρινή μας νιότη που χάθηκε από τον σκληρό χρόνο μέσα από τα χέρια μας.

Έτσι απογοητευμένοι,  μόνοι, (ακόμα κι αν έχουμε ανθρώπους δίπλα μας), συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν κατάφερε σε όλη μας τη ζωή να γεμίσει την καρδιά μας, προσμένοντας το τέλος που κοντοζυγώνει…

Κάποιοι άλλοι όμως, (οι λίγοι), είναι σίγουροι, πως δεν είναι «μόνο αυτό η ζωή». Πως δεν είμαστε ένα «τυχαίο» γεγονός, ή πως κάποιοι μας πέταξαν εδώ, σε αυτόν τον τόσο δυσβάστακτο κόσμο  να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Και αναρωτιούνται. Ψάχνουν. Αναζητούν. Ακολουθούν ουσιαστικά μία εσωτερική ώθηση, η οποία δεν τους αφήνει να πιστέψουν στην φαινομενικότητα αυτή που ζούνε, κι ας όλα στη ζωή τους, δείχνουν το αντίθετο.

Και βρίσκουν. Αυτοί που ψάχνουν, πάντα βρίσκουν. Βρίσκουν κι άλλους ανθρώπους που ψάχνουν όπως οι ίδιοι. Βρίσκουν καταστάσεις, βιβλία, εκπομπές, ταινίες, που σαν, κάποιος, κάτι, να τους καθοδηγεί αδιόρατα, να βρουν… Τι να βρουν; Απαντήσεις. (Έτσι νομίζουμε στην αρχή). Η λογική μας έτσι μας λέει. Αφού δεν γνωρίζω κι έχω ερωτήματα, αυτό που θα βρω θα είναι απαντήσεις. Περνάει πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσουμε, πως δεν είναι οι απαντήσεις που χρειάζεται να βρούμε. Αυτό που πρέπει να βρούμε, είναι η Πραγματικότητα.

Το τι είναι αυτός ο κόσμος στην ουσία του.
Το ποια η θέση η δική μας σε αυτόν.
Το τι είμαστε, κι αν είμαστε αυτό που μας μάθανε να πιστεύουμε.

Κι ανακαλύπτουμε, πως πράγματι, κάτι κρύβεται, (πάντα φανερό) στον κόσμο μας. Το πώς έχουν τα πράγματα. Γιατί τελικά, η διαστρέβλωση, ή η διανοητική διαβεβαίωση για το ποια είναι η ζωή και πως πρέπει να ζούμε, είναι που ευθύνεται για το πώς Είναι και ο σημερινός κόσμος. Κι αυτό, γιατί όλοι όσοι πιστεύουν το πώς έχουν τα πράγματα, έναν τέτοιο ανάλογο κόσμο δημιουργούν.

Και προχωράμε. Αρχίζουμε να προχωράμε. Ή μάλλον, νιώθουμε στην αρχή, πως μπαίνουμε, «σε έναν άλλο κόσμο» από αυτόν που ξέραμε ως τώρα. Αυτός ο κόσμος, δεν αφορά το «φαίνεσται». Δεν αφορά το «πρέπει», δεν αφορά το «νομίζω»… Αφορά το Είναι…

Περνάμε πάμπολα στάδια. Πάμπολα. Και το καθένα, μας εμφανίζει και μια ξεχωριστή εκδοχή του εαυτού μας. Ποιοι είμαστε λοιπόν, όταν πριν λίγο, ή πολύ καιρό, ήμασταν κάτι άλλο, και τώρα νιώθουμε να αλλάζουμε, μια και άλλα πράγματα «γεννιούνται», ή αναδύονται από μέσα μας; Κι αν γεννιούνται, ή αναδύονται, αυτό δεν σημαίνει πως πάντα ήταν εκεί; Άρα, οι ίδιοι δεν ήμασταν σε θέση να τα δούμε, (ενώ υπήρχαν πάντα), προφανώς γιατί ποτέ δεν τα είχαμε αναζητήσει.

Οπότε ο κάθε άνθρωπος, όπου στρέψει την προσοχή του, αυτό και θα ζήσει...

Ανακαλύπτεται λοιπόν, (μέσω της ενθύμησης), ένα κομμάτι μέσα μας άγνωστο… Αυτό, δεν έχει καμία σχέση με τον υπάρχοντα κόσμο. Μας δείχνει κατ’ αρχήν την ενότητα. Μας δείχνει, πως είμαστε πολύ περισσότερα στην ουσία μας απ’ ότι θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.

Μας δείχνει πως δεν είμαστε καν άνθρωποι και τέλος. Ντυνόμαστε ένα ανθρώπινο σώμα απλώς ώστε να μπορούμε να βρισκόμαστε εδώ, αλλά δεν είμαστε ότι περιλαμβάνει αυτό το σώμα. Είναι μόνο το όχημα μας. Αυτό που κατοικεί εντός του είναι η Πραγματική μας, η Ουσιαστική μας φύση. Η όλη προσπάθεια μας βασίζεται οπότε, στο να «γνωρίσουμε» αυτό που είναι πέρα από το υλικό σώμα μας και τις παρούσες αισθήσεις αυτού του κόσμου.

Γιατί εδώ, τα πράγματα όπως είναι, δεν είναι… Απλώς φαίνονται ότι είναι έτσι… Το αποδεικνύει ακόμα και η Επιστήμη. (Αυτό, για τους δογματικούς σκεπτικιστές). Θυμάμαι πόσο με είχε συγκλονίσει αρκετά χρόνια πριν, το γεγονός πως στην ύλη, τα μόρια μεταξύ τους, δεν είναι καν ενωμένα. Ανάμεσα τους δηλαδή, υπάρχει πάντα κενό. Αυτό σημαίνει πως τίποτα δεν αγγίζει τίποτα, και πως τα πάντα αιωρούνται…. Ή πιο απλά, τα πάντα είναι ενέργεια, και όχι συμπαγή αντικείμενα που νομίζουν μόνο οι αισθήσεις μας ότι είναι. Πιο καθολικά, αυτό αποδεικνύει πως ο κόσμος μας, μέσω των αισθήσεων μας, μας παρουσιάζεται όπως μας παρουσιάζεται, και δεν υπάρχει καμία αλήθεια σε αυτήν την παρουσίαση. Δεν είναι λοιπόν τίποτε άλλο, από μία διαστρέβλωση, όλο το σκηνικό της ζωής μας… Εμείς, βασιζόμενοι σε αυτήν την διαστρέβλωση που την ορίζουμε  ως την μόνη πραγματικότητα μας, δημιουργούμε τις ανάλογες σκέψεις, (βασιζόμενες στις αισθήσεις μας), καθώς και τα ανάλογα συναισθήματα…

Επιστρέφοντας στην αναζήτηση μας, με την εσωτερική ώθηση που είναι αυτή όπως είπαμε που μας καθοδηγεί στο καίριο αυτό σημείο της ζωής μας για την Αλήθεια, μας φέρνει μπρος σε Δασκάλους, άλλους ανθρώπους που αναζητούν όπως εμείς, βιβλία με ανάλογα θέματα, σεμινάρια, εκπομπές… Και ακούμε, ακούμε, μαθαίνουμε, πολλές φορές παπαγαλίζουμε κι όλας.

Μαγικά βέβαια, έρχονται και αλλαγές στη ζωή μας, όπως και διαπιστώσεις εξαιτίας αυτών των αλλαγών, που «βάζουν» σε μία σειρά αυτά που μαθαίνουμε, λόγω και όσων μας συμβαίνουν στην προσωπική μας ζωή. Συνήθως, έτσι αντιλαμβανόμαστε πως «όντως» υπάρχει κάτι άλλο, και αυτό είναι που μας δίνει και το κουράγιο να συνεχίσουμε την αναζήτηση μας, που μας κάνει να πάρουμε και την απόφαση «να τα μάθουμε όλα, και να πάμε μέχρι το τέλος». Χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε τι είναι αυτό το τέλος, και αν υπάρχει καν τέλος...

Παρατηρώντας, διαπιστώνουμε πως αυτό που μας ώθησε αρχικά στην αναζήτηση, είναι και αυτό που μας ωθεί να κινηθούμε για το οτιδήποτε, ανέκαθεν στη ζωή μας. Παλαιότερα, εντελώς τυφλά. Ακολουθούμενοι μόνο, και ανταποκρινόμενοι, χωρίς αμφισβητήσεις τους στιλ: «μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;». Τώρα μας ωθεί μεν να πράξουμε, να σκεφτούμε, να πούμε, αλλά το βλέπουμε. Το νιώθουμε διαφορετικά. Είναι μια άλλη….. αίσθηση. Η οποία δεν είναι συναίσθημα. Δεν είναι σκέψη, (αλλά μεταφράζεται στην αρχή από σκέψη). Δεν επιβάλει. Μόνο ωθεί. Είναι όπως όταν κάποιος μας λέει απλά, το πώς έχουν τα πράγματα…. (Χωρίς τις δικές μας διαστρεβλώσεις μέσω της σκέψης και της γνώμης μας, ή τις διαστρεβλώσεις του περιβάλλοντος, που οικειοποιηθήκαμε στο παρελθόν ως δικές μας αποφάσεις και απόψεις).

Έτσι συνεχίζουμε, ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω το ψάξιμο από τα εργαλεία που μας δίνονται στον εξωτερικό κόσμο μας. (Βιβλία, Σεμινάρια, Δάσκαλοι). Παγίδα μεγάλη; Η συνήθεια ακολουθίας όλων αυτών των εργαλείων, που βρίσκονταν εκεί μόνο για την αρχική μας βοήθεια…

Γιατί ναι μεν ήταν απαραίτητα για το ξεκίνημα μας, (τότε που ήμασταν τελείως εκτός από το τι συμβαίνει), μα από ένα σημείο και μετά, κι αυτά τα εργαλεία, (όπως τον παλιό μας εαυτό), θα χρειαστεί να αφήσουμε πίσω. Γιατί;

Γιατί όπως ο παλιός εαυτός μας εξυπηρέτησε μία περίοδο της ζωής μας μέχρι να ωριμάσουμε ώστε να γίνει το ξεκίνημα της αναζήτησης για την Αλήθεια, (και γι’ αυτό τον αφήσαμε πίσω), έτσι και τα βοηθήματα ήταν «για να μπούμε» σε αυτό τον Δρόμο, (αφού μπήκαμε), πρέπει κι αυτά να τα αφήσουμε. Αν όχι, από ένα σημείο και μετά, θα αρχίσουν να γίνονται εμπόδιο για την πρόοδο μας.

Κι αυτό, διότι την Αλήθεια, ο καθένας μόνος του την ανακαλύπτει στην ουσία της. Ενώ δηλαδή στην αρχή «μαθαίναμε», στην συνέχεια ακούγοντας, ή διαβάζοντας, φτάνουμε μόνο να «επιβεβαιώνουμε» αυτά που ακούμε, διαβάζουμε, κοιτάζοντας μέσα μας.

Σημαίνει πως έχουμε φύγει από το στάδιο της πλήρης άγνοιας και τώρα, η Εσωτερικότητα μας, μας επιβεβαιώνει την Αλήθεια, ή μη, των λεγομένων, ή της συγγραφής των άλλων.

Αυτό είναι βέβαια πολύ θετικό, γιατί έχει ξυπνήσει μεν μέσα μας η ικανότητα του να διακρίνουμε την Αλήθεια, δεν αποτελεί όμως Ατομικό Δρόμο. Είναι απλά ένας Δρόμος ακολουθίας άλλων… Κοινωνούμε μεν με την ενέργεια της Ζωής, αλλά δεν αναβλύζει ατόφια από εμάς τους ίδιους. Δεν την παράγουμε. Απλώς «μας την ξυπνούν άλλοι», και για λίγο, (όσο κρατά η επήρεια) την συντηρούμε. Μετά ένα χρονικό διάστημα όμως μη επαφής με «εξωτερική γνώση» θα είναι το ίδιο, ή θα «την χάσουμε»;

Τι θέλω να πω: Χρειάζεται Ατομικά ο καθένας μας να αναζητήσει. Να διερωτηθούμε. Να ψάξουμε μέσα μας. Να αναπτύξουμε ο ίδιοι την αλάνθαστη φωνή μέσα μας. Να μάθουμε να την ξεχωρίζουμε από το μυαλό μας. Όπως και από οποιοδήποτε «εγώ», κρυμμένο σε νοητικά μας σενάρια. Να τη δυναμώσουμε τόσο πολύ αυτή τη Φωνή, που τίποτε άλλο εντός μας να μη λαβαίνει χώρα.

Να αρχίσουμε να γράφουμε. Να βρίσκουμε απαντήσεις. Να αναθεωρούμε. Να ανακαλύπτουμε τη Σοφία, να μας μιλά μέσα από τα πάντα. Όχι με φωνή. Όχι. Με αισθήσεις. Και όχι με αναλύσεις. Με επιβεβαιώσεις. Με βιώματα. Με βιωματική ζωή.

Να γίνει τόσο βαθιά η σύνδεση μας, ώστε καμία ερώτηση να μην βρίσκει απάντηση έξω από εμάς, γιατί μέσα μας βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Η ακόμα καλύτερα, (αργότερα,) μόνο απαντήσεις θα υπάρχουν μέσα μας όπου στραφεί η προσοχή μας, χωρίς να έχουμε την οποιαδήποτε ερώτηση.

Όταν κοιτάζουμε προς τα έξω, το εσωτερικό μας δεν αναπτύσσεται. Δεν προχωράμε συνειδησιακά. Είμαστε απλά ακόλουθοι. Ακόμα κι αν αυτός που ακολουθούμε είναι ο μεγαλύτερος Δάσκαλος, θα χρειαστεί, οι ίδιοι να ενηλικιωθούμε. Διότι όσο είμαστε ακόλουθοι, είμαστε Συντηρητές, και όχι Δημιουργοί οι ίδιοι.

Η Πραγματική επαφή μας με τη Δημιουργία και το Δημιουργό, έρχεται με την αμεσότητα. Όχι με τα ενδιάμεσα. Μόνοι.

Ολομόναχοι, βρίσκουμε τους πάντες  εντός μας. Όχι από έξω. Έξω, είναι η αντανάκλαση. Η Ένωση, όταν υφίσταται Εσωτερικά, τότε μόνο μπορεί να εκφραστεί και εξωτερικά με χίλιους δυο τρόπους. Αλλιώς, είναι υποκρισία. Μια υποκρισία, που πρώτα διεξάγεται με τον εντός μέσα μας Θεό… Να τα αποτελέσματα της όταν στραφούμε και δούμε ολικά τον κόσμο γύρω μας…