ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ

Αυτό που αλλάζει με την εξέλιξη, με την Πνευματική Ανάπτυξη, ή Επέκταση της Συνείδησης, όπως κι αν το πούμε είναι το ίδιο πράγμα, είναι η αυξανόμενη ταχύτητα με την οποία περνάμε μέσα μας κάποια στάδια επανατοποθέτησης μας από το «εγώ», που δεν είναι ο Πραγματικός Εαυτός μας, σε αυτό που Είμαστε ως Συνειδήσεις, απαλλαγμένο από τις ταυτίσεις και τους επηρεασμούς των υλικών μας περιοριστικών φορέων.

Το επόμενο τελικό βήμα, είναι να μην υπάρχουν καν αυτά τα στάδια. Τότε,  έχουμε αποκολληθεί πλήρως, και Είμαστε, Ζούμε μόνιμα την Αληθινή μας Φύση. Άρα, δεν αισθανόμαστε ποτέ ξανά ότι «βγαίνουμε» από την κατάσταση του Εαυτού μας. Είμαστε Αυτό. Οπότε μένουμε ανεπηρέαστοι και από οτιδήποτε εξωτερικό, το οποίο και θα ήταν ικανό να μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί του, πιστεύοντας πως είμαστε αυτή η ταύτιση, χαμένοι μέσα σε αυτήν ως την ταυτότητα μας. Κι όλα τα παραπάνω, ενώ εξακολουθούμε να ζούμε  κανονικά στο υλικό πεδίο εντός ενός υλικού φορέα μία καθημερινή, φυσιολογική ζωή, με ότι αυτή συμπεριλαμβάνει (Εξάλλου είναι μόνο ένα ρουχαλάκι το σώμα μας, κι αυτό για να μπορούμε να βρισκόμαστε εδώ, και δεν έχει βεβαίως να κάνει με το ότι μόνο αυτό είμαστε…).

Δεν είναι όμως κάτι απλό, ούτε και τόσο εύκολο όσο μπορεί να ακουστεί. Πρόκειται για το Συνολικό Δρόμο και τρόπο Ζωής, τον οποία και τιθέμεθα κάποια στιγμή όλοι οι άνθρωποι να επιλέξουμε συνειδητά να βαδίσουμε.

Χρειάζεται πραγματική Εργασία και Σοβαρότητα για να λειτουργούμε κατά αυτόν τον τρόπο. Και φυσικά Αφιέρωση, όπως και Πραγματική Προσπάθεια, ώστε να επιτευχθεί τελικά αυτός ο στόχος. Με λίγα λόγια η Εργασία για την οποία συζητάμε, να φτάσει να είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας, ώστε  κάθε μας στιγμή, λεπτό και δευτερόλεπτο, να αφορά την Εκπαίδευση και Επίγνωση μας.

Έτσι, μαθαίνουμε όπως είπαμε ήδη στάδια που είναι απαραίτητα, αναγνωρίζοντας τα πρώτα ξεχωριστά, και κατόπιν εργαζόμενοι με αυτά ώστε να τα συνθέσουμε μέσα μας, για να μπορούμε έχοντας τα ως «εργαλεία» να αντιμετωπίζουμε τα πάντα στη ζωή μας.

Τα στάδια αυτά αφορούν το να καταφέρνουμε (θέτοντας τα σε εφαρμογή σε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας), να υπερβαίνουμε την κάθε απογοήτευση, τον κάθε πόνο, το κάθε βάσανο κλπ, επανερχόμενοι στην κατάσταση της πλήρους αποστασιοποίησης από πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις που μας επηρεάζουν άμεσα, γιατί  ο επηρεασμός από αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή μας είναι που «μας βγάζει» από την φυσική κατάσταση της Ύπαρξης που είναι η Ψυχική Γαλήνη, Ισορροπία κι Ευτυχία, κι όχι αυτά καθ’ αυτά τα γεγονότα.

Τα στάδια που προαναφέραμε, αφού τα συνθέτουμε στα πρώτα μας βήματα ως τρόπο αντιμετώπισης, μαθαίνουμε πως φέρνουν ποθητά αποτελέσματα μέσα σε χρόνια, ή και μήνες. Κατόπιν, όπως είπαμε, μειώνεται ο χρόνος εφαρμογής τους έτσι καθώς συνεχίζουμε να τα λειτουργούμε, χρειάζονται μέρες για να δουλέψουν, μέχρι κάποια στιγμή, φτάνουν να λειτουργούν μέσα μας ακαριαία, πριν το ολοκληρωτικό λιώσιμο στον Έναν Εαυτό, που είναι και η τελική Αυτοπραγμάτωση μας επί της Γης…

Τι κάνουμε λοιπόν; «Εκπαιδεύουμε» τον εαυτό μας σε αυτά, μαθαίνοντας τα, ώστε να φτάσουν να λειτουργούν αυτόματα μέσα μας. Η εργασία είναι αυτή που μειώνει τελικά τον χρόνο αποτελεσματικότητας τους, και φτάνουν να διεξάγονται ακαριαία.

Τα στάδια αυτά, αφορούν την Αποστασιοποίηση μας από τον φαινόμενο κόσμο, (με τον συνήθη τρόπο σκέψης των ανθρώπων περί σωστού και λάθους, και τις δικές μας φοβίες), και από τα συναισθήματα που προκαλούνται εξαιτίας του τα οποία και μας βασανίζουν, καθώς και την Αποστασιοποίηση από τις σκέψεις τις δικές μας που δημιουργούνται από αυτά τα συναισθήματα.

Διότι οι σκέψεις είναι το μεγαλύτερο μας βάσανο τελικά οπότε, μόνο αν απομακρυνθούμε από αυτές, υπάρχει ελπίδα να δούμε καθαρά. Οι σκέψεις υπάρχουν. Εμείς θα μάθουμε να μην τις βλέπουμε… Γιατί τελικά απλώς  συλλαμβάνονται από εμάς και τις αντιλαμβανόμαστε, δίνοντας τους την πρωτοκαθεδρία στη ζωή μας. Κι αυτό, γιατί δεν έχουμε στο ελάχιστο  αναπτύξει κανέναν έλεγχο επάνω τους. Αυτό σημαίνει πως κολλάνε «γάντι» στο κάθε υπάρχων δυσάρεστο συναίσθημα, και καταφέρνουν τελικά να το διογκώνουν αρνητικά ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα σε ψυχολογικό επίπεδο, να βαδίζουμε από το κακό στο χειρότερο. Τόσο, που φτάνουμε να παραδινόμαστε πλήρως στην αρνητικότητα αυτή παραμένοντες απαθής μέσα της, «κατεβάζοντας» τελικά τα  ρολά  απογοητευμένοι, παύοντας ακόμα και να έχουμε την παραμικρότερη διάθεση να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε την όλη αυτή κατάσταση.

Τα στάδια λοιπόν που μαθαίνουμε, και κατόπιν τιθέμεθα να συνθέσουμε, και να μάθουμε να λειτουργούμε με αυτά είναι τα εξής:

1.Σε ένα γεγονός που εμπλεκόμαστε συναισθηματικά, αυτόματα μας δημιουργούνται δυσάρεστα συναισθήματα, τα οποία λειτουργούν αντανακλώμενα (δεν έχουμε κανέναν έλεγχο επάνω τους). Αυτό που εμπλέκεται όμως τελικά, είναι το εγώ μας, όχι η Πραγματική μας Ύπαρξη. Αυτό δεσμεύεται, αυτό καταπιέζεται (και καταπιέζει), αυτό απαιτεί, αυτό προσδοκά, αυτό ψάχνει…

2.Μαθαίνουμε, να μην «γυρίζουμε» την πλάτη σε αυτά τα συναισθήματα, αλλά να τα αντικρίζουμε κατάματα.

3.Αντικρίζοντας τα κατάματα ανακαλύπτουμε πως η δυσαρέσκεια μας, έχει προκύψει από κάποιο πιστεύω μας. Κάποια δηλαδή πεποίθηση μας είναι που  ευθύνεται, η οποία αφορά έναν προγραμματισμό μας, που ισχύει για μας σαν κανόνας. Αυτός αποτελείται από συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να είμαστε καλά που τις έχουμε οι ίδιοι αρχικά ορίσει. Αυτές ακριβώς οι προϋποθέσεις, είναι οι συγκεκριμένοι «όροι» για να είμαστε «κάποτε», σε ένα μέλλον που ποτέ δεν έρχεται ευτυχισμένοι. Όταν κάτι λοιπόν εξωτερικό, δεν είναι εντός των ορίων μας, ή ανατρέπει τον κανόνα που έχουμε βάλει, (στις συναναστροφές μας με τους ανθρώπους και τα γεγονότα), αυτόματα το πρόγραμμα (επαναλαμβάνουμε που οι ίδιοι θέσαμε), μας προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα, ακριβώς γιατί δεν είναι ίδιο με τους όρους που βάλαμε. Σαν να «προδίδουμε» αυτό που υποσχεθήκαμε να ισχύει για μας. Δεν προχωρά όπως το ορίσαμε, και γι’ αυτό ακριβώς και πονάμε με ότι τελικά μας συμβαίνει. (Οι προσδοκίες μας ήταν άλλες….).

4.Μαθαίνουμε, πως πρέπει λοιπόν να εκπαιδευτούμε στο να ψάξουμε όλους αυτούς τους προγραμματισμούς σε κάθε μας δυσαρέσκεια. Ποιοι οι προγραμματισμοί μας, (πεποιθήσεις), δεν μας βγήκαν όπως περιμέναμε και τώρα πονάμε; Εδώ είναι αυτό που λέμε τα πάντα τα γυρίζουμε μέσα μας, και δεν φταίει ποτέ κανείς έξω από εμάς για την ευτυχία ή δυστυχία μας.

Μπορεί να είναι (και είναι τις περισσότερες φορές) προγραμματισμοί που «φορτωθήκαμε» ως δικές μας πεποιθήσεις απ’ ότι μας δίδαξαν. Πράγματα,  που «δεν τα διαλέξαμε οι ίδιοι» γιατί δεν μας άφησαν, αλλά ούτε και μας έμαθαν πως είναι αναγκαίο το να κρίνουμε εσωτερικά εμείς, μέσα μας, την ορθότητα τους, πριν τα πιστέψουμε και τα κάνουμε δικές μας αλήθειες. Αλλά εδώ κρύβεται μια πολύ πικρή ιστορία. Όλοι, αυτό κάνουμε: Πιστεύουμε πράγματα, που έτσι τα βρήκαν και οι προηγούμενοι από εμάς οι οποίοι μας τα δίδαξαν, και τυφλά, όλοι μας τα πιστεύουμε, αλλά και τα ακολουθούμε πάππου προς πάππου… Σόι πάει το βασίλειο… Σόι και η δυστυχία μας…

Αλλά μπορεί και να είναι και προγραμματισμοί, από καθαρά προσωπικές διαστρεβλωμένες καταχωρήσεις δικές μας. Κατά αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν, απλά και μόνο για να προστατευτούμε από αυτόν τον κόσμο, που όμως, μας καθιστά συνεχώς αμυνόμενους, διαχωρισμένους, και τόσο μα τόσο απελπιστικά μόνους… Η βαθιά ουτοπία εδώ, βασίζεται σαφώς στο ότι συνεχώς κινδυνεύουμε από τα πάντα, και πρέπει να κάνουμε κάτι για να αμυνθούμε, ή να προστατευτούμε. (Με όποιον τρόπο νομίζει ο καθένας). Όλο αυτό βεβαίως, εξαιτίας της απουσίας της Θεϊκότητας από τη ζωή μας. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Θεός, έχει πραγματικά εγκαταλείψει αυτόν τον τόπο… Χωρίς βεβαίως να αντιλαμβάνονται πως η εγκατάλειψη, χρόνια τώρα, έχει πραγματοποιηθεί από τους ίδιους, γι’ αυτό ακριβώς και δεν Τον αναγνωρίζουν πουθενά…

5.Μαθαίνουμε, πως αυτό που θα αντικρίσουμε από το κάθε προγραμματισμό μας, 99% δεν θα μας αρέσει. Και δεν θα μας αρέσει γιατί μας βγάζει από την ωραιοποιημένη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Μας βγάζει απ’ το παραμύθι μας. Γιατί αν δούμε καθαρά, δεν θα’ χουμε πλέον καμία «δικαιολογία» για να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο…

6.Μαθαίνουμε, πως αυτά που δεν θέλουμε να αντικρίσουμε, αφορούν πληροφορίες για το «εγώ» με το οποίο είμαστε ταυτισμένοι. Αυτός θεωρούμε είναι ο εαυτός μας! Ναι, όμως το εγώ, πάντα δίνει περιμένοντας αντάλλαγμα, απαιτεί, είναι εξαρτημένο από ανθρώπους καταστάσεις και πράγματα, ψεύδεται, φοβάται, θέλει να το παίζει ανώτερο, νιώθει διαχωρισμένο από όλους και όλα, ενώ συγκρίνει συνεχώς τον εαυτό του με κάτι καλύτερο και γι’ αυτό νιώθει πάντα μειωμένο, δεν αισθάνεται ικανό να δώσει ή να λάβει αγάπη, νιώθει τεράστια μοναξιά κλπ, κλπ, κλπ. Αυτό σημαίνει τελικά πως μας μπλέκει και μας καθιστά δυστυχείς, παρά μας ευχαριστεί. Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή πως η δυστυχία μας, οφείλεται ξεκάθαρα σε αυτό το «εγώ», που είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την περιοριστική σκέψη με την οποία λειτουργούμε. Όλα σε κουτάκια και κανόνες. Τα πάντα προβλέψιμα και εντός οριοθετήσεων. Τελικά, παύουμε με αυτή την λειτουργία μας να είμαστε ελεύθεροι. Κανείς άλλος ποτέ δεν μας φυλακίζει παρά εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας γιατί αρκούμαστε με ψίχουλα…

7.Μαθαίνουμε πως το «εγώ», είναι ακριβώς για να δούμε, όχι τελικά «τι είμαστε», όπως οι περισσότεροι νομίζουν, και αυτό βαφτίζουν Αυτογνωσία,  αλλά τι έχουμε φτάσει να εκδηλώνουμε ως εαυτό, δηλαδή ταυτιζόμενοι με τα πάντα, τι έχουμε φτάσει να πιστεύουμε ότι είμαστε. Αλλά «δεν είμαστε» όλα αυτά που μας ενοχλούν. (Το «εγώ», που θαρρούμε εαυτό μας). Άρα, δεν είναι τόσο δυσάρεστο το να «ξεμπροστιάζουμε» τελικά το εγώ μας. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε διανοηθεί τι άλλο μπορεί να ισχύει για μας πέραν της μιζέριας που έχουμε συνηθίσει... Έλα όμως που αν δεν την αποποιηθούμε, ποτέ δεν θα μάθουμε…

8.Μαθαίνουμε λοιπόν πως νιώθουμε άσχημα τελικά, και δεν έχουμε κανένα απολύτως ψυχολογικά, ηθικά, διανοητικά, αισθαντικά κέρδος όταν είμαστε ταυτισμένοι με το «εγώ». Ανασφάλεια, φόβο, παρεξηγήσεις, ανισορροπία, μόνιμα μπερδέματα κλπ, είναι τα μόνα αποτελέσματα που φέρνει.  Όταν αυτό το αλλάξουμε, επειδή ακριβώς πιστέψουμε πως είμαστε κάτι άλλο, τότε πραγματικά θέλουμε να βγάλουμε όλα τα άπλυτα του στη φόρα κι αυτό, για να ελευθερωθούμε επιτέλους…. Βλέπουμε λοιπόν από την εκδήλωση του εγώ, όλα όσα πρέπει να αποφεύγουμε ως «τοξικά» για τον Εαυτό μας, ακριβώς γιατί δεν είναι η αληθινή μας ταυτότητα!

9.Μαθαίνουμε, πως Αυτογνωσία είναι, να μάθουμε τις λειτουργίες του «εγώ», να μάθουμε πώς να το υπερβούμε, και κατόπιν, να μπορέσουμε να αντιληφθούμε, να γνωρίσουμε και να ζήσουμε, τι υπάρχει πιο πέρα, όπως, και να υπερβούμε, ακόμα και αυτό το στάδιο….

10.Μαθαίνουμε πως η Ευτυχία είναι στη Φύση μας. Κι όσο δεν είμαστε ευτυχισμένοι, σημαίνει πως δεν είμαστε στο Αληθινό γιατί κάτι δεν βλέπουμε. Γιατί ανακαλύπτουμε πως τελικά είμαστε δυστυχής, παρόλο που όλα τα κάναμε κατά γράμμα όπως μας τα δίδαξαν. Αλλά αυτό, δεν ήταν αρκετό για να νιώθουμε καλά. Από μόνο του δείχνει πως κάτι δεν πάει καλά, δεν το βλέπουμε; Άρα, όπως μας έμαθαν να λειτουργούμε και αυτό αναπαράγουμε, μόνο κακό εξακολουθεί να μας κάνει.

11.Μαθαίνουμε αντίθετα, πως Είμαστε ο Εαυτός μας, ακριβώς όταν αισθανόμαστε αγαλλίαση μέσα μας. Αυτός είναι ο Δρόμος! Χωρίς όρια όμως και όρους. Και χωρίς να το «παίζουμε» οσιομάρτυρες, προσφέροντας τον εαυτό μας ως λεία στους αετονύχηδες, για να αποδείξουμε πόσο άξιοι είμαστε! Κι αυτό, ένα «εγώ» είναι. Χρειάζεται διάκριση. Γιατί ακόμα και το να κάνουμε κακό στον Εαυτό μας για χάρη των άλλων, κι αυτό, δεν είναι ισορροπημένο. Δεν ήρθαμε να σώσουμε κανέναν. Τον εαυτό μας ήρθαμε να σώσουμε, και να σπείρουμε με τα βιώματα μας, και τις πράξεις μας που τα ακολουθούν το σπόρο, σε όσους επίσης θέλουν να σωθούν μόνοι τους. Ο Δρόμος, είναι Ατομικός. Οι Μονάδες συνεργάζονται. Μαθαίνουμε στον κόσμο να μάθει να ψαρεύει για να’ χει ψάρια για πάντα. Δεν προσφέρουμε μόνιμα τα ψάρια μας, στερώντας από τον εαυτό μας λιμοκτονώντας. (Αν και θα χρειαστεί κάποιες στιγμές σποραδικά, να γίνει κι αυτό αν γνωρίζουμε γιατί το κάνουμε…)

12.Μαθαίνουμε, πως υπάρχει μέσα μας μία Ανώτερη Ηθική, που υπερβαίνει όλους τους ανθρώπινους Νόμους και Κανόνες. Και αναβλύζει από μέσα μας, αφού έχουν τοποθετηθεί στην ορθή τους διάσταση τα πράγματα όσων αφορούν το Υποσυνείδητο, (τις κρυφές καταχωρημένες μας πεποιθήσεις), το «εγώ», (με την υπέρβαση της Σκέψης), και το Βίωμα της Πραγματικής Ύπαρξης μας.

13.Μαθαίνουμε πως πρέπει να αγωνιστούμε για να εκφράσουμε αυτό που μας  κάνει να νιώθουμε καλά, γιατί καί εγωιστές θα μας αποκαλέσουν (όλοι όσοι παραμένουν δυστυχής και εξαρτώμενοι, μια και «χαλάμε» την πιάτσα, και συνάμα τους υπερτονίζουμε την δική τους δυστυχία που παραμένουν σε αυτή, ενώ εμείς δείχνουμε κάτι και δεν μπορούν να επιτρέψουν να συμβαίνει), καί χρειάζεται να βάλουμε όλη μας τη Δύναμη Θέλησης, για να μην παρασυρόμαστε συνεχώς έξω από τον Εαυτό μας...

14.Μαθαίνουμε πως ο κύριος λόγος που είμαστε καλά, είναι ακριβώς γιατί μπορούμε να βλέπουμε το εγώ μας, (απέδωσε η εργασία μας με τις σκέψεις, και τις κρυμμένες καταχωρήσεις οι οποίες και κατανοήθηκαν, και γιατρεύτηκαν οι πληγές που είχαν προκαλέσει), και μπορούμε να αναγνωρίζουμε πλέον πως να ελευθερωθούμε χρησιμοποιώντας τη βούληση μας.

15.Μαθαίνουμε πως συνειδητοποιώντας, και κατανοώντας τις διαστρεβλώσεις του εγώ, (τα κακώς κείμενα του), το κάνουμε, από τη θέση αυτού που Πραγματικά Είμαστε. Αν δεν ήμασταν έξω από το εγώ, δεν θα μπορούσαμε να το δούμε. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε. Ότι καταφέραμε, να αποστασιοποιηθούμε από αυτό, γι’ αυτό και το βάζουμε απέναντι διαπιστώνοντας σε τι φυλακή μας κρατούσε η λειτουργία του, όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μας.

16.Και μαθαίνουμε, να εμβαθύνουμε εντός. Κάθε μέρα και πιο πολύ. Κάθε μέρα και πιο βαθιά. Κι έτσι πορευόμαστε…

17.Μαθαίνουμε τέλος, να απολαμβάνουμε τη θέση αυτού που Είμαστε, γιατί βιώνουμε πλέον μόνιμα, (ή το μεγαλύτερο μέρος της μέρας), και χωρίς πια τις ενοχές, που κι αυτές τις εξαλείψαμε, το δικαίωμα στα νιάτα, τη φρεσκάδα και την ευτυχία, που κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να απαιτήσει, να αγωνιστεί και να ζήσει. Όπου κι αν Είμαστε, Είμαστε στο Σπίτι Μας….

Στην αρχή όπως είπαμε τα βήματα αυτά τα ζούμε ένα-ένα και αργά-αργά. Σιγά σιγά, φτάνουν να γίνονται ακαριαία, κάθε στιγμή στη ζωή οποιουδήποτε  ανθρώπου βαδίζει αυτόν το Δρόμο. Έτσι, αντιμετωπίζοντας ένα ονομαζόμενο «πρόβλημα» σε κλάσμα δευτερολέπτου, ακριβώς επειδή μας είναι γνώριμη όλη αυτή η διαδικασία, τα βήματα διεξάγονται όλα μέσα μας ακαριαία. Να η εξέλιξη. Να είμαστε ευτυχής τελικά, και να μη φεύγουμε ούτε ίντζα από τον Εαυτό μας. Έχοντας τη Διαισθητική Αντίληψη βεβαίως για οδηγό μας, (τον Εσώτερο Εαυτό), και όχι το μυαλό μας που λειτουργεί με το εγώ. Το μυαλό τότε, χρησιμοποιείται. Και γίνεται, ένας υπέροχος σύμμαχος. Έχει πάψει να είναι εμπόδιο και εχθρός...

Αξίζει να σημειωθεί, πως καθώς τα στάδια γίνονται ένα με μας, εμπλουτίζονται και τα ίδια. Έτσι, είναι τελείως διαφορετικά σε ποιότητα σε σχέση με την αρχή, όπως, και η αποσαφήνιση των πληροφοριών που μας παρέχουν για την ύπαρξη μας. Όλα προχωράνε. Τίποτα δεν μένει στατικό. Τα πάντα εξελίσσονται. Δεν μεταφέρεται απλά μια γνώση στο επόμενο στάδιο. Και η γνώση αυτή, εμφανίζεται και η ίδια φρέσκια, ανανεωμένη, άρα καινούρια. Δεν είναι μνήμη, την οποία κρατάμε και πρέπει να θυμηθούμε. Είναι ζωή. Βαδίζουμε με τη ζωή και τη ροή της, μια και Είμαστε μέρος της.

Γι’ αυτό λέμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Για όλα τα παραπάνω. Με την παρατήρηση, με τη γνώση, την ανακάλυψη του τι κάνουμε, ποια είναι τα πραγματικά μας κίνητρα, τι επιδιώκουμε, τι φοβόμαστε, γιατί, τι μας φταίει, και εκατομμύρια άλλα πράγματα που αποτελούν τη γκάμα ενασχόλησης με το πολύπλοκο αυτό και υπέροχο πλάσμα, που ονομάζεται Άνθρωπος.


Κάθε φορά, και πιο πέρα.
Κάθε φορά, και πιο βαθιά.
Κάθε φορά, και πιο ψηλά.
Χωρίς ποτέ, να υπάρχει τέρμα…
Η Εξέλιξη της Ζωής του Άπειρου…

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Κάποια στιγμή, ίσως και να το είχαμε αναφέρει και παλαιότερα πως τα Πνευματικά Άτομα, είναι τα πιο σεξουαλικά άτομα. Όχι με την έννοια της κατώτατης μορφής της σεξουαλικότητας όμως που υπάγεται στην καθαρά σεξουαλικά σωματική επαφή. Όχι. Αλλά χωρίς και αυτό να σημαίνει πως καταδικάζεται, αλλά όπως όλα στη ζωή των ανθρώπων που αφορά τη χρήση τους, υπάρχει το πλαίσιο της ορθής του λειτουργίας, και υπάρχει και η κατάχρηση, ή η χρησιμοποίηση που προκαλεί αρνητικά αποτέλεσμα ειδικά αν συνδυαστεί με εμμονές, εξάρτηση, χειραγώγηση κλπ. Εδώ έχει να κάνει με την ορθή παρουσία αυτής της ενέργειας, που είναι η «ουσιαστική» βιωματική δράση εντός του ανθρώπου, σαφώς σε πολύ πιο λεπτοφυής καταστάσεις, οι οποίες είναι και ο Σκοπός της: Η πλήρης χρησιμοποίηση της για να προάγει, στην Αληθινή, Πραγματική Φύση όλων μας.

Οι περισσότεροι λένε πως οι ανώτερες μορφές της Πνευματικότητας, έχουν να κάνουν με την Ευδαιμονία. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως η ανύψωση, κάνει τον άνθρωπο να υπερβαίνει το σωματικό υλικό επίπεδο και να πλαισιώνει ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις, οι οποίες προκαλούν ακόμα και την έξταση. Οπότε αντιλαμβανόμαστε πως ξεπερνά κατά πολύ την ευχαρίστηση, ή ακόμα και την ευτυχία που μπορεί να φανταστεί κανείς, κι αυτό, ακόμα και κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ημέρας, ότι κι αν ζει, όποια κατάσταση κι αν αντιμετωπίζει εξωτερικά. Η διαφορά είναι πως δεν υπάρχει για τη βίωσης της κανένας απολύτως εξωτερικός ερεθισμός ως την αιτία της, γιατί δεν υπάρχει αντικείμενο. Δεν υπάρχει δηλαδή το πάρε-δώσε. Δεν πρόκειται για μία ανταποκρινόμενη λοιπόν αίσθηση ή δύναμη όπως καταλαβαίνουμε, αλλά για κατάσταση Ύπαρξης. Τη φυσική κατάσταση όλων μας. Αυτήν, που ξεπερνώντας τους περιορισμούς της υλικής ζωής και των κατώτερων λειτουργιών που έχουν να κάνουν με το φυσικό σώμα, τα συναισθήματα και τη γνωστή περιορισμένη καθημερινή χρησιμοποίηση της σκέψης, έχει ο άνθρωπος τη δυνατότητα να γνωρίσει και να ζήσει...

Η σεξουαλικότητα, επίτηδες κατά τη γνώμη μας έχει καταδικαστεί από την εκκλησία, την κοινή γνώμη και την ηθική, εξαιτίας πρώτον, της κατώτατης χρήσης της όπως ήδη αναφέραμε που φτάνει στα όρια της ασυδοσίας που μόνο προσβάλει την ανθρώπινη φύση, δεύτερον, γιατί πρόκειται για πολύ λεπτοφυής συνθετική ποιότητα την οποία αδυνατεί να προσεγγίσει ο σημερινός σύγχρονος κατά τα άλλα άνθρωπος που ζει και λειτουργεί σε νηπιακό συνειδησιακά ακόμα επίπεδο και τρίτον, εξαιτίας της δυνατότητας της να αναζητηθεί η βαθύτερη της Ουσία. Που αν αναζητηθεί από τον οποιονδήποτε άνθρωπο, καταλήγει στο να  καταφέρει να υπερβεί την τωρινή του πραγματικότητα ως εαυτό, και να συνδεθεί με την Πραγματική Φύση του. Κάτι το οποίο βέβαια «δεν βολεύει» κανέναν από αυτούς που χειραγωγούν τις μάζες. Για να μην εξετάσουμε επί του παρόντος το γεγονός της κατευθυντήριας εμμονής όλων αυτών, να δημιουργούν στον άνθρωπο την ενοχή για το συγκεκριμένο ζήτημα, ώστε να εξασφαλίσουν ως αδύνατη, τη δυνατότητα του να ξεπεράσει την κατώτατη του φύση. Γιατί; Γιατί θα πάψει να είναι χειρίσιμος, άρα, δεν θα μπορούν και να τον κατευθύνουν… Οπότε, ούτε και να τον εγκλωβίζουν μέσω του φόβου να «δημιουργεί» αρνητικά, κατώτερης βαριάς ποιότητας αυτόλύπησης συναισθήματα, κάτι από το οποίο τρέφονται… Είναι λοιπόν καταλαβαίνουμε, πολύ μεγαλύτερο το παιχνίδι απ’ ότι φαίνεται, και θέλουν να πιστεύουμε…

Όλοι μα όλοι οι μεγάλοι Δάσκαλοι, «έλκουν» γύρω τους ανθρώπους, ακριβώς επειδή έχει αναπτυχθεί εντός τους η ενέργεια αυτή. «Τραβούν» κοντά τους αυτούς που είναι έτοιμοι, που θέλουν να «μάθουν», δηλαδή που αναζητούν ουσιαστικά το πώς να υπερβούν τον κόσμο της πλάνης. Και έλκονται, ακριβώς γιατί στους ίδιους υπάρχει η ίδια κοινή πηγή. Ομοιοκραδαίνονται λοιπόν με τους Δασκάλους ή Φωτισμένους στο κοινό τους σημείο. Στην ομοιότητα. Όχι στις εξωτερικές διαφορές. Μια και η ένταση με την οποία η ενέργεια αυτή ζει εντός αυτών των ανθρώπων και εκπέμπετε στο περιβάλλον τους ως ακτινοβολία, συλλαμβάνεται από το όμοιο των ανθρώπων που μέσα τους ζει αμυδρά, οπότε ερεθίζει την Αληθινή φύση τους.

Είναι η ενέργεια της έλξης λοιπόν. Της Αγάπης, της Ευδαιμονίας χωρίς αιτία. Η ενέργεια, της ίδιας της ζωής. Στην κατώτατη μορφή της απλά δημιουργεί μεταξύ δύο ανθρώπων αντίθετου φύλου μία νέα ζωή, έναν νέο άνθρωπο, σε εσωτερικό όμως επίπεδο, μεταμορφώνει, αναδημιουργεί και τελικά γεννά, τον Καινούριο, τον Νέο άνθρωπο στα Ανώτερα λεπτοφυή πεδία, παρόλο που παραμένει στη γη εντός ενός υλικού φορέα. Δεν είναι λοιπόν δική μου, δική σου, ή του άλλου ενέργεια. Είναι, η Μεταμορφωτική, Δημιουργική, Εξελικτική Ενέργεια του Σύμπαντος.

Όταν ο άνθρωπος υπερβαίνει το εγώ του, όλα όσα πυγαία εκπορεύονται από μέσα του ως πληροφορίες για την Πραγματικότητα των πραγμάτων, όπως και τα πρωτόγνωρα γι’ αυτόν βιώματα, και ακόμα τα ανώτερης ποιότητας συναισθήματα, νιώθει πως δεν έρχονται σε αντίθεση με ότι βλέπει να συμβαίνει έξω από αυτόν. Ίσα ίσα, που αναγνωρίζει μία «συνεργασία» ανάμεσα σε αυτό που Είναι, που μέσα από αυτό λειτουργεί, στις καταστάσεις τα γεγονότα και τα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του, και στο γενικότερο πλαίσιο ολόκληρου του πλανήτη, που δεν είναι τίποτε άλλο, από μια ακόμα μεγαλύτερη κλίματα αυτού που Είναι και ο ίδιος…

Αισθάνεται, το «σφυγμό» των πραγμάτων. Την ουσία τους. Όχι τη φαινομενικότητα της έκφρασης τους. Ακριβώς επειδή δεν είναι πια διαχωρισμένος από το Όλο, γι’ αυτό και συνεργάζεται ουσιαστικά με το γενικό, όπως το γενικό, συνεργάζεται με τον ίδιο, όταν ζει και πορεύεται χωρίς αντιστάσεις. Απλώς, λειτουργεί στο κάλεσμα της ζωής όταν και όπου χρειάζεται.

Όσο για όλα τα χαρακτηριζόμενα «κακώς κείμενα» του κόσμου τούτου, αναγνωρίζει τους νόμους που τα δημιουργούν, αλλά συγχρόνως, αναγνωρίζει απόλυτα πολλές φορές την δημιουργία και συντήρηση τους, η οποία προκαλείται από το ίδιο το ανθρώπινο γένος, που χωρίς να το αντιλαμβάνεται και να το κατανοεί, έχει την πλήρη ευθύνη τους. Όταν λοιπόν το μερικό, το ειδικό, (που είναι ο κάθε άνθρωπος) δεν μπορεί να «αισθανθεί» το «γενικό», ακριβώς γιατί δεν αισθάνεται ένα μαζί του, σαφώς και ακολουθεί δρόμους και τρόπους, που η λογική θα τον κατευθύνει να είναι αντίθετος σε ότι πραγματικά συμβαίνει. Να όμως ο λόγος που εν τέλει και υποφέρει: Πάει κόντρα στη φύση του, και στη φύση των πραγμάτων. Δεν υπάρχει μεμονωμένος προσωπικός κόσμος, και προσωπικό κέρδος. Υπάρχει συλλογικότητα, και συλλογική ανάπτυξη και ευτυχία. Ζώντας μόνο ως άτομο, ο άνθρωπος ουσιαστικά, αρνείται την ζωή του σε ένα Όλο, που βρίσκεται, ζει και λειτουργεί εντός του. Ανόητο δεν είναι; Δεν βρίσκεται έξω από αυτό όπως ίσως νομίζει…

Υπάρχουν αιτίες, και μια Νοημοσύνη, που υπερβαίνει τα στενά πλαίσια της λογικής που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν κατά κόρον, που λειτουργεί, μη δυνάμενη να «κάνει μεμονωμένα εγωιστικά χατίρια», ακριβώς γιατί εργάζεται ως ένας ενιαίος οργανισμός. Δεν βλέπει το όφελος του κάθε μέρους, ειδικά όταν είναι διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα μέρη, ή ακόμα χειρότερα εις βάρος τους… Αν μέσα μου, τα κύτταρά μου, χωρίζονταν σε δύο παρατάξεις και μάλωναν συνεχώς, ή το κάθε ένα είχε και άλλο δικό του πρόγραμμα, φαντάζεστε τι θα μπορούσε να προκύψει; Η μία αυτή Νοημοσύνη λοιπόν, ακολουθεί το πρόγραμμα της. Το καλό της για να το πούμε απλά, που είναι σαφώς και το καλό των μερών της, όταν βρίσκονται σε άμεση επαφή μαζί της. Αν τώρα τα μέρη δεν το αντιλαμβάνονται και κάνουν τα δικά τους, ε, δεν θα υποφέρουν;

Ο άνθρωπος λοιπόν, για να καταφέρει να «αποσαφηνίσει» το τι ακριβώς συμβαίνει, πρέπει να υπερβεί τη χωριστικότητα και τις μεμονωμένες βλέψεις, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αντιληφθεί τη λειτουργία της φύσης ως ολότητας, εντός της οποίας υπάρχει και κινείται και ο ίδιος.

Η Σεξουαλική Ενέργεια, ή Ενέργεια της Ζωής, είναι ακριβώς η ενέργεια που αισθάνεται ο άνθρωπος όταν είναι ερωτευμένος, και γι’ αυτό ακριβώς είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για το αντικείμενο της αγάπης του. Που βρίσκει αυτή τη δύναμη; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς; Μα είναι μέσα του, αλλά χρειάζεται εξωτερική ώθηση για να εκδηλωθεί, ακριβώς γιατί δεν είναι ταυτισμένος μαζί της. Επίσης είναι, όλη η δημιουργική ενέργεια η οποία εκλαβμάνεται ως ευχαρίστηση, όταν κάνει όλα όσα τον χαροποιούν, όταν εκστασιάζεται μέσω της τέχνης, του χορού, της μουσικής. Είναι η ενέργεια των μεγάλων επιστημών, που αφιερώνονται στην έρευνα και δεν τους βλέπει ούτε καν ο ήλιος, ακριβώς γιατί η ζωή τους είναι επικεντρωμένη μέσα τους, στον κόσμο της ανακάλυψης, και όχι στην εξωτερική ζωή όλου του υπόλοιπου κόσμου.

Η ολιστική όμως, και όχι η μεμονωμένη ανάπτυξη της, δεν αφορά ένα μόνο κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά την ενασχόληση με την ίδια τη ζωή, και την τέχνη, του να ανακαλύψει ο άνθρωπος τελικά ποιος Πραγματικά είναι ώστε να ευτυχήσει. Η γαλήνη, η ηρεμία και ισορροπία, επιτυγχάνονται λοιπόν μόνο με την πραγματική Αυτογνωσία. Με την ανακάλυψη του τι είναι σήμερα, την αποδοχή αυτού του γεγονότος, και κατόπιν την εμβάθυνση των πτυχών μέσα του που τώρα του είναι άγνωστες, αλλά που μπορούν να τον διευρύνουν, με προοπτική ακόμα και το άπειρο…

Η Σεξουαλική Ενέργεια δημιουργεί. Η πλήρης σιγουριά, και ευχαρίστηση της αφθονίας, μη επηρεαζόμενης από εξωτερικά φαινόμενα ως φυσικής κατάστασης της Ύπαρξης, είναι το τελικό ζητούμενο, όλων των προβληματισμών και αναζητήσεων του ανθρώπου, χιλιάδες χιλιάδων χρόνων τώρα...  Το θέμα είναι ότι γι’ αυτό ήρθαμε. Να ασχοληθούμε αποκλειστικά με την αυτοπραγμάτωση, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό το σκοπό, ότι κι αν συμβαίνει στην εξωτερική μας ζωή, και όχι το αντίθετο που κάνουμε: Να ασχολούμαστε δηλαδή αποκλειστικά με τα εξωτερικά, νομίζοντας πως μπορούν να βελτιώσουν αυτό που είμαστε ή μπορούμε να γίνουμε, ή με το έχω ή αποκτώ, να βελτιώσουν αυτό που νιώθουμε ώστε να γίνουμε κάποτε ευτυχής.

Το θέμα είναι, πως ότι κι αν περιγράψουμε, κι από όποια πλευρά το πιάσουμε για να το περιγράψουμε, καταλήγουμε, απορρίπτοντας την πλάνη και το ψέμα, μόνο εδώ. Ακριβώς γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Άρα, σε όλες μας τις αναζητήσεις, είναι η μόνη κατάληξη, όταν καταλάβουμε πως πουθενά αλλού και σε τίποτα δεν μπορούμε να προαχθούμε, και να ευτυχίσουμε ταυτόχρονα. Μόνο η πορεία προς την διεύρυνση της συνείδησης, μπορεί να μας βοηθήσει, οδηγώντας μας στην Αλήθεια, και στον Εαυτό μας. Που είναι ουσιαστικά, Ένα και το Αυτό…

Καλή πορεία φίλοι μου!


ΕΑΥΤΟΣ - ΜΗ ΕΑΥΤΟΣ - ΣΚΕΨΗ

Όπου είμαστε μέσα μας και ανοίγουμε το στόμα όταν μιλάμε, 
από αυτό το πεδίο και απευθυνόμαστε.

Βρισκόμενοι στο επίπεδο της σκέψης, θα εκφράσουμε σκέψεις και γνώμες, γνωστές και προκαθορισμένες. Μία επανάληψη στο παρόν πραγμάτων που ζήσαμε στο παρελθόν μας, ή επανατοποθέτηση τους στο σχεδιασμό του μέλλοντος μας.

Βρισκόμενοι όμως πέραν της σκέψης, υπάρχει ένα αισθανόμενο βιωματικό επίπεδο, που τα όποια χαρακτηριστικά του κάθε φορά εμφανίζονται, ακριβώς τη στιγμή που εκφραζόμαστε με λόγια. 
Το μαγικό είναι, πως τότε ακριβώς  γίνονται γνωστά και σε εμάς τους ίδιους. 
Ρέει ανεμπόδιστα ο Λόγος, απευθείας από την Καρδιά. 
Δεν υπάρχουν παρανοήσεις, αλλά ούτε και εμπόδια.

Έτσι, τα πάντα και ανά πάσα στιγμή είναι καινούρια και φρέσκα, ακριβώς γιατί δεν υπάγονται στη σύγκριση. Ζούμε ολοκληρωτικά, και απόλυτα στο παρόν.
*
Πέραν της σκέψης, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα.
Υπάρχει βαθιά αισθαντικότητα, μέσα από την οποία προσεγγίζονται τα πάντα, όπως γινόταν παλαιότερα με τη σκέψη μας αλλά τώρα, λείπει το οποιοδήποτε φίλτρο ανάμεσα σε εμάς, τους άλλους ανθρώπους, τα συμβάντα και τα πράγματα. 
Δεν υπάρχει πια χωριστικότητα.
*
Η σκέψη (με τη βούληση μας) μπορεί να περιγράφει κατανοήσεις και βιώματα του Εαυτού για τα πράγματα και τις καταστάσεις, σαφώς όμως με έναν περιορισμένο τρόπο, και τις περισσότερες φορές με παραδείγματα. 
Ακριβώς γιατί η σκέψη είναι εκ φύσεως και η ίδια περιορισμένη, οπότε αδυνατεί να συλλάβει κάτι ευρύτερο από την ίδια.
*
Αν ο Εαυτός κοιτά έξω, περιορίζεται και υποπέφτει στο επίπεδο της σκέψης δημιουργώντας ιδιότητες αλλά και όρια.
Αν κοιτά μέσα, επειδή είναι απεριόριστος, ότι του συμβαίνει στην εξωτερική σφαίρα δεν τον επηρεάζει, λειτουργώντας απλά μέσα από ένα σάρκινο ένδυμα που αυτό ναι μεν έχει χαρακτηριστικά και ιδιότητες, αλλά ο ίδιος ποτέ. Κι αυτό γιατί παραμένει Ολόκληρος, άσχετα αν «φαίνεται» ότι έχει περιοριστεί.
*
Η σκέψη χρησιμοποιείται. Αυτό σημαίνει πως ο Εαυτός, είναι πέραν της σκέψης, γι’ αυτό και μπορεί και την βλέπει. Έτσι, δεν υπάρχει στον άνθρωπο καμία εσωτερική σύγκρουση.

Αν υπάρχει, τότε δεν λειτουργεί από το επίπεδο του Εαυτού, αλλά έχει δημιουργηθεί μέσα του μια δυτότητα. Μια διάσπαση δηλαδή του εαυτού σε δύο μέρη που απλά «μάχονται» δύο σκέψεις. Αυτή που προσδιορίζει τον εαυτό του ανθρώπου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (είμαι αυτό ή εκείνο ή το άλλο δηλαδή, κρατιέται από κάτι περιορισμένο), με μία άλλη σκέψη για κάτι, οτιδήποτε. Η σκέψη που έχει (στο υπόβαθρο ως εαυτό του), με τη σκέψη που υπάρχει στο συνειδητό του μέρος, νομίζοντας πως από τον Εαυτό την βλέπει. Η αναγνώριση της θέσης, γίνεται λοιπόν από την ύπαρξη ή την μη ύπαρξη της οποιοσδήποτε σύγκρουσης.

Γιατί ως Εαυτός, «βλέπει» τη σκέψη απρόσωπα. Καθαρά. Δεν υπάρχουν συγκρούσεις, αλλά ούτε και κρίσεις. Η Αλήθεια είναι ξεκάθαρη.
*
Στο επίπεδο του Εαυτού ο άνθρωπος, ενώ βλέπει όλες τις σκέψεις, δεν τον ξεγελούν. Κι επειδή η Βάση του δεν είναι «μία ιδέα» που έχει για τον εαυτό του αλλά ο ίδιος ο Εαυτός του, μπορεί να χρησιμοποιεί τη σκέψη κατά βούληση. Κι αν μιλήσει, δεν μιλά από το επίπεδο της.
*
Η Ανύψωση, ή η Βύθιση του ανθρώπου πραγματοποιείται, 
όταν «δεν πιάνεται» από κάτι, και «δεν είναι» κάτι.
Απλά Ζει!

Αντίθετα η αποξένωση από τον Εαυτό, έχει να κάνει πάντα με σημείο αναφοράς, ή πλαίσιο από το οποίο και παραμένει γαντζωμένος, πριν ζήσει.
Βλέπει τη ζωή ως στιγμές διαφορετικών καταστάσεων, και όχι σαν ένα ενιαίο πεδίο αλληλοεπιδρώμενο. Τα πάντα μεταξύ τους είναι συνδεδεμένα.
*
Σκοπός δεν υπάρχει. Υπάρχει πάντα αυτή η στιγμή, και το κάλεσμα της προς Δράση.
*
Η ακινησία, είναι η μεγαλύτερη Δράση.
*
Ένας άνθρωπος είναι το μυαλό του, όταν δεν κοιτά μόνο αυτή τη στιγμή, (την κάθε τωρινή στιγμή), αλλά υπάρχουν συσσωρευμένες παρελθούσες αντικρουόμενες στιγμές με τις αντίστοιχες καταγραφές μέσα του, οι οποίες και τον ορίζουν.
*
Δεν γνωρίζω τίποτα.
Δεν έχω τίποτα.
Δεν θέλω τίποτα.
Η Αρχή της Ελευθερίας.

Σκέψη, (Γνώση, Μνήμη, Καταγραφές),
Σώμα (Κατοχή),
Συναίσθημα (Επιθυμία),
δεν δύνανται να με φυλακίζουν.
*
Δεν είμαι αυτό το σώμα, ούτε αυτή η μορφή.
Δεν είμαι η ευχαρίστηση ή ο πόνος, παρ’ όλο που τα συλλαμβάνω με τις αισθήσεις.
Δεν είμαι οι σκέψεις μου, αλλά ούτε και όσα κατά καιρούς πιστεύω.
Είμαι, Αυτό που αναγνωρίζει τις μεταβολές των παραπάνω ως κίνηση.
*
Ο Θεός, είναι το Ακίνητο ως ο Εαυτός Του, και οι κινήσεις, ως οι εκδηλωμένες εκφράσεις Του. Η Αρχή της Πολλαπλότητας.
*
Υπάρχει εξωτερικό, και εσωτερικό Σύμπαν.
Με το εξωτερικό όμως, να περιλαμβάνει και πεδία αόρατα. Γι’ αυτό και δεν κατανοούμε πως η σκέψη και το συναίσθημα είναι επίσης κάτι το εξωτερικό.  Γιατί τα αποτελέσματα τους είναι που ζούμε (εμφανίζονται, δημιουργούνται) στον κόσμο που βλέπουμε γύρω μας, και όχι αυτά κάθε αυτά τα πεδία. Όμως ο κόσμος γύρω μας, το συναίσθημα και η σκέψη, δεν παύουν να είναι τελικά «λειτουργίες», έξω από την Αληθινή Φύση μας. (Την πιο αληθινή απ’ ότι γνωρίζουμε κατά κόρον).

Στο εσωτερικό Σύμπαν, παρατηρείται μία αντιστοιχία με το εξωτερικό: Αναγνωρίζεται, (και τελικά Αντικαθίσταται) το σώμα,  σε αντιδιαστολή με το άμορφο, η σκέψη με τη Νοημοσύνη, και το συναίσθημα με την Πανανθρώπινη Αγάπη που εκδηλώνεται εξωτερικά ως βαθιά, πολύ βαθιά Στοργή, προς όλα ανεξαιρέτως τα πλάσματα.