ΑΛΧΗΜΕΙΑ

Νομίζουμε πως μπορούμε να έχουμε «προσωπικά» σχέδια και ατομικές σκέψεις… Αυτό όμως είναι αδύνατον, μια και το πεδίο του νου είναι ενιαίο, και το ίδιο για όλους… Αυτό σημαίνει πως μέσα σε αυτό, ως μία τεράστια ενεργειακή δεξαμενή ιδεών, περιλαμβάνονται όλες οι σκέψεις που είναι δυνατόν να συλλάβει ποτέ ανθρώπινος νους. Έτσι, ανάλογα με το τι επιλέγουμε να είμαστε, (συχνότερα βέβαια τι «νομίζουμε» ότι είμαστε), έλκουμε και τις ανάλογες σκέψεις. Το όμοιο, «τραβά» κοντά του πάντα το όμοιο.

Ανά πάσα στιγμή λοιπόν είναι δυνατόν να συλληφθεί η οιανδήποτε σκέψη μας (από όποιον έχει ανεπτυγμένη την εν λόγω ικανότητα, -ως παράγωγο ανάπτυξης της Εσώτερης Εξελικτικής του πορείας φυσικά, και όχι ως αυτοσκοπό-), αλλά ενώ αφορά ικανότητα την οποία κατέχουμε όλοι μας, παραμένει από την πλειοψηφία ανενεργοποίουσα.
  
Κατά ανάλογο τρόπο μπορεί να συλληφθεί ότι κι αν αισθανόμαστε, μια και το πεδίο των συναισθημάτων, είναι ένα επίσης ενιαίο πεδίο.

Εδώ, είναι θεμιτό να ειπωθεί πως πρώτον, το πεδίο της ύλης είναι προερχόμενο από τα ανώτερα επίπεδα μια και η ύλη αυτών αποκρυσταλλώνεται σε συμπαγής μορφή εδώ στον εξωτερικό κόσμο που βλέπουμε και γνωρίζουμε, και δεύτερον, ότι και το πεδίο της ύλης είναι ένα ενιαίο πεδίο, μια και τα μόρια του, αποτελούν έναν ενιαίο ολοζώντανο οργανισμό, ασύλληπτο όμως για τον άνθρωπο ως προς το σκοπό και τις λειτουργίες του…

Είναι ανόητο οπότε να θεωρούμε ότι μπορούμε να κρυβόμαστε για τα «κίνητρα», το υπόβαθρο του τι συμβαίνει μέσα μας, ή το συνειδησιακό μας επίπεδο. Πολλές φορές μάλιστα είναι κάτι παραπάνω από πιθανό, (ειδικά όταν είμαστε μπερδεμένοι, και δεν έχει μπει η Αυτογνωσία στη ζωή μας για να γνωρίζουμε τι συμβαίνει μέσα μας, αφού ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με το να δούμε βαθιά μας), να εκπέμπουμε πράγματα, που ούτε οι ίδιοι δεν έχουμε αντιληφθεί ως φωτισμένο συνειδητοποιημένο μέρος του εαυτού μας. Με λίγα λόγια η «γλώσσα» της διαισθητικής επικοινωνίας στον άνθρωπο σήμερα, δεν είναι από τις πιο δημοφιλείς, ακριβώς επειδή άλλα είναι τα ενδιαφέροντα του...

Πάμπολες όμως ικανότητες, άγνωστες κατά τα άλλα για μας, (ως χρησιμοποιούμενες και αυταπόδεικτες λειτουργίες μέσα μας) όπως η τηλεπάθεια και η συναίσθηση,  (σαν λέξεις μπορούμε να βάλουμε όποιες θέλουμε με την ίδια όμως σημασία), δεν είναι «κάπου» μακριά μας. Είναι μέσα μας. Όμως νιώθουμε εντελώς αποκομμένοι από αυτές, ακριβώς επειδή απέχουμε από το να εστιάζουμε την προσοχή μας εσωτερικά, εξαιτίας της αποκλειστικής δράσης μας στο εξωτερικό μέρος του εαυτού μας. (Εμφάνιση, ηλικία, φύλο, μόρφωση, οικονομική ευμάρεια και μη, κτήσεις, που σαφώς όλα αυτά τελικά είναι που μας ταυτοποιούν, μας καθορίζουν, και ελέγχουν όλη μας τη ζωή και όχι εμείς…).

Κάποτε…., όλα τα παραπάνω, θα διδάσκονται στα σχολεία. Κάποτε… Προς το παρόν, μόνο όσοι παραμένουμε συγκεντρωμένοι στην εντός μας προσοχή, διαπιστώνουμε την ύπαρξη και αλήθεια τους μια και λειτουργούν αβίαστα, όντες επικεντρωμένοι και εργαζόμενοι, σε ένα βαθύτερο μέρος του εαυτού μας, από αυτό της εξωτερικής φαινόμενης ύπαρξης μας.

Δυναμώνοντας την προσοχή εσωτερικά, (χωρίς να είναι αυτός ο στόχος μας), αναπτύσσονται αβίαστα (όπως είπαμε), καί η τηλεπάθεια, καί η συναίσθηση, μαζί με τόσες άλλες ιδιότητες και ικανότητες μας οι οποίες ενώ υπάρχουν σε σπερματική μορφή, δεν βρίσκουν «πρόσφορο» έδαφος για να εκδηλωθούν. Κι αυτό, επειδή βρίσκεται η προσοχή μας αποκλειστικά στις αγωνίες, τις ανησυχίες και τους φόβους, που οι σκέψεις  μας παρασέρνουν να βρισκόμαστε, οπότε όλο αυτό καθιστά, αδύνατο την εκδήλωση Εσώτερων αναγνωρίσεων.  

Όμως το παραπάνω είναι νόμος: Σε όποιο επίπεδο του εαυτού μας εστιαζόμαστε, αυτό και αναπτύσσουμε εσωτερικά, και από αυτό παίρνουμε τις πληροφορίες και τα βιώματα μας. Από την άλλη, όπου κι αν εστιαζόμαστε ειδικότερα και πιο λεπτομερειακά ως το πλάνο ζωής μας και τα παρεμφερή κομμάτια του, αυτό και  «δυναμώνουμε», οπότε γίνεται και η εκδηλωμένη μας πραγματικότητα μπρος στα μάτια μας. Από το μεγαλύτερο θέλω μας, μέχρι τον ύψιστο φόβο μας, ο οποίος αφορά τον εφιάλτη που στο κάθε μας τώρα ζούμε…

Από την άλλη φυσικά «θανατώνουμε», ή απλά «αποδυναμώνουμε», οτιδήποτε δεν του παρέχουμε πια την προσοχή μας. (Δηλαδή την ενέργεια μας ώστε να ζει και να υπάρχει). Από αυτό αναγνωρίζουμε πως «η κάθε κόντρα» με οτιδήποτε, ποτέ δεν το σταματά. Απλά το πολλαπλασιάζει…. Με όλη αυτή τη διαδικασία βεβαίως, να ισχύει στα πάντα. Γιατί ως διαχειριστές ενεργειών, (που εκτός όλων των άλλων είμαστε), εισπράττουμε (και ζούμε),  πάντα αυτό που οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει, ακριβώς όσο το συντηρούμε.

Η «μεταφυσική» λοιπόν, ανέκαθεν «ζει» μέσα μας. Που την ψάχνουμε; Σε βιβλία; Εμείς είναι που δεν επιλέγουμε να ζούμε μέσα της.

Και ισχύει, γιατί δίνουμε βαρύτητα μόνο στις λογικά ερμηνευμένες σκέψεις μας, στις κάθε είδους ανασφάλειες, και στο φόβο, ως μπροστάρη μας και καθοδηγητή...

Πόσα όμως διαφορετικά πράγματα θα κάναμε (αφού θα ήμασταν), αν βασιζόμασταν στη διαισθητική προσέγγιση των πάντων, και πόσα ακόμα θα βλέπαμε, και θα ζούσαμε αναπτύσσοντας τα, εν μέσω άγνωστων, αχαρτογράφητων περιοχών του Είναι μας, μια και αφήνουμε αχρησιμοποίητες, όλες τις δυνάμεις τις οποίες θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πως κατ’ ουσίαν διαφεντεύουμε…

Αλχημιστές λοιπόν Είμαστε όλοι μας. Αλχημιστές με υλικό, τον ίδιο τον εαυτό μας και τις λειτουργίες του.

Είμαστε και υπάρχουμε εδώ, (εκτός από το να αναγνωρίζουμε τι Πραγματικά Είμαστε και να εργαζόμαστε να επιστρέψουμε εκεί που ανήκουμε αποπερατώνοντας το έργο μας, και) για να δημιουργούμε.

Με την έννοια της δημιουργίας, να αφορά ουσιαστικά οτιδήποτε με το οποίο καταπιανόμαστε, εν όσο είμαστε εδώ (εν ζωή στην ύλη). Κάτι, που ενώ τώρα έτσι κι αλλιώς το κάνουμε, δεν είναι κάτι που συνειδητοποιούμε...

Εργαζόμαστε λοιπόν στο νοητικό επίπεδο, προσελκύοντας δυνάμεις -  ενέργειες που δημιουργούν, ανάλογες της ποιότητας των σκέψεων που έλκουμε.

Εργαζόμαστε στο συναισθηματικό πεδίο και δημιουργούμε «μορφές», που εξαρτώνται απόλυτα από την ποιότητα των συναισθημάτων μας, και αφορούν την ισορροπία ή ανισορροπία με την οποία υπάρχουμε και λειτουργούμε στη ζωή μας.

Και «φτιάχνουμε», εργαζόμενοι με τα υλικά της ύλης, και τις καθαρά εξωτερικές δημιουργίες χρησιμοποιώντας και κατευθύνοντας τα χέρια μας.

Η ικανοποίηση οποιουδήποτε τελειωμένου μας έργου, είναι ακριβώς η βαθύτερη αίσθηση ότι αυτό που έπρεπε να γίνει, έγινε με τον ορθότερο τρόπο. Αντίθετα, η κάθε δυσφορία από οποιαδήποτε προσπάθεια μας, ή, η απογοήτευση από μισοτελειωμένες μας ασχολίες, δείχνουν πως «ποτίστηκαν» από εμάς με δυσαρέσκεια, καταναγκασμό και άλλα παρόμοια παράγωγα, (μη ανάληψης της ευθύνης τους από μέρους μας), τα οποία αποδεικνύουν πως ως δημιουργοί, αποτύχαμε παταγωδώς στο κάθε εν λόγω έργο…

Τέλος, εργαζόμαστε στο Μέγα Έργο, αυτό της μετουσίωσης του Εαυτού σε αυτό που Πραγματικά Είναι, που σημαίνει εργασία με όλα τα παραπάνω να συμπορεύονται μαζί μας, με μόνο και απόλυτο καθοδηγητή, την Εσώτερη αναγνωρισμένη μας Φύση. Διαπιστώνοντας την, (εντός των πάντων), βιώνοντας την, και ζώντας ως Αυτή!

Ας στοχαστούμε οπότε επάνω στη ζωή μας. Κι ας δούμε, «τι κάνουμε». Πάντα πειραματιζόμενοι, και όχι παίρνοντας τα πάντα όσο σοβαρά και βαριά τα παίρνουμε… Δεν είναι έτσι, από τη θέση αυτού που Είμαστε, και του τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ. Ας πειραματιστούμε. Τα πάντα, είναι δυνάμεις του εαυτού μας, με εμάς, το Μέγα Αλχημιστή της ζωής μας!


Κάποτε, γράφτηκε πως Αλχημιστές, ήταν αυτοί που μετέτρεπαν οποιοδήποτε μέταλλο σε χρυσό. Πόσο τραγικά παραποιημένο… Όχι επειδή η διαδικασία αυτή είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί με τα μέταλλα, αλλά επειδή ο συμβολισμός της, έχει να κάνει με την ικανότητα μας να μετατρέπουμε (εργαζόμενοι), τον ίδιο μας τον εαυτό. Σε τι; Στο ανώτερο όλων των μετάλλων:  Τον «Χρυσό», του Ηλίου μέσα μας…