ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΩΣ ΜΙΑ «ΑΛΛΗ» ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Ελευθερία, η αγαλλίαση της Ψυχής μας που δίνει την αίσθηση πως ζούμε αισθαντικά σε μία «άπλα» τεράστιας αγκαλιάς που απείρως μας υπερβαίνει όλους μας και Αγάπη, η αίσθηση της προστασίας αυτής της αγκαλιάς που φτάνει τα όρια της ευδαιμονίας, ότι κι αν γίνεται μέσα μας, ή έξω από εμάς. Τα δύο αυτά μόνο μαζί υπάρχουν, και δεν μπορεί να σταθεί το ένα, χωρίς να κρατά σφιχτά το χέρι του άλλου...

Αυτό σημαίνει πως μόνος «αντίπαλος» μας στη ζωή είναι ότι «μας χαλάει», ότι μας ταυτίζει με «γνώμες» με «πλευρές» και με «απόψεις» περί δικαίου και αδίκου, μέχρι να φτάσουμε κάποια στιγμή σε ατομικό επίπεδο ο καθένας μας, να μην μας χαλάει πια….τίποτα.

Υπό αυτή την έννοια όλα τα χαρακτηριζόμενα άσχημα, ή εμπόδια της ζωής μας είναι ο «δείκτης» του «πού» είμαστε ανά πάσα στιγμή, και σε «τι» είναι αναγκαίο να εργαστούμε. Γιατί όλα όσα μας απομακρύνουν από την Αληθινή Αγάπη και Ελευθερία αφορούν προσωπικές συνειδητές και υποσυνείδητες πεποιθήσεις, απόψεις και θέσεις, όπως, και «γνώμες» δικές μας, ή «γνώμες άλλων» που έχουμε ασπαστεί ως δικές μας, και όχι η πραγματική διάσταση που έχουν τα πάντα σ’ ένα σύμπαν το οποίο δεν νοιάζεται ποτέ για ένα μονάχα λουλούδι, αλλά για το τι πρέπει να γίνεται ώστε να έρχεται η άνοιξη, και να διεξάγονται αρμονικά οι εποχές, δηλαδή οι κύκλοι της ζωής σε μακρόκοσμο, και μικρόκοσμο, που είναι ουσιαστικά το ένα και το αυτό...

Έτσι ο Δρόμος της Εσωτερικής Πνευματικής ανάπτυξης, περνάει μέσα από τον τρόπο Διαχείρισης αυτών που ούτως ή άλλος συμβαίνουν, εκμεταλλευόμενα από εμάς ώστε να τα υπερβαίνουμε, διότι γι’ αυτό ακριβώς υπάρχουν, και γι’ αυτό υπάρχουμε κι εμείς εδώ… Γινόμενοι οπότε Κύριοι της ύλης, του συναισθήματος και της σκέψης, δηλαδή της τριπλής διάστασης του ανθρώπου, ανοίγεται ο Δρόμος ακόμα πιο πέρα... Μόνο τότε.

Το σήμερα, είναι η «μαγιά» του αύριο και το χθες, η «κοπριά» του σήμερα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν από αυτό τι ζούμε όταν εξακολουθούμε να διαιωνίζουμε και να υπάρχουμε με το χθες, μετατοπίζοντας το στο κάθε σήμερα μας…

Η πορεία όμως, η αληθινή πορεία του Ανθρώπου, δεν αφορά μόνο τα της ύλης και της υλικής μας ζωής τα οποία έχουμε αναγάγει ως κυρίαρχα στη ζωή μας. Υπάρχει και η Πνευματική διάσταση στην οποία εισερχόμαστε, μονάχα αφού αντιληφθούμε τι είναι πραγματικά η «φαινομενική» ζωή, τι κάνει σε εμάς ζώντας την, και τί είμαστε εμείς μέσα της. Κατόπιν, αφού αυτά τα διαπιστώσουμε σε βάθος και τα κατανοήσουμε βιώνοντας τα, έρχεται ως αποτέλεσμα, ως στάδιο ωρίμανσης πια ότι μαθαίνουμε να διευθετούμε τη ζωή μας στο φαινομενικό επίπεδο του σώματος με τέτοιο τρόπο, που φτάνει να καθιστά πλέον για μας αυτή η καινούρια προσέγγιση μια νέα αφετηρία, και στη συνέχεια τον «βατήρα», τον οποίο κατόπιν χρησιμοποιούμε για παραπέρα…

Η «γνώση» όμως γι’ αυτό το παρά πέρα, είναι και πάλι βιωματική. Εσωτερική. Καθαρά προσωπική. Και είναι μία γνώση η οποία δεν θα χωρέσει ποτέ σε κανένα βιβλίο, δεν θα μας την πει κανένας άνθρωπος, και δεν θα την βρούμε έξω από εμάς. Έρχεται ως εμπειρία μιας φυσικής αβίαστης συνέχειας, η οποία φυσικά δεν «ελέγχεται» ούτε από το μυαλό μας, ούτε από εμάς, ούτε από κάποιον... Αλλά και ούτε είναι κάτι που «μαθαίνεται» βεβαίως γιατί υπεισέρχεται πλέον η συνείδηση μας σε ανεξερεύνητα βάθη ή ύψη, τα οποία  ξεφεύγουν απείρως από οτιδήποτε θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε στης ύλης τη ζωή γιατί δεν υπάρχει άλλη πηγή με τους γνωστούς τρόπους αναζήτησης μας, από την πηγή που γιγνώσκεται με τη βουτιά στο «κενό», ως παράγωγο της ωρίμανσης μας.

Μόνο Ατομικά είμαστε σε θέση να μας δοθεί και τη μαθαίνουμε ακριβώς τη στιγμή που τη ζούμε, γιατί αφορά καί αισθήσεις, καί πληροφορίες ταυτόχρονα, δίχως όμως να είναι δυνατή η θύμηση της ως προς κάποια αναπαραγωγική διαδικασία γιατί κατ’ αρχήν, δεν είναι διαδικασία. Μόνο να τη ζούμε μπορούμε στο παρόν, χωρίς να μεταφέρεται, ή να μοιράζεται, ώστε να είναι σε θέση να κοινοποιηθεί. Όχι επειδή αφορά κάποιο απόκρυφο μυστικό, αλλά επειδή τα του κόσμου τα μέσα, αδυνατούν να την προσεγγίσουν, πόσο μάλλον να την περιγράψουν ξεδιπλώνοντας την, τεμαχίζοντας την, ή τοποθετώντας την «σε κουτάκια» θεωριών.

Αυτή τη Γνώση, όταν ξεφεύγουμε από τις πέντε αισθήσεις και το μυαλό, και περνάμε σε εσωτερικές καθαρά αισθήσεις, μόνο βιώνοντας την και οι δυο μας, είμαστε σε θέση να μπορούμε ο ένας, να κατανοήσει απόλυτα τον άλλον. Τότε η «γλώσσα», είναι δείκτης κατεύθυνσης του που να στρεφόμαστε μέσα για να συνεννοούμαστε αλλά τα ίδια τα λόγια, δεν λένε τίποτα. Κάποιος που θα μπορούσε να μας παρατηρεί, δεν θα μπορούσε να μας κατανοήσει…

Αν δεν μιλάμε από αυτήν, τότε, δεν είμαστε σε κοινό πεδίο, αλλά ο καθείς κοιτά μέσα από το πρίσμα του κάθε δικού του κόσμου, κι ας ζούμε «εξωτερικά» υποτίθεται στον ίδιο κόσμο. Είναι μόνο φαινομενικά ο ίδιος κόσμος. Τα φαινόμενα δηλαδή είναι αυτά που παραμένουν ίδια αλλά η αντίληψη μας, άρα και η προσέγγιση για τα φαινόμενα αυτά, όπως και η επίγνωση ως προς τον εαυτό μας και τους άλλους, απείρως διαφέρουν.

Σ’ έναν κόσμο λοιπόν Αγάπης και Ελευθερίας, ο μόνος μας αγώνας είναι το ξεπέρασμα όλων των εμποδίων που μας απομακρύνουν από αυτόν, γιατί οι ίδιοι ταυτιζόμαστε ή αρκούμαστε σε λιγότερα, μη πιστεύοντας τις περισσότερες φορές καν την ύπαρξη ενός τέτοιου κόσμου. Κι όμως υπάρχει! Υπάρχουν κι άλλα, πολλά άλλα, που η ανθρώπινη αλαζονεία από τη μια ως το ένα άκρο, ή αντίθετα η ανασφάλεια και η μικρότητα με την οποία είναι ταυτισμένοι οι άνθρωποι ως το άλλο άκρο, είναι και αυτά που εμποδίζουν τον άνθρωπο από το να δεχτεί έστω και την ύπαρξη ενός τέτοιου κόσμου, πόσο μάλλον να τον αναζητήσει. Κι αν τον αναζητήσει, το κάνει έξω του. Όχι στο πως να νιώθει εντός του, και με τι είναι ταυτισμένος, αλλά με τι ισχύει έξω στις κυβερνήσεις, στα γήπεδα, στην κοινωνία την οποία ζει. Γι’ αυτό ακριβώς και είναι απαραίτητη όμως πρώτα η απόταυτοποίηση μας από το «εγώ», την προσωπικότητα με την οποία είμαστε ένα ως τον εαυτό μας, που ευθύνεται για την δημιουργία ενός τέτοιου εξωτερικού κόσμου όπως τον κόσμο που γνωρίζουμε και ζούμε, μα έχοντας υπ’ όψιν μας πως αυτό το «εγώ» δεν είναι ικανό από τη φύση του να βιώσει και να ζήσει ποτέ του ούτε Ελευθερία, ούτε φυσικά και Αγάπη... Να ο λόγος που ο εξωτερικός κόσμος είναι ο τραγικός κόσμος που γνωρίζουμε. Γιατί μέσα του ο άνθρωπος, δεν λειτουργεί με καμία εσωτερική ή ανώτερη ποιότητα παρά μόνο με το «εγώ» του!

Υπάρχει αυτός ο κόσμος όμως μια και υπάρχουν άνθρωποι και χιλιάδων χρόνων αρχεία που το καταγράφουν... Ο μόνος τρόπος για να το διαπιστώσουμε, όλοι μας, είναι όχι η ακαδημαϊκή ή άλλου είδους εξωτερική έρευνα, αλλά η αναζήτηση εντός μας, ώστε να καταστούμε αυτόπτες μάρτυρες επιβεβαίωσης του, ή απόρριψης αυτού. Αν η αναζήτηση μας δεν είναι τέτοιου είδους είναι άκυρη, γιατί αφορά το: «όσα δεν φτάνει η αλεπού»… Δεν μπορούμε να απορρίπτουμε αυτό που δεν γνωρίζουμε «ιδίοις όμμασι». Μπορούμε να κρίνουμε, μόνο αυτό που θα καταλάβουμε, που θα δούμε, που θα αγγίξουμε, που θα νιώσουμε, που θα βιώσουμε….

Με δύο όμως μοναδικούς όρους:
1.Να γίνει το κυρίαρχο μέλημα μας, και στόχος μας στη ζωή και
2.Να μη σταματήσουμε ποτέ την αναζήτηση, την προσπάθεια, την έρευνα, την εις την πράξη εργασία, μέχρι να φτάσουμε. Που; Εκεί που θα διαψεύσουμε, ή θα επιβεβαιώσουμε τα όσα ακούμε ή διαβάζουμε και εκεί, που για την ανθρώπινη φύση τελικά είναι ο στόχος, και μια νέα αφετηρία, για ακόμα μακρύτερη πορεία…

Ποιος το πιστεύει όμως;

Αυτός που το πιστεύει, ήδη έχει κάνει το πρώτο βήμα…