Μέσα
μας βαθιά, έχουμε πάντα την ορθή ώθηση να αλλάξουμε, να διευθετήσουμε, ή να
τελειώσουμε κάτι το οποίο με τον τρόπο που «εμφανίζεται» μας προκαλεί δυσφορία.
Μιλάμε
σαφώς, όχι για τη δυσφορία που μας «χαλάει», επειδή «δεν μας αρέσει» αυτό που
βλέπουμε διότι «θα μας βόλευε» να ήταν αλλιώς, γιατί από αυτό θα κερδίζαμε κάτι
που θεωρούμε τώρα ότι το χάνουμε. Όχι.
Μιλάμε,
για τη δυσφορία που νιώθουμε για κάτι που διεξάγεται, και δεν είναι συμβατό με το
Είναι μας. Δηλαδή ενώ μέσα μας έχουμε αλλάξει, και έχουμε ήδη εξετάσει και
διευθετήσει τις καταστάσεις που το αφορούν, παρ’ όλα αυτά η κατάσταση εξακολουθεί
να παραμένει μπρος μας.
Αυτό
συμβαίνει, γιατί πρέπει συνειδητά να πάρουμε θέση, δηλαδή να εκφράσουμε προς τα
έξω, (με τον τρόπο που μας υποδεικνύει το κάθε μας βίωμα), μια και η δυσφορία τις
περισσότερες φορές, είναι ακριβώς γιατί δεν έχουμε εξωτερικεύσει, όλα όσα έχουν
συνειδητοποιηθεί και αποφασιστεί ως προς αυτό που Είμαστε με αποτέλεσμα, άλλα
να νιώθουμε, κι άλλα να αφήνουμε να συμβαίνουν εξωτερικά ως προς το ξεδίπλωμα της
εσωτερικής μας κατάστασης.
Όμως
έτσι, είμαστε ψεύτες και υποκριτές, τόσο προς τον εαυτό μας, όσο και προς τους άλλους,
άσχετα αν οι λόγοι είναι εξαιτίας διστακτικότητας, φόβου, ή συνειδητής
υποκρισίας.
Αυτά
ακριβώς όμως είναι που πρέπει να υπερβούμε με την «έκθεση» - έκφραση, και
ακριβώς γι’ αυτό, εξακολουθεί να εμφανίζεται ακόμα στο εξωτερικό σκηνικό της ζωής
μας το αυτό συμβάν.
Γιατί
για να φτάσουμε να έλξουμε εξωτερικά, ότι έχει μεταμορφωθεί μέσα μας, πρέπει
πρώτα να καθαρθεί «εντελώς» ότι συνδέεται με αυτό και αφορά εμπλεκόμενες
ενέργειες, άτομα και καταστάσεις.
Γνωρίζουμε
οπότε σε τέτοιες περιπτώσεις, πάντα τι «πρέπει» να γίνει, και ποιο είναι το
κομμάτι που μας αναλογεί. Πράττουμε όμως ανάλογα, ή ο φόβος της αλλαγής, το να μην
χαλάσουμε πάγια βολέματα, ή συνήθειες ετών που μας κάνουν να αισθανόμαστε
ασφαλείς, δεν μας επιτρέπουν να προβούμε
σε άλλου είδους στάσεις, πέραν των δοκιμασμένων εκφράσεων του γνωστού,
περιορισμένου, και προβλέψιμου εαυτού του παρελθόντος μας, που τελικά κατά
αυτόν τον τρόπο, εξακολουθούμε να λειτουργούμε, παρ’ όλο που θα θέλαμε και είχε
«φύγει από πάνω κι από μέσα μας»;
Μα
και μόνο που αλλάξαμε μέσα μας, είναι αδύνατον έξω, να εκφράζουμε κάτι άλλο. Αποτελέσματα
όσο δεν εκφραζόμαστε λοιπόν όπως πρέπει; Επιδείνωση της αρχικής δυσφορίας μεταμορφωμένης
σε βάρος, απογοήτευση, ανισορροπία, γέννηση ήπιας μέχρι και βαριάς κατάθλιψης,
με τελικό στάδιο βέβαια, την εμφάνιση κάποιας ασθένειας και στο σώμα.
Γιατί
έτσι εμφανίζονται οι ασθένειες (όταν δεν αφορούν καρμικά χρέη) που είναι
δημιουργημένες καθαρά από τη δική μας στάση στη ζωή.
Γι’
αυτό ακριβώς λοιπόν δεν πρέπει να αφήνουμε να διεξάγονται τέτοιου είδους συγκρούσεις
μέσα μας. Χρειάζεται ακριβώς κατά τον εντοπισμό τους (εν τη γενέσει τους λοιπόν) να διευθετούμε το
θέμα με ειλικρίνεια και καθαρότητα, ώστε να μην επιτρέπουμε τη δημιουργία όλων των
δυσάρεστων προαναφερθέντων αποτελεσμάτων.
Γιατί
μέχρι να φτάσει να αλλάξει κάτι εξωτερικά 380 μοίρες σε σχέση με συνήθειες και
στάσεις του παρελθόντος μας, ώστε να έλκουμε πλέον κάτι εντελώς νέο στη ζωή μας,
πρώτα θα χρειαστεί να δυναμώσουμε, διεκδικώντας την ελευθερία της έκφρασης μας,
μη διστάζοντας να απαιτούμε από τον εαυτό μας, όσα η Αξιοπρέπεια μας απαιτεί,
ώστε ποτέ να μη νιώθουμε ότι προδίδουμε τον εαυτό μας. Ότι χειρότερο μπορούμε
να κάνουμε στη ζωή…
Γιατί
άλλο είναι να γίνεται ασύνειδα, κι άλλο ενώ γνωρίζουμε, να εξακολουθούμε να πράττουμε,
τα αντίθετα αυτών που η Φύση μας καλεί. Αυτή, είναι και η πραγματική αμαρτία προς
τη Θεότητα….
