Η όλη διαδικασία της
Αυτογνωσίας, είναι ένας τρόπος ζωής, και μια πορεία που γίνεται ο μοναδικός
σκοπός, και ο πιο ουσιαστικός, από οτιδήποτε άλλο υπάρχει. Αφορά πολλά
κομμάτια. Διάβασμα, ψάξιμο, και χιλιάδες, εκατομμύρια απορίες.
Όμως, έρχεται κάποια στιγμή
στον καθένα μας μέσα του, που νιώθει ότι δεν αξίζει τίποτα, και τίποτα δεν έχει
νόημα γι’ αυτόν. Νιώθει την αίσθηση του μάταιου, και μια τεράστια απορία που
συνταράσσει το είναι σου: «Δεν μπορεί να είμαι εδώ για το τίποτα. Κάτι πρέπει
να υπάρχει που αξίζει σε αυτόν τον κόσμο, και στην ίδια τη ζωή. Δε μπορεί.»
Αυτόματα κάτι σαν απόφαση γεννάται μέσα σου: «Εγώ θα το βρω.» Τότε θεωρώ,
«είναι η ώρα σου», όπως λέω χαριτολογώντας. Σε εκείνη ακριβώς τη στιγμή
μπαίνεις σε μια διαδικασία την οποία αντιλαμβάνεσαι εκ των υστέρων γιατί αρχικά
δεν την έχεις συνειδητοποιήσει.
Σίγουρα δεν είμαστε τυχαία εδώ.
Το εδώ, αφορά τον πλανήτη, και τη γέννηση μας. Τη θέση τη συγκεκριμένη που
έχουμε αυτήν την τωρινή στιγμή.
Ακολουθεί διάστημα που
διαβάζεις, ψάχνεις συζητάς. Όμως, όλα αυτά, κάποια στιγμή διαπιστώνεις ότι
είναι μία προετοιμασία. Γιατί η αληθινή εσωτερική αναζήτηση γίνεται αν
αντιληφθείς πως ο κόσμος αυτός, δεν είναι έτοιμος να μας διδάξει, ούτε τι
είμαστε, ούτε γιατί ήρθαμε εδώ. Είναι ένας δρόμος ατομικός, μοναχικός, τελείως
μα τελείως προσωπικός, και εξαρτάται μόνο από σένα.
Μετά, από ψάξιμο, και αφού
νιώσεις απελπισία, καταλήγεις να διαπιστώσεις πως η ουσία των πάντων είναι στη
σκέψη. Στη θεώρηση των πραγμάτων. Γιατί, πια είναι η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα
στους ανθρώπους; Το χρώμα, η καταγωγή, η εμφάνιση, το φύλλο, η κοινωνική θέση,
τα χρήματα, τα συναισθήματα; Όχι.
Η διαφορά μεταξύ μας είναι
μόνο: «Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ».
Αυτό όμως, τι σημαίνει; Ότι
ακριβώς αυτό, και ο τρόπος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε την ίδια τη σκέψη,
είναι να είμαστε τελικά όλα όσα μας μάθανε. Η οικογένεια, οι παρέες, η
καταγωγή, η ηθική, η θρησκεία κλπ. Όμως, αυτά όλα, αφορούν μία μάθηση από τη
στιγμή που γεννηθήκαμε για το πώς είναι τα πράγματα τα οποία βρήκαμε εμείς ως
σκηνικό έτοιμο. Το πώς να είμαστε. Ποιοι να είμαστε. Πώς να νιώθουμε. Πώς να
φερόμαστε…
Και ρωτώ με απορία: Είσαι
τελικά όλα αυτά; Όχι. Αυτό είναι η ουσία. Μας μαθαίνουνε να είμαστε όσα έχουμε
διδαχθεί. Δηλαδή όλα όσα γνωρίζουμε. Γιατί όλα αυτά μας δείξαν ότι πρέπει να
είμαστε. έτσι όπως μας έμαθαν ότι είναι το σωστό.
Και τι θα πει σωστό, και ποιος
το ορίζει; Και που είναι η δική σου άποψη;
Ε, λοιπόν, δεν είμαστε ούτε η
σκέψη μας, ούτε τα συναισθήματα μας, ούτε και οποιοδήποτε περιουσιακό μας
στοιχείο. Γι’ αυτό πολλές φορές, ενώ κάνουμε πράγματα που ενώ ξέρουμε, με βάση
αυτά που έχουμε μάθει ότι έτσι «πρέπει», μέσα μας αισθανόμαστε μια αφόρητη
δυσφορία, που πολύ πιθανό να μας οδηγήσει ακόμα και σε πονοκέφαλο ή χειρότερα,
και σε κάποια αρρώστια. Γιατί; Γιατί αντιδρά το «μέσα μας». Γιατί ουσιαστικά,
ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ.
Αυτό όμως "το μέσα μας", είναι άλλο
από οτιδήποτε μας είχαν μάθει μέχρι τώρα.
Γι’ αυτό....., δεν μας μίλησε
ποτέ κανείς...
Υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες
διαδικασίες που μετά από πολύ ταλαιπωρία διαπιστώνεις:
-Ότι αφού ευθύνεται για τα
πάντα η σκέψη, αυτή είναι που πρέπει να αλλάξει ώστε να μπορέσει κάποιος να δει
κάτι άλλο πίσω από αυτό. Μπορείς όμως να πολεμήσεις τη σκέψη με σκέψη;; Όχι.
Και εδώ είναι η όλη ουσία του πράγματος.
-Μόνο με τη μη σκέψη μπορείς να
κάνεις το επόμενο βήμα. Έχουμε συνηθίσει να μας κατακλύζει το μυαλό μας όλο το
24ωρο με εκατομμύρια σκέψεις. Πολλές φορές άσχετες μεταξύ τους. Στο τέλος όμως
κάθε μιας σκέψης, και ανάμεσα, πριν την αρχή της επόμενης, υπάρχει μία παύση.
Αυτή η παύση είναι το κλειδί. Αν κάποιος προσπαθήσει να «συλλάβει» αυτό το
σημείο, και δεν το έχει ξανακάνει, θα του φανεί αδύνατο.
Και όμως. Εκεί ανάμεσα μετά από
επαναλαμβανόμενη, συνεχή, και τεράστια προσπάθεια, κάποια στιγμή, αισθάνεσαι ότι
όντως κάτι υπάρχει. «Νοιώθεις» αυτή την παύση. Στην αρχή μόλις που τη
συλλαμβάνεις. Μετά, συνεχίζοντας την προσπάθεια, σε μια επόμενη φάση, κρατάει
λίγο παραπάνω. Μετά ακόμα πιο πολύ, μέχρι που αυτή η ευαίσθητη αρχικά παύση,
αισθάνεσαι ότι είναι ένα τεράστιο κενό.
Για πρώτη φορά στη ζωή σου
νιώθεις πως είναι, το «να μην σκέφτεσαι». Και όμως, εξακολουθείς να υπάρχεις.
Θεωρούσες πως αν πάψεις να σκέφτεσαι, δεν θα υπήρχες. Αυτό όμως δεν είναι
αλήθεια. Τότε, και μόνο τότε αισθάνεσαι, «πως υπάρχεις πραγματικά». Χωρίς όμως
σκέψεις. Και το τρελό είναι, χωρίς και συναισθήματα. Γιατί; Γιατί σκέψη και
συναίσθημα, πάνε πάντα παρέα.
-Στη συνέχεια έρχεται η βαθιά
κατανόηση ότι όλος αυτός ο κόπος να βρεις την παύση ανάμεσα στις σκέψεις δεν
ήταν τίποτε άλλο, από το να μπορέσεις να ελέγξεις τη σκέψη σου. Και τότε
βλέπεις, ότι οι σκέψεις σου μέχρι τώρα ήταν αυτές που σε έλεγχαν, και στην
ουσία, εσύ ήσουν απών.
-Αφού όμως εξακολουθείς να
υπάρχεις χωρίς να σκέφτεσαι, πως επεξεργάζεσαι όλα όσα αναφέρω; Άρα, υπάρχει
κάτι άλλο πέρα από τη σκέψη; Και όμως υπάρχει. Κάτι σαν σκέψη………., αλλά πολύ
πιο διευρυμένο, πολύ πιο αληθινό, και
είναι ένα για την κάθε περίπτωση. Δεν είναι απορίες. Δεν είναι
προβληματισμοί. Είναι μία αίσθηση σαν να ξέρεις την αλήθεια για τα πράγματα.
Αυτό το κάτι άλλο που ενώ δεν είναι σκέψη, το χειρίζεσαι πάλι εσύ, στα βιβλία
το βρίσκεις σαν Νόηση.
-Εκεί, στη μη σκέψη, γεννιέσαι
σαν ένας καινούριος άνθρωπος. Όμως, για να μπορέσεις να λειτουργήσεις θα δεις
ότι αλλάζει η όλη σου θεώρηση για τα πάντα. Βλέπεις ότι εσύ μπορείς να
αποφασίσεις τι θέλεις να σκέφτεσαι και τι όχι.
-Ο μεγάλος αγώνας σου στη συνέχεια; Να γυρίσεις
πίσω. Να δεις την όλη ζωή σου από άλλη οπτική. Σαν ένα άτομο που δεν τα έζησε.
Σαν ένα άτομο που απλά παρακολουθεί τι έχει κάνει έως σήμερα Με ποιες δουλειές
ασχολήθηκε. Το γάμο που ίσως έκανε. Τα ενδιαφέροντα. Τις επιλογές, τις φιλίες.
Τις δυσκολίες, τις χαρές, τα πάντα. Βλέπεις τότε πως όλα, μα όλα όσα έζησες,
ήταν για να φτάσεις έως εδώ. Βλέπεις ότι στην ουσία, ότι καλό η κακό συνέβη στη
ζωή σου, ήσουν ο μοναδικός υπεύθυνος γι’ αυτό, και κανένας άλλος.
-Η συνέχεια έχει να κάνει με το
να παρατηρείς. Να παρατηρείς από εδώ και πέρα τι κάνεις, γιατί το κάνεις, και
να κοιτάς, τι είναι καλύτερο για σένα, και τι πραγματικά θέλεις.
-Όμως, αρχίζεις να τα
«αισθάνεσαι» σιγά σιγά τα πράγματα, και όχι να «τα σκέφτεσαι» όπως έκανες μέχρι
τώρα. Αρχίζεις να γνωρίζεις πια είναι η αλήθεια μέσα σου, και δεν έχεις την
παραμικρή απορία γι’ αυτό, και ούτε
κάποιος μπορεί να σου αλλάξει στο ελάχιστο αυτά που βλέπεις. Είναι η αλήθεια
σου. Η δικιά σου αλήθεια. Αυτό που είσαι στην ουσία σου, και όχι αυτό που σου
μάθανε να είσαι.
-Βλέπεις πως μέσα σου, υπάρχει
και μία καινούρια ηθική, όχι όμως σαν κανόνες απαγορεύσεων όπως στις κοινωνίες
των ανθρώπων. Μια ηθική, στην οποία δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, γιατί αυτό
είσαι. Δεν μπορείς να κάνεις κακό. Σε κανέναν. Δεν μπορείς να αδικήσεις, δεν
μπορείς να πεις ψέματα, δεν μπορείς να προδώσεις, να βασανίσεις. Δεν έχεις
εγωισμό. Και αν έχεις, θα νιώσεις τη δυσφορία, και θα ξέρεις από τι πρέπει να
φύγεις το οποίο ακόμα σε επηρεάζει. Δεν μπορείς πια να κρυφτείς από σένα…..
-Τα θέλω σου αφορούν το να
εκφράσεις όλα όσα νιώθεις. Όλα όσα είσαι. Και αυτό, δεν θα δεχτείς ποτέ να στο
στερήσει κανείς.
-Ξέρεις, ότι θα αναγκαστείς πολλές
φορές να κάνεις κάτι το οποίο θα στεναχωρήσει τους άλλους γύρω σου που ζούν
ακόμα στις σκέψεις και το παίδεμα, αλλά θα πρέπει να το κάνεις γιατί γνωρίζεις
πως αυτό είναι που πρέπει να εκφράσεις, γιατί είναι η αλήθεια, άσχετα αν τους
βγάλεις από αυτά που νόμιζαν……
-Και διαπιστώνεις, πως όλα
αυτά, πάντα ήτανε μέσα σου αλλά από τα σκουπίδια που είχες βάλει από πάνω, δεν
μπορούσες να το δεις.
-Βλέπεις πως μπορείς να αγαπάς
τα πάντα γύρω σου, γιατί στην ουσία, αρχίζεις να αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα απ’
όλα. Όλα όσα ήσουν, όλα όσα νόμιζες, τα λάθη σου, τα άσχημα, τα καλά, τα ακόμα
πιο καλά που βλέπεις ότι έχεις μέσα σου.
-Βλέπεις τη μοναδικότητα σου,
και ταυτόχρονα, την ένωση με όλους τους ανθρώπους. Όλοι είμαστε τα πάντα. ‘Ολοι
είμαστε «ένα». Κάθε χαρακτήρας είναι απλά ένας ρόλος. Μία από τις εκατομμύρια
εκδοχές. 6 δις εκδοχές υπάρχουν στον πλανήτη.
-Η συνέχεια; Με την παρατήρηση, η οποία γίνεται
τρόπος ζωής σου, «γνωρίζεις» το δίκαιο, το σωστό, το θεμιτό. Καταλαβαίνεις πως
το σωστό δεν έχει να κάνει με την κρίση σου σαν καλό – κακό, αλλά με την
ισορροπία. Λάθος, η διατάραξη αυτής της ισορροπίας.
-Προσεγγίζεις άλλου είδους
έννοιες για τα πράγματα. Σε τραβάνε, πιο ουσιαστικά θέματα από αυτά στο
παρελθόν.
-Παύεις να ζεις με το άγχος
γιατί αναγνωρίζεις το πώς ήσουν, και πως είσαι σήμερα.
-Και τι σου βγαίνει; Ελευθερία.
Πρώτη φορά «νιώθεις» τι θα πει αυτή η λέξη. Δεν έχει να κάνει με τους άλλους.
Έχει να κάνει με σένα. Είσαι ελεύθερος από τα συναισθήματα σαν επηρεασμούς. Από
τις σκέψεις σαν βάσανα. Καταλαβαίνεις πως μόνο αν εσύ περιορίσεις τον εαυτό σου
θα περιοριστείς. Γιατί αν νιώσεις περιορισμένος, με την αυτοεξέταση, θα ξέρεις
τι είναι αυτό που σε κάνει να μην είσαι ελεύθερος.
-Επόμενο βήμα; Αφού το είδες
εσύ, θέλεις να το μάθουν και οι άλλοι. Είδες κάτι, που οι άλλοι δεν ξέρουν ότι
υπάρχει. Δεν μπορείς πια να το κρατάς μόνο για σένα. Είναι για να το
μοιραστείς. Να αντιληφθούν και οι άλλοι το matrix στο οποίο ζουν, όπως ήσουν εσύ
κάποτε…….. Με όποιον τρόπο. Με όποια προσπάθεια αισθανθείς ότι μπορεί να έχει
αποτέλεσμα.
-Τέλος. Αντιλαμβάνεσαι ότι τα
πράγματα, είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Και αυτό γιατί υπάρχει μια Νοήμον
ύπαρξη, πιο πέρα, και πιο πάνω από τον καθένα μας, και πως αυτός είναι ο
μοναδικός στόχος στη ζωή, και τίποτα λιγότερο. Και πως για να αλλάξει εξωτερικά
αυτός ο κόσμος, πρέπει να αλλάξει πάνω απ’ όλα μέσα του.
-Και γνωρίζεις πως είναι ένας
δρόμος τον οποίο είδες μεν εσύ, αλλά όλοι κάποια στιγμή, εκεί θα βαδίσουν,
γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Είναι η πορεία όλων μας. Άλλος πιο νωρίς, άλλος
λίγο αργότερα. Όλοι πάντως, προς τον ίδιο προορισμό βαδίζουμε……
Γιατί τελικά Αυτογνωσία, είναι:
-Να βρω ποιος είμαι.
Χωρίς να προεξοφλώ από την αρχή
ποιος και τι είμαι με βάση αυτά που ήδη ξέρω. Να γνωρίζω και να είμαι ανοιχτός στο να αποδεχθώ πως είμαι
και άλλα πράγματα που τώρα, δεν μου είναι ακόμα γνωστά. Αν ήδη έχω αποφασίσει
το αποτέλεσμα, ποιος ο λόγος της αναζήτησης;
-Να δω, γιατί είμαι εδώ.
Στον χώρο εδώ. Στη Γη. Στο
σπίτι που μεγάλωσα. Στη γειτονιά, στη χώρα.
-Τι πρέπει να κάνω για να γίνει
πράξη, και να ολοκληρωθεί ο σκοπός μου εδώ.
Ποια η υπόλοιπη πορεία της ζωής
μου μια και αντιλήφθηκα το γιατί βρίσκομαι σε αυτόν τον τόπο, την χρονική αυτή
στιγμή. Ποιες ικανότητες είναι αυτές, που χρησιμοποιώντας τες στη ζωή μου, και
στη συναναστροφή μου με τους άλλους ανθρώπους, ολοκληρώνω τον σκοπό μου.
