ΘΑΝΑΤΟΣ


Σήμερα, κάτι πεθαίνει…
Κάθε στιγμή κάτι πεθαίνει…
Νιώσε το θάνατο. 
Μην τον αποφεύγεις.
Γιατί ο θάνατος είναι 
που διδάσκει την απαλότητα των πάντων, 
& ο μόνος που καθοδηγεί 
σε Αυτό που δεν γνωρίζει θάνατο...

ΟΤΑΝ ΒΡΕΙΣ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ...


Όταν βρεις τον Τόπο (μέσα) σου, 
τότε… 
…τότε έλα να με βρεις.

Γιατί τότε, θα έχουμε άπειρα πράγματα να πούμε.

Πράγματα, που ποτέ δεν θα πούμε τελικά, 
….μια και τότε δεν θα χρειάζεται…


9. Ο Μεταϊστορικός Πλάτωνας

Δίκαια μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος γιατί 24 αιώνες μετά την Εποχή του Πλάτωνα ασχολούμαστε ακόμα μαζί του. Οι λόγοι είναι ουσιαστικοί κι δεν είναι απλά θέμα της ιστορίας της φιλοσοφίας.

Ο Πλάτωνας υπήρξε αναμφίβολα ένας Μεγάλος Άνθρωπος, από αυτούς που σπάνια εμφανίζονται στο κόσμο. Ήταν Μυημένος. Δημιούργησε ένα τεράστιο Φιλοσοφικό και θρησκευτικό έργο. Του οφείλουμε ευγνωμοσύνη.

Πέρα όμως από τον ίδιο τον Πλάτωνα και την παρουσία του μέσα στην Ιστορία, ο Πλάτωνας έθεσε για πρώτη φορά σε φιλοσοφική γλώσσα και με τόση καθαρότητα κάποια Βασικά Ζητήματα της Φιλοσοφίας, που αποτελούν στην πραγματικότητα Αιώνιους Προβληματισμούς του Ανθρώπου.

Πέρα από την Απλή Αίσθηση Παρουσίας, την Αντίληψη της Ύπαρξής μας, ο Πλάτωνας προσπάθησε να Βρει, να Κατανοήσει, το Βάθος της Βεβαιότητας για αυτή την «Συνείδηση Παρουσίας».

Ποιο είναι το Ασφαλές Θεμέλιο της Αληθινής Γνώσης; Τι είναι η Ύπαρξή μας; Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για αυτά που αντιλαμβανόμαστε, σκεπτόμαστε, συναισθανόμαστε, αισθανόμαστε; Πως θα έρθουμε σε Επαφή με την Πραγματικότητα (μέσα από το πραγματικό); Τι είναι η Ύστατη Πραγματικότητα; Μπορεί να δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα;

Αν λοιπόν οι άνθρωποι, κι όχι μόνο όσοι έχουν σαν αντικείμενο της εργασίας τους την Φιλοσοφία, αλλά κι οι υπόλοιποι άνθρωποι, 24 αιώνες τώρα, αναφέρονται ξανά και ξανά στον Πλάτωνα, είναι γιατί ο Πλάτωνας όχι μόνο έθεσε τα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου αλλά και γιατί έδωσε κι απαντήσεις.

Βέβαια ο Πλάτωνας ήταν Μυημένος και Δίδασκε σε Ζωντανή Διδασκαλία στην Ακαδημία. Τα Κείμενά του δεν περιέχουν ούτε το 1/10 από αυτά που Δίδασκε. Εμείς όμως έχουμε μόνο τα κείμενα. Έτσι θα πρέπει κάποιος για να κατανοήσει τον Πλάτωνα να μπορεί να αποκρυπτογραφήσει ακόμα και τους υπαινιγμούς του, ή μεμονωμένες φράσεις ή λέξεις. Αλλιώς δεν γνωρίζει τον Πλάτωνα αλλά γνωρίζει από τον Πλάτωνα, αυτό που του επιτρέπουν οι δυνάμεις του, οι δυνατότητές του. Κι αυτό είναι άλλο πράγμα.

Και για να μιλήσουμε καθαρά πρέπει να Είσαι Μυημένος για να καταλάβεις έναν Μυημένο, τον Πλάτωνα στην προκειμένη περίπτωση. Τόσους αιώνες Φιλοσοφίας και διανόησης κι είναι ελάχιστοι αυτοί που κατανόησαν τον Πλάτωνα. Οι μόνοι που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι κάποιοι άνθρωποι της Ακαδημίας, ο Πλωτίνος, αρκετούς αιώνες αργότερα, και οι Ερμητικοί, και κάποιοι ελάχιστοι φιλόσοφοι τους επόμενους αιώνες.

Οι περισσότεροι «ερμήνευσαν» τον Πλάτωνα σύμφωνα με το δικό τους επίπεδο και στο δικό τους επίπεδο. Κι εδώ συμπεριλαμβάνονται και μεγάλοι φιλόσοφοι που υπήρξαν  και καθηγητές πανεπιστημίων κι ίδρυσαν και σχολές σκέψης. Και δεν μιλάμε μόνο για τον Καντ αλλά και για πολλούς άλλους.

Ενώ ο Πλάτωνας μιλούσε για Μια Άρρητη Αρχή που τα Στηρίζει Όλα, και για κόσμους εμπειρίας πέρα από τον αισθητικό κόσμο, κάποιοι διανοούμενοι, επειδή ακριβώς ήταν φυλακισμένοι οι ίδιοι στην διανόηση, στο διανοητικό επίπεδο, είδαν σε αυτά που έλεγε ο Πλάτωνας μια θεωρία, κι έδωσαν μια νοητική εξήγηση, όπως για παράδειγμα στο θέμα των «ιδεών» ή των «ειδητικών αριθμών».  

Η παρεξήγηση οφείλεται στο απλό γεγονός ότι ενώ ο Πλάτωνας σαν Μυημένος που ήταν χρησιμοποιούσε τους φιλοσοφικούς όρους και τις λέξεις σαν Σύμβολα, που υποδείκνυαν μια Άλλη Πραγματικότητα, κάποιοι νόμιζαν ότι ο Πλάτωνας αναφέρει έτσι απλά έννοιες, κατασκευάσματα του νου.

Αντί λοιπόν να «απελευθερωθούν» μέσω των λόγων του Πλάτωνα από την διανόηση, και να Αντικρύσουν την Πραγματικότητα κατά πρόσωπο, αυτοί παρέμειναν στον κόσμο των σκιών – εννοιών - λέξεων. Τελικά για να Κατανοήσεις Κάποιον ή Κάτι, πρέπει να λειτουργείς τουλάχιστον στο «επίπεδό» του, αλλιώς το μόνο που καταλαβαίνεις είναι οι δικές σου φαντασίες.

Έτσι το ερώτημα δεν είναι γιατί ασχολούμαστε με τον Πλάτωνα, ή με τα προβλήματα που έθεσε ο Πλάτωνας. Το πρόβλημα δεν είναι καν αν κατανοούμε τον Πλάτωνα, ή δίνουμε δικές μας «ερμηνείες» σε όσα έλεγε. Το πραγματικό ερώτημα είναι αυτό: Μπορεί ο Πλάτωνας όντως να μας βοηθήσει να βρούμε τις απαντήσεις στα προβλήματα της ύπαρξης, της ζωής; 

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε σχετικά με τον Πλάτωνα, είναι ότι σαν Μυημένος, μιλά για Μια Πραγματικότητα πέραν της διανοητικής αντίληψης και των σκιών – εννοιών - λέξεων. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να προσεγγίσουμε βιωματικά όσα λέει. Άρα να Φιλοσοφήσουμε κατά τον τρόπο του Πλάτωνα, δηλαδή να Ανυψωθούμε, εμείς οι ίδιοι, μέσα μας ως την Υπέρτατη Αλήθεια. 

Συνεπώς το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε, είναι ότι ο Δρόμος προς την Αλήθεια, είναι η Αυτογνωσία, η Αναγνώριση, η Βίωση, η Κατανόηση της Αληθινής Φύσης μας. Όπως είχε μάθει ο Πλάτωνας από τον Δάσκαλό του τον Σωκράτη, αλλά γνώριζε κι από τους Κύκλους των Μυημένων, η Αληθινή Αυτογνωσία είναι Άμεση Επαφή με Αυτό που Είμαστε, κι όχι αντιληπτική, διανοητική ή εξωτερική διερεύνηση των επιφανειακών χαρακτηριστικών, δραστηριοτήτων και συμπεριφορών μας.

Το «Γνώθι σ’ αυτόν», το Δελφικό Παράγγελμα που αποδίδεται στον Χείλωνα,  κι είχε κάνει τρόπο ζωής ο Σωκράτης, αποτελεί για τον Πλάτωνα Κανόνα Ορθής Ζωής, κι Απελευθέρωσης. Μάλιστα μιλούσε πολύ για την Αυτογνωσία, κι αναφέρεται συχνά στα Κείμενα του, στην Πολιτεία, στον Αλκιβιάδη Α’ κι αλλού.

Η Αυτογνωσία, η Αληθινή Αυτογνωσία, σαν Βιωματική Αναγνώριση της Αληθινής Φύσης μας, στηρίζεται για τον Πλάτωνα στο Απλό Γεγονός ότι η Ουσία Είναι Μία, ότι η Ψυχή Είναι Μία, και κάθε Ψυχή είναι στο Βάθος της, στην Πραγματική Ουσία της Αυτή η Μία Ψυχή. Αναγνωρίζοντας Μέσα μας την Αληθινή Φύση μας, Αναγνωρίζουμε την Μία Μοναδική Πραγματικότητα, την Θεότητα, το Άρρητο Ένα. 

Το τρίτο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε είναι, ότι για τον Πλάτωνα η Αυτογνωσία, η Αληθινή Γνώση, πέρα από Βιωματική Προσέγγιση της Ουσίας μας, δεν είναι κάτι που πρέπει να «γνωρίσουμε», να κατακτήσουμε σαν περιεχόμενο της αντίληψής μας.

Όπως δίδασκε κι ο Δάσκαλός του ο Σωκράτης, αλλά εφάρμοζε κι ο Πλάτωνας σε ολόκληρη την ζωή του και μετέδιδε στους Φίλους του, η Πραγματική Γνώση είναι η απομάκρυνση της άγνοιας. Η Ύστατη Γνώση, είναι το «Ουδέν Οίδα» σαν απόρριψη όλων των σχετικών αντιλήψεων, ώστε  να ελευθερωθούμε και να Έρθουμε σε Άμεση Επαφή με την Μία Ουσία, που βρίσκεται πέρα από τον κόσμο των αισθήσεων, πέρα από το πεδίο της αστρικής ψυχής, πέρα από τον αιώνιο χώρο των «ιδεών», πέρα κι από κάθε αντίληψη περί «είναι», στον Αχανή Χώρο, τον Χωρίς Όρια Χώρο, του Αρχικού Θεολογικού Χάους, που στην Γλώσσα των Φιλοσόφων βαφτίστηκε το Αγαθόν, το Ένα.

Το τέταρτο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε, είναι ότι η Αυτογνωσία δεν είναι απλά ένας φιλοσοφικός τρόπος ζωής, ή Αληθινή Φιλοσοφία, αλλά σχετίζεται άμεσα με την Ιερή Πρακτική και τα Μυστήρια, σαν η βιωματική ανάβαση ως το Αληθινό.

Ακόμα και σήμερα, είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο, που γνωρίζουν την Αληθινή Διδασκαλία των Αρχαίων Σοφών, και τον Δρόμο Ζωής που ακολουθούσαν. Κι αυτή η άγνοια δεν τους κοστίζει απλά ότι δεν γνωρίζουν, τους κοστίζει να μην ζουν, να μην γνωρίζουν που πηγαίνουν. Εδώ που γεννήθηκε η Αληθινή Σοφία, και δόθηκαν λύσεις στο Πρόβλημα της Ζωής, βασιλεύει η άγνοια και η δυστυχία.

Αν θέλαμε λοιπόν να συνοψίσουμε όλα όσα έλεγαν οι Αρχαίοι, ο Πλάτωνας, θα λέγαμε ότι η Πραγματικότητα Είναι Μία. Αυτή την Μία Πραγματικότητα Αναζήτησε ο Πλάτωνας, την Βίωσε, κι όλη του η Ζωή στη γη, το Έργο του, τα Κείμενά του, διαπνέονται από Αυτή την Μια Πραγματικότητα, σαν Ύστατη Ουσία των Πραγμάτων. Πέρα από τα Φαινόμενα, πέρα από τις Ψυχικές διακυμάνσεις, πέρα ακόμα κι από τον Κόσμο των Ιδεών, πέρα και από τον Απέραντο Χώρο του Είναι, Εδώ που Είναι η Πηγή των Πάντων, Ξεκινά η Αληθινή Ζωή. 

Τελικά τι ήταν ο Πλάτωνας; Τι είναι ακόμα και σήμερα; Η ιστορία είναι μικρή για να τον χωρέσει, και οι εξωτερικοί κόσμοι είναι περιορισμένοι γι’ αυτόν. Ο Πλάτωνας Είναι ένα από τα Πρόσωπα της Αιωνιότητας. Αθάνατος, πραγματικά αθάνατος, σαν όλους τους Μεγάλους που περπάτησαν στη γη.


Πηγή: CIRCLE OF LIGHT


ΣΚΕΨΗ-ΑΝΤΙΛΗΨΗ-ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ-ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Η Σκέψη ερευνάται σε βάθος, ώστε να «αποκαλυφθεί»
η (υπογείως) καταγεγραμμένη Αντίληψη
που την δημιούργησε.

Κάθε Αντίληψη κατόπιν γίνεται βίωμα,
(ως παραδεκτό συμβαίνον φαινόμενο),
κι έτσι κατανοείται, οπότε προκύπτει αβίαστα
η ανάδυση της Αποδοχής της (Αντίληψης).

Έτσι μετατρέπεται ακούσια
(η αρχική ασύνειδη Αντίληψη) σε Επίγνωση,
(αφού κατανοήθηκε σε βάθος),
& αυτόματα από τη Φύση καταργούνται
& η Σκέψη, & η Αντίληψη που κρυβόταν από «πίσω της»
(διότι επήλθε η εκπλήρωση του σκοπού τους,
& αποκαταστάθηκε η Αλήθεια).

Έτσι προχωράμε…

Αλλιώς, «κολλάμε» σε σκέψεις,
που έχουν προέλθει από αντιλήψεις
(που δεν κατανοούμε, γιατί βλέπουμε
μόνο την επιφάνεια των φαινομένων
που έχει να κάνει με τη σκέψη),
οπότε στερούμαστε το βίωμα,
& την συνεχή Διεύρυνση της Συνείδησης,
που προσφέρει μια ζωή με Επίγνωση.

ΒΑΘΥΤΕΡΗ - ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΧΗ – ΕΠΙΓΝΩΣΗ

2ο ΜΕΡΟΣ

Ξεκαθαρίζοντας, και αντικρίζοντας, όλο το υποσυνείδητο, φτάνουμε, να μην έχουμε καμία ανάγκη να κρύψουμε το οτιδήποτε από εμάς. Αρχίζουμε λοιπόν (τότε, και μόνο τότε), να ενοποιούμε τον Εαυτό μας, αναγνωρίζοντας πλέον πως αυτό που Πραγματικά Είμαστε, δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω, ακριβώς γιατί δεν έχει χαρακτηριστικά. Και πως ότι χαρακτηριστικά (θεωρήσουμε ότι) έχει, τόσο περιορίζεται, και άρα αναγκάζεται να ψάχνει και να αναζητά το οτιδήποτε, έξω «από τον Εαυτό του». Δηλαδή, στο εξωτερικό υλικό περιβάλλον, και στου «άλλους».

Γνωρίζουμε εδώ όμως πια, πως αν δεν κατανοούμε, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε. Και η κατανόηση, πάντα έχει να κάνει με κάθε φορά βαθύτερα επίπεδα (και επεκτάσεις) του  Εαυτού μας. Γνωρίζουμε ακόμα, πως σε κάθε μας κατανόηση, κερδίζουμε…….σε Ελευθερία. Όχι πια Ελευθερία από τους άλλους και το περιβάλλον μας σε σχέση με εμάς, αλλά Ελευθερία από εμάς, σε σχέση με τα Εσωτερικά Πεδία με τα οποία είμαστε (όσο είμαστε) ακόμα δεσμευμένοι….

Αυτό σημαίνει, πως στρεφόμαστε πάντα, στην «ουσία» των καταστάσεων, και ποτέ στην επιφανειακότητα που παρουσιάζουν… Δεν μένουμε δηλαδή πια στα φαινόμενα, που είναι βέβαια ο κόσμος που μας περιβάλει και όλοι γνωρίζουμε…

Σε αυτό το βαθύτερο επίπεδο, η κατανόηση (του μη κατανοήσιμου), είναι όμως και το κλειδί της κάθε συνέχειας.

Για να διευκρινιστεί, θα πρέπει να γίνει κατανοητό, πως υπάρχει μία διαρκής «επικοινωνία», ή καλύτερα «άμεση επαφή» με αυτό που συμβαίνει, όπως συμβαίνει. Γιατί όντες βαθιά ταυτισμένοι με το Εσωτερικό μας, (το οποίο και μας οδηγεί), κατανοούμε, όχι μέσω αναλύσεων και λεπτομερειών των σεναρίων (όπως στο προηγούμενο στάδιο κατανόησης ρωτώντας το πώς και το γιατί μέσα μας),  αλλά αφουγκραζόμενοι απλώς, το πώς «είναι» τα πράγματα, γιατί απλά, έτσι είναι…

Αυτό, δεν έχει να κάνει με κάποια ευθύνη που έχουμε στο οτιδήποτε, εξαιτίας κάποιας μας συμπεριφοράς, αλλά επειδή ακριβώς, (μπορούμε τώρα πια και βλέπουμε) μία πολύ πιο διευρυμένη εικόνα των πάντων, (που αφορούν ένα ζήτημα), ακαριαία. Κι αυτό, γιατί δεν μεσολαβούν πλέον σκέψεις, ή συναισθήματα διαστρέβλωσης, εξαιτίας μίας δικής μας, «εγωικής» (σαφώς εγωιστικής) ταύτισης, την οποία και υποχρεούμαστε να υπερασπιστούμε.

Έτσι η πορεία μας, είναι ένα συνεχές άγνωστο (ανεξερεύνητο) περιβάλλον, (διαφορετικό κάθε φορά), στο οποίο  ακόμα και οι όροι όπως «κατανόηση» και «περιβάλλον», δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον τρόπο που τους γνωρίζαμε παλαιότερα.

Άλλες αισθήσεις, κι άλλος τρόπος κατανόησης, (μέσω βιωμάτων) μας καθοδηγούν.

Όλα, έχουν λοιπόν αλλάξει και αντιστραφεί, χωρίς όμως να τροποποιούνται. Δηλαδή, ενώ αυτό που έχει αλλάξει και αντιστραφεί «εντελώς», είναι ο άμεσος τρόπος που βλέπουμε, αυτό που Είμαστε Πραγματικά, δεν παρουσιάζει ουδεμία τροποποίηση. Είναι…

Μια και αν παρουσίαζε την οποιαδήποτε τροποποίηση, θα σήμαινε πως βρίσκεται σε εξέλιξη, και πως ακόμα, υπάρχει (κάθε φορά) μία (διαφορετική) βάση, η οποία  και μεταβάλλεται. Αυτό όμως που συμβαίνει τελικά, είναι ότι η οποιαδήποτε βάση, έχει πάψει να υφίσταται. Εντελώς. Κι αυτή είναι η Γνήσια Θέση μέσα μας:

Ότι Βάση μας, είναι η Μη βάση!

Υπάρχει, (εμφανίζεται), άλλου είδους κατανόηση. Που δεν αποτελεί πια κατανόηση, ή αποδοχή, αλλά πρόκειται για Επίγνωση. Αντίληψη δηλαδή, της Πραγματικότητας αυτού που συμβαίνει, όπως συμβαίνει, δίχως την παραμικρή κρίση ή συμμετοχή μας σε αυτό, ενώ αναδύεται αβίαστα και η Γνώση του. Τόσο, που αν στρέψουμε την προσοχή, μπορούμε να αναγνωρίσουμε και με κάθε λεπτομέρεια την Αλήθεια του. (Αναδύεται όμως. Δεν είναι κάτι που κάνουμε εμείς…)

Χρειάζεται λοιπόν, σε κάθε επίπεδο, να είναι ξεκάθαρο το τι «βγαίνει» από μέσα μας με την έννοια, του να μην κρατιόμαστε από τίποτα, (που θα μπορούσε να συσσωρευτεί ως μνήμη), και να (δημιουργεί έτσι και να) διατηρεί υποσυνείδητες καταστάσεις, οι οποίες θα χρειάζονταν επίλυση ή διευθέτηση. Τα πάντα στο Φως. Τα πάντα, είναι λυμένα επί τόπου. Εξάλλου, όλα τα προβλήματα, τα δημιουργεί πάντα και μόνο, η διαστρεβλωμένη κατανόηση του ανθρώπου. Αλλιώς η Φύση, γνωρίζει το Δρόμο…

Υποσυνείδητο καλείται, (για να το καταλάβουμε καλύτερα), κάθε τι, που δεν είναι άμεσα γνωστό στη Συνείδηση, και λειτουργεί υπόγεια, βγάζοντας μας τάσεις, που δεν αναγνωρίζουμε τα αίτια τους, και δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, ή να τα ανακόψουμε, ακριβώς γιατί η ουσία τους, βρίσκεται εκτός του πεδίου της συνειδητής μας αναγνώρισης.

Όμως μόνο αν όλα είναι «φανερά» στη συνείδηση μας, είμαστε και καθαροί οι ίδιοι μέσα μας, και μπορούμε να αρχίζουμε να βαδίζουμε, το Δρόμο που καταλήγει στη βίωση του Πραγματικού. Σπάζοντας, έναν έναν τους βαθύτερους περιορισμούς. Που βέβαια έχουν να κάνουν με τα επίπεδα Συνείδησης. (Όπως είπαμε).

Αυτό για το ανέβασμα μας. (Ως ενέργεια που είμαστε, στους Ανώτερους Συνειδησιακούς κόσμους). Στο κατέβασμα, (της κάθε μονομερούς ενέργειας), ο Νους είναι αυτός που  εισπράττει το καθαρό. Μόνο το καθαρό, όταν είναι βέβαια καθαρός, για να μπορεί να το καθρεπτίζει. Και αυτό, έχει να κάνει βέβαια, μόνο με αναλλοίωτες Αλήθειες, όπως το ότι Εμείς είμαστε παντού, και τα πάντα είναι μέσα σε μας….

Και φυσικά, δεν φτάνει το να «συλλαμβάνεται» το Καθαρό. Πρέπει, να βρεθούμε και στο Καθαρό. Να Είμαστε….γιατί Είμαστε…. Που σημαίνει πως η Συνείδηση, (ξεπερνά αρχικά τη Συνείδηση της ως υλικό σώμα, ξεπερνά τα συναισθήματα, την περιορισμένη λειτουργία της σκέψης, όμως,) χρειάζεται να ξεπεράσει, ακόμα και τις συνειδητοποιήσεις της περί Αλήθειας, οι οποίες αφορούν τον Καθαρό Νου. Αλλιώς, θα παραμείνει μόνιμα, να εισπράττει μέσω του Καθαρού Νου την Αλήθεια, αλλά δεν θα είναι η ίδια, Ενσάρκωση της Αλήθειας…. (Άσχετα αν μετά με επιλογή, θελήσει να μεταφέρει, -προς τους άλλους-, όσα συλλαμβάνει  εσωτερικά πως πρέπει να διοχετευτούν προς τα έξω, σε κοινή θέα).

Η συνεχής προσπάθεια από εδώ και πέρα, πρέπει λοιπόν να είναι, ταύτιση, όχι με την Επίγνωση, (ώστε νε επέρχεται κατανόηση όσων συμβαίνουν, -μια και για την κατανόηση  πια δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια-), ούτε με την παλαιότερη (ταύτιση με τη) μη σκέψη, (που αυτό έγινε, μόνο για να επέλθει ο αναπροσανατολισμός της σκέψης του να μεταφράζει το βίωμα, κι όχι το να λειτουργεί αυθαίρετα ως ο μόνος μας καθοδηγητής), αλλά με τη μη Ταύτιση, σε τίποτα.

Αναπτύσσονται, άλλες «καταστάσεις». Ανεξάρτητα των πέντε αισθήσεων του σώματος. Αναπτύσσεται η Ενόραση, (όραση εντός,) η Διάκριση, (του Πραγματικού από το Απατηλό και Παροδικό), η Ικανότητα Διαλογής, (από τα καλύτερα του Αρίστου), η Συναίσθηση, (ταύτιση - αναγνώριση, του οτιδήποτε δονείται χαμηλότερα, και αφορά καθαρά Εσωτερική Επικοινωνία), η Απαθής Επεξεργασία, (με μη εμπλοκή της αναλυτικής, περιορισμένης λειτουργίας της σκέψης), η Διαίσθηση, (ως καθοδήγηση για Σταμάτημα - Αποκοπή, Δράση, η Απλή Συντήρηση), η Πραγματική Κοινωνία, (με την Αναγνώριση του Πνεύματος, με όποιον τρόπο εντοπίζεται πως παρουσιάζεται), η Μαθητεία (εντός Διδαχής), και τόσες μα τόσες άλλες, χωρίς όμως βέβαια να συλλαμβάνονται ως ξέχωρες. (Απλά και μόνο επειδή ανεγράφησαν ως τέτοιες). Ότι χρειάζεται, λειτουργεί αυτόματα, ακριβώς τη στιγμή που παράσχεται η ανάγκη γι’ αυτό.

Η Αποδοχή λοιπόν, δεν είναι άλλο από την βίωση με Σοφία, της Ενιαίας Πραγματικότητας, ως έχει… Γι’ αυτό και Αποδοχή, σημαίνει Αγάπη. Όπως και τα πάντα άλλωστε. Γιατί η Αγάπη είναι η Αρχή, η Αιτία, και το Τέλος των πάντων.

ΑΠΟΔΟΧΗ, ΩΣ ΑΡΧΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

1ο ΜΕΡΟΣ

Αποδοχή, δεν σημαίνει δεχόμαστε ότι μας φέρνει η ζωή (επειδή έχουμε καταλάβει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς), μια και κάτι ανώτερο (ο Θεός) είναι που τα φέρνει στο διάβα μας, άρα πάντα, (δεν μπορεί), θα είναι «για καλό σκοπό» οπότε τι να κάνουμε, θα τα δεχτούμε…

Η αποδοχή αφορά άλλο πράγμα, όταν η οπτική παύει να είναι Επιφανειακή, γιατί διεισδύει Εσωτερικότερα, και σαφώς προσεγγίζεται με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα…

Διότι η αποδοχή, «γεννάται» μέσα μας! Δεν την επιβάλλουμε «διανοητικά» οι ίδιοι στον εαυτό μας, από τον εαυτό μας. Κι αυτό γιατί έτσι, είμαστε διαχωρισμένοι. (Ως τρία κομμάτια: Εμείς που δεν αποδεχόμαστε κάτι διότι μας «δυσαρεστεί», η επιβολή που πρέπει να διεξάγουμε γιατί νομίζουμε πως έτσι θα πάψει η πάσης φύσεως δυσαρέσκεια, και εμείς από την άλλη ως ο επιβάλλον, που θα πράξει την επιβολή).

Σκοπός όμως, δεν είναι ο (ακόμα μεγαλύτερος) διαχωρισμός εντός μας, αλλά αντίθετα, η ενοποίηση. Γιατί η ενοποίηση (αντίθετων αν και αντικρουόμενων αναγνωρισμένων μας εκφάνσεων) είναι που φέρνει τη Γαλήνη. (Που κι αυτή επίσης γεννάται, ή αν θέλετε εμφανίζεται μόνη της μέσα μας, όταν εξαφανιστούν όλα αυτά που την εμποδίζουν….) Η ενοποίηση λοιπόν είναι ο σκοπός, και όχι το κουκούλωμα, ο καταναγκασμός, ή η επιφανειακή αποδοχή. Γιατί με τα παραπάνω, μόνο επιφανειακή μπορεί να είναι η αποδοχή μας… Πασαλείμματα δηλαδή…

Όταν οπότε εμφανίζεται μπρος μας μία κατάσταση που μας πληγώνει, μας θυμώνει, μας στρεσάρει, μας ακινητοποιεί κλπ, κοιτάζουμε κατ’ αρχήν, γιατί. Αυτό το γιατί όμως, όχι με την οπτική μας να βρίσκεται στα άτομα που εμπλέκονται στην κατάσταση γιατί τότε, δεν θα κοιτάμε εμάς, (δεν θα στρεφόμαστε δηλαδή στο να λύσουμε τη δυσαρέσκεια μας), αλλά θα προσπαθούμε να ρίξουμε ευθύνες στο περιβάλλον για τον δυσάρεστο τρόπο που νιώθουμε. (Πράγμα βέβαια που θα μας απομακρύνει από το στόχο μας, - την επίτευξη της πολυπόθητης Ηρεμίας και Γαλήνης-, και θα μας ρίχνει ακόμα περισσότερο στο μπέρδεμα, τη διαστρέβλωση, την απογοήτευση και φυσικά, πιο βαθιά στο βαθύ πηγάδι του πόνου μέσα μας… Το πεδίο  της ύλης βλέπετε…)  Το βασικό είναι να καταλάβουμε, πως «είναι επιλογή μας» (αν και μη συνειδητή), το κάθε πλήγωμα, η κάθε μας απογοήτευση, ο θυμός που μπορεί να νιώσουμε κλπ. Οπότε, δεν έχει να κάνει με άλλον, παρά μονάχα με εμάς τους ίδιους.

Εξηγούμε:
Το γιατί λοιπόν που ψάχνουμε για να το δούμε (για να το βρούμε), αφορά το «γιατί» νιώθουμε έτσι (δυσάρεστα. Λύπη, θυμό, απογοήτευση κλπ).

Μήπως περιμέναμε άλλα, και άλλα μας δείχνουν οι άλλοι, και γι’ αυτό νιώθουμε έτσι; Μήπως είχαμε λοιπόν (αν συμβαίνει αυτό) προσδοκίες; Δηλαδή περιμέναμε, οι άλλοι, να καλύψουν δικά μας κενά; Ή, να δείξουν πως αξίζουμε (με τη συμπεριφορά τους), κι εδώ μπορούμε να δούμε πως πρώτα εμείς νιώθουμε ανάξιοι μέσα μας για εμάς; Να δούμε όμως πως νιώθουμε ανάξιοι…. Γιατί, αυτοί οι δύο είναι οι κύριοι λόγοι που αντιδρούμε άσχημα (συνήθως), εξαιτίας κάποιου εσωτερικού μας πληγώματος.
1. Οι προσδοκίες μας και
2, η Αξία που έχουμε οι ίδιοι ως προς το άτομο μας.

Σαφώς και υπάρχουν άλλα χιλιάδες πράγματα κρυμμένα μέσα μας, που οδηγούν σε αναρίθμητα αρνητικά συναισθήματα μας για εμάς που τα κρύβουμε, και που πάντα, αφορούν δική μας ασυνείδητη  επιλογή, ακριβώς επειδή δεν είμαστε Αυτάρκεις εσωτερικά, μη γνωρίζοντας αυτό που Πραγματικά Είμαστε… Η αρχή γι’ αυτό λοιπόν, (για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να αναγνωρίζουμε τι Είμαστε, ποιοι Είμαστε), είναι να δούμε πρώτα, όλα μας τα κρυμμένα...

Δηλαδή, τι είμαστε, που δεν το ξέρουμε σε συνειδητό επίπεδο, ακριβώς γιατί νομίζουμε όλοι πως είμαστε μόνο καλοί, δίκαιοι, κλπ. Αν ήταν έτσι όμως, ο κόσμος μας, δεν θα είχε τα χάλια που έχει…

Αυτό σημαίνει πως:
-άλλο «νομίζουμε» πως είμαστε, (αυτό που θέλουμε να δείχνουμε και απεγνωσμένα προσπαθούμε να το δουν και οι άλλοι για να πειστούμε τελικά και οι ίδιοι γι’ αυτό),
-άλλο τελικά είμαστε, (επειδή υπάρχουν υποσυνείδητα άπειρα πράγματα που κρύβουμε λόγω ενοχών, φόβων, και ανασφαλειών), και
-άλλο Είμαστε Πραγματικά (που δεν έχει καμία σχέση με το παιχνίδι των δύο παραπάνω.

Αν δεν ψάξουμε όμως, αν δεν δούμε αυτό το παιχνίδι, (της ύπαρξης του Υποσυνείδητου που δρα επάνω μας, χωρίς τη Συνειδητή μας συναίνεση), ποτέ δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε, ή να φτάσουμε στο σημείο ωριμότητας, του να προσεγγίσουμε αυτό που Πραγματικά Είμαστε.

Στο ψάξιμο μας λοιπόν, (σε κάθε αρνητικότητα ή δυσφορία που αισθανόμαστε), με ότι συμβαίνει, μπορούν να μας γίνουν άμεσα γνωστά, όλα όσα κρατάμε υποσυνείδητα μέσα μας. Στο υποσυνείδητο μας δηλαδή, να «ριχτεί φως», και να δούμε κατάφατσα, όλα όσα κρύβουμε. Να δούμε δηλαδή το παραμύθι μας. Το ψέμα για μας. Αυτό, που ούτε και οι ίδιοι διανοούμαστε το βάθος των  προεκτάσεων του...

Γιατί ακριβώς τη στιγμή της συνειδητοποίησης του τι κρύβαμε, (και τώρα που θυμώσαμε  και ψάξαμε τη «ρίζα του» και την είδαμε), είναι που έρχεται το λεγόμενο «βίωμα».

Βιώνουμε με λίγα λόγια «καθαρά» «τι κάνουμε».
Γιατί μέχρι τώρα, «νομίζαμε» πως εμείς είμαστε σωστοί, και οι άλλοι πάντα λάθος.

Βλέποντας «τι κάνουμε» όμως, (τις απαιτήσεις μας από τους άλλους, το πόσο καταπιεστικοί μπορεί να είμαστε, το πόσο μισούμε κάποιους ανθρώπους και δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε, το πόσο άσχημη ιδέα έχουμε για μας), ακριβώς εκείνη τη στιγμή, γίνεται κάτι πραγματικά εκπληκτικό: Νιώθουμε, (παρά το αρχικό σοκ που αντικρίζουμε τον «κακό» εαυτό μας), ένα ξελάφρωμα. Μία κάθαρση. Γιατί αυτή είναι η κάθαρση. Κι αυτή την έννοια έχει και η εξομολόγηση:

«Να δούμε βαθιά μας, 
και να παραδεχτούμε αυτό που θα δούμε.
Ότι κι αν είναι. Γιατί αυτό είμαστε».

Βγαίνοντας λοιπόν στο φως (στο συνειδητό μας) κάτι από το υποσυνείδητο, αυτόματα συνειδητοποιούμε τη διαστρέβλωση μας. Που τελικά αυτή ήταν και η αιτία του πόνου μας, και δεν είχε καμία σχέση με αυτόν που μας έβγαλε (νομίζαμε) λίγο πρωτύτερα «τον θυμό». Απλά αυτός, «ερέθισε» κάτι μέσα μας, ώστε να μπορέσουμε να το ψάξουμε, να το βρούμε, και να συνειδητοποιήσουμε πως την ευθύνη για τον πόνο μας, την είχαμε τελικά  δημιουργήσει οι ίδιοι! Γι’ αυτό και οποιοδήποτε δυσάρεστο συναίσθημα μας, δεν έχει να κάνει με τον οποιονδήποτε άλλο έξω από εμάς. 

Και βέβαια τώρα πια, νιώθουμε πιο ανάλαφροι από (ένα τουλάχιστον) φορτίο που κουβαλούσαμε ηθελημένα (ασυνείδητα), και τώρα, το αφήσαμε πίσω. Γι’ αυτό και το ελάφρωμα.  Και αμέσως μετά το ελάφρωμα, έρχεται η λεγόμενη «κατανόηση». Ακριβώς γιατί καταλάβαμε τι συνέβη! Και εξαιτίας αυτής ακριβώς της κατανόησης, έρχεται ως αποτέλεσμα τελικά η αποδοχή, πρώτα του κομματιού  του «μελανού» εαυτού μας,  και κατόπιν, και του εξωτερικού συμβάντος (που ήταν η αιτία πχ για να θυμώσουμε).

Αποδεχόμαστε, ακριβώς  επειδή κατανοούμε λοιπόν. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το οτιδήποτε, αν πρώτα δεν το έχουμε κατανοήσει. Γι’ αυτό και είπαμε από την αρχή, ότι η αποδοχή, γεννάται μέσα μας! Ακριβώς επειδή είναι αποτέλεσμα μιας Καθαρά Εσωτερικής  διεργασίας.  Που σημαίνει πλέον πως δεν είμαστε οι ίδιοι. Η ίδια η κατανόηση, (το βίωμα της), μας άλλαξε. Μας άλλαξε, και μας έκανε φυσικά πιο Έμπειρους, και βέβαια πιο Σοφούς…. Δεν είμαστε στην ίδια θέση μέσα μας, κατά την οποία μας βγήκε ο θυμός. Στη θέση του θυμού πια το συμβάν, όχι μόνο δεν μας ενοχλεί, αλλά νιώθουμε και…..Γαλήνη;;; Γαλήνη;; Ναι, Γαλήνη! Είναι το δώρο του εαυτού μας, κάθε φορά που βγάζουμε βάρη από πάνω μας. Γιατί πετώντας βάρη, είναι που προσεγγίζουμε όλο και περισσότερο το Αληθινό…

Επίσης, νιώθουμε ευγνωμοσύνη  γι’ αυτόν……..που μας θύμωσε. Κι αυτό, γιατί ήταν η αιτία και η αφορμή μαζί, του να κοιτάξουμε μέσα μας. Τέτοια Μαγεία έχουν οι σχέσεις, όταν γνωρίζουμε που να κοιτάμε, και σε τι ακριβώς να καταναλώνουμε το χρόνο μας μέσω των σχέσεων...

Γιατί ο Σκοπός όπως είπαμε, είναι η Ενοποίηση. Ενοποίηση αυτού που βλέπει καθαρά μέσα μας, με εμάς τους ίδιους, που τώρα είμαστε. Όλα γίνονται, για τη Μαγική αυτή Συνάντηση….. Γιατί είναι εκπληκτικό αυτό που διεξάγεται εντός μας. Δεν είμαστε ένας άνθρωπος όπως νομίζουμε. Βρισκόμαστε μόνιμα, σε μία  συνεχής πάλη.

Όπως ειπώθηκε και πριν, είμαστε το Συνειδητό μέρος που πράττει, ανάλογα με το πώς θα «τσιγγλιστεί» από το περιβάλλον, που αν το αποφασίσει μπορεί να ψάξει βαθύτερα αυτή του τη λειτουργία….
Είμαστε επίσης το Ασυνείδητο μέρος μας, που με βάση «καταχωρημένες» πεποιθήσεις και φοβίες, μας ωθεί να δρούμε (χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη του, ως ξέχωρο μας κομμάτι).
Και είμαστε και αυτό που μας ωθεί, να ξεκαθαρίσουμε όλο το παραπάνω μπέρδεμα, και να ανοιχτούμε στο Φως της Αλήθειας για το τι συμβαίνει με εμάς, και για μας.

Δηλαδή να γνωρίζουμε τι είμαστε καθαρά, να γνωρίζουμε τα ουσιαστικά μας κίνητρα, τις απαιτήσεις μας, τις φοβίες, τις ανασφάλειες, (αν και σε ποιες περιπτώσεις υπάρχουν, όπως και πότε ενεργοποιούνται), καθώς και τις δυνατότητες που αναδύονται εντός μας. Να γνωρίζουμε οπότε, όχι μόνο το ένα, το αρνητικό μας μέρος. Να μπορέσουμε να «ξεσκεπάσουμε» (από τα βάρη που το έχουν καλύψει), κι αυτό που μας ανυψώνει. Που μας ανήκει, (ως την κληρονομιά μας) και που κατ’ ουσίαν Είμαστε.

Πρέπει λοιπόν κάποτε να αντιληφθούμε, (κι αυτό, γίνεται μόνο αν το αποφασίσουμε οι ίδιοι και ψάξουμε), πως το αρνητικό, και οι «κρυψίνους» καταστάσεις, από τη μια (όπως ειπώθηκε ήδη) είναι (αν και ασυνείδητα) επιλογή μας, κι από την άλλη, αποτελούν, στην κυριολεξία την πηγή όλων των βασάνων μας, όπως φυσικά και το εμπόδιο, της μη εμφάνισης των υπέροχων ποιοτήτων που «θάβουμε» με τις θεωρίες μας, τα δόγματα, και την ηθικοφαινομενική (μόνο) συμπεριφορά μας.

Από ποιον κρυβόμαστε; Σαφώς, από τον ίδιο τον Εαυτό μας. Δεν υπάρχει άλλος για να κρυφτούμε. Κι αν νομίζουμε πως υπάρχει, είμαστε διπλά τυφλωμένοι…. 


8. Η Ιερή Πρακτική

Είναι διαπιστωμένο, από ιστορικές έρευνες αλλά και ιστορικά ευρήματα, ότι ο άνθρωπος είχε «θρησκεία», θρησκευτικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, εδώ και, τουλάχιστον, 30.000 χρόνια.

Τελείως φυσιολογικά ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε παρά να στρέψει την προσοχή του στο περιβάλλον του και να αναζητήσει την Πηγή της Ύπαρξης στην Ίδια την Φύση. Όχι απλά την Φύση που ένοιωθε με τις αισθήσεις, αλλά το Άγνωστο Βάθος της, την Μυστηριώδη Φύση που τα Αγκαλιάζει όλα.

Ο άνθρωπος λάτρεψε την Μητέρα Φύση, με τις αισθήσεις αποδεχόμενος τα αγαθά της Τροφοδότριας Μάνας και νοιώθοντας ευγνωμοσύνη. Την λάτρεψε με την δύναμη της ψυχής του νοιώθοντας τον βαθύτερο δεσμό του με την Φύση. Κι όσο αναπτυσσόταν ο άνθρωπος σε νοημοσύνη κι αντίληψη προσπάθησε να διερευνήσει την Φύση με την σκέψη. Κι έφτασε, τουλάχιστον αποδεδειγμένα, πριν 4.000 χρόνια, να συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε Κάτι Πραγματικό πίσω από αυτά που συνελάμβανε με την σκέψη κι ονομάτιζε με λέξεις.

Η Αλήθεια είναι πέρα από την περιγραφή της Αλήθειας. Κάποιοι άνθρωποι προχώρησαν τα τελευταία 3.000 χρόνια ακόμα πιο μακριά. Η Πραγματικότητα βρίσκεται Πέραν κάθε αντίληψης.

Παράλληλα με την πρόοδο της ανθρώπινης θρησκευτικής αντίληψης έγινε κατανοητό ότι η Ύπαρξη μπορούσε να εκδηλωθεί σε Πέντε Πεδία, ότι υπάρχουν Πέντε Κοσμικοί Χώροι Εκδήλωσης, Πέντε Κόσμοι.

Αυτό ισχύει βέβαια όσο ένα περιορισμένο ον που σαν Βαθύτερη Ουσία πηγάζει από το Μεγάλο Άγνωστο βρίσκεται στον Σχετικό Χώρο της Εξέλιξης. Γιατί όπως μαρτύρησαν κάποιοι Σοφοί Άνθρωποι, όταν Βιώνει κάποιος την Πραγματικότητα Βλέπει ότι η Πραγματικότητα Είναι Μία και ενώ τα Περιλαμβάνει Όλα ταυτόχρονα δεν υπάρχει Μέσα στην Φωτισμένη Αντίληψη καμία διάκριση.

Έτσι, από πολύ νωρίς, εφόσον το ζητούμενο από τον άνθρωπο ήταν πάντα η Ανύψωση ως την Πραγματικότητα, η Βίωση της Πραγματικότητας, δημιουργήθηκαν διάφορες πρακτικές Πνευματικής Ανύψωσης.

Στην πραγματικότητα, εφόσον ο σκοπός είναι η Βίωση της Πραγματικότητας, όλες οι πρακτικές δεν έχουν άλλο έργο από το να μας οδηγήσουν πέρα από τους περιορισμούς, του κόσμου, των αισθήσεων, της ψυχής, της σκέψης, της ίδιας της αντίληψης. Στην πραγματικότητα, μέσα στην Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση η Θρησκεία είναι Μία, η Θρησκεία της Πραγματικότητας.

Οι επιμέρους περιγραφές και διαφοροποιήσεις είναι εξωτερικές και χωρίς σημασία. Το ίδιο και οι περιγραφές των Κόσμων μέσα στις διάφορες θρησκείες είναι σχεδόν όμοιες. Και η Ιερή Τεχνική, η Πρακτική της Πνευματικής Ανύψωσης είναι η Μία Τεχνική της Βίωσης της Πραγματικότητας με την Απελευθέρωση της Συνείδησης από τους εξωτερικούς περιορισμούς.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Δρόμος που Οδηγεί στην Πραγματικότητα στην Αλήθεια, ό,τι κι αν λένε οι αμαθείς. Την Υπέρτατη Πραγματικότητα δεν μπορούμε να την βρούμε ούτε με τις αισθήσεις, έξω στον κόσμο, ούτε με τα συναισθήματα, ούτε με την σκέψη, τις διδασκαλίες, τις θεολογίες.

Πρέπει να πάμε πέρα από όλα αυτά, πέρα κι από την σκέψη, Βαθιά Μέσα μας, στην Καρδιά της Ύπαρξής μας. Να έρθουμε σε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, να Βιώσουμε την Ενότητα της Ύπαρξης.

Πρέπει, ακόμα Πιο Βαθιά να Βγούμε στο Άγνωστο Όπου καμία αντίληψη δεν εισχωρεί, καμία ιδιότητα δεν μπορεί να ανιχνευθεί, ένα Πλήρες Κενό για τις δικές μας μικρές δυνάμεις. Ένα Κενό όμως που δεν είναι το κενό του τίποτα, αλλά ένα Άγνωστο Ζωντανό Πλήρες από το Οποίο Πηγάζουν Όλα.

Η Άγνωστη Φύση, η Αληθινή Ουσία, που οι άνθρωποι λάτρευαν εδώ και 30.000 χρόνια κι οι σημερινοί χριστιανοί ταυτίζουν με την Πλατυτέρα των Ουρανών, που δεν είναι βέβαια το μικρό ανθρώπινο κορίτσι, η Αγαπημένη Γλυκιά Μαρία, αλλά Κάτι Πολύ-Πολύ Πλατύτερο.

Όταν λοιπόν Ο Ορφέας, ο Μύστης του Ολύμπου, περπατούσε στη γη, λίγο μετά τους Ποιητές, λίγο πριν τους Φιλοσόφους, όπως λέει ο Αριστοτέλης, υπήρχε ήδη μια Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση. Ο Ορφέας δεν τα δημιούργησε όλα μόνος του. Όμως αναμόρφωσε βαθιά την θρησκεία των προγόνων του και της έδωσε ένα βαθύτερο νόημα και μια πιο πρακτική οργάνωση.

Ακόμα κι αν οι δήθεν ιστορικοί κι οι προκατειλημμένοι χριστιανοί αρνούνται την ιστορική ύπαρξη του Ορφέα, το μαρτυρούν τα Ορφικά Μυστήρια, οι Ορφικοί Θίασοι, που χρησιμοποίησε σαν πρότυπο ο Πυθαγόρας κι οι πυθαγόρειοι και γενικά το Έργο που άφησε ο Ορφέας.

Απλά η αποδοχή της ιστορικής ύπαρξης του Ορφέα και του Ορφισμού αποδεικνύει ότι ο χριστιανισμός που δημιουργήθηκε στην Ανατολική Αυτοκρατορία (όχι ο χριστιανισμός του Ιησού, αλλά ο χριστιανισμός των μεταχριστιανικών αιώνων) είναι κακό αντίγραφο του Ορφισμού. Ο Ορφέας λοιπόν ήταν αυτός που όχι μόνο αναμόρφωσε την Διονυσιακή Θρησκεία, δίνοντάς της ένα Βαθύτερο περιεχόμενο κι όχι καταστρέφοντάς την, αλλά και Εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια την Ιερή Πρακτική της πνευματικής Ανύψωσης ως το Θείο.

Η Ιερή Πρακτική του Ορφέα μιλούσε βέβαια για την Μια και Μοναδική Πραγματικότητα Εντός της Οποίας Συμβαίνουν Όλα. Υπάρχει Μόνο Μια Ψυχή κι όλες οι Ψυχές Είναι Αυτή η Μία Ψυχή. Αλλά για να Φτάσει μια περιορισμένη Ψυχή να Βιώσει αυτή την Πραγματικότητα έπρεπε να υπερβεί τους περιορισμούς μέσα στους οποίους την είχε οδηγήσει η ύπαρξη, το ταξίδι στα διάφορα Πεδία, στους διάφορους Κόσμους.

Κι εδώ υπήρχε η ανάγκη να μιλήσουμε για τις Βαθμίδες της Απελευθέρωσης. Με αυτή την έννοια υπάρχουν βαθμίδες. Κι οι Βαθμίδες είναι Πέντε γιατί σε Πέντε Πεδία λειτουργεί η Συνείδηση, γιατί γίνονται αντιληπτοί Πέντε Κόσμοι Εμπειρίας και αναγνωρίζονται:

Μία Πραγματικότητα και τέσσερα είδη περιορισμών (σύνολο Πέντε).

Οι Πέντε Βαθμίδες της Ιερής Πρακτικής που Δίδαξε ο Ορφέας, πηγάζουν από την Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Αντίληψη κι από την Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Εμπειρία στην Οδό της Απελευθέρωσης.

Αυτή την πρακτική παρέδωσε ο Ορφέας στην ανθρωπότητα και την διατήρησαν οι Ορφικοί Θίασοι και 100 περίπου χρόνια μετά τον Ορφέα ο Πυθαγόρας της έδωσε νέα πνοή. Οι Πυθαγόρειοι επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τους νεότερους φιλοσόφους. Όλοι σχεδόν οι Φιλόσοφοι δύο πηγές της Αληθινής Γνώσης αναγνωρίζουν: τους Ορφικούς και τους Πυθαγόρειους (που είναι το ίδιο).

Η Ορφική Διδασκαλία αναζωογόνησε τα Ελευσίνια Μυστήρια που (όπως εξηγούμε σε ειδικό άρθρο) είχαν Πέντε Μυητικές Βαθμίδες κι όχι τρεις όπως γνωρίζουν και υποστηρίζουν οι αμαθείς. Η Παραδοχή των Πέντε Βαθμίδων συμφωνεί με την Παγκόσμια Εσωτερική Παράδοση, ενώ οι τρεις βαθμίδες δεν οδηγούν στην έξοδο από τον κόσμο του γίγνεσθαι, των φαινομένων.  Η Ορφική Διδασκαλία επηρέασε βαθιά και την Δελφική Λατρεία. Η Ιερή Πρακτική λοιπόν ήταν κάτι που Γνώριζαν οι Μύστες σε όλα τα Μυητικά Κέντρα. 

Κι ο ίδιος ο Πλάτωνας είχε γνωρίσει την Διδασκαλία αλλά και την Πρακτική Βίωση της Αλήθειας και από την γενικότερη παιδεία του και από την επαφή του με τον Σωκράτη που ήταν Μυημένος κι ασφαλώς και από τους πυθαγόρειους κύκλους με τους οποίους σχετιζόταν από ΝΕΟΣ.

Στην Ακαδημία που ο Πλάτωνας ίδρυσε κατά το πρότυπο των πυθαγόρειων συλλόγων, ένα κοινόβιο μυημένων στην πραγματικότητα, διδάσκονταν η Ιερή Πρακτική.

Ο Πλάτωνας στα βιβλία του έλεγε πολύ λίγα, όχι μόνο γιατί δεν επιτρεπόταν στους Μύστες να μιλούν φανερά για τα Μυστήρια αλλά και γιατί επρόκειτο εδώ για κάτι που ήταν καθαρά πρακτικό κι η θεωρητική περιγραφή του δεν θα είχε και τόση σημασία. Πάντως στον Φαίδωνα ο Πλάτωνας κάνει μια σαφή αναφορά στην Ιερή Πρακτική:

- Κάθαρσις δε είναι άρα ου τούτο ξυμβαίνει, όπερ πάλαι εν τω λόγω λέγεται, το χωρίζειν ότι μάλιστα από του σώ­ματος την ψυχήν και εθίσαι αυτήν καθ’ αυτήν πανταχόθεν εκ του σώματος συναγείρεσθαί τε και αθροίζεσθαι, και οικείν κατά το δυ­νατόν και εν τω νυν παρόντι και εν τω έπειτα μόνην καθ’ αυτήν, εκλυομένην ώσπερ εκ δεσμών εκ του σώματος; 
- Πάνυ μεν ουν, έφη.
- Ουκούν τούτό γε θάνατος ονομάζεται, λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος;
- Παντάπασί γε, ή δ’ ος. 
- Λύειν δε γε αυτήν, ώς φαμεν, προθυμούνται αεί μάλιστα και μόνοι οί φιλοσοφούντες ορθώς, και το μελέτημα αύτο τούτό εστιν των φιλοσόφων, λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος ή ου; 
- Φαίνεται.

(ΜΕΤ)
- Κάθαρσις δε δεν συμβαίνει να είναι άραγε αυτό, πού από πα­λιά λέγεται, δηλαδή ό χωρισμός της ψυχής από το σώμα όσον το δυνατόν και ο εθισμός της να χωρίζεται από το σώμα, να κλείνεται στον εαυτό της, να αυτοσυγκεντρώνεται και να ζει και τώρα και έπειτα ανεξάρτητη, απελευθερωμένη από το σώμα σαν από φυλα­κή;
- Βέβαια, είπε ό Σιμμίας.
- Μα αυτό δεν λέμε πώς είναι ό θάνατος, δηλαδή μια απελευθέ­ρωση και χωρισμός της ψυχής από το σώμα;
- Οπωσδήποτε, είπε αυτός.
- Αυτή την απελευθέρωση, όπως λέμε, την επιδιώκουν με προθυμία πάντα μόνον όσοι φιλοσοφούν σωστά, και αυτή η έννοια απασχολεί τούς φιλοσόφους, η απελευθέρωση και ό χωρι­σμός ψυχής και σώματος ή όχι;
- Είναι φανερό.

Εδώ βέβαια ο Πλάτωνας μιλά γενικά για την Ιερή Πρακτική αλλά σε κάθε ευκαιρία, στα γραπτά του, αναφέρεται στις Πέντε Μυητικές Βαθμίδες. Το υποδηλώνει άλλωστε η όλη φιλοσοφική αντίληψή του για την Πραγματικότητα. Η Μόνη Πραγματικότητα, για τον Πλάτωνα Είναι το Ένα, το Αγαθόν.

Ο Κόσμος του Γίγνεσθαι δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της Δραστηριότητας του Ενός, ένας Κόσμος Αντίληψης, ένα κόσμος φαινομένων, που αντλεί την ύπαρξή του από το Αληθινό Είναι και Συμμετέχει στο Είναι για να υπάρξει και δεν διαθέτει δική του ανεξάρτητη ουσία. Κι όλα τα υλικά φαινόμενα δεν έχουν δική τους ουσία παρά αντλούν την ύπαρξή τους από την Συμμετοχή τους στο Είναι και τις αιώνιες ιδέες.

Έτσι για τον Πλάτωνα ο Κόσμος (σαν Συνολική Πραγματικότητα) έχει Πέντε Πεδία (έτσι φαίνεται στα περιορισμένα όντα):

Το Αγαθόν, το Τελείως Είναι, το Όντως Ον.
Το Είναι, το Ον.
Ο Αιώνιος Κόσμος των Ιδεών, των Αληθινών Όντων.
Ο κόσμος της Ψυχής, η Ψυχή, οι ψυχές.
Ο κόσμος των υλικών φαινομένων.

Συχνά ο Πλάτωνας και γενικότερα οι Αρχαίοι Σοφοί χρησιμοποιούσαν τον όρο «Ψυχή», με διάφορες σημασίες. Η αληθινή σημασία βγαίνει από τα λεγόμενα.

Έτσι Ψυχή μπορεί να σημαίνει (όπως στο απόσπασμα του Φαίδωνα που αναφέραμε) το Πνευματικό Στοιχείο που ενσωματώνεται.

Μπορεί να σημαίνει την αστρική ψυχή που είναι  ο κόσμος των συναισθημάτων και των βουλήσεων καθώς κι ο μεταθανάτιος φορέας μας.

Μπορεί να σημαίνει την υλική ψυχή που εγκαθιδρύεται κατά την ενσωμάτωση σαν αντιστοιχία ανάμεσα στην δράση του Πνευματικού Στοιχείου και του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος, του σώματος γενικότερα.

Έτσι κατά αντιστοιχία της «Κοσμοαντίληψης» του Πλάτωνα και της Διδασκαλίας της Ακαδημίας οι Πέντε Βαθμίδες της Ιερής Πρακτικής είναι:

Η Βίωση της Μιας Μοναδικής Πραγματικότητας.

Η Βίωση της Ενότητας της Ύπαρξης, η Καθαρή Νόηση,
η Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα του Κόσμου.

Η Υπέρβαση της κατώτερης διανόησης, δηλαδή της σκεπτοδιαδικασίας,
της μέσω της σκέψης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Η κάθαρση της κατώτερης (αστρικής) ψυχής
και του συναισθηματικού κόσμου μας.

Η κάθαρση της υλικής ψυχής, των σωματικών δραστηριοτήτων
και των εξωτερικών πράξεων, έξω, στον κόσμο.

Τελικά, όπως είπαμε και στην ΑΡΧΗ η Ιερή Πρακτική δεν έχει μόνο Πανάρχαια και Παγκόσμια Καταγωγή αλλά την συναντάμε επίσης σε όλες τις παραδόσεις.

Βεβαίως όπως το αποδεικνύουν έμπρακτα όλοι οι Σοφοί, στην Παγκόσμια αλλά και στην Αρχαία Ελλάδα, αυτός είναι ένας πρακτικός δρόμος Απελευθέρωσης. Πρέπει να τον Βαδίσουμε. Πρέπει να Απελευθερωθούμε. Πρέπει να το κάνουμε.

Ούτε η θεωρητική γνώση, ούτε οι συζητήσεις περί της Οδού έχουν κανένα νόημα. Είναι ένας Καθαρά Βιωματικός Δρόμος. Την Αλήθεια την Ζούμε. Δεν αρκούμαστε στην νοητική περιγραφή της, γιατί αυτό δεν είναι Αλήθεια, είναι απλά πληροφορίες για την Αλήθεια. Δεν ξεδιψάς περιγράφοντας το νερό ή λέγοντας νερό, νερό, νερό, ούτε χορταίνεις βλέποντας σε φωτογραφίες νόστιμα φρούτα.

Η Αλήθεια Είναι Εδώ. Κι ο Μόνος Δρόμος για να την Βιώσουμε είναι Μέσα μας. Ο Πλάτωνας όπως όλοι οι Δάσκαλοι αναφέρεται απλά στην Οδό. Αλλά πρέπει καθένας, μόνος του, αυτός ο ίδιος, να Βαδίσει την Οδό της Κατανόησης, να ξεπεράσει τους εξωτερικούς περιορισμούς να Κατακτήσει την Αληθινή Αυτογνωσία, να Έρθει σε Άμεση Επαφή με το Θείο Μέσα του, Μέσα μας, Μέσα σε Όλα.

Στην πραγματικότητα η Ιερή Πρακτική έχει σκοπό, ενόσω ζούμε να στραφούμε Έσω κι αποσύροντας την συνειδητότητα από τον εξωτερικό κόσμο και τις κατώτερες λειτουργίες να Βιώσουμε τα Εσωτερικά Πεδία Ύπαρξης.

Βέβαια η εξωσωματική εμπειρία είναι δυνατή και πολλοί είχαν τέτοιες εμπειρίες, αλλά το ζητούμενο είναι να γνωρίσουμε την Φύση μας, πως Λειτουργεί η Φύση μας.

Η Επαφή με τους Εσωτερικούς Κόσμους,
(είτε γίνεται απλά με την απόσυρση από τις κατώτερες λειτουργίες),
(είτε βγαίνουμε τελείως έξω από το σώμα),
δεν είναι παρά μια εμπειρία αυτών των καταστάσεων ύπαρξης ενόσω είμαστε συνδεδεμένοι με το σώμα.

Ο οριστικός διαχωρισμός από το σώμα απελευθερώνει το Πνευματικό Στοιχείο, που μπορεί να Βιώσει τώρα πραγματικά την Κατάσταση Ύπαρξης που έχει βιώσει, έχει κάνει ζωή του και για την οποία «προετοιμαζόταν» στην γη.

Οι Σοφοί, οι Μύστες και οι Μυημένοι που βαδίζουν την Οδό της Απελευθέρωσης, επειδή ήδη βιώνουν τις Εσωτερικές Καταστάσεις, γνωρίζουν ότι θα οδηγηθούν στο Βάθος της Κατανόησης που πέτυχαν στην διάρκεια της γήινης ζωής τους.

Οι άνθρωποι που έζησαν μέσα στην άγνοια και κατασπατάλησαν τη ζωή και τον χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες το μόνο που θα πάρουν μαζί τους, φεύγοντας από την γη, θα είναι η άγνοια, που θα τους οδηγήσει πίσω, ξανά, εδώ.

Ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα αναλύει, μέσα από μύθους βέβαια, που περιέχουν όμως ένα βαθύ συμβολισμό, την μεταθανάτια τύχη της ψυχής. Από τα κλασσικά κείμενα, πλάι στον Φαίδωνα μπορεί να σταθεί μόνο το «Μπάρντο Τοντόλ», η «Θιβετανική Βίβλος των νεκρών».

Η Ιερή Πρακτική λοιπόν έχει σκοπό να μας Οδηγήσει στην Οριστική Απελευθέρωση, όχι απλά από τον κύκλο των μετενσωματώσεων στη γη, αλλά από την Ύπαρξη μέσα στην Φαινομενική Δημιουργία γενικότερα.

Είναι καθαρά θέμα Κατανόησης (άσχετα πόσο ηχηρούς όρους χρησιμοποιούμε). Για να Βιώσει λοιπόν κάποιος την Μια Μοναδική Πραγματικότητα θα πρέπει να ξεκινήσει από την παρούσα κατάστασή του, από τις καταστάσεις που ζει στο σώμα και στον κόσμο και σιγά-σιγά να ανυψωθεί μέσα από τις διάφορες Βαθμίδες ως το Απόλυτο Ένα. Έτσι για τον απλό άνθρωπο που ξεκινά από έξω, από κάτω οι βαθμίδες διαμορφώνονται με τον παρακάτω τρόπο.

-Πρώτα από όλα είναι απαραίτητη η Κάθαρση του Σώματος, των δραστηριοτήτων μας.

Αυτό σημαίνει μια ζωή μετρημένη που ενώ μας παρέχει όλα τα αναγκαία θέτει σαν στόχο την Πνευματική Ανύψωση και μας εξασφαλίζει τον απαραίτητο χρόνο και τις αρμόζουσες προσπάθειες.

Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε στον πνευματικό δρόμο, όταν προσκολλούμαστε στον εξωτερικό κόσμο, σε εξωτερικές δραστηριότητες και σε υλικά αντικείμενα.

Οι εξωτερικοί καθαρμοί που γίνονταν και στα Μικρά Μυστήρια και σε Θρησκευτικές εκδηλώσεις και Γιορτές δεν ήταν παρά μια συμβολική πράξη για πραγματική αλλαγή της ζωής μας. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε.

Μόνο πραγματοποιώντας μια ενάρετη ζωή μπορούσε κάποιος να εισέλθει στην Οδό. Έπρεπε δηλαδή να βιώσει την Αρετή της Σοφίας ή Φρόνησης (της εξωτερικής φρόνησης) στην ζωή του.

-Μετά θα έπρεπε κάποιος, (πάντα μέσα από την Κατανόηση της Φύση μας, της ζωής, αυτών που συμβαίνουν), να καθαρισθεί από τις επιθυμίες της γήινης ζωής και τα πάθη.

Η κάθαρση της Ψυχής μπορεί να ανοίξει τον Δρόμο προς τους Εσωτερικούς Κόσμους. Η ίδια η Ψυχή σαν λειτουργία (συναισθήματα, βουλήσεις, επιθυμίες,) βρίσκεται ακριβώς στο μέσο ανάμεσα στην ανώτερη διανόηση και την ζωή του σώματος. Είναι η ένωση δυο κόσμων. Κι η ψυχή οφείλει να προσανατολιστεί.

Με την απάρνηση των επιθυμιών και των παθών βιώνουμε την Αρετή της Ανδρείας (της εξωτερικής ανδρείας) και προσανατολιζόμαστε πλέον προς τα Έσω. Ακόμα και σε αυτό το Επίπεδο ζωής να φτάσει κάποιος, στην «ψυχική απάθεια», ήδη έχει κερδίσει πολλά για την πνευματική του εξέλιξη.

-Μετά θα πρέπει κάποιος να κατανοήσει τι είναι η Διανόηση σαν λειτουργία και πως αυτά που συλλαμβάνει, έννοιες, σχέσεις εννοιών, είναι μόνο συμβολικά των αληθινών πραγμάτων.

Όσο μένουμε μέσα στην δραστηριότητα της διανόησης είμαστε μέσα στο Σπήλαιο των εννοιών, των σκιών των αληθινών όντων.

Η Υπέρβαση της διανόησης για να φτάσουμε σε μια Ανώτερη Όραση των αληθινών όντων, σε μια Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, ήδη από εδώ, από την γη, σημαίνει ακριβώς την Κατανόηση και την Αντίληψη αυτού που συμβαίνει.

Έτσι η διανόηση (αυτό που λένε οι σύγχρονοι σκέψη) παίρνει την σωστή θέση της και δεν αποτελεί πλέον εμπόδιο. Αυτή η Υπέρβαση είναι η Ουσία της Σωφροσύνης.

Το να βιώσουμε λοιπόν την Αρετή της Σωφροσύνης σημαίνει να υπερβούμε την εξωτερική αντίληψη μέσα από παγιωμένες αντιλήψεις και εμπειρίες, (που παραποιούν την πραγματικότητα), να υπερβούμε την χρήση της μνήμης αντλώντας πληροφορίες μόνο από την τρέχουσα αντίληψη, και τέλος, να αντιλαμβανόμαστε απλά αυτό που υπάρχει, αυτό που συμβαίνει, το πραγματικό.

Μόνο όταν η Σωφροσύνη Ολοκληρώνεται αρχίζουμε να βλέπουμε τα αληθινά όντα, τους αληθινούς νοητικούς πυρήνες που κρύβουν μέσα τους τα πράγματα, τις ιδέες, ή πιο σωστά τους «ειδητικούς αριθμούς». Αυτές οι εσωτερικές βαθμίδες ανάβασης, στο επίπεδο της διανόησης χαρακτηρίζονται και σαν εσωτερικές αρετές (εσωτερική φρόνηση, εσωτερική ανδρεία, Αληθινή Σωφροσύνη).

Ήδη Βιώνοντας την Αληθινή Σωφροσύνη, υπερβαίνοντας την διανόηση και την παραμόρφωση της πραγματικότητας, βγαίνοντας έξω από το Σπήλαιο των εννοιών-σκιών των αληθινών πραγμάτων, είμαστε πια έξω στο Φως της Άμεσης Επαφής με την Πραγματικότητα, με αυτά που υπάρχουν, με αυτά που συμβαίνουν.

Στο Φως της Άμεσης Αντίληψης έχουν διαλυθεί όλα τα κατασκευάσματα της διανόησης, δεν υπάρχει πλέον εγώ, δυαδικότητα, διαχωρισμός του κόσμου. Υπάρχει μόνο μια Ανοιχτή Απέραντη Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης, Νοιώθουμε το Είναι την Βάση της Ύπαρξης, όλων των υπάρξεων.

Κι όλα όσα υπάρχουν Συμμετέχουν στο Είναι για να υπάρξουν και δεν διαχωρίζονται ποτέ ούτε από το Είναι, ούτε από τα άλλα πράγματα (ήταν η διανόηση που έκανε τους διαχωρισμούς.)

Βιώνοντας Αυτή την Ενότητα της Ύπαρξης, το Είναι που Διαπερνά τα πάντα, μπορούμε να κατανοήσουμε τι είναι Δικαιοσύνη. Είναι η Αντίληψη που Εξισορροπεί τα Πάντα εντάσσοντάς τα μέσα στην Ενότητα.

Να γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες μέσα στην Σοφία τους παρίσταναν την Δικαιοσύνη τυφλή και με μια ζυγαριά στο χέρι. Το θεολογικό της όνομα Θέμις βγαίνει από το τίθημι, που σημαίνει θέτω, «τοποθετώ». Και Θέμις είναι η Δύναμη που με γνώση τοποθετεί τα πράγματα στην ορθή τους θέση. Βέβαια η Βίωση του Είναι, της Ενότητας της Ύπαρξης έχει Διάφορα Βάθη Κατανόησης (Τρεις Εσωτερικές Βαθμίδες, που δεν μπορούμε τώρα να αναλύσουμε) που μας Ανυψώνουν ως την ΘΕΑ του Αγαθού.

Αλλά η Θέα του Αγαθού δεν είναι παρά το όριο της Ύπαρξης, το όριο της Δημιουργίας, το όριο του Κόσμου. Πρέπει να υπερβούμε και τον τελευταίο διαχωρισμό και με το σβήσιμο κάθε Υποκειμενικής Αντίληψης να Βυθιστούμε στο Απρόσωπο Ένα, το Τελείως Είναι, όπου δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός, καμιά αντίληψη, καμιά ιδιότητα, καμιά εμπειρία, παρά μόνο Ζωή, Παρουσία.

Τελικά, η Ιερή Πρακτική είναι Απελευθέρωση του Πνευματικού Στοιχείου (της Ψυχής) από τους περιορισμούς, Επάνοδος της Ουσίας στην Αρχική της Κατάσταση το Σημείο ΑΩ, Όπου Ξεκινούν και Τελειώνουν Όλα, διαγράφοντας τον Κύκλο της Δημιουργίας, της Ύπαρξης μέσα στους Κόσμους, μέχρι την Τελική Ανύψωση στην Αλήθεια.


Πηγή: CIRCLE OF LIGHT

ΦΩΤΙΣΗ 3 (ΑΠΟ 3) ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Και πάμε σε κάτι, που δεν μπορεί να «αγγιχθεί». Κάτι, που δεν χωρά ανθρώπου Νους….έτσι κι αλλιώς. Κάτι, που Ανήκει στα Άγια των Αγίων….

Την Αληθινή καταγωγή μας. Πάνω από τα Πάντα, έξω απ’ όλα, κι όμως εδώ… Την (με όλα τα μόρια, όλων των σωμάτων μας) συνειδητοποίηση, πως ότι γνωρίσαμε, (ή υπήρχε ως δυνατότητα και ικανότητα ποτέ να γνωρίσουμε),  ήταν παιχνίδια, και ταυτίσεις, (δεσμεύσεις) του Νου μας…

Από εδώ και πέρα….Σιωπή….

Από την Πλήρη παράδοση που έχει επιτευχθεί, ακόμα και η λέξη βιώνουμε, χάνει απόλυτα το νόημα της. Είναι τόσο άπειρα όλα όσα υπάρχουν πέρα…. (Ως ταύτιση βάθους εκτός Νου…)

Κι ενώ παραμένουμε εντός σώματος, (για όσο παραμένουμε), γίνεται Πραγματικότητα μας πια πως «δεν μένουμε» εδώ. Και πως πάντα δεν μένουμε εδώ, αλλά μόνο εδώ υπάρχουμε, πάντα…

Βιώνεται, (αν μπορεί να «τολμηθεί» να ειπωθεί, πως αλλιώς…), σε στιγμές, αφορά Ζώσα ταύτιση της αυτής Συνείδησης, που έρχεται σε εμάς... Δεν πάμε εμείς. Που παραμένοντες όταν συμβαίνει (από μόνη της), εξακολουθώντας  σαφώς να έχουμε «κεκτημένη» την κατάκτηση της μη σκέψης, (που  λειτουργεί πια ανεμπόδιστα όπως και τα συναισθήματα, και η παραμονή μας σ’ ένα σώμα ανθρώπινο, μη εξουσιάζοντας μας όμως), τόσο αυξάνεται η «Παρουσία» αυτής της Συνείδησης, η οποία και μας καλύπτει, (όταν συμβαίνει), ολοκληρωτικά. Είμαστε η Παρουσία…

Κι αυτό, μέχρι, να εγκαθιδρυθεί μόνιμα και τελειωτικά πλέον ως Συνείδηση μας, σε αυτό το νέο για μας Πεδίο...

Έτσι κι αλλιώς, (γυρίζοντας ματιές στο παρελθόν μας,) διαπιστώνουμε πως κάθε φορά που είχαμε επαφή με πρωτογνωριζόμενα εσωτερικά επίπεδα, μένοντας σε αυτά, και λειτουργώντας από τις ώσεις τους, (και κατανοώντας τις μέχρι τότε διαστρεβλωμένες μας λειτουργίες), γινόμενοι ως αυτή η νέα Συνείδηση πλέον, (συμπεριλαμβάνοντας μέσα μας κάθε παλιά αντίληψη μας, με την οποία αποταυτιστήκαμε μα παραμένει ως Γνώση), «κάλυπτε», (μέσα και έξω), τα πάντα όσων αφορούσαν τη ζωή, τον εαυτό μας, και τον κόσμο με τον τρόπο που βλέπαμε και αναγνωρίζαμε.

Η κάθε δηλαδή διεύρυνση μας, τοποθετούνταν, (κάλυπτε, και συμπεριλάμβανε), κάθε τι προηγούμενο. Ως, κάθε επίπεδο Συνείδησης να αποτελεί έναν κύκλο (εμάς ως επίγνωση Συνείδησης του Εαυτού), που ήταν η καθημερινότητα μας μέχρι σήμερα, και κάθε νέος κύκλος για μας, (διεύρυνε) διευρύνει τον ήδη υπάρχων (σε όλη μας την ψυχοσύνθεση και εξωτερική ζωή).

Βιώνεται πλέον ως «γεγονός», πως κυριολεκτικά το έξω, δεν είναι έξω, και το μέσα, δεν είναι όπως νομίζαμε…. Το μέσα, είναι έξω μας. Δηλαδή αυτό που νιώθουμε (και βλέπουμε) μέσα μας, αυτό και «βλέπουμε», και μπορούμε να αναγνωρίζουμε έξω στον κόσμο, και σε όλους τους άλλους). Όπως, και το  έξω, ΕΙΝΑΙ μέσα μας. Γιατί αν δεν υπήρχε ήδη μέσα μας, δεν θα μπορούσαμε να το αναγνωρίσουμε, άσχετα αν η κάθε αναγνώριση ήταν - είναι για τους περισσότερους ανθρώπους - περιορισμένη η διαστρεβλωμένη).

Η κάθε «ριζική» αλλαγή, (παλαιότερα σε σημεία, πιο μετά σε επίπεδα ολόκληρα όπως το συναισθηματικό, αφορούσε τελικά υποπεδία του κτιστού κόσμου) τώρα, μιλάμε για «ριζική» αλλαγή ολόκληρου του πεδίου, ως Φυσικό Κοσμικό Πεδίο. Η γνωστή Δημιουργία…

Εξηγούμε: Τα πεδία, (όπως τα γνωρίζουμε ως πεδία: Φυσικό, Συναισθηματικό, Νοητικό κλπ), είναι μόνο φαινομενικά διαχωρισμένα (κι αυτή είναι και η φυλακή μας). Όταν όμως ενωθούν, (φυσικά μέσα μας, με ανάλογες πράξεις και βίωμα στην καθημερινότητα μας), τότε είναι που όλα, (όλος δηλαδή ο κτιστός κόσμος), (με όλα του τα φαινομενικά επίπεδα), γίνονται Ένα. (Γιατί είναι Ένα). Ένα Πεδίο, με όλα τα υποπεδία ενωμένα ως Όλο (που παλαιότερα τα θεωρούσαμε ξέχωρα Πεδία). 

Το ένα δηλαδή επίπεδο, στο οποίο πλέον δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, είναι και αυτό που αφορά την Ενότητα των ανθρώπων, (όλων μας), του κόσμου μας, και την ενότητα των κόσμων, (φυσικού, και αόρατων).

Όλο αυτό το ένα επίπεδο, (μέσα στο οποίο είχε περιοριστεί σε Αντιλήψεις και κινούνταν η Συνείδηση), τώρα ως Ένα, ακινητοποιεί πρώτα τον Νου, μετά την Αντίληψη, και μπορεί πλέον να προχωρήσει στο επόμενο επίπεδο, που είναι η Πραγματικότητα, η Απελευθέρωση. (Σε σχέση με όλα όσα γνώριζε ως τώρα).

Φεύγουμε, από ολόκληρο το Φυσικό Κοσμικό πεδίο. Και βλέποντας το από την  υπάρχουσα -χρησιμοποιούμενη κατόπιν βιωμάτων- Γνώση, και με σημείο αναφοράς πούμε πως αιτία «εμφάνισης»  του κάθε επιπέδου, είναι το αμέσως προηγούμενο του, τότε γι' αυτό και το επόμενο παραπάνω Κοσμικό Πεδίο είναι η Αγάπη (και ο Θεός είναι Αγάπη). 

Φεύγοντας η Συνείδηση από το Κοσμικό Φυσικό, και αλλάζοντας Πεδίο, μετατοπίζεται στο Κοσμικό Συναισθηματικό, που ως αντιστοιχία στο άτομο αφορά το συναισθηματικό του σώμα, με τα ανθρώπινα συναισθήματα. 

Την Πραγματική Αγάπη όμως, μόνο με την Ένωση όλων των επιπέδων μπορεί ανθρώπινο όν να τη βιώσει, ακριβώς γιατί η Συνείδηση (ενωμένη) πλησιάζει το Κοσμικό Συναισθηματικό Πεδίο. Θέλοντας, (σε βαθύ επίπεδο με όλο μας το Είναι), και αγαπώντας, (βιώνοντας τον Πραγματικό Έρωτα), ενεργοποιείται εντός, η «ταύτιση» με το Κοσμικό Συναισθηματικό. Το όμοιο πάντα έλκει το όμοιο! (Με τις αισθητήριες «αλλαγές» βέβαια να είναι ανάλογες…)

Μιλάμε όμως για αιφνίδιες, (και επαναλαμβανόμενες) ζώσες Πραγματικότητες, καθαρά Εσωτερικές. Μέχρι την ύπαρξη μιας  σταθεροποίησης (όπως αναφέραμε και παραπάνω), που επέρχεται τελικά.

Μένοντες στο παρόν, «κενοί» από σκέψεις, παρατηρούντες, (βλέποντας απλά,) (μη εμπλεκόμενοι, και μη κρίνοντες) τίποτα, (Εσωτερικά κι εξωτερικά) ότι κι αν συμβαίνει, βιώνοντας την εκτός σώματος (αποκομμένοι από τις πέντε αισθήσεις) «αίσθηση» της Καθαρής Συνείδησης, μαζί με οτιδήποτε άλλο συνεπάγεται αυτό, χωρίς επεξηγήσεις... Έτσι υπάρχουμε, και ζούμε. Όλα, υπάρχουν Εντός μας…

«Όταν το σπίτι καθαρίζει εντελώς, τότε ο Ένοικος έρχεται, και εγκαθίσταται μόνιμα!» δεν έχει ειπωθεί;

Το Είναι λοιπόν είναι το Ένα, (η Δημιουργία) και έξω, (όπως το λέμε) ο Θεός... Η Πραγματικότητα. Η μόνη Πραγματικότητα.

Κι επειδή (κατοικώντας σ' ένα σώμα έχουμε βιώσει ήδη στην πορεία μας πως) το επίπεδο το οποίο έχουμε «γνωρίσει» Εσωτερικά, είναι η συνέχεια του Δρόμου μας, ζούμε τώρα και υπάρχουμε, στο από κάτω ακριβώς. Άρα, για όσο παραμένουμε σε υλικό σώμα, ως Συνείδηση, ζούμε και υπάρχουμε στην Ένωση, που εκφράζεται ως Αγάπη...

Κάθε ανώτερο επίπεδο, (είτε Πεδίο, είτε υποπεδίο, απλά στα Πεδία είναι πιο «τρανταχτή» η μετατόπιση λόγω πολύ πιο διευρυμένης αλλαγής,) δεν είναι παρά απλά μεγαλύτερο του κάθε προηγούμενου, (κατώτερου του με αυτή την έννοια), το οποίο και συνμπεριλαμβάνει, ακριβώς επειδή ζει μέσα του. Όλη η Δημιουργία, (το Γίγνεσθαι), υφίστατο λοιπόν ΕΝΤΟΣ μια ευρύτερης Πραγματικότητας που την «αγκαλιάζει», και είναι απόλυτα εξαρτώμενη από αυτή.

Έτσι ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ!

Όμως! Αν και περιγράφησαν τα παραπάνω, περιγράφησαν, πάλι εντός του χτιστού κόσμου. Της Νόησης. Για να καταλάβουμε. Το βίωμα όμως, η συνειδητοποίηση, η Ζωή αυτού που περιγράφουμε, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα συμφραζόμενα που τελικά, δεν έχουν καμία σημασία….

Γιατί; Γιατί αυτές ακριβώς οι εξηγήσεις «μας θαμπώνουν», και κάνουμε αναλύσεις περί αναλύσεων. Φέρνουμε νοητικές εικόνες τους για να τα καταλάβουμε, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το πώς λειτουργούν όλα αυτά, … ως Εμείς….

Οπότε ότι κι αν περιγραφεί, περιγράφει Εμάς. Αυτό που είμαστε. Στα κατώτερα επίπεδα μέσω της Νόησης είναι εύκολο. Περιγράφουμε, τα «δημιουργήματα». Τα είδωλα…. Άρα, μπορούμε να περιγράφουμε πάντα, ΜΟΝΟ αυτό που ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ. Δεν δυνάμεθα να περιγράψουμε ποτέ, τι Είμαστε, εφ’ όσων Είμαστε…

Ότι κι αν πούμε οπότε, (βιώνοντας την Πραγματικότητα), έχει τεράστια, αγεφύρωτη διαφορά από το πώς…. το ζούμε. Ανασαίνουμε με Αυτό και ως Αυτό; Είναι, η Πραγματικότητα. Τι αισθήσεις έχει, τι αισθητήρια, τι εύρος, τι Δύναμη, δεν μπορούν ούτε να περιγραφούν, ούτε να μεταφερθούν, ούτε να εξηγηθούν….

Η ουσία είναι να γνωρίζουμε, πως δεν τελειώνει η ζωή με το θάνατο. Αλλά ούτε και τα βάσανα μας… Πως υπάρχει ένα Νόμος ανώτερος των ανθρώπων που λειτουργεί και πέρα από τον θάνατο. Και πως μόνο εσωτερικευόμενοι, μπορούμε να προσεγγίσουμε το Ανώτερο, γινόμενοι…

Μόνοι μας, πρέπει να «βουτήξουμε» στο Είναι των πάντων, που είναι, το Είναι όλων μας. Μόνοι μας. Ο καθένας. Να πάψουμε να ασχολούμαστε με τις «μικρές μας ζωούλες», νομίζοντες πως αυτό είναι ζωή…

Πέραν της σκέψης, δεν τελειώνουν όλα. Με τη σκέψη, τα πάντα επαναλαμβάνονται σ’ έναν φαύλο κύκλο δίχως διαφυγή... Πέραν της σκέψης είναι, που Αρχίζουν όλα…


Καλή  μας Πορεία Αδέλφια μου, και Φίλοι Καρδιάς!