ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΦΗ

Το θέμα, δεν είναι το αν, ή το πώς να «ικανοποιούμε» τις επιθυμίες μας, αλλά το να μην έχουμε επιθυμίες!

Αλλά τι σημαίνει να μην έχουμε επιθυμίες; Τα πάντα γύρω μας, (ο κόσμος μας), κάνουν το οτιδήποτε για να μας ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση: Να κυνηγάμε μόνιμα…κάτι. Είναι μεγάλος, τεράστιος ο επηρεασμός...

Ας εξηγήσουμε οπότε: Να μην έχουμε επιθυμίες, σημαίνει (κόντρα σε ότι υπάρχει στον κόσμο έξω από εμάς), να μην ποθούμε το οτιδήποτε, (που  θεωρούμε πως έχουμε έλλειψη του, ακριβώς γιατί αυτό έχουμε πιστέψει), το οποίο ικανοποιεί μόνο «κατώτερες» αισθήσεις, (τις περισσότερες φορές  σωματικές), και απολαύσεις, ……. για την απόλαυση. Που μας ωθούν σε «πάθη», τα οποία τελικά μας ακυρώνουν, και μας κάνουν σκλάβους των αισθήσεων. Δηλαδή εμείς, δεν υπάρχουμε πουθενά, αφού τρέχουμε σαλιαρίζοντας πίσω από οτιδήποτε μας ωθεί προς απόκτηση…

Και θα μου πείτε που το άσχημο σε αυτό; Δεν είναι ότι είναι άσχημο. Είναι, ότι όπως αναφέρθηκε και παραπάνω μας ακυρώνει. Κι αφού μας ακυρώσει, (ως αυτόνομες, αυτοκυρίαρχες οντότητες) και καθιστά την ύλη κυρίαρχη, στην κυριολεξία μας κάνει να μην υπάρχουμε… Γιατί όταν η ύλη είναι ο μοναδικός μας Θεός, είμαστε πραγματικά ανύπαρκτοι...

Αυτό σημαίνει, καμία ελπίδα σύνδεσης, με οτιδήποτε βαθύτερο μέσα μας, (καμία προσέγγιση της οιανδήποτε Ανώτερης Δόνησης), και ταυτόχρονα, σκλαβιά. Διότι ότι, μα ότι κι αν κάνουμε, (εμμένοντας σε μια τέτοια κατώτερη κατάσταση δόνησης), κατευθυνόμαστε μόνιμα από έναν αχόρταγο και ανικανοποίητο πόθο. Μια και ως γνωστόν η ύλη, θέλει μόνιμα και άλλη ύλη. Κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη… Και σαν μη υλικά πλάσματα, (μια και έχουμε έρθει από αλλού…), μπλεκόμαστε σε μία ατέρμονη διαμονή εντός ύλης, με  αποτέλεσμα ποτέ να μην γεμίζει το κενό της θύμησης της αληθινής καταγωγής μας, ότι κι αν κάνουμε με την ίδια την ύλη. Γι’ αυτό ακριβώς και γινόμαστε κατά αυτόν τον τρόπο σκλάβοι… Ανθρωπάκια… Ενώ μέσα μας βρίσκεται Θεός…

Αντικαθιστώντας οπότε τον τωρινό εαυτό μας των πόθων και παθών, με αυτό που Είμαστε βαθύτερα εντός μας, αυτόματα οι επιθυμίες εκλείπουν, ως φυσιολογικό αποτέλεσμα αλλαγής της Δόνησης. Κι αυτό, εντελώς αβίαστα. Χωρίς κόντρες, χωρίς ζόρια, και χωρίς καμία ανάγκη για έλεγχο.

Να ειπωθεί πως το σώμα μας, αποτελείται από τρισεκατομμύρια μικρές ζωούλες, (τα κύτταρα μας), οι οποίες, αυτές είναι που ευθύνονται για την ώθηση μας προς δράση, ακριβώς γιατί θέλουν «να θραφούν». Δηλαδή, να ικανοποιηθούν οι ίδιες. Νιώθοντας αυτή την ώθηση, (όντες απόλυτα ταυτισμένοι οι ίδιοι με την ύλη του σώματος μας), «νομίζουμε» πως ικανοποιούμαστε εμείς σε κάθε εκπλήρωση υλικής επιθυμίας ενώ το μόνο που κάνουμε, είναι να ικανοποιούμε ουσιαστικά «το ζωάκι μας» και μόνο. (Δηλαδή το σώμα μας, που αποτελείται από τα πολυάριθμα κύτταρα του). Γι’ αυτό και η ώθηση να έχουμε στη διατροφή μας βασικό συστατικό τις σάρκες ζώων και το αίμα. Η σάρκα, πάντα θα αναζητά σάρκα…

Εμείς όμως, δεν είμαστε το σώμα μας, (το έχουμε πει άπειρες φορές). Είμαστε, ο Ένοικος του, και το σώμα μας, ο Ναός του. Και Ναός, γιατί ακριβώς φιλοξενεί κάτι πολύ Ανώτερο από τη βαριά ύλη του κόσμου τούτου και τις τάσεις του... Ναός που θα φροντίσουμε, να είναι Άξιος ως κατοικία, ώστε ο Ένοικος, κάποια στιγμή να έρθει και να εγκατασταθεί, όταν ο χώρος καθαριστεί και προετοιμαστεί, ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό.

Διότι αναζητώντας μέσα μας, ψάχνοντας, εσωτερικά, (μόνο ψάχνοντας), δυνάμεθα να  αντιληφθούμε και να αναγνωρίσουμε, πολύ βαθύτερες ανάγκες μας από αυτές της ύλης.

Όσο πιο κοντά τα ενδιαφέροντα μας στο υλικό μέρος του κόσμου, τόσο και είμαστε «κολλημένοι», μόνο σε αυτό το δονητικό μας μέρος.

Όσο πιο κοντά (στο αμέσως επόμενο) των συναισθημάτων, τόσο ταυτισμένοι, (και άρα θρεφόμενοι) με τα συναισθήματα που παράγουμε. Συνήθως βαριά: Ζήλιες, Αντιπάθειες, Παράπονα, τάσεις για φιλονικίες, Θυμό, Πόθο να αρέσουμε, να μας αγαπούν…

Όσο πιο κοντά (στο ακόμα επόμενο) σώμα αυτό της Νόησης, τόσο η τάση μας για Εξουσία, Έλεγχο, Ανταγωνισμούς, Παιχνίδια Δύναμης...

Γι’ αυτό και λέμε να είμαστε σε συνεχή «εγρήγορση»: Δηλαδή να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή «που» δουλεύουμε, και «τι» είναι οι τάσεις που μας βγαίνουν. Κι αυτό, επηρεαζόμενοι συνήθως από το εκάστοτε εξωτερικό περιβάλλον με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή… Γιατί; Μα αφού δεν ζούμε εντός μας.

Εν εγρηγόρση όμως, «Εμείς», μπορούμε «να επιλέγουμε» αν θέλουμε την εκάστοτε τάση να υφίσταται, και σε πιο βαθμό, και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν την παίρνουμε τοις μετρητοίς ακολουθώντας την  τυφλά, ως την μόνη μας πραγματικότητα. «Βλέπουμε», καί πιο πλατιά, καί πιο μακριά…

Και γι’ αυτό επίσης λέμε, να πάμε πέρα από το επίπεδο της σκέψης, από το οποίο και μπορούμε να έχουμε άμεση επαφή με αυτό που στην Ουσία Είμαστε. Που είναι «Άηχο», «Αισθαντικό», «Βαθύ», και που Πάντα λέει την Αλήθεια…

Όμως για να ακουστεί Αυτή η (Άηχη) Φωνή, πρέπει να σωπάσουν, (ή έστω στην αρχή να) σιγάσουν, όλες οι «άλλες φωνές».

Διότι η μόνη τροφή «που πραγματικά» μας ξεδιψά και μας χορταίνει, είναι μόνο η Πνευματική.

Απλά και σταράτα!