ΕΜΜΟΝΗ. ΕΥΧΗ Ή ΚΑΤΑΡΑ;

Με τον όρο «εμμονή», εννοούμε την βαθιά προσκόλληση του ανθρώπου σε κάτι, το οποίο κατακλύζει τον εαυτό του, και θέτει σε στάση την προσοχή του μόνιμα και αποκλειστικά, μόνο, στο αντικείμενο της εμμονής του.

Και λέγεται, πως είναι αρρωστημένο το γεγονός του να έχουμε εμμονές. Οι άνθρωποι όμως, μόνιμα κατακλύζονται από αυτές, και αν έχουν χαρακτηριστεί οι εμμονές ως κάτι «προβληματικό» από τους υπόλοιπους «σοβαρούς» ανθρώπους, (που θεωρούν πως αυτοί είναι εν-ταξη), είναι γιατί ο χαρακτηρισμός αυτός, βασίζεται μόνο σε αυτά που θεωρούνται εμμονές, από το γενικό σύνολο ως «κακές» όπως ο τζόγος, το ποτό κλπ.

Έλα όμως που η εμμονή, είναι καθημερινό φαινόμενο για όλους. Το έχουμε δει; Όχι βέβαια. Είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπινου νου να κατατάσσει όπως τον βολεύουν τα πράγματα…

Εμμονή λοιπόν δεν είναι όταν κάποιος φαγώνεται να ανέβει στην εξουσία, να συσσωρεύσει χρήματα (για ασφάλεια), να (καλο)παντρευτεί κλπ; Σαφώς και είναι εμμονές όλα αυτά. Ειδάλλως ο άνθρωπος δεν θα έθετε στόχους, και δεν θα πραγματοποιούσε αυτό που θέλει, αν δεν γινόταν γι’ αυτόν αποκλειστικό τους σκοπός. (Τις περισσότερες φορές σκοπός ζωής).

Όλοι λοιπόν οι άνθρωποι είναι εμμονικοί. Όλοι. Διότι η δύναμη της εμμονής, είναι η δύναμη που πραγματοποιεί στόχους. Αρχικά οπότε οι άνθρωποι, (όσο ακόμα βρίσκονται σε πλήρη σκοτάδι με ότι αφορά την πραγματική τους ταυτότητα και καταγωγή), εμμονίζουν, ως προς τα ενδιαφέροντα της ζωής τους.

Αλλάζοντας πλευρό από το λήθαργο της άγνοιας όμως, τη συνήθεια αυτή της εμμονής στην καθημερινότητα τους, την αντικαθιστούν, με εμμονικές αναζητήσεις της Γνώσης (για να εξελιχθούν), μελέτες κειμένων μυστικισμού, αποκρυφισμού,  τεχνικές, με ότι έχει να κάνει με σχολές εσωτερισμού κλπ.

Για να καταλάβουν εν τέλη (κάποτε, όταν κουραστούν να αναζητούν μάταια με το μυαλό τους), πως η μόνη εμμονή που μπορεί να ωφελήσει και αφορά την Πραγματική, ουσιαστική πλέον Εξέλιξη τους, είναι αυτή της αναζήτησης μόνο ως προς την κατευθυνόμενη προσοχή τους Εσωτερικά, γιατί η Βίωση αυτού που Είμαστε, είναι η μόνη Αληθινή Απάντηση, και το τέλος όλων των αναζητήσεων.

Αυτό που πρέπει λοιπόν να γίνει, είναι να παραδεχτούμε κατά πρώτον την εμμονική μας ιδιοσυγκρασία, και να την κατευθύνουμε, όπου μπορεί πραγματικά να μας ωφελήσει και να μας απελευθερώσει... (Ή, όπου αλλού επιλέξουμε, αλλά να «γνωρίζουμε» τι κάνουμε και γιατί…) Διότι υπάρχουν οπότε εμμονές που μας ρίχνουν όλο και πιο βαθιά στην ύλη, εμμονές που μας κολλούν μόνιμα στη νόηση και εξακολουθούν να μας βασανίζουν, και η εμμονή για Συνάντηση και Ένωση με αυτό που Πραγματικά Υπάρχει. Ο καθένας μας, ας επιλέγει συνειδητά την εμμονή του λοιπόν, χωρίς να κρύβεται από τον ίδιο του τον Εαυτό…

Γιατί κάθε εμμονή φέρνει το ανάλογο αποτέλεσμα της χροιάς που εκπροσωπεί. Στην ύλη πραγματοποιούμε, κυνηγάμε, παιδευόμαστε, πατάμε επί πτωμάτων, πληγωνόμαστε, βασανιζόμαστε, γνωρίζουμε (υποτιθέμενες νίκες και ήττες), στην μελέτη που έχει να κάνει με τη νόηση μαθαίνουμε (συσσωρεύουμε) γνώση νομίζοντας πως κάπου πάμε, και στην εμμονή ως προς την Απελευθέρωση μας από εδώ, έρχεται κάποια στιγμή, που καταφέρνουμε να βρεθούμε πέραν, παρόλο που εξακολουθούμε να παραμένουμε εντός υλικού σώματος.

Ο καθένας, με τις επιλογές που κάνει, κάτι πάντα θυσιάζει. (Στο βωμό της επιλογής του). Θυσιάζουμε λοιπόν τα υλικά για να ελευθερωθούμε, ή μόνιμα προδίδουμε αυτό που είμαστε, προτάσσοντας ωραιοποιημένες δικαιολογίες που συνεχίζουν να μας κρατούν δέσμιους;

Τέλος, πως μπορούμε να πούμε (με ελαφρά την καρδία, και βεβαιότητα δέκα καρδιναλίων), πως αυτός ο κόσμος έχει στάνταρτ θετικά, και αρνητικά, ή σκοτεινά και φωτεινά, ή ευχάριστα και δυσάρεστα, ή ευτυχία και δυστυχία, όταν εξαρτάται κάθε φορά το ΠΟΥ είμαστε συνειδησιακά χρησιμοποιώντας τα, όπως και το ΠΩΣ;

Εδώ ακριβώς έγκειται η απόδειξη του γεγονότος πως η αλήθεια είναι πέρα από όλα δεδομένα μας, θετικά ή αρνητικά, και πως τα πάντα, περιέχουν και τα δύο στα σπλάχνα τους.

Ο σκοπός λοιπόν είναι, να αλλάξουμε συνειδησιακή θέση. Να ανυψωθεί η συνειδητότητα μας σε ένα πολύ ανώτερο, (ευρύτερο) αντιληπτικό κέντρο, από αυτό του επιπέδου της ανθρώπινης αντίληψης που είναι μόνιμα περιορισμένο και πολωμένο στον διαχωρισμό, τον ξεχωρισμό,  με έμφαση και σημασία, στην ατομική, προσωπική μας ύπαρξη.

Και για να πραγματοποιηθεί αυτό, όλη η προσοχή των ενδιαφερόντων μας, πρέπει να μετατοπιστεί αποκλειστικά, στην Ύπαρξη που βρίσκεται εντός μας. Δεν γίνεται, μόνο όταν το θυμόμαστε περιστασιακά, για να ξεφεύγουμε από την προβληματική μας ζωή, επειδή οι φίλοι-ες μας ασχολούνται, ή επειδή η γιόγκα (για παράδειγμα) είναι στην μόδα αυτή την εποχή. Όλα αυτά, είναι αστεία.

Η μετατόπιση της συνείδησης, γίνεται με καθημερινή, (και κάθε στιγμή) εργασία, και επικέντρωση στην μέσα μας αντίληψη, αντικαθιστώντας τις οδηγίες του μυαλού, με τις τάσεις που γεννώνται την κάθε δεδομένη στιγμή του κάθε συμβάντος ,με ότι έχει να κάνει την υλική μας ζωή όταν χρειάζεται να λειτουργήσουμε στον εδώ κόσμο, και όλον τον υπόλοιπό χρόνο, να τον διαθέτουμε στην εμβάθυνση. Όχι στην ανάλυση, την σύγκριση, το τακτοποίημα, το σχεδιασμό για το μέλλον, αλλά πέραν όλων αυτών. Στο βασίλειο της μη σκέψης, που πραγματικά υπάρχουμε. Αυτό είναι το μόνο εισιτήριο...