ΤΟ ΕΙΝΑΙ - ΝΟΗΣΗ - ΛΟΓΙΣΜΟΣ - ΜΕΤΑΛΟΓΙΣΜΟΣ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 1 ΑΠΟ 7)

ΤΟ ΕΙΝΑΙ

Το ΕΙΝΑΙ είναι  Ενέργεια, αντίληψη ύπαρξης, όχι κάποια ουσία. ΕΙΝΑΙ και ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ταυτίζονται.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι εξ αρχής δεδομένη, αντικειμενική, υπερατομική, αυτοδύναμη, συνειδητοποιούσα τον εαυτό της ως Ύπαρξη.

Με αυτή την Έννοια ταυτίζεται με το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (ΕΙΝΑΙ) είναι στην φύση της κενή. Δεν υπάρχει Διαφοροποίηση, και έτσι «φαίνεται» σαν να μην υπάρχει δραστηριότητα. Είναι η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.

ΝΟΗΣΗ

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που ταυτίζεται με το ΕΙΝΑΙ δημιουργεί, εμπεριέχει, συνειδητοποιεί και απεικονίζει την Πραγματικότητα με τις ποικιλίες της ως ροή συμβάντων.

Αυτή η δευτερεύουσα λειτουργία της ονομάζεται νόηση, νοητική λειτουργία, και εμφανίζεται ως δραστηριότητα. Αντανάκλαση της νόησης είναι ο δυναμικός κόσμος, και δευτερεύουσα αντανάκλαση είναι ο υλικός κόσμος. Όλα είναι νόηση, νοητικής υφής, δεν υπάρχει άλλη ουσία.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, διακρίνεται σαφώς από την νοητική λειτουργία, από το νοητικό περιεχόμενο που συνθέτει την περιορισμένη συνείδηση, την ατομική ύπαρξη, το εγώ, την νοητική προσωπικότητα, που υφίσταται μέσα στους διάφορους κόσμους προσαρμοσμένη στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε κόσμου.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ως Υποκείμενο, αντιλαμβάνεται διάφορες καταστάσεις ύπαρξης:

Το ΕΙΝΑΙ
(όταν εκδηλώνεται στον κόσμο της Αιωνιότητας).

Το Παγκόσμιο,
και τις νοητικές λειτουργίες επιπλέον 
(όταν εκδηλώνεται στον νοητικό κόσμο).

Τις δυναμικές ενέργειες επιπλέον
(όταν εκδηλώνεται στον δυναμικό κόσμο).

Τις υλικές λειτουργίες επιπλέον
(όταν εκδηλώνεται στον υλικό κόσμο).

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εκδηλώνεται σε διάφορα οντολογικά πεδία, οντολογικούς χώρους, κόσμους.

Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εκδηλώνεται σε ένα κατώτερο πεδίο, τότε οι δυνάμεις με τις οποίες εκδηλωνόταν σε  ανώτερα πεδία, εκδηλώνονται εδώ ως απλές λειτουργίες.

Έτσι όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εκδηλώνεται στο Υλικό Πεδίο, η νοημοσύνη της που εκδηλωνόταν σε καθαρή μορφή στο Νοητικό Πεδίο ή ως λειτουργία υποβαθμισμένη στο Δυναμικό Πεδίο, εδώ εκδηλώνεται σαν ακόμα πιο υποβαθμισμένη λειτουργία.

Το ίδιο συμβαίνει με τον δυναμισμό που εκδηλωνόταν σε καθαρή μορφή στο Δυναμικό Πεδίο: στο Υλικό Πεδίο εκδηλώνεται ως υποβαθμισμένη λειτουργία.

Όταν λοιπόν εκδηλωνόμαστε στο Υλικό Πεδίο και δραστηριοποιούμαστε σε αυτό το πεδίο, τότε η νοητικότητα δεν δραστηριοποιείται στο Νοητικό Πεδίο, ούτε διοχετεύεται στο Δυναμικό Πεδίο, αλλά εξωτερικεύεται ως λειτουργία και διοχετεύεται ως δραστηριότητα μέσα στο Υλικό Πεδίο (είτε ως εποπτεία, ως σκέψη, είτε ως διαφώτιση της αίσθησης, είτε ως κινητήρια δύναμη του σώματος).

Το ίδιο συμβαίνει και με τον δυναμισμό, διοχετεύεται ως δραστηριότητα μέσα στο Υλικό Πεδίο. Βιώνουμε την υλική ζωή, συναλλασσόμαστε με το περιβάλλον, βρισκόμαστε σε σωματική δραστηριότητα.

Όταν διαλογιζόμαστε, τότε θα πρέπει καταρχήν να θέσουμε το σώμα σε αδράνεια με την κατάλληλη στάση.

Το ίδιο πρέπει να γίνει και με τον δυναμισμό (τις αισθήσεις).

Τότε μόνο μπορούμε να εκδηλωθούμε στα εσωτερικά πεδία. Εδώ θα πρέπει να αποφύγουμε τον κίνδυνο να διοχετεύσουμε την δραστηριότητά μας στο Δυναμικό Πεδίο και να εκδηλωθούμε εκεί. Η δραστηριότητα πρέπει να διοχετευτεί στο Νοητικό Πεδίο.

Η Δραστηριότητα του Διαλογισμού, εκδηλώνεται και εξαντλείται στο Νοητικό Πεδίο, δεν διοχετεύεται προς τα «έξω». Ο Διαλογισμός είναι λοιπόν καθαρά εσωτερική διαδικασία. Είναι δραστηριότητα στο Νοητικό Πεδίο.

Από αυτή την δραστηριότητα προκύπτει μία νέα, πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για την Πραγματικότητα (ανάλογα με το επίπεδο στο οποίο λειτουργούμε).

Εφόσον ο Διαλογισμός είναι αντίληψη, αυτό σημαίνει ότι είναι δυνατή αντίληψη κατά την οποία η αίσθηση του υλικού σώματος έχει λάβει κάποιο άλλο περιεχόμενο, ή αγνοείται, ή απουσιάζει. Έτσι, η Νιρβάνα (αντίληψη της ύπαρξης που έχει λάβει άλλο περιεχόμενο) δεν είναι κατάσταση που αντιφάσκει στην «ύπαρξη».

Είναι φανερό ότι εφόσον ο Διαλογισμός είναι εσωτερική δραστηριότητα, χρειάζεται να έχουμε καθοδήγηση και εκπαίδευση.

Όταν χρειάζεται να εκπαιδευτούμε για να σκεφτόμαστε σωστά, και να συναλλασσόμαστε με τον εξωτερικό κόσμο, πολύ περισσότερο χρειάζεται εκπαίδευση για τις διαδικασίες του νου που είναι εσωτερικές, και σχετικά άγνωστες στους περισσότερους.

Η ανάγκη λοιπόν ενός Διδασκάλου γίνεται απαραίτητη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι (είτε έτσι είτε αλλιώς, κάποιοι, κάπου, κάποτε προχώρησαν μόνοι). Εξ άλλου, από την άλλη μεριά, η παράδοση δεν αποτελεί εγγύηση, γιατί εκτός του ότι η Γνώση έχει χαθεί από πολλές ιστορικές θρησκευτικές κοινότητες, πάντα μέσα σε αυτές τις κοινότητες και μάλιστα σε ανώτερες θέσεις, βρίσκονται πολλοί που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο.

Το υποκείμενο στο υλικό πεδίο:
1) ΕΙΝΑΙ
που εκδηλώνεται στο υλικό πεδίο.

2) Καθολικό ΕΙΝΑΙ, συνείδηση κενή,
Συνείδηση άπειρη
Συνείδηση που απλώνεται στον άπειρο χώρο.

3) Νόηση που εξωτερικεύεται στο υλικό πεδίο
Διανόηση, Αντίληψη.

4) Συναίσθηση που εξωτερικεύεται στο υλικό πεδίο
Βούληση, Αίσθηση

5) Εγκλιματισμός στο περιβάλλον
Συναλλαγή με το περιβάλλον
Υλική εμπειρία.

ΛΟΓΙΣΜΟΣ

Καθώς η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (ΕΙΝΑΙ) που ταυτίζεται με την Πραγματική Ουσία, την Πραγματική Κατάσταση προηγείται του «περιορισμού» της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, της νοητικής λειτουργίας, για να βιώσουμε την Ουσία, το Βαθύτερο Είναι μας, πρέπει να υπερβούμε την νοητική λειτουργία.

Όσο παραμένουμε μέσα στην νοητική διαδικασία δεν συλλαμβάνουμε παρά την σχετική πραγματικότητα. Η νόηση ως δραστηριότητα είναι το Διανοείσθαι, ο Λόγος, ο Λογισμός (ratio), και είναι αλληλένδετη με την γλώσσα (το λεκτικό σύστημα). Διανοούμεθα με έννοιες, με σύμβολα, με λέξεις.

Ειδικότερα με τον Λόγο, τον Λογισμό, μορφοποιούμε τα συμβάντα (τα εσωτερικά που προέρχονται από την λειτουργία του Λογισμού, και τα εξωτερικά που εισέρχονται μέσω της εμπειρίας), τα αναλύουμε, τα επεξεργαζόμαστε, τα καταγράφουμε σε μία βάση δεδομένων (μνήμη) τα αναδομούμε, τα συνδυάζουμε κ.λπ. και αναπαράγουμε την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε σε ένα λογικό όλον, ένα λογικό κοσμοείδωλο.

Ο Λογισμός (λογίζομαι, λόγος) είναι μία συνεχής διαδικασία, μία συνεχής ροή συμβάντων, πληροφοριών, που πραγματώνεται με διάφορους τρόπους,
ως συνεχής ροή πληροφοριών σχετικά με ένα αντικείμενο (διερεύνηση), ως ολική σύλληψη (θεώρηση),
ως εμμονή στην ίδια πληροφορία, ανακύκλωση της ίδιας πληροφορίας (συγκέντρωση και αποκλεισμό άλλων διαδικασιών),
ως ανάκληση πληροφοριών σχετικά με ένα αντικείμενο με την προσθήκη της διάστασης του χρόνου (ανάμνηση),
ως συνδυασμός πληροφοριών για την εξαγωγή κάποιου συμπεράσματος (συλλογισμός), που μπορεί να είναι και λανθασμένος (παραλογισμός),
ως αποκλεισμός πληροφοριών (άδειασμα του νου),
ως διερεύνηση συναφών πληροφοριών.

Πρόκειται για μεγάλη ποικιλία φαινομένων που περιλαμβάνει καταγραφή της γνώσης,  επεξεργασία, δόμηση και αναδόμηση, μνήμη κ.λπ.

Όλες αυτές οι διαδικασίες γίνονται για να οδηγηθούμε σε κάποιο αποτέλεσμα. Άρα έχει σημασία η διαδικασία και το νοητικό περιεχόμενο και το νοητικό συμπέρασμα. Αυτή η συμπεριφορά μας απορροφά, και μας κρατά μέσα στο χώρο της νόησης.

ΜΕΤΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Υπάρχει μία δεύτερη κατηγορία νοητικών φαινομένων. Η ενασχόληση με την διαδικασία του Λογισμού, η διερεύνηση και η εξαγωγή συμπερασμάτων για τον τρόπο της λειτουργίας της νόησης, αποτελεί μία δεύτερη, εκ των υστέρων, συλλογιστική πάνω στο φαινόμενο. Πρόκειται για ένα Μεταλογισμό.  Έτσι θεμελιώνεται η επιστήμη της Λογικής.

Συνεχίζεται...

(Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου) 




Εδώ!

Στον Αληθινό Διαλογισμό υπάρχει απόλυτη σιωπή, σιωπή της ύπαρξης, της σκέψης, των επιθυμιών… η σιωπή του σύμπαντος. Στέκεις Εδώ, Ακλόνητος, πέρα από τον χρόνο και βλέπεις όλο αυτό που γίνεται. Η ζωή, τα φαινόμενα, ρέουν, υπάρχουν όσο υπάρχουν και μετά χάνονται. Στέκεις Εδώ, Ακλόνητος και γύρω σου στροβιλίζονται οι κόσμοι, τα σύμπαντα των φαινομένων έρχονται και φεύγουν, δισεκατομμύρια ανθρώπινα χρόνια.

Είσαι Εδώ! Δεν έρχεσαι από πουθενά, γιατί το Εδώ είναι Παντού, και καθώς Απλώνεσαι έχεις ήδη φτάσει παντού.

Υπάρχει Αυτή η Βαθιά Σιωπή από Όπου Πηγάζουν Όλα. 
Υπάρχει Αυτή η Αίσθηση της Απεραντοσύνης που δεν έχει τέρμα. 
Υπάρχει Αυτή η Αντίληψη της Αιωνιότητας, πέρα από τον χρόνο, την ροή της ζωής, των φαινομένων.

Είσαι Έξω, είσαι Μέσα, διατρέχεις τους κόσμους και τελικά επιστρέφεις χωρίς να έχεις «κρατήσει» τίποτα. 

Πάντα Αέρινος σαν το Τίποτα. 
Πάντα Παρών σαν την Πανταχού Παρουσία. 
Πάντα Ολοζώντανος μέσα στην Απόλυτη Αφύπνισή σου.

Αυτό Είναι Έτσι! Απλά Είναι Έτσι!


Πηγή: CIRCLE OF LIGHT



Να Είσαι η Σιωπή

Η Μόνη Αληθινή Θρησκεία είναι η θρησκεία της Σιωπής. Αυτής της ΣΙΩΠΗΣ που Βρίσκεται στην Βάση όλων των υπάρξεων, όλων των αντιλήψεων, όλης της δημιουργίας.

Η ΒΑΘΙΑ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ είναι η Μόνη Πραγματικότητα. Καμία θεωρία, καμία έκφραση, καμία λέξη. Αυτή είναι η μόνη Ανέκφραστη Έκφραση της Αλήθειας. Όλες οι άλλες αλήθειες είναι κατασκευές του νου.

Να ΖΕΙΣ, να ΒΛΕΠΕΙΣ, να ΡΕΕΙΣ μαζί με την Στιγμή, στο σύμπαν των φαινομένων, χωρίς να στέκεις πουθενά, χωρίς να κρατιέσαι από τίποτα, είναι η Μόνη Ορθή Δράση.

Να ΕΙΣΑΙ! Να Είσαι έξω από τον χρόνο, χωρίς να έρχεσαι, χωρίς να πηγαίνεις, είναι η Μόνη Πραγματική Επίτευξη.

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ! ΝΑ ΕΙΣΑΙ Η ΣΙΩΠΗ, ο Πρωτογενής Ήχος που Δημιουργεί την Μελωδία των Φαινομένων, που τρέχει χωρίς να στέκεται πουθενά, Κίνηση που δεν αφήνει Ίχνη, για να Χαθεί πάλι στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΩΠΗ, στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ!

Πηγή: CIRCLE OF LIGHT



Δες! Απλά Δες!

Διαλογισμός είναι να Βλέπεις, απλά να Βλέπεις. Σαν να βρέθηκες ξαφνικά, Εδώ, Τώρα, σε πραγματικό χρόνο, σε ένα κόσμο που σου είναι παντελώς άγνωστος, και πρέπει να τον δεις, να τον αναγνωρίσεις, να δεις που είσαι, τι είναι εδώ, τι υπάρχει εδώ… Να δεις τα πράγματα όπως είναι, όπως συμβαίνουν αυτήν την στιγμή.

Απλά να Βλέπεις. Αυτό είναι όλη η ζωή, αυτό είναι όλη η γνώση, αυτό είναι όλη η εμπειρία, να Βλέπεις, να αντιδράς αυθόρμητα. Αυτή η ζωή, αυτή η στιγμή, αλλάζει κάθε στιγμή, Ρέει. Δεν μπορείς να την κρατήσεις, δεν χρειάζεται να την κρατήσεις, γιατί κάθε στιγμή είναι κάτι νέο. Ισορροπείς στην στιγμή, τρέχεις μαζί της, γίνεσαι ένα μαζί της.

Μπορείς να Δεις έτσι; Να Βλέπεις έτσι; Όταν Βλέπεις, κι όταν κοιτάζεις, Κοίταξε αυτό που είναι, αυτό που συμβαίνει, την τάξη και την αταξία, την ομορφιά και την ασχήμια των πραγμάτων. Μην επικαλείσαι μνήμες, γνώσεις, εμπειρίες, για να κατατάξεις τα πράγματα, να τα κάνεις γνωστά, να φτιάξεις μια εικόνα του κόσμου… Κοίταξέ τα σαν να μην τα έχεις ξαναδεί, δες τα τώρα ζωντανά μπροστά σου, υπάρχουν, συμβαίνουν… τα πράγματα δεν είναι έννοιες και πληροφορίες. Δες τον κόσμο ζωντανό, ελεύθερο, πραγματικό κι απλά διερεύνησέ τον. Ζήσε, μην κοιμάσαι μέσα στις κατασκευές της σκέψης.

Ξύπνα! Μην κοιμάσαι! Μην πέφτεις σε λήθαργο! Μην γλιστράς στο κόσμο που κατασκευάζει η σκέψη, η φαντασία, η μνήμη! Η ζωή είναι Εδώ, Τώρα. Αυτή είναι η Αλήθεια. Αυτή είναι η Εμπειρία της Στιγμής που Ανανεώνεται Συνεχώς, όπως το νερό της πηγής. Ανανεώσου Συνεχώς, Μείνε Ζωντανός, Αυτή είναι η Ροή της Πραγματικής Ζωής. Μην ταξιδεύεις με το ποτάμι της σκέψης και μην χάνεσαι στα βαλτονέρια της μνήμης που αναδύουν μόνο θάνατο, ακινησία και μούχλα.

Ξύπνα Εδώ, Τώρα! Στην Στιγμή που Ρέει! Δες! Δες! Απλά Δες! Κι ακολούθα το Ρεύμα της Ζωής.


Πηγή: CIRCLE OF LIGHT






Έξω από την δραστηριότητα

Διαλογισμός είναι να υπάρχεις, να βλέπεις πέρα από την σκέψη, πέρα από τον χρόνο, στο απόλυτο παρόν, να ζεις την Αληθινή Ζωή. Διαλογισμός είναι κάτι που δεν χρησιμοποιεί σκέψη, για αυτό βλέπει ολοκάθαρα, ζωντανά, αυτό που συμβαίνει εδώ, τώρα.

Το εγώ, που είναι σκέψη, κατασκευή της σκέψης, δεν μπορεί να διαλογιστεί: είναι σαν αυτόν που στέκει μπροστά στον καθρέφτη και προσπαθεί να σβήσει το είδωλό του. Πάντα, όσο υπάρχει, θα υπάρχουν απέναντι στον καθρέφτη δραστηριότητες. Κι όμως! Αυτό προσπαθούν να κάνουν οι άνθρωποι. Όντας ένα εγώ προσπαθούν με πρακτικές, τεχνικές, να ξεπεράσουν την σκέψη… αλλά ό,τι κι αν επιτύχουν θα είναι πάλι στον χώρο, στο επίπεδο της σκέψης. Είναι μια χωρίς αποτέλεσμα δραστηριότητα.

Αληθινός Διαλογισμός είναι να βγεις τελείως έξω από όλη αυτή την δραστηριότητα, από κάθε δραστηριότητα.

Διαλογισμός, Δράστης του Διαλογισμού, Αποτέλεσμα του Διαλογισμού, είναι ένα: Είναι να είσαι στην Καθαρή Αντίληψη, έξω από την σκέψη. Όταν κάποιος (νοιώθει ότι είναι κάποιος και) προσπαθεί να διαλογιστεί, υπάρχει ήδη ο διαλογιζόμενος, η διαδικασία, το προοδευτικό αποτέλεσμα.

Οι αληθινοί άνθρωποι, οι ώριμοι άνθρωποι, ζουν, δρουν, πραγματικά, στην πραγματική ζωή… δεν παίζουν παιδικά παιχνίδια ύπαρξης, πνευματικής ανάπτυξης, ή φώτισης… όλα αυτά μόνο στα παιχνίδια της φαντασίας των ανθρώπων υπάρχουν. 


Πηγή:
 CIRCLE OF LIGHT




Η ΣΙΓΗ - ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Δέντρο φωτιά γίνεται ολομεμιάς το Σύμπαντο.
Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες,
αναπαμένος στην κορυφή της πυρκαγιάς,
κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, 
τον καρπό της φωτιάς, το Φως.

Από την αψηλή τούτη κορυφή,
κοιτάζω την κόκκινη γραμμή που ανηφορίζει.
Τρεμάμενο αιματερό φωσφόρισμα,
που σούρνεται σαν έντομο ερωτεμένο,
μέσα από τους αποβροχάρικους γύρους του μυαλού μου.

Εγώ, ράτσα, άνθρωποι, γης, θεωρία και πράξη,
Θεός, φαντάσματα από χώμα και μυαλό,
καλά για τις απλοϊκές καρδιές που φοβούνται,
καλά για τις ανεμογγάστρωτες Ψυχές 
που θαρρούν πως γεννούνε.

Από πού ερχόμαστε;
Που πηγαίνουμε;
Τι νόημα έχει τούτη η ζωή;
Φωνάζουν οι καρδιές, ρωτούν οι κεφαλές, 
χτυπώντας το χάος…

Και μια φωτιά μέσα μου κίνησε ν’ απαντήσει:
«Θα’ ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να καθαρίσει της γης.
Θα’ ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να εξαφανίσει τη γης.
Αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία».

Μια γλώσσα πύρινη η Ψυχή,
κι αγλείφει και μάχεται να πυρπολήσει
τον κατασκότεινο όγκο του κόσμου.
Μια μέρα….όλο το Σύμπαντο θα γίνει πυρκαγιά.

Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού μου!
Ανάμεσα σε δύο μεγάλες πυρές, χορεύουμε και κλαίμε.

Λαμποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασμοί και τα κορμιά μας.
Γαλήνιος στέκουμαι ανάμεσα στις δύο πυρές,
κι είναι τα φρένα μου ακίνητα μέσα στον ίλιγγο και λέω:
«Πολύ μικρός είναι ο καιρός,
πολύ στενός είναι ο τόπος ανάμεσα στις δύο πυρές,
πολύ οκνός είναι ο ρυθμός ετούτος της ζωή,
δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω!
Βιάζουμαι!»

Κι ολομεριάς ο ρυθμός της γης γίνεται ίλιγγος,
ο χρόνος εξαφανίζεται,
η στιγμή στροβιλίζεται, γίνεται αιωνιότητα,
το κάθε σημείο - θες έντομο, θες άστρο, 
θες Ιδέα- γίνεται χορός.
Ήταν φυλακή, κι η φυλακή συντρίβεται,
κι οι φοβερές δυνάμεις μέσα λευτερώνονται,
και το σημείο δεν υπάρχει πια!

«Ο Ανώτερος αυτός βαθμός της άσκησης, λέγεται: Σιγή».

Όχι γιατί το περιεχόμενο,
είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία,
για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα.
Μήτε γιατί είναι η ακρότατη γνώση,
που δεν καταδέχεται να μιλήσει,
για η ακρότατη άγνοια, που δεν μπορεί.

Σιγή θα πει:
«Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους,
φτάνει πια στην ανώτερη κορφή της προσπάθειας,
πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δεν φωνάζει.
Ωριμάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, 
αιώνια με το Σύμπαντο».

Αρμοδέθηκε πια,
σοφίλιασε με την άβυσσο,
όπως ο σπόρος του αντρός, με το σπλάχνο της γυναίκας.

Είναι πια η άβυσσο η γυναίκα του και τη δουλεύει,
ανοίγει, τρώει τα σωθικά της,
μετουσιώνει το αίμα της,
γελάει, κλαίει, ανεβαίνει,
κατεβαίνει μαζί της, δεν την αφήνει!

Πως μπορείς να φτάσεις
στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις;
Αυτό, δεν μπορεί να ειπωθεί,
δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια,
να υποταχτεί σε νόμους.
Καθένας, έχει και τη λύτρωση τη δική του,
 απόλυτα ελεύτερος.

Διδασκαλία δεν υπάρχει,
δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν’ ανοίξει δρόμο.
Δρόμος ν’ ανοιχτεί, δεν υπάρχει.

Καθένας,
 ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή,
ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του.

Μέσα στη βαθιά Σιγή,
όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας,
ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορυφή σε κορυφή,
ξέροντας πως το ύψος, δεν έχει τελειωμό,
τραγουδά, κρεμάμενος στην άβυσσο…

 ***





ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Διαλογισμός σημαίνει στην πραγματικότητα να μπορούμε να Βλέπουμε Άμεσα, Καθαρά, χωρίς την παρεμβολή του «νου», της σκέψης, χωρίς την παραποίηση των επιθυμιών ή των εμπειριών, τελείως αντικειμενικά, τώρα, στον πραγματικό χρόνο, εδώ, στην αληθινή ζωή. Συνεπώς Διαλογισμός είναι ήδη μια κατάσταση επίγνωσης, ένας τρόπος όρασης, θέασης αυτού που συμβαίνει… δεν είναι ένα μέσο, μια δράση για να φτάσεις κάπου.

Ο Ίδιος ο Διαλογισμός είναι η Ορθή Δράση, η Ορθή Ζωή. Έτσι για να πούμε ότι Διαλογιζόμαστε πραγματικά θα πρέπει να Βλέπουμε Καθαρά, με ένα Νου Καθαρό από σκέψεις, με μια Καρδιά άδεια από επιθυμίες, με ένα σώμα ήρεμο, στην φυσική του κατάσταση της ισορροπίας, της ελάχιστης προσπάθειας.

Δεν μπορούμε να Διαλογιστούμε με «νου» που έχει εμμονές, τρέχει πίσω από προσκολλήσεις, ή εξωτερικά φαινόμενα. Όταν προσπαθούμε μέσα από αυτή την κατάσταση της σύγχυσης, του κατασκευασμένου (από την σκέψη) ψεύτικου εαυτού, να δούμε, ξεστρατίζουμε από την Άμεση Όραση, το Παρόν, την Αληθινή Ζωή, παρασυρόμαστε από την ροή της σκεπτοδιαδικασίας, σε εικονικές πραγματικότητες, κοσμικούς σκοπούς, ή επίγειες υλικές καταστάσεις.

Πρέπει να Είμαστε Ελαφριοί, Άδειοι, για να μπορέσουμε να Ανυψωθούμε προς την Ανώτερη Πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να Αναδυθούμε στην Πραγματικότητα μέσω της σκέψης, (ενός εγώ), της εμπειρίας, της συσσώρευσης εμπειριών… όλα αυτά είναι ένα νεκρό παρελθόν.

Πρέπει να μάθουμε να Ζούμε Τώρα, Εδώ, στην Στιγμή που Ρέει, στον Πραγματικό Χρόνο, στην Αληθινή Ζωή, όχι στην νόηση, στην μνήμη, στο παρελθόν (των εμπειριών)… Διαλογισμός λοιπόν είναι να Βλέπουμε Πραγματικά, χωρίς τις παρεμβολές και την παραποίηση της σκέψης, και Τότε υπάρχει Ενότητα αυτού που βλέπουμε… έχει διαλυθεί ο παρατηρητής, το υποκείμενο, το εγώ, κι έχουν γίνει όλα ένα, ένα ενοποιημένο πεδίο επίγνωσης που τα περιλαμβάνει όλα. Τότε υπάρχει μόνο Εμπειρία της Καθαρής Παρατήρησης, της Άμεσης Ανταπόκρισης στην ζωή και στις ανάγκες της, η συμβίωση με όλους και όλα, η ειρήνη, το τέλος της διαμάχης, η Γαλήνη.



Πηγή: CIRCLE OF LIGHT

Βέδες

Ριγκ Βέδα

Η Πραγματικότητα

Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά είναι η Συνείδηση, Ένα Ενοποιημένο Πεδίο Συνείδησης, Ομοιογενές, που Απλώνεται Παντού, Χωρίς Όρια.

Ό,τι «υπάρχει» (σαν διαφοροποιημένη ύπαρξη) είναι Δραστηριότητα του Πεδίου, «δραστηριότητες», δηλαδή διαφορετικές διευθετήσεις του Πεδίου, που επιτρέπουν την διαφορετική από το Πεδίο ύπαρξη και λειτουργία (όχι σαν οντότητες, αλλά σαν φαινόμενα), την δημιουργία αντικειμενικών κόσμων και προσωπικών υπάρξεων.

Ό,τι συμβαίνει είναι Αντιληπτικής (Νοητικής) Φύσης. Όλα είναι Νοητικά, δεν υπάρχει καμία δημιουργία έξω από το Πεδίο Συνείδησης, Όλα είναι στην «Σκέψη» Αυτού που Υπάρχει.

Ό,τι κινείται κι έχει ιδιαίτερη ύπαρξη και ζωή στο Πεδίο, είναι δραστηριότητες… οι δραστηριότητες μεταφέρονται στο Πεδίο, και στον «χρόνο» της εκδήλωσης.
Είναι μια Εικονική Πραγματικότητα!

Το Τέλος όλων των δραστηριοτήτων Αποκαλύπτει την Φύση του Πεδίου.

Αυτή η Αλήθεια μεταδίδεται σαν βιωματική αποκάλυψη, όχι σαν θεωρία, και νοητική πληροφορία, εδώ και 3.000 χρόνια.

***
«Ποιος ξέρει στ’ αλήθεια και ποιος μπορεί να μας πει, από πού έγινε αυτή η δημιουργία, από πού έχει προέλθει; Η δημιουργία ήταν στην αρχή, οι θεοί, ήρθαν αργότερα. Ποιος λοιπόν ξέρει από πού έχει προέλθει; Από πού άραγε να ήρθε αυτή η δημιουργία; Να είναι άραγε δημιουργημένη, ή μήπως είναι αδημιούργητη; Το γνωρίζει άραγε μόνον Αυτός, ο Παντεπόπτης στον Ύψιστο Ουρανό Εκεί Πάνω, ή και Αυτός ακόμα δεν το γνωρίζει;»

Ριγκ Βέδα, X, 129


Πηγή: CIRCLE OF LIGHT




ΣΙΩΠΗ – ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ – ΠΕΡΑΝ...

Ακριβώς η αντίληψη μας για τον κόσμο, είναι και ότι μας κρατά «σε αυτόν» τον κόσμο δέσμιους, και μας εμποδίζει να δούμε καθαρά τι Είμαστε, ώστε να επέλθει η Πλήρης Απελευθέρωση μας από αυτόν. Η ταύτιση με ότι περιέχει, και τα δεδομένα που έχουμε. Αυτό σημαίνει, πως πρέπει να αλλάξουμε αυτήν την αντίληψη. Για να γίνει όμως αυτό, (που δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι που μπορεί να γίνει νοητικά), πρέπει, να «αντιληφθούμε», έναν διαφορετικό τρόπο με τον οποίο να βλέπουμε τον Κόσμο πλέον. (Ως Κόσμο, την Δημιουργία).

Κι αυτό, γίνεται μόνο υπερβαίνοντας τα πάντα. Να φύγει παντελώς δηλαδή η προσοχή μας από ότι γνωρίζουμε, από ότι (θεωρούμε) ότι είμαστε, καθώς, και από όλα μας τα δεδομένα σε όλους τους τομείς της ζωής μας, και για τα πάντα. Οπότε, όλες μα όλες οι λειτουργίες που χρησιμοποιούμε, με τις οποίες μας δημιουργείται το γνωστικό βίωμα. Άρα, φεύγουμε λοιπόν, ακόμα και από τα όργανα από τα οποία διεξάγεται η κάθε μορφής κατανόηση μας.

Πως; Σταματώντας, κάθε γνωστική διαδικασία. Κύρια λοιπόν, αυτό που πρέπει να τερματίσει να λειτουργεί, είναι η σκέψη μας. ΕΝΤΕΛΩΣ!

Αρχικά, για όποιον δοκιμάζει να το κάνει, φαντάζει, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Εκεί μπορεί κανείς να δει, πόσο βαθιά έχουμε μπει στην λειτουργία του νου… Τόσο, που μια πηγαία και φυσιολογική διαδικασία του Εαυτού μας, έχει φτάσει να τη θεωρούμε, (εξαιτίας των σκέψεων μας) τόσο δύσκολη, που φαντάζει στα μάτια μας ως άθλος…
1ον γιατί κάποιοι δεν μπορούν καν να διανοηθούν ότι θα μπορούσαν να σταματήσουν το νου εντελώς,
2ον κάποιοι που το κάνουν, (επειδή ακριβώς εμφανίζονται οι αντιστάσεις που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει) το χαρακτηρίζουν «δύσκολο» και σταματούν να το κάνουν,
3ον για κάποιους που το πλησιάζουν εσωτερικά δημιουργείται πανικός, μια και πως θα μπορούσαν να υπάρχουν εκτός σκέψης, (γιατί ισοδυναμεί γι’ αυτούς με θάνατο), διότι  με το σταμάτημα της σκέψης του νου, «δεν βλέπουν» να υπάρχει τίποτα εκεί….»,
4ον κάποιοι αντιλαμβάνονται πως πρόκειται για «σοβαρή» και «επιμελή» εργασία αφιέρωσης ζωής, στην οποία όμως, δεν είναι «μάλλον» τόσο αποφασισμένοι όσο θα ήθελαν, ή όσο νόμιζαν ώστε «να ταχθούν»….,
5ον δεν έχουν τελικά όλοι τους, πάρει στα σοβαρά την μόνη σωτηρία…

Βλέπουμε οπότε σε αυτές τις πέντε αναφορές, ακριβώς τα εμπόδια που υπάρχουν, και τους λόγους που οι άνθρωποι, δεν προχωρούν τελικά σε αυτό... Και διαπιστώνουμε, (καθαρά, ακόμα και με τη λογική), πως όλα τα εμπόδια, είναι μόνο εμπόδια της σκέψης. Να η απόδειξη! Αυτό ακριβώς που πρέπει να τερματίσει, είναι και αυτό που βάζει τα εμπόδια. Ενώ λοιπόν πρόκειται για κάτι που καί η δυνατότητα υπάρχει (στον καθένα μας να γίνει), και έχουμε όλοι μας τις ικανότητες, δεν το αποφασίζουμε…

Γι’ αυτούς όμως που έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται, η στη πράξη διεξαγωγή της εργασίας για την προσέγγιση, και επιτυχία της κατάστασης της μη Σκέψης, έχει να κάνει με δύο κύριους τομείς της ζωής, μέσα από τους οποίους και μπορεί να πραγματωθεί:
1. Κατά τον Πραγματικό Διαλογισμό. (Εντάσσοντας τον στη ζωή μας)
2. Κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κατά την εγρήγορση. (Που και εδώ, θα πρόκειται πάλι για την διεξαγωγή κατά κάποιον τρόπο Πραγματικού Διαλογισμού).

Γιατί ο Πραγματικός Διαλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο, από το να «βγούμε», από τα πάντα αυτού του κόσμου, ώστε να μπορέσουμε να εισχωρήσουμε στον Εαυτό μας. Να Τον αναγνωρίσουμε, να Τον βιώνουμε, και να ζούμε ως Εαυτός. Τότε, ακόμα και χάνοντας το σώμα μας, μπορούμε παραμένουμε με τη Συνείδηση του Εαυτού. Αλλιώς, όσο είμαστε ταυτισμένοι με αυτό που νομίζουμε, (ως την προσωπικότητα που έχουμε), φεύγοντας, η επιστροφή μας εδώ, θα είναι ως μία νέα, διαφορετική προσωπικότητα. Ο ζων ως Εαυτός όμως, θάνατο, δεν γνωρίζει…

Αναλυτικά λοιπόν:
1. Κατά τον Πραγματικό Διαλογισμό. 
Καθώς χαλαρώνουμε, και χάνονται οι αισθήσεις του σώματος μας, (όραση, ακοή, γεύση, όσφρηση, αφή), δίνουμε την Προσοχή μας, σε μια θέση (αρχικά) μέσα μας, μη δίνοντας την παραμικρή σημασία σε οτιδήποτε παρουσιάζεται μπρος μας. Ήχους, εικόνες, χρώματα, σκέψεις. Οτιδήποτε! Ότι από αυτά κι αν παρουσιαστεί, είναι ακριβώς και τα εμπόδια μας! Αυτό, πρέπει να το καταλάβουμε καλά!

Εμείς, παραμένουμε «ως Προσοχή», στη θέση που θέσαμε μέσα μας. Είτε πρόκειται για θέση με την κυριολεκτική έννοια σε ένα μέρος στο σώμα μας, (έχοντας σε αυτό την Προσοχή μας), είτε ως αισθαντική κατάσταση θέσης εντός μας, (αίσθησης που την κρατάμε σταθερά), είτε, ως μία δημιουργημένη νοητική εικόνα, είτε, ως θέση με συνδυασμό των παραπάνω. Πολλά είναι τα παιχνίδια που παίζει ο νους, για να μας απομακρύνει από την (όποια) θέση ορίσαμε. Εμείς όμως, παραμένουμε πεισματικά σε αυτή, και μόνο σε αυτή!

Τι γίνεται λοιπόν με ότι μόλις περιγράψαμε; Η θέση την οποία επιλέξαμε, μας θέτει, στο να σταματήσει οποιαδήποτε (γνωστή, συνήθης) λειτουργία μας, ακόμα και αυτή της σκέψης. Μας ακινητοποιεί. Αυτό ακριβώς είναι που θέλουμε όμως! Να μείνουμε σταθεροί, και εντελώς ακίνητοι! Γιατί ακριβώς επειδή τα πάντα στον κόσμο κινούνται, ταυτιζόμενοι εμείς μαζί τους, δηλαδή με την κίνηση που διεξάγεται, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτό που είμαστε Πραγματικά. Με αποτέλεσμα, να μην είμαστε σε θέση  «να κοιτάξουμε» τι γίνεται πέραν της συνήθης κίνησης. Που είναι αυτή η κίνηση, όχι μόνο όλη μας η ζωή, αλλά και ολόκληρος ο δημιουργημένος κόσμος...

Όταν όμως, μέσω της Ακλόνητης Προσοχής μας, (παραμένοντες στη θέση επιλογής μας σταθερά), «σπάσει το φράγμα» της απαραίτητης παραμονής μας σε αυτό το σημείο αναφοράς μας, (όποιο κι αν είναι αυτό), όλο το σύστημα, μας πετάει μόνο του, έξω… Πέραν… Κι αυτό, γίνεται μόνο του! Ακριβώς επειδή η λειτουργία μας έχει πάψει να διεξάγεται με τα εντός του κόσμου εργαλεία, ο ίδιος ο κόσμος ως λειτουργικός, αισθαντικός, κατανοήσιμος χώρος, μας διώχνει, (κατά κάποιον τρόπο) συνειδησιακά από την επικράτεια του. Κι ενώ εμείς, παραμένουμε ως κάτοχοι ενός υλικού σώματος, το Εσωτερικό του Είναι μας, που κατοικεί σε αυτό το σώμα, εισχωρεί και ενώνεται, με αυτό που Πραγματικά Είναι, το οποίο είναι σαφώς πολύ ευρύτερο, και «δεν το χωρά» η ύλη, και οποιοδήποτε υλικό σώμα… *

Εδώ, αρχίζουν όλα…

2. Κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Εδώ, ενώ παρατηρούνται δύο καταστάσεις, που και στις δύο είμαστε εμείς που τις ζούμε,  εκλαμβάνουμε τελικά μόνο (στην αρχή) ως δύο, αλλά πρόκειται για την ίδια κατάσταση…  Μόνο όταν εμβαθύνουμε πολύ, διαπιστώνουμε πως δεν έχουν καμιά διαφορά. Όπως βέβαια τότε, διαπιστώνουμε επίσης, πως ο Διαλογισμός μας, (που πλέον διεξάγεται κανονικά κατά την εγρήγορση), δεν έχει καμία διαφορά σε σύγκριση με το Διαλογισμό που κάνουμε παντελώς μόνοι, χαλαρωμένοι και με τα μάτια κλειστά. Η μόνη διαφορά, (αν μπορείς να την πεις διαφορά, και όχι συμπλήρωση), είναι απλά, πως επειδή στον Βαθύ Διαλογισμό, (πέρας της εγρήγορσης), ακριβώς διότι δεν συμμετέχει καθόλου το υλικό σώμα, (άρα ούτε και οι πέντε αισθήσεις), υπάρχει η δυνατότητα προσέγγισης, πολύ μεγαλύτερου βάθους καταστάσεων από αυτών που μπορούμε (λόγω των πέντε αισθήσεων όπως είπαμε), να προσεγγίζουμε κατά τη διάρκεια της καθημερινής μας ζωής.

Έτσι λοιπόν διεξάγεται:
- Όταν είμαστε μόνοι μας κατά τη διάρκεια της ημέρας, με οτιδήποτε κι αν ασχολούμαστε.
- Όταν ερχόμαστε σε επαφή με οτιδήποτε έξω από εμάς. Όταν χρειαστεί οπότε να ανταποκριθούμε στο εξωτερικό περιβάλλον.

Στην πρώτη περίπτωση, (όπως ακριβώς και κατά τη διάρκεια του Διαλογισμού μας, επιλέξαμε μία θέση), η Προσοχή μας, (ως σημείο αναφοράς της συγκέντρωσης μας), είναι, σε οτιδήποτε κάνουμε, ή βρίσκεται έξω από εμάς κατά τις στιγμές της μοναχικότητας μας, στη διάρκεια της καθημερινότητας. Η Προσοχή μας, είναι απόλυτα σε αυτό. Προσέχουμε, αυτό που βλέπουμε. Όχι ως την κίνηση που κάνει, ή τις μεταβολές που υπόκειται, αλλά ως Αυτό που απλά συμβαίνει, και βρίσκεται μπρος μας. Τόση είναι η Προσοχή μας σε αυτό, που καμία σκέψη δεν κάνει εμφάνιση. Κι αν κάνει εμφάνιση, η επικεντρωμένη προσοχή μας γινόμενη πιο έντονη, εξαφανίζει, ακόμα και την υπόνοια αυτής της σκέψης. Όμως, και αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία κατά τη φάση αυτή, είναι ότι ταυτόχρονα με την προσοχή μας που είναι σε αυτό που διεξάγουμε, Εμείς, δεν είμαστε σε αυτό. Η Προσοχή μας είναι μόνο. Σημαίνει πως Εμείς, «ζούμε» στην Σιωπή, ότι κι αν κάνουμε… Δηλαδή σιγά σιγά, καθώς παραμένουμε στη μη σκέψη, υπάρχει εντός μας, (έτσι εκλαμβάνεται, και μπορεί να γραφτεί), η αίσθηση, η αισθανόμενη αίσθηση, του ποιος, ή τι, βρίσκεται πέραν της σκέψης. Όλα όσα βιώνονται, αφορούν Αυτό… Δεν φεύγουμε από Αυτό! Ότι κι  αν κάνουμε…


Αυτή η σιωπή, (με την επανάληψη της διαδικασίας, της προσήλωσης μας σε αυτή την εργασία, και την επαναφορά της, κάθε στιγμή μικρής ή μεγάλης παρέκκλισης), είναι και αυτό που χρειάζεται να γίνει, ως η μόνιμη μας κατάσταση.

Αρχικά, η σιωπή του νου, δεν έχει τίποτα... Κενό. (Έτσι εκλαμβάνεται). Δεν είναι όμως έτσι. Η παρατεταμένη μας θέση σε αυτή, από ένα σημείο και μετά, (όπως και κατά τον Διαλογισμό μας), σπάει (επίσης) το φράγμα της ίδιας της κατάστασης αυτής. Άρα, δεν είναι παρά μία κατάσταση αναμονής… Από εκεί και πέρα, εισχωρούμε σε κάτι άλλο…
Αυτό όμως το πέρα, πρέπει ο καθένας μόνο του να το ζήσει, να το διαπιστώσει, και να το επιβεβαιώσει…

Στη δεύτερη περίπτωση, δηλαδή όταν ενώ είμαστε σε εγρήγορση χρειάζεται να ανταποκριθούμε προς το περιβάλλον, (πχ, να μιλήσουμε σε κάποιον), τι κάνουμε; Δεν φεύγουμε από τη θέση μέσα μας, (της σιωπής), απλά όπως παρατηρούμε, (βλέπουμε, όπως ακριβώς έχοντας την προσοχή σε αυτό που κάναμε ως μόνοι, και όπως ακριβώς κατά το Διαλογισμό, η Προσοχή μας είναι στη θέση επιλογής μας), εδώ, τη θέση Προσοχής, την παίρνει ο άνθρωπος στον οποίο ανταποκρινόμαστε. (Δηλαδή σε αυτόν, που χρειάζεται μαζί του να μιλήσουμε, ή να δούμε τι έχει να μας πει). Είναι η Προσοχή μας λοιπόν σε αυτόν, αλλά Εμείς, μέσα μας, παραμένουμε στη σιωπή. Αυτό σημαίνει, πως βλέπουμε ανά πάσα στιγμή αν παρασυρθούμε από τη θέση ή στάση του κάθε άλλου, και αν εμφανιστούν μέσα μας αστραπιαία σκέψεις εξαιτίας αυτού που διεξάγεται, οι οποίες και μας κάνουν (ή μας ωθούν στο) να ανταποκρινόμαστε, ταυτισμένοι ή όχι με κάποιο εγώ μας. Σε αυτή την περίπτωση λέμε: «Έφυγα από τη θέση μου». Στην ουσία όμως, (γιατί πάντα Είμαστε ως Εαυτός στη θέση μας), η Προσοχή μας είναι που έφυγε από τη θέση μας. Όχι Εμείς. Κι επειδή ακριβώς ταυτιστήκαμε με κάτι που δεν είμαστε, (δώσαμε σε αυτό την ολοκληρωτική Προσοχή μας, ξεχνώντας τη βάση μας), δηλαδή με κάτι που αφορά την κίνηση αυτού του κόσμου, (ταυτισμένοι οι ίδιοι με την κίνηση, μη παραμένοντες στην ακινησία του Εαυτού μας), νιώθοντας διαχωρισμένοι από τον Εαυτό μας, αισθανόμαστε μακριά Του, ενώ ποτέ δεν διαχωριστήκαμε…. Ποτέ.

Η σωστή στάση; Παραμένουμε στην ακινησία, και βλέπουμε την κίνηση, παραμένοντες, στη θέση της μη σκέψης. Ακόμα κι αν χρησιμοποιούμε ηθελημένα τη σκέψη. Άλλο αυτό, κι άλλο «μόνες» τους οι σκέψεις να «έρχονται» επειδή συλλαμβάνονται, χωρίς τη δική μας βούληση, και ταυτιζόμαστε μαζί τους...

Ανταποκρινόμενοι οπότε στην κίνηση, μιλάμε απλώς σε κάποιον, και κατόπιν, όταν ολοκληρωθεί η συνομιλία μας, επιστρέφουμε την Απόλυτη Προσοχή μας στη Σιωπή. (Άρα, ένα μέρος μας ανταποκρίθηκε, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της Προσοχής μας, παρέμεινε στη θέση της Σιωπής…)

Έτσι βρίσκεται η Πραγματικότητα. Πέραν της Σιωπής. Όταν λοιπόν βιώνουμε ως αντίληψη την Πραγματικότητα, (όποιο βάθος της κι αν είναι αυτό με το οποίο την έχουμε προσεγγίσει), αυτό ακριβώς είναι και το «εισιτήριο» της Ελευθερίας μας... Κι αυτό, γιατί γνωρίζουμε και ζούμε, «ήδη» στην Πραγματικότητα. (Κι ας έχουμε υλικό σώμα). Δεν είμαστε όμως ταυτισμένοι με την ψευδή αντίληψη του κόσμου εξαιτίας των φαινομένων, τα οποία έτσι απλά μας «παρουσιάζονται» μέσω των αισθήσεων του σώματος μας.

Γνωρίζουμε το ψέμα αυτού του κόσμου. Γνωρίζουμε την παροδικότητα του. Γνωρίζουμε, πως η κίνηση του, όπως και οι αλλαγές του, είναι ακριβώς το ψέμα του. Τίποτα πια οπότε στον ψευδαισθητικό αυτό κόσμο, δεν μας έλκει μέσα του, ώστε να Είμαστε φυλακισμένοι. Νιώθουμε Ελεύθεροι, ακριβώς γιατί δεν αισθανόμαστε ότι Είμαστε μόνο εδώ… Είμαστε απλά, καί εδώ. Η βάση μας οπότε, δεν είναι αυτός ο κόσμος. Η βάση μας, «περιέχει» και αυτόν τον κόσμο. Ακριβώς όπως είναι. Κι εμείς, εξαιτίας της παρουσίας του σάρκινου μας σώματος, ζούμε και βιώνουμε τον κόσμο οπότε, όχι διαστρεβλωμένα, αλλά όπως Πραγματικά Είναι.

Για όλα τα παραπάνω λοιπόν επιβάλλεται να «γνωρίσουμε» ενώ είμαστε εδώ, την Πραγματικότητα βιώνοντας την. Μόνο όμως όπως είπαμε, εισχωρώντας στα πεδία, πέραν της σκέψης.

Σημαντικό; Ότι εισχωρώντας σε αυτά, δεν μπορούμε τίποτα να «ελέγξουμε». Όλα, παίρνουν τον δρόμο τους, όπως πραγματικά χρειάζεται και πρέπει. Γι’ αυτό ακριβώς πολλοί λένε πως η κατάσταση της μη σκέψης επιτυγχάνεται με πλήρης άφημα. Γιατί αν δεν αφεθούμε, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Κι αυτό, γιατί ακριβώς αυτός που θέλει να ελέγχει, δεν μπορεί να πάει πέρα… Μια και όταν βρεθούμε εκεί ως Εμείς, έχουμε πάψει να είμαστε, όλα όσα νομίζαμε πως είμαστε.

Αντέχουμε όμως τέτοια Ελευθερία;






Νταμμαπάντα

Η Χωρίς Περιορισμούς Ελευθερία

Η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται «Ως Έχει», Κενή από Ιδιότητες, Χωρίς Χώρο ή Χρόνο,
Πέρα από όλους τους περιορισμούς,
όταν η «Κατανόηση» Ενεργεί Ελεύθερα,
χωρίς παραμορφώσεις, διαμορφώσεις,
ή οποιαδήποτε επέμβαση.

Αυτή η «Κατανόηση» είναι Πηγαία, Αυθόρμητη, και Προέρχεται από την Ίδια την Πραγματικότητα.

Η Βίωση της Πραγματικότητας είναι η Κατάσταση της Φώτισης.

Όταν η «Κατανόηση» «επηρεάζεται», περιορίζεται, ή διαμορφώνεται, τότε παράγονται άλλες (αντιληπτικές) πραγματικότητες,
που θεωρούνται από τα όντα που τις βιώνουν
και τις «ενοικούν» σαν αληθινές ανεξάρτητες πραγματικότητες. Εδώ ανήκει
όλος ο κόσμος της «δημιουργίας»,
και οι επιμέρους κόσμοι των όντων.

Η Πραγματικότητα Στηρίζει τα Πάντα. Είναι Παρούσα ακόμα και μέσα στο Κοσμικό Όνειρο. Αντανακλάται Ολόκληρη και στο πιο μικρό «κομμάτι» της δημιουργίας. Έτσι υπάρχει δεδομένος ο Δρόμος της Επιστροφής.

***
Ο Σοφός που έχει τελειώσει το ταξίδι του δεν υποφέρει πια, και τον έχει εγκαταλείψει η θλίψη, έχει κατακτήσει την Απεριόριστη Ελευθερία,
κι έχει αποτινάξει όλα τα δεσμά.

Αυτοί που Αφυπνίζονται
ποτέ δεν καθυστερούν σε ένα μέρος.
Σαν τους κύκνους
που εγκαταλείπουν την λίμνη τους
και πετούν ψηλά στον ουρανό, έτσι κι αυτοί, εγκαταλείπουν την παλιά κατάστασή τους
και κάθε «ασφάλεια».

Αυτοί που δεν προσκολλώνται σε τίποτα,
που δεν κρατούν τίποτα στη μνήμη τους,
που ζουν με τροφή την Γνώση,
βιώνουν  την Κενότητα (Sunya)
και την Χωρίς Περιορισμούς Ελευθερία (Animitta).
Το Μονοπάτι τους, δεν έχει ίχνη,
και είναι δύσκολο να το κατανοήσεις,
όπως το μονοπάτι των πουλιών
στον απεριόριστο ουρανό.

Ο Σοφός που οι επιθυμίες του έχουν σβήσει
και δεν απορροφιέται πια
στις απολαύσεις των αισθήσεων,
βιώνει την Κενότητα και την
Χωρίς Περιορισμούς Ελευθερία (Νιρβάνα).
Το Μονοπάτι του, δεν έχει ίχνη,
και είναι δύσκολο να το κατανοήσεις,
όπως το μονοπάτι των πουλιών
στον απεριόριστο ουρανό.


Νταμμαπάντα VII, 90-93



Πηγή: CIRCLE OF LIGHT

Ουπανιδάδ

Κένα Ουπανισάδ

Το Ένα και τα Πολλά

Υπάρχει Μια Μοναδική Πραγματικότητα που Απλώνεται Χωρίς Όρια, Πέρα από τον χρόνο,
Μια Συνείδηση Ακινησίας, Ολότητας,
που τα Περιλαμβάνει Όλα.

Μέσα από Αυτή την Ακίνητη Παρουσία,
σε Αυτή την Ήρεμη Απεραντοσύνη,
Πηγάζει, Εδράζεται,
κι Ολοκληρώνεται, Κάθε Δραστηριότητα.
Ο Κόσμος της Ψευδαίσθησης, της «Δημιουργίας», δεν είναι ψεύτικος με την έννοια ότι δεν υπάρχει.
Απλά δεν είναι παρά Κίνηση, Φαινόμενο,
κάτι Παροδικό, χωρίς δική του σταθερή ουσία.

Η ατομική συνείδηση, η αντίληψη του εγώ,
η προσωπική εμπειρία, η ξεχωριστή ζωή,
υφίστανται μόνο σαν παροδικά φαινόμενα.

Ο Σοφός Άνθρωπος Αναζητά την Μία Σταθερή Ουσία πέρα από όλα.

Οι ανόητοι απορροφιούνται στα φαινόμενα,
στην λειτουργία των φαινομένων,
και τρέχουν πίσω από οράματα.

***

«Αυτός πού Βιώνει την Ύπαρξη του Βράχμαν
πίσω από κάθε ενέργεια της οντότητάς του
– αίσθηση, διαίσθηση, ή σκέψη –
μόνο αυτός κερδίζει την Αθανασία.
Με την Γνώση του Βράχμαν έρχεται η Δύναμη.
Με την Γνώση του Βράχμαν έρχεται η Αθανασία.
Για τον άνθρωπο που Βίωσε το Βράχμαν
όλα είναι Φως.
Για όποιον δεν Αντιλαμβάνεται το Βράχμαν
όλα είναι σκοτάδι.
Οι Σοφοί που Βλέπουν το Βράχμαν
να ενεργεί σε κάθε οντότητα,
όταν φύγουν από την ζωή,
κερδίζουν την Αιωνιότητα».

Κένα Ουπανισάδ 2.5


Πηγή: CIRCLE OF LIGHT