Ήδη βαδίζοντες στο Δρόμο,
υπάρχουν ποιότητες πολύ μεγάλες μέσα μας, (τις θεωρούμε εμείς ως πολύ μεγάλες
γιατί τις έχουμε αναγνωρίσει και γευτεί), που αγωνιστήκαμε χρόνια, (με πολλές
αντιστάσεις, επιμονή, και ταλαιπωρία) να τις αναπτύξουμε, στη μάχη με τον παλιό
εαυτό μας, (ή χαρακτήρα μας, ή μυαλό μας, ή αξίες και πεποιθήσεις ως βάρη και
πιστεύω άλλων που είχαμε ως δικά μας, το ίδιο είναι όλα αυτά), ώστε να είμαστε
περήφανοι για την πολύ καλύτερη συνειδησιακή, και αισθαντική κατάσταση στην
οποία μας έχουν φέρει σήμερα, και τη σχέση ανάπτυξης με τον Εαυτό μας.
Όλες αυτές οι ποιότητες όμως,
(και είναι φυσικό), από κάποιους, αμφισβητούνται.
-Όταν πονάμε λοιπόν με αυτή την
αμφισβήτηση, σημαίνει πως μια ακόμα μάχη μας περιμένει: Αυτή, του «ΜΗ
ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ»
Μη επηρεασμού από τον
οποιονδήποτε, ακόμα και ανθρώπων που αγαπάμε πολύ, (άσχετα αν πάμπολες φορές
μας πρόδωσαν).
Δεν μπορούν να δουν.
Δεν γνωρίζουν.
Δεν είναι μέσα μας.
Δεν ταυτίζονται με τις ίδιες με
μας ποιότητες, (ίσως).
Ακόμα κι αυτό το: «Γιατί δεν
χαίρονται με τη χαρά μας;», είναι ένα άχρηστο παράπονο, μια και ποτέ δεν θα
καταλάβουν αν δεν βρεθούν, ακριβώς στη δική μας θέση. Κάτι που φυσικά δεν θα
γίνει, γιατί….έχουν τη δική τους, (και έτσι πρέπει), στο να βλέπουν τα
πράγματα. Ίσως, τότε απλά, να αναγνωρίσουν και να δουν τη θέση μας,…..(σαν δική
μας)…..στον περίπατο που κάνουμε στον ίδιο βιωματικό «χώρο» που επισκεπτόμαστε
κι εμείς κι αυτοί,…...και ανταλλάξουμε μεταξύ μας, (μέσα από τις ίδιες
αισθήσεις), τη διαφορετικότητα των πληροφοριών…
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις……..
Πάλι το αναλυτικό μυαλό κάνει τις βόλτες του…..
Στοπ. Στη τελική, καμία σημασία
δεν έχει το γιατί το κάνουν.
Σημασία έχει πως αυτά για τα
οποία αγωνιζόμαστε, πρέπει να φτάσουν σε τέτοιο στάδιο ωρίμανσης μέσα μας, ώστε
να μην επιτρέπουμε στον παλιό εαυτό μας (ακόμα), να βάζει τη μύτη του και να
μας βγάζει από τη θέση μας, (επιτρέποντας να πονάμε με τις θέσεις των άλλων),
ώστε να γίνουν όσα πρεσβεύουμε μόνιμη για μας κατάσταση.
Αναγνωρίζουμε λοιπόν ότι το
κάνει αυτό το μυαλό μας, (ο παλιός εαυτός μας), κατόπιν «μπαίνουμε» σε μια «αισθαντική θέση» μέσα μας
τέτοια, που αντιπροσωπεύει απόλυτα όλες τις ποιότητες τις επιλογής μας τις
οποίες έχουμε δει, εργαστεί, και αποφασίσει να ζούμε πλέον, και τέλος σαν
αποτέλεσμα, εκδηλώνουμε αυτές τις ποιότητες και ενεργειακά μέσω της εκπομπής
μας.
Κι όλα αυτά, δίνοντας την απόλυτη προσοχή μας στην
«αισθαντική μας θέση», όλη μας την ενέργεια, (σαν τροφή ανάπτυξης), με
σταθερότητα και επιμονή στο χρόνο, οπότε κάποια στιγμή, είναι δεδομένο ότι θα
επέλθει η αναμενόμενη καθιέρωση (αυτών που εργαστήκαμε), ως τη νέα μας ακλόνητη
κεκτημένη πια πραγματικότητα. Ποιος ο λόγος να μένουμε στην όποια εξωτερική
αμφισβήτηση λοιπόν; (Γιατί αυτά που «αλλάζουμε» με επιλογή και απόφαση στον
εαυτό μας κάθε φορά, είναι όλα όσα «παρατηρήσαμε» πως δεν μας «εξυπηρετούν» ως
προς την άνοδο μας, με δείκτη του πως νιώθουμε καλύτερα πάντα, πιο ολοκληρωμένα
και πιο ελεύθερα, σε σχέση με το κάθε πριν αυτού που ήμασταν…..)
Γιατί όπως είναι γνωστό,
χτίζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Αυτό είναι κάτι, που ποτέ δεν πρέπει να
ξεχνάμε. Κομμάτι κομμάτι. Χωρίς αρχή, και χωρίς τέλος με την έννοια του
οποιουδήποτε επάθλου σε κάποιο κεκτημένο υψηλό (για τα δεδομένα μας) επίπεδο, ή
ότι εκείνο είναι το τέρμα……..
Όταν πούμε φτάσαμε, διακόπτουμε
την όποια συνέχεια…
Μόνο μπροστά λοιπόν. Πάντα.
Πρέπει να θυμόμαστε πως κάθε
φορά που δεν είμαστε στον Εαυτό μας, (ενώ τον έχουμε αναγνωρίσει και ξέρουμε
καλά τι πρέπει να κάνουμε), τον προδίδουμε. Κι αυτός ο πόνος είναι
δυσβάστακτος, και ο μεγαλύτερος όλων….
-Αν από την άλλη δεν νιώθουμε
κανένα πόνο όταν μας αμφισβητούν, τότε είναι που μπορούμε πραγματικά να δούμε
τον άλλον. Μέσα του… Πόσο πονάει με τον ίδιο τον εαυτό του για να μη μπορεί να
δει όλα αυτά που εμείς έχουμε αναγνωρίσει μέσα μας εργαζόμενοι συνειδητά
χρόνια.
Γιατί αυτός που τα αναγνωρίζει,
είναι τελικά και αυτός που τα έχει προσεγγίσει, ή βαδίζει προς αυτή την
κατεύθυνση. Αλλιώς κάτι τον εμποδίζει……
Και τι κάνουμε; Χαμογελάμε.
Χαμογελάμε και ελπίζουμε κάποτε, να μπορέσει να δει τον πόνο, που ο ίδιος
προκαλεί στον εαυτό του, και δεν το γνωρίζει καν….. Δεν μπορούμε να
κάνουμε κάτι άλλο…..
