ΚΑΘΑΡΣΗ

Όταν τα πράγματα τα βλέπουμε εντός του πεδίου τούτου, κόσμου, κοινωνικού περίγυρου κλπ, υποχρεωτικά είμαστε ταυτισμένοι με κάποιον «ρόλο», (κάθε φορά,) όπως, και με την θέση την οποία η εξωτερική ζωή «του φαίνεσται» μας έχει καθηλώσει.

Κατά αυτόν τον τρόπο, δεν πάμε ούτε πολύ μακριά λοιπόν και σαφώς, ούτε και πολύ βαθιά… Καμία οπότε Εσωτερική πρόοδος… Μόνο τέλμα…

Αν όμως ένα από τα δύο αλλάξει, (είτε δηλαδή σπάσει ο οποιοσδήποτε «ρόλος» τον οποίο έχουμε πιστέψει και ταυτιστεί, είτε η «θέση» από την οποία βλέπουμε,) τότε, αλλάζει (γιατί ακολουθεί αυτόματα) και το άλλο. Όπως και να’ χει μάλιστα, η κατάληξη είναι πάντα η ίδια: Κερδίζουμε σε Ελευθερία  άρα, είμαστε πλέον εκτός (υπαρχόντων ως τώρα) ορίων, εκτός δεδομένων, εκτός του παρελθόντος…

Και αλλάζει ένα από τα δύο, όταν δυναμώνουμε την προσοχή (προσήλωση μας), στην αλλαγή που επιλέχθηκε, (ενσυνείδητα), (με επαναλαμβανόμενη, μη αποσπασμένη την προσοχή μας από αυτή), καθώς εμφανίζεται αυτή η αλλαγή πλέον, ως η νέα μας πραγματικότητα στη ζωή. (Την οποία οι ίδιοι θέσαμε σε εφαρμογή). Ως δηλαδή καινούριες (πρωτοαναγνωριζόμενες) εσωτερικές τάσεις ακολουθιών, παραινέσεις διαφορετικών μέχρι τώρα χειρισμών των καταστάσεων από εμάς, ως εκλάμψεις συνειδητοποιήσεων, ως συλλήψεις διευρυνόμενων ιδεών και σύνθεσης των καταστάσεων (σε πιο ουσιαστικά βάθη κατανόησης).

Όμως για να γίνει μόνιμη αυτή η νέα Συνειδησιακή κατάσταση, (θεώρηση των πραγμάτων από εμάς), είναι αναγκαίο να φτάσει στο ανώτερο όριο της. Αυτό  πραγματοποιείται, από την πάγια ακολουθία της από εμάς τόσο, ώστε να φτάσει να γίνει συνήθεια, δηλαδή να λειτουργεί, δίχως την παραμικρή δική μας «ενθύμηση» (και επαναφορά σε αυτήν, κάθε φορά που υποκύπτουμε στην παλιά κατάσταση). Χωρίς επομένως να χρειάζεται από ένα σημείο και μετά να θέσουμε την προσοχή μας σε αυτήν, η κατάσταση, εξακολουθεί να παραμένει και να λειτουργεί μέσα μας, σαν…., από μόνη της.

Στη συνέχεια όμως, παραμένοντες στην αλλαγμένη μας πια θέση, (συνήθειας), αισθανόμαστε (μοιραία) κάποια στιγμή σταμάτημα, ή κόλλημα. Αναγνωρίζεται, όταν νιώθουμε πως δεν  προχωράμε. Σαν, να μην πηγαίνουμε πουθενά. Και έτσι είναι. Όσες εξωτερικές ενέργειες κι αν κάνουμε προσπαθώντας αυτό που νιώθουμε να αλλάξει.

Τότε, δεν συμβαίνει τίποτε άλλο, παρά ήρθε η ώρα, η προσοχή μας πλέον να φύγει και από αυτή την κατάσταση και να μετατοπιστεί, (ηθελημένα), σε ένα ακόμα βαθύτερο επίπεδο. Ώστε τελικά, αυτό το επίπεδο, (επαναλαμβανόμενο και πάλι), να γίνει πλέον κάποια στιγμή η συνήθεια μας, (όπως η προηγούμενη που περιγράφηκε ως την αρχική αλλαγή συνείδησης), για να φτάσουμε και σε αυτό να βιώσουμε το τέλμα, μια και μόνο τότε θα μπορούμε και πάλι, να πάμε ακόμα πιο πέρα άρα, σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος. Με αυτό, (ως διαδικασία), να μην έχει τέλος…

Το θέμα όμως με τους ανθρώπους, είναι πως όταν φτάνουν σε κάποιο κομβικό σημείο Εσωτερικά που αναγνωρίζεται ως σταμάτημα, (το τέλμα όπως είπαμε,  επειδή ακριβώς έχει  κατακτηθεί το συγκεκριμένο επίπεδο), αντί να το χρησιμοποιούν ως «βατήρα» για να πάνε «ψηλότερα», (ή βαθύτερα, που είναι το ίδιο και το αυτό,) «κολλάνε» στο σταμάτημα, με δυο πολύ βασικά αποτελέσματα:
1. Να παραμένουν ως έχει, (μη κάνοντας ουσιαστικά τίποτα), κρατώντας ιδέες (παλιές), πεποιθήσεις, όρια, εξωτερικές πεθαμένες λειτουργίες κλπ, που τους βαραίνουν μεν, και τους κάνουν να νιώθουν εγκλωβισμένοι, καταπιεσμένοι και ανήμποροι, να αποδέχονται την «άδικη» δυστυχισμένη τους μοίρα, για την οποία βέβαια οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι δε. (Μια και κρατούν πράγματα παγιωμένα και νεκρά).
Και,
2. Να αντιδρούν σε κινήσεις, λόγια, και στάσεις άλλων, που οι ίδιοι τους έχουν παραχωρήσει δικαιώματα για αποφάσεις που αφορούν το μέλλον και τη ζωή τους, περιμένοντας κάτι, κάποτε να αλλάξει εξωτερικά, (από αυτούς που οι ίδιοι τώρα κατηγορούν), ώστε να νιώσουν κάποτε καλά…. Χωρίς αυτό βέβαια να έρχεται ποτέ… (Μη δυνάμενοι να δρουν, στην ίδια τους τη ζωή, έξω από τα κληρονομούμενα δεδομένα…).

Κάθε «σταμάτημα» μας, δεν είναι ποτέ ούτε τέλμα, ούτε πισωγύρισμα όπως (πολλοί) νομίζουμε όμως. Αντίθετα, είναι ένα απαραίτητο στάδιο, και αφορά την «ένδειξη», ώστε να θανατώσουμε μέσα μας όλα τα δεδομένα που μας πνίγουν,  για να εισέρθουμε κατόπιν σε επόμενη, αναβαθμισμένη από την κάθε προηγούμενη κατάσταση. Αν δεν πάψει το παλιό, το νέο, δεν γεννιέται ποτέ. Κατά αυτόν ακριβώς τον τρόπο, είναι που υφίσταται η Συνειδησιακή Εξέλιξη του ανθρώπου, με όλο ένα και μεγαλύτερες διευρύνσεις στην Αντίληψη του.

Το θέμα (γενικότερα) όμως είναι πως ότι περιγράφηκε, έχει να κάνει με τη συνεχή μάχη στο εδώ πεδίο ή αλλιώς, τη μάχη της Ύλης, με το Πνεύμα. Με εμάς (τη Συνείδηση) ανάμεσα... Μέχρι… Μέχρι να διευρυνθούμε τόσο πολύ που η ύλη, σε τίποτα να «μην χωρά» την Πραγματικότητα της κατανόησης μας.

Εντοπίζονται, δύο δύσκολα στρατηγικά σημεία εδώ:
Το ένα, είναι όταν εν μέσω τέλματος δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει διέξοδος από αυτό, που έχει να κάνει με την αλλαγή μέσα μας σε όλα τα επίπεδα (αναβάθμιση).
Και το άλλο, όταν ενώ έχουμε επιλέξει την αλλαγή, βιώνουμε καταστάσεις κατρακυλίσματος, παρά ανύψωσης.

Στο πρώτο, (όπως ήδη ειπώθηκε,) παραμένουμε ως έχει, ευελπιστώντας για διαφορετικά αποτελέσματα στη ζωή μας, παραμένοντες στις ίδιες θέσεις, κάτι που δεν γίνεται βέβαια, ούτε ποτέ πρόκειται να γίνει, μια και με τα ίδια πράγματα - δεδομένα, δεν μπορούν να εμφανιστούν άλλου είδους  αποτελέσματα.
Στο δεύτερο, χρειάζεται να περάσουμε (συνειδητά), από όλα τα σκοτάδια (της δικής μας καθαρά ψυχοσυνθετικής δημιουργημένης αντίληψης,) αντικρίζοντας τα με θάρρος, (παρόλο που πονάνε), γιατί μόνο έτσι μπορεί να εμφανιστεί το Φως. Το Φως, το οποίο βέβαια δεν σημαίνει πως τότε έρχεται σε εμάς, μια και πάντα υπήρχε και θα υπάρχει. Το θέμα είναι, πως η δική μας άγνοια όπως και οι διαστρεβλώσεις μας, ήταν που το εμπόδιζαν να φανεί (και να βιωθεί).

Η κάθε αναβαθμισμένη θέση την οποία επιτυγχάνουμε οπότε έχει στάδια, σκοτάδια, διευθετήσεις, συνειδητοποιήσεις, κατανοήσεις, αποδοχή, και χιλιάδες άλλα παράγωγα, που είναι απόλυτα αναγκαίο να βιωθούν, ώστε να μπορούμε να μιλάμε για Εσωτερική μεταμόρφωση.  Γιατί έτσι «καθαροί», δυνάμεθα να μετατοπιζόμαστε (ως Συνείδηση), σε όλο και πιο ευρείες τάξεις φασμάτων του Φωτός. Έτσι επέρχεται πρόοδος.

Η Υπέρβαση οπότε, έρχεται πάντα με κόπο. Όχι επειδή αυτό είναι απαραίτητο, αλλά επειδή η κάθε Υπέρβαση, είναι απόλυτα εξαρτώμενη από το εύρος των δικών μας αντιστάσεων, όπως, και από το βάθος της διαστρέβλωσης μας, το οποίο λειτουργούμενο ως τέτοιο κατά το παρελθόν, έχει τώρα φέρει μαζί του το «βάρος», (Εσωτερικά), των ανάλογων διαστρεβλωμένων εξωτερικών πράξεων (κάρμα), που έχουν καταγραφεί στην Ενιαία Συνείδηση...

Επομένως, Κάθαρση είναι αυτό που επέρχεται τελικά, κάθε φορά που αναβαθμιζόμαστε. Μία κάθαρση, (σε ανυψούμενες δονήσεις), που είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να «σηκώσουμε» τελικά το Φως του Εαυτού μας το οποίο τώρα, αναγνωρίζουμε ως το σκοτάδι μέσα μας. Το Άγνωστο. Γι’ αυτό ακριβώς όμως και όταν το Άγνωστο γίνεται γνωστό, κανένα σκοτάδι δεν μας τρομάζει γιατί πλέον, δεν το κουβαλά πια, καμία διαστρέβλωση μέσα μας.

Τα πράγματα, είναι πάρα πολύ απλά. Καί για το τι Είμαστε, καί για το ποια είναι η Πραγματικότητα. Η πολυπλοκότητα στα πάντα στη ζωή μας, (εξαιτίας της υπερανάλυσης μέσω της σκέψης), είναι που όλα τα βλέπει σαν προβλήματα και προσπαθεί να τα λύσει, και μετά δημιουργεί άλλα προβλήματα για να λύσει τα προηγούμενα, με αποτέλεσμα, να χάνεται, κάθε αρχική μικρή διαστρέβλωση, υπάρχουσα στο σήμερα μας γιγαντωμένη και τρομακτική. Με αυτό να ισχύει και σε ατομικό, και σε συλλογικό επίπεδο. Μια και το γενικό, αποτελείται από τα μέρη…

Η επιστροφή στην απλότητα λοιπόν είναι η λύση κι αυτό, ως την εξάλειψη, όλων των περιττών συσσωρεύσεων στην ύπαρξη μας. Όλων. Συσσωρεύσεων, που μας καθιστούν ανάξιους να χειριστούμε τη ζωή, και τον (εμφανιζόμενο) εαυτό μας ως ύλη.

Η αποταύτιση λοιπόν από την ύλη, (και ως ύλη), αποκαθιστά την τάξη, που έχει διαρραγεί κατά τη διάρκεια των αιώνων, και επαναφέρει την ισορροπία μέσα μας, όπως και στο περιβάλλον, το οποίο και αντανακλά, την εις την πράξη Αληθινή μας ταυτότητα.