Οι άνθρωποι, επικοινωνούν διανοητικά, και νομίζουν πως
επικοινωνούν πραγματικά ενώ το μόνο που κάνουν, είναι να ανταλλάσσουν απόψεις
μέσω των πεποιθήσεων τους για το πως «νομίζουν» πως είναι τα πράγματα, γι’ αυτό
και στις φιλοσοφικές ή άλλου είδους «βαθυστόχαστες» υπαρξιακές συζητήσεις στις οποίες
κατά καιρούς συμμετέχουν παρατάσσουν λόγια γνωστών στον ανάλογο τομέα «καταξιωμένων»
ανθρώπων που έμειναν στην ιστορία για το έργο τους. Διότι, θέλουν να προσδώσουν
«βαρύτητα» και σοβαρότητα στα λεγόμενα τους ώστε να γίνουν κατά πρώτον αποδεκτά,
κατά δεύτερον πιστευτά, κατά τρίτον να δώσουν έμφαση ότι κατανοούν οι ίδιοι
αυτόν τον σπουδαίο πχ φιλόσοφο άρα και οι ίδιοι έχουν ομοιότητες μαζί
του, και τέταρτον οπότε, με τα συγκεκριμένα λόγια παραθέτοντας τα, παίρνουν μάλιστα και αξία ως διανοούμενοι… Όλα αυτά όμως τα λόγια των «διάσημων» στην ιστορία ανθρώπων, ήταν βιωμένα
από τους ίδιους, δεν ήταν ξερές λέξεις προς χρήση…. Ήταν και είναι μονάχα δέκτης
για μας, ώστε ο καθένας μας, να εμβαθύνει στην ουσία τους για να εισπράξει, να
βιώσει το βάθος τους στο νιώσημο τους, και όχι να τα χρησιμοποιούμε ως πανάκεια…
Υπάρχει, ένας άλλος τρόπος πραγματικής επικοινωνίας ανάμεσα στους
ανθρώπους. Αυτός, δεν έχει καμία σχέση με τη παράθεση των γνωμών μας περί του
κόσμου, της ζωής, ή της ύπαρξης γενικότερα. Αυτή η επικοινωνία, αν και είναι εξίσου
λεκτική, δεν περιλαμβάνει μόνο τη διανόηση. Μπορεί να περιλαμβάνει, ακόμα και όλη
την ύπαρξη των συμμετεχόντων. Όμως, δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αντικείμενα
συζήτησης που αφορούν άλλους… Και πρόκειται,
ειλικρινά σας το λέω, για πραγματική επικοινωνία. Σε αυτήν δεν υπάρχει «χώρος»
για παράθεση παραδειγμάτων από ζωές ή λεγόμενα ανθρώπων, όντες επικεντρωμένοι ο
καθένας στο είναι του, πέραν αυτών που συμμετέχουν στην εν λόγο κουβέντα …
Στην πραγματική επικοινωνία η επαφή γίνεται καρδιά με
καρδιά. Ανταλλάσσονται βιώματα προσωπικά του καθένα με Δάσκαλο την ίδια τη ζωή
μέσα από την εμπειρία και την πεζή κατά τα άλλα καθημερινότητα, αλλά που έχουν
να κάνουν με πραγματική προσωπική κατάληξη απόψεων του καθενός, εξαιτίας των
βιωμάτων του. Δεν αφορούν συμφωνία και παραδοχή λόγων άλλων που κρίνονται ως σοφά και μας προκαλούν δέος υπό το βάρος των αιώνων τους…
Οι μεγαλύτερες σοφίες, κι αυτές που μας αφορούν σε προσωπικό
επίπεδο, είναι αυτές που πηγάζουν από εμάς τους ίδιους, με εργαστήρι το σπίτι μας,
τη δουλειά μας, τους οικείους μας, το χώρο μας, την επαφή μας με τη ζωή
γενικότερα γύρω μας, τη φύση…. Μοιραζόμενοι όλα αυτά, συμμετέχουμε οι ίδιοι στη
ζωή δεν είμαστε «επόπτες» της…. Έτσι, δεν διαχωρίζουμε τον εαυτό μας σε εγώ και
εσύ… Η πραγματική επικοινωνία, γίνεται σε μία θάλασσα μοιράσματος, όχι σε ένα
βούρκο διαφωνιών… Υπάρχει μία, κοινή βάση: Αυτή της εσώτερης επαφή κατά πρώτον,
ώστε να γίνεται δυνατή και η μεταξύ μας ενσυναίσθηση, που δεν δύναται να προκύψει
ποτέ ανάμεσα σε δύο κλειστές καρδιές... Απαιτεί έκθεση, ξεγύμνωμα, κατάθεση, οικειότητα,
ανιδιοτέλεια, και όχι προσπάθεια επιβολής, κρυψίνους καταστάσεις, απαιτήσεις
και προσδοκίες….
Επικοινωνώ πραγματικά, σημαίνει μοιράζομαι την αλήθεια μου,
και εισπράττω μία άλλη εκδοχή αλήθειας από τον άνθρωπο που μόνο εξωτερικά
τελικά έχω απέναντι μου γιατί η μόνη διαφορά μας είναι στην έκφραση... Άρα, η διαφορά αυτή, είναι φαινόμενο εκδήλωσης του καθενός και μόνο. Φαινόμενο. Μόνο
φαίνεται οπότε, και εισπράττεται ως διαφορά από τις αισθήσεις, αλλά δεν υφίσταται καμία ετερότητα στην ουσία του βάθους….
Πραγματική επικοινωνία, είναι η «κοινωνία» ανάμεσα στους ανθρώπους
με μια «οσμή» θεϊκότητας να πλανάται στο χώρο, η οποία είναι «ΠΑΝΤΑ» μα «ΠΑΝΤΑ»
παρούσα….
Ας επικοινωνούμε λοιπόν πραγματικά. Ή τουλάχιστον, ας δούμε «τι
κάνουμε» μέχρι τώρα, κι ας αρχίσουμε να εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Πάντως,
απαραίτητο συστατικό προς την ανάπτυξη της πραγματικής επικοινωνίας με τους ανθρώπους,
είναι πρώτιστα η καλλιέργεια και αποκατάσταση μιας επικοινωνίας του καθενός μας
εσώτερα… Υπό αυτή την έννοια, η επικοινωνία με τους ανθρώπους, (και τα πάντα
γύρω μας), είναι μια μαθητεία αυτογνωσίας, εκμεταλλευόμενοι οποιαδήποτε επαφή μας
εξωτερικά, μετατοπίζοντας την εντός προς καλλιέργεια. Όχι διανοητικά όμως προσέξτε.
Όλα γίνονται για ανάπτυξη της άηχης φωνής μέσα μας, ώστε να γίνει εφικτό να την
καλλιεργήσουμε στο νιώσημο, εντός σιωπής…
Γιατί για να ακούσεις πραγματικά έξω, πρέπει πρώτα να σωπάσεις
να μιλάς και να δώσεις το λόγο και σε άλλους.
Για για να ακούσεις πραγματικά μέσα, πρέπει πρώτα να σωπάσεις το
μυαλό σου, και τα διανοητικά σου δεδομένα.….
Έκτοτε, αφού έχεις «ακούσει» μέσα, είσαι έτοιμος να «ακούσεις
πραγματικά», και όποιον σου μιλήσει και «έξω». Ειδάλλως, θα είσαι μόνος σου, και ο άλλος, απέναντι σου, επίσης μόνος... Καμία κοινωνία...
Άσχετα βεβαίως αν μετά «ακούς» και αυτά, που
ποτέ οι άλλοι δεν θα σου πουν με λόγια, γιατί απ' ότι καταλαβαίνουμε, δεν ακούς με τ' αυτιά σου πια… Αυτό όμως, είναι το τίμημα…
