ΤΑΥΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Βιώνω ταυτιζόμενος, αποστασιοποιημένα. Πως είναι δυνατόν να γίνεται; Κι όμως γίνεται!

Βιώνω κάτι, (οτιδήποτε), και αναγνωρίζω, την (ήδη) αδιαίρετη ένωση μου μαζί του, ενώ παρατηρώ από μέσα του, αυτό το ίδιο ως εαυτό μου. Και μπορώ να το δω όλο αυτό, (νιώθοντας ως αυτό), και να αναγνωρίζω την όλη  διαδικασία, γιατί τελικά, το βλέπω, (βρισκόμενος) από έξω του. Ακριβώς για τους δύο αυτούς λόγους:
1.Γιατί μπορώ να γνωρίζω κάτι, μόνο όταν είμαι ένα μαζί του, και
2.Γιατί το βλέπω, ακριβώς γιατί είμαι έξω από αυτό για να είμαι σε θέση να το παρατηρώ.

Το πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι αναγνωρίζουν, (οπότε και ταυτίζονται) με τον έναν από τους δύο μόνο παραπάνω πόλους, θεωρώντας τον άλλον ξένο γι’ αυτούς.
Είναι δηλαδή οι ίδιοι κάτι, και λόγω αυτής ακριβώς της ταύτισης με αυτό που αναγνωρίζουν ότι είναι, γίνονται εξαρτημένοι ως προς αυτό, γιατί η εξάρτηση τους ως απόλυτη ταύτιση αναγνώρισης, δεν τους επιτρέπει να αναγνωρίσουν πως είναι και «έξω» του. Κάτι βέβαια που θα τους έφερνε στη θέση του να σπάσουν τον επηρεασμό,  σε κάθε βαθμό που τώρα τους καθορίζει,
ή, κοιτούν κάτι (που αναγνωρίζουν) απέναντι, (άρα το κοιτούν μόνο από έξω), θεωρώντας το ξένο ως προς τους ίδιους, οπότε τους κάνει να νομίζουν πως δεν τους αφορά.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι είναι είτε κτητικοί, είτε παντελώς αδιάφοροι. Δεν υπάρχει γι’ αυτούς μέση οδός. Γιατί σε ότι θεωρούν πως τους αφορά είναι ταυτισμένοι, και σε ότι δεν μπορούν να νιώσουν ότι αντιπροσωπεύει τον εαυτό τους, γίνονται κρητικοί και σκληροί.

Όμως η πραγματικότητα ως αυτό που τελικά Είμαι, (και ο καθένας μας), είναι έξω απ’ όλα και μέσα σε όλα, με το να ισχύουν τελικά και οι δύο πόλοι ταυτόχρονα. Το κάθε τι μεμονωμένο, όπως και το γενικό. (Που περιλαμβάνει κάθε τι μεμονωμένο). Ότι αλλάζει ως αντίληψη μου οπότε, είναι μονάχα η (κάθε διαφορετική) θέση από την οποία το βλέπω και το κατανοώ, ανάλογα όπως είπαμε με τον πόλο με τον οποίο έχω ταυτιστεί.

Όμως βιώνοντας (και κατ’ επέκταση λειτουργώντας) και τις δύο θέσεις ταυτόχρονα, μόνο τότε μπορώ να βρίσκομαι σε ισορροπία και να κατανοώ τα πάντα, ακριβώς επειδή είμαι τελικά παντού. Γιατί αναγνωρίζω έμπρακτα σε κάθε μου στάση στη ζωή, την κάθε συνειδησιακή θέση.

Επειδή όμως ακριβώς κάθε διαφορετική θέση, μου δίνει και μια άλλη μορφή κατανόησης, αντιλαμβάνομαι πως είναι ικανότητα  (αρχικά ως δυνατότητα μέσα μου) το να μπορώ να αλλάζω αυτήν την κάθε (συνειδησιακή) «θέση» της εστίασης μου, (από ένα σημείο και μετά κατά βούληση), προσφέροντας μου σταδιακή επιφανειακότητα, όπως και σταδιακό βάθος με την κάθε ταύτιση.  Αυτός είναι και ο τρόπος αναγνώρισης βέβαια της κάθε θέσης. Η μεταφορά μου (με ευκολία) από την (κάθε) μία κατάσταση, σε (κάθε) μία άλλη.

Έτσι, δεν είμαι μόνιμα ταυτισμένος σε μία θέση, οπότε γι’ αυτό και αναγνωρίζω αυτούς που είναι και τους κατανοώ. Γιατί «δεν μπορούν» να δουν κάτι άλλο, διότι δεν έχουν αναγνωρίσει (ακόμα) πως καμία θέση δεν είναι η μόνιμη τους κατάσταση, (και όλων μας), οπότε καμία «στάση» Συνείδησης δεν αντιπροσωπεύει, (και ούτε μπορεί), την αλήθεια τελικά για τον (Πραγματικό) Εαυτό (όλων μας). Ακριβώς γιατί κάθε ξεχώρισμα από το σύνολο και ταύτιση μόνο με αυτό, είναι μονάχα ένας ακόμα περιορισμός...

Εναλλάσσοντας όμως τις θέσεις της Συνείδησης, (τις στάσεις της), αναγνωρίζω πως ενώ είμαι σε όλες ταυτόχρονα, μόνο η παρατεταμένη εστίαση μου σε μια συγκεκριμένη θέση, θα μπορούσε να είναι ικανή να μου προσφέρει το ποιόν της και τις πληροφορίες της. Αυτό ακριβώς κάναμε όλοι μας και βρεθήκαμε εδώ ως «ξέχωροι» άνθρωποι ο ένας από τον άλλον, με την  ενσάρκωση μας (;) ως ανθρώπινα όντα… (Η Μία Συνείδηση, ταυτίστηκε σε ανθρώπινα «ξέχωρα» σώματα).


Όμως, ακριβώς αυτό, στάθηκε και η αιτία του εγκλωβισμού μας, πιστεύοντας πως είμαστε διαφορετικοί ως άνθρωποι, ξέχωροι ο ένας από τον άλλον και τη φύση. Γιατί το ίδιο το δομημένο σύστημα  του κόσμου μας, μας μαθαίνει από μωρά, να αναγνωρίζουμε και να κατανοούμε, μόνο την προσωπικότητα του ο καθένας, μια και μας προσφέρει μια (ψεύτικη) σιγουριά, ειδάλλως (χωρίς καμία βάση) νιώθουμε απέραντα μόνοι, και τόσο, μα τόσο ανασφαλής. (Η ασυνείδητη ανάγκη του υλικού ανθρώπου για ασφάλεια, λόγω του σάρκινου ρούχου που έχει ενδυθεί). Αυτό όμως είναι τελικά και η παγίδα μας ως άνθρωποι, και βέβαια ο λόγος που κολλήσαμε εδώ. Πιστέψαμε, πως μόνο αυτό είμαστε, απορρίπτοντας οτιδήποτε άλλο, γι’ αυτό και  μας είναι αδύνατο, (στους περισσότερους), να δούμε και να αναγνωρίσουμε οτιδήποτε πέραν του «εγωκεντρισμού» μας.