Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΤΩΡΙΝΗΣ ΘΕΣΗΣ, ΩΣ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗΣ

Για να μπορέσεις να εκφράσεις, πεις, σκεφτείς το οτιδήποτε, και να’ σαι σίγουρος γι’ αυτό, όπως και να’ χει μια «ορθή» (αντικειμενική εσωτερικά) βάση, θα πρέπει να έχεις «κατασταλάξει» σε ένα επίπεδο.

Οι άνθρωποι συνήθως, επειδή είναι «σαν φτερό στον άνεμο», διαμορφωμένοι από το περιβάλλον και τη γαλούχηση του, σπάνια μπορούν να «έχουν δική τους άποψη». Αυτό όμως, είναι και η κυριότερη αιτία της δυστυχίας τους….

Δεν ξέρουν τι θέλουν, τι νιώθουν, τι κάνουν… Περνάνε από τη ζωή σε όλες τις  φάσεις τις σαν υπνωτισμένοι, κι αν τους ρωτήσεις τι θα μπορούσε να τους κάνει να είναι ευτυχισμένοι, ούτε καν σε αυτό θα μπορούσαν να δώσουν απάντηση… Το πολύ πολύ να πουν κάτι απλά για να πουν, μόνο και μόνο για να σου απαντήσουν…

Οι άνθρωποι λοιπόν, διαρκώς «νομίζουν»…

Δεν έχουν καταλάβει πως η μετάβαση από το «νομίζω» στο «γνωρίζω», αφορά μία στάση της συνείδησης τους, που πρέπει οι ίδιοι να κατανοήσουν.

Αυτή η στάση, είναι απαραίτητο να αφομοιωθεί (συνειδητοποιηθεί) όσων αφορά την ψυχονοητικοκινητική τους κατάσταση, ώστε βλέποντας τον εαυτό τους μέσα της, να μπορέσουν να βγάλουν κάποια συμπεράσματα για τους ίδιους..

Το κοίταγμα αυτών των συμπερασμάτων, είναι που κάνει γνωστή την κατάσταση τους, και ορίζει τη στάση τους, ή αλλιώς την αφετηρία τους, μέσα από την οποία θα μπορέσουν να πορευθούν στη συνέχεια, σε μία συνεχώς διευρυνόμενη  πορεία (κατανόησης) ζωής πλέον.

Μόνο έτσι προχωρώντας μετά από κάποιο διάστημα είναι ικανοί, να αναγνωρίσουν «που ήταν», (με την πρώτη στάση που αναγνώρισαν), και «που είναι» τώρα. Αυτό, είναι που τους κάνει γνωστό το προχώρημα τους, και συγκρίνοντας το με την αρχική τους στάση, τους δηλώνει την τωρινή ποια θέση τους, αναγνωρίζοντας το που ήταν τότε, και που είναι τώρα, που σαφώς σε σημεία, (μπορεί και σε ορισμένες περιπτώσεις και ριζικά), έχει αλλάξει.

Κάποιοι, το κράτημα σε θέσεις, το θεωρούν (και γι’ αυτό το βαφτίζουν) «σταθερότητα», και μπορεί να νιώθουν και υπερήφανοι γι’ αυτό. Όμως στη τελική αυτό δεν είναι σταθερότητα, αλλά μονάχα στασιμότητα. «Κόλλημα» σε στάση της συνείδησης, που δεν έχει συνειδητοποιηθεί ως στάση, αλλά θεωρείται πάγιο χαρακτηριστικό μας. Λάθος….

Η συνείδηση, αν δεν προχωρά (μέσω στάσεων από τη κάθε μία, σε κάποια επόμενη πιο διαβαθμισμένη), εγκλωβίζεται, και εν αγνοία της δημιουργεί όλες τις φυλακές του ανθρώπου, τις οποίες αναγνωρίζουμε στο χάλι του κόσμου που αντικρίζουμε παντού γύρω μας…

Είναι λοιπόν απείρως σημαντική, η κατανόηση της φάσης της οποίας βρέθηκε ο καθένας, κι αυτή ακριβώς η κατανόηση, είναι που «δείχνει» και κάνει εφικτή, την απαραίτητη σε βάθος κατανόηση της πρώτης στάσης ως αφετηρίας. Γνωρίζοντας όμως πως η προσοχή, χρειάζεται να βρίσκεται σε εμάς, και όχι στο τι απαιτεί η κοινωνία, η οικογένεια, το περιβάλλον από εμάς, αλλά τι «δονεί», τη δική μας προσωπική ανάγκη, όπως και ποια είναι αυτή…

Είναι απαράδεκτο να μη γνωρίζει ο άνθρωπος, (ο κάθε άνθρωπος), ποιος είναι, τι θέλει, που πάει, τι κάνει γι’ αυτό… Ερωτήματα που αν δεν απαντηθούν από τον ίδιο, ώστε να μπορέσει να αρχίσει να επεκτείνεται συνειδησιακά (που είναι και ο αληθινός σκοπός του στη ζωή), είναι βέβαιο πως θα συνεχίσει να ζει δυστυχής, μόνος και φυλακισμένος, κι έτσι ακριβώς και θα πεθάνει… Γι’ αυτό είναι απαράδεκτο να μη γνωρίζει αλλά να νομίζει, κι ας συμβαίνει παντού…