ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Μπορείς να βοηθήσεις τον κόσμο να αλλάξει;
Να δει;
Να ζήσει;
Να συνειδητοποιήσει;

Ενώ μπορείς, ταυτόχρονα δεν μπορείς!
Ή αλλιώς μπορείς, αλλά μόνο έμμεσα.
Και μόνο στο βαθμό, που έχεις ήδη βοηθήσει τον εαυτό σου, και τον έχεις ελευθερώσει. Ποτέ λιγότερο. Ποτέ…

- Μπορείς όταν, (ενώ έχεις αναγνωρίσει την Αλήθεια, που περιλαμβάνει τη βίωση του ψέματος στα πάντα, και τη ζώσα Εσωτερική κατάσταση η οποία σε καθιστά, έξω, ή πάνω, ή μέσα, στην Ουσία των πάντων, και σε φέρνει στο να) κινείσαι στο χώρο, με την ανάλογη ζωή.

Γιατί ζεις μεν ο ίδιος στην Πραγματικότητα, (όχι για τους άλλους αλλά για σένα τον ίδιο), μα  την εισπράττουν όλοι όσοι έρχονται μαζί σου σε επαφή.

Εισπράττουν τη δόνηση αυτής της Ζωής.
Συλλαμβάνουν (υποσυνείδητα) τις σκέψεις που επιλέγεις να κάνεις.

Νιώθουν την Αλήθεια, κι ας μην την έχουν αναγνωρίσει, γιατί δεν έχει ανοιχτεί μέσα τους η Πηγή της, μια και δεν την αναζήτησαν από τη μια, και την σκεπάζουν άλλα πράγματα της προσοχής τους από την άλλη…

Βλέπουν επίσης τις εκφράσεις, τις στάσεις, τη φωνή σου, όπως και εισπράττουν βέβαια τα λόγια σου. Σε αισθάνονται… Αναγνωρίζουν τη διαφορετικότητα σου.

Πράττεις, όχι όπως σου δίδαξαν, όπως πρέπει (συνήθως και ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους), ή όπως κάνουν οι άλλοι, αλλά όπως η καρδιά σου απαιτεί από σένα την κάθε δεδομένη στιγμή, μια και ζεις ταυτιζόμενος μαζί της.
Γιατί στον μόνο Νόμο που μπορείς να υπακούς, είναι αυτός της Καρδιάς. Που συνάγει, με την καρδιά του Σύμπαντος.

Η Αρμονία είναι ο Νόμος σου, όπως και η Ένωση, (Αγάπη), η Ειρήνη, η Διαύγεια, η Απλότητα. Και με αυτά βέβαια, (πορεύεσαι και εργάζεσαι ώστε να) αποτελείται η καθημερινότητα σου για να καλύψει κάποια στιγμή όλες σου τις στιγμές, και κάθε πτυχή της ύπαρξης σου.

Διδάσκεις με το παράδειγμα σου. Χωρίς βέβαια να είναι αυτός ο σκοπός σου. Εσύ απλά, είσαι από αυτούς που αναγνώρισαν την Αλήθεια, και το μόνο που αισθάνεσαι, είναι το να την εκφράζεις. Με όσα νιώθεις, με όσα λες, με  όσα συλλαμβάνεις και πράττεις, όπως και με όσα η ηρεμία μέσα σου, σου προσδιορίζει.

Γνωρίζεις βαθιά σου όμως εν τέλει, πως όλοι κάποτε θα δουν όσα βλέπεις, όπως είδαν και τόσοι αναρίθμητοι άνθρωποι στο παρελθόν οι οποίοι προηγήθηκαν από σένα…

Βία, πόλεμος, διαμάχη; Τι είναι αυτά; Δεν τα αναγνωρίζεις όταν δεν υπάρχουν μέσα σου, ώστε να εμπλέκεσαι μαζί τους. Απλά τα βλέπεις όταν συμβαίνουν (στους άλλους ανθρώπους γύρω σου),  κοιτάζοντας τους εσωτερικά στο τι τους συμβαίνει και τα συντηρούν, οπότε εκφράζονται και εξωτερικά κατά τον ανάλογο τρόπο. Αυτό όμως, το κατανοείς βαθιά. Γνωρίζεις, πως απλά δεν είναι η ώρα τους….

Γιατί μόνο όσοι είναι έτοιμοι, και μόνο αυτοί, μπορούν να πάρουν τα λόγια και τις πράξεις σου, και να λειτουργήσουν για τη διεκδίκηση της δικής τους Ευτυχίας και Γαλήνης.

Όμως εδώ, υπάρχει μία τεράστια παγίδα την οποία θα χρειαστεί καί να αντιμετωπίσεις, καί να ξεπεράσεις, ώστε να μπορέσεις να βοηθήσεις (ίσως) κάποια στιγμή τους ανθρώπους: Αφορά, το να έχεις πλάσει μία εικόνα (ένα τεράστιο «εγώ») για τον εαυτό σου, θεωρώντας  σε, προχωρημένο άτομο στην Αυτογνωσία, και γι’ αυτό «θέλεις να βοηθάς», (υποτίθεται αυτούς που είναι χαμηλότερα από σένα), αλλά αυτό τελικά δεν είναι αλήθεια. Γιατί βοηθώντας, στην ουσία τον εαυτό σου ζητάς απεγνωσμένα να βοηθήσεις, μια και δεν το’ κανε ποτέ κανείς… Αυτό χρειάζεται να το δεις, ώστε να βοηθήσεις πραγματικά τον εαυτό σου στην Ουσία, πριν από οποιονδήποτε άλλο, με την έννοια της απλόχερης βοήθειας ως αβίαστης πια καθημερινότητας. Αυτό, χωρίς την παραμικρή έμμεση (σκεφτόμενος υποσυνείδητα πόσο σημαντικός, και καλός άνθρωπος είσαι), ή άμεση, (δεχόμενος τα  ευχαριστήρια που σε φουσκώνουν σαν το παγόνι) προσδοκία από τον οποιονδήποτε. Πρέπει, η βοήθεια που θα προσφέρεις, να μην είναι αυτοσκοπός, να μη νιώθεις ότι βοηθώντας «ανεβαίνει» το κασέ σου, (στα μάτια του «εγώ» σου), και το πιο σημαντικό απ’ όλα, πως είσαι ίδιος, και ίσος με όλους τους ανθρώπους, κι αυτό είναι τελικά που σε δένει μαζί τους, και όχι ότι είσαι ανώτερος… Ανώτερος δεν υπάρχει. Μόνο ένα εγώ μπορεί να κάνει αυτούς τους διαχωρισμούς. Ένα εγώ, που αρέσκεται να φαίνεται πως κάνει το καλό και διαφέρει…

- Από την άλλη, δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν, (όσο κι αν θέλεις, επιμένεις, ή νομίζεις πως επειδή σου ζητούν άνθρωποι βοήθεια, είναι και έτοιμοι να εργαστούν σοβαρά για την Ελευθερία τους). Γιατί ο οποιοσδήποτε αλλάζει, όταν ο ίδιος μόνο το θέλει. Δεν μπορείς να κάνεις για κανέναν κάτι, το οποίο ο ίδιος (για τους λόγους του), δεν το παίρνει ζεστά ώστε να ασχοληθεί…

Αυτή είναι η «ενθύμηση» όμως. Είσαι ένας «σταθμός αλλαγής», μόνο αυτών που θα πάρουν σοβαρά την επιστροφή στον Εαυτό τους, επειδή το θέλουν. (Όντες έτοιμοι). Έτσι γίνεται… Με μια μαγική σκυτάλη…

Ποτέ δεν γνωρίζεις όμως σε ποιους έκανες τι, πότε, και πως. Αρκεί, να είσαι ο Εαυτός σου και να πρεσβεύεις την Αγάπη και την Αλήθεια.

Είμαστε ανέκαθεν ο ένας για τον άλλον οι άνθρωποι επιρρεπείς σε επηρεασμούς. Ας είναι για μας ο επηρεασμός, οδηγός προς την Ελευθερία μας, και όχι τη συνέχιση της σκλαβιάς μας. Γιατί η αρχή της ελευθερίας, είναι κατ’ αρχήν, η συνειδητοποίηση της σκλαβιάς μας.

Ο επηρεασμός, είτε αρνητικός, (ως τη συνήθη ζωή που μας δίδαξαν), είτε εμπνεόμενοι από Ανώτερες Αξίες, παύει να ισχύει ως επηρεασμός, όταν αναλάβουμε μόνοι τον εαυτό μας, έχοντας βιώματα της Πραγματικότητας. Τότε, αναγνωρίζουμε, πως δεν μπορεί ποτέ ξανά να μας επηρεάσει κανείς. Να άλλος ένας λόγος η στροφή προς τον επηρεασμό της Αυτογνωσίας, και της Αναζήτησης της Αλήθειας.

Γιατί μόνο τότε, παύοντας να είμαστε πιόνια, κλείνουμε τη σκακιέρα, και ετοιμαζόμαστε να γυρίσουμε σπίτι…



ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ…

-Πατέρα, κράτα με. Μη με αφήσεις να χαθώ…

-Πρέπει να χαθείς παιδί μου, για να με βρεις…

-Που είμαι; Δεν ξέρω… Δεν ξέρω τίποτα πια… Δεν ξέρω, ούτε τι πρέπει να πιστέψω, ούτε τι πρέπει να νιώσω, ούτε τι πρέπει να κάνω… Πάντα αυτά τα τρία με οδηγούσαν στη ζωή μου. Τώρα;

-Γίνε, ειλικρινής…

-Τότε, θέλω τόσο πολύ να νιώσω όλα αυτά τα υπερβατικά πράγματα... Μίλα μου….

-Μα συνέχεια σου μιλάω….

-Γιατί νιώθω πως έχω πάψει να ακούω τη Φωνή σου;

-Δεν μπορείς να έχεις πάψει να με ακούς. Μπορείς μόνο, να με ακούς με το λάθος τρόπο…

-Ωραία. Ο λάθος τρόπος είναι να σε ακούω, και πριν αντιληφθώ σωστά, να διαστρεβλώνει (ότι ακούω) το μυαλό μου. Ο σωστός λοιπόν τρόπος, ποιος είναι; Πες μου….

-Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα... Ότι κάνεις, ότι έκανες ποτέ, δεν Είσαι. Είσαι, όταν δεν κάνεις. Και κάνεις, όταν δεν είσαι…

-Δεν καταλαβαίνω…

-Δεν χρειάζεται να καταλάβεις. Αυτό είναι το θέμα

-Και τότε;

-Να κάνεις, χωρίς να έχεις καταλάβει, και να Είσαι, είτε κάνεις είτε όχι.

-Μα τώρα είπες πως αν κάνω δεν είμαι...

-Αν κάνεις, (και δεν Είσαι), για να είσαι κάτι, τότε όταν το κάνεις, δεν γίνεσαι…
Πρέπει να Είσαι. Κι όταν Είσαι, είτε κάνεις, είτε όχι, είναι το ίδιο και το αυτό.

-Και πότε άλλοτε Είμαι;

-Πάλι ψάχνεις…

-Δεν ψάχνω. Αναρωτιέμαι αν Είμαι, και δεν το γνωρίζω… Δεν θα’ πρεπε να το γνωρίζω;

-Το γνωρίζεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν μένεις εκεί μέσα... (Εδώ μέσα..). Βγαίνεις για να τα μεταφέρεις. Όταν καταλάβεις ότι δεν μεταφέρονται, και ότι είναι για ΣΕΝΑ, τότε θα μπορέσεις να βρεις την Ειρήνη…

-Αισθάνομαι, μια κάποια απογοήτευση. Γιατί όλα αυτά; Γιατί έτσι;

-Γιατί τα κοιτάς από το μέρος. Από το περιορισμένο. Από το κάτι...

-Και πως γίνομαι…..ΟΛΑ;

-Τώρα. Αισθάνσου, Θεός. Ένα μαζί μου. Μέσα μου. Νιώσε, πως και μόνο που βρίσκεσαι εδώ, είσαι κομμάτι μου. Νιώσε το. Και σαν κομμάτι μου μετά, αισθάνσου, την Προσοχή μου επάνω σου…. Μπορείς;

-Ναι…

-Τώρα, νιώσε την Αγάπη μου. Μπορείς;

-Ναι… Όμως γιατί δεν έχω «αισθήσεις» …. όπως την Ευδαιμονία;

-Γιατί η Ευδαιμονία τα περιλαμβάνει όλα, ενώ εσύ, έχεις κάποια πράγματα τα οποία, δεν έχεις ακόμα αγκαλιάσει… Εν καιρώ… Μην βιάζεσαι… Ο χρόνος, είναι άπλετος….

-Νιώθω στιγμές - στιγμές, σαν να έχω αυτό το κάτι, το διαφορετικό, την Αλήθεια, και μετά το χάνω…

-Δεν μπορείς να χάσεις ποτέ ότι έχεις, ήδη! Ότι έχεις αντιληφθεί, βιώσει, νιώσει, γνωρίσει… Μόνο, να έχει φύγει η προσοχή σου από αυτά μπορείς...

-Πες μου λοιπόν για την Προσοχή…

-Η Προσοχή, είναι το «ΠΟΥ Είσαι». Που συγκεντρώνεσαι. Σε «ΤΙ» συγκεντρώνεσαι. Στην ύλη; Στα εξωτερικά προβλήματα; Στα εσωτερικά προβλήματα; Ή στην Ολότητα; (Μια και όλα τα προηγούμενα είναι ανύπαρκτα…).  Όπου είναι η Προσοχή σου, Είσαι Εσύ ο ίδιος.

-Ναι… Οπότε, μπορεί να υπάρχει Διευρυμένη Προσοχή; Και ποια η διαφορά της από την Εστιασμένη;

-Αν και οι ίδιες οι λέξεις το λένε, παρ’ όλα αυτά θα σου εξηγήσω:  
Η Διευρυμένη Προσοχή, είναι απλωμένη. Δεν είναι σε κάτι εστιασμένη. Δεν είναι κάπου συγκεκριμένα. Και δεν είναι φυσικά και κάποια ταυτότητα την οποία οικειοποιείσαι.
Η Εστιασμένη Προσοχή αντίθετα, είναι κάπου συγκεκριμένα, περιορισμένη...
Έτσι, αν έχει επιτευχθεί η Διευρυμένη Προσοχή, τότε μπορεί να χρησιμοποιεί την Εστιασμένη. Αν όμως όχι, τότε είσαι εγκλωβισμένος πάντα κάπου, μόνο συγκεκριμένα... Είσαι περιορισμένος, κι αυτή είναι και η φυλακή σου. Γιατί όπου (συγκεκριμένα) είναι η Προσοχή σου, (γίνεσαι αυτό, γιατί ταυτίζεσαι μαζί του), που σημαίνει, πως γίνεσαι εσύ ο ίδιος περιορισμένος.
Αν όμως έχει επιτευχθεί μέσα σου η Διευρυμένη Προσοχή, δεν «χάνεσαι», σε όποιον περιορισμό, στρέψει ο Νους την Προσοχή του (από Εσένα) εκεί.

-Μπορώ να βρίσκομαι παντού και ταυτόχρονα να είμαι σε μένα;

-Αυτή είναι η Διευρυμένη Προσοχή. Η Προσοχή δηλαδή, που τ’ αγκαλιάζει όλα…

-Αν αυτό είναι η διεύρυνση Προσοχή, τι είναι το τίποτα;

-Είναι, όταν δεν υπάρχει κάτι. Οτιδήποτε….  Από εκεί είναι που πηγάζουν τα πάντα… Το κενό, το τίποτα, είναι ατελές, (φαίνεται ατελές), όταν υπάρχει υποκείμενο που ψάχνει… Όταν στο κενό, στο τίποτα, υποκείμενο και αντικείμενο ταυτίζονται και δεν υπάρχει ούτε υποκείμενο, ούτε αντικείμενο, όλα έχουν γυρίσει στην Ανυπαρξία….
Από την Ανυπαρξία ήρθαν όλα σε ύπαρξη, κι εκεί τα πάντα επιστρέφουν… 
Ανυπαρξία, είναι η Πλήρης Ύπαρξη. Είναι, οι Απεριόριστες Δυνατότητες για Ύπαρξη...

-Μίλα μου κι άλλο για την Ανυπαρξία…

-Η Ανυπαρξία, είναι η Τέλεια Ύπαρξη.

-Γιατί;

-Γιατί δεν υπάρχει ως κάτι, όσο ολοκληρωμένο κι αν είναι. Δεν έχει χαρακτηριστικά, δεν εγκλωβίζεται. Δεν την αγγίζουν οι Νόμοι (δε διέπεται από Νόμους). Δεν την αγγίζει τίποτα, ακριβώς επειδή δεν είναι κάτι. Είναι Άτρωτη, Αναλλοίωτη, Ανέγγιχτη… Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, και δεν θα υπάρξει ποτέ...

-Είναι ξεκομμένη από την Ύπαρξη;

-Είναι η Ύπαρξη, κλεισμένη στον Εαυτό της. Είναι ο Εαυτός της. Είναι η Ύπαρξη, ένα βήμα πίσω από την Ύπαρξη. Την κάθε Ύπαρξη.

-Μίλα μου κι άλλο… Μέχρι τώρα, μέσα μου έβαζα ένα «σημείο», όπου εκεί συγκεντρωνόμουν, ώστε να αντιμετωπίζω κάθε τι ψεύτικο και να μπορώ να διακρίνω την Αλήθεια.

-Ξέχνα τα… Όταν υπάρχει Πραγματικά Αλήθεια μέσα σου, κανένα ψέμα δεν υπάρχει για σένα.
Βλέπεις τότε, (γιατί μόνο αυτό διακρίνεις), Ισορροπία παντού, (στην οποία και βρίσκεσαι), και ανισορροπία στο εδώ πεδίο (στην οποία απλά δεν συμμετέχεις).
Γιατί αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Πρόκειται για την Ισορροπία και την Ανισορροπία. Αν έχεις επιτύχει την Ισορροπία μέσα σε σένα, η Ανισορροπία (απ’ όπου κι αν προέρχεται), δεν μπορεί να σε αγγίξει… 

-Πραγματικά καταλαβαίνω Πατέρα...

-Το ξέρω παιδί μου... το γνωρίζω... Τώρα, το γνωρίζεις κι εσύ...


ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ – Η ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ

Έρχονται στιγμές, που όλα στη ζωή μας μοιάζουν μάταια. Είναι γιατί πραγματικά σε τέτοιες στιγμές, «συλλαμβάνουμε» και «νιώθουμε» το ανούσιο της ύλης (Συνειδητά ή Ασύνειδα). Μένοντες σε αυτή τη διαπίστωση της ματαιότητας, μη γνωρίζοντες ότι μπορούμε κάτι να κάνουμε με αυτήν, ή σε αυτήν, απογοητευόμαστε, πέφτουμε σε κατάθλιψη, ή (στην καλύτερη περίπτωση), γινόμαστε μόνιμα αγέλαστοι, (μια και τίποτα δεν μας ευχαριστεί πια στη ζωή μας), και θυμωμένοι (νομίζουμε) για τα πάντα. Ενώ η αιτία της δυστυχίας μας είναι άλλη…

Η διαπίστωση αυτή της ματαιότητας, συλλαμβάνεται ως κενό μέσα μας, και «μεταφράζεται» από το μυαλό μας, (γιατί δεν είναι κάτι γνωστό που να έχουμε γι’ αυτό πληροφορίες,) πως όλα όσα βλέπουμε γύρω μας, είναι πραγματικά άσκοπα. (Δηλαδή όλα όσα γνωρίζουμε, και αποτελούσαν μέχρι τώρα την καθημερινότητας μας).

Κάτι, (που δηλώνει την παρουσία του,) φαντάζει πως έχει γεννηθεί μέσα μας. (Φαντάζει. Γιατί ανέκαθεν υπήρχε αλλά εμείς δεν στραφήκαμε ποτέ σε αυτό).
Τώρα, (έχουμε την ευκαιρία), δίνοντας του όλη την προσοχή μας, (κι εδώ είναι η εργασία που πρέπει να επιτελέσουμε), και μένοντας σταθερά σε αυτό, (συγκεντρωμένοι), κάνοντας το τη Βάση μας, (χωρίς κρίσεις, προσδοκίες, ανυπομονησία, καθορισμούς, παλιά δεδομένα κλπ, χωρίς δηλαδή τη συνήθης λειτουργία του αναλυτικού μυαλού μας μέσω της ανεξέλεγκτης σκέψης), μπορούμε να αποκτήσουμε την πρόσβαση σε μεγαλύτερο βάθος της αίσθησης του...

Έτσι, (από ένα σημείο και μετά μένοντες σε αυτό), το κενό, παύει να συλλαμβάνεται ως κενό, και «γεμίζει», από κάτι πολύ Ανώτερο (από τα χοντροειδή τερτίπια της ύλης).

Περνώντας λοιπόν στη συνέχεια σε αυτό το στάδιο, και ζώντας με την προσοχή μας στο Εσωτερικό (που αποκτά τη μόνιμη μας θέση, αντικαθιστώντας τη θέση που ζούσαμε δίνοντας την προσοχή εξωτερικά,) γίνεται συνήθεια τόσο πολύ, που η συγκέντρωση σε αυτό «σπάει το φράγμα της προσοχής» μας, και απλά υπάρχει, χωρίς την παραμικρή από εμάς προσπάθεια. (Γιατί απέδωσε ουσιαστικά η εργασία που προηγήθηκε μένοντες με συγκέντρωση εδώ, οπότε αντικατέστησε την παλαιότερη συνειδησιακή μας θέση).

Έτσι επιτυγχάνεται η «αποκόλληση από τους υλικούς εστιασμούς που καθόριζαν στο παρελθόν τη διάθεση, την καθημερινή μας ζωή, και την ευτυχία μας. Γιατί ζώντας Πραγματικά Εσωτερικά, δεν χρειάζεται τίποτα να πραγματοποιήσουμε στην εξωτερική μας ζωή.
Για τίποτα ν’ αγωνιστούμε.
Τίποτα να καθορίσουμε.
Να υπερασπιστούμε.
Να κυνηγήσουμε.
Κάπου να φτάσουμε.
Είμαστε ήδη στο ραντεβού της ζωής, κάθε στιγμή της ζωής μας.

Γιατί έτσι, το έξω παίρνει την Πραγματική του Αξία, μόνο ως οπότε μια περιορισμένη (όσων αφορούν τη Φύση), και διαστρεβλωμένη (όσων αφορά τις λειτουργίες των ανθρώπων), αντανάκλαση, όλων όσων υπάρχουν Εσωτερικά. Εδώ, που ζούμε. Γι’ αυτό και τα πάντα έχουν την Αξία τους. Ως τέλειες εκφάνσεις της Δημιουργίας. Όχι όμως επενδύοντας την Ύπαρξη μας, και την Ευτυχία μας.

Γιατί εδώ που τα λέμε, όταν ζούμε μόνο στο εξωτερικό μέρος της Δημιουργίας, είναι γιατί το έξω, ουσιαστικά το έχουμε «μεταφέρει» μέσα μας, ακριβώς επειδή έχουμε «εκτοπίσει» το Πραγματικά Εσωτερικό, (δεν είμαστε σε θέση ακόμα να γνωρίσουμε την Αλήθεια και το Βάθος της), και τελικά για μας, μια και δεν το συλλαμβάνουμε, είναι ανύπαρκτο. Είναι οπότε κενό, και γι’ αυτό ακριβώς το αποφεύγουμε, ή ακόμα και το φοβόμαστε... Δεν θέλουμε να φύγουμε από τις ψευδαισθήσεις μας. Βολευόμαστε ακόμα. Εξάλλου, έχουμε και τη «δικαιολογία» πως γι’ αυτό, δεν έχουμε καμία πληροφορία.

Έχουμε όμως την ικανότητα, όπως και τη δύναμη, να γνωρίσουμε και να ζήσουμε, όποιο επίπεδο συνείδησης κι αν επιλέξουμε. (Συνειδητά ή Ασύνειδα όπως ειπώθηκε και παραπάνω). Και το επιλέγουμε, ανάλογα με την προσοχή μας. Από το που είναι τα «ενδιαφέροντα» μας. (Γιατί έτσι επιλέγουμε). Από το τι τελικά, μας «θρέφει» στη ζωή…
Επομένως, όταν δεν μας θρέφει η Ουσία της ζωής, καταφεύγουμε σε υποκατάστατα. Κι αυτό, μέχρι να αντιληφθούμε «το άσκοπο» σε όλη αυτή τη λειτουργία μας, (που ποτέ δεν οδηγεί πουθενά), και να στραφούμε, (όντας Έτοιμοι), στην Αλήθεια...

Το ότι μπορούμε και επιλέγουμε το επίπεδο συνείδησης στο οποίο ζούμε, έγκειται βέβαια στη χρησιμοποίηση της Ελεύθερης Βούλησης. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η Ελεύθερη Βούληση, και όχι (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουμε), το ότι έχουμε τη ελεύθερο να κάνουμε ότι θέλουμε…

Που είναι λοιπόν η προσοχή μας;
Ζούμε (κατοικούμε) λοιπόν σε ένα υλικό σώμα, και ενδιαφερόμαστε μόνο να έχουμε συσσωρεύσεις υλικών αντικειμένων, συναισθηματικών εξαρτήσεων και εξουσίες, για να γεμίζουμε το κενό της ανεπάρκειας αυτού του κόσμου, (που ποτέ τελικά δεν γεμίζει, και πάντα μας αφήνει με μια «πικρή γεύση στο στόμα»),
ή κατευθυνόμαστε στο ίδιο το κενό, (το ξεπερνάμε, με την έννοια της κατά μέτωπο κατεύθυνσης προς αυτό, ώστε να το διερευνήσουμε σκάβοντας Εσωτερικά),  «μεταφερόμενοι» στην Αληθινή Ζωή, ζώντας (και «γνωρίζοντας») αυτό που Πραγματικά Είμαστε;