3. ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ «ΑΡΡΗΤΟ ΑΓΑΘΟ»

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μπορεί να Βιωθεί με ένα Άμεσο «Χωρίς Διαδικασίες» Τρόπο, σαν Μια Εσωτερική Αποκάλυψη, μια Πλήρη Αίσθηση της Ύπαρξης, αλλά δεν μπορεί ούτε να προσδιορισθεί, ούτε να «μετρηθεί» από την Αντίληψη, ούτε να γίνει γνωστό με την σκέψη μέσα από έτοιμες πληροφορίες για Αυτό, ούτε πολύ περισσότερο μπορεί να «ψηλαφισθεί» με τις εξωτερικές αισθήσεις.

Πολύ σωστά μέσα στην Ελληνική Παράδοση που Διαμορφώνεται τελικά σαν Ορφική Αντίληψη του Κόσμου, ΑΥΤΟ Αντιμετωπίζεται σαν το ΑΡΧΙΚΟ ΧΑΟΣ. Χάος με την έννοια ότι ξεφεύγει από κάθε απόπειρα, κάθε προσπάθεια της Αντίληψης να «πει» κάτι για Αυτό. Δεν «Χωράει» Πουθενά γιατί επεκτείνεται πέρα από όλα τα όρια. Δεν είναι ούτε έτσι, ούτε αλλιώς. Είναι ΑΥΤΟ. Είναι το ΧΑΟΣ των Ορφικών Ύμνων, της Ελληνικής Κοσμογονίας, η Μη Προσδιορίσιμη Αφετηρία κάθε Ύπαρξης. Έτσι το Παρέδωσε ο Ορφέας. Κάτι που μπορούμε να Βιώσουμε Μέσα μας σαν Υπέρτατη «Εμπειρία» Ύπαρξης, αλλά δεν μπορούμε να «Αγγίξουμε». Είναι ΑΥΤΟ που δεν μπορούμε να «αντικρύσουμε» αλλά μόνο να αισθανθούμε τα «Ίχνη» Του.

Ένα αιώνα μετά τον Ορφέα, ο Πυθαγόρας θα το Αντιμετωπίσει σαν το ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΜΗΔΕΝ που Αποτελεί την Υπερκόσμια Βάση κάθε μετρήσιμης αντίληψης. Είναι ΑΥΤΟ που Γεννά το ΕΝΑ, το Δύο, τα Πολλά, που γεννά τον νοητικό κόσμο των ατομικοτήτων, την ψυχή του κόσμου, τα υλικά σώματα.

Στα Χνάρια του Πυθαγόρα, ο Παρμενίδης θα το «Χαρακτηρίσει» σαν το ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΝ για το Οποίο ό,τι κι αν πούμε είναι πλεονασμός, κι ο Ηράκλειτος θα το «Διαισθανθεί» σαν το ΣΤΑΘΕΡΟ πίσω από την Συνεχή Εναλλαγή των Φαινομένων.

Με όλη αυτή την Πνευματική Κληρονομιά ο Πλάτωνας μπόρεσε από πολύ νωρίς να Συνειδητοποιήσει ότι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μπορεί να Βιωθεί Μέσα μας, να «Κατακτηθεί» σαν η Υπέρτατη Ανάταση της Ύπαρξής μας, σαν η Ολοκληρωτική Ύπαρξη, αλλά δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συλληφθεί, να περιγραφεί, να μεταδοθεί. Είναι το ΑΡΡΗΤΟ ΑΓΑΘΟ, για το Οποίο ταιριάζει να «Σιωπούμε» (είτε έχουμε Πραγματική Εμπειρία Του, είτε όχι), κι όχι να φλυαρούμε χωρίς λόγο.

Ο Μόνος Τρόπος να «Κοινωνήσουμε» την Υπέρτατη Εμπειρία μας (του ΕΙΝΑΙ) είναι απλά να «υποδείξουμε» τους τρόπους Προσέγγισής Του. Η Υπέρτατη Εμπειρία, το ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ, Αντιμετωπίζεται από τον Πλάτωνα σαν ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΜΥΗΣΗ, σαν Κάτι που πρέπει Κάποιος να Κατανοήσει Μέσα του, σαν Εσωτερική Έλλαμψη, και που κανένας δεν μπορεί να του μεταδώσει, με κανένα τρόπο. Είναι η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΜΥΗΣΗ για την οποία Μιλούσαν στους Ορφικούς Θιάσους, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους, στον Ιερό Χώρο των Δελφών, και στους Ανώτερους Βαθμούς των Ελευσινίων Μυστηρίων. Ο Πλάτωνας «Κοινωνούσε» λοιπόν αυτή την Μύηση στο Χώρο της Ακαδημίας, σε όσους ήταν άξιοι να την δεχθούν, παράλληλα με την φιλοσοφική περιγραφή του Δρόμου της Αληθινής Φιλοσοφίας, και την εξωτερική περιγραφή της Ζωής και του Κόσμου. Υπήρχε πραγματικά μια «Μυστική Διδασκαλία» στην Ακαδημία, πέρα από αυτά που ήταν ή θα μπορούσαν να γίνουν «γνωστά». Και θα μας δοθεί ευκαιρία να ασχοληθούμε με αυτή την «Διδασκαλία»…

*

Αν λοιπόν η Υπέρτατη Πραγματικότητα (σαν Εμπειρία, σαν Εσωτερική Κατανόηση του Αληθινού) μπορεί να Βιωθεί αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα για Αυτό, τότε για ποιο πράγμα ακριβώς Μιλούν οι Μύστες, οι Σοφοί, για ποιο πράγμα μιλούσε ο Πλάτωνας στην Ακαδημία;

Όλοι οι Σοφοί Μιλούν για τον ΔΡΟΜΟ, για την ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ, που σημαίνει ότι δεν μιλούν για την ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, αλλά για το πώς εμείς (τα περιορισμένα όντα) μπορούμε να Ανυψωθούμε ως αυτή την Υπέρτατη Εμπειρία της Ύπαρξης, (σαν δική μας επίτευξη).

Ο Πλάτωνας Είχε Εμπειρία ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ κι όταν μιλούσε, κι ό,τι κι αν έλεγε, ήταν από «Εμπειρία». Το θέμα είναι καθαρά πρακτικό, κι έτσι αντιμετωπιζόταν, κι όχι σαν μια θεωρητική διδασκαλία (όπως το αντιλαμβάνονται και το αντιμετωπίζουν οι «διανοούμενοι»). Δεν υπάρχει τίποτα «θεωρητικό» στον Πλάτωνα. Ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ήθελε απλά να Υποδείξει τον Δρόμο, κι όχι να «θεωρητικολογήσει» περί ανέμων και υδάτων.

Σαν Κάποιος που ΕΙΧΕ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, που ΓΝΩΡΙΖΕ, ο Πλάτωνας, Μιλούσε σαν ΑΥΘΕΝΤΙΑ, γιατί έτσι «έβγαινε». Γνώριζε για ΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ Μιλούσε. Τόσο Απλό. Δεν ήταν «ημιμαθής» που παρίστανε ή επιβαλλόταν με την βία σαν «Αυθεντία». Ο Πλάτωνας ΗΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΣ.

Η «Αυθεντία» του που Πήγαζε από την «Εμπειρία» του και στηριζόταν στην Γνώση του μπορούσε να εκφρασθεί εξωτερικά με διάφορους γλωσσικούς τρόπους έκφρασης.  Και ο Πλάτωνας τους Χρησιμοποίησε όλους αυτούς τους τρόπους. Μιλούσε με Άμεσο Συνεχή Λόγο Διατυπώνοντας την Αλήθεια Αυτού που Συμβαίνει, και των πραγμάτων, εξουδετερώνοντας (με την Πλήρη Γνώση του και την Ολοκληρωμένη Έκφρασή Του) κάθε «αντίλογο» ή επιχείρημα.

Άλλοτε πάλι, εκκινώντας από την Πλήρη Αντίληψη της Κατάστασης, μιλούσε διατυπώνοντας αντίλογο κι αντίθετα επιχειρήματα, κατευθύνοντας την «συζήτηση» προς την ολοκλήρωσή της, εφόσον μπορούσε να ολοκληρωθεί.

Θέλουμε να πούμε πως ακόμα και στους Διαλόγους του ο Πλάτωνας (είτε ζωντανούς, είτε γραφτούς) Μιλούσε σαν Διδάσκαλος κι όχι σαν κάποιος που «ψαχνότανε» ή που δεν γνώριζε που θα κατέληγε η διαλεκτική αντιπαράθεση, η «συζήτηση».

Επειδή η «Μυσταγωγία», η «Καθοδήγηση στον Δρόμο», είναι κάτι καθαρά πρακτικό, που έχει σχέση με αυτό που ζούμε, που αντιλαμβανόμαστε (ή πρέπει να αντιλαμβανόμαστε), ο Πλάτωνας προτιμούσε πάντα (κι αυτό το γνωρίζουμε κι από διηγήσεις του κι από μαρτυρίες) τον Ζωντανό Λόγο, είτε τον Άμεσο Αυθεντικό Λόγο της Εμπειρίας, είτε τον  ζωντανό διάλογο της διευκρίνισης της πραγματικότητας. Ο Γραπτός Λόγος χρησιμοποιήθηκε είτε για την Σύνταξη Υπομνημάτων της Ζωντανής Διδασκαλίας, είτε για την συγγραφή Φιλοσοφικών Διαλόγων, όπου ο Πλάτωνας συνομιλεί ουσιαστικά με τον Πλάτωνα, ή με διαφορετική αντίληψη που ντύνεται την μορφή των προσώπων των «Διαλόγων».

*

Τελικά όμως πως και γιατί δημιουργήθηκε η Ακαδημία; Τι ήταν η Ακαδημία; Και τι «Διδασκόταν» εκεί; Σιγά-σιγά θα απαντήσουμε σε όλα τα ερωτήματα και θα φτάσουμε στην ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ…

Αν και μιλήσαμε πολλές φορές για το Πνευματικό Περιβάλλον του Πλάτωνα, την Πνευματική Κληρονομιά του και τις Πνευματικές Επιρροές, δεν μιλήσαμε για την ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ, που ήταν ο Αληθινός Μυητής του Πλάτωνα στην ΑΛΗΘΕΙΑ.

Άσχετα από αυτά που γνωρίζουμε ή νομίζουμε ότι «γνωρίζουμε» κι αυτά που διδάσκουν στα σχολεία ή μας λένε 25 αιώνες τώρα, ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ; ΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ; ΤΙ ΜΕΤΕΔΩΣΕ ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ; Και γιατί Επηρέασε τόσο πολύ τον Πλάτωνα;

Είπαμε πως η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΥΗΣΗ είναι κάτι Πρακτικό, μια Εσωτερική Έλλαμψη, μια Κατανόηση Μέσα μας. Δεν είναι κάτι θεωρητικό που μπορείς να ακούσεις ή να διαβάσεις σε βιβλία. Αυτό λοιπόν που «έδωσε» ο Σωκράτης στον Πλάτωνα, δεν ήταν κάτι θεωρητικό αλλά ένας ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΟΡΑΣΗΣ. Απελευθέρωσε την «Συνείδηση» (την «Αντίληψη») του Πλάτωνα, από την σκέψη, την διαλεκτική διερεύνηση των εννοιών, και την Ανύψωσε στην ΑΜΕΣΗ ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, της Ενότητας της Ύπαρξης, της Αντίληψης της Ενότητας πίσω από την Πολλαπλότητα. Ακόμα Πιο Ψηλά από τον Νοητικό Κόσμο των Ιδεών ο Πλάτωνας Βίωσε Εσωτερικά το ΕΙΝΑΙ, κι Ανυψώθηκε Ως το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΓΑΘΟ, το ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ, την ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ  ΥΠΑΡΞΗΣ, το ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΟΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ των Αρχαίων Ύμνων.

Ο Σωκράτης Υπήρξε μια από τις Μεγαλύτερες Μορφές της Ανθρωπότητας, Αξιοσέβαστος για πολλούς λόγους. Ήταν ένας Φωτισμένος Άνθρωπος, ένας Αληθινός Άνθρωπος. Ήταν ένας ΣΟΦΟΣ. Δεν έχει σημασία τι «γνωρίζουν» ή τι λένε οι άνθρωποι. Ο Πλάτωνας Αποκαλύπτει έναν ΣΟΦΟ ΣΩΚΡΑΤΗ, κι ο Πλάτωνας Γνώριζε τι έλεγε. Γιατί το Γνώριζε; Επειδή ο Σωκράτης τον Οδήγησε στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας, που Απλώνεται πολύ Πέρα από τις Αισθήσεις. Μόνο τότε ο Πλάτωνας μπόρεσε να Κατανοήσει το Αληθινό Περιεχόμενο της Παράδοσης, της Ορφικής Διδασκαλίας, της Πυθαγόρειας Ζωής, του Λόγου των Σοφών. Το πνευματικό ταξίδι του Πλάτωνα είχε ήδη τελειώσει όταν άρχισε μετά τον θάνατο του Σωκράτη να Ερευνά την Παράδοση. Γνώριζε Ήδη τι θα Εύρισκε.

Ο Πλάτωνας είχε «παραλάβει» από τον Σωκράτη την Φλόγα της Ζωής, το Αρχαίο Πυρ που «καίει» Μέσα στην Καρδιά όλων των όντων. Κι ήθελε αυτή την Φλόγα Ζωής να την Μεταδώσει και στους άλλους ανθρώπους. Νόμισε ο «αφελής» (όπως ο ίδιος ομολογεί) ότι θα μπορούσε να «φτιάξει» (μαζί με άλλους ομοϊδεάτες) μια ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Ταξίδεψε τρεις φορές στην Σικελία, εκεί όπου ο Πυθαγόρας είχε επιχειρήσει (κι είχε επιτύχει για ένα διάστημα) να στηρίξει μια ανθρώπινη κοινωνία. Τελικά ο Πλάτωνας απογοητεύτηκε. Κατανόησε ότι  την Αλήθεια δεν μπορείς να την ζήσεις με τους πολλούς.

Αυτός είναι ο λόγος που ίδρυσε την Ακαδημία, κοντά στο πανέμορφο άλσος του Ακάδημου. Μην «μετράτε» την σημερινή κατάντια της Πόλης των Αθηνών και της «περιοχής». Τότε ήταν όμορφα εκεί, ειρηνικά. Μπορούσε να Ανθίσει η Σοφία. Σήμερα δεν «φυτρώνει» τίποτα, πουθενά, στην ελληνική γη. Εκεί λοιπόν, στην Όμορφη Ακαδημία, ο Πλάτωνας μπορούσε να μεταδώσει την «Πνοή της Ζωής», στους λίγους που θα ήταν άξιοι.

Στο Πρότυπο των Ορφικών Θιάσων, των Πυθαγόρειων Συλλόγων και όλων των Μεγάλων Φιλοσοφικών Σχολών, ο Πλάτωνας δημιούργησε ένα Μυητικό Κέντρο. Μιλούσε για την Άμεση Όραση της Πραγματικότητας, για την Ουράνια Προέλευση του Ανθρώπου, που ενσωματωνόταν προσωρινά στο σώμα, και για τον Αιώνιο Προορισμό του Ανθρώπου, για την Συνειδητοποίηση της Αιώνιας Φύσης του.

Το ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, η ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ, είναι ένα Πρακτικό Μάθημα, κάτι που πρέπει να Βιώσουμε Όλοι μας, Μέσα μας. Έτσι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΡΓΟ στην Ακαδημία ήταν η Μυσταγωγία, η ΜΥΗΣΗ, η Ανύψωση στους Αόρατους Κόσμους, μέχρι τον ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ. Έχουν λάθος όλοι όσοι νομίζουν ότι ο Πλάτωνας εξέθετε μια απλή αντίληψη για την νοημοσύνη του ανθρώπου, την λογικότητά του, και όμορφες θεωρίες για άλλους κόσμους. Μάλιστα όχι μόνο είναι εσκεμμένη αυτή η λάθος ερμηνεία (η «παρερμηνεία») του Πλάτωνα, αλλά είναι και κακοήθης. Δεν δικαιώνεις την δική σου αντίληψη για την ύπαρξη «συκοφαντώντας» τους άλλους. Αν η «αντίληψή» σου είναι στέρεη κι έχει «επιχειρήματα» στέκει από μόνη της.

Άλλωστε, το Μυητικό Έργο του Πλάτωνα και της Ακαδημίας, πέρα από τις εξωτερικές πληροφορίες που διέρρεαν ή γίνονταν γνωστές, κράτησε πάνω από μια χιλιετία. Επηρέασε τα Μεγαλύτερα Πνεύματα της Ελληνικής Αρχαιότητας, έφτασε μέχρι τους Νεοπλατωνικούς,  κι αποκρυσταλλώθηκε στην Ερμητική Σοφία που Αποτελεί την Καρδιά του Δυτικού Εσωτερισμού κι όλης της μυστικιστικής και αποκρυφιστικής παράδοσης στον Δυτικό Κόσμο.

Πηγή: CIRCLE OF LIGHT




2. Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΛΑΤΩΝΑΣ

Σύμφωνα με την Ορφική Παράδοση (που βέβαια, είναι σχεδόν άγνωστη στους νεοέλληνες), ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Είναι Χωρίς Ιδιότητες, πέρα από κάθε αντίληψη «Ουσίας» ή «Συγκεκριμένης Δραστηριότητας», Είναι το ΑΡΧΙΚΟ ΧΑΟΣ της Θρησκευτικής Υμνωδίας, που Γέννησε τα Πάντα και Στηρίζει τα Πάντα. Η «έννοια» του «χάους» σαν ανοργάνωτης κατάστασης στον χώρο τη πολλαπλότητας είναι μια ευτελής έννοια που δεν έχει καμία σχέση με το ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΟ ΧΑΟΣ, που Είναι ο Ιερός Χώρος της Ύπαρξης.

Αυτό το ΑΓΝΩΣΤΟ ΧΑΟΣ Εμφανίζεται (Εξωτερικά) στην Αντίληψη σαν ΕΙΝΑΙ, σαν  ΕΝΟΤΗΤΑ (ΕΙΝΑΙ) και πολλαπλότητα («είναι τι»,  το «είναι» σαν αποδοτικό κάποιας ιδιότητας), σαν Ψυχή, σαν «Πνευματικό Στοιχείο» μέσα στο σώμα. Το ΤΙ Συμβαίνει Πραγματικά, και το Πώς Συμβαίνει Πραγματικά, το Βιώνουν το Κατανοούν και το Γνωρίζουν μόνο οι «ΣΟΦΟΙ».

Στην «Γλώσσα των ΣΟΦΩΝ» οι όροι, ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΟ ΧΑΟΣ, Πρωτογενές Είναι, «Είναι Ουσία» (Νους), Ψυχή, υλική ψυχή, σώμα, είναι «Βιωματικοί Όροι» (δηλαδή κάτι που βιώνουμε και μετά «ονομάζουμε»), δεν είναι  απλές έννοιες της νόησης (κάτι που συλλαμβάνουμε με την σκέψη).

Ο όρος «ΨΥΧΗ», μέσα στην Ορφική Παράδοση και την Ορφική Ελληνική Φιλοσοφία, μπορεί να αναφέρεται σε διάφορες (και διαφορετικές) βιωματικές καταστάσεις. Μπορεί να σημαίνει το «Σύνολο του Πνευματικού Στοιχείου», την «Ατομική Ψυχική Ύπαρξη» που είναι Νοητικής Ουσίας, Νους, την Ψυχή σαν Δυναμισμό, την υλική ψυχή (δηλαδή  την ψυχοσωματική «ψυχή»,  τον τρόπο αλληλεπίδρασης «Πνευματικού Στοιχείου» και σώματος). Έτσι, πολλοί που δεν έχουν μελετήσει βαθιά την Ελληνική Φιλοσοφία, μπερδεύονται με την πολυσημία του όρου. Το πραγματικό νόημα όμως του όρου φανερώνεται από την θέση του στον λόγο (στην πρόταση), τα συμφραζόμενα και την «λογικότητα» του όλου μηνύματος (που μεταφέρει η πρόταση).

Έτσι, γεννιέται το βασικό, απλό, αλλά και αναγκαίο, ερώτημα! «Τι είναι Τελικά ΨΥΧΗ»; Η ΨΥΧΗ Είναι Η ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΗ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ, Το ΕΙΝΑΙ (η Κοσμική Ουσία), η Ατομική Ψυχική Ύπαρξη (ο Νους), η Ψυχή, η υλική ψυχή. Η ΨΥΧΗ Είναι Όλα Αυτά Μαζί, και κάθε τι ιδιαίτερα. Είναι μια Δυναμική Υπαρξιακή Κατάσταση, που Αναγνωρίζει και Κατανοεί την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ της ανάλογα με το Βάθος της Εμπειρίας της, της Ωριμότητάς της. Η ΨΥΧΗ είναι, με άλλα λόγια, Κάτι που Επεκτείνεται (σαν Βίωμα και Κατανόηση) στο ΑΠΕΙΡΟ, ή  «περιορίζεται» μέσα σε ιδιαίτερες ατομικές καταστάσεις.

Όλοι Είμαστε ΑΥΤΗ Η ΜΙΑ ΨΥΧΗ (στον Βαθμό που το Αναγνωρίζουμε) που μπορεί να Βιώνει το ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, την «Ενότητα του Είναι», την «ατομική ύπαρξη» την «προσωπική ζωή», τις συγκεκριμένες υλικές εμπειρίες. Το ΤΙ Αντιλαμβανόμαστε και ΠΩΣ Βιώνουμε την Ύπαρξη φανερώνει από μόνο του την Ωριμότητα της Ψυχής.

*

Αυτό, λοιπόν, που είναι πραγματικά ο Άνθρωπος, μια ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΨΥΧΗ, μέσα στο σώμα (σε σχέση με το σώμα, που χρησιμοποιεί σαν φορέα εκδήλωσης) διδάχτηκε από τον Ορφέα, υιοθετήθηκε από τον Πυθαγόρα και πέρασε μετά στην Ελληνική Φιλοσοφία, μέχρι τον Πλάτωνα και πέρα από τον Πλάτωνα.

Ο Πλάτωνας, είχε «ανατραφεί» μέσα στην Ορφική Παράδοση. Να μην ξεχνάμε ότι ο Ορφισμός είχε ήδη καθιερωθεί σαν «θρησκεία» στην Αθήνα από την Πεισίστρατο κι αποτελούσε τον μεταφυσικό εμπνευστή της Αληθινής Δημοκρατίας, κι αυτό το δείχνει όχι μόνο η ιστορία, αλλά και οι θρησκευτικές γιορτές προς τιμήν του Διονύσου, αλλά και οι λαϊκές παραδόσεις. Ο Πλάτωνας είχε βαθιές σχέσεις όχι μόνο με «Ορφικούς» αλλά και με τους «Πυθαγόρειους» (κι είχε ταξιδέψει τρεις φορές στην Κάτω Ιταλία), ήταν Μύστης της Δελφικής Λατρείας και είχε Μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Ο Πλάτωνας  Βίωνε την Ύπαρξή του σαν ΨΥΧΗ μέσα στο σώμα, Βίωνε την ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΥΣΙΑ του σε Διάφορα Εσωτερικά Βάθη, και Όλες οι Υπαρξιακές Καταστάσεις που Βίωνε είχαν Βιωματικό (δηλαδή Οντολογικό) χαρακτήρα. Μιλούσε για πράγματα που ζούσε, κι όχι για έννοιες που συλλαμβάνει κάποιος με την σκέψη.

Έτσι για τον Πλάτωνα, το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΓΑΘΟ, το ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ, το ΕΙΝΑΙ, η Ατομική Νόηση, η Προσωπική Ζωή, οι υλικές εμπειρίες, είναι «Καταστάσεις της ΨΥΧΗΣ», κι όχι νοητικές έννοιες (που είναι τελείως διαφορετικό πράγμα).

Ο Πλάτωνας λοιπόν ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ. Πέρασε από την γη από το 428 μέχρι το 347. Βίωσε κάποιες «Ψυχικές Καταστάσεις» και για αυτές μίλησε (κυρίως μίλησε στην ζωντανή διδασκαλία του) και δευτερευόντως έγραψε στα βιβλία του.

Ποιος Είναι λοιπόν ο Πλάτωνας; Αν Αναρωτηθούμε για την «Αληθινή Ύπαρξη Πλάτωνας», τότε πρέπει να τον Αναζητήσουμε σαν ΖΩΝΤΑΝΗ ΨΥΧΗ, που ήρθε στην γη, βίωσε «κάποια πράγματα» για τα οποία μίλησε. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ο   ΠΛΑΤΩΝΑΣ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ; Ασφαλώς σαν ΖΩΣΑ ΨΥΧΗ Υπάρχει «Κάπου». Κι ίσως υπάρχουν κάποιοι που να μπορούν (τώρα) να επικοινωνούν μαζί του και να κατανοούν όσα Βίωσε-Βιώνει, και Δίδαξε (όταν ήταν στη γη) ο Πλάτωνας για την ΖΩΗ.

Αλλά κι αν αναζητήσουμε «ιστορικά» τον Πλάτωνα, οφείλουμε να τον Αντιμετωπίσουμε σαν Ζωντανή Ψυχή που Βίωνε αυτά που βίωνε και τα «κατέγραφε» σαν βιωματικές καταστάσεις. Ο Πλάτωνας υπήρξε ένας Βιωματικός Άνθρωπος, ένας Βιωματικός Φιλόσοφος, και Μιλά για Υπαρκτές Καταστάσεις της Ψυχής. Είναι Απόλυτα Ρεαλιστής, με την έννοια ότι Βίωνε και Περιέγραφε την Πραγματικότητα, κι όχι ένας διανοούμενος που ασχολείται με την σκέψη, με έννοιες της σκέψης, με θεωρητικές κατασκευές της σκέψης, με φανταστικά πράγματα.

Η Αληθινή Φιλοσοφία για τον Πλάτωνα Ασχολείται με Υπαρκτά Πράγματα, κι όχι με νοητικές συλλήψεις. Κι έχει ένα Πρακτικό Καθαρό Σκοπό, να Διαφωτίσει την Ψυχή για την Αληθινή Ουσία της, να Απελευθερώσει την Ψυχή από την άγνοια και τα δεσμά του σώματος (αφού ο προσανατολισμός προς τα έξω, η απορρόφηση στα εξωτερικά φαινόμενα συνιστά «τυφλότητα»).

Έτσι ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ Είναι ένας Απόλυτα Υπαρκτός Υπερχώρος, Χωρίς Ιδιότητες, κι όχι μια νοητική σύλληψη. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ  (Όπου Γίνεται πραγματικά η Μετάβαση από την ΕΝΟΤΗΤΑ στην Πολλαπλότητα, είναι απόλυτα πραγματικός). Ο Κόσμος του Νου (ο Νοητικός Κόσμος, ο Κόσμος των Ιδεών) είναι ένας Αντικειμενικός Κόσμος (και δεν έχει σχέση με την ανθρώπινη νοητική λειτουργία κι όσα συλλαμβάνει η ανθρώπινη σκέψη, που είναι όλα δευτερεύοντα). Με τον ίδιο τρόπο είναι αληθινός ο κόσμος της Ψυχής σαν Υπερφύσης που «μεσολαβεί» ανάμεσα στον Νοητικό Κόσμο και τον κόσμο των εξωτερικών φαινομένων.

Όλα Αυτά ο Πλάτωνας τα Βιώνει σαν Υπαρξιακές Πραγματικότητες και έτσι μας τα μεταφέρει για να μας Καθοδηγήσει στην Ανύψωση Ως το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΓΑΘΟ, σε ένα Βίωμα της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ Μέσα μας. Όλα αυτά δεν είναι απλά μια όμορφη νοητική θεωρία που εξηγεί τον κόσμο, μια νοητική εικόνα του κόσμου. Αυτό είναι μια όμορφη φαντασία κατάλληλη για όσους ονειρεύονται ή για τα παιδιά που δοκιμάζουν την φαντασία τους αλλά δεν είναι ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

*

Τελικά, ο μόνος ορθός τρόπος για να προσεγγίζουμε την Πραγματικότητα, κάθε πραγματικότητα, τα «πράγματα», είναι να Ακολουθήσουμε τον Ζωντανό Δρόμο κι όχι τον δρόμο της σκέψης. Με άλλα λόγια να Προσεγγίσουμε Αυτό που Υπάρχει, τα Υπαρκτά Πράγματα, κι όχι τις κατασκευασμένες εικόνες της σκέψης (που όσες «πληροφορίες» κι αν «κουβαλούν», λειτουργούν πάντα στον χώρο της κατασκευασμένης, από την σκέψη, πραγματικότητας, και δεν μας οδηγούν πέρα από την σκέψη στην Ζωντανή Πραγματικότητα).

Ο Πλάτωνας, όπως το «Έδειξε» με την Ζωή του, όπως το κατέγραψε (στην Αυτοβιογραφική «7η επιστολή» και στους άλλους Διαλόγους του), κι όπως «Δίδαξε» , κι όπως «Διέσωσε» η Παράδοση, κι οι αρχαίοι συγγραφείς, είχε Βιώσει την Υπέρτατη Πραγματικότητα (κυριολεκτικά, και δεν είχε, απλώς, συλλάβει με την σκέψη ότι υπάρχει «μια υπέρτατη πραγματικότητα», που είναι κάτι ψεύτικο). Είχε «Ανυψωθεί ενόσω ζούσε στην Υπέρτατη Πραγματικότητα, Βίωνε το Αγαθό.

Ποιος είναι λοιπόν ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΛΑΤΩΝΑΣ; Που είναι τώρα ο Πραγματικός Άνθρωπος; Η Ζωντανή Ψυχή; Προφανώς, υπερβαίνοντας την απλή «προσωπικότητα», το «εγώ» ο Πλάτωνας, Ανυψώθηκε σε Μια Υπερπροσωπική Πραγματικότητα, στην «Σφαίρα της Ενότητας του Είναι» (και στην Υπέρτατη Πραγματικότητα). Αν θέλουμε λοιπόν να επικοινωνήσουμε με τον Αληθινό Πλάτωνα πρέπει να επικοινωνήσουμε με Αυτή την Ζωντανή Υπερπροσωπική Πραγματικότητα, μέσα από τους «αντιληπτικούς-φιλοσοφικούς, όρους» του Ορφισμού-Πυθαγορισμού-Πλατωνισμού. Μόνο έτσι μπορούμε να έρθουμε σε «Επαφή» με το «Ζωντανό Πνεύμα» του Πλάτωνα, να Κατανοήσουμε για Ποιες Πραγματικότητες (Σφαίρες της Πραγματικότητας) μιλούσε, και να Καθοδηγηθούμε από Αυτόν, και Ακολουθώντας τον Δρόμο του να Βιώσουμε κι εμείς όλα αυτά σαν πραγματικότητες (κι όχι να τα αντιμετωπίζουμε σαν διανοητικές συλλήψεις).
Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό άμεσα, μπορούμε να το κάνουμε έμμεσα, μέσα από τα ιστορικά κείμενα «διαβάζοντάς» τα όμως σωστά, «κατανοώντας» ότι μιλούν για πραγματικότητες (Σφαίρες της Πραγματικότητας) που πρέπει να «Βιώσουμε», ακολουθώντας τον Φιλοσοφικό Δρόμο του Πλάτωνα.

Αλλά, ασφαλώς, οι άνθρωποι που δεν Ζουν την Ζωή, αλλά «σκέπτονται» την ζωή, και φτιάχνουν εικόνες για την πραγματικότητα, κι αντιμετωπίζουν τα «πράγματα» σαν συλλήψεις της σκέψης, είναι δύσκολο να Προσεγγίσουν τον Ζωντανό Πλάτωνα. Αναγκαστικά θα τον συλλάβουν με την σκέψη, μια «διανοητική εικόνα», και θα θεωρήσουν, «τελείως αυθαίρετα», ότι ο Πλάτωνας ανήκει και λειτουργεί στο επίπεδο της σκέψης, ότι ήταν απλώς ένας «διανοητής» που συνελάμβανε διανοητικές εικόνες για την πραγματικότητα, και τίποτα περισσότερο, δηλαδή «πράγματα» που μπορεί και να μην «υπάρχουν» στην πραγματικότητα. Αυτή είναι μια διαστρεβλωμένη, από την σκέψη αυτών των ανθρώπων, εικόνα του Πλάτωνα, που ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αυτοί όμως οι άνθρωποι, νομίζουν ότι κατανοούν τον Πλάτωνα, έχουν «γνώμη» για τον Πλάτωνα, κι ασφαλώς, αυτοί οι ίδιοι, έχουν πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για την πραγματικότητα (πιστεύουν δηλαδή ότι η δική τους σκέψη συλλαμβάνει ορθότερα και πιο ολοκληρωμένα την πραγματικότητα). Ασφαλώς κοιμούνται τον «ύπνο της σκέψης». Κι αυτό που συλλαμβάνουν σαν «Πλάτωνα» είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα, ένα διανοητικό απολίθωμα. Δυστυχώς έτσι κατανοούν τον Πλάτωνα, οι περισσότεροι «σχολιαστές» του, δυόμιση χιλιάδες χρόνια τώρα. Το γελοίο είναι ότι αυτή η αντίληψη κυριαρχεί στους Ακαδημαϊκούς Κύκλους, ότι «διδάσκεται» στα Πανεπιστήμια σαν η «αλήθεια» για τον Πλάτωνα. Τι να πούμε; Έτσι κι αλλιώς η «πανεπιστημιακή γνώση» δεν είναι Γνώση.

Από την άλλη μεριά υπάρχουν κι οι ιστορικοί ερευνητές που προσπαθούν μέσα από ιστορικά τεκμήρια (τους αρχαίους συγγραφείς, τον Διογένη τον Λαέρτιο, που έγραψε για τον Πλάτωνα, κι άλλες ιστορικές μαρτυρίες) να «ανασυνθέσουν» το «ιστορικό πρόσωπο», την ζωή και το έργο του Μεγάλου Φιλοσόφου. Όμως όλη αυτή η έρευνα είναι τελείως εξωτερική, δεν μας οδηγεί στον Αληθινό Πλάτωνα, στον Ζωντανό Πλάτωνα, στον Μεγάλο Μύστη και Μυσταγωγό… Πρόκειται απλά (όλη αυτή η ιστορική έρευνα) για μια αφελή διανοητική κατασκευή, για ένα «ιστορικό απολίθωμα» που δεν έχει καμία σχέση με τον Πλάτωνα, τον Δικό μας Πλάτωνα.

Πηγή: CIRCLE OF LIGHT




1. ΠΛΑΤΩΝΑΣ. ΠΡΟΛΟΓΟΣ.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η Αντίληψη «Παρουσίας», «Ύπαρξης», είναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ, κι Αποτελεί τον Πρωταρχικό Βασικό Πυρήνα «Επίγνωσης της Ύπαρξης», από τον Οποίο Προέρχονται και στον Οποίο Στηρίζονται «όλα», (κάθε αντίληψη και κάθε περαιτέρω βίωμα ύπαρξης). Δεν γνωρίζουμε «πως» και «γιατί» «Υπάρχει» η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αγνοούμε παντελώς το ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ της. Κι ίσως αυτό ακριβώς είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ που «αναζητά ο άνθρωπος χιλιάδες χρόνια, με όλες τις δυνάμεις του.

- Εμπειρικά, Βιωματικά Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Εκδηλώνεται μέσα από πολλές «Στάσεις Αντίληψης», Επίπεδα Κατανόησης, Βάθη Επίγνωσης. Η Συνείδηση μπορεί να Αντιλαμβάνεται Αυθόρμητα Άμεσα Αυτό που Συμβαίνει Πραγματικά, με μια άμεση βιωματική επαφή που μένει ακριβώς στο επίπεδο της πρωταρχικής αγνής αντίληψης κι ολοκληρωμένης και βέβαιης γνώσης, χωρίς περαιτέρω επεξεργασία.

- Μπορεί να αντιλαμβάνεται διανοητικά, μέσω της εννόησης (της βαθιάς κατανόησης μέσω εννοιών) και σε διαφορετικά βάθη, αναζητώντας δηλαδή το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων (που μπορεί να οδηγήσει κάποιον ακόμα και στην υπέρβαση της διανοητικής διαδικασίας), ή μένοντας στην απλή διανοητική ερμηνεία των πραγμάτων, μέσω ενός συστήματος αντιλήψεων, εννοιών, αξιών, κλπ.

- Μπορεί ακόμα να αντιλαμβάνεται (να «συναισθάνεται»), μέσω ενός συστήματος διανοητικών εννοιών κι αξιών και με συναισθηματικό δυναμισμό (φόρτιση) τα πράγματα.

- Μπορεί τέλος να αντιλαμβάνεται (να «αισθάνεται») μέσω της εξωτερικής επαφής, μέσω των αισθήσεων, τα πράγματα.

Με άλλα λόγια, προσπαθώντας να το πούμε πιο απλά, η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι όχι μια Στατική Λειτουργία Αντίληψης, αλλά ένα Δυναμικό Φαινόμενο Εξελισσόμενης Αντίληψης (και Κατανόησης, κι Επίγνωσης) που μπορεί να υιοθετήσει πολλές και διαφορετικές προοπτικές όρασης των πραγμάτων, αντίληψης και κατανόησης των πραγμάτων.

Έτσι, είναι ορθό να αναρωτηθούμε και για τον ίδιο τον εαυτό μας αλλά και για τον οποιονδήποτε διαβάζουμε ή ακούμε, ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ, από Ποιο «Σημείο» «Αντιλαμβάνεται» και «Μιλά» η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αντιλαμβανόμαστε Πραγματικά Αυτό που Συμβαίνει, που «Υπάρχει» απέναντί μας; Αντιλαμβανόμαστε διανοητικά; Και σε ποιο βάθος; Αντιλαμβανόμαστε (με μια υποτυπώδη διανόηση) εξωτερικά, τα υλικά (πραγματικά όπως νομίζουμε) πράγματα;

Τελικά! Τι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΚΟ;
Ποιος θα Απαντήσει;
Από ποιο «Σημείο»;

- Για Μια ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που Βυθίζεται στα ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ (που Αντιλαμβάνεται ότι Είναι ΥΠΕΡΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ κι όχι ένα «εγώ») ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ κι όχι τα εξωτερικά φαινόμενα.

- Για μια συνείδηση διαποτισμένη και εγκλωβισμένη στην διανόηση «πραγματικό είναι ό,τι σκέπτεται».

- Για μια συνείδηση προσανατολισμένη προς τα έξω κι απορροφημένη στα εξωτερικά πράγματα «πραγματικά είναι μόνο  όσα μπορεί να πιάσει με τα χέρια».

*

Η Ελληνική Θεώρηση (Όραση, Πραγματική Όραση) των Πραγμάτων, που Ξεκινά ουσιαστικά πριν 29 αιώνες (βεβαίως πάνω σε πανάρχαιες ρίζες) με τον Ορφισμό, διαποτίζει (μέσω του Ορφισμού) όλο τον «Ελληνικό Στοχασμό» και την Φιλοσοφία, και την ελληνική σκέψη (των απλών ανθρώπων), για να περάσει μετά στον Απόκρυφο Ερμητισμό, και να επηρεάσει, φανερά ή έμμεσα, όλη την Δυτική Σκέψη, είναι ένα σπουδαίο ανθρωπολογικό (κι όχι μόνο ιστορικό, θρησκευτικό, φιλοσοφικό, ή κοινωνικό) φαινόμενο.

Όμως Ποιος μπορεί και με ποιο δικαίωμα και από ποια «Θέση» να μιλήσει για αυτό το φαινόμενο; Μπορούμε να Προσεγγίσουμε Βαθιά Πραγματικά το «φαινόμενο»; Ή θα το αντιμετωπίσουμε διανοητικά κι επιπόλαια, όπως κάνουν αιώνες τώρα (σε ολόκληρο τον πλανήτη);

Ο Ορφισμός είναι, για ιδεολογικούς, ιστορικούς, λόγους κυριολεκτικά «θαμμένος». Αυτό δεν είναι περίεργο. Όλοι αυτοί που είναι αναθρεμμένοι μέσα στην χριστιανική ιδεολογία θεωρούν τον Ορφισμό θέμα «ταμπού». Γιατί; Επειδή ο «Χριστιανισμός των Πατέρων» ανατράφηκε μέσα στο Ορφικό Φιλοσοφικό Ελληνικό Πνεύμα, κι έτσι θα αποκαλύπτονταν πολλές ιστορικές ανακρίβειες κι απάτες.

Μετά υπάρχει απόλυτη ένοχη σιωπή για το γεγονός ότι Όλη η Ελληνική Φιλοσοφία Πηγάζει, Στηρίζεται και Σχετίζεται Άμεσα με την Ορφική Αντίληψη και Ζωή. Όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, από τον Πυθαγόρα, τον Παρμενίδη, τον Ηράκλειτο και τον Πλάτωνα και τους Άλλους Μεγάλους, μέχρι τους Στωικούς και τους Νεοπλατωνιστές με αποκορύφωμα (ιστορικό) τους Ερμητικούς, είναι όλοι, μα όλοι «Ορφικοί».

Κι ο Πλάτωνας! Από τους πιο Μεγάλους και Ξακουστούς (σε ολόκληρο τον πλανήτη) Σοφούς μέχρι σήμερα, είναι ο Φιλοσοφικός Ερμηνευτής του Ορφισμού. Αλήθεια! Τι γνωρίζουμε για τον Πλάτωνα; Ποιοι και Πως τον προσέγγισαν; Και από ποια «Θέση»; Ποιος είναι ο Αληθινός Πλάτωνας; Ο Αιώνιος Πλάτωνας; Όχι απλά ο Ορφικός Πλάτωνας, ο Μεγάλος Μύστης της Δελφικής Λατρείας και των Ελευσινίων Μυστηρίων, ο Απόλυτος Δάσκαλος των Αιώνων, το Αιώνιο Πνεύμα της Ακαδημίας, αλλά κυρίως ο «Μυσταγωγός», που μπορεί να μας Οδηγήσει στο Μυστήριο του Θεού, του Υπέρτατου Αγαθού;

Θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε για τον ΠΛΑΤΩΝΑ, με ένα τρόπο τελείως διαφορετικό από όσα έχουν ακούσει μέχρι τώρα οι άνθρωποι. Έτσι θα Αποκαταστήσουμε όχι μόνο την Αλήθεια αλλά και την Ιστορική Πραγματικότητα, στις πραγματικές διαστάσεις της. Το Οφείλουμε!

*

Θέλουμε να μιλήσουμε λοιπόν για τον Πλάτωνα.
Για τον Αληθινό Πλάτωνα, τον «Μυσταγωγό».
Για τον Αιώνιο Πλάτωνα (Αιώνιο επειδή Αποκαλύπτει και μας «Οδηγεί» στην Αιωνιότητα).
Για το Μυστήριο του Θεού, το «ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ», που Προσεγγίζεται Βιωματικά σαν το «Χωρίς Ιδιότητες».
Για το «Είναι» σαν Υπόβαθρο του Φαινομενικού Γίγνεσθαι (για το «Είναι» και το «Γίγνεσθαι»).
Για την Φύση της Ψυχής.
Για την Μυστηριώδη Υπερφύση.
Για την Σχέση Ψυχής και σώματος.
Για την Αληθινή Φιλοσοφία, την Φιλοσοφική Πειθαρχία και την «Λύσιν» (Απελευθέρωση) της Ψυχής.
Για την Υπέρτατη Πραγμάτωση, που είναι ακριβώς Βάθεμα Κατανόησης, Πλάτεμα Επίγνωσης, κι Απελευθέρωση της Αντίληψης, Βίωση του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ.
Για όλα αυτά, και για άλλα…

Θέλουμε να μιλήσουμε με τρόπο διαφορετικό και θα Αποκαλύψουμε έναν ΠΛΑΤΩΝΑ που δεν γνωρίζατε μέχρι σήμερα. Θα χρειαστούν λοιπόν, επειδή το θέμα είναι σημαντικό, να δημοσιευθούν πολλά άρθρα… Όσοι ενδιαφέρονται κι έχουν υπομονή ας ακολουθήσουν σε αυτό το ταξίδι διερεύνησης της Αλήθειας, στην Αλήθεια. Ίσως, κάτι να ωφεληθούν…

Πηγή: CIRCLE OF LIGHT



ΦΑΝΑ ΦΙ ΛΑΧ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 7 ΑΠΟ 7)

Φανά Φι Λαχ

Το Σουφικό Έργο (Αμάλ) έχει σαν σκοπό το Φανά Φι Λαχ (Εκμηδένιση, διάλυση εν τω ΕΙΝΑΙ), δηλαδή την απάλειψη των διαφόρων χαρακτηριστικών του εγώ, των διαφόρων συνειδησιακών, νοητικών καταστάσεων. Υπάρχουν κατά την Σουφική Παράδοση πέντε συνειδησιακές καταστάσεις:

Ρουχ - Πνεύμα, Παγκόσμια Ενότητα (Παγκόσμιο και ατομικό ταυτόχρονα, που πηγάζει από το Ακλ, τον Λόγο-Εγώ, Είναι, που γεννιέται από το Σιρρ Αλλάχ, το ΕΙΝΑΙ)
Καλμπ - Νους, (το αντικαθρέφτισμα του ΕΙΝΑΙ, νοητική σύλληψη του ΕΙΝΑΙ)
Ιχφα - Διαίσθηση, ατομική θεώρηση, ατομική συνείδηση, νόηση
Χάφι - Διανόηση
Σιρρ - Συνείδηση του αντικειμένου, αντίληψη.

Το Φανά έχει πέντε Βαθμίδες. Εννοείται ότι προηγείται ο έλεγχος και το ξεπέρασμα του κατώτερου εαυτού (ναφς) και η απάρνηση του εξωτερικού κόσμου.

1) Έλεγχος της αντίληψης, απάλειψη της αντίληψης ενός εξωτερικού κόσμου, ανεξάρτητου από την Συνείδηση.
2)  Έλεγχος της διανόησης, απάλειψη της διανοητικής ενέργειας, που εξαντλείται στην νοητική σύλληψη και δεν αποκαλύπτει το Πραγματικό.
3)  Έλεγχος της διαίσθησης, απάλειψη της ατομικής συνείδησης και της μέριμνας μίας ατομικής σωτηρίας, εγκατάλειψη στην Ίδια την Πραγματικότητα, (που οδηγεί στην απάλειψη οποιασδήποτε διάκρισης ανάμεσα στο εγώ και το Παγκόσμιο).
4)  Έλεγχος του εσωτερικού νου, σε τρία στάδια, ως παγκόσμιου ΕΙΝΑΙ, ως καθαρής σύλληψης του ΕΙΝΑΙ,  ως απάλειψη οποιασδήποτε αντίληψης περί του ΕΙΝΑΙ, ώστε να αποκαλυφθεί το ΕΙΝΑΙ ΚΑΘ΄ ΕΑΥΤΟ.
5) Κατάσταση Ρουχ, μόνο η Ενότητα γίνεται αντιληπτή. Η Σταθεροποίηση στην Πέμπτη Κατάσταση ονομάζεται μπακά (Διαμονή εν τω ΕΙΝΑΙ), είναι η Απορρόφηση στην Θεότητα.
   
Στον Σουφισμό οι διάφορες συνειδησιακές, νοητικές, καταστάσεις αντιμετωπίζονται αφηρημένα, ως λειτουργίες, αλλά και ως λειτουργίες μίας μυστικής φυσιολογίας όπου ονομάζονται λατάιφ (LTF, Λατάιφ, λεπτό, αόρατο, λειτουργία, συνείδηση, κατανόηση) και εντοπίζονται στο μυστικό σώμα (τζισμ-ι-λατάιφ) του οποίου αντίγραφο είναι το υλικό σώμα και συνδέονται με κάποιες περιοχές του υλικού σώματος. Επίσης, όταν χρησιμοποιούμε το άδειασμα του νου, δηλαδή την απόρριψη όποιας πληροφορίας εισέρχεται στο νοητικό πεδίο, τότε μετά από κάποιο διάστημα όλα αυτά που εισέρχονται στο νοητικό πεδίο παύουν να έχουν σημασία, είτε υπάρχουν είτε όχι, και τελικά ο νους μένει ουσιαστικά κενός, και αυτό μας αποσπά από την νοητική δραστηριότητα και μας οδηγεί στην κατάσταση που αναφέραμε πιο πάνω, πέραν του νου. (Αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται από τους νηπτικούς πατέρες της ανατολικής χριστιανικής παράδοσης και είναι γνωστή ως «καθαρά προσευχή»). Υπάρχουν τέσσερα είδη λογισμού εδώ: ο απλός που συνδέεται με την αντίληψη, ο σύνθετος ή εμπαθής, που συνδέεται με την διανόηση, την φαντασία, την μνήμη κ.λπ, ο απαθής που συνδέεται με την απαθή βίωση της ύπαρξης, και αυτή καθ’ αυτή η λειτουργία του λογισμού. Η υπέρτατη κατάσταση καθιστά την νόηση  άμορφη, ασχημάτιστη, απερίσπαστη ώστε να βιώσει την ίδια την Πηγή της Ύπαρξης, το Είναι, την Θεότητα. Επίσης, αυτή η πρακτική του αδειάσματος του νου, της απελευθέρωσης της συνείδησης ώστε να μην κρατιέται πουθενά ώστε να ρέει ανεμπόδιστα, χρησιμοποιείται σε ορισμένες σχολές του Ζεν, τις σχολές της βαθμιαίας φώτισης, Σότο Ζεν. Εδώ τα διάφορα είδη λογισμού, αντιμετωπίζονται χωρίς διάκριση. Η υπέρτατη κατάσταση, το Σατόρι, αν και προβάλλει ξαφνικά, εν τούτοις έχει προηγηθεί πολύχρονη άσκηση).
    
Τέλος υπάρχει ένας πιο άμεσος τρόπος να περάσουμε πέραν του νου με την ολοκληρωτική και άμεση απόρριψη των νοητικών διαδικασιών (χρησιμοποιείται σε ορισμένες σχολές του Ζεν). Είναι αυτό που λέμε Άμεσος, Αληθινός Διαλογισμός και που ταυτίζεται με την ίδια την Αφύπνιση. Άμεσο Διαλογισμό λοιπόν ονομάζουμε την Δράση της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ που τοποθετείται πέραν της διαδικασίας (είναι το τέλος όλων των διαδικασιών), πέραν του χρόνου (συμβαίνει εδώ, τώρα, στην αιωνιότητα).   Αληθινός Διαλογισμός δεν είναι κάποια πράξη με αρχή, διάρκεια, μεταβολές, ποιοτική αλλαγή, επίτευξη κ.λπ. Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι μια κι έξω, πέραν του χρόνου, συμβαίνει ξαφνικά, χωρίς λόγο, χωρίς διαδικασίες, και αποκαλύπτει όλο το ΒΑΘΟΣ του ΕΙΝΑΙ, την Αιωνιότητα, την Ελευθερία, την Μακαριότητα. Το πώς και το γιατί είναι μικροερμηνείες του «μυαλού» που δεν κατανοεί. Αυτοί που κατανοούν απλώς ΒΙΩΝΟΥΝ. Αυτός ο Άμεσος Τρόπος υποδεικνύεται αλλά δεν μπορεί να διδαχθεί. Δεν υπάρχει κάτι να διδαχθεί.


(Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου).



ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ, ΝΗΨΙΣ & ΘΕΩΣΗ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 6 ΑΠΟ 7)

Πλατωνική Διαλεκτική

Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ανάμεσα στα «Πεδία Ύπαρξης»,  στις «Θείες Δυνάμεις», στους «Κόσμους», στην «Ατομική Σύνθεση» υπάρχει πλήρης αντιστοιχία, κι ανάμεσα στο ανώτερο και το κατώτερο υπάρχει ακριβής αναλογία. Όταν λοιπόν μιλάμε για τα Πεδία της Ύπαρξης, για τις Θείες Δυνάμεις, για τους Κόσμους μιλάμε επίσης για τις δυνάμεις μέσα στον άνθρωπο. Οι Θεοί, οι κόσμοι, βρίσκονται μέσα στον άνθρωπο

Σύμφωνα λοιπόν με την Πλατωνική Παράδοση υπάρχουν Πέντε Οντολογικά Πεδία, (χωρίς να υπολογίσουμε την Ψυχή και την υλική ουσία):

Το Αγαθόν (Τελείως Είναι, πέραν της Ουσίας).
Το Καθολικό Είναι (η αληθινή ουσία, τρία στάδια στα οποία υποκείμενο-αντικείμενο διαχωρίζονται,  ταυτίζονται, απαλείφονται).
Η Νόηση, (αντίληψη ενός εγώ, που διαχωρίζεται από τον αντικείμενο κόσμο).
Η Διανόηση (διασκεπτική διαδικασία).
Η Αντίληψη, εποπτική θεώρηση του «εξωτερικού» κόσμου.
(Ψυχή και υλική ουσία).

Μέσα στον άνθρωπο (ον, ψυχή που έχει εισέλθει μέσα σε ένα υλικό σώμα) τα οντολογικά πεδία γίνονται αντιληπτά ως οντολογικά επίπεδα (λειτουργίες)

Η Διαλεκτική (που έχει πολλές έννοιες και χρήσεις) ως Προσωπική Διεργασία είναι ανύψωση από το κατώτερο οντολογικό επίπεδο της αντίληψης ως το Αγαθόν.
Απόρριψη της αντίληψης (που δεν ασχολείται με την ουσία αλλά με τα «είδωλα»).

Διαλεκτική αναίρεση του διασκεπτικού λογισμού (αφού είναι απλά ένας έμμεσος τρόπος συσχέτισης των ιδεών-εννοιών  που δεν οδηγεί στην αληθινή ουσία).
Εστίαση στην Νόηση, (άμεση όραση του ατομικού είναι και των αντικειμενικών ιδεών-είναι που μετέχουν της αληθινής ουσίας αλλά είναι ακόμα διασπασμένα στην πολλαπλότητα).

Ανύψωση ως το Καθολικό Είναι που είναι η έσχατη ενοποιητική αρχή όλων των είναι (όπου υποκείμενο-αντικείμενο ταυτίζονται).

Όραση του Αγαθού (όπου κάθε αντίληψη περί του Είναι έχει εκλείψει).

Νήψις και Θέωση

Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο Άκτιστος Θεός μέσω της Άκτιστης Ενέργειάς Του (Βούληση, Δύναμη, κ.λπ.) αναδύει εκ του μη όντος ολόκληρη την δημιουργία και τις υπάρξεις.. Η Θεία Ενέργεια ουσιώνει ολόκληρη την δημιουργία και τις υπάρξεις.

Υπάρχουν διάφορες βιωματικές σφαίρες στις οποίες λειτουργεί ο άνθρωπος:

1) Η σφαίρα του πνεύματος (λόγος, νους, εσωτερική δραστηριότητα).

2) Η σφαίρα της νοητικής δραστηριότητας (που έχει μία εσωτερική λειτουργία και μία εξωτερική δραστηριότητα).

3) Η σφαίρα της υλικής ζωής.

Ανάλογα με το πού απορροφάται ο άνθρωπος, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και αποκτά περιεχόμενο η ζωή του.
   
Στην χριστιανική σκέψη η ύπαρξη, οι υπάρξεις, δεν έχουν δική τους ουσία αλλά υπάρχουν και συγκρατούνται στην ύπαρξη από την Θεία Ενέργεια, εξ αιτίας της μετοχής τους στην θεία Ενέργεια. Η ύπαρξη δεν έχει «είναι» αλλά μόνο ύπαρξη. Η ύπαρξη είναι ένας συνειδησιακός δυναμισμός (ένας λογικός πυρήνας, πνεύμα, νους), μία δραστηριότητα, ένα φαινόμενο, με σωματική υπόσταση και εξαρτάται απόλυτα από την θεία Ενέργεια. Ο άνθρωπος μπορεί να στραφεί προς την Πηγή της ύπαρξης, να ενωθεί μαζί Της, να μετέχει της θείας Ενέργειας, να θεωθεί και να έχει έτσι ουσία, είναι, την θεία Ενέργεια κατά χάριν (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παύει να είναι κτιστή ύπαρξη), ή μπορεί να απομακρυνθεί από το ΕΙΝΑΙ, να αλλοτριωθεί, μένοντας χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο (ένα κέλυφος ύπαρξης, μία σκιά, μία δραστηριότητα χωρίς προσανατολισμό).

Στην ανατολική χριστιανική παράδοση χρησιμοποιείται από τους νηπτικούς πατέρες μία απορριπτική πρακτική («νήψις») που έχει ως σκοπό το ξεπέρασμα του λογισμού.

Υπάρχουν τρία είδη λογισμού: απλούς (συνδέεται με την αίσθηση, αντίληψη), σύνθετος ή εμπαθής (συνδέεται με την διανοητική διαδικασία, την φαντασία, την μνήμη κ.λπ.) και απαθής (καθαρή θεώρηση της ύπαρξης, συνείδηση του εγώ).

Η Πρακτική, η Νήψις ορίζεται ως εγρήγορση, επαγρύπνηση, που απορρίπτει τους λογισμούς. Η Νήψις είναι όχι δραστηριότητα αλλά ενέργεια της νοητικότητας αντίθετη προς την δραστηριότητα. Κατά τον Ησύχιο τον Πρεσβύτερο: «Νήψις εστί, μέθοδος πνευματική, πάμπαν τον άνθρωπον, συν Θεώ, απαλλάττουσα, χρονίζουσα, και προθύμως οδευομένη. Γνώσιν τε ασφαλή Θεού του ακαταλήπτου οδευομένη χαρίζεται, καθ’ όσον εφικτόν, και μυστηρίων θείων και αποκρύφων λύσιν». Η οριστική έξωση του «λογισμού» από την συνείδηση ονομάζεται απάθεια. Υπάρχουν τέσσερις βαθμίδες απάθειας κατά τον Μάξιμο τον Ομολογητή που αντιστοιχούν στα τρία είδη λογισμού και την κατάργηση του ίδιου του λογισμού ως λειτουργίας (Μάξιμου Ομολογητή, περί θεολογίας κεφαλαίων εκατοντάς πέμπτη, Β΄136).

Όλα τα είδη του λογισμού πρέπει να απορριφθούν είτε με την άμεση απόρριψη, είτε με την σταθερή ενατένιση του νοητικού ρεύματος, της ροής της εμπειρίας, χωρίς να παρεμβαίνουμε και να δίνουμε συνέχεια. Φτάνοντας στην τέταρτη βαθμίδα της απάθειας (που έχει τρία στάδια) η νόηση καθίσταται άμορφη, ασχημάτιστη, απερίσπαστη και αντανακλά την Θεότητα στον κόσμο (Παγκόσμια Συνείδηση). «Εν δε τω Θεώ γενώμενος (ο νους), άμορφος πάντη και ασχημάτιστος γίνεται. τον γαρ μονοειδή θεωρών μονοειδής γίνεται και όλος φωτοειδής». (Μάξιμου Ομολογητή, περί αγάπης κεφαλαίων εκατοντάς τρίτη, 2, 40).

Στην κατάσταση του άμορφου, όπου δεν υπάρχουν εξωτερικές μορφές, ο νους αντανακλά τον Θεό ως μία Ευρύτερη Πανταχού Παρουσία.

Στην κατάσταση του ασχημάτιστου ο νους δεν παίρνει από την φύση του κανένα σχήμα, και αντανακλά τον Θεό ως Άπειρη Ύπαρξη. Στην κατάσταση του ανείδεου (χωρίς είδος) ή μονοειδούς ο νους δεν έχει καμία δραστηριότητα και αντανακλά το Άγνωστο χωρίς ιδιότητες.

Όταν ακόμα και ο άμορφος, ασχημάτιστος, ανείδεος νους (που συγκροτεί την αντίληψη μίας ύπαρξης μέσα στον σχετικό κόσμο) απορρίπτεται, φτάνουμε πραγματικά στην Ένωση με τον Θεό. Αυτή είναι η Πέμπτη Βαθμίδα όπου μετέχουμε, κατά χάριν, της θείας Ενέργειας στο Είναι, στην Αληθινή Ουσία, στην Θεότητα - χωρίς ποτέ όμως να ξεπερνιέται η ετερότητα άκτιστου-κτιστού).

Τα Στάδια της Θέωσης
1) Εξάλειψη του απλού λογισμού
2) Εξάλειψη του σύνθετου λογισμού
3) Εξάλειψη του θεωρητικού λογισμού
4) Καθαρός νους, τρία στάδια (νους άμορφος, νους ασχημάτιστος, νους μονοειδής ή ανείδεος).
5)  Θέωση (νους φωτοειδής).


(Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου)

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΑΒΑΤΑΜΣΑΚΑ, ΖΕΝ & ΣΑΜΚΥΑ ΓΙΟΓΚΑ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 5 ΑΠΟ 7)

Διαλογισμός Αβαταμσάκα

Υπάρχει μόνο Μία Πραγματικότητα. Από Αυτή την Πραγματικότητα αναδύεται αυθόρμητα κάθε ύπαρξη, όλες οι υπάρξεις. Και με Αυτή την Πραγματικότητα ταυτίζεται κάθε ύπαρξη, όλες οι υπάρξεις.

Έτσι κάθε ύπαρξη είναι Αυτοπροσδιοριζόμενη, Αυτο-παραγόμενη (Αυθόρμητη), Εντελώς Ελεύθερη, Τελειωμένη.

Δεν υπάρχει τίποτα να πραγματοποιηθεί. Η ύπαρξη ταυτίζεται με την Πραγματικότητα ως ύπαρξη, αλλά και  κάθε λειτουργία της (φαινόμενο), συνείδηση, διανόηση, αντίληψη, ταυτίζεται με την Πραγματικότητα.

Όταν η ύπαρξη αντιλαμβάνεται ότι όλα ταυτίζονται, τότε δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην Πραγματικότητα και τα επιμέρους (ανάμεσα στο Νιρβάνα και το σαμσάρα).

Η ύπαρξη είναι Τελειωμένη, σε αρμονία με το Όλον, και τα επιμέρους με όλα. Όταν η ύπαρξη αυτοπεριορίζεται μέσα στην «ατομικότητα», όταν αρπάζεται από τον κόσμο των φαινομένων και απορροφάται σε αυτά (βισάγια), τότε νοιώθει αποχωρισμένη από το Όλον, σε σύγκρουση με τον κόσμο των φαινομένων, με τα φαινόμενα.

Ο Δρόμος προς την Πραγμάτωση, προς την Αλήθεια, προς την Πραγματικότητα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα ταυτίζονται, ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην Πραγματικότητα και το επιμέρους, τις λειτουργίες της ύπαρξης, τα φαινόμενα, τις καταστάσεις.

Αυτό σημαίνει να πάψουμε να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στο Όλον και το επιμέρους, να πάψουμε να αρπαζόμαστε από τον κόσμο των φαινομένων σαν να ήταν κάτι διαφορετικό.

Η Αντίληψη της Ενότητας
της Πραγματικότητας έχει τρία στάδια:

Ευρεία Συνείδηση που απλώνεται σε όλο τον χώρο.

Άπειρη Συνείδηση.

Συνείδηση χωρίς ιδιότητες.

Έτσι σύμφωνα με την Σχολή Αβαταμσάκα
ο Διαλογισμός  πραγματοποιείται
ουσιαστικά σε δύο βαθμίδες:

1) Απόρριψη κάθε διάκρισης ανάμεσα στο Όλον
και το επιμέρους: τρία στάδια.

2) Φώτιση.


Διαλογισμός Ζεν

Στην σχολή Ζεν δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην Νόηση και την δραστηριότητα, ή αλλιώς στην Κατάσταση της Φώτισης, και την κατάσταση των διαδικασιών-μορφών.

Όλα είναι Φώτιση. Δεν υπάρχει τίποτα να απορρίψουμε, πέρα από την άγνοια, τον «ύπνο».

Η Φώτιση είναι πάντα αιφνίδια.


Σαμκύα - Γιόγκα

Στο Σαμκύα-Γιόγκα η υπέρβαση της νοητικότητας γίνεται με την βοήθεια συγκεντρωτικών τεχνικών - Σαμγιάμα (Νταράνα-Ντυάνα-Σαμάντι). Το αποτέλεσμα της διαδικασίας ονομάζεται Σαμάντι.

(Νταράνα  σημαίνει συγκέντρωση. Ντυάνα είναι η ροή προσοχής.

Σαμάντι είναι η ικανότητα να ενοποιούμε την συνείδηση σε μία κατάσταση, και να την κάνουμε να διαρκεί χωρίς καμία αλλοίωση ή περίσπαση (για όσο διαρκεί ο Διαλογισμός).

Υπάρχουν Πέντε Βαθμίδες της Πραγμάτωσης:
    
Α) Στο επίπεδο της αίσθησης-αντίληψης, ανάλογα με το αντικείμενο του Σαμγιάμα οδηγούμαστε σε διάφορες ποικιλίες Σαμάντι.

Όταν το αντικείμενο είναι αντικείμενο της αίσθησης και η διαδικασία εποπτική, φτάνουμε στο Σαβιτάρκα Σαμάντι.
Όταν φτάσουμε στον πλήρη έλεγχο της διαδικασίας, τότε μπορούμε να αποσύρουμε την υποστήριξή μας από την διαδικασία. Η συγκεντρωτική διαδικασία αντιστρέφεται. Καθίσταται αδιάφορο αν το αντικείμενο υπάρχει ή δεν υπάρχει μέσα στο εποπτικό πεδίο.
Μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να απορρίψουμε το αντικείμενο από το εποπτικό μας πεδίο. Ουσιαστικά ο νους, η αντίληψη, κενώνεται, και φτάνουμε στο Νιρβιτάρκα Σαμάντι.

Όταν το αντικείμενο είναι αντικείμενο της αντίληψης και η διαδικασία διαισθητική, φτάνουμε στο Σαβικάρα Σαμάντι.
Όταν φτάσουμε στον πλήρη έλεγχο της διαδικασίας, τότε μπορούμε - όπως και στο προηγούμενο στάδιο - να αποσύρουμε την υποστήριξή μας από την διαδικασία. Η συγκεντρωτική διαδικασία αντιστρέφεται. Καθίσταται αδιάφορο αν το αντικείμενο υπάρχει ή δεν υπάρχει μέσα στο εποπτικό πεδίο.
Μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να απορρίψουμε το αντικείμενο από το εποπτικό μας πεδίο. Ουσιαστικά ο νους, η αντίληψη κενώνεται και φτάνουμε στο Νιρβικάρα Σαμάντι (Υπέρβαση του μάνας).

Β) Όταν είμαστε σε θέση να κατευθύνουμε την προσοχή μας, απορρίπτουμε τελικά τα αισθητικά και αντιληπτικά δεδομένα, και στρεφόμαστε στην ίδια την διανοητική διαδικασία.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με σταθερά αντικείμενα αλλά με διαδικασίες, με μία διεργασία, με μία ροή αντιληπτικών συμβάντων.

Εδώ η συγκεντρωτική τεχνική γίνεται επαγρύπνηση στην ροή της σκέψης, χωρίς παρεμβάσεις, χωρίς κράτημα κάπου. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η ίδια η ροή.

Μετά από εξάσκηση το περιεχόμενο της σκέψης καθίσταται αδιάφορο. Είτε υπάρχει, είτε όχι είναι το ίδιο. Μπορεί λοιπόν να απορριφθεί. Ο νους κενώνεται και φτάνουμε στο Ανάντα Σαμάντι (Υπέρβαση του αχαμκάρα).

Γ) Στην συνέχεια στρεφόμαστε προς την ίδια την αντίληψη της ατομικής ύπαρξης, του περιβάλλοντός μας, των σχέσεων μας.

Η υπέρβαση της συνείδησης της ατομικής ύπαρξης ονομάζεται Ασμιτά Σαμάντι (Συνείδηση χωρίς εγώ, καθαρή νοητικότητα, Υπέρβαση του μπούντι).

Δ) Όλες οι προηγούμενες διαδικασίες είχαν κάποιο στήριγμα στο οποίο κατευθύνονται, το οποίο επεξεργάζονται και υπερβαίνουν. Σε όλες αυτές τις διαδικασίες διατηρείται η αντίληψη της ατομικής ύπαρξης.

Όλες οι ποικιλίες Σαμάντι που επιτυγχάνονται έτσι ονομάζονται Σαμπράτζνατα Σαμάντι (Σαμάντι με υποστήριγμα) ή Μπίτζα Σαμάντι (Σαμάντι με σπόρο - γιατί εμπεριέχουν τάσεις που μας παρασύρουν πάλι μέσα στην νοητικότητα). (Γιόγκα Σούτρα Ι, 17)

Όταν στρεφόμαστε προς την ίδια την νοητική δραστηριότητα (Γιόγκα Σούτρα Ι, 18) δεν υπάρχει κάποιο υποστήριγμα, διαλύεται η ίδια η νοητική δραστηριότητα, η αντίληψη της ύπαρξης μέσα στον σχετικό κόσμο και φτάνουμε στο Ασαμπράτζνατα Σαμάντι. (Αμπίζα Σαμάντι, Σαμάντι χωρίς Σπόρο).

Υπάρχουν τρεις ποικιλίες αυτού του σαμάντι που σχετίζεται με το ξεπέρασμα του Μαχάτ, της κοσμικής νόησης, στην τριπλή της δραστηριότητα σύμφωνα με τα τρία γκούνας (σάττβα, κενότητα, ράτζας, δραστηριότητα, τάμας, αδράνεια) που οδηγούν από ένα ανώτερο, ευρύτερο, παγκόσμιο εγώ, σε μία παγκόσμια συνείδηση,  σε μία «άδεια» συνείδηση και τελικά στην απελευθέρωση.

Ε) Η Επίτευξη της Καϊβαλγία (μόνωση) που ορίζεται ως η απελευθέρωση της Τσιττά από του να μετασχηματίζεται σε μορφές (βρίττις), οδηγεί σε μία κατάσταση πέραν του σχετικού κόσμου.  Αυτή είναι η πραγματική έννοια του Γιόγκα.
  

(Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου)


ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΟΥΝΙΑΒΑΝΤΑ & ΒΙΤΖΝΑΝΑΒΑΝΤΑ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 4 ΑΠΟ 7)

Διαλογισμός Σουνιαβάντα

Στον αρχέγονο Βουδισμό το αντικείμενο του Διαλογισμού είναι οι ίδιες οι διαδικασίες της ύπαρξης που ονομάζονται σκάντα και θεωρούνται πραγματικές. Βέβαια όταν φτάσουμε στο Νιρβάνα η αντίληψη αυτή αλλάζει. Γίνεται φανερό ότι τα σκάντα δεν είναι πραγματικά («Τα φαινόμενα της ύπαρξης μπορούν να παρομοιασθούν με όνειρο, φάσμα, φυσαλίδα, σκιά, αστραφτερή δροσιά ή αστραπή, κι έτσι πρέπει να τα στοχάζεστε»).
    
Στην  Σχολή Σουνιαβάντα η Κενότητα (Σουνιάτα) είναι η Μόνη Πραγματικότητα κι όλα όσα εμφανίζονται (σκάντα) δεν διαφέρουν από την Κενότητα. Εδώ το περιεχόμενο του Διαλογισμού διαφοροποιείται. Όλα είναι Κενότητα. Νιρβάνα και σαμσάρα δεν διαφέρουν. Όλα όσα εμφανίζονται είναι Κενότητα, μη πραγματικά ως κάτι ξεχωριστό, ουσιαστικό, που δεν μπορούν να μας απορροφήσουν.

Έτσι τα αντικείμενα της αντίληψης (σάμτζνα) απορρίπτονται εξ αρχής ως μη πραγματικά. Αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι να ξεπεράσουμε τις διάφορες νοητικές διαδικασίες (σαμσκάρα, βιτζνάνα, αντίληψη της Κενότητας) για να φτάσουμε στην Αληθινή Κενότητα.

Περιγράφονται Πέντε Στάδια Διαλογισμού αλλά στην πραγματικότητα - λόγω της υιοθέτησης της Σουνιαβάντα που θεωρεί τα πάντα Κενότητα, λόγω της θεώρησης των πραγμάτων - η πρώτη βαθμίδα θεωρείται ήδη ότι έχει πραγματοποιηθεί, ή πραγματοποιείται χωρίς δυσκολία.

1) Απόρριψη της αντιληπτικής διαδικασίας.
Όλα τα σάμτζνα ντάρμας είναι Κενότητα.

2) Απόρριψη της διανοητικής δραστηριότητας.
Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν στήριγμα ή να
 χρησιμοποιηθεί σαν βάση για διανοητική εργασία.

3) Απόρριψη της συνείδησης,
της θεώρησης από ένα «κέντρο» - εγώ-.
Ακόμα και η προσωπική σωτηρία μέσα στο Νιρβάνα πρέπει να απορριφθεί.
Το ίδιο το Νιρβάνα, σαν προσωπική επίτευξη,
είναι απατηλό.

4) Απόρριψη της Αντίληψης της Κενότητας.
Τρία στάδια που σχετίζονται
με την κατάσταση του άμορφου.

5) Αληθινή Κενότητα, η Μόνη Πραγματικότητα, Φώτιση, είναι η Υπέρτατη Κατάσταση.
  

Διαλογισμός Βιτζνάναβάντα

Σύμφωνα με το Βιτζνάναβάντα η Μόνη Πραγματικότητα είναι το Τσιττά, ο Νους (Σουνιάτα - Ταθάτα). Ό,τι υπάρχει είναι μόνον Νους (τσιτταμάτρα). Ολόκληρη η «δημιουργία» είναι μόνον Νους (τσιττά μάτρα λόκαμ).

Υπάρχει μόνον Νους. Από την νοητική δραστηριότητα που ξεκινά από το χωρίς μορφή, παράγονται όλες οι διαδικασίες, λειτουργίες, μορφές.

Αυτή η δραστηριότητα του Τσιττά που παράγει τα φαινόμενα της δημιουργίας, των κόσμων, ονομάζεται Βιτζνάνα (συνείδηση που διακρίνει, διακριτική συνείδηση, νοητική ροή). Υπάρχουν διάφορα είδη βιτζνάνα.

1) Αλάγια βιτζνάνα
(η νοητική δραστηριότητα
που παράγει τα πάντα - η υπερατομική συνείδηση που περιέχει τα σπέρματα
όλων των πιθανών διαδικασιών και μορφών).

2) Μάνας
(Εγώ, Διακριτική και
ταξινομητική δραστηριότητα, Διανόηση).

3) Μανοβιτζνάνα
(η δραστηριότητα που ενοποιεί
τις πέντε αισθήσεις, η έκτη αίσθηση, η αντίληψη).

4) Οι πέντε βιτζνάνα
που αντιστοιχούν στις πέντε αισθήσεις.

Εφόσον, σύμφωνα με το Βιτζνάναβάντα, υπάρχει μόνον Νους, κι ό,τι εμφανίζεται είναι αποτέλεσμα της νοητικής δραστηριότητας, ο Διαλογισμός (Γιόγκα, είναι ο τεχνικός όρος που χρησιμοποιείται,) έχει σαν σκοπό να ξεπερασθεί αυτή η νοητική δραστηριότητα. Σύμφωνα με την θεωρία της Σχολής το Βουδιστικό Γιόγκα ανατρέπει την νοητική διαδικασία (παραβριττασράγια).

Αν και αναφέρονται διάφορες βαθμίδες στο Βουδιστικό Γιόγκα, υπάρχουν στην πραγματικότητα τρεις βαθμίδες.

Εφόσον όλα είναι προϊόντα της νοητικής δραστηριότητας, οι πέντε αισθήσεις δεν έχουν άλλο περιεχόμενο από αυτή την δραστηριότητα και το μανοβιτζνάνα, δεν αποκαλύπτει κάποια ουσία ξέχωρη από την νοητική δραστηριότητα.

Συνεπώς η εξάλειψή τους θεωρείται ήδη δεδομένη, (λόγω ακριβώς της υιοθέτησης αυτής της θεώρησης,) ή πάντως σχετικά εύκολη.

Υπάρχουν δύο κύριες νοητικές δραστηριότητες, το Αλάγια Βιτζνάνα και το Μάνας, που παράγει την αντίληψη μίας ατομικής ύπαρξης και μας συσχετίζει με τον κόσμο των φαινομένων, οι οποίες θα πρέπει να ξεπερασθούν.

Έτσι οι βαθμίδες του Βουδιστικού Γιόγκα είναι οι ακόλουθες:

1) Σταμάτημα της δραστηριότητας του Μάνας
2) Εξάλειψη του Αλάγια Βιτζνάνα, τρία στάδια
3) Πραγμάτωση του Ταθάτα
(που ταυτίζεται με το Σουνιάτα).


Συνεχίζεται…

Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου