ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Στη ζωή, νιώθουμε κάποια στιγμή πως τα πάντα είναι άσκοπα.

Και είναι αλήθεια!

…………Μονάχα όμως μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ένα πολύ σημαντικό πραγματάκι:

Δεν έχουν αξία τα πράγματα, οι εργασίες, τα ενδιαφέροντα, οι άνθρωποι, τα επιτεύγματα, τα χρήματα, τα υπάρχοντα…

Δεν έχει αξία, τίποτα…

Αξία,

έχει μονάχα ότι διαλέγουμε εμείς,

να αξίζει για μας!

Αυτό, είναι ένα πολύ μεγάλο μυστικό για τη ζωή γιατί έτσι καταλαβαίνουμε, πως ενώ τίποτα δεν αξίζει από μόνο του, τα πάντα αξίζουν και είναι ανεκτίμητα από μία άλλη οπτική…

Γι’ αυτό και σ’ αυτό το πεδίο οι λέξεις τείνουν να αναιρεθούν. Γιατί κάτι που ισχύει σε μια περίπτωση, από μία άλλη συνειδησιακή θέση δεν υφίσταται. Γι’ αυτό και εξαρτάται απόλυτα το: «ΑΠΟ ΠΟΥ» βλέπουμε…

Αν λοιπόν τα πάντα έχουν αξία από μόνα τους, και ταυτόχρονα τίποτα δεν αξίζει, (όπως και να το πούμε είναι το ίδιο), σημασία έχει «να βιώσουμε» πως αξία, έχουν τα πάντα «από τη δική μας θέση» σε αυτά...

Πρέπει οπότε, να «διαλέγουμε» συνειδητά από την παιχνιδούπολη της ζωής τα δικά μας δώρα, τα δικά μας παιχνίδια, τα δικά μας σημαντικά, τα δικά μας πράγματα που θα τους δώσουμε την Αγάπη μας! Αυτό είναι και το σημείο «κλειδί»!

Ότι διαλέγουμε, εκφράζουμε απλά σε αυτό την φροντίδα μας.

Τη στοργή μας.

Την  τρυφερότητα μας.

Αφιερωνόμαστε σε αυτό.

Δίνουμε το χρόνο μας.

Την ενέργεια μας.

Δηλαδή σε αυτό, δίνουμε την Αγάπη μας.

Αυτή είναι η ενέργεια μας,

η Αγάπη μας, Εμείς…

Με αυτήν την ενέργεια συντηρούμε, και δημιουργούμε το οτιδήποτε. Φτάνουμε, να συνειδητοποιούμε πως γίνονται με αυτή τη θέση ακόμα και θαύματα…

Τα πάντα λοιπόν γίνονται και υπάρχουν, για να διαπιστώσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό που Είμαστε οι ίδιοι, μαθητεύοντας αφού το συνειδητοποιήσουμε στο να ζούμε με Αυτό, και μονάχα ως Αυτό πλέον. Απόλυτα, Ολοκληρωτικά, δίχως τίποτα λιγότερο!

Δίνοντας την ενέργεια μας συνειδητά, στο οτιδήποτε επιλέγουμε να ασχολούμαστε, (που αυτή η ενέργεια είμαστε Εμείς οι ίδιοι όπως είπαμε), έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε, μόνο με αυτόν τον τρόπο ολοκληρωμένα εντός της ύλης! Καθαροί, Ελεύθεροι, όντες  ανεπηρέαστοι από πάσης φύσεως διαστρεβλώσεις και ταυτίσεις….

Γιατί όσο μεγαλύτερη η ταύτιση με την ύλη, τόσο η αγάπη ως ενέργεια (άρα αυτό που Είμαστε) πάει περίπατο, μαζί βεβαίως με τη δυνατότητα μας στην ευτυχία… Διότι από την ταύτιση με την ύλη και τον φαινόμενο κόσμο, είναι που ξεκινούν οι παρανοήσεις και η δυστυχία μας στη ζωή, διδασκόμενοι από μωρά παιδιά μέχρι και σήμερα να είμαστε κάτι, ….που δεν είμαστε, το οποίο και πρέπει να αντιστρέψουμε μέσα μας κάποια στιγμή, όπως και όλη αυτή την «πλύση» εγκεφάλου που έχουμε υποστεί όλοι μας, αναγνωρίζοντας το αληθινό, και ζώντας με Αυτό, και ως Αυτό…

Γιατί τελικά αυτό που Είμαστε, ή αυτό που «νομίζουμε» ότι είμαστε είναι και που ζούμε φίλοι μου! Όλοι μας! Αν δεν είμαστε ευτυχής, ακόμα…., τότε ζούμε στο τι νομίζουμε για μας, και σίγουρα όχι σε Αυτό που Είναι, και Είμαστε αληθινά…

Αυτός είναι βεβαίως και ο μόνος δείκτης διαπίστωσης του που βαδίζουμε. Βασικά, πολλοί  είναι που αναρωτιούνται για το αν είναι στο σωστό δρόμο. Ο σωστός Δρόμος είναι η Γαλήνη, η Ισορροπία, η Αφθονία, η Πλημμύρα ικανοποίησης ότι όλα βαίνουν καλώς…. Αυτός είναι ο σωστός Δρόμος. Με ότι λιγότερο, κάτι έχει παρανοηθεί…. Διότι μόνο  ταυτιζόμενοι με τη φύση μας πορευόμαστε γεμάτοι και ευτυχής στη ζωή, ανεπηρέαστοι από οποιεσδήποτε εξωτερικές καταστάσεις οι οποίες μπορεί να διαδραματίζονται σε μας, στους οικείους μας, στο περιβάλλον μας, στη χώρα μας…

Αν είμαστε οπότε κάτι λιγότερο από το Αληθινό μέσα μας, η ζωή, και ότι κι αν κάνουμε είναι άσκοπα, γιατί ψάχνοντας την αξία έξω από εμάς, δεν δίνονται ποτέ ικανοποιητικές απαντήσεις μέσα μας, ούτε βεβαίως και αισθήσεις πληρότητας… Γιατί το αληθινό δεν αφορά κάτι που αγοράζεται, που αποκτιέται, ή που κερδίζεται, αλλά κάτι που υπάρχει ανέκαθεν και το οποίο απλά συνειδητοποιείται απλώς και μόνο, διώχνοντας τα περιττά…

Άρα όπου είμαστε, (συνειδησιακά), αυτό είναι και που ζούμε….

Έτσι, ότι αγγίζουμε παίρνει τη χροιά μας.

Ότι μυρίζουμε, του δίνουμε το δικό μας άρωμα.

Ότι κοιτάμε μας βλέπει,

ότι γευόμαστε μας αισθάνεται,

και ότι ακούμε, ακούει μέσα μας….

Εξωτερικεύουμε αυτό που υπάρχει μέσα μας,

που ποτέ δεν δύναται να κάνει εμφάνιση σε έναν κόσμο ατελή,

και εσωτερικεύουμε μεταμορφώνοντας το το ατελές,

ακριβώς επειδή το ζούμε «από μέσα», μη εμφανιζόμενοι κατ’ ουσίαν ποτέ εδώ…

Γιατί η ατέλεια είναι ότι βλέπουμε και συναντάμε εδώ, που χρωματίζεται από την τελειότητα που την γεύεται…

Η τελειότητα ζει και βιώνει την ατέλεια. Ποτέ το αντίθετο…

Το ατελές, δεν μπορεί να αναγνωρίσει κάτι που το ξεπερνά. Μόνο η τελειότητα, μπορεί να  αναγνωρίζει αυτό που δεν είναι. Γιατί αυτό που είναι, το Ζει. Εμείς. Όλοι μας….

Αυτό που είμαστε φίλοι μου, δεν έχει ψεγάδια. Ψεγάδια, έχει μονάχα το ψέμα που πιστεύουμε και ζούμε, προδίδοντας καθημερινά αυτό που Είμαστε Αληθινά… Και δεν «μας το κάνει» κανείς όλο αυτό. Εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μας, το κάνει στον εαυτό μας. Μόνοι φυλακιζόμαστε, και μόνοι ανακτούμε την ελευθερία μας.

Το έχουμε χιλλιοξαναπεί:

Ο καθένας μόνος του, είναι υπεύθυνος για την Ελευθερία, και την Σκλαβιά του.

Και ο καθένας μόνο του είναι που αποφασίζει.

Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε για άλλους,

όπως κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει για τη δική μας Απελευθέρωση!

Η ΑΞΙΑ ΜΑΣ

Τι είμαστε;

Άλλοι, λεν τα αποκτήματα μας

Άλλοι, οι πράξεις μας.

Άλλοι, τα επιτεύγματα μας.

Άλλοι, η μόρφωση μας.

Άλλοι, οι εκδηλώσεις μας.

Κι άλλοι, αυτό που αισθανόμαστε για μας.

Το τι είμαστε λοιπόν, έχει να κάνει με το τι έχουμε ταυτιστεί ως εαυτό μας!

Μπέρδεμα όμως ε;;

Τι είμαστε τελικά;

Μήπως όλα τα παραπάνω κι όχι μόνο ένα από αυτά,

αλλά ταυτόχρονα,

και τίποτα από αυτά;

Μήπως είναι άλλο αυτό που είμαστε, και άλλο το τι κάνουμε;

Μήπως άλλο αυτό που είμαστε, και άλλο αυτό που νομίζουμε;

Ή μήπως το τι κάνουμε, εκδηλώνει απλά πάντα λιγότερα από αυτό που είμαστε;

Μήπως δηλαδή ότι και να κάνουμε, όπως και να δράσουμε, ποτέ δεν θα εκφράσει αυτό που είμαστε γιατί πάντα μα πάντα θα είναι ευρύτερο των αποκτημάτων μας, των πράξεων μας, των επιτευγμάτων μας, της μόρφωσης μας, και όλων των εκδηλώσεων μας;;;

Τότε, όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο, παρά για να καταλάβουμε, πως αποφασίζοντας για το οτιδήποτε και εκδηλώνοντας το, απλά το αναγνωρίζουμε κάθε φορά ως κομμάτι δικό μας που μέχρι τότε δεν γνωρίζαμε ότι έχουμε, ότι είμαστε, οπότε η εκδήλωση του με πράξεις που βλέπουμε εμείς, αλλά και οι άλλοι γύρω μας γίνεται η απόδειξη του και σε μας και στους άλλους ως δικών μας χαρακτηριστικών!

Τι σημαίνουν λοιπόν όλα τα παραπάνω;

Σημαίνουν αγαπητοί μου, πως όλη μας η ζωή, έχει να κάνει με το να αποδείξουμε ότι αξίζουμε, και πόσο αξίζουμε, (κρίνοντας από τα αποτελέσματα και τις κατακτήσεις μας), για να νιώθουμε υπερήφανοι με μας εξαιτίας των επιτευγμάτων μας σε περιουσία, γνώση, δεξιότητες, μόρφωση, πράξεις αλλά εδώ, δημιουργείται μία μεγάλη παγίδα: Αν μας τα στερήσουν, που πάει η δύναμη και αυτοεκτίμηση μας;

Που το πάω; Ότι πρέπει να κατανοήσουμε, πως είμαστε τα πάντα έτσι κι αλλιώς, και πως ότι εκδηλώνουμε, είναι για να εκφράσουμε αυτό που «αποφασίζουμε» να εκδηλώσουμε, και όχι ότι εκδηλώσουμε, δηλώνει πως είμαστε μόνο αυτό και αφορά κατ’ επέκταση τη γνώμη μας για τον εαυτό μας και την αξία μας! Γιατί αυτό ισχύει τελικά όταν είμαστε ταυτισμένοι με την προσωπικότητα μας…

Αν όμως η ταύτιση μας είναι με αυτό που είμαστε βαθύτερα, η αξία μας, δεν χρειάζεται να μας υποδεικνύεται… Έτσι, ότι κι αν μας στερηθεί από τη ζωή εξωτερικά, δεν θα την αλλοιώσει στο ελάχιστο. Έτσι δεν είναι;

Αναγνωρίζοντας αυτό που είμαστε, όλα, γίνονται από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίθετο. Έτσι, ότι κι αν εκδηλώσουμε θα ξέρουμε, πως παίρνει μία ανώτερη χροιά, και πως απλά εκδηλώνουμε την τελειότητα σε ότι μα ότι κι αν κάνουμε… Την εκδηλώνουμε, αλλά χωρίς να σημαίνει πως θα φέρει και τελειότητα στις πράξεις μας, μια και εκ φύσεως ο κόσμος αυτός είναι ατελής, οπότε πάντα μα πάντα, ότι κι αν κάνουμε, θα είναι λιγότερο και μικρότερο αυτού που είμαστε… Η τελειότητα λοιπόν, είναι στο τι Είμαστε, και όχι στο τι κάνουμε…

Άρα, ότι κι αν κατέχουμε, ότι κι αν «φαίνεται» πως πετυχαίνουμε, ότι κι αν μαθαίνουμε, ότι κι αν βγάζουμε προς τα έξω, δεν είναι τίποτε άλλο, από «ξεδίπλωμα» αυτών, που ήδη είμαστε… Εξάλλου, αυτό ήρθαμε να κάνουμε εδώ: Να εκδηλώσουμε ότι φέρουμε, και όχι ανάλογα με το τι κάνουμε, να μας «στριμώξουμε» μονάχα σε αυτό…

Πολύ μεγάλη μας λοιπόν παρανόηση το ένα, και πολύ μεγάλη ελευθερία το δεύτερο, αν κατανοήσουμε πως λειτουργεί όλο αυτό τελικά, ανάποδα…. Από πάνω προς τα κάτω φίλοι μου, και όχι από κάτω προς τα πάνω. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, πως είμαστε Πνεύμα που εκδηλώνεται στην ύλη, και όχι ύλη, που πάει προς ένα Πνεύμα που του είναι ξένο…

Όταν εκδηλώνουμε κάτι, ασχολούμενοι μαζί του, γνωρίζοντας την άνωθεν καταγωγή μας, η χροιά που θα πάρει, δεν θα φέρει τον έλεγχο μας, αλλά κάτι μαγικό μέσα του που απλά θα εκδηλωθεί από εμάς, μη γνωρίζοντας ούτε οι ίδιοι την κατάληξη του. Συμπορευόμενοι με τη ζωή δημιουργούνται θαύματα, ενώ νομίζοντες πως εμείς φέρνουμε τα πράγματα εις πέρας, εγκλωβιζόμαστε σε ικανότητες που επειδή δεν τις έχουμε εκδηλώσει στο παρελθόν, νομίζουμε πως δεν είμαστε ικανοί να τις κατέχουμε. Έτσι, πιστέψτε με! Τίποτα δεν καταφέρνουμε εμείς. Απλά τα πράγματα συμβαίνουν, όταν αφήνουμε την ίδια τη ζωή να εκδηλωθεί μέσα από εμάς… Γιατί η ζωή, δεν είναι δική μας. Είναι ενέργεια εκδήλωσης, που φέρουμε μέσα μας, ενώ ταυτόχρονα είμαστε.

Μην εγκλωβίζουμε λοιπόν τον εαυτό μας μονάχα σε αυτά που βλέπουμε, έχουμε κάνει, ή πιστεύουν οι άλλοι για μας. Δεν είμαστε ξεκομμένοι. Είμαστε μέρος μια ενέργειας με αέναη κίνηση. Γνωρίζοντας το, όλα απλοποιούνται. Όλα, γίνονται πιο εύκολα, και πιο αβίαστα. Δεν χρειάζεται να παίρνουμε τόσο σοβαρά τον εαυτό μας ως αυτό που «νομίζουμε» ότι είμαστε, γιατί ποτέ δεν είμαστε «μόνο» αυτό….

Και τι κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε;

Να μην εκδηλώνουμε μονάχα αυτά που έχουμε ήδη εκδηλώσει στο παρελθόν επειδή τα κατέχουμε, αλλά να είμαστε ανοιχτοί να εκδηλώσουμε και οτιδήποτε άλλο παρουσιαστεί μπρος μας, μη κρίνοντας εκ των προτέρων για ποια πράγματα είμαστε ικανοί και για ποια όχι γιατί η ζωή, μπορεί πράγματι να μας εκπλήξει στην εκδήλωση μας, για πράγματα που μέχρι χθες μας ήταν άγνωστα. Εξάλλου, τίποτα δεν είναι δικό μας ούτε ως επίτευγμα, ούτε ως χάρισμα. Αρκεί, το άνοιγμα μας προς το άγνωστο μέσα μας, να αφήνει όλες τις ικανότητες απλώς να κάνουν εμφάνιση, απολαμβάνοντας το τεράστιο εύρος του αγνώστου μέσα μας. Γιατί εκεί, εδώ, είναι η πραγματική μας ταυτότητα, και όχι στα εκδηλωμένα κομμάτια έξω από εμάς…

Ξέρετε τι ελευθερία έχει όλο αυτό; Αφήνουμε κάτι ανώτερο να περάσει από μέσα μας. Αφήνουμε την ίδια μας τη φύση να δράσει στην ύλη, χωρίς να της προτάσσουμε τα εμπόδια του μυαλού μας περί ικανοτήτων μας. Κι ερχόμαστε και πάλι στην Αξία του Εαυτού μας…

Η Αξία μας, είναι στο ότι Είμαστε ….ήδη… η φύση μας. Πιστεύοντας το, έχουμε κατανοήσει πως δεν είμαστε κάτι χωριστό από τη φύση, αλλά εκδήλωση της, και αναπόσπαστο μέρος της… Το ότι δεν το νιώθουμε αυτό, δεν μειώνει στο ελάχιστο την Αξία μας. Μειώνει, τη γνώμη που έχουμε εμείς οι ίδιοι γι’ αυτήν…

Αυτό λοιπόν που χρειάζεται, και όλη η ιστορία του σκηνικού της ζωής μας, είναι αυτή η αναγνώριση, η κατανόηση, το βίωμα της. Όλα, τα πάντα, γι’ αυτό γίνονται. Είμαστε….ήδη. Δρούμε, ήδη μέσα από αυτό που Είμαστε, γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Η κατανόηση ως προς αυτό είναι όλος ο αγώνας μας, και η αναγνώριση των παρανοήσεων μας που την εμποδίζουν… Και να γιατί η ύπαρξη της ψυχολογίας, της ψυχανάλυσης, της αυτογνωσίας κλπ.

Είμαστε τόσο μα τόσο μπλεγμένοι μέσα μας, που αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: Ότι είμαστε ήδη ελεύθεροι… Ότι είμαστε ήδη Άξιοι, ήδη Τέλειοι, ήδη ευτυχής…

Άρα, η κατανόηση της μη τελειότητας της ύλης, και η αναγνώριση της, είναι για να μας δείξει πως η τελειότητα αγαπητοί μου, δεν είναι εντός της ύλης γιατί η τελειότητα, δεν υπόκειται σε τάξεις μαθητείας... Η τελειότητα, Είναι, κι αυτό που εκδηλώνεται, είναι η σκιά της… ως ύλη… συμπεριλαμβανομένης των σωμάτων μας, και όλα όσα μαθαίνουμε, κάνουμε, καταφέρνουμε, φτιάχνουμε, έχουμε, ή γινόμαστε στο «φαίνεσθαι» εντός της κοινωνίας που ζούμε …

Η ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Η μετατόπιση της συνείδησης, δεν είναι κάτι «φαντασμαγορικό», όπως και οτιδήποτε βέβαια άλλο είναι αληθινό…

Προκύπτει φυσικά…

Προκύπτει αβίαστα…

Προκύπτει σιωπηλά….

Και προκύπτει βεβαίως ως αποτέλεσμα από βιώματα κατανόησης…

Δεν αποφασίζουμε λοιπόν πως να βλέπουμε, και μετά κοιτάμε αν γίνεται. Αυτό, το κάνει μόνο το μυαλό μας, και το μυαλό μας επίσης είναι αυτό που περιμένει να δει την όποια αλλαγή μας… Αυτά όμως είναι μόνο ψεύτικα σενάρια, όπως, και παιχνίδια του εγωκεντρισμού μας…

Όταν προκύπτει η μετατόπιση της συνείδησης μας, είναι εξαιτίας αναγνώρισης βαθέων αληθειών, τις οποίες βεβαίως όλη μα όλη μας τη ζωή αγνοούσαμε κι αυτό, εξαιτίας πεποιθήσεων στις οποίες ήμασταν προσκολλημένοι ως την αλήθεια μας, και βασίζαμε σε αυτές μάλιστα και όλη μας τη ζωή…. Άρα, αναγνωρίζονται ως «αποκαλύψεις» οι κατανοήσεις μας. Μας σοκάρουν. Μας ταράζουν. Μας ξεγυμνώνουν και μας απογειώνουν. Μας μεταλλάσσουν…

Δεν είναι απλά σκέψεις…. Είναι συλλήψεις ενεργειακές, που «κουμπώνουν» κομμάτια κατανόησης σ’ ένα απέραντο παζλ πραγματικών αληθειών πια, και όχι όπως αποδεικνύεται ως τώρα μόνο παρανοήσεων μας για το πως έχουν τα πράγματα αντικειμενικά…

Όταν προκύπτει η μετατόπιση της συνείδησης μας σε άλλη κλίμακα, απλά, επανέρχεται μία αρμονία μέσα μας, η οποία κάποτε ήταν ανύπαρκτη, μια και στη θέση της επικρατούσε η  ίδια η δική μας οπτική που ήταν συγκρουσιακή και χαώδης κατ’ αρχήν ως προς εμάς, νομίζοντες βεβαίως πως η σύγκρουση και το χάος, έχει να κάνει μονάχα με το περιβάλλον μας, δηλαδή με κάτι έξω μας…

Αυτή η μετατόπιση της συνείδησης μας, απλά και φυσικά όπως είπαμε, κάνει τη ματιά μας για τα πράγματα να μεταμορφώνεται ως «τον τρόπο» που βλέπουμε, και όχι ως προς το τι είναι «αυτό που βλέπουμε». Έτσι, φτάνουμε να ξεχνάμε το πως βλέπαμε παλαιότερα, και αναρωτιόμαστε για αυτονόητα πράγματα πια για μας, που όμως οι άνθρωποι γύρω μας υιοθετούν ακόμα ως αλήθειες…

Εκεί τώρα πια αρχικά, αναγνωρίζουμε μια φάση μοναξιάς…. Ναι. Από εδώ και πέρα, αρχίζουμε να βαδίζουμε για να δυναμώσουμε … μόνοι… Αυτόνομοι… Ανεξάρτητοι… Ως Μονάδες πια συνείδησης…. Αυτή, είναι και η μετατόπιση μας ως Συνειδήσεις…

Είμαστε Μονάδες Συνείδησης, σε μια θάλασσα Συνείδησης η οποία χαμηλά, παρανοεί ως προς τον εαυτό της, αργότερα, αναγνωρίζει την Ατομική της ταυτότητα, και ακόμα πιο αργότερα, ενώνεται με τη θάλασσα….

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Οι άνθρωποι, επικοινωνούν διανοητικά, και νομίζουν πως επικοινωνούν πραγματικά ενώ το μόνο που κάνουν, είναι να ανταλλάσσουν απόψεις μέσω των πεποιθήσεων τους για το πως «νομίζουν» πως είναι τα πράγματα, γι’ αυτό και στις φιλοσοφικές ή άλλου είδους «βαθυστόχαστες» υπαρξιακές συζητήσεις στις οποίες κατά καιρούς συμμετέχουν παρατάσσουν λόγια γνωστών στον ανάλογο τομέα «καταξιωμένων» ανθρώπων που έμειναν στην ιστορία για το έργο τους. Διότι, θέλουν να προσδώσουν «βαρύτητα» και σοβαρότητα στα λεγόμενα τους ώστε να γίνουν κατά πρώτον αποδεκτά, κατά δεύτερον πιστευτά, κατά τρίτον να δώσουν έμφαση ότι κατανοούν οι ίδιοι αυτόν τον σπουδαίο πχ φιλόσοφο άρα και οι ίδιοι έχουν ομοιότητες μαζί του, και τέταρτον οπότε, με τα συγκεκριμένα λόγια παραθέτοντας τα, παίρνουν μάλιστα και αξία ως διανοούμενοι… Όλα αυτά όμως τα λόγια των «διάσημων» στην ιστορία ανθρώπων, ήταν βιωμένα από τους ίδιους, δεν ήταν ξερές λέξεις προς χρήση…. Ήταν και είναι μονάχα δέκτης για μας, ώστε ο καθένας μας, να εμβαθύνει στην ουσία τους για να εισπράξει, να βιώσει το βάθος τους στο νιώσημο τους, και όχι να τα χρησιμοποιούμε ως πανάκεια…

Υπάρχει, ένας άλλος τρόπος πραγματικής επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός, δεν έχει καμία σχέση με τη παράθεση των γνωμών μας περί του κόσμου, της ζωής, ή της ύπαρξης γενικότερα. Αυτή η επικοινωνία, αν και είναι εξίσου λεκτική, δεν περιλαμβάνει μόνο τη διανόηση. Μπορεί να περιλαμβάνει, ακόμα και όλη την ύπαρξη των συμμετεχόντων. Όμως, δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αντικείμενα συζήτησης που αφορούν άλλους…  Και πρόκειται, ειλικρινά σας το λέω, για πραγματική επικοινωνία. Σε αυτήν δεν υπάρχει «χώρος» για παράθεση παραδειγμάτων από ζωές ή λεγόμενα ανθρώπων, όντες επικεντρωμένοι ο καθένας στο είναι του, πέραν αυτών που συμμετέχουν στην εν λόγο κουβέντα …

Στην πραγματική επικοινωνία η επαφή γίνεται καρδιά με καρδιά. Ανταλλάσσονται βιώματα προσωπικά του καθένα με Δάσκαλο την ίδια τη ζωή μέσα από την εμπειρία και την πεζή κατά τα άλλα καθημερινότητα, αλλά που έχουν να κάνουν με πραγματική προσωπική κατάληξη απόψεων του καθενός, εξαιτίας των βιωμάτων του. Δεν αφορούν συμφωνία και παραδοχή  λόγων άλλων που κρίνονται ως σοφά και μας προκαλούν δέος υπό το βάρος των αιώνων τους…

Οι μεγαλύτερες σοφίες, κι αυτές που μας αφορούν σε προσωπικό επίπεδο, είναι αυτές που πηγάζουν από εμάς τους ίδιους, με εργαστήρι το σπίτι μας, τη δουλειά μας, τους οικείους μας, το χώρο μας, την επαφή μας με τη ζωή γενικότερα γύρω μας, τη φύση…. Μοιραζόμενοι όλα αυτά, συμμετέχουμε οι ίδιοι στη ζωή δεν είμαστε «επόπτες» της…. Έτσι, δεν διαχωρίζουμε τον εαυτό μας σε εγώ και εσύ… Η πραγματική επικοινωνία, γίνεται σε μία θάλασσα μοιράσματος, όχι σε ένα βούρκο διαφωνιών… Υπάρχει μία, κοινή βάση: Αυτή της εσώτερης επαφή κατά πρώτον, ώστε να γίνεται δυνατή και η μεταξύ μας ενσυναίσθηση, που δεν δύναται να προκύψει ποτέ ανάμεσα σε δύο κλειστές καρδιές... Απαιτεί έκθεση, ξεγύμνωμα, κατάθεση, οικειότητα, ανιδιοτέλεια, και όχι προσπάθεια επιβολής, κρυψίνους καταστάσεις, απαιτήσεις και προσδοκίες….

Επικοινωνώ πραγματικά, σημαίνει μοιράζομαι την αλήθεια μου, και εισπράττω μία άλλη εκδοχή αλήθειας από τον άνθρωπο που μόνο εξωτερικά τελικά έχω απέναντι μου γιατί η μόνη διαφορά μας είναι στην έκφραση...  Άρα, η διαφορά αυτή, είναι φαινόμενο εκδήλωσης του καθενός και μόνο. Φαινόμενο. Μόνο φαίνεται οπότε, και εισπράττεται ως διαφορά από τις αισθήσεις, αλλά δεν υφίσταται καμία ετερότητα στην ουσία του βάθους….

Πραγματική επικοινωνία, είναι η «κοινωνία» ανάμεσα στους ανθρώπους με μια «οσμή» θεϊκότητας να πλανάται στο χώρο, η οποία είναι «ΠΑΝΤΑ» μα «ΠΑΝΤΑ» παρούσα….

Ας επικοινωνούμε λοιπόν πραγματικά. Ή τουλάχιστον, ας δούμε «τι κάνουμε» μέχρι τώρα, κι ας αρχίσουμε να εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Πάντως, απαραίτητο συστατικό προς την ανάπτυξη της πραγματικής επικοινωνίας με τους ανθρώπους, είναι πρώτιστα η καλλιέργεια και αποκατάσταση μιας επικοινωνίας του καθενός μας εσώτερα… Υπό αυτή την έννοια, η επικοινωνία με τους ανθρώπους, (και τα πάντα γύρω μας), είναι μια μαθητεία αυτογνωσίας, εκμεταλλευόμενοι οποιαδήποτε επαφή μας εξωτερικά, μετατοπίζοντας την εντός προς καλλιέργεια. Όχι διανοητικά όμως προσέξτε. Όλα γίνονται για ανάπτυξη της άηχης φωνής μέσα μας, ώστε να γίνει εφικτό να την καλλιεργήσουμε στο νιώσημο, εντός σιωπής…

Γιατί για να ακούσεις πραγματικά έξω, πρέπει πρώτα να σωπάσεις να μιλάς και να δώσεις το λόγο και σε άλλους.

Για για να ακούσεις πραγματικά μέσα, πρέπει πρώτα να σωπάσεις το μυαλό σου, και τα διανοητικά σου δεδομένα.….

Έκτοτε, αφού έχεις «ακούσει» μέσα, είσαι έτοιμος να «ακούσεις πραγματικά», και όποιον σου μιλήσει και «έξω». Ειδάλλως, θα είσαι μόνος σου, και ο άλλος, απέναντι σου, επίσης μόνος... Καμία κοινωνία...

Άσχετα βεβαίως αν μετά «ακούς» και αυτά, που ποτέ οι άλλοι δεν θα σου πουν με λόγια, γιατί απ' ότι καταλαβαίνουμε, δεν ακούς με τ' αυτιά σου πια… Αυτό όμως, είναι το τίμημα…

ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ - ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ

Άλλο Ασυνείδητο, και άλλο Υποσυνείδητο. Καλά. Το Συνειδητό είναι φανερό…

Ασυνείδητο μέσα μας, είναι αυτό που πάντα θα έχει και κάτι άλλο για να δούμε από αυτό που αφορά βεβαίως κάθε φορά το μέλλον της εξελικτικής μας πορείας, το οποίο και «περιμένει» προς ανακάλυψη-αποκάλυψη από το συνειδητό μέρος της ύπαρξης μας.

Το ασυνείδητο είναι αυτό που ώρες ώρες λειτουργεί ακαριαία μέσα μας ως η άμεση γνώση στη στιγμή, που ακούγοντας την φωνή του, δεν λανθάνουμε ποτέ από το προσωπικό μονοπάτι της πορείας και ευτυχίας μας.

Φωτίζοντας το, σε κάθε φάση της ζωής μας, είμαστε πάντα πιο πέρα, από το κάθε άλλο προηγούμενο στάδιο της εξέλιξης της συνειδητότητας μας. Ως συνειδητότητα λαμβάνεται το «ασανσέρ» που μας μετατοπίζει σε όλο και ευρύτερες, όπως και ευκρινέστερες βιωματικές ζώνες οι οποίες εντοπίζονται ως οι μικρές ή μεγάλες ριζικές «αλλαγές» μέσα μας για μας, για το πως βλέπουμε τα πράγματα, πως νιώθουμε γι’ αυτά, και πως πραγματώνεται η ανάλογη έκφραση-δράση μας και προς τα έξω εξαιτίας τους, στο κάθε περιβάλλον του κόσμου στον οποίο ζούμε ο καθένας μας.

Υποσυνείδητο από την άλλη, είναι το «παραγκωνισμένο» κομμάτι του είναι μας, που αναγνωρίζεται ως «σκοτεινό» και συνήθως από το νου μας χαρακτηρίζεται μάλιστα και ως κακό, διότι μας προκαλεί σύγχυση, δέος και φόβο όλη αυτή η σκοτεινιά του... Δεν είναι όμως τίποτε άλλο, από το σύνολο των δικών μας παρανοήσεων, όπως και των διαστρεβλωμένων μας πεποιθήσεων, που έχουν προέλθει από την ταύτιση της ύπαρξης μας μόνο με την υλική, γήινη φύση μας ως τη μοναδική μας ύπαρξη.

Αυτός είναι και ο λόγος της απώθησης μας, όπως και του φόβου μας να αγγιχθεί από εμάς, και να θεωρείται μάλιστα και ως «απαγορευμένη ζώνη», ή μη επιτρεπτό να γνωσθεί και να φανερωθεί, εξαιτίας του ηθικοθρησκευτικονοητικού μας συνειδητού συστήματος αξιών. Ακόμα χειρότερα δε, έχει φτάσει να θεωρείται ξένο στα μάτια μας, αποποιούμενοι βεβαίως κατά αυτόν τον τρόπο την οιανδήποτε ευθύνη θα μπορούσε να μας αναλογεί όσον αφορά την δημιουργία και συντήρηση του. Έλα όμως που πρόκειται τελικά για μια «αποθήκη» αχρήστων, (παραγκωνισμένων όπως γράφτηκε και παραπάνω), μη επιτρεπτών καταστάσεων και πραγμάτων, που «δεν κολλάνε» στην εικόνα που έχουμε πιστέψει για τον εαυτό μας, και που απεγνωσμένα μάλιστα προσπαθούμε να πείσουμε και τους άλλους πως είμαστε… Έτσι, διαχωριζόμενο εντελώς από εμάς, αποτελεί τελικά κάτι ξένο και τι άλλο; Κάτι Άκρως απειλητικό!

Αφού όμως όπως είπαμε δεν είναι τίποτε άλλο από δικές μας δημιουργίες, τις μη αποδεκτές, που «δεν ταιριάζουν» με την εικόνα που πιστεύουμε για τον εαυτό μας, σημαίνει πως τελικά, φτάνουμε να φερόμαστε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, αρκεί να παραμένουμε αρνούμενοι αυτή τη σκοτεινή μας πλευρά, αδιαφορώντας βεβαίως (νομίζουμε) για την ύπαρξη της….

Τώρα. Αν από το συνειδητό, δεν εισχωρήσουμε όμως στο υποσυνείδητο, δεν το «φωτίσουμε» δηλαδή με τη λάμψη (το φως) της κατανόησης μας, ποτέ δεν θα αντιληφθούμε αληθινά πως η αληθινή μας ύπαρξη είναι πέραν των διανοητικών διαχωρισμών περί κακού-καλού, και πάντα θα θεωρούμε πως εμείς ζούμε στο θετικό, ενώ όλοι «οι άλλοι» ή, «οι άλλοι» είναι το αρνητικό, το «κακό», «έξω από εμάς», ενώ αυτό ακριβώς το αρνητικό μέρος που απωθούμε, ζει, εδρεύει, και μεγαλώνει μέσα μας, ακριβώς εξαιτίας της καταστολής του…  

Έτσι από φόβο, θα έχουμε την αίσθηση πως το περιβάλλον είναι μόνιμα απειλητικό και κακό για μας, ενώ, απειλούμαστε ανά πάσα στιγμή, μονάχα από τις δικές μας δημιουργημένες ψευδαισθήσεις.

Κατόπιν, αναγνωρίζοντας το υποσυνείδητο μέρος του εαυτού μας και κατανοώντας το, μόνο τότε είμαστε πλέον σε θέση να ανακαλύψουμε, αναγνωρίζουμε, τις πτυχές του ασυνειδήτου που είναι ικανές να μας διευρύνουν... Αλλιώς νωρίτερα, σε κάθε μας προσπάθεια, θα «ξοδεύουμε» την ενέργεια μας μονάχα για να «πείσουμε» τον εαυτό μας (και τους άλλους) για την καθαρότητα των προθέσεων μας αλλά μέσα μας, πάντα θα υπάρχει μία, ή και περισσότερες πληγές, των οποίων αρνούμαστε την ύπαρξη, ενώ είναι εκεί, και περιμένουν την κατανόηση μας…

Αυτό είναι το όλο θέμα…