Ο
μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης του οποιουδήποτε ζητήματος στη ζωή, τονίζουμε,
του οποιουδήποτε, είναι πάντα πρώτα η αποστασιοποίηση μας από αυτό. Πιο
συγκεκριμένα, η δημιουργία απομάκρυνσης, απόστασης ανάμεσα σε εμάς και το θέμα
που σημαίνει, «το κοίταγμα του», από μια θέση ανώτερη, ή αν προτιμάτε βαθύτερη.
Έτσι, δεν υπάρχει κανένας πια λόγος τελικά απασχόλησης μας μαζί του για «ανεύρεση
λύσης»… Γιατί;
Διότι
η ίδια αυτή απόσταση, (αποστασιοποίηση), φέρνει μέσα της ένα αποτέλεσμα, που είναι ακριβώς οι «πληροφορίες»
που το λύνουν. Αρχικά, το ότι δεν υπάρχει τελικά το πρόβλημα… Δεν υπήρχε ποτέ.
Αυτό, μας κάνει να κινηθούμε (μια και βλέπουμε πλέον καθαρότερα), με ψυχραιμότερες κινήσεις εξωτερικά, (όταν
μας πιέζουν καθαρά οι άλλοι, ή οι άλλοι μέσω των καταστάσεων) απ’ ότι πριν.
Τρελό; Ναι, μα μονάχα για τη λογική μας, αλλά έτσι λειτουργούν τα πράγματα….
Το
κάθε πρόβλημα, (θέμα) λοιπόν που μας απασχολεί, χρειάζεται να καταλάβουμε πως δεν
είναι τίποτε άλλο, παρά ένας περιορισμένος τρόπος κοιτάγματος, (που στηρίζεται
στα φαινόμενα), και όχι ένα αντικειμενικό πρόβλημα. Εμείς, (μαθημένοι με έναν
συγκεκριμένο τρόπο, επηρεαζόμενοι από τους άλλους και το περιβάλλον, και
δίνοντας αρχηγική αξία στις ορέξεις μας ονομάζοντας τες «ελλείψεις»), βαφτίζουμε
κάτι ως πρόβλημα, (που φτάνει να μας γίνει καταναγκαστική εμμονή,) ακριβώς
επειδή επιλέξαμε (ασυνείδητα) να ταυτιστούμε με συγκεκριμένες πεποιθήσεις, (που
φέρνουν και συγκεκριμένες βέβαια περιορισμένες συμπεριφορές), καθαρά από συνήθεια.
Όποιο
πρόβλημα σήμερα οπότε υφίσταται στη ζωή μας, εμείς οι ίδιοι το δημιουργήσαμε,
από τη στιγμή που κοιτάξαμε από μία θέση
(μέσα μας) περιορισμένη. Η λύση, είναι το να το δούμε (ξανά), από μια
πιο διευρυμένη οπτική, η οποία και αλλοιώνει συθέμελα την τόση πολύ σημασία που
αρχικά του δώσαμε. Η καταχώριση του στην οποία βασιστήκαμε, και «κρεμάσαμε»
πάνω της την επιτυχία, την χαρά, την αξία, την ευτυχία μας ή ότι άλλο, είναι τελικά
και η αιτία δημιουργίας του κάθε μας προβλήματος, που όταν βιωθεί αυτή η αιτία,
(αναγνωρίζοντας την, και βλέποντας την καθαρά,) τα αποτελέσματα της, παύουν να
έχουν πια δύναμη πάνω μας … (Δύναμη επηρεασμού, κατεύθυνσης, ή και καθορισμού της
συναισθηματικής μας κατάστασης).
Αυτός
είναι ο τρόπος αντιμετώπισης καί θεμάτων που «σκάνε» ξαφνικά, καί χρόνιων
θεμάτων που (νομίζουμε) μας βασανίζουν (καθαρά από παρανοήσεις). Εμείς
επιλέγουμε το βασανισμό μας… Εμείς, επηρεαζόμενοι κυρίως από την ταύτιση
(προσκόλληση) μας, σε καθορισμένα (περιορισμένα) πρότυπα ευτυχίας μας.
Άρα,
κάθε φορά που θεωρούμε ότι έχουμε πρόβλημα, απλά έχουμε ταυτιστεί με κάτι, ή
κάποιον. Αυτή ακριβώς η ταύτιση, μας δείχνει πως έχουμε ένα γενικότερο πρόβλημα:
«Ότι
ταυτιζόμαστε πάντα με κάτι για να μας καθορίζει, γιατί ακριβώς ζούμε, και
κοιτάζουμε τα πάντα, με μια καθορισμένη, κλειστή και περιορισμένη οπτική…»
Και
γιατί:
«Δεν
στηριζόμαστε σε εμάς, αλλά μόνιμα σε εξωγενής παράγοντες».
Ποια είναι όμως τελικά αυτή η περιορισμένη μας οπτική; Την είδαμε ποτέ κατάματα; Γιατί αφού θεωρούμε οτιδήποτε ως «πρόβλημα», αυτό από μόνο του δείχνει πως είμαστε περιορισμένοι, και είναι και αυτό που μας «σέρνει από τη μύτη».
Ίσως
δεν θέλουμε, ίσως δεν μας βολεύει όμως να τη δούμε, που τελικά δεν έχει και
σημασία... Σημασία έχει πως όλη αυτή η λειτουργία, μας κάνει να μην είμαστε ποτέ
μα ποτέ ελεύθεροι... Διακρίνοντας και πως σκλάβος, δεν είναι μονάχα ο
βασανιζόμενος, αλλά και ο κάθε βασανιστής, μια και αυτός για την επιτυχία του ή
τη δύναμη του, (όπως την εννοεί), πάντα βασίζεται, σε ζητήματα έξω από τον
εαυτό του… Τραγικά βασανιστικό, ακόμα και να είσαι σατράπης λοιπόν…
Η
αλλαγή όμως θέσης, μας δείχνει κατάματα «που» κολλήσαμε, («ταυτιστήκαμε»), και
ενώ τα γεγονότα του ζητήματος δεν έχουν αλλάξει εξωτερικά, μας κάνει να θεωρούμε
πως το ζήτημα, δεν είναι τελικά τόσο άξιο της προσοχής μας…
Στο
χρόνο, λύνοντας βασικά θέματα με αυτή τη νέα μας διευρυμένη (πια) οπτική, ως εκ
θαύματος, αλλάζουν (μεταμορφώνονται) καί τα εξωτερικά γεγονότα κι αυτό, σε κάθε
κομμάτι της ζωής μας. Θαύμα; Όχι βέβαια. Απλά αποτέλεσμα της δικής μας στάσης…
Διότι είμαστε δημιουργοί. Δημιουργοί της ζωής μας. Αυτό, δεν πρέπει να το
ξεχνάμε ποτέ….
Τέλος,
όσο τα «θέματα» μεγαλώνουν, και τα μεταμορφώνουμε πάντα, και κάθε φορά προς το
καλύτερο, (όπως και τους ανθρώπους γύρω μας, χωρίς να είναι καν αυτός ο σκοπός
μας), τόσο τασσόμαστε ψηλότερα, και διευρυνόμαστε όλο και περισσότερο,
γινόμενοι κάθε φορά πιο δυνατοί, με τις αντίστοιχες αισθήσεις και συνειδητοποιήσεις,
που αντικαθιστούν τον άδειο πια χώρο των παρελθόντων παρανοήσεων μας, οι οποίες
και δεν μας κατευθύνουν βεβαίως, γιατί δεν υπάρχουν πια μέσα μας.
Η
ζωή, είναι μία μεταμόρφωση. Εμείς λοιπόν, η ζωή μας, που είναι μέρος της φύσης,
υπάρχει περίπτωση να μην είμαστε από κούνια «σφραγισμένοι» με καθαρισμένο
πεπρωμένο το οποίο και είναι απαιτητό να μεταμορφωθεί; Όχι βέβαια… Κι όποιος
πιστεύει στις συμπτώσεις, ή ότι τα πράγματα γίνονται τυχαία, είναι απλά ανόητος
(στερείται νόησης), άρα κολλημένος σε «σταθερές» πεποιθήσεις και καθορισμούς
για το τι ισχύει και τι όχι….
Θα
γίνει η μεταμόρφωση μας με χτυπήματα, όπως και να’ χει! Είναι η ταυτότητα του «τόπου»
(χώρου) εδώ που δεν το γλιτώνουμε. Το αν τώρα γίνει αργά και βασανιστικά,
κόντρα μας, μέσα από συνεχής και ατέλειωτο πόνο, ζόρι και βάσανα, ή αναλαμβάνοντας τον εαυτό μας, καταφέρνοντας
(μετά από επιμονή και ορθή κατεύθυνση) να βιώνουμε ειρήνη, (ασχέτως εξωτερικών
φαινομένων), και αποδοχή του ως έχει, (όπως κι αν είναι το οτιδήποτε), με μια
ευρύτερη κατανόηση ταυτιζόμενη απόλυτα με το σκοπό μας εδώ, είναι μία καθαρά
ατομική απόφαση του καθενός από μας, στην οποία θα ταχθεί, όπως και να’ χει
κάποια στιγμή να πάρει θέση...
Τα
πράγματα, γίνονται «ακριβώς» όπως πρέπει να γίνουν!
Σκληρό;
Είναι!
Αλλά
έτσι έχουν τα πράγματα όπως είπαμε.
Ή
τασσόμαστε κόντρα σε αυτόν τον κόσμο (και τις δυνάμεις του) και νικάμε,
ανακτώντας τον Εαυτό μας και την αληθινή μας Δύναμη, ή γινόμαστε αναλώσιμοι, για
λίπασμα των επόμενων γενεών, (υλικά, συναισθηματικά, νοητικά), επανερχόμενοι συνεχώς,
να πονάμε στους αιώνες…
