ΤΟ «ΜΕΓΑ» ΖΗΤΗΜΑ, Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ


Όλες οι φιλοσοφίες του κόσμου μας κάνουν γνωστό πως το μυαλό μας είναι το εμπόδιο στην ευτυχία μας γιατί είναι αυτό που σκιάζει την αναγνώριση της Αληθινής μας φύσης... Υπό αυτή την έννοια το μυαλό μας, είναι εχθρός μας άρα, & ο μοναδικός μας αντίπαλος. Όλες οι μάχες μας οπότε διεξάγονται μέσα μας & ποτέ «απέναντι» μας με την κατάσταση ή τον κάθε απέναντι μας, έξω δηλαδή από εμάς.

Για να νικήσεις όμως έναν εχθρό σε μάχη, πρέπει να τον γνωρίσεις & να τον κατανοήσεις, ώστε να βρεις τα «τρωτά» του σημεία γιατί διαπιστωμένα μια κατά μέτωπον επίθεση ως τώρα δεν σε έχει οδηγήσει πουθενά.... Η δράση φέρνει δράση, & η βία επίσης βία με το κάθε αποτέλεσμα να σε βρίσκει πάντα σε μια χειρότερη από την κάθε προηγούμενη κατάσταση & τανάπαλιν να ξεκινά ο ίδιος κύκλος που μόλις έκλεισε με την απογοήτευση κι αυτό ξανά & ξανά. Η ιστορία της ζωής μας…

Η γνώση του «εχθρού» επί του προκειμένου αφορά την γνωριμία σου με κάποιες απαντήσεις στις ερωτήσεις που τίθενται & είναι οι εξής:
1.Τι είναι η σκέψη;
2.Ποια η λάθος λειτουργία της;
3.Ποια η ορθή της λειτουργία;
&
4.Τι κάνεις εσύ ως πράξη στη ζωή σου από τις απαντήσεις που προκύπτουν;

Γιατί μόνο η κατανόηση του «τι κάνεις» μπορεί να σε οδηγήσει σε μια οδό αλλαγής, & με την αλλαγμένη σου δράση πλέον να αποκομιστούν άλλα αποτελέσματα αυτά, των διαπιστώσεων της αλλαγής σου. Μέσα σου είναι αυτό που αλλάζει. Και η συνειδητότητα σου είναι κυρίως που διευρύνεται να το διευκρινίσουμε! Γιατί πρώτα αλλάζουμε (συνειδητοποιώντας), & μετά λειτουργούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλιώς, ανεξέλεγκτα μας κατευθύνει η ζωή μόνη της, χωρίς να έχουμε την επίγνωση της & να συμπράττουμε ουσιαστικά παρέα, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο: Ούτε να δρούμε μόνοι μας επειδή μας κατέβηκε στο κεφάλι & η ζωή να θαρρούμε είναι εναντίον μας, ούτε να αφηνόμαστε να μας παίρνει ο άνεμος από εδώ κι από εκεί αλλά, να έχουμε επίγνωση της κατεύθυνσης της ζωής & να πορευόμαστε αρμονικά μαζί της!

Λοιπόν πάμε στις ερωτήσεις:
1η ερώτηση: Τι είναι η σκέψη;
Η σκέψη είναι πληροφορία. Πληροφορία που αναγνωρίζεται, συλλαμβάνεται,  αποτυπώνεται από αυτό το όργανο που ονομάζεται εγκέφαλος. Είναι ενέργεια που μεταφράζεται ως μία «γνώμη» για κάτι. Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι πραγματικότητα, δεν είναι βίωμα, δεν είναι ζωή. Είναι δεδομένα. Απλά δεδομένα.

2η ερώτηση: Ποια η λειτουργία της;
Μια & η σκέψη είναι πληροφορία η λειτουργία της είναι απλά να μας θέτει στο τραπέζι τις διάφορες «γνώμες» & ως εκεί!!! Κάτι άλλο μέσα μας θα πρέπει να «διαχειριστεί» την κάθε πληροφορία ώστε να «αποφασίσει» ποια θα κρατήσει, δηλαδή ποια απ’ όλον αυτόν τον κατακλυσμό των πληροφοριών λόγω των άπειρων ερεθισμάτων της ζωής θα «πιστέψει», & ποια δεν εξυπηρετεί επειδή είναι είτε ψευδής, είτε άχρηστη οπότε αφού θα δώσει τα δεδομένα της θα την αφήσει να περάσει & να σβήσει ακριβώς όπως ήρθε... Κι εδώ αρχίζει όλο το δράμα του ανθρώπου….

Υπάρχουν δύο «είδη» πληροφοριών: Οι πληροφορίες που έρχονται από «έξω» από εμάς, & οι πληροφορίες που έρχονται από μέσα μας.
Το έξω, δεν αλλάζει, & είναι αυτό που είναι στο οτιδήποτε! Η «ερμηνεία» του όμως από εμάς, τι «θα καταλάβουμε» δηλαδή από αυτό είναι που «παίζεται» όλο το παιχνίδι της σκέψης! 

Ο εγκέφαλος μας βασικά υπάρχει για να το καταγράψει αυτό που βλέπουμε ή αυτό που συμβαίνει & να μας ενημερώσει σχετικά, πχ: ότι «αυτό είναι ένα τραπέζι», δηλαδή να γίνει μία αναγνώριση από εμάς αυτού που υπάρχει. Αυτό είναι το έξω. Κανονικά, θα πρέπει την ίδια «καθαρή» καταγραφή να κάνει & μέσα μας δηλαδή να αναγνωρίσει απλώς σε σχέση με αυτό το έξω τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε, & τι κάνουμε γι’ αυτό. Τότε έχουμε επίγνωση…

Μέσα μας όμως εμείς, δεν δρούμε έτσι. Αντί να δρούμε στο να «μας δούμε», αντιδρούμε σε αυτό που είναι έξω. Όσον αφορά το παράδειγμα μας για να το καταλάβουμε & έχει να κάνει με το εν λόγο τραπέζι, δεν μένουμε σε αυτό, ότι δηλαδή το τραπέζι είναι απλά ένα τραπέζι & τέλος κι αυτό, γιατί ανάλογα με το τι θα «ερεθίσει» μέσα μας αυτό που είναι, δηλαδή η αρχική πληροφορία «του τραπεζιού», ανάλογα & θα το «ερμηνεύσει» ακαριαία & ανεξέλεγκτα & το μυαλό μας ως καλό ή κακό, άσχημο ή όμορφο, απειλητικό ή ασφαλές δηλαδή στην αρχική πληροφορία θα προσθέσει δεδομένα… Αυτό, εξαρτάται από την παρελθούσα «καταγραφή» ή πεποίθηση μέσα μας που έχει αποθηκευτεί για τα τραπέζια γενικά. Αν είχαμε πονέσει παλιά με κάτι που το περιελάμβανε το τωρινό τραπέζι τώρα θα επηρεάσει την κρίση μας (γιατί θα συλλάβουμε την παλιά καταγραφή) & θα χαρακτηριστεί από τη σκέψη μας ως άσχημο & θα το απορρίψουμε ενώ αν είχαμε «όμορφες» αναμνήσεις γι’ αυτό στη σκέψη μας θα αρέσει, & θα το δεχτούμε κι εμείς. Προσέξτε! Θα το δεχτούμε. Σημαίνει πως λόγω του παρελθόντος δεχόμαστε ή απορρίπτουμε, κι αυτό γίνεται με τα πάντα σε ότι κι αν μας συμβαίνει, χωρίς να βλέπουμε ή να εξετάζουμε στο σήμερα μας απλά & μόνο το τραπέζι που υπάρχει μπροστά μας, & να κοιτάμε ξεκάθαρα τι μας δημιουργεί ή ανακαλείται από το παρελθόν & αυτό να το συνειδητοποιούμε & να μένουμε εκεί. Αντίθετα, έρχονται όλα όσα το αφορούν από παλιά υποσυνείδητα & αλλάζουν την κρίση μας ενώ στην ουσία, δεν είναι εδώ όλα αυτά σήμερα!!! Ήταν, όταν συνέβησαν ναι, όχι όμως τώρα… Εμείς όμως δεν τα αφήσαμε εκεί, τα κρατάμε ακόμα…

Αυτό ακριβώς που μόλις περιγράψαμε είναι & η «πηγή» του κακού & της όποιας δυστυχίας μας γιατί καταγραφές θετικών ή αρνητικών μας δεδομένων από το παρελθόν τις κουβαλάμε υποσυνείδητα μέσα μας & «μας ερμηνεύουν» την πραγματικότητα μας στο παρόν, χωρίς εμείς να έχουμε την επίγνωση τους στο παρόν μας, ώστε να κάνουμε επιλογή των σκέψεων που θα κρατήσουμε & θα πιστέψουμε γιατί απλά «δεν είμαστε στο παρόν» πρώτον, & δεύτερον, δεν κοιτάμε & ποτέ μέσα μας μια & η προσοχή μας είναι μόνιμα «στους άλλους» & έξω από εμάς. Γ’ αυτό & λέμε πως ζούμε μία επανάληψη, & ποτέ στο τώρα!

Και πάμε στην 3η ερώτηση: Ποια η ορθή λειτουργία της σκέψης;
Αφού η σκέψη είναι πληροφορία, κύριο θέμα τελικά δεν είναι η ίδια η πληροφορία, (επί του παρόντος) αλλά το από «που» παίρνεται αυτή η πληροφορία. Παίρνεται καθαρά από έξω & απλά καταγράφεται, ή προστίθενται επάνω της (μέσα μας πια) «σάλτσες» περαιτέρω ερμηνειών & διογκώσεων της αρχικής της σύλληψης; Δηλαδή ενώ ζούμε έξω, μόνιμα μετατοπιζόμαστε σε έναν προσωπικό κόσμο δικό του ο καθένας μας που βρίσκεται μέσα του με την παράλογη απαίτηση όλο το έξω να αλλάζει ή να πράττει με το να συμφωνεί με τον τρόπο που βλέπουμε εμείς τα πράγματα με βάση τις καταγραφές μας. Είναι ποτέ δυνατόν όμως αυτό να γίνει; Το τραπέζι είναι τραπέζι. Είναι αυτό που είναι. Δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Αυτό είναι η πραγματικότητα, & όχι το τι περνάει μέσα από το κεφάλι του καθενός μας!

Κι εδώ λοιπόν έρχεται απαιτητά ως αναγκαία η αυτογνωσία! Για να καταλάβουμε πως δεν ζούμε στην πραγματικότητα & να καταφέρουμε να δούμε & να  αναγνωρίσουμε τις καταγεγραμμένες μας πεποιθήσεις που είναι υποσυνείδητες διαστρεβλώσεις μέσα μας οι οποίες τελικά μέσω των σκέψεων μας, μας κινούν, χωρίς να αφορούν  κάτι το πραγματικό & στο τώρα μας.

Ναι όμως θα μου πείτε, αν διαγράψουμε το παρελθόν διαγράφουμε & την πείρα μας. Άλλο αυτό. Μην τα μπερδεύουμε. Η πείρα μας παραμένει πείρα όπως & οι εμπειρίες μας. Οι καταγραφές που μας δυστυχούν & κουβαλάμε οι οποίες μας ορίζουν είναι το πρόβλημα, όχι το τι ζήσαμε στο παρελθόν μας. Το τι ζήσαμε δεν αλλάζει. Σαφώς & το παρελθόν μας δίδαξε & εξακολουθεί να μας διδάσκει πολλά αλλά θα έπρεπε, να αφορούν οι σκέψεις μας γι’ αυτό συνειδητοποιήσεις του ποιοι ήμασταν, & ποιοι είμαστε σε κάθε φάση που περάσαμε & περνάμε, & όχι στο τι ήταν «οι άλλοι» ή σχόλια γι’ αυτό που έγινε στο αν μας άρεσε ή όχι. Τι μας έκανε είναι το θέμα να δούμε… Γ’ αυτό & λέγεται αυτό-γνωσία. Να γνωρίσουμε εμάς. Όχι τους άλλους, ή τα πράγματα, ή τα συμβάντα. Εμείς ποιοι είμαστε & τι κάνουμε. Να δούμε το πως από το παρελθόν αφήσαμε ή αφήνουμε ακόμα να μας καθοδηγούν οι καταγραφές μας αντί εμείς οι ίδιοι να καθοδηγούμε τον εαυτό μας εκεί που θέλουμε & είναι η ευτυχία μας. Αν μας κινούν οι καταγραφές μας δεν είμαστε σκλάβοι; Γι’ αυτό είμαστε σκλάβοι λοιπόν της σκέψης μας! Αυτογνωσία όμως, όσων αφορά αυτό που είμαστε τώρα με τις διαστρεβλώσεις μας γιατί σε ανώτερο στάδιο, & αφού έχουμε ξεδιαλύνει τα υποσυνείδητα «τέρατα» που οι ίδιοι δημιουργήσαμε & τα κατευνάσουμε με την κατανόηση, υπάρχει μία άλλη, ανώτερη ή βαθύτερη αυτογνωσία που έχει να κάνει με την τέταρτη & πέμπτη λειτουργία κατά σειρά της σκέψης που αναλύονται με τη σειρά αμέσως παρακάτω, η οποία δεν έχει να κάνει με την ανθρώπινη μας υπόσταση αλλά με ανώτερη κατάσταση ενώ παραμένουμε σε σώμα:

Έτσι η ορθή λειτουργία της σκέψης είναι πενταπλής φύσης:
1) Ως συλλήψεις πληροφοριών που «εισβάλλουν» στον εγκέφαλο κάθε στιγμή ανεξέλεγκτα κυρίως ως ερμηνεία αυτού που έχουμε μπρός μας ή συμβαίνει μπρος μας αλλά χωρίς η ερμηνεία αυτή να έρχεται από το παρελθόν. Και γιατί είναι πρόβλημα ακόμα κι αν είναι κάτι ευχάριστο το να έρχεται η ερμηνεία από το παρελθόν; Γιατί έτσι ζούμε σε μια φαντασία & όχι σε αυτό που είναι «τώρα» μπρος μας! Η ερμηνεία, πρέπει να είναι ακριβώς η ίδια με της σύλληψης: Πεντακάθαρα αυτό που υπάρχει ή συμβαίνει!

2) Ως συλλήψεις πληροφοριών που ανακαλούνται με τη βούληση από τη μνήμη & αφορούν απλά μία τυφλή μηχανική επανάληψη καταγεγραμμένων δεδομένων. Αυτό γίνεται (& καλώς γίνεται) σε θύμηση πχ μιας συνταγής μαγειρικής. Έτσι,  
«χρησιμοποιείται» από εμάς το μυαλό μας για να μας εξυπηρετήσει πρακτικά, όπως ακόμα η  δνση του σπιτιού μας, ή οποιεσδήποτε άλλες πληροφορίες που μας κάνουν εύκολο το πρακτικό μέρος της ζωής.

Μια απαραίτητη παρένθεση εδώ αφορά η επισήμανση πως όταν η ανακάλεση πληροφοριών αφορά αποφάσεις για τη ζωή μας ή απόψεις του ποιοι θεωρούμε πως είμαστε, από την αποστήθιση μονάχα πχ των Αρχαίων κειμένων, ή πράξεων πυρηνικής φυσικής, ή δεν ξέρω τι άλλο, δεν εξυπηρετούν σε τίποτα όσων αφορά ποιοι είμαστε γιατί «δεν μας δίνουν κάτι στο παρόν μας» ως εμπειρία ή βίωμα!!! Το βίωμα της ζωής είναι το απαραίτητο, όχι η συσσώρευση γνώσεων!!! Εκεί, δεν χωρά η σκέψη. Ακόμα κι αν πρόκειται για καταγεγραμμένα διαμάντια αν δεν εξυπηρετούν στο να καλυτερεύσουν με πράξεις τη ζωή μας είναι σκουπίδια πληροφοριών & τίποτα παραπάνω. Το ξαναλέω: Η σκέψη δεν είναι ζωή. Είναι μονάχα για να μας ενημερώνει ή να μας προϊδεάζει για βίωμα άρα για εσωτερίκευση που θα προκαλέσει βίωμα, δηλαδή συνειδητοποιήσεις αλλαγής της συνείδησης μας!

3) Ως συλλήψεις πληροφοριών πάλι με τη βούληση, όχι όμως από τη μνήμη,  αλλά βιώνοντας στο κάθε τώρα μας το τι συμβαίνει μέσα μας όσων αφορά εμάς & ποια είναι η αλήθεια μας! Αυτό το τελευταίο, είναι & το ανύπαρκτο κομμάτι στο μεγαλύτερο μέρος της σημερινής μας κοινωνίας, & γι’ αυτό η δυστυχία στον κόσμο μας. Η σκέψη είναι «για να μας ενημερώνει» για τις βαθύτερες & πραγματικές μας ανάγκες, & όχι της ανάγκες μας εξαιτίας αποφυγής, φόβου & ανασφάλειας. Αυτά, δεν οδηγούν στην ευτυχία. Στην ευτυχία, οδηγεί το να μας ενημερώνει η σκέψη ερμηνεύοντας τα βιώματα μας, τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή, την κατανόηση των λειτουργιών μας ως κακώς κείμενα & τη γνώση της δράσης μας στο τι συμβαίνει μέσα μας όταν συνάγει με μια εσώτερη βιωματική καθοδήγηση, & όχι ακολουθώντας κανόνες της σκέψης ή άλλων παραινέσεις & ιδέες. Η διαπίστωση στο τι μας γαληνεύει & τι πραγματικά χρειαζόμαστε ώστε να το υιοθετούμε στη ζωή μας, κι όχι να μας ορίζουν προγενέστεροι κανόνες που οι ίδιοι βάλαμε ασυνείδητα.

4) Ως συλλήψεις ενημέρωσης εσώτερων διαδικασιών που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την εξωτερική ζωή αλλά αφορούν την εσώτερη ζωή του ανθρώπου την ανεξαρτητοποίηση του από την υλική ζωή & έχει να κάνει ξεκάθαρα με βιώματα. Μοιράζονται & κατανοούνται μονάχα μεταξύ όσων τα βιώνουν ειδάλλως γίνονται απλώς διανοήματα (όπως ήδη είπαμε) χωρίς ουσία γιατί εδώ, έχουμε μια κακή μεν, αλλά παρ’ όλα αυτά καταγραφή όσο είναι δυνατόν βιωμάτων, όπως έχουν κατανοηθεί με την καταγραφή τους στον εγκέφαλο του ανθρώπου που τα ζει.

5) Ως παύση της σκέψης, & έχει να κάνει με τον Αληθινό Διαλογισμό, & τη βίωση του Πραγματικού ξεκάθαρα μόνο με το βίωμα & τις εσώτερες αισθήσεις που αν έστω & στο παραμικρό τεθεί από το στάδιο της ακινησίας σε αυτό της κίνησης η σκέψη, περνάει ευθύς αμέσως στο προηγούμενο, το 4ο στάδιο μια & το 5ο στάδιο είναι ευρύτερο της σκέψης οπότε δεν μπορεί να «το χωρέσει» ο εγκέφαλος του ανθρώπου αλλά & ούτε είναι δυνατόν να το μοιραστεί με λόγια γιατί δεν υπάρχει καν ερμηνευτική καταγραφή στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Τέλος στην 4η ερώτηση, χρειάζεται να απαντήσει ο καθείς μόνος του: Τι κάνεις εσύ ως πράξη στη ζωή σου από τις προηγούμενες απαντήσεις που μόλις προέκυψαν;

Το μυαλό μας λοιπόν, δεν είναι για να αποφασίζει για μας. Το μυαλό μας, είναι για να «μας ενημερώνει» για κάτι που εμείς θα του αναθέσουμε να μας δώσει πληροφορίες. Πληροφορίες όμως, που μέσα μας πρέπει να «τσεκαριστούν» βιωματικά αν ισχύουν ως αλήθειες για μας. Αν μας ανεβάζουν σε ευφορία & μας γαληνεύουν είναι & το ορθό αλλά αν μας σφίγγουν το στομάχι ή μας φέρνουν την οποιαδήποτε άλλη δυσφορία είναι θέμα υποσυνειδήτου & λανθασμένης καταγραφής τα οποία & θα πρέπει να διεκπεραιώσουμε γιατί θα παραμένουν εντός μας ως εκκρεμότητες & ανοιχτά μέτωπα επίθεσης σαμποτάροντας όλη μας τη ζωή γιατί θα παραμένουμε διασπασμένοι… Θεμιτό είναι να γίνουμε ολόκληροι, κι όχι να επιτρέπουμε η σκέψη να μας κόβει σε χιλιάδες κομματάκια κι εμείς να τρέχουμε σαλιάζοντας πίσω της… Αυτά…


ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ & ΒΙΩΝΩ


Ποια η διαφορά ανάμεσα στο «καταλαβαίνω» κάτι, & στο «βιώνω» κάτι;;

Το βίωμα σε αλλάζει. Το «καταλαβαίνω», είναι απλή πληροφορία. & οι πληροφορίες είναι αυτές που μας βασανίζουν γιατί μας αποτρέπουν από το βίωμα του εαυτού μας, οπότε βιώνουμε εξωτερικά τον κόσμο μοναχά δηλαδή με πόνο, απογοήτευση, εγκατάλειψη, απελπισία, μη ελπίδα πουθενά & από πουθενά…. Το εσωτερικό βίωμα;

Αν καταφέρει ο άνθρωπος να βιώνει τον εαυτό του αυτός θα είναι & ο κατευθυντής του οπότε «δεν θα πιστεύει» τα εξωτερικά γιατί δεν θα έχουν τόση δύναμη πλέον επάνω του & μέσα του.

Το τι είναι βίωμα για να το περιγράψεις, αποτελεί μέρος των πραγμάτων που πρώτα αυτό το ίδιο πρέπει να το βιώσεις για να μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτό αλλά & πάλι με «δείκτες» γιατί το βίωμα είναι ατομικό, προσωπικό, & δεν μεταφέρεται ποτέ αυτούσιο. & αν το βιώσεις, αν εμβαθύνεις μέσα του να το «νιώσεις», τότε σε αλλάζει… Το βίωμα, έχει αποκαλύψεις για σένα… Πόσο ανόητος είσαι να στεναχωριέσαι πχ για τα μέλλοντα εξωτερικά πράγματα όταν δεν απειλείσαι στην ουσία από κανέναν παρά μονάχα από τα φάντασμα των φοβιών σου, & ο καθένας μας… Το βίωμα, βάζει λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους & παρακάμπτει όλα τα ψεύτικα σενάρια & τις διαστρεβλώσεις.  

Το βίωμα, είναι η μικρή αυτή φωνούλα «που Είσαι» πραγματικά… Η άηχη φωνή σου…

Αν όμως ζεις μόνο στα εξωτερικά φαινόμενα της ζωής, στον κόσμο, & είναι μόνιμα η προσοχή σου σε αυτόν χωρίς να εμβαθύνεις να «νιώσεις» τότε το βίωμα σου δεν θα σου αποκαλύπτει εσώτερες αλήθειες αλλά την έξωθεν δυστυχία που αποτελείται από πόνο γιατί θα συνοδεύεται από παρανοήσεις μόνο ερμηνείας ενός κόσμου που τα πάντα μέσα του είναι ψέματα, & που συντηρούνται με ψέματα, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα… Στις σχέσεις; Στην οικογένεια; Στην πολιτική; Την οικονομία; Τις αξίες; Δεν θα΄ χει άλλα δεδομένα το βίωμα σου αν δεν βάζεις ως παράγοντα το τι αισθάνεσαι για το κάθε τι & τι σου κάνει…. Το να σου κάνει καλό κάτι, όχι μονάχα για να προστατεύεσαι αλλά για να «περνάς» καλά, να σε γεμίζει, να σε διασκεδάσει ή απλά να σου αρέσει. Αυτό είναι ο δείκτης για να’ μαστε συμβατοί με το «μέσα μας». Να ακολουθούμε πιστά την καθοδήγηση που μας οδηγεί στην ευτυχία, & όχι σε ταλαιπωρίες. Να ξέρουμε πως οι ταλαιπωρίες, είναι μία διαδρομή προς ένα σκοπό, & όχι ένας μόνιμος τρόπος ζωής.

Βίωμα είναι το να σε αποτρέπει το μέσα σου από το να κάνεις κάτι & παρ’ όλα αυτά εσύ να μην του δίνεις σημασία & να επιμένεις επειδή πχ «πρέπει», επειδή αυτό περιμένουν οι άλλοι από σένα, (νομίζεις), ή επειδή έτσι το κάνουν όλοι σήμερα, ή επειδή έτσι συνηθίζει να γίνεται πάππου προς πάππου…. «Εσύ» τι θέλεις είναι το ζητούμενο…

Βίωμα είναι αλλιώς η συνειδητοποίηση των πραγμάτων! & για να μπορέσει να υπάρξει στη ζωή σου, για να μπορέσεις να ζεις με αυτό, θα πρέπει να μάθεις να το προκαλείς ο ίδιος! Ειδάλλως, βιώνεις μοναχά ότι έρχεται «θαρρείς από μόνο του», (σπάνια χαρούμενο ή θετικό ή μονάχα για μια στιγμή) το οποίο είναι αποτέλεσμα από βαθιές καταστάσεις που προηγήθηκαν στις οποίες καθώς διεξάγονταν όμως ο ίδιος ήσουν απών, οπότε τώρα λαμβάνεις απλά τα αποτελέσματα τους με τη μορφή θεωρείς γεγονότων που σε πονούν…. Ανασφάλεια, φόβος, εξάρτηση, αδυναμία…

Να κοιτάς μέσα σου για το οτιδήποτε! Αυτό είναι το θέμα! Όχι μέσα σου στις σκέψεις σου όμως & στις φοβίες σου, (γιατί αυτό συνηθίζουμε να κάνουμε οι άνθρωποι) αλλά πιο βαθιά από αυτές τις καταγραφές που σε εμποδίζουν από αυτό το πιο βαθιά. Αυτό σημαίνει, πως τίθεσαι να τις παρακάμπτεις. Τίθεσαι, να μάθεις να τις προσπερνάς κι αυτό γίνεται μόνο με το να ανακαλύψεις & να συνειδητοποιήσεις «που» κάνεις λάθος «στον τρόπο» που βλέπεις….

Γι’ αυτό & οι διδαχές των Δασκάλων στους αιώνες. Να δούμε τι κάνουμε! Να δούμε «τα κακώς κείμενα μας». Γιατί κάνοντας πράξη στη ζωή μας τις παραινέσεις τους πειραματιζόμενοι στην καθημερινότητα μας σε κάθε μας στάση & κατάσταση μόνο τότε έχουμε τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε (να βιώσουμε) παίρνοντας τις απαντήσεις που θέλει το μυαλό μας πως όλες πέφτουν στο κενό & πως δεν μας κάνουν καλό, πόσο μάλλον να μας οδηγήσουν ποτέ στην ευτυχία όσους αιώνες κι αν επιμείνουμε... Αυτή η συνειδητοποίηση, το βίωμα, (της ολικής λάθος οπτικής μας) μας κάνει κανονικά να αρχίζουμε σιγά σιγά να αλλάζουμε πράγματα σε μας συνειδητά. Αρκεί, να μην διαβάζουμε ή ακούμε μονάχα τα «περί αυτογνωσίας», αλλά να κάνουμε πράξεις, ενεργοποιώντας με επιμονή την εσώτερη μας θέληση….

«Ποτέ μην ξεχνάς ποιος είσαι», θυμάμαι ήταν ένα από τα τιπς που η ίδια χρησιμοποίησα στα πρώτα μου βήματα. Είναι αυτό που ίσως έχετε διαβάσει: το να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας. Κάπου αλλού το έχω συναντήσει με το να το παραλληλίζουν με μια στάμνα που βρίσκεται μόνιμα πάνω από το κεφάλι μας την οποία & δεν πρέπει να αγνοούμε γιατί θα πέσει & θα γίνει χίλια κομμάτια… Η ενθύμηση… Η ενθύμηση, παίζει το βασικότερο ρόλο. Ότι βρισκόμαστε εδώ για εργασία. Μόνιμη εργασία σε 24ωρη βάση. Βρισκόμαστε εδώ για να μάθουμε, να εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας, τους φορείς μας. Σκέψη, σώμα, & συναίσθημα. Που αυτά ενώ δεν είμαστε & είναι προς χρησιμοποίηση κανείς ποτέ δεν μας το’ πε, & φτάσαν στο σήμερα μας το καθένα από αυτά τα τρία να κάνει ότι του’ ρθει με εμάς, να μην είμαστε πουθενά… Απλά μια να μας τρέχει το συναίσθημα από εδώ, η σκέψη να αντιδρά με άλλα, με το σώμα να απαιτεί τα δικά του με τις ορμόνες του…

Να μάθουμε πως ανά πάσα ώρα & στιγμή χρειάζεται να είμαστε συνειδητοί εργαζόμενοι με μας, παίρνοντας την προσοχή από έξω… Γιατί μόνο συνειδητοποιώντας τις λάθος λειτουργίες των κατώτερων φορέων μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις βαθιές μας τάσεις που ενώ μας ωθούν τις αγνοούμε, ακριβώς επειδή δεν είμαστε «παρόντες» στη ζωή, & μόνο τότε μπορούμε & τους τρεις φορείς μας να τους κατευθύνουμε προς μία κατεύθυνση συνεργαζόμενους: Να σκεφτόμαστε γι’ αυτό που μας ωθεί το «είναι» μας, να αισθανόμαστε τα καλύτερα, & να πειθαρχούμε το σώμα μας να πράξει προς την αυτή κατεύθυνση. Εμείς τώρα τι κάνουμε; «Αφήνουμε» απλώς, τα πράγματα να συμβαίνουν… Γιατί το να πηγαίνω με τη ροή, δεν είναι το να γίνονται τα πάντα μόνα τους. Το να πηγαίνω με τη ροή σημαίνει αφού έχω αναγνωρίζει ποιος πραγματικά είμαι & ποια η καθοδήγηση πιο βαθιά (από τις τάσεις του σώματος, τους συναισθηματικούς επηρεασμούς & τις σκέψεις εξαιτίας πεποιθήσεων), το να συνάγω με τα πράγματα αν συμφωνεί αυτό το πιο βαθιά, ή να αποχωρώ από καταστάσεις μη συμβατές με το είναι μου γιατί είναι για άλλους… Δηλώνω ανά πάσα δευτερόλεπτο «Ποιος» είμαι, «Που» είμαι, χωρίς να ξεχνώ ποτέ την στάμνα… Διαλέγω το ψέμα σε αυτόν τον κόσμο συνειδητά, αλλά γνωρίζω πως είναι ψέμα…

Ένα, ένα λοιπόν, & σιγά σιγά. Αν γεμίσουμε μέσα μας από διδαχές που θέτουμε μόνιμα σε εφαρμογή, δεν θα χωρούν από ένα σημείο & μετά οι τρόποι που τώρα χρησιμοποιούμε & μας οδηγούν μονάχα στην κατάθλιψη, τον φόβο, τον πόνο, την απελπισία….

Γιατί η πηγή είναι σε αυτό… Η επεξεργασία των πάντων, να γίνεται στο σημείο που δεν βρίσκεις λόγια αλλά που εμβαθύνεις μέσα του να νιώσεις.... Να βιώσεις.… Να παίρνεις, μη λεκτικές απαντήσεις, γνώση, (γιατί αυτή είναι η πραγματική γνώση & όχι οι πληροφορίες), συνειδητοποιήσεις, που με βάση αυτές θα αποφασίζεις για τη ζωή το έργο & την πορεία σου...

Αν δεν είσαι εκεί, κανονίζεις τότε να φτάσεις εκεί. (εδώ...) και πράττεις ανάλογα! Άρα, πρέπει να δεις «τι κάνεις». Γιατί αν δεν είσαι καλά, τότε, είσαι ακόμα ταυτισμένος με τους φορείς σου… Δες με τι; Πως; Πότε; Ψάξε μέσα σου. Αναγνώρισε, τα λάθη… Θα σου πάρει μια ζωή. Είτε τώρα το αποφασίσεις είτε όποτε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος όμως φίλε μου. Αυτό είναι! Κι αυτή την εργασία ήρθαμε να πραγματώσουμε! Όλοι μας…. Όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσεις, τόσο καλύτερα & για σένα, & για τους οικείους σου, & για τα πάντα γύρω σου. Με αυτό τουλάχιστον, θα δεις & θετικά πράγματα στη ζωή σου τα οποία ο ίδιος θα έχεις φτάσει να πραγματώσεις. Θα είναι το πρώτο, αληθινό & μοναδικό σου επίτευγμα σε αυτόν τον κόσμο. & το πιο μεγαλειώδες... Δεν υπάρχει άλλο. Τα άλλα, είναι για εδώ, & μένουν εδώ. Το επίτευγμα όμως για το οποίο συζητώ σε κάνει να ζεις όμορφα, γαλήνια, ειρηνικά, ποιοτικά, ανυψωτικά, αισθανόμενος ασφάλεια, σιγουριά, αυτάρκεια, δύναμη, σχεδόν…. Θεϊκά…., & το παίρνεις & μαζί σου φεύγοντας απ’ αυτόν τον κόσμο….


Θυμήσου με…



ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Βρισκόμαστε στον Πνευματικό Δρόμο δεν σημαίνει έχουμε αντιληφθεί «πως γίνεται», σχολιάζουμε σε άλλους τι «δεν πρέπει» να κάνουν, κρίνουμε ποιος εργάζεται και ποιος δεν εργάζεται προς αυτό το σκοπό, ή ποιος μπορεί και ποιος «δεν έχει» τις δυνατότητες για κάτι τέτοιο, και περιγράφουμε κάθε φορά που θα γίνει κουβέντα σκουριασμένα βιώματα που ζήσαμε πριν χρόνια που μετά βίας θυμόμαστε…

Βρισκόμαστε στον Πνευματικό Δρόμο σημαίνει πως έχουμε αφιερωθεί μονάχα σε αυτόν! Αφήστε που η ζωή μας κάποια στιγμή υπέστη έναν πλήρη μεταμορφωτικό μετασχηματισμό τις περισσότερες φορές σπαρακτικό, (μέσα κι έξω) τόσο, που με τα αποτελέσματα του που ζήσαμε και ζούμε στο εξής και έκτοτε, δεν θυμόμαστε πια το πως ήμασταν παλαιότερα….

Είμαστε ολοκληρωτικά, ένας ξαναγεννημένος άνθρωπος, αρχικά με την απόφαση μας να ταχτούμε, στη συνέχεια με χρόνων πτήσεων στην πλάτη μας καθημερινής, επίπονης πολλές φορές εργασίας μας ακόμα και σε κάθε μας στιγμή, η οποία είχε μονάχα αυτό το σκοπό ως την πρώτη μας προτεραιότητα στη ζωή. Πολλές φορές με την «εργασία» μας, να έχει φτάσει ακόμα και στα όρια της εμμονής! Αυτό σημαίνει πως γνωρίσαμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει βιώνω, αποταυρίζομαι, υπερβαίνω, λιώνω στην επιμονή, απογοητεύομαι αλλά δεν τα παρατάω, και ξεπερνώ ακόμα και το «περιμένω να δω». Κι αυτό γιατί «βλέπουμε» τελικά, καταφέρνουμε να δούμε μέσα μας, (το τι πραγματικά συμβαίνει και πως,) μονάχα όταν παύουμε να περιμένουμε το δούμε οτιδήποτε…. Αυτό όμως, χρειάζεται μία ωρίμανση η οποία, σε καμία περίπτωση δεν εξαρτάται από μας γιατί δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το ότι έχουμε τον έλεγχο των καταστάσεων, μα επειδή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Έχουμε αφεθεί ολοκληρωτικά σε αυτό που υπάρχει ήδη, Είμαστε, και το οποίο μας φανερώνεται απλόχερα από κάποια στιγμή και μετά συνειδησιακά, αισθαντικά, σωματικά, ακόμα και διανοητικά πολλές φορές μέσω πληροφοριών, όσες βεβαίως δύνανται να αποτυπωθούν από τον νου…

Κάθε μα κάθε ενασχόληση μας από την πιο ταπεινή, μέχρι την πιο «μεγαλεπήβολη» λοιπόν αφορά και περιλαμβάνει, μονάχα την συνειδησιακή εξελικτική μας πορεία και τίποτε άλλο! Ούτε λεφτά, ούτε δουλειά, ούτε καριέρα, ούτε αναγνώριση ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά που θα μπορούσαν να μας φυλακίσουν μονάχα στο να «παραμυθιαζόμαστε» πως βρισκόμαστε  στον εξελικτικό Δρόμο, με τη δικαιολογία της «απαραιτότητας» τους, τραβώντας μας όμως μέσα τους με όλο μας το είναι!

Όλα τα παραπάνω, είναι μονάχα το μέσο εργασίας για την άνοδο μας, η «αρένα» όπως μου αρέσει πολύ να αποκαλώ, με την έννοια «των μαχών» μέσα στην καθημερινότητα για το δυνάμωμα μας, και την εφαρμογή στην πράξη της διάκρισης, της αυτοσυγκράτησης των αντανακλαστικών ανεξέλεγκτων λειτουργιών μας, της μαθητείας μας ως προς την αυτοκυριαρχία μας γενικότερα. Από την άλλη, αφορά και τους τομείς διοχέτευσης των ανώτερων ενεργειών μας προς το περιβάλλον που ζούμε, εργαζόμενοι από επάνω προς τα κάτω όμως, κι όχι ως τους τομείς που εξαντλούν το δυναμικό μας, την ενέργεια μας, και κατέχουν την αποκλειστικότητα της προσοχής μας. Τα παραπάνω αποτελούν μεν χρόνο από το χρόνο μας, μόνο όμως όταν ο κάθε τομέας από αυτούς βρίσκεται μπρος μας, χωρίς να «κουβαλάμε» μόνιμα όλους τους υπόλοιπους μαζί μας, όταν δεν υπάρχουν ως σκηνικό την κάθε εκάστοτε στιγμή μας. Πάντα εξάλλου ο τομέας προσοχής μας είναι ένας, και σε αυτόν η ζωή απαιτεί να δώσουμε προσοχή, οπότε οι άλλοι, απλά δεν υφίστανται καν…

Η προσοχή μας, μόνιμα, είναι μονάχα σε μας, δίχως ποτέ να «συγκρινόμαστε» με κανέναν και με τίποτα, (γιατί δεν είναι κάτι που θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να μας αφορά μια και μόνο άχρηστα εμπόδια θα μπορούσε να μας δημιουργήσει), δίνοντας απόλυτη εστίαση σε αυτά που νιώθουμε κάθε στιγμή, σκεφτόμαστε και πράττουμε, «βλέποντας» μας από μία θέση «αποστασιοποίησης», ως τον «ρόλο παρουσίας μας στη ζωή» κάθε φορά, γνωρίζοντας, ανά πάσα στιγμή επάνω σε τι εργαζόμαστε, σε τι μαθητεύουμε... Αυτοκυριαρχία; Υπομονή, επιμονή, αποδοχή, συγχώρεση; Μη κριτική, αποστασιοποίηση; Μαθητεία στο τώρα; Στην προσοχή, στην αυτάρκεια; Νοητική και συναισθηματική. Σε τι;;

Περνάμε χρόνο ατελείωτο αναλύοντας (διαισθητικά πάντα εκλαμβάνοντας αναδυόμενες βιωματικές «απαντήσεις») για το πως και το τι των πράξεων μας, των κινήτρων μας σε βάθος, (που φροντίζουμε να αφορούν πάντα τις ανώτερες επιδιώξεις μας εξελικτικά), βασιζόμενοι στις εκλεπτυσμένες Ανώτερες Αξίες της ζωής που δεν είναι αναλώσιμες, ακριβώς επειδή τις έχουμε γνωρίσει και αισθανθεί σε ένα πολύ βαθύτερο μας επίπεδο ως αποκαλύψεις των  πιο Ιερών μας σιωπών, ή αλλιώς που μας δόθηκαν, ή που συλλάβαμε οι ίδιοι λόγω ευαισθησίας, εξαιτίας προγενέστερης εργασίας μας στην οποία κυριολεκτικά είχαμε λιώσει… Όπως κι αν έχει αποτελούν επίτευγμα μας το οποίο και κατέχουμε…

Όσον χρόνο περνά ο κόσμος να αναλύει με το μυαλό του ήδη υπάρχοντα ζητήματα ως αποκαλούμενα προβλήματα με τα οποία αναλώνεται προς ανεύρεση λύσεων, ή σε ζητήματα που ανακυκλώνει αδιέξοδα νεκρά παρελθόντα συμβάντα ξανά και ξανά, ή που αγωνίζεται να πετύχει στα «σχέδια» της ζωής του που έχουν ως βάση τον εξωτερικό μονάχα κόσμο τόσο, κι άλλο τόσο χρόνο, περνάμε διοχετεύοντας όλη μας την αυτοσυλλεγόμενη ενέργεια:
-Είτε στον στοχασμό για ζητήματα της ζωής ορμώμενοι από της καθημερινότητας μας τα σενάρια, ανάγοντας τα σε ζητήματα προς βαθύτερη βιωματική διερεύνηση και κατανόηση.
-Είτε στην επαφή μας με άλλους ανθρώπους και με το περιβάλλον να «μας ακούμε», και να «μας βλέπουμε» μη ξεφεύγοντας ούτε στιγμή από την αποστασιοποίηση μας ως προς τις όποιες απειλητικές καταστάσεις ταύτισης με το οτιδήποτε, όντες μόνιμα σε εγρήγορση.
-Είτε διαλογιζόμενοι στην πλήρη ευδαιμονία της σιωπής κατά τη διάρκεια της μέρας εν μέσω άχαρων ασχολιών ή και μη κάνοντας «τίποτα» απολαμβάνοντας τη ζωή.
-Είτε διαλογιζόμενοι στον καθημερινό μας διαλογισμό που φροντίζουμε ποτέ μας να μην αμελούμε, ο οποίος δεν αφορά οραματισμούς, πάσης φύσεως διερευνήσεις, και λειτουργία γενικότερα της νόησης, (ούτε καν ακόμα και της νοημοσύνης), αλλά που συντονίζεται με το κράτημα μας πέραν της Νοητικής Σφαίρας (κατώτερης και ανώτερης), αφηνόμενοι στη «σιωπή» όλων των σωμάτων μας, αφηνόμενοι με λίγα λόγια στην ίδια την Ύπαρξη, ή την μη Ύπαρξη όντες γυμνοί, και απελευθερωμένοι από όλον τον «χτιστό» κόσμο και ότι αυτός περιλαμβάνει…

Η ζωή στον Πνευματικό Δρόμο είναι «άλλη ζωή»! Δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνίες των ανθρώπων, και καμία σχέση με ανθρώπινους κανόνες ή νοητικά δεδομένα. Παραμένει κάποιος άνθρωπος εν μέσω αυτής της κοινωνίας όμως, με την οποία τελικά η μόνη του σύνδεση, είναι με την παρουσία του σε αυτήν ως σώμα, μια και δεν την «παρατάει» σαν «κυνηγημένος» για να πάει να μονάσει, ούτε τραβάει για το Θιβέτ...  Παραμένει εντός της, εργαζόμενος όμως έξω της... Κι αυτό, γιατί όλη η εργασία διεξάγεται πάντα και μονάχα εντός του. Γι’ αυτό ακριβώς και η Πνευματική Ζωή ονομάζεται και Εσωτερική Ζωή. Είναι ζωή όμως Γνήσια, Αληθινή, και σαφώς ξεκάθαρα πρακτική, μια και ο άνθρωπος θέτει σε εφαρμογή (σε όποιο περιβάλλον κι αν βρίσκεται) τις παραινέσεις και καθοδηγήσεις που βιώνοντας τες τις έχει αναγνωρίσει, και γι’ αυτό και μπορεί να πραγματωθεί αυτού του είδους η ζωή από οποιονδήποτε ταχθεί σε αυτήν, κάτω από οιανδήποτε συνθήκες και χώρους που τον έχουν θέσει οι καταστάσεις να βρίσκεται, αλλά και με οποιουσδήποτε ανθρώπους κι αν συμπορεύεται, (μόνο εξωτερικά), που περιλαμβάνουν την γήινη συγγενείας οικογένεια του.

Όπως καταλαβαίνουμε όποια υπάρχοντα εμπόδια στην πορεία του Ανθρώπου κι αν παρατηρούνται, είναι εμπόδια που μονάχα ο ίδιος έχει δημιουργήσει και τίθεται να τα διαχειριστεί και να τα υπερβεί, ώστε τελικά οι ταυτίσεις του, να αφορούν και το μερίδιο ευθύνης της μη προόδου του. Τα εμπόδια οπότε, (γι’ αυτό και λέγεται γιατί έτσι και είναι) βρίσκονται μέσα μας, και δεν δημιουργούνται ή υπάρχουν ποτέ έξω από εμάς, ή ξέχωρα από εμάς…. Πιο ξεκάθαρα, είμαστε οι ίδιοι τα όποια προβλήματα μας, γιατί αυτός είναι ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τη ζωή, τον εαυτό μας, τους άλλους, την πρόοδο μας. Όλα αυτά τα διαχειριζόμαστε, προβληματικά… Διαστρεβλωτικά, και σίγουρα περιοριστικά! Υπό αυτή την έννοια τα προβλήματα είναι εκεί, ακριβώς για να μας διδάξουν…

Αν φτάσουμε λοιπόν κάποια στιγμή να μιλήσουμε για τα ζητήματα του Εσώτερου Πνευματικού Μονοπατιού που είναι όλη μας η Ζωή, και όχι μονάχα οι «γνώμες» μας γι’ αυτό θα το κάνουμε, μονάχα όταν υπάρξει ανάγκη στη στιγμή. Έτσι, μπορεί να ερωτηθούμε συγκεκριμένα, οπότε θα θέτουμε σε εφαρμογή πάντα τη διάκριση του πρέποντος βάθους που θα ξεδιπλώσουμε στις απαντήσεις ή τους σχολιασμούς μας, μη φεύγοντας στιγμή από «τη θέση μέσα μας» που έχει ως βασικά χαρακτηριστικά της την αποστασιοποίηση, ταυτόχρονα με την στάση του να είμαστε απόλυτα παρόντες!. (Που συνοδεύονται βεβαίως με τις ανάλογες αισθήσεις και χαρακτηριστικά).

Η όλη κατάθεση μας, θα έχει αντικείμενο της τα βιώματα μας, που είτε θα προκύπτουν αβίαστα ακριβώς εκείνη την ώρα, (ως συνειδητοποιήσεις, αλήθειες καθαρά διαισθητικές, οι οποίες θα αποτυπωθούν ως έναν μονάχα βαθμό και στον εγκέφαλο μας υπό μορφή πληροφοριών που μπορούμε να μεταδώσουμε), είτε και πάλι αβίαστα, ως εκλάμψεις θύμησης στη στιγμή, θα ανασύρουμε από μέσα μας από τις πιο τρανταχτές μας εμπειρίες αυτές, που θα είναι καταλληλότερες για την συγκεκριμένη κουβέντα.

Τα ίδια τα βιώματα μας, ως η Ζωντανή μας Αλήθεια, η ίδια η Ζωή μας, (οι πράξεις μας, οι συνήθειες μας, τα ενδιαφέροντα μας, το πως περνάμε το χρόνο μας), είναι ακριβώς η διδαχή μας πρώτιστα σε μας, (μια και η ίδια η ζωή μας είναι η μάθηση μας) αλλά και σε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή! Όλα τα άλλα, είναι μονάχα «πληροφορίες» για το τι «νομίζουμε», και όχι για το τι πράγματι δουλεύει βιωματικά, συνειδησιακά και πρακτικά, ως προς ριζικές μεταμορφωτικές αλλαγές για ποιοτική, ουσιαστική ζωή, στα πλαίσια ενός «παρουσιαζόμενου» μονάχα χαρακτήρα. Μια και το βάθος μας, δεν μπορεί να το δει κανείς, ούτε είναι δυνατόν να το μοιραστούμε, διότι  μιλάμε για αισθήσεις τελικά που για να τις αντιληφθεί κανείς πρέπει να τις νιώσει, να τις βιώσει ο ίδιος, για να μπορούμε να συζητάμε «μαζί» του, για το ίδιο πράγμα…

Δεν νοείται άνθρωπος στον Πνευματικό Δρόμο να μην έχει βιώματα ανά πάσα στιγμή! Όλη του η ζωή κατ’ αρχήν είναι ένα βίωμα. Είναι ενωμένος με τη ζωή και δεν δρα χώρια της… Γι’ αυτό και από αυτούς τους ανθρώπους μπορείς ανά πάσα στιγμή να πάρεις «μία γεύση» αυτής της «άλλης ζωής». Και μπορείς, να θέσεις σε εφαρμογή ο ίδιος κάποια πράγματα τα οποία θα σε δονήσουν και θα σου ταιριάξουν ώστε να πειραματιστείς, κοιτάζοντας μέσα σου για να διαπιστώσεις την αλήθεια ή το ψέμα των λόγων τους. Σίγουρα σε υποψιάζουν τέτοιοι άνθρωποι, και σίγουρα σε προβληματίζουν, όχι επειδή οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Δάσκαλοι σε κάτι, (αυτό είναι αστείο και δεν υφίσταται από ανθρώπους πραγματικά ταυτισμένους με τη ζωή) αλλά επειδή κατά βάθος αισθάνεσαι πως αυτή η απλότητα τους είναι τελικά το ζητούμενο, και πως όλα τα προβλήματα μας ως άνθρωποι έχουν να κάνουν με παρανοήσεις και άχρηστα πράγματα που ορίζουν όλη μας την ύπαρξη τα οποία, αν μάθουμε το πως να ξεφύγουμε από αυτά, το πως να τα διαχειριζόμαστε, όπως και που να είναι η απόλυτη προσοχή μας, είμαστε ανέκαθεν ελεύθεροι άνθρωποι όπως τελικά και μας αξίζει και με όλο μας το παρελθόν, ούτε καν να είναι μία ανάμνηση…

Όλο το παραπάνω επιτυγχάνεται μονάχα στη στιγμή, και ποτέ ανατρέχοντας σε εγχειρίδια του μυαλού  να «θυμηθούμε» ατάκες άλλων γιατί «ο λόγος», όπως και η σκέψη μας, πρέπει, και είναι «ζωντανά»… Από αυτό βεβαίως και ξεχωρίζεις αυτούς τους ανθρώπους για τη γνησιότητα τους, (όταν δεν είσαι σε θέση να νιώσεις το ενεργειακό τους πεδίο), και σε καμία περίπτωση από το πόσα γνωρίζουν για τα «εσωτερικά» πράγματα, το τι κυκλοφορεί δεξιά αριστερά στους «κύκλους» των «εξελιγμένων», πόσους συγγραφείς γνωρίζουν και ποιους, ή τι βιβλία έχουν διαβάσει… Κι αυτό, είναι επίσης αστείο…. Αν και οι περισσότεροι, σίγουρα θα έχουν διαβάσει άπειρα συγγράμματα, τα οποία βεβαίως και εγκατέλειψαν ανακαλύπτοντας τελικά την ατομική τους αλήθεια, ή τσεκάροντας μέσα τους όλα όσα επιβεβαίωσαν από τα γραφόμενα. Γιατί όλα τα βιβλία του κόσμου δεν είναι παρά νεκρή γνώση, αν ο άνθρωπος δεν βιώνει στην κάθε του στιγμή τη ζωή που ρέει μέσα του, όντας ενωμένος ο ίδιος μαζί της σε κάθε του πνοή…

Μπορούμε να μιλήσουμε πάντα, και μόνο, για ότι έχουμε ζήσει οπότε, ότι έχουμε αισθανθεί, ότι έχει γίνει ένα με μας με την έννοια ότι δεν είμαστε χώρια του. Αυτό λοιπόν, είναι και το πρώτο βήμα στον Πνευματικό Δρόμο: Να μαθητεύσουμε, στο να μάθουμε να μιλάμε, (άρα εκπαιδευόμενοι και να σκεφτόμαστε), μονάχα γι’ αυτά που κατέχουμε. Όχι τι κάνουν, ή τι λένε οι άλλοι, όσο διάσημοι, πετυχημένοι, υπέροχοι κι αν φαντάζουν στη ματιά μας, με μόνιμα αυτή μας τη ματιά να αγνοεί την υπέροχη ξεχωριστότητα μας, η οποία δεν έχει κάνει ποτέ μέχρι τώρα εμφάνιση, ακριβώς επειδή δεν την αναζητήσαμε, αναλωνόμενοι μονίμως στη σύγκριση μας «με άλλους»… Ούτε βεβαίως βασισμένοι στην «επανάληψη», σκέψεων, μηχανικών συνηθειών, πιστεύω, καθορισμών και πεποιθήσεων, που μας εγκλωβίζουν σε καλούπια και περιορισμούς, μη μπορώντας μας να ξεφύγουμε από τις δημιουργούμενες φυλακές μας, που μόνιμα συντηρούμε…

Είμαστε παιδιά Θεού, όπως κι αν το συλλαμβάνει ή το κατανοεί αγαπητοί μου ο καθένας μας. Όπως κι αν τον ενώνει μαζί Του… Αυτός είναι και ο κάθε δικός μας Δρόμος. Δεν υπάρχει ένας Δρόμος. Σημασία έχει να πειστούμε να δοκιμάσουμε να αισθανθούμε πως είμαστε ήδη ενωμένοι μαζί Του, οπότε κατόπιν Τον φέρουμε μέσα μας λόγω της κατάλληλης προετοιμασίας μας γι’ αυτό…. Λόγω της μαθητείας μας που επέφερε καρπούς… Λόγω του ότι καταφέραμε να νιώθουμε κατ’ αρχήν με τις πράξεις, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα λόγια μας Άξιοι, να ανήκουμε στην τεράστια οικογένεια Του, κι όχι χώρια της. Γιατί πίστεψε με: Ο μόνος μας διαχωρισμός από Αυτόν, είναι πραγματικά τα εμπόδια που ο ίδιοι έχουμε θέσει ως ξεχωριστοί από τη Χάρη του… Κι ας τον έχουμε ως Ιδέα, Αίσθηση, Κενό, Ευδαιμονία, Παρουσία, Ενέργεια, Σύμπαν, Ανεκδήλωτο, τον γεράκο με τη γενειάδα… Όλα αυτά, το πως δηλαδή τον έχουμε στο κεφάλι μας δεν έχουν καμία απολύτως σημασία…

Σημασία έχει το βίωμα μας μαζί Του! Έτσι κι αλλιώς, όπως κι αν ξεκινήσουμε να αποφασίσουμε να ενωθούμε, όταν θα φτάσουμε να βιώνουμε αυτή την ένωση επίσης πίστεψε με, δεν υπάρχει κάτι να περιγράψει αυτό που θα ζούμε γιατί τίποτα αυτού του κόσμου δεν θα μας είναι ικανό να μπορεί να το χωρέσει… Αξία έχει, να νιώσουμε ενωμένοι… Όλα όσα θα ζούμε έκτοτε, θα αποτελούν και ότι έχει περιγραφεί άστοχα ως έννοια με τη λέξη: Φώτιση… Γιατί δεν πρόκειται για έννοια, αλλά για ζωή… Από εκεί και πέρα το μόνο που θα αλλάζει, θα είναι ότι θα πορευόμαστε όλο και βαθύτερα από το αρχικό βίωμα της ένωσης μας, όλο και διαυγέστερα, όλο και πλατύτερα κι αυτό, δίχως τέλος….

Καλώς ήρθες!

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Στη ζωή, νιώθουμε κάποια στιγμή πως τα πάντα είναι άσκοπα.
Και είναι αλήθεια!
…………Μονάχα όμως μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ένα πολύ σημαντικό πραγματάκι:
Δεν έχουν αξία τα πράγματα, οι εργασίες, τα ενδιαφέροντα, οι άνθρωποι, τα επιτεύγματα, τα χρήματα, τα υπάρχοντα…
Δεν έχει αξία, τίποτα…

Αξία,
έχει μονάχα ότι διαλέγουμε εμείς,
να αξίζει για μας!

Αυτό, είναι ένα πολύ μεγάλο μυστικό για τη ζωή γιατί έτσι καταλαβαίνουμε, πως ενώ τίποτα δεν αξίζει από μόνο του, τα πάντα αξίζουν και είναι ανεκτίμητα από μία άλλη οπτική…

Γι’ αυτό και σ’ αυτό το πεδίο οι λέξεις τείνουν να αναιρεθούν. Γιατί κάτι που ισχύει σε μια περίπτωση, από μία άλλη συνειδησιακή θέση δεν υφίσταται. Γι’ αυτό και εξαρτάται απόλυτα το: «ΑΠΟ ΠΟΥ» βλέπουμε…

Αν λοιπόν τα πάντα έχουν αξία από μόνα τους, και ταυτόχρονα τίποτα δεν αξίζει, (όπως και να το πούμε είναι το ίδιο), σημασία έχει «να βιώσουμε» πως αξία, έχουν τα πάντα «από τη δική μας θέση» σε αυτά...

Πρέπει οπότε, να «διαλέγουμε» συνειδητά από την παιχνιδούπολη της ζωής τα δικά μας δώρα, τα δικά μας παιχνίδια, τα δικά μας σημαντικά, τα δικά μας πράγματα που θα τους δώσουμε την Αγάπη μας! Αυτό είναι και το σημείο «κλειδί»!

Ότι διαλέγουμε, εκφράζουμε απλά σε αυτό την φροντίδα μας.
Τη στοργή μας.
Την  τρυφερότητα μας.
Αφιερωνόμαστε σε αυτό.
Δίνουμε το χρόνο μας.
Την ενέργεια μας.
Δηλαδή σε αυτό, δίνουμε την Αγάπη μας.
Αυτή είναι η ενέργεια μας,
η Αγάπη μας, Εμείς…

Με αυτήν την ενέργεια συντηρούμε, και δημιουργούμε το οτιδήποτε. Φτάνουμε, να συνειδητοποιούμε πως γίνονται με αυτή τη θέση ακόμα και θαύματα…

Τα πάντα λοιπόν γίνονται και υπάρχουν, για να διαπιστώσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό που Είμαστε οι ίδιοι, μαθητεύοντας αφού το συνειδητοποιήσουμε στο να ζούμε με Αυτό, και μονάχα ως Αυτό πλέον. Απόλυτα, Ολοκληρωτικά, δίχως τίποτα λιγότερο!

Δίνοντας την ενέργεια μας συνειδητά, στο οτιδήποτε επιλέγουμε να ασχολούμαστε, (που αυτή η ενέργεια είμαστε Εμείς οι ίδιοι όπως είπαμε), έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε, μόνο με αυτόν τον τρόπο ολοκληρωμένα εντός της ύλης! Καθαροί, Ελεύθεροι, όντες  ανεπηρέαστοι από πάσης φύσεως διαστρεβλώσεις και ταυτίσεις….

Γιατί όσο μεγαλύτερη η ταύτιση με την ύλη, τόσο η αγάπη ως ενέργεια (άρα αυτό που Είμαστε) πάει περίπατο, μαζί βεβαίως με τη δυνατότητα μας στην ευτυχία… Διότι από την ταύτιση με την ύλη και τον φαινόμενο κόσμο, είναι που ξεκινούν οι παρανοήσεις και η δυστυχία μας στη ζωή, διδασκόμενοι από μωρά παιδιά μέχρι και σήμερα να είμαστε κάτι, ….που δεν είμαστε, το οποίο και πρέπει να αντιστρέψουμε μέσα μας κάποια στιγμή, όπως και όλη αυτή την «πλύση» εγκεφάλου που έχουμε υποστεί όλοι μας, αναγνωρίζοντας το αληθινό, και ζώντας με Αυτό, και ως Αυτό…

Γιατί τελικά αυτό που Είμαστε, ή αυτό που «νομίζουμε» ότι είμαστε είναι και που ζούμε φίλοι μου! Όλοι μας! Αν δεν είμαστε ευτυχής, ακόμα…., τότε ζούμε στο τι νομίζουμε για μας, και σίγουρα όχι σε Αυτό που Είναι, και Είμαστε αληθινά…

Αυτός είναι βεβαίως και ο μόνος δείκτης διαπίστωσης του που βαδίζουμε. Βασικά, πολλοί  είναι που αναρωτιούνται για το αν είναι στο σωστό δρόμο. Ο σωστός Δρόμος είναι η Γαλήνη, η Ισορροπία, η Αφθονία, η Πλημμύρα ικανοποίησης ότι όλα βαίνουν καλώς…. Αυτός είναι ο σωστός Δρόμος. Με ότι λιγότερο, κάτι έχει παρανοηθεί…. Διότι μόνο  ταυτιζόμενοι με τη φύση μας πορευόμαστε γεμάτοι και ευτυχής στη ζωή, ανεπηρέαστοι από οποιεσδήποτε εξωτερικές καταστάσεις οι οποίες μπορεί να διαδραματίζονται σε μας, στους οικείους μας, στο περιβάλλον μας, στη χώρα μας…

Αν είμαστε οπότε κάτι λιγότερο από το Αληθινό μέσα μας, η ζωή, και ότι κι αν κάνουμε είναι άσκοπα, γιατί ψάχνοντας την αξία έξω από εμάς, δεν δίνονται ποτέ ικανοποιητικές απαντήσεις μέσα μας, ούτε βεβαίως και αισθήσεις πληρότητας… Γιατί το αληθινό δεν αφορά κάτι που αγοράζεται, που αποκτιέται, ή που κερδίζεται, αλλά κάτι που υπάρχει ανέκαθεν και το οποίο απλά συνειδητοποιείται απλώς και μόνο, διώχνοντας τα περιττά…
Άρα όπου είμαστε, (συνειδησιακά), αυτό είναι και που ζούμε….

Έτσι, ότι αγγίζουμε παίρνει τη χροιά μας.
Ότι μυρίζουμε, του δίνουμε το δικό μας άρωμα.
Ότι κοιτάμε μας βλέπει,
ότι γευόμαστε μας αισθάνεται,
και ότι ακούμε, ακούει μέσα μας….

Εξωτερικεύουμε αυτό που υπάρχει μέσα μας,
που ποτέ δεν δύναται να κάνει εμφάνιση σε έναν κόσμο ατελή,
και εσωτερικεύουμε μεταμορφώνοντας το το ατελές,
ακριβώς επειδή το ζούμε «από μέσα», μη εμφανιζόμενοι κατ’ ουσίαν ποτέ εδώ…

Γιατί η ατέλεια είναι ότι βλέπουμε και συναντάμε εδώ, που χρωματίζεται από την τελειότητα που την γεύεται…

Η τελειότητα ζει και βιώνει την ατέλεια. Ποτέ το αντίθετο…
Το ατελές, δεν μπορεί να αναγνωρίσει κάτι που το ξεπερνά. Μόνο η τελειότητα, μπορεί να  αναγνωρίζει αυτό που δεν είναι. Γιατί αυτό που είναι, το Ζει. Εμείς. Όλοι μας….

Αυτό που είμαστε φίλοι μου, δεν έχει ψεγάδια. Ψεγάδια, έχει μονάχα το ψέμα που πιστεύουμε και ζούμε, προδίδοντας καθημερινά αυτό που Είμαστε Αληθινά… Και δεν «μας το κάνει» κανείς όλο αυτό. Εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μας, το κάνει στον εαυτό μας. Μόνοι φυλακιζόμαστε, και μόνοι ανακτούμε την ελευθερία μας.

Το έχουμε χιλλιοξαναπεί:

Ο καθένας μόνος του, είναι υπεύθυνος για την Ελευθερία, και την Σκλαβιά του.
Και ο καθένας μόνο του είναι που αποφασίζει.
Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε για άλλους,
όπως κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει για τη δική μας Απελευθέρωση!



Η ΑΞΙΑ ΜΑΣ

Τι είμαστε;
Άλλοι, λεν τα αποκτήματα μας
Άλλοι, οι πράξεις μας.
Άλλοι, τα επιτεύγματα μας.
Άλλοι, η μόρφωση μας.
Άλλοι, οι εκδηλώσεις μας.
Κι άλλοι, αυτό που αισθανόμαστε για μας.
Το τι είμαστε λοιπόν, έχει να κάνει με το τι έχουμε ταυτιστεί ως εαυτό μας!
Μπέρδεμα όμως ε;;
Τι είμαστε τελικά;

Μήπως όλα τα παραπάνω κι όχι μόνο ένα από αυτά,
αλλά ταυτόχρονα,
και τίποτα από αυτά;

Μήπως είναι άλλο αυτό που είμαστε, και άλλο το τι κάνουμε;
Μήπως άλλο αυτό που είμαστε, και άλλο αυτό που νομίζουμε;
Ή μήπως το τι κάνουμε, εκδηλώνει απλά πάντα λιγότερα από αυτό που είμαστε;

Μήπως δηλαδή ότι και να κάνουμε, όπως και να δράσουμε, ποτέ δεν θα εκφράσει αυτό που είμαστε γιατί πάντα μα πάντα θα είναι ευρύτερο των αποκτημάτων μας, των πράξεων μας, των επιτευγμάτων μας, της μόρφωσης μας, και όλων των εκδηλώσεων μας;;;

Τότε, όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο, παρά για να καταλάβουμε, πως αποφασίζοντας για το οτιδήποτε και εκδηλώνοντας το, απλά το αναγνωρίζουμε κάθε φορά ως κομμάτι δικό μας που μέχρι τότε δεν γνωρίζαμε ότι έχουμε, ότι είμαστε, οπότε η εκδήλωση του με πράξεις που βλέπουμε εμείς, αλλά και οι άλλοι γύρω μας γίνεται η απόδειξη του και σε μας και στους άλλους ως δικών μας χαρακτηριστικών!

Τι σημαίνουν λοιπόν όλα τα παραπάνω;

Σημαίνουν αγαπητοί μου, πως όλη μας η ζωή, έχει να κάνει με το να αποδείξουμε ότι αξίζουμε, και πόσο αξίζουμε, (κρίνοντας από τα αποτελέσματα και τις κατακτήσεις μας), για να νιώθουμε υπερήφανοι με μας εξαιτίας των επιτευγμάτων μας σε περιουσία, γνώση, δεξιότητες, μόρφωση, πράξεις αλλά εδώ, δημιουργείται μία μεγάλη παγίδα: Αν μας τα στερήσουν, που πάει η δύναμη και αυτοεκτίμηση μας;

Που το πάω; Ότι πρέπει να κατανοήσουμε, πως είμαστε τα πάντα έτσι κι αλλιώς, και πως ότι εκδηλώνουμε, είναι για να εκφράσουμε αυτό που «αποφασίζουμε» να εκδηλώσουμε, και όχι ότι εκδηλώσουμε, δηλώνει πως είμαστε μόνο αυτό και αφορά κατ’ επέκταση τη γνώμη μας για τον εαυτό μας και την αξία μας! Γιατί αυτό ισχύει τελικά όταν είμαστε ταυτισμένοι με την προσωπικότητα μας…

Αν όμως η ταύτιση μας είναι με αυτό που είμαστε βαθύτερα, η αξία μας, δεν χρειάζεται να μας υποδεικνύεται… Έτσι, ότι κι αν μας στερηθεί από τη ζωή εξωτερικά, δεν θα την αλλοιώσει στο ελάχιστο. Έτσι δεν είναι;

Αναγνωρίζοντας αυτό που είμαστε, όλα, γίνονται από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίθετο. Έτσι, ότι κι αν εκδηλώσουμε θα ξέρουμε, πως παίρνει μία ανώτερη χροιά, και πως απλά εκδηλώνουμε την τελειότητα σε ότι μα ότι κι αν κάνουμε… Την εκδηλώνουμε, αλλά χωρίς να σημαίνει πως θα φέρει και τελειότητα στις πράξεις μας, μια και εκ φύσεως ο κόσμος αυτός είναι ατελής, οπότε πάντα μα πάντα, ότι κι αν κάνουμε, θα είναι λιγότερο και μικρότερο αυτού που είμαστε… Η τελειότητα λοιπόν, είναι στο τι Είμαστε, και όχι στο τι κάνουμε…

Άρα, ότι κι αν κατέχουμε, ότι κι αν «φαίνεται» πως πετυχαίνουμε, ότι κι αν μαθαίνουμε, ότι κι αν βγάζουμε προς τα έξω, δεν είναι τίποτε άλλο, από «ξεδίπλωμα» αυτών, που ήδη είμαστε… Εξάλλου, αυτό ήρθαμε να κάνουμε εδώ: Να εκδηλώσουμε ότι φέρουμε, και όχι ανάλογα με το τι κάνουμε, να μας «στριμώξουμε» μονάχα σε αυτό…

Πολύ μεγάλη μας λοιπόν παρανόηση το ένα, και πολύ μεγάλη ελευθερία το δεύτερο, αν κατανοήσουμε πως λειτουργεί όλο αυτό τελικά, ανάποδα…. Από πάνω προς τα κάτω φίλοι μου, και όχι από κάτω προς τα πάνω. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, πως είμαστε Πνεύμα που εκδηλώνεται στην ύλη, και όχι ύλη, που πάει προς ένα Πνεύμα που του είναι ξένο…

Όταν εκδηλώνουμε κάτι, ασχολούμενοι μαζί του, γνωρίζοντας την άνωθεν καταγωγή μας, η χροιά που θα πάρει, δεν θα φέρει τον έλεγχο μας, αλλά κάτι μαγικό μέσα του που απλά θα εκδηλωθεί από εμάς, μη γνωρίζοντας ούτε οι ίδιοι την κατάληξη του. Συμπορευόμενοι με τη ζωή δημιουργούνται θαύματα, ενώ νομίζοντες πως εμείς φέρνουμε τα πράγματα εις πέρας, εγκλωβιζόμαστε σε ικανότητες που επειδή δεν τις έχουμε εκδηλώσει στο παρελθόν, νομίζουμε πως δεν είμαστε ικανοί να τις κατέχουμε. Έτσι, πιστέψτε με! Τίποτα δεν καταφέρνουμε εμείς. Απλά τα πράγματα συμβαίνουν, όταν αφήνουμε την ίδια τη ζωή να εκδηλωθεί μέσα από εμάς… Γιατί η ζωή, δεν είναι δική μας. Είναι ενέργεια εκδήλωσης, που φέρουμε μέσα μας, ενώ ταυτόχρονα είμαστε.

Μην εγκλωβίζουμε λοιπόν τον εαυτό μας μονάχα σε αυτά που βλέπουμε, έχουμε κάνει, ή πιστεύουν οι άλλοι για μας. Δεν είμαστε ξεκομμένοι. Είμαστε μέρος μια ενέργειας με αέναη κίνηση. Γνωρίζοντας το, όλα απλοποιούνται. Όλα, γίνονται πιο εύκολα, και πιο αβίαστα. Δεν χρειάζεται να παίρνουμε τόσο σοβαρά τον εαυτό μας ως αυτό που «νομίζουμε» ότι είμαστε, γιατί ποτέ δεν είμαστε «μόνο» αυτό….

Και τι κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε;
Να μην εκδηλώνουμε μονάχα αυτά που έχουμε ήδη εκδηλώσει στο παρελθόν επειδή τα κατέχουμε, αλλά να είμαστε ανοιχτοί να εκδηλώσουμε και οτιδήποτε άλλο παρουσιαστεί μπρος μας, μη κρίνοντας εκ των προτέρων για ποια πράγματα είμαστε ικανοί και για ποια όχι γιατί η ζωή, μπορεί πράγματι να μας εκπλήξει στην εκδήλωση μας, για πράγματα που μέχρι χθες μας ήταν άγνωστα. Εξάλλου, τίποτα δεν είναι δικό μας ούτε ως επίτευγμα, ούτε ως χάρισμα. Αρκεί, το άνοιγμα μας προς το άγνωστο μέσα μας, να αφήνει όλες τις ικανότητες απλώς να κάνουν εμφάνιση, απολαμβάνοντας το τεράστιο εύρος του αγνώστου μέσα μας. Γιατί εκεί, εδώ, είναι η πραγματική μας ταυτότητα, και όχι στα εκδηλωμένα κομμάτια έξω από εμάς…

Ξέρετε τι ελευθερία έχει όλο αυτό; Αφήνουμε κάτι ανώτερο να περάσει από μέσα μας. Αφήνουμε την ίδια μας τη φύση να δράσει στην ύλη, χωρίς να της προτάσσουμε τα εμπόδια του μυαλού μας περί ικανοτήτων μας. Κι ερχόμαστε και πάλι στην Αξία του Εαυτού μας…

Η Αξία μας, είναι στο ότι Είμαστε ….ήδη… η φύση μας. Πιστεύοντας το, έχουμε κατανοήσει πως δεν είμαστε κάτι χωριστό από τη φύση, αλλά εκδήλωση της, και αναπόσπαστο μέρος της… Το ότι δεν το νιώθουμε αυτό, δεν μειώνει στο ελάχιστο την Αξία μας. Μειώνει, τη γνώμη που έχουμε εμείς οι ίδιοι γι’ αυτήν…

Αυτό λοιπόν που χρειάζεται, και όλη η ιστορία του σκηνικού της ζωής μας, είναι αυτή η αναγνώριση, η κατανόηση, το βίωμα της. Όλα, τα πάντα, γι’ αυτό γίνονται. Είμαστε….ήδη. Δρούμε, ήδη μέσα από αυτό που Είμαστε, γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Η κατανόηση ως προς αυτό είναι όλος ο αγώνας μας, και η αναγνώριση των παρανοήσεων μας που την εμποδίζουν… Και να γιατί η ύπαρξη της ψυχολογίας, της ψυχανάλυσης, της αυτογνωσίας κλπ.

Είμαστε τόσο μα τόσο μπλεγμένοι μέσα μας, που αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: Ότι είμαστε ήδη ελεύθεροι… Ότι είμαστε ήδη Άξιοι, ήδη Τέλειοι, ήδη ευτυχής…

Άρα, η κατανόηση της μη τελειότητας της ύλης, και η αναγνώριση της, είναι για να μας δείξει πως η τελειότητα αγαπητοί μου, δεν είναι εντός της ύλης γιατί η τελειότητα, δεν υπόκειται σε τάξεις μαθητείας... Η τελειότητα, Είναι, κι αυτό που εκδηλώνεται, είναι η σκιά της… ως ύλη… συμπεριλαμβανομένης των σωμάτων μας, και όλα όσα μαθαίνουμε, κάνουμε, καταφέρνουμε, φτιάχνουμε, έχουμε, ή γινόμαστε στο «φαίνεσθαι» εντός της κοινωνίας που ζούμε …


Η ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ


Η μετατόπιση της συνείδησης, δεν είναι κάτι «φαντασμαγορικό», όπως και οτιδήποτε βέβαια άλλο είναι αληθινό…
Προκύπτει φυσικά…
Προκύπτει αβίαστα…
Προκύπτει σιωπηλά….
Και προκύπτει βεβαίως ως αποτέλεσμα από βιώματα κατανόησης…

Δεν αποφασίζουμε λοιπόν πως να βλέπουμε, και μετά κοιτάμε αν γίνεται. Αυτό, το κάνει μόνο το μυαλό μας, και το μυαλό μας επίσης είναι αυτό που περιμένει να δει την όποια αλλαγή μας… Αυτά όμως είναι μόνο ψεύτικα σενάρια, όπως, και παιχνίδια του εγωκεντρισμού μας…

Όταν προκύπτει η μετατόπιση της συνείδησης μας, είναι εξαιτίας αναγνώρισης βαθέων αληθειών, τις οποίες βεβαίως όλη μα όλη μας τη ζωή αγνοούσαμε κι αυτό, εξαιτίας πεποιθήσεων στις οποίες ήμασταν προσκολλημένοι ως την αλήθεια μας, και βασίζαμε σε αυτές μάλιστα και όλη μας τη ζωή…. Άρα, αναγνωρίζονται ως «αποκαλύψεις» οι κατανοήσεις μας. Μας σοκάρουν. Μας ταράζουν. Μας ξεγυμνώνουν και μας απογειώνουν. Μας μεταλλάσσουν…

Δεν είναι απλά σκέψεις…. Είναι συλλήψεις ενεργειακές, που «κουμπώνουν» κομμάτια κατανόησης σ’ ένα απέραντο παζλ πραγματικών αληθειών πια, και όχι όπως αποδεικνύεται ως τώρα μόνο παρανοήσεων μας για το πως έχουν τα πράγματα αντικειμενικά…

Όταν προκύπτει η μετατόπιση της συνείδησης μας σε άλλη κλίμακα, απλά, επανέρχεται μία αρμονία μέσα μας, η οποία κάποτε ήταν ανύπαρκτη, μια και στη θέση της επικρατούσε η  ίδια η δική μας οπτική που ήταν συγκρουσιακή και χαώδης κατ’ αρχήν ως προς εμάς, νομίζοντες βεβαίως πως η σύγκρουση και το χάος, έχει να κάνει μονάχα με το περιβάλλον μας, δηλαδή με κάτι έξω μας…

Αυτή η μετατόπιση της συνείδησης μας, απλά και φυσικά όπως είπαμε, κάνει τη ματιά μας για τα πράγματα να μεταμορφώνεται ως «τον τρόπο» που βλέπουμε, και όχι ως προς το τι είναι «αυτό που βλέπουμε». Έτσι, φτάνουμε να ξεχνάμε το πως βλέπαμε παλαιότερα, και αναρωτιόμαστε για αυτονόητα πράγματα πια για μας, που όμως οι άνθρωποι γύρω μας υιοθετούν ακόμα ως αλήθειες…

Εκεί τώρα πια αρχικά, αναγνωρίζουμε μια φάση μοναξιάς…. Ναι. Από εδώ και πέρα, αρχίζουμε να βαδίζουμε για να δυναμώσουμε … μόνοι… Αυτόνομοι… Ανεξάρτητοι… Ως Μονάδες πια συνείδησης…. Αυτή, είναι και η μετατόπιση μας ως Συνειδήσεις…

Είμαστε Μονάδες Συνείδησης, σε μια θάλασσα Συνείδησης η οποία χαμηλά, παρανοεί ως προς τον εαυτό της, αργότερα, αναγνωρίζει την Ατομική της ταυτότητα, και ακόμα πιο αργότερα, ενώνεται με τη θάλασσα….

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Οι άνθρωποι, επικοινωνούν διανοητικά, και νομίζουν πως επικοινωνούν πραγματικά ενώ το μόνο που κάνουν, είναι να ανταλλάσσουν απόψεις μέσω των πεποιθήσεων τους για το πως «νομίζουν» πως είναι τα πράγματα, γι’ αυτό και στις φιλοσοφικές ή άλλου είδους «βαθυστόχαστες» υπαρξιακές συζητήσεις στις οποίες κατά καιρούς συμμετέχουν παρατάσσουν λόγια γνωστών στον ανάλογο τομέα «καταξιωμένων» ανθρώπων που έμειναν στην ιστορία για το έργο τους. Διότι, θέλουν να προσδώσουν «βαρύτητα» και σοβαρότητα στα λεγόμενα τους ώστε να γίνουν κατά πρώτον αποδεκτά, κατά δεύτερον πιστευτά, κατά τρίτον να δώσουν έμφαση ότι κατανοούν οι ίδιοι αυτόν τον σπουδαίο πχ φιλόσοφο άρα και οι ίδιοι έχουν ομοιότητες μαζί του, και τέταρτον οπότε, με τα συγκεκριμένα λόγια παραθέτοντας τα, παίρνουν μάλιστα και αξία ως διανοούμενοι… Όλα αυτά όμως τα λόγια των «διάσημων» στην ιστορία ανθρώπων, ήταν βιωμένα από τους ίδιους, δεν ήταν ξερές λέξεις προς χρήση…. Ήταν και είναι μονάχα δέκτης για μας, ώστε ο καθένας μας, να εμβαθύνει στην ουσία τους για να εισπράξει, να βιώσει το βάθος τους στο νιώσημο τους, και όχι να τα χρησιμοποιούμε ως πανάκεια…

Υπάρχει, ένας άλλος τρόπος πραγματικής επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός, δεν έχει καμία σχέση με τη παράθεση των γνωμών μας περί του κόσμου, της ζωής, ή της ύπαρξης γενικότερα. Αυτή η επικοινωνία, αν και είναι εξίσου λεκτική, δεν περιλαμβάνει μόνο τη διανόηση. Μπορεί να περιλαμβάνει, ακόμα και όλη την ύπαρξη των συμμετεχόντων. Όμως, δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αντικείμενα συζήτησης που αφορούν άλλους…  Και πρόκειται, ειλικρινά σας το λέω, για πραγματική επικοινωνία. Σε αυτήν δεν υπάρχει «χώρος» για παράθεση παραδειγμάτων από ζωές ή λεγόμενα ανθρώπων, όντες επικεντρωμένοι ο καθένας στο είναι του, πέραν αυτών που συμμετέχουν στην εν λόγο κουβέντα …

Στην πραγματική επικοινωνία η επαφή γίνεται καρδιά με καρδιά. Ανταλλάσσονται βιώματα προσωπικά του καθένα με Δάσκαλο την ίδια τη ζωή μέσα από την εμπειρία και την πεζή κατά τα άλλα καθημερινότητα, αλλά που έχουν να κάνουν με πραγματική προσωπική κατάληξη απόψεων του καθενός, εξαιτίας των βιωμάτων του. Δεν αφορούν συμφωνία και παραδοχή  λόγων άλλων που κρίνονται ως σοφά και μας προκαλούν δέος υπό το βάρος των αιώνων τους…

Οι μεγαλύτερες σοφίες, κι αυτές που μας αφορούν σε προσωπικό επίπεδο, είναι αυτές που πηγάζουν από εμάς τους ίδιους, με εργαστήρι το σπίτι μας, τη δουλειά μας, τους οικείους μας, το χώρο μας, την επαφή μας με τη ζωή γενικότερα γύρω μας, τη φύση…. Μοιραζόμενοι όλα αυτά, συμμετέχουμε οι ίδιοι στη ζωή δεν είμαστε «επόπτες» της…. Έτσι, δεν διαχωρίζουμε τον εαυτό μας σε εγώ και εσύ… Η πραγματική επικοινωνία, γίνεται σε μία θάλασσα μοιράσματος, όχι σε ένα βούρκο διαφωνιών… Υπάρχει μία, κοινή βάση: Αυτή της εσώτερης επαφή κατά πρώτον, ώστε να γίνεται δυνατή και η μεταξύ μας ενσυναίσθηση, που δεν δύναται να προκύψει ποτέ ανάμεσα σε δύο κλειστές καρδιές... Απαιτεί έκθεση, ξεγύμνωμα, κατάθεση, οικειότητα, ανιδιοτέλεια, και όχι προσπάθεια επιβολής, κρυψίνους καταστάσεις, απαιτήσεις και προσδοκίες….

Επικοινωνώ πραγματικά, σημαίνει μοιράζομαι την αλήθεια μου, και εισπράττω μία άλλη εκδοχή αλήθειας από τον άνθρωπο που μόνο εξωτερικά τελικά έχω απέναντι μου γιατί η μόνη διαφορά μας είναι στην έκφραση...  Άρα, η διαφορά αυτή, είναι φαινόμενο εκδήλωσης του καθενός και μόνο. Φαινόμενο. Μόνο φαίνεται οπότε, και εισπράττεται ως διαφορά από τις αισθήσεις, αλλά δεν υφίσταται καμία ετερότητα στην ουσία του βάθους….

Πραγματική επικοινωνία, είναι η «κοινωνία» ανάμεσα στους ανθρώπους με μια «οσμή» θεϊκότητας να πλανάται στο χώρο, η οποία είναι «ΠΑΝΤΑ» μα «ΠΑΝΤΑ» παρούσα….

Ας επικοινωνούμε λοιπόν πραγματικά. Ή τουλάχιστον, ας δούμε «τι κάνουμε» μέχρι τώρα, κι ας αρχίσουμε να εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Πάντως, απαραίτητο συστατικό προς την ανάπτυξη της πραγματικής επικοινωνίας με τους ανθρώπους, είναι πρώτιστα η καλλιέργεια και αποκατάσταση μιας επικοινωνίας του καθενός μας εσώτερα… Υπό αυτή την έννοια, η επικοινωνία με τους ανθρώπους, (και τα πάντα γύρω μας), είναι μια μαθητεία αυτογνωσίας, εκμεταλλευόμενοι οποιαδήποτε επαφή μας εξωτερικά, μετατοπίζοντας την εντός προς καλλιέργεια. Όχι διανοητικά όμως προσέξτε. Όλα γίνονται για ανάπτυξη της άηχης φωνής μέσα μας, ώστε να γίνει εφικτό να την καλλιεργήσουμε στο νιώσημο, εντός σιωπής…

Γιατί για να ακούσεις πραγματικά έξω, πρέπει πρώτα να σωπάσεις να μιλάς και να δώσεις το λόγο και σε άλλους.
Για για να ακούσεις πραγματικά μέσα, πρέπει πρώτα να σωπάσεις το μυαλό σου, και τα διανοητικά σου δεδομένα.….
Έκτοτε, αφού έχεις «ακούσει» μέσα, είσαι έτοιμος να «ακούσεις πραγματικά», και όποιον σου μιλήσει και «έξω». Ειδάλλως, θα είσαι μόνος σου, και ο άλλος, απέναντι σου, επίσης μόνος... Καμία κοινωνία...

Άσχετα βεβαίως αν μετά «ακούς» και αυτά, που ποτέ οι άλλοι δεν θα σου πουν με λόγια, γιατί απ' ότι καταλαβαίνουμε, δεν ακούς με τ' αυτιά σου πια… Αυτό όμως, είναι το τίμημα…



ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ - ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ

Άλλο Ασυνείδητο, και άλλο Υποσυνείδητο. Καλά. Το Συνειδητό είναι φανερό…

Ασυνείδητο μέσα μας, είναι αυτό που πάντα θα έχει και κάτι άλλο για να δούμε από αυτό που αφορά βεβαίως κάθε φορά το μέλλον της εξελικτικής μας πορείας, το οποίο και «περιμένει» προς ανακάλυψη-αποκάλυψη από το συνειδητό μέρος της ύπαρξης μας.

Το ασυνείδητο είναι αυτό που ώρες ώρες λειτουργεί ακαριαία μέσα μας ως η άμεση γνώση στη στιγμή, που ακούγοντας την φωνή του, δεν λανθάνουμε ποτέ από το προσωπικό μονοπάτι της πορείας και ευτυχίας μας.

Φωτίζοντας το, σε κάθε φάση της ζωής μας, είμαστε πάντα πιο πέρα, από το κάθε άλλο προηγούμενο στάδιο της εξέλιξης της συνειδητότητας μας. Ως συνειδητότητα λαμβάνεται το «ασανσέρ» που μας μετατοπίζει σε όλο και ευρύτερες, όπως και ευκρινέστερες βιωματικές ζώνες οι οποίες εντοπίζονται ως οι μικρές ή μεγάλες ριζικές «αλλαγές» μέσα μας για μας, για το πως βλέπουμε τα πράγματα, πως νιώθουμε γι’ αυτά, και πως πραγματώνεται η ανάλογη έκφραση-δράση μας και προς τα έξω εξαιτίας τους, στο κάθε περιβάλλον του κόσμου στον οποίο ζούμε ο καθένας μας.

Υποσυνείδητο από την άλλη, είναι το «παραγκωνισμένο» κομμάτι του είναι μας, που αναγνωρίζεται ως «σκοτεινό» και συνήθως από το νου μας χαρακτηρίζεται μάλιστα και ως κακό, διότι μας προκαλεί σύγχυση, δέος και φόβο όλη αυτή η σκοτεινιά του... Δεν είναι όμως τίποτε άλλο, από το σύνολο των δικών μας παρανοήσεων, όπως και των διαστρεβλωμένων μας πεποιθήσεων, που έχουν προέλθει από την ταύτιση της ύπαρξης μας μόνο με την υλική, γήινη φύση μας ως τη μοναδική μας ύπαρξη.

Αυτός είναι και ο λόγος της απώθησης μας, όπως και του φόβου μας να αγγιχθεί από εμάς, και να θεωρείται μάλιστα και ως «απαγορευμένη ζώνη», ή μη επιτρεπτό να γνωσθεί και να φανερωθεί, εξαιτίας του ηθικοθρησκευτικονοητικού μας συνειδητού συστήματος αξιών. Ακόμα χειρότερα δε, έχει φτάσει να θεωρείται ξένο στα μάτια μας, αποποιούμενοι βεβαίως κατά αυτόν τον τρόπο την οιανδήποτε ευθύνη θα μπορούσε να μας αναλογεί όσον αφορά την δημιουργία και συντήρηση του. Έλα όμως που πρόκειται τελικά για μια «αποθήκη» αχρήστων, (παραγκωνισμένων όπως γράφτηκε και παραπάνω), μη επιτρεπτών καταστάσεων και πραγμάτων, που «δεν κολλάνε» στην εικόνα που έχουμε πιστέψει για τον εαυτό μας, και που απεγνωσμένα μάλιστα προσπαθούμε να πείσουμε και τους άλλους πως είμαστε… Έτσι, διαχωριζόμενο εντελώς από εμάς, αποτελεί τελικά κάτι ξένο και τι άλλο; Κάτι Άκρως απειλητικό!

Αφού όμως όπως είπαμε δεν είναι τίποτε άλλο από δικές μας δημιουργίες, τις μη αποδεκτές, που «δεν ταιριάζουν» με την εικόνα που πιστεύουμε για τον εαυτό μας, σημαίνει πως τελικά, φτάνουμε να φερόμαστε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, αρκεί να παραμένουμε αρνούμενοι αυτή τη σκοτεινή μας πλευρά, αδιαφορώντας βεβαίως (νομίζουμε) για την ύπαρξη της….

Τώρα. Αν από το συνειδητό, δεν εισχωρήσουμε όμως στο υποσυνείδητο, δεν το «φωτίσουμε» δηλαδή με τη λάμψη (το φως) της κατανόησης μας, ποτέ δεν θα αντιληφθούμε αληθινά πως η αληθινή μας ύπαρξη είναι πέραν των διανοητικών διαχωρισμών περί κακού-καλού, και πάντα θα θεωρούμε πως εμείς ζούμε στο θετικό, ενώ όλοι «οι άλλοι» ή, «οι άλλοι» είναι το αρνητικό, το «κακό», «έξω από εμάς», ενώ αυτό ακριβώς το αρνητικό μέρος που απωθούμε, ζει, εδρεύει, και μεγαλώνει μέσα μας, ακριβώς εξαιτίας της καταστολής του…  

Έτσι από φόβο, θα έχουμε την αίσθηση πως το περιβάλλον είναι μόνιμα απειλητικό και κακό για μας, ενώ, απειλούμαστε ανά πάσα στιγμή, μονάχα από τις δικές μας δημιουργημένες ψευδαισθήσεις.

Κατόπιν, αναγνωρίζοντας το υποσυνείδητο μέρος του εαυτού μας και κατανοώντας το, μόνο τότε είμαστε πλέον σε θέση να ανακαλύψουμε, αναγνωρίζουμε, τις πτυχές του ασυνειδήτου που είναι ικανές να μας διευρύνουν... Αλλιώς νωρίτερα, σε κάθε μας προσπάθεια, θα «ξοδεύουμε» την ενέργεια μας μονάχα για να «πείσουμε» τον εαυτό μας (και τους άλλους) για την καθαρότητα των προθέσεων μας αλλά μέσα μας, πάντα θα υπάρχει μία, ή και περισσότερες πληγές, των οποίων αρνούμαστε την ύπαρξη, ενώ είναι εκεί, και περιμένουν την κατανόηση μας…

Αυτό είναι το όλο θέμα…