ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Σκεφτόμαστε και γράφουμε, καθώς και μιλάμε μεταξύ μας για το παρόν πεδίο (στο οποίο έχουμε την βεβαιότητα ότι βρισκόμαστε), συνήθως δίνοντας έμφαση στην εξέλιξη με τέτοιο τρόπο, που είναι σαν να «ξεχνάμε» να αναφέρουμε πραγματικά τι εστί αυτός ο τόπος. Κι αυτό, γιατί είναι διαστρεβλωμένη όλη η ψυχοσύνθεση μας. Οπότε πρώτα πρέπει να αλλάξει (μεταφορτωθεί) αυτή, για να αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε ώστε στη συνέχεια, να μπορέσουμε να αντιληφθούμε καθαρά πως το πρόβλημα εδώ, δεν είναι του «χώρου», αλλά της διαχείρισης του εαυτού μας μέσα του.

Το τρισδιάστατο λοιπόν πεδίο της Γης που μας φιλοξενεί, δεν είναι εχθρικό από μόνο του. Η Ανασφάλεια και ο Φόβος όσων αφορούν το υλικό σώμα μας, όπως και η επικέντρωση μας μόνο σε αυτό είναι που δημιουργούν όλα μας τελικά τα προβλήματα και «τρέχουμε και δεν φτάνουμε»... Τρέχουμε με λίγα λόγια, από εμάς τους ίδιους. Να πάμε που; Αφού ότι κι αν κάνουμε ή «θεωρούμε», είναι δική μας δημιουργία και μόνο…

Η Γη, είναι ένα Διαμάντι! Ένα διαμάντι Αισθήσεων, Ομορφιάς,  (χρωμάτων και σχημάτων), Ακουσμάτων, Υφής και Γεύσεων. Σαφώς μιλάμε για τις 5 αισθήσεις μας βέβαια, σιν την Διαίσθηση. Την 6η μας αίσθηση ειδικότερα, που αν δεν υπήρχε, όλες οι άλλες αισθήσεις θα αποτυπώνονταν μόνο στην ύλη του σώματος μας, και δεν θα εισχωρούσαν βαθιά μέσα μας στο άυλο, που αποτελούμε μέρος του… Κάτι που κάνει σαφώς η Διαίσθηση, που όμως λίγο της δίνουμε τη σημασία που της αρμόζει. Η αίσθηση αυτή είναι όμως η αίσθηση της απορρόφησης προς το εσωτερικό των εξωτερικών ερεθισμάτων, (χωρίς να μιλάμε εδώ για την διαστρέβλωση τους ή όχι), και του «Δέκτη». Ως το μέσο έκφρασης του Εσωτερικού μας προς τον εξωτερικό κόσμο με τη μορφή των ανώτερων – λεπτοφυών αισθημάτων. Αυτά παρατηρούνται, και είναι και όλα όσα συλλαμβάνει ο ένας από τον άλλον, χωρίς κάτι χειροπιαστό από το περιβάλλον, τα οποία κανείς σαφώς δεν μπορεί ποτέ να αμφισβητήσει.

Η πληθώρα της σύνθεσης των αποτυπώσεων από τον κόσμο επάνω σε μας, συνήθως μας κάνει να ξεχνάμε πως το σώμα μας είναι ένα υπέροχο ρούχο, και τέλεια διαμορφωμένο γι’ αυτό τον κόσμο, ώστε όταν ξεπερνάμε όλα τα εμπόδια προς την ευτυχία μας, (μέσω του Εσωτερικού Δρόμου και της Αυτογνωσίας), μόνο Ευγνωμοσύνη και Δέος μπορούμε να αναγνωρίζουμε γι’ αυτό.

Οι περισσότεροι που βαδίζουμε στο Δρόμο, προσπαθούμε να προχωρήσουμε γρήγορα γρήγορα ώστε να απαλλαγούμε όσο γίνεται πιο σύντομα από «τα βάρη» αυτού του κόσμου. (Όταν φυσικά ξεκινάμε τη διαδικασία της Συνειδητής μας πια Εξέλιξης, αφού έχουμε ολοκληρώσει τον επίπονο Δρόμο των αναρίθμητων ζωών των βασάνων, οπότε και ξυπνάμε από το λήθαργο….) Καταφέρνοντας όμως να προχωρήσουμε, δεν έχουμε κάτσει ποτέ να διαπιστώσουμε σοβαρά, πως στο επόμενο πεδίο, θα έχουμε άλλη μορφή σώματος, (αντίστοιχη του εκεί πεδίου), και ποτέ ξανά ένα υλικό φορέα  σαν αυτόν που έχουμε τώρα…

Το λάθος, είναι η μη επαφή μας με όλους μας τους φορείς, όπως και η ταύτιση και προσκόλληση στον υλικό μας μόνο φορέα. Το τέλειο όμως, προσεγγίζεται και επιτυγχάνεται με το βίωμα της ολικής μας φύσης. Εδώ, αυτή τη στιγμή. Έχοντας όλα τα απαραίτητα διαθέσιμα εργαλεία γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Με την αποδοχή μας, επαφή, γνώση και χρησιμοποίηση, όλων των σωμάτων μας. Που στο παρόν πεδίο η αίσθηση μας προς τη ζωή, (και για τη ζωή), τα συμπεριλαμβάνει όλα  (ως μία πλήρη Ενότητα). Με το καθένα, να εκτελεί την δική του απαραίτητη λειτουργία.

Γιατί η ουσία, είναι να ζούμε τα πάντα ολοκληρωτικά. Χωρίς φόβο, χωρίς πάθη και προσκολλήσεις, με κύριο κατευθυντή όλων των τομέων της κίνησης μας, το Εσωτερικό μέρος του Εαυτού μας. Αυτό, που είναι συνδεδεμένο και ακέραιο μέρος του Όλου, σε αντιστοιχία μαζί του όσων αφορά τις Δυνάμεις Του, τις Τάσεις και Εκφράσεις Του.

Τίποτα δεν είναι «κακό» ή άχρηστο, από τη στιγμή που υπάρχει και λειτουργεί, επιτελώντας απλά αυτό για το οποίο και δημιουργήθηκε... Η αναζήτηση μας, (διερεύνηση, εμβάθυνση μας), είναι ακριβώς για την αποκάλυψη, (εξιχνίαση) αυτού του γρίφου στον κάθε φορέα μας, σε κάθε κατάσταση, όπως και σε κάθε στιγμή στη ζωή μας. Όλα αυτά ζώντας, και βιώνοντας τα στην πράξη.

Είμαστε σε έναν κόσμο φαινομένων, με κάθε φαινόμενο όμως να παραπέμπει πάντα σε κάτι βαθύτερο. Τα φαινόμενα όλα λοιπόν, όπως και ότι γνωρίζουμε (και δεν γνωρίζουμε), είναι σύμβολα. Το λάθος είναι το να τα πιστέψουμε σαν αληθινά, και σαν τη μόνη ζωή που μπορούμε να έχουμε, επειδή ακριβώς τα προσεγγίζουμε μόνο εξωτερικά, (δηλαδή μόνο μέσω της μορφής τους και των συμπερασμάτων μας απ’ αυτήν).

Η Ευδαιμονία έρχεται μέσα από την Ολικότητα των πάντων. Σαν νιώσημο μέσα μας. (Πως αλλιώς να ειπωθεί;) Χωρίς καμία χωριστικότητα, ή χωριστική τάση. Μέσω των πάντων (σε συνθετική σχέση) γνωρίζουμε τα πάντα, και όχι μέσω των διαχωρισμών, ή της διαλογής του χρήσιμου, (που σημαίνει πως κάτι άλλο είναι άχρηστο).

Είμαστε εδώ, τώρα. Κι αυτό, μόνο Ευγνωμοσύνη μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε, Βιώνοντας. Και ότι μας εμποδίζει να μπούμε σε μια τέτοια κατάσταση, είναι ακριβώς και ότι πρέπει να πετάξουμε, ώστε να μπορέσουμε να αισθανθούμε αυτού του είδους την Ελευθερία... Εμπόδια λοιπόν για διώξιμο, είναι κάθε τι, που μας στερεί, (σε οποιονδήποτε τομέα, δεν έχει σημασία), την Ελευθερία. Την Ελευθερία, και την Ένωση με τα πάντα γύρω μας, και μέσα μας. Αυτή είναι η Αλήθεια.

Ας «απολαύσουμε» λοιπόν την Ολότητα μας, με την εκπληκτική γκάμα των Αισθήσεων και Δυνάμεων στις οποίες όλοι μας έχουμε πρόσβαση.  Γι’ αυτό εξάλλου είμαστε εδώ. Για να γίνουμε Δάσκαλοι. Όχι Δάσκαλοι των ανθρώπων. Όχι. Δάσκαλοι του παρόντος πεδίου. Ο καθένας μας. Ήρθαμε, να απολαύσουμε τον Εαυτό μας, μέσα από τον εαυτό μας. Η βοήθεια στους άλλους, (όταν δίδεται), δίδεται γιατί ακόμα οι άνθρωποι δεν έχουμε Πραγματικά αντιληφθεί ποιοι Είμαστε…

Χρειάζεται λοιπόν, ταυτόχρονα με τη δική μας Ατομική Πορεία, (η οποία είναι απαραίτητη και από εκεί ξεκινάμε όλοι), να δείξουμε ότι έχουμε ήδη γνωρίσει, ώστε και όλοι οι άλλοι κάποτε, ΝΑ ΔΟΥΝΕ…

Γιατί η Ύλη δεν υπάρχει. Και Ύλη είναι τα πάντα. Κάθε κόσμος έχει την Ύλη του. Όμως όλη η Ύλη, δεν είναι παρά μία παραίσθηση των κόσμων, για να βιωθεί ο Εαυτός. Αυτό από μόνο του τα λέει όλα…


ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Είναι γεγονός πως η οποιαδήποτε προσπάθεια να περιγραφεί η Πραγματικότητα (που είναι πέρα από τις λέξεις) είναι αδύνατη.   Κι αυτό, γιατί τα λόγια αδυνατούν, μια και η Πραγματικότητα, ……η Ζωή, είναι πολύ πέρα από τις λέξεις, και αναγνωρίζεται, μόνο μέσα στον καθένα μας…

Πως όμως εμείς, (όταν δεν έχουμε φτάσει να την αντιληφθούμε), μπορούμε να βοηθηθούμε (μέσω της μελέτης), ώστε να ωθήσουμε τον εαυτό μας προς αυτήν την κατεύθυνση;

Όπως συμβαίνει στα πάντα, έτσι και για το συγκεκριμένο θέμα, είναι απαραίτητο πρώτα «να κατανοήσουμε».  Να κατανοήσουμε όμως τι;
Αυτό φυσικά, που ήδη βρίσκεται μπροστά μας……

Γιατί ενώ, (όπως έχει ειπωθεί επίσης χιλιάδες φορές), τα πάντα «είναι εδώ» κάνοντας μας να σκοντάφτουμε στην κυριολεξία επάνω τους, το πρόβλημα είναι πως δεν στεκόμαστε να τα δούμε….. Εκεί υστερούμε...

Και βέβαια, μια και δεν μένουμε να δούμε, δημιουργούμε μόνο σενάρια και  διαστρεβλώσεις, φέρνοντας, (ή προσπαθώντας) στα μέτρα μας, ότι κι αν εισέρχεται στην αντίληψη μας, με όλα τα αποτελέσματα που μας στερούν την γαλήνη και την ευτυχία…

Στην περίπτωση λοιπόν της γλώσσας που αποτελείται από λέξεις, τι είναι αυτό που έχουμε μπροστά μας;
Κατ’ αρχήν ένα γραπτό. Μία περιγραφή ……..για κάτι…..  Για κάτι που συμβαίνει. Μίας κατάστασης ας πούμε. Και λέμε: Κάποιος, αφού «κατανόησε», (βίωσε, αν και αυτό θα φανεί εκ των υστέρων) κάτι, (την έννοια του «κάτι», ή το «αισθάνθηκε» ολοκληρωτικά), στη συνέχεια, τo μετέφερε με λέξεις στο χαρτί, και (ίσως) έγινε δημόσια διαθέσιμο μέσω αυτής του της κατάθεσης, οπότε και «τυχαία» (τυχαία;), εμείς τώρα το διαβάζουμε. 

Έχουμε λοιπόν μπρος μας αυτή την περιγραφή, (και γνωρίζοντας πως χρειάζεται να την κατανοήσουμε πριν βγάλουμε το οποιοδήποτε συμπέρασμα), είναι πάάρα πολύ βασικό, να ακολουθήσουμε κάποιες προτροπές. (Προτροπές, όχι με την έννοια του καταναγκασμού, αλλά επειδή ακριβώς προήλθαν από βιώματα ως διαπιστώσεις κάποιων ανθρώπων οι οποίοι έπεσαν «μέσα» σε όλα, ένα προς ένα τα λάθη  που μπορεί κάποιος να υποπέσει και χάσανε άδικα χρόνο και ελευθερία….., τώρα, μας τα κάνουν γνωστά για να τα δούμε και εμείς…) Διαπιστώσεις οι οποίες, αν δεν ακολουθηθούν, δεν έρχεται η κατανόηση, που είναι όπως είπαμε και ο βασικός μας στόχος (ακολουθώντας τον παρόντα συνειρμό).

Προτροπές λοιπόν:
1η Προτροπή.
«Δεν μας ενδιαφέρει ΠΟΙΟΣ είναι αυτός που γράφει το οτιδήποτε».

Αν την ώρα που διαβάζουμε το γραπτό έχουμε κατά νου ποιος το γράφει, δεν είμαστε στο γραπτό. Είμαστε σε αυτόν που το έχει γράψει. Αν δε, τον γνωρίζουμε και προσωπικά, («νομίζοντας» πως ξέρουμε καλά τον ίδιο μια και τον βλέπουμε χρόνια), τότε έχουμε ήδη μία εικόνα αυτού που διαβάζουμε, πριν καν το διαβάσουμε, και η οποία είναι ανάλογη βέβαια, της «γνώμης» μας για το άτομο…. 

Από την άλλη, αν το γραπτό είναι από κάποιον αναγνωρισμένο από την πλειοψηφία των ανθρώπων ως Γνώστη, (πχ από κάποιον Αρχαίο Φιλόσοφο), αναντίρρητα, γνωρίζουμε πως αυτό που διαβάζουμε είναι «μία σοφία», και το δεχόμαστε χωρίς να εμβαθύνουμε σε τίποτα……

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις τελικά όμως δεν βλέπουμε ούτε «καθαρά», ούτε «ουσιαστικά». Αυτό που κάνουμε, είναι ότι κατατάσσουμε ήδη από την αρχή το όποιο περιεχόμενο του γραπτού, ανάλογα με την καταχωρημένη «γνώμη μας» για το άτομο που το κατέθεσε. Αυτό το άτομο όμως, παρόλη την συμπάθεια ή αντιπάθεια που τρέφουμε στο πρόσωπο του, προσπαθεί κάτι να μας πει… Κι αυτό που θέλει να μας πει, (μεταφέρει), μέσα του, εμπεριέχει, (αν το χρησιμοποιήσουμε σωστά, είμαστε επικεντρωμένοι, και εμβαθύνουμε σε μας), συνειδητοποιήσεις,  διαπιστώσεις, βιώματα... Ή απλά, έναν άλλο τρόπο από αυτόν που βλέπουμε ήδη, ή κατατάσσουμε τα πράγματα. (Σωστό λάθος δεν το γνωρίζουμε…. ακόμα…) Σίγουρα πάντως, το να είμαστε «στον άλλον» κατά την ανάγνωση, αυτόματα μας έχει ήδη απομακρύνει «από μας», και δεν είναι και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για την πρόοδο, ή βοήθεια προς τον εαυτό μας. Εν τέλη, άσκοπος ο χρόνος του όλου διαβάσματος οπότε, καλύτερα να τα παρατήσουμε και να πάμε καμιά βόλτα…

2η Προτροπή.
 «Ψάχνουμε, (τρόπος του λέγειν, γιατί δεν αποτελεί πραγματικό ψάξιμο, αλλά «εσωτερική διερεύνηση») το «ΑΠΟ ΠΙΑ ΘΕΣΗ» γράφει, αυτός που γράφει.

Η διερεύνηση του από ποια συνειδησιακή «θέση» καταθέτει ότι καταθέτει, δεν γίνεται για να κρίνουμε τον ίδιο, αλλά για να δούμε εμείς, «που πρέπει να πάμε» (μέσα μας) για να αντιληφθούμε τα όσα μας περιγράφει. Είναι ένα εσωτερικό παιχνίδι «μεταφοράς» της συνειδητότητας μας στα Εσωτερικά επίπεδα που (ίσως), είτε επειδή αδυνατούμε μέχρι τώρα να τα προσεγγίσουμε, μπορούμε να το κάνουμε με το παρόν γραπτό ώστε να βοηθηθούμε, είτε, μας δείχνει μια άλλου είδους προσέγγιση αυτών που αναγνωρίσαμε ήδη, η οποία βέβαια μας εμπλουτίζει. Όσων αφορούν το δεύτερο, όπως και να’ χει βγαίνουμε κερδισμένοι...

Αν δεν μπούμε όμως στα ενδότερα, (ξεκινώντας από εμάς), διαβάζουμε μεν, αλλά το πολύ πολύ μόνο να καταλάβουμε, χωρίς όμως ποτέ να «ανοίγουμε» την ικανότητα του εαυτού μας στην κατανόηση. Με το «καταλαβαίνω», γίνεται αναφορά μόνο σε κάτι επιφανειακό όπως ακριβώς περιγράφεται, χωρίς όμως την οποιαδήποτε προοπτική…. Γιατί την προοπτική, ποτέ δεν την δίνουν τα λόγια, αλλά η θέση η δική μας με την οποία τα προσεγγίζουμε. Διότι πίσω από τα λόγια κρύβεται πάντα η ουσία των γραπτών που αποδίδουν εσώτερες συνειδησιακές «καταστάσεις». Το καταλαβαίνω, έχει να κάνει με απλές περιγραφές υλικών καθημερινών πραγμάτων της «κοινής» λογικής οι οποίες είναι σταθερές, αμετακίνητες, και στατικές, και δεν έχουν καμία σχέση με εσώτερες έννοιες…..

Υπάρχει επίσης το ενδεχόμενο, ακριβώς επειδή ίσως έχουμε διαβάσει πάρα πολλά «αποδεδειγμένα» και «αποδεχόμενα» βιβλία ως «Βαθιάς Γνώσης», να  θεωρούμε και πως κατέχουμε αυτή τη Γνώση... Χωρίς βίωμα όμως, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβαίνει. Οπότε, (μη έχοντας κατακτήσει εσώτερες καταστάσεις), έχει αυτή η Γνώση αποτυπωθεί ξερά στη μνήμη μας μόνο ως πληροφορίες. Έτσι, ότι νέο κι αν διαβάζουμε, (ακόμα και βαθύ να είναι), δεν είμαστε σε θέση να το κατανοήσουμε, οπότε και το απορρίπτουμε ως λάθος.

Για να κατανοήσουμε όμως, είναι απαραίτητη η ύπαρξη της σύνθεσης μέσα μας. Η «σύνθεση», αφορά μία ικανότητα, η οποία αναπτύσσεται  εσωτερικά, όταν έχουν ερεθιστεί μέσω της τριβής, (εξαιτίας της Θέλησης μας), ο χειρισμός, η διερεύνηση, η αναγνώριση, η αποσαφήνιση, η βίωση καταστάσεων και ενεργειών της νόησης, όπως και του εσώτερου Είναι μας. Κάτι τέτοιο, αν δεν το έχουμε πραγματοποιήσει, και απλά «καταλάβαμε» μόνο τη γνώση (όλων των παρελθόντων βιβλίων που διαβάσαμε) καθαρά επιφανειακά, έχει αποτέλεσμα να μην συνάγει το κάθε τι νέο με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή με αυτά που ξέρουμε και εγκρίνουμε ήδη, εξ ου και η απόρριψη του. Αυτή όμως, είναι η μεγαλύτερη και τραγικότερη παγίδα μας.

Γιατί ότι κι αν διαβάζουμε σήμερα, τώρα, προσπαθούμε να το προσαρμόσουμε σε ότι ήδη ξέρουμε, μια καί έχουμε την αντίληψη, πως η γνώση μαθαίνεται με την αποστήθιση, ή την απλή ανάγνωση… Παραμένουμε όμως έτσι εντελώς κλειστοί, (όσο η μελέτη μας γίνεται κατά αυτόν τον τρόπο) με αποτέλεσμα, να μην μπορούμε τελικά να δούμε….. Έχουμε έτσι οι ίδιοι ήδη καταδικάσει τον εαυτό μας, δηλητηριάζοντας βέβαια και όποιον είναι στα αρχικά στάδια μαθητείας, επηρεάζοντας τον με τον πιο αρνητικό τρόπο, μια και τον παρακινούμε να  ακολουθήσει τα βήματα μας….. (Αφού οι ίδιοι θεωρούμε πως πράττουμε σωστά…)

Αναγνωρίζοντας όμως τη θέση μας, και αντιλαμβανόμενοι πως δεν κατανοούμε αυτό που διαβάζουμε καθόλου, σημαίνει απλά, πως ακόμα, δεν είμαστε εκεί... Άρα, όταν θα φτάσουμε να το κατανοούμε (στο μέλλον), τότε θα είμαστε σε θέση, (μετά την κατανόηση), να κρίνουμε για την αλήθεια, ή το ψέμα που περιέχει εντός του. Όχι νωρίτερα. Άρα, προς το παρόν, δεν κρίνουμε το γραπτό, απλά το αφήνουμε στην άκρη.

3η Προτροπή.
«Κοιτάμε, (ή προσπαθούμε να δούμε), που είμαστε εμείς σε σχέση με αυτόν του οποίου το περιεχόμενο του γραπτού τώρα εξετάζουμε».

Όχι όμως για να κάνουμε σύγκριση μαζί του για το αν είμαστε καλύτερος, ή ανώτερος του κλπ, (αστεία πράγματα), αλλά για καθαρά δική μας διερεύνηση. Διότι βρίσκοντας τη θέση μας είναι που ανακαλύπτουμε και εξετάζουμε τη διεύρυνση της δικής μας αντίληψης σε σχέση με τον Ατομικό μας δρόμο. Η σύγκριση, δεν είναι για να κατατάσσουμε, (όπως νομίζουμε) ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις, αλλά για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας στην κάθε θέση την οποία βρισκόμαστε, να μπορεί εκμεταλλευόμενος τα εργαλεία που του παρέχονται, (μέσω εννοιών, προτροπών, καταστάσεων με τις οποίες ταυτιζόμαστε), να «βλέπει» κάθε φορά, ένα παραπάνω κομμάτι της Πραγματικότητας.

Γιατί το τι είναι σωστό και λάθος, (το σωστό με την έννοια του Πραγματικού), μόνο το Εσωτερικό μας μπορεί να μας το πει. Και φαίνεται, όταν αυτό που βλέπουμε σε σχέση με τον άλλον, και μας κάνει να χαρακτηρίζουμε τη θέση του ως «πιο χαμηλή από μας», (πως δεν έχει να κάνει με την ανωτερότητα τη δική μας έναντι της δικής του κατωτερότητας, αλλά με τη διαπίστωση της δικής μας συνειδησιακής θέσης από εμάς σε μας, ή την πρόοδο μας σε σχέση με το κοντινό μας παρελθόν), δεν μας κάνει να αισθανόμαστε καμία ανάγκη να «του το δείξουμε», πόσο μάλλον να «τονίσουμε» τα λάθη που διαπιστώνουμε πως κάνει.

Όταν επίσης, (επειδή οι ίδιοι δεν έχουμε κάτι ατόφιο-ατομικό να παρουσιάσουμε, μια και δεν υπάρχει ακόμα στην πορεία μας), κρίνουμε, οποιοδήποτε έργο άλλου, που βλέπουμε πως έχει και απήχηση, (με την έννοια πως συμφωνούν και άλλοι μαζί του), ενώ εμείς αδυνατούμε να τον κατανοήσουμε, και τον επικρίνουμε, τον κατακρίνουμε, του ρίχνουμε ευθύνες, και τον κατηγορούμε, (με τη φαντασία μας να οργιάζει), τελικά, μόνο κακό στον εαυτό μας μπορούμε να κάνουμε. Γιατί βαθιά μέσα σε αυτή μας την κατάκριση, το μόνο που κρύβεται,  είναι η ανάγκη μας να δείξουμε ότι κι εμείς κάτι αξίζουμε, τραβώντας με αυτή την αρνητική κρητική μας τα βλέμματα επάνω μας…. Ένα εγώ, από εδώ μέχρι το Φεγγάρι……

Από την άλλη, όταν «πέσει στα χέρια μας κάτι» το οποίο, δεν μπορούμε (ακόμα) να συλλάβουμε ολικά, είναι πολύ καλύτερο για μας να πιαστούμε από τα κοινά που ήδη αναγνωρίζουμε, (ακόμα κι αν είναι ελάχιστα), και να «μελετήσουμε» το γραπτό, γιατί επάνω στην απόφαση-προσπάθεια κατανόησης, (μέσα από αυτό το «ζόρισμα»), είναι που έρχεται η ανύψωση μας, προς το πεδίο από το οποίο περιγράφεται. Ταυτιζόμενοι, όσο μπορούμε περισσότερο.

Γιατί αν δεν πάμε «στην θέση» που γράφτηκε, (όπως είπαμε), δεν έχουμε το δικαίωμα να το απορρίψουμε, μόνο και μόνο επειδή δεν «τολμάμε» να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε την αδυναμία μας να το αντιληφθούμε….

Αυτό όμως τελικά σημαίνει, πως από ένα σημείο και μετά, ότι κι αν έχει καταγραφεί ποτέ στους αιώνες από ανθρώπους, θα είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε. Γιατί το Ανώτερο επίπεδο που έχει τη δυνατότητα να φτάσει, (βρεθεί) ένας άνθρωπος εν ζωή σε αυτό το πεδίο, είναι εν δυνάμει, ικανότητα όλων μας.

Κατανοούμε, τα του επιπέδου αντίληψης μας λοιπόν, και όλα τα κατώτερα επίπεδα, και «μαθαίνουμε», από όλα όσα βρίσκονται πέρα από το επίπεδο αντίληψης μας. (Ακόμα). Όχι για να το δείξουμε όμως στους άλλους, αλλά για να προχωράμε οι ίδιοι…..

Ο καθένας οπότε, όταν εκφράζει αυτά που έχει βιώσει, το κάνει γιατί αυτή είναι η Αλήθεια του. Αν είμαστε καθαροί, συνειδητοποιημένοι, γνωρίζοντες «ΠΟΥ» είμαστε, και «ΠΟΙΟΙ» Είμαστε, ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους, μόνο στις παρακάτω περιπτώσεις :
Είτε για να καταθέσουμε την Ατομική Βιωματική μας Αλήθεια!
Είτε για να θαυμάσουμε, και να ενθαρρύνουμε.
Είτε για να απαντήσουμε όταν ερωτηθούμε.

Στην πρώτη περίπτωση μοιραζόμαστε με τους άλλους την Ατομική μας Γνώση, και εμπλουτιζόμαστε με το μοίρασμα της δικής τους Ατομικότητας.
Στη δεύτερη, αναγνωρίζουμε την Αλήθεια και την Ομορφιά και το δηλώνουμε
Και στην τρίτη, επεξηγούμε ότι καταθέτουμε, βοηθώντας, ώστε να αναγνωρίσουν και άλλοι, την δική τους πια Ατομική Αλήθεια.

4η Προτροπή.
«Έχουμε υπ όψιν μας, την αυτοαναίρεση των λέξεων»

Η συνειδητοποίηση της Αυτοαναίρεσης των Λέξεων, έρχεται παρατηρώντας και μελετώντας τη γλώσσα, με ταυτόχρονη Εσωτερική εργασία με τον εαυτό, και τις αντίστοιχες «συνειδησιακές θέσεις» οι οποίες αλλάζουν, κατά την παρακολούθηση και ακολουθία του ειρμού ενός κειμένου ώστε να γίνει κτήμα μας.

Είναι πολύ βασικό να γνωρίζουμε, πως πάρα πολλά κείμενα, (ειδικά τα βαθιά κείμενα που γράφονται από μια πολύ υψηλή θέση), για να γίνουν αντιληπτά, είναι απαραίτητη η εναλλαγή μέσα μας διαφόρων «συνειδησιακών θέσεων», οι οποίες αλλάζουν αυτόματα μεταξύ τους, ώστε ο εαυτός να αντεπεξέλθει στην παρακολούθηση και κατανόηση. Εκεί είναι που κάνει οφθαλμοφανές την αδυναμία της η γλώσσα, (και οι λέξεις) στο να μεταφέρουν τις έννοιες. Και ειδικά, να μεταφέρουν το πέραν... ακόμα κι από τον κόσμο των εννοιών…..

Κάτι λοιπόν που σε μία (χαμηλή) θέση ισχύει, σε μία άλλη, (ανώτερη), ενώ θα περιγραφεί με τα ίδια λόγια, θα σημαίνει άλλα πράγματα, ή ακόμα και θα έχει αντίθετη εντελώς σημασία. Η γλώσσα λοιπόν, είναι ζωντανή! Δεν είναι «φλατ» όπως η λογική μας. Φέρει μέσα της τεράστιο βάθος, αλλά μόνο αν εμείς γινόμαστε συνειδησιακοί επισκέπτες των ανάλογων πεδίων που μεταφέρονται στα λόγια.

Παράδειγμα:
Άλλο είναι το «εγώ» του εγωισμού και της «λεγεώνας», και άλλο το «Εγώ» της Ατομικότητας.

Και ακόμα, η Ένωση με τον Εαυτό, δεν είναι  επίτευξη, όμως η Ένωση με τον Εαυτό, είναι επίτευγμα.
Στην πρώτη περίπτωση, δεν είναι επίτευξη γιατί δεν φτάνουμε ποτέ κάπου. Ειδικά με την προσπάθεια, την αποστήθιση της γνώσης, τα βραβεία και τους επαίνους… Φτάνουμε, φυσιολογικά, όταν απλά αφαιρέσουμε τα εμπόδια από το να μην είμαστε εκεί, και αυτό το συνειδητοποιούμε, γιατί όλοι μας, Είμαστε από πάντα.
Στη δεύτερη περίπτωση όμως, αν το θελήσουμε, το αποφασίσουμε, και εργαστούμε Εσωτερικά, φυσικά και είναι επίτευγμα. Το μεγαλύτερο, και πιο ουσιαστικό όλης μας της ζωής.

Παρακολουθώντας λοιπόν το ταξίδι που μας κάνει να πάρουμε σε αυτό μέρος ένα κείμενο, είναι που μεταφερόμενοι οι ίδιοι, γινόμαστε «αυτόπτες μάρτυρες» των όσων περιγράφονται.

5η Προτροπή.
«Κατανοώντας «καθαρά» το ίδιο το κείμενο, μόνο τότε είμαστε σε θέση να δούμε, (μέσα από αυτό), το γιατί αυτός ο άνθρωπος το κατέθεσε, όπως και γιατί τελικά έφτασε στα χέρια μας».

Δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή, που να είναι έξω από την Εξέλιξη μας. Αυτό σημαίνει, (μια και όλοι, και όλα είναι συνδεδεμένα), πως τίποτα τυχαίο δεν υπάρχει στις μεταξύ μας επαφές και σχέσεις. Αν η προσοχή μας όμως παραμένει μόνο στο εξωτερικό μέρος, ποτέ δεν κατανοούμε αυτή την ομορφιά που συμβαίνει με τα πάντα στον κόσμο μας.


6η Προτροπή.
«Τι κάνουμε εμείς σε παρόμοιες, αντίστοιχες φάσεις της ζωής μας όταν χρησιμοποιούμε έναν ανάλογο τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων, σαν αυτόν που μόλις κατανοήσαμε;»

Κατ’ αρχήν, με ποιον άλλον τρόπο, (εκτός του περιγραφομένου)  αντιμετωπίζουμε οι ίδιοι τις καταστάσεις; Σε αυτή τη φάση, έχουμε φύγει απ’ ότι διαβάσαμε, και είμαστε μόνο σε μας…..

Πήραμε το έναυσμα του γραπτού, και το κάνουμε σπερματική έννοια προς διερεύνηση της Ατομικής μας θέσης στα πράγματα. Υλικό για το στοχασμό μας…

7η Προτροπή.
«Παραπέρα διερεύνηση»
Τι αντιληφθήκαμε για μας από αυτό το κείμενο πέραν; Τι γίναμε; Με τι εμπλουτιστήκαμε; Κάναμε διαπιστώσεις του παρελθόντος που ίσως δεν είμαστε πια εκεί;  Που μας μετέφερε, ασχέτως αυτού που διαβάσαμε, με την έννοια του τι ενεργοποίησε; Μια και η κατανόηση του, «κάτι μας έδωσε» οπωσδήποτε… Είτε το ίδιο ήταν αληθινό είτε ψευδές δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, πως πάντα, το οτιδήποτε έχει τη δυνατότητα μέσα του να μας πάει πιο πέρα.


Όλες οι παραπάνω προτροπές, δεν έχουν μία σειρά πραγμάτωσης. Χρειάζεται, όλες μαζί να λειτουργούν κατά τη μελέτη μας, για να φέρουν ένα ορθό αποτέλεσμα. Η αναγνώριση της κάθε παγίδας όμως κατά την ανάγνωση που κάνουμε, είναι που κάνει εφικτό το να εργαστούμε με αυτή μας την ελλειμματικότητα, παρανόηση, που παραδεχόμενοι αντιληφθήκαμε πως μας εμποδίζει και μας παγιδεύει.

Οι λέξεις, είναι μόνο για να μας προϊδεάσουν λοιπόν. Για να μας ταξιδέψουν. Να μας ωθήσουν να εισχωρήσουμε εντός μας. Και όχι για να βγαίνουμε από εμάς, ή να ζούμε εκτός. Έξω από μας, γύρω μας, στις καταστάσεις που μας συμβαίνουν, στους άλλους.

Οι λέξεις, είναι βοήθημα. Ένα βοήθημα για τα ταξίδια …… μέσα μας. Είναι λοιπόν Εργαλείο, και είναι σύμβολα. Αποτυπώσεις λιγοστές, που είναι ικανές να μας εισαγάγουν στο γενικό, μόνο όμως αν εμείς προχωρήσουμε το όποιο θέμα.
Για συνειδητοποιήσεις, διαπιστώσεις, αντίληψη…. Περιγράφουν, μεταφέρουν μεν, γιατί «εμπεριέχουν», κουβαλούν την Εσωτερική Θέαση, όμως να θυμόμαστε, πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η θέαση… Η θέαση η ίδια, είναι πέραν…

Η γλώσσα γενικότερα, συγκεκριμενοποιεί. Έχει διαχωριστεί κάτι από μέσα, και μεταφέρεται έξω διαχωρισμένο. Για να γίνει η αντίληψη του μη διαχωρισμένου, είναι που χρειάζεται να προσεγγιστεί με τη θέση μας εντός μας. Αλλιώς, ότι περιγράφει το έχει κατεβάσει, το έχει οριοθετήσει, και το κρατά φυλακισμένο. Μένοντας μόνο στην περιγραφή, είμαστε φυλακή οι ίδιοι.  Άρα, είναι όμορφο να γνωρίζουμε πως ότι κι αν εκφράσουν οι λέξεις δεν είναι ποτέ μόνο αυτό.

Κάθε τι επίσης που έχει μια περιγραφή, μέσα σε αυτή την περιγραφή, εμπεριέχει και το αντίθετο του, όπως και τις άπειρες προοπτικές του. Γιατί; Γιατί οι ίδιοι, δεν είμαστε κάτι το περιορισμένο. Περιορισμό, έχει μόνο το υλικό μας σώμα. Η αντίληψη όμως, δεν επιδέχεται κανέναν περιορισμό, παρά μόνο, αυτόν που εμείς οι ίδιοι θα καθορίσουμε. Αν αποδεχτούμε αυτό που θα ειπωθεί ως αυτό που είμαστε, είμαστε μόνο αυτό. Αν όμως, απλά περιγράψουμε, κάτι από όλη τα γκάμα του άπειρου που έχουμε εντός μας, είναι εντελώς διαφορετικά τα πάντα μέσα μας.

Το διάβασμα λοιπόν, το κάθε είδους διάβασμα, είναι προς χρησιμοποίηση. Είτε για εγκλωβισμό, είτε για επέκταση και άνοιγμα. Αυτό όμως, θα καθοριστεί από την τάση μας για περιορισμό ή επέκταση. (Και πάλι ο προσδιορισμός αυτός δίδεται από την αναγνώριση τη δική μας στο τι είναι αυτό που χρησιμοποιούμε τελικά). Είμαστε περιοριστικοί λοιπόν, ή επεκτατικοί; Γιατί αυτός ο περιορισμός ή η επέκταση, αν παρατηρήσουμε, είναι και αυτό που χαρακτηρίσει κατά ανάλογο τρόπο και τη ζωή μας.

Ο περιορισμός είναι φυλακή και στασιμότητα. Καμία εξέλιξη εσωτερικά, άρα ούτε και αλλαγή, η προοπτική και στο εξωτερικό σκηνικό της ζωής μας. Και όσο, (σε έναν κόσμο που τα πάντα ρει), παραμένουμε περιορισμένοι και αμετακίνητοι, τόσο στερούμε από τον εαυτό μας ελευθερία.

Αντίθετα η επέκταση, (η κάθε είδους επέκταση των ορίων μας), Συναισθηματικά, Νοητικά, στις πράξεις της εξωτερικής μας ζωής, στις δυνάμεις και δυνατότητες μας, στη Γνώμη για τον εαυτό μας, μόνο να μας εμπλουτίσει και να μας προοδεύσει μπορεί. Κάθε μέρα και πιο πέρα, κάθε στιγμή και πιο πάνω.

Τι μας λείπει λοιπόν εν τέλει, και που ψάχνουμε τις απαντήσεις;

Όλα είναι θεατά. ΌΛΑ. Ας μάθουμε να βλέπουμε…όταν κοιτάμε. Αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Ή, ας μάθουμε ΠΟΥ, να κοιτάμε, και ΠΩΣ να κοιτάμε.

Αυτό φίλοι μου είναι το μυστικό…


ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ!

Μέσα από την εμπειρία της ζωής, η Εσωτερική Εξέλιξη, ποτέ δεν αποτελούσε μία απλή, ή εύκολη υπόθεση. Η πολυπλοκότητα και η δυσκολία όμως, δεν έχει να κάνει πράγματι με αντικειμενική πολυπλοκότητα και δυσκολία, αλλά εξαιτίας όλων των αντιστάσεων (που έχουμε «λειτουργήσει» στο σκηνικό της ζωής μας, έχουμε αναπτύξει και μάθει), από τότε που γεννηθήκαμε, μέχρι την συνειδητοποίηση - απόφαση μας να εξελιχθούμε. (Σοβαρά, με Θέληση και Σταθερότητα).

Αυτές οι αντιστάσεις, υφίστανται, εξαιτίας της γαλούχησης και εκπαίδευσης μας από το περιβάλλον το οποίο βρήκαμε ερχόμενοι εδώ, στο γήινο κόσμο του πλανήτη μας. Γαλούχηση από τους γονείς, την ευρύτερη οικογένεια και το σύστημα πεποιθήσεων της, από τα πρέπει του κοινωνικού περίγυρου του οποίου γνωρίσαμε, (γειτονιά, εκπαιδευτικό σύστημα, συγγενείς, φίλοι), και κατόπιν μεγαλώνοντας, του ευρύτερου περιβάλλοντος της κοινωνίας. (Μέσω της Ηθικής, της Πολιτικής, της Θρησκεία, του Κρατικού μηχανισμού κλπ)

Δημιουργείται λοιπόν από αυτή τη γαλούχηση, ένα σύστημα Αξιών μέσα μας περί σωστού και λάθους, το οποίο μας κάνει να δημιουργούμε, (χωρίς αυτό να το συνειδητοποιούμε), την λεγόμενη προσωπικότητα μας. Τον εαυτό που χτίσαμε σε ατομικό επίπεδο ως αναγνωρισμένο «εγώ».

Με τα χρόνια όμως, βλέπουμε, πως παρόλη την παιδεία και ανατροφή μας, (φερόμενοι ανάλογα), ούτε καλά καταφέραμε να αισθανόμαστε στη ζωή μας, ούτε και ο κόσμος γενικότερα, έχει κι αυτός καταφέρει, να βρίσκεται στην κατάσταση τουλάχιστον μιας υποτυπώδης αρμονίας. «Αισθανόμαστε» λοιπόν εντός μας, (και πλανάται παντού γύρω μας), πως κάτι δεν πάει καλά…

Ξεπερνώντας την λαθεμένη εντύπωση πως οι ίδιοι κάτι δεν κάνουμε σωστά, (μια και ότι κι αν κάναμε στη ζωή μας μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι με βάση «το πρέπει» που μας μάθανε, που όμως δεν κατάφερε όπως είπαμε μια τέτοιου είδους ζωή, να «γεμίσει» την καρδιά μας), είναι και ο κύριος λόγος της απαρχής μιας αναζήτησης… Που ως κύρια ρίζα της, εντοπίζεται εντός μας με την ύπαρξη μιας «τάσης» προς την κατεύθυνση αυτής της αναζήτησης. (Που εδώ που τα λέμε για κάποιους από μας αυτή η τάση, υπήρχε τελικά από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, όμως ήταν πιο αμυδρά εντοπίσημη από τώρα), και μας ωθεί να διερωτόμαστε, «τι» ακριβώς είναι αυτό που φταίει...

Προχωρώντας, με γνώμονα την ανακάλυψη (από εμάς τους ίδιους) λοιπόν του τι πραγματικά συμβαίνει, μπαίνουμε (με την πάροδο του χρόνου), σε μία παράλληλη (με τους υπόλοιπους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε μαζί), πραγματικότητα, η οποία μας αποδεικνύει, πως τελικά μας απομακρύνει από αυτούς... (Τουλάχιστον με τον τρόπο που ξέραμε). Που εντοπίζεται κραυγαλέα αυτή η απομάκρυνση «εξωτερικά», με ένα «χάσμα», που αυξάνει με τον καιρό «εσωτερικά», εξαιτίας μιας ιδεολογίας και «αισθαντικότητας» για όλη μας τη ζωή, που μεταμορφώνει, όλο το εσωτερικό μέρος της ύπαρξης μας. (Γι' αυτό και το χάσμα μεγαλώνει).

Πολύ αργότερα θα είμαστε σε θέση να «πλησιαστούμε» πάλι, αλλά μόνο με τους ανθρώπους που θα θέλουν να προχωρήσουν, (ή που θα είναι απλά ανοιχτοί), και οι ίδιοι στην Εξέλιξη, κι αυτό, ανάλογα με το βαθμό που θα είναι σε θέση να προχωρήσουν. (Ή, ανέτοιμοι μεν να προχωρήσουν, αλλά δεκτικοί, είτε στο να ακούσουν, είτε, στο να αποδέχονται τη δική μας ελεύθερη έκφραση). Ειδάλλως, «η απομάκρυνση» μεταξύ μας θα είναι οριστική.

Πιο απλά: «Ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, τον κόσμο, (και τον εαυτό μας), αρχίζει να μην έχει καμία απολύτως σχέση με τον τρόπο που τα βλέπει το σύνολο των ανθρώπων, και γενικότερα η κοινωνία όπως την γνωρίσαμε».

Αυτή είναι η Εξέλιξη. Στις Τάξεις της οποίας, βρίσκεται η ανθρωπότητα σε νηπιακά στάδια. Δικαιοσύνη; Ισότητα; Αγάπη; Τι συζητάμε; Στο σύνολο των κοινωνιών σήμερα, το πρόσωπο της ανθρωπότητας όσων αφορά την Εξέλιξη, είναι σχεδόν ανύπαρκτο… Φυσικά εξωτερικά ζούμε «πολιτισμένα», αλλά όπως ακριβώς ειπώθηκε: Μόνο εξωτερικά. Στο φαίνεσται. Στη βιτρίνα...

Στην ουσία όμως, εξακολουθεί να είναι κύριο μέλημα στον πλανήτη η Δύναμη, η Εξουσία, το Χρήμα, η Υποκρισία, το Ψέμα, μια κατακρεουργημένη Ηθική (χωρίς Αλήθεια και πραγματική Βάση), ο Διαχωρισμός (σε έθνη, θρησκείες, ομάδες, κοινωνίες, χρώμα δέρματος, μορφωτικά επίπεδα, ιδεολογίες), η Θανάτωση αθώων πλασμάτων, (για διασκέδαση, τροφή, πειράματα, εξαιτίας αδιαφορίας, ή, «δικαιολογημένων» επιχειρημάτων που τα θέτει ως εμπόδιο στους χώρους που κατοικούν και αποφασίζεται «η πολιτισμένη» πάλι κοινωνία του σήμερα να χρησιμοποιήσει αυτούς τους χώρους πχ για κτίση), όπως, και ο ανεξέλεγκτος βιασμός της φύσης, ώστε ο «πολιτισμός», η «επιστήμη», ο «εκσυγχρονισμός» και η αντίληψη των ανθρώπων, να καταχωρεί στη συνείδηση της, πως ο κόσμος προχωρά... Προχωρά, (με αυτά τα δεδομένα), που;

Εκτός όλων των παραπάνω, εξακολουθεί η Ανειλικρίνεια, η χαμηλή Αυτοεκτίμηση, ο Φόβος της Αποτυχίας, της Αλλαγής, της Κριτικής, του Θανάτου, η Προσκόλληση, (σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που ο Νους έχει κολλήσει, χωρίς να έχουν πραγματική υπόσταση), ο Εγωισμός κλπ.

Όλα αυτά, σε ατομικό (κυρίως) επίπεδο, μέσα σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, όπως φυσικά, καί σε συλλογικό επίπεδο. (Με εξαίρεση, κάποιες εστίες Φωτός που αγωνίζονται για την ανατροπή, και το ξύπνημα από το συλλογικό εφιάλτη, στον οποίο όλος ο πλανήτης βρίσκεται σήμερα. Μια και ενώ πάντα λίγοι αποφάσιζαν για τις τύχες του συνόλου, «το σύνολο», ο όχλος, εύκολα παρασύρεται και «ξεγελιέται» με ψέματα, όταν, δεν γνωρίζει την Πραγματικότητα, που ηθελημένα κρατιέται στους Αιώνες μυστική…)

Όμως, σε Ατομικό μόνο επίπεδο η Εξέλιξη γίνεται Πραγματοποιήσιμη και γνωστή. Και φυσικά παίρνει χρόνο. (Ανάλογο των αντιστάσεων μας, όπως ειπώθηκε). Κι αυτό, γιατί ουσιαστικά όλος ο προγραμματισμός που έχουμε υποστεί, είναι απαραίτητο, κομμάτι – κομμάτι να εξεταστεί, και μελετηθεί από εμάς, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή, εδώ, εν ζωή, και μέσα στον κόσμο, (που εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί που ήμασταν εμείς παλαιότερα), στην άγνοια, να φέρουμε εις πέρας, την Πραγματική Αποστολή μας σαν άνθρωποι. (Και όχι τους στόχους που θεωρούνται ως στόχοι από τους πολλούς, και έχουν να κάνουν με αύξηση εισοδημάτων και κεκτημένων, εξουσία, μόρφωση ως δείκτη Αξίας, απογόνους, χτίσιμο ονόματος και επιτευγμάτων κλπ).

Γιατί η Αποστολή μας, με ότι κι αν καταπιανόμαστε στη ζωή, (Ψυχολογικά, Ηθικά, ότι αφορά Αξίες, Ιδεολογίες, Συναισθηματική Νοημοσύνη, Πράξη κλπ), έχει να κάνει, μόνο με την πραγμάτωση της Υπανθρώπινης Φύσης μας. Την Αισθαντική Βίωση της Ένωσης, (Αισθαντική, Βιωματική Συναίσθηση), όλων των πλασμάτων που υπάρχουν στον κόσμο μας, και όλων των ανθρώπων (ανακάλυψη αυτής της Ένωσης, και ανάπτυξη της σε καθημερινή βάση), όπως, και την Άμεση Επαφή με τη Μία Πραγματικότητα. (Πέραν των πάντων, που τα πάντα, είναι αναγνωρίσιμα από εμάς «φαινόμενα» μόνο).

Μία Πραγματικότητα, που αποτελεί την Εμπειρία του Θεού μέσα σε μας. Γιατί η «εμφάνιση» του Θεού στη Γη και στην ύλη, πραγματοποιείται μέσα από όλη τη Φύση, μα κυρίως, (και εδώ γίνεται και αντιληπτικό – αισθαντικό επίτευγμα, που έχει να κάνει με τη διαφορά μας από όλα τα υπόλοιπα ζώντα πλάσματα), από τον κάθε άνθρωπο. Εμείς, όλοι μας είμαστε ο Θεός, και τα πάντα γύρω μας, εκφράσεις, (ή αλλιώς όπως ειπώθηκε, εμφανίσεις) Του.

Η πορεία για όλη την παραπάνω πραγματοποίηση, έχει συγκεκριμένα, απαραίτητα στάδια (σκαλοπάτια), με τον χρόνο του κάθε σταδίου σχετικό. Μα παρόλη τη σχετικότητα του χρόνου, τα «στάδια» παραμένουν ίδια, μια και η «διαδρομή» που πρέπει να διανυθεί είναι συγκεκριμένη, με τα ίδια «τοπία», (διασχίζοντας την). Ίδια, για όλους μας.

Αν για κάποιον λόγο, «κολλήσουμε», ή αρνούμαστε να «ξεπεράσουμε», (αντιμετωπίσουμε, κατανοήσουμε) ένα στάδιο, αυτό μας στερεί την εμπειρία του επόμενου σταδίου, οπότε, παραμένουμε σε αυτό, μη μπορώντας να προχωρήσουμε πιο πέρα…

Ένα είναι απαραίτητο να θυμόμαστε: «Ότι κάθε χθες είναι μία συνειδησιακή θέση την οποία έχουμε κατακτήσει, κάθε τώρα, είναι η θέση που τιθέμεθα να αναγνωρίσουμε και να κατανοήσουμε αυτή ακριβώς τη στιγμή, ώστε να έχουμε το «δυναμικό», στο κάθε αύριο, να δούμε τη συνέχεια που μας περιμένει, ως νέα εντελώς κατάσταση την οποία και πρέπει να διεκπεραιώσουμε, («πατώντας» επάνω της), για να πραγματοποιηθεί η υπέρβαση της». Και πάει λέγοντας...

Όλο αυτό, άσχετα από το εξωτερικό σκηνικό της ζωής μας, (που πολλές φορές, ή, για τους περισσότερους ανθρώπους), είναι μία επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Ρουτίνα, στην οποία δεν συμβαίνει ποτέ κάτι διαφορετικό εσωτερικά. (Ή και να συμβαίνει, πραγματοποιείται τόσο αργά, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτό). Κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν, μέσω μιας πορείας επαναλαμβανόμενων, προβλέψιμων και περιορισμένων λειτουργιών, (χωρίς τίποτα να προχωρά τη συνείδηση), εξακολουθεί ο κόσμος να λειτουργεί σε καθημερινή βάση. Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν «αφυπνιστεί»…

Γι’ αυτούς όμως που βαδίζουν στην «Οδό» του Εσωτερισμού, (της Αυτογνωσίας, και Αυτοπραγμάτωσης), ποτέ και τίποτα δεν είναι το ίδιο, και πάντα, ανακαλύπτεται κάτι «νέο»  και διαφορετικό. Κι αυτό σε όλες τις φάσεις της ζωής. Αρκεί, η προσοχή, και η θέαση, να πραγματοποιείται από μέσα (προς τα έξω).

Τα στάδια λοιπόν, (σκαλοπάτια) της Εξέλιξης, (Εσωτερικής Ζωής), έχουν ως εξής:

1.Πρώτα, μέσω κάποιας συνάντησης – επαφής, (βιβλία, εκπομπή στην tv, άκουσμα, άτομο, άτομα), χωρίς κάποια (εμφανή, δικαιολογήσιμη από τη λογική) αιτία, πραγματοποιείται μέσα μας ένα «κλικ». Κάτι σαν αλλαγή, ενεργοποίηση, μιας αδιευκρίνιστης εσωτερικής διαφορετικότητας, να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε, (ώστε να μας κάνει να ασχολούμαστε, με παρακολούθηση, διάβασμα), για θέματα εσωτερισμού, μεταφυσικής, κλπ. Με το «Μυστήριο» αυτών των θεμάτων να είναι κάτι που μας έλκει πολύ... «Μαγικά» λοιπόν στη συνέχεια, (μετά το «κλικ»), εμφανίζονται στη ζωή μας, πάμπολλες καταστάσεις, που αφορούν αυτά τα ζητήματα.

2.Στο επόμενο στάδιο, αυτού του είδους το «ενδιαφέρον», παρατηρούμε πως αποκτά, όλο και περισσότερες στιγμές από το χρόνο μας και φτάνει να γίνει, ένα πολύ αξιόλογο κομμάτι της ζωής μας. Όσο περισσότερο εισερχόμαστε, (βαθαίνουμε), τόσο πιο πολύ μεγαλώνει και η έλξη επαφής μας. Αρχίζουμε να «ρουφάμε» σαν σφουγγάρι, όλα αυτά τα «Άκρως» (κατά εμάς) ενδιαφέροντα ζητήματα. Βλέπετε από το σύστημα παιδείας της κοσμικής ζωής μας, όλα αυτά είναι ανύπαρκτα, ενώ επίσημα, αποτελούν θέματα αφορμής για αρνητική κριτική, ή και γελοιοποίηση ακόμα, γι’ αυτούς που θα είχαν απορίες, ή που θα προσπαθούσαν να κάνουν σχετικές συζητήσεις.

3.Προκύπτουν στη συνέχεια καταστάσεις, (τις οποίες παλαιότερα θα υιοθετούσαμε), που όμως τώρα, αρνούμαστε να ακολουθήσουμε, (όσων αφορούν συνήθειες της καθημερινότητας τις οποίες είχαμε), κι αυτό, γιατί ανακαλύπτουμε πως δεν μας προσφέρουν κάτι που θα μπορούσε να μας προάγει, αλλά και πρακτικά, γιατί θα έκλεβαν χρόνο από την αναζήτηση μας. Σε αυτό το στάδιο είναι που αρχίζουν κάπως να σοβαρεύουν τα πράγματα για μας, με το γεγονός ότι διαπιστώνουμε την έννοια της «επιλογής», και των προτεραιοτήτων μας.

Κάτι, που παλαιότερα, δεν παρατηρούσαμε, μια και η «κίνηση» των ανθρώπων στη ζωή μας, όπως και τα ενδιαφέροντα μας, (και οι υποχρεώσεις μας), κυλούσαν κατά κάποιον τρόπο, «από μόνα τους». Κι αυτό, γιατί το όλο στημένο σκηνικό της μέχρι τώρα ζωής μας, μας «υποχρέωνε», ή μας έβαζε σε πρόγραμμα, που εμείς απλά ακολουθούσαμε. (Χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε για την Ορθότητα, Αλήθεια, Χρησιμότητα, Ομορφιά, Αρμονία που θα μπορούσε να μας προσφέρει το οτιδήποτε παρουσιαζόταν μπροστά μας.) Από Κοινωνικές, Θρησκευτικές υποχρεώσεις, οικογενειακές ακολουθίες, μέχρι πράξεις, (κυρίως) του φαίνεσθαι, με βασικό δυναμικό...το «Πρέπει»…

4.Επόμενο στάδιο; Διαβάζοντας, ή ακούγοντας προσωπικά κάποιον άνθρωπο για τα θέματα αυτά, διαπιστώνουμε, πως η προσοχή μας αρχίζει να μεταβιβάζεται. Δηλαδή βλέπουμε, (σε σχέση με αυτά που μας γίνονται γνωστά), κάποια πράγματα, (τις περισσότερες φορές) να τα ακούμε για πρώτη φορά στη ζωή μας. Και είναι αυτά ακριβώς που μας κάνουν να κοιτάζουμε «εμάς». Τι ισχύει, και πως λειτουργούμε εμείς. Και να βλέπουμε, ακόμα πιο βαθιά την έννοια της επιλογής, και πως το ρεύμα της ζωής μας (από μόνο του), ειναι που μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα, και όχι κάποια Συνειδητή επιλογή μας.

5.Συνειδητή; Λέξη κι αυτή… (Που ανήκει στα νέα πράγματα που μαθαίνουμε). Το στάδιο αυτό, μας «διδάσκει», τι είναι αυτή η «Συνειδητή επιλογή», που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε θεωρούσαμε μέχρι τώρα. Γιατί «Συνειδητή Επιλογή», ή κάνουμε κάτι Συνειδητά, σημαίνει, πως κατ’ αρχήν, είμαστε ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνουμε, γνωρίζουμε γιατί το κάνουμε, το επιλέγουμε, και έχουμε οδηγηθεί σε αυτή μας την επιλογή, (απόφαση), ελεύθερα. (Ακόμα κι από εμάς τους ίδιους. Δεν μας πιέζουμε, δεν μας αναγκάζουμε, ούτε κάνουμε κάτι για τους άλλους, ή εξαιτίας των πρέπει, των πεποιθήσεων μας, ή των καταχωρημένων ιδεών περί σωστού και λάθους, ή, «για να περνάει η ώρα», ή για να κάνουμε «χατίρια», ή επειδή το κάνουν όλοι οι άλλοι που γνωρίζουμε, μια και έτσι «μας έμαθαν»….)

Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε λοιπόν κατά πόσο ήμασταν εμείς συνειδητοί στη ζωή μας μέχρι τώρα. (Κι αν ήμασταν).

Για να έρθει η «πικρή διαπίστωση»,  πως σε τίποτα στη ζωή μας δεν ήμασταν τελικά συνειδητοί. Απλά, ήμασταν στην Άγνοια. (Μια και δεν ξέραμε κάτι άλλο…)

6.Αναγνωρίζουμε στο αμέσως επόμενο στάδιο, πως «κάτι» μέσα μας, (επειδή ακριβώς ζούσαμε στην Άγνοια), είναι ακριβώς αυτό που μας ωθεί τώρα, να «Δούμε». Να καταλάβουμε.

Τι; Κατ’ αρχήν, αυτό που είμαστε σήμερα. Τώρα. Τώρα που «κοιτάζουμε» όλα αυτά για μας, για πρώτη φορά. Σε αυτήν ακριβώς τη φάση είναι που έρχεται μια συνειδητοποίηση, η οποία μας κάνει να αναρωτιόμαστε: «Ποιος είμαι;»

Γιατί όλα όσα «νομίζαμε» πως είμαστε μέχρι σήμερα, ήταν πάντα με κυνήγι. Κι αυτό, για να αποδείξουμε (στον εαυτό μας πρώτα), πως αξίζουμε. Αξίζουμε να μας επαινούν. Αξίζουμε να μας προσέχουν. Αξίζουμε να μας αγαπούν…. Όμως σε όλη μα όλη μας τη ζωή, αυτή την Αξία για να την «κερδίσουμε», έπρεπε πάντα κάτι να κυνηγάμε. (Μόρφωση, Επιτεύγματα, Κύρος, Εμφάνιση, Στάσεις ζωής, Χρήματα). Μα ότι τελικά κι αν κυνηγήσαμε ποτέ, (και όσα κι αν «καταφέραμε» στην υλική μας ζωή), δεν ήταν αρκετό, ώστε να μας κάνει να ζούμε Αρμονικά, Ήρεμα, με κύριο μέλημα μας το μοίρασμα, (και το νιώσημο) Αγάπης του Εαυτού μας, και όλων όσων συναναστρεφόμαστε. Ποτέ δεν κερδήθηκε η ουσία, που αφορά την Αξία μας, άσχετα με το τι κάνουμε. Μια και η Αξία μας, έχει να κάνει, μόνο με το τι Είμαστε….ήδη!

7.Συνεχίζοντας και μελετώντας στο παρόν στάδιο, (πάνω απ’ όλα τον εαυτό μας και τις στάσεις ζωής μας), σε όλες τις καταστάσεις, διαπιστώνουμε, (κι αυτό είναι επίσης κάτι που πονάει πολύ), πως για την κατάσταση της μη Γαλήνης και της μη Εσωτερικής ικανοποίησης στην οποία βρισκόμαστε, δεν ευθύνεται κανείς άλλος, παρά μονάχα εμείς οι ίδιοι. ΕΜΕΙΣ, που «επιτρέψαμε» να συμβούν πράγματα για μας, και σε μας, ενώ οι ίδιοι, απουσιάζαμε τελικά, ΠΑΝΤΕΛΩΣ.

Συμμετείχαμε, χωρίς να συμμετέχουμε. Αφήναμε να μας συμβούν πράγματα, τα οποία ποτέ δεν θέλαμε ουσιαστικά. Εμείς, για μας! Και αγωνιζόμασταν, (όπως ειπώθηκε), ανέκαθεν κυνηγώντας κάτι. Κι αυτό το κάτι, πάντα προσμένοντας το σ’ ένα αύριο. (Ώστε να  φτιάξουν τα πράγματα). Ένα αύριο, το οποίο δεν έρχεται ποτέ…

8.Αμέσως μετά, πραγματοποιείται η παραδοχή μέσα μας, (αν είμαστε ήδη αρκετά «ανοιχτοί» και ειλικρινής), πως δεν είμαστε τελικά το «καλό» παιδί που θέλαμε απεγνωσμένα να πείσουμε τον εαυτό μας, (και τους άλλους), πως είμαστε. Αυτό που είμαστε, κλέβει, (και έκλεψε), ζηλεύει (και ζήλεψε), πληγώνει, (και πλήγωσε ανθρώπους, μα και τον εαυτό μας), φθονεί, (και φθόνησε), και ναι, νιώθει (και ένιωσε), ακόμα και κακία, ή και μίσος…

Αυτή η παραδοχή, (ενώ πονάει πάρα πολύ όταν την πραγματοποιήσουμε και διαπιστώσουμε όλα τα παραπάνω), ταυτόχρονα, είναι και η ίδια που μας ελευθερώνει, όταν «βρούμε τα κότσια» να περάσουμε από μέσα της. Γιατί από σενάρια του μυαλού μας, ώστε να μην γίνουμε όλα όσα φοβόμασταν, και κυρίως, μην τα δουν «οι άλλοι», τελικά, ήμαστε, (ήμασταν), όλα όσα αποφεύγαμε…. Τζάμπα η αποφυγή. Τζάμπα όλα…
΄
Η παραδοχή αυτή, δίνει την ελευθερία μας, (και αφορά και την Αρχή της διάνυσης μιας Πραγματικής, και ουσιαστικής Ζωής Ελευθερίας), γιατί γεννά μέσα μας, την πλήρη αποδοχή αυτού που είμαστε σήμερα.  Μια και αγκαλιάζοντας τον «ατελή» εαυτό μας, είναι που μπορεί κατόπιν να «αναδυθεί» από μέσα μας η «Αληθινή» πια Φύση μας.

Αγκαλιάζοντας και αποδέχοντας, (όσο κι αν θεωρούμε κάποια ακόμα και κατακριτέα ή άσχημα), όλα όσα αντικρίζουμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας μέχρι και σήμερα, μπορούμε να φτάσουμε στη «Συγχώρεση», αυτού του μέρους του εαυτού μας... Για να διαπιστώσουμε, (για άλλη μία φορά, μια και αυτό το «μάθημα» το διδαχτήκαμε σε ένα προγενέστερο στάδιο, και το εμπεδώσαμε ήδη), πως τελικά, είναι «ΕΠΙΛΟΓΗ», το τι «ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ» να Είμαστε, σε κάθε φάση της ζωής μας, και σε όλες μας τις εκφράσεις. (Συνοδευόμενες από τις αντίστοιχες αισθήσεις).

Και δεν είναι κάτι που γίνεται με καταναγκασμό, ίντριγκες, ψέματα, μέσον και παραμύθια, αλλά με πλήρη ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια και Καθαρότητα. Όχι όμως ως προς τους άλλους, αλλά ως προς τον ίδιο τον εαυτό μας! Εκεί είναι «η Πύλη», της Πραγματικής Εσωτερικής (πάντα), Ουσιαστικής Ελευθερίας, που καμία σχέση δεν έχει με τα οποιαδήποτε δεσμά του σώματος.

9.Στη συνέχεια; Βροχή οι Συνειδητοποιήσεις, οι Διαπιστώσεις, οι Κατανοήσεις, τα Βιώματα. «Πλούσια» πια η ζωή μας. Με έναν πλούτο που πραγματικά, (και πάλι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά), «χαϊδεύει την καρδιά μας», και όλο μας το Είναι. Αυτή η πορεία των αναγνωρίσεων πλέον, (από εδώ και πέρα), γίνεται μία Εργασία, που (όσο έχουμε ακόμα φυσικό σώμα), δεν έχει τελειωμό.

Εργασία, (μέσω της προσοχής μας που βρίσκεται στο εσωτερικό), που μας πληροφορεί για τις λειτουργίες μας με τις ανάλογες επιλογές που έχουμε, τις οποίες βλέπουμε καθαρά, που συνοδεύονται από τις αντίστοιχες αισθήσεις. (Γιατί οι αισθήσεις όπως αναφέρθηκε πάλι, έχουν τον πρώτο λόγο στην αναγνώριση της Πραγματικότητας για μας κάθε στιγμή. Αλλιώς, μιλά, φλυαρεί πάλι το μυαλό μας, και όχι το Μέσα μας...) Έχουμε λοιπόν Εξετάσεις, Αναγνωρίσεις,  Επιτεύξεις. Από το κάθε τι. Από οτιδήποτε συμβαίνει, και φλερτάρει με την προσοχή μας.

10.Ξεπροβάλει σιγά σιγά μέσα μας, (γεννιέται) κάτι, (κάπου εδώ), το οποίο, ενώ ήμασταν πάντα, δεν σταθήκαμε ποτέ να το αναγνωρίσουμε. Αυτό, (που είναι τελικά και ο Πραγματικός Εαυτός μας) έκανε την εμφάνιση του, εξαιτίας της προσοχής μας, η οποία «μετατέθηκε» από τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω που είχαμε χτίσει, (δηλαδή από τη λογική περιοριστική λειτουργία του μυαλού μας), στο τι ισχύει πράγματι τελικά για μας.

Η γέννηση αυτή, μας κάνει να αισθανόμαστε, πως είμαστε (κατά κάποιον τρόπο), δύο Υπάρξεις, σε μία. Αυτό που «νομίζαμε» πως είμαστε όλα τα χρόνια της ζωής μας, (και παραμένει το δυναμικό του να λειτουργεί μέσω της ευκολίας εξαιτίας της συνήθειας), και αυτό, που τώρα αναγνωρίζουμε. Όμως, το δεύτερο είναι που γαληνεύει την Καρδιά μας, κάτι που το πρώτο δεν έκανε ποτέ...

Αντίθετα, η προσωπικότητα μας, (και το αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα), είναι αυτή που μας βασανίζει… (Και μας βασάνιζε ανέκαθεν). Και τώρα ειδικά, (ως η δική μας δημιουργία), ο παλιός εαυτός μας είναι που αντιστέκεται να ακολουθήσει στο καινούριο που αναγνωρίζουμε σήμερα. Μια και άλλο είχε μάθει, τώρα που ξεβολεύεται, αντιδρά... Και τι πρέπει να κάνουμε; Να δυναμώσουμε το καινούριο κομμάτι μέσα μας, νικώντας το παλιό…

11.Αυτό που γεννήθηκε εντός μας, (που είναι όπως είπαμε ο Πραγματικός Εαυτός μας), σε αυτό το στάδιο, θέλει, να βγει προς τα έξω. (Να εκφραστεί με τις ανάλογες ποιότητες του, σε όλες τις πτυχές της ζωή μας). Μια και αυτό που θα συλληφθεί, ότι κι αν είναι, αν δεν γειωθεί, δεν γίνει δηλαδή πράξη, είναι σαν να μην υπάρχει…

Δεν γίνεται όμως στην υπάρχουσα χτισμένη ζωή μας, (αυτή των περιορισμών). Τότε, αρχίζει να φαίνεται η έκταση της πάλης, που ενώ υφίσταται εσωτερικά, επεκτείνεται πρώτα έξω... (Εξαιτίας των αντιστάσεων του παλιού όπως είπαμε). Και οι άνθρωποι γύρω μας, (που ζουν στο χαρακτήρα τους, και δεν έχουν ακόμα ιδέα για το Εσωτερικό), είναι εκεί, και μας «δείχνουν» με τις αντιστάσεις τους, τη δική μας εσωτερική αντίσταση. Αλλιώς, (αν ήμασταν ήδη μόνο ο Πραγματικός Εαυτός μας), δεν θα «νιώθαμε» καμία αντίσταση από έξω… Οι άλλοι, είναι οι άλλοι. Κι αν μας ενοχλούν σε κάτι, είναι γιατί εμείς, μέσα μας, έχουμε αυτή την ενόχληση - πάλη – σύγκρουση. Αυτοί, απλά μας την εμφανίζουν για να τη δούμε…

Επέρχεται λοιπόν μοιραία με τον περίγυρο μας ασυνεννοησία. (Σε αυτό το στάδιο, του κατά κάποιον τρόπο ξυπνήματος μας). Μια και εμείς, ενώ αναγνωρίζουμε τους περιορισμούς των άλλων, (και νιώθουμε την αντίσταση τους ως προς τους δικούς μας περιορισμούς), αυτοί, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τον αγώνα μας, που προσπαθούμε ουσιαστικά να ξεπεράσουμε τα όρια μας, (τον παλιό εαυτό μας), ειδικά όταν οι σχέσεις του «πάρε – δώσε» τους εξυπηρετούν (εγωιστικά), και έτσι τους είχαμε συνηθίσει εμείς οι ίδιοι, με τον τρόπο που λειτουργούσαμε παλαιότερα. Όμως, το νέο κομμάτι μέσα μας, (ο Εαυτός μας), μας δείχνει, τι «δεν ανεχόμαστε» πια. Και μας θέτει σε μια αρένα, στην οποία πρέπει να πολεμήσουμε, έναντι όλων όσων δεν θέλουμε….

Γιατί μπορεί να  Γεννήθηκε μέσα μας ο Εαυτός μας, μα είναι ακόμα ένα μικρό παιδί. Που θέλει να πειραματιστεί, να σπάσει όρια, να δει, να γνωρίσει, να δυναμώσει, ώστε να αρχίσει, (μέσω της τριβής), να μεγαλώνει. Κι αυτό, (τις περισσότερες φορές), χωρίς να αισθανόμαστε πως χρειάζεται να απολογηθούμε σε κανέναν, (επειδή «κατακτάμε» πρωτόγνωρα κομμάτια του εαυτού μας).

Η Ελευθερία, (αρχικά), δεν συνειδητοποιείται με την Πραγματική της έννοια. Έτσι, όταν αρχίζει να κάνει την εμφάνιση της μέσα μας, θεωρούμε, πως μας φταίνε πρώτα, όλα τα εξωτερικά μέρη της ζωής μας. Γι’ αυτό και μας βγαίνει η φόρα να τα αλλάξουμε. Αργότερα είναι που κατανοούμε διαφορετικά, και πιο ουσιαστικά το πώς έχουν τα πράγματα…

Εξάλλου, όλη η εξέλιξη, (με έναν εσωτερικό τρόπο), δεν είναι τίποτε άλλο παρά κατακτήσεις επιπέδων Ελευθερίας…

12.Παρατηρούμε στο επόμενο στάδιο, πως το παιδί (μέσα μας), μεγαλώνει, ακριβώς μέσω της εξωτερίκευσης μας… Με όποιον τρόπο. Σωστός τρόπος εξάλλου δεν υπάρχει. Κι αυτό, γιατί σωστό, είναι ότι μας ωθεί το Είναι μας να πράξουμε, ώστε να κερδίσουμε τη γαλήνη μας. (Να νικήσει το Εσωτερικό μέρος μας, και όχι ο παλιός Εξωτερικός Εαυτός μας).

Στην πορεία λοιπόν, αλλάζουν (μεταμορφώνονται), όλα τα κομμάτια τελικά της ζωής μας. (Γιατί άλλαξε ο τρόπος που τα βλέπουμε). Τίποτα δεν μένει το ίδιο, γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε ένας εντελώς «Καινούριος» Άνθρωπος, (που τώρα μεγαλώνει και αναπτύσσεται).

13.Όταν επομένως, φτάνουμε να «χτίσουμε» μια νέα ζωή στη συνέχεια, (ή, διατηρώντας κάποια πράγματα από παλιά, μόνο όμως όπως φαίνονται εξωτερικά, γιατί θα είναι εσωτερικά πλήρως μεταμορφωμένα, προσαρμοσμένα στην ώθηση που έχουμε με βάση αυτά που βρίσκουμε και αναγνωρίσαμε μέσα μας, αλλιώς κι αυτά θα είχαν υποστεί κατάρρευση), τότε είναι  που έρχεται η ώρα να αντικρίσουμε πραγματικά και καθαρά, τον Ψεύτικο εαυτό μας μέχρι τώρα. Γιατί στα προηγούμενα στάδια, η αποδοχή της μικρότητας μας μόνο, ήταν όλα όσα είδαμε. Υπάρχει όμως βάθος σε όλα αυτά. Αυτό ακριβώς το βάθος μπορούμε να το δούμε τώρα, ώριμοι όμως πια. Γιατί τώρα αναγνωρίζονται τα κρυμμένα μας κίνητρα, και οι αιτίες όλων των λαθών, ως διαστρεβλώσεων μέσα μας του Πραγματικού. Τώρα, που το Πραγματικό, μέρα με τη μέρα, μας αποκαλύπτεται σιγά – σιγά, όλο και πιο πολύ.

Αναγκαία όμως στάθηκε η δημιουργία του όποιου χαρακτήρα μας τελικά. Γιατί μέσω αυτού καταλάβαμε, όχι τι είμαστε, αλλά  «τι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ». Αν δεν το ζούσαμε, πως θα το ξέραμε σήμερα; Πως θα καταλαβαίναμε ότι ανάλογα με τη δική μας θέση, ακολούθησε και η αντίστοιχη ζωή; Ότι ανάλογα δηλαδή των ενεργειών που επιλέξαμε, (αν και ασυνείδητα τότε), και τον τρόπο που τις λειτουργήσαμε, φέραμε ως αποτελέσματα, όλα όσα αφορούσαν το χαρακτήρα και τη ζωή μας, και μπορούμε να τα αντικρίζουμε τώρα;

Γιατί τελικά μόνο γνωρίζοντας σε βάθος αυτό που «δεν είμαστε», (δεν ήμασταν ποτέ, μα μόνο «νομίζαμε»), είναι που αρχίζουμε να βαδίζουμε σε αυτό που Είμαστε Πραγματικά. Απλά, αφαιρώντας το Ψέμα. Τότε το Αληθινό αποκαλύπτεται... Μόνο του… Αποκαλύπτεται, ως αυτό που από πάντα Είμαστε. Που ποτέ δεν πειράχτηκε, αλλοιώθηκε, άλλαξε… Εκεί, είναι που  βρίσκεται η Πραγματική Ιερή μας Αξία!

Ξεκαθαρίζοντας οπότε, και παίρνοντας της ευθύνη της χτισμένης ζωής μας, (εξαιτίας του «ψεύτικου» εαυτού μας μέχρι τώρα), και αλλάζοντας την σε αυτό που πια δεν μας περιορίζει εξωτερικά, (που είναι εσωτερικό και μπορούμε τώρα να το δούμε), είμαστε έτοιμοι, για την αντιμετώπιση του Πραγματικού μας εχθρού. Πρόσωπο με πρόσωπο. Εμφανιζόμενος, μέσω της εξέτασης του βάθους, (της ρίζας), των ιδεών, προσκολήσεων, διαστρεβλώσεων πρέπει, πιστεύω, πεποιθήσεων, περιορισμών, ορίων του…. Η λίστα μεγάλη…. Εδώ αρχίζει να «αγγίζεται», η Εσωτερική μας Ελευθερία...

Γιατί δεν φτάνει να αλλάξει το εξωτερικό σκηνικό. (Μια και η αλλαγή της ζωής μας έγινε, ως προς αυτό που δεν θέλαμε να ζούμε πια, και γι’ αυτό το αλλάξαμε). Χρειάζεται, να βρούμε κάτι άλλο: Τι είναι αυτό που θέλουμε τώρα; Γιατί τώρα είναι ο καιρός που μπορεί να κάνει την πλήρη εμφάνιση του. (Μια και ετοιμάσαμε το έδαφος, διώχνοντας τα εξωτερικά «εμπόδια», που εξαιτίας τους δυναμώσαμε πολύ, διεκδικώντας την  Ελευθερία όπως την γνωρίζαμε, γιατί έτσι μας τη μάθανε). Πολεμήσαμε λοιπόν τις εξωτερικές φυλακές και πεποιθήσεις, γιατί ήταν η αντανάκλαση, του βάθους των εσωτερικών μας, Πραγματικών δεσμών. Τώρα βλέπουμε πραγματικά. Τώρα, που έχουμε τη Δύναμη της Νίκης Λάβαρο μας.

14.Σε αυτό το στάδιο λοιπόν στη συνέχεια, δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες περί ευθύνης των άλλων… Είναι η ώρα να περάσουμε, σε ακόμα πιο βαθιά περισυλλογή. Γιατί ουσιαστικά, το έξω, όπως και να’ χει, δεν αποτελεί παρά την εξωτερίκευση αυτού που υπάρχει μέσα μας.

Τώρα επέρχεται η Ενηλικίωση μας. Γινόμαστε, εμείς ο χτίστης γι’ άλλη μια φορά του Πραγματικού όμως τώρα Εαυτού μας. Όχι μόνο της ζωής μας. (Σαν τους Δημιουργούς που Είμαστε. Γι’ αυτό λέμε πως ότι κάνουμε, εμείς το κάνουμε, και κανείς άλλος ποτέ για μας. Πρώτα Ασυνείδητα, ως τον παλιό εαυτό μας, κατόπιν, βλέποντας τα αποτελέσματα που φέραμε από αυτή μας τη δημιουργία, για να δημιουργούμε στο εξής, απόλυτα Συνειδητοποιημένα - Συνειδητά).

Τώρα είναι που αναλαμβάνουμε Πραγματικά την Ευθύνη του Εαυτού, και των Πράξεων μας, και γίνεται, ο Μοναδικός μας Σκοπός στη ζωή. Όλα τα άλλα, είναι μόνο ο Δρόμος γι’ αυτό.

15.Στη συνέχεια, αυτό που μας κινεί, και αποτελεί την Πηγή έκφρασης μας από εδώ και πέρα, είναι η Αποκάλυψη, Κατανόηση, και εις την Πράξη εφαρμογή των Αξιών, και Νόμων της Φύσης. (Και όχι των ανθρώπων).

Με βαθιά Βιωματική αναγνώριση της Αρετής, της Δικαιοσύνης, της Ισότητας, της Αγάπης, (και τι ακριβώς σημαίνουν). Η αναγνώριση επίσης περί Κάρματος, Ουσίας των Πραγματικών Νόμων του Συστήματος μας, της Ζωής, του Θανάτου, (και της Αληθινής Σημασίας τους), του Χρόνου, του Χώρου…  Άμεση επαφή δηλαδή, (συνταύτιση), με τη Συμπαντική Νοημοσύνη.

16.Επόμενο στάδιο, (και χωρισμένο με μία νοητή, δυσδιάκριτη γραμμή από το προηγούμενο), η Ενεργειακή Γνωριμία, με κάθε μας Κατανόηση, Συνειδητοποίηση. Τι φέρει μέσα της, ποια η υφή της, τι «δόνηση» κρατά, ποια η ένταση που την χαρακτηρίζει, και πως ορίζεται – πραγματοποιείται – ελέγχεται αυτή η ένταση κατά βούληση.

Γιατί η ταύτιση μας, με όλες αυτές τις Ενέργειες, και η Ζώσα Ζωή της Ένωσης και αλληλεπίδρασης των πάντων στις «συναντήσεις», (σχέσεις που δημιουργούνται) μεταξύ τους, είναι που μας δίνει την Πραγματική, εκ των έσω «Γνώση» των Ενεργειών.

17. Η Βιωμένη Ζωή της Μοναδικότητας μας, (στο αμέσως επόμενο στάδιο), ως (φαινομενικής μόνο) ξεχωριστότητας, και η στην πράξη εμφάνιση μας σε αυτό το πεδίο, (με την ποιότητα που κρατάμε μέσα μας), είναι ο Σκοπός, και ταυτόχρονα το Μεγαλείο μας. Αυτό ήρθαμε «εδώ», να φέρουμε σε έκφραση.

Αφορά, (αν μπορούμε να κάνουμε μία προσπάθεια να το συγκεκριμενοποιήσουμε), την αναγνώριση της Μοναδικότητας μας από εμάς, (και τη συμμετοχή μας σε αυτό που πραγματοποιείται εξαιτίας της), μέσω της ενσαρκωμένης Οντότητας με την οποία «εμφανιστήκαμε» εδώ, (με όλα τα εν δυνάμει «εργαλεία» και τις προοπτικές που κρατά μέσα της), ώστε να εργαστούμε, ως το Θείο, στο φυσικό πεδίο!

18. Στο στάδιο αυτό, εμπλουτιζόμαστε, με το γεγονός, πως ποτέ η Ενότητα της Ύπαρξης δεν διασπάστηκε. Όπως και με το γεγονός, πως ποτέ ο Θεός δεν είναι κάπου αλλού… Ήταν, είναι και θα είναι, εδώ, τώρα, μαζί μας. (Μέσα μας, και μέσα από εμάς).

Η σημασία, δεν είναι στο ότι είμαστε άνθρωποι.
Η ουσία, είναι στο να «γίνουμε» Άνθρωποι. Μια και η Ιερότητα και Αξία μας, βρίσκεται σε αυτό που «φέρουμε» μέσα μας. Όλοι μας. (Που υπάρχει όμως, μόνο σε λανθάνουσα κατάσταση).

Αυτό χρειάζεται να προσεγγίσουμε, να κατανοήσουμε, να αισθανθούμε ταυτιζόμενοι μαζί του, ώστε να το ζήσουμε. Μια και μόνο αυτό Υπήρχε, Υπάρχει και θα Υπάρχει, μέχρι…..το τέλος του χρόνου. Πίσω από τα πάντα, και μέσα στα πάντα.

19.Γιατί ακόμα πιο πέρα, (πιο βαθιά, ή πιο πάνω, ανάλογα το πώς θα το προσεγγίσουμε), στο επόμενο στάδιο, βλέπουμε, πως ότι είναι Πραγματικά Αληθινό, είναι Αυτό, που ποτέ δεν εμφανίστηκε….

Είναι Αυτό που κρατά τα πάντα, τα πάντα προέρχονται από Αυτό, και τα πάντα, εκεί είναι που καταλήγουν…εις τον Αιώνα, των Αιώνων…


Επιγραμματικά λοιπόν τα στάδια:
1.Πραγματοποιείται, ζώντες στην άγνοια της ζωής μας, μέσα μας, ένα «κλικ».
2.Το ενδιαφέρον για το Εσωτερικό μέρος του Εαυτού μας, αποκτά υπόσταση.
3.Αντιλαμβανόμαστε, (για πρώτη φορά), πως η Αληθινή έννοια των «προτεραιοτήτων»,  έχει να κάνει με το να «πηγαίνουμε», εκεί που το Είναι μας, μας καλεί.
4.Συνηδειτοποιούμε, πως ανέκαθεν, το ρεύμα της ζωής ήταν αυτό που μας κινούσε, και όχι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τη ζωή μας.
5.Αρχίζουμε να κατανοούμε τι σημαίνει: «Είμαι, ή Γίνομαι, Συνειδητός».
6.Καταγράφεται μέσα μας το σπαρακτικό ερώτημα: «Ποιος Πραγματικά Είμαι;»
7.Επέρχεται η διαπίστωση της παντελής απουσίας μας από τη ζωή και το Είναι μας.
8.Η Αποδοχή, παραδοχή του εαυτού που «νομίζαμε» πως είμαστε, (όσο άσχημα κι αν μας κάνει να νιώθουμε αρχικά), είναι που μας οδηγεί στο να κερδίζουμε κόκκους Ελευθερίας…
9.Εσωτερική Ζωή, και πραγματοποίηση αυτής ως γεγονός πια στην καθημερινότητα της ζωής μας.
10.Η γέννηση του «Πραγματικού Εαυτού μας», μέσα μας.
11.Η προς τα έξω έκφραση του νηπιακού εαυτού μας, ως μεγάλωμα, και δυνάμωμα του.
12.Μεταμόρφωση όλης της εξωτερικής μας ζωής, εξαιτίας της ώθησης του Εσωτερικού, για διεκδίκηση Ελευθερίας. (Η εσωτερική μεταμόρφωση, έχει αρχίσει να πραγματοποιείται).
13.Χτισμένη πια, μια Νέα Ζωή, και η Πρόσωπο με πρόσωπο επαφή με τον Ψεύτικο Εαυτό μας στην Ολότητα του. (Τώρα που αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το Εσωτερικό, Πραγματικό μέρος του Εαυτού μας).
14.Η Ανάληψη Ευθύνης του Εαυτού μας.
15.Καθοδηγητής μας, η Νοημοσύνη του Σύμπαντος.
16.Ενεργειακή αναγνώριση των πάντων, μέσω των «σχέσεων», «στην επαφή» μεταξύ τους.
17.Η Βίωση της Ατομικότητας μας. (Ως Μοναδικότητας, όχι όμως και ως Ξεχωριστότητας από την Ύπαρξη).
18.Το αδιαμφισβήτητο γεγονός της Ενότητας της Ύπαρξης, που είναι μέσα στα πάντα.
19. Η Θέαση της Πραγματικότητας «Αυτού», που ποτέ δεν εμφανίστηκε.

Τα πράγματα, είναι απλά στην Πράξη. Στην επεξήγηση, (ειδικά για όσους δεν έχουν βιώματα, ή καμία απολύτως εσωτερική Επαφή), είναι που γίνονται πολύπλοκα, δύσκολα, και δυσκολοκατανόητα. Κι αυτό, γιατί προσπαθώντας να κατανοήσουμε μόνο νοητικά, αυτά που αντιλαμβανόμαστε τελικά, είναι νεκρά. Χωρίς κίνηση, ύπαρξη, ζωή…

Το Βίωμα, αφορά την Πραγματική Κατανόηση.
Το Βίωμα, και η Πράξη.
Σε κάθε κομμάτι της ζωής μας. Στα Πάντα.

Καλή πορεία Συνοδοιπόροι μου. Καλή μας, Υγιή Πορεία…


Η ΤΑΝΤΡΙΚΗ "ΕΝΩΣΗ" ΜΕ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ

Μέσα στον Άνθρωπο, στο Ανθρώπινο Σώμα, από την Υπερκόσμια Πηγή, (Σίβα) Κατέρχεται η Πνευματική Παγκόσμια Ενέργεια, (Σάκτι) κι εκδηλώνεται μέσα από διάφορες δραστηριότητες, λειτουργίες, στις διάφορες περιοχές (του νευρικού συστήματος) του σώματος.

Η Πηγή (Σίβα) κι η Ενέργεια (Σάκτι), η Ουσία κι ή Ύπαρξη, αποτελούν ένα Χωρίς Όρια Κύκλο Επίγνωσης, που όμως μέσα στην ανθρώπινη περιορισμένη αντίληψη γίνεται ένας Μαγικός Φωτεινός Κύκλος, ο Χώρος της Ύπαρξής μας, μια Μαντάλα.

Αυτός ο Κοσμικός Κύκλος, η Κοσμική Μαντάλα, έχει πλήρη αντιστοιχία κι ουσιαστικά «ταυτίζεται» με ένα «Ναό», (ένα «Ιερό Χώρο»), και με το Ανθρώπινο Σώμα…

Η Αληθινή Μαντάλα, (η άμεσα προσιτή σε εμάς) είναι το Ανθρώπινο Σώμα… Μέσα σε αυτό το σώμα υπάρχουν όλα… Η Φύση, η Ενέργεια, οι συνειδησιακές καταστάσεις, τα «κέντρα» επίγνωσης, η πραγμάτωση, η Απελευθέρωση…

Όπως στο «Εκδηλωμένο Σύμπαν», «Κέντρο» είναι ο «Θεός», όπως σε ένα «Ναό», «Κέντρο» είναι το «Ιερό», έτσι μέσα στο Ανθρώπινο Σώμα, «Κέντρο» είναι το «Βραχμαράντρα», ή «Νιρβάνατσάκρα», το «Σαχασράρα», όπου πραγματοποιείται η «Έξοδος στο Απόλυτο».

Οι άνθρωποι που έχουν μυηθεί στον Ταντρισμό, που έχουν Εμπειρία, που έχουν Βιώσει τις Εσωτερικές Συνειδησιακές Καταστάσεις της Ανθρώπινης Φύσης, μιλούν από Εμπειρία και Γνωρίζουν για «τι» πράγμα μιλούν, και για «τι» πράγμα μιλάμε…

Αναγνωρίζουν μέσα στο Ανθρώπινο Σώμα την Υπερβατική Προέλευση της Φύσης τους, αναγνωρίζουν την «Ενέργεια» (που συνιστά την «Ύπαρξή» τους), και τις διάφορες δραστηριότητές της, αναγνωρίζουν σαν Πραγματωμένες Συνειδησιακές Καταστάσεις, αυτά που ονομάζονται στην «παράδοση» «σάκτα» «τσάκρας», «πάντμας», («θεϊκές καταστάσεις», «κύκλοι», «λωτοί»… «κέντρα»)…

Έτσι, για αυτόν που έχει Εμπειρία, τα «κέντρα» δεν υπάρχουν… Υφίστανται μόνον όταν πραγματωθούν σαν ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις… Γι' αυτό η «Παράδοση» μιλά για «αφύπνιση» των «κέντρων»… Πριν την «αφύπνιση» δεν υπάρχουν…

Αυτοί που Γνωρίζουν, που Βιώνουν τις Εσωτερικές Συνειδησιακές Καταστάσεις, μπορούν να τις υποδείξουν, να «μιλήσουν» για αυτές…

Στον άνθρωπο που δεν έχει «αφυπνίσει» τα κέντρα συνειδητότητας, η Ενέργεια δραστηριοποιείται και λειτουργεί στις αντίστοιχες περιοχές, αλλά με τρόπο χαώδη.

Η «αφύπνιση,» σημαίνει ακριβώς την ορθή δραστηριότητα, την απρόσκοπτη λειτουργία που επιτρέπει την άνοδο στις ανώτερες σφαίρες…

Έτσι η «αφύπνιση του Άτζνα» δεν σημαίνει απλά την λειτουργία στην περιοχή του πρόσθιου εγκεφάλου, όπως στον συνηθισμένο άνθρωπο, αλλά την διαχείριση και την υπέρβαση της διαδικασίας της σκέψης… Πριν την «αφύπνιση» δεν υπάρχει «Άτζνα», υπάρχει μόνο λειτουργία στον εγκέφαλο…

Επίσης η «Αφύπνιση του Σαχασράρα», αποτελεί στην πραγματικότητα την βίωση τεσσάρων ανώτερων εσωτερικών συνειδησιακών καταστάσεων, πριν την έξοδό μας στο Απόλυτο, όπου η Ενέργεια που λειτουργεί μέσα μας Ενώνεται με την Πηγή της… Αν δεν υπάρξει βίωση αυτών των καταστάσεων, δεν υπάρχει Σαχασράρα…
.
Η «Αφύπνιση των «κέντρων» αποτελεί στην πραγματικότητα μια Μύηση, Ένα Έργο, μια Πραγμάτωση, την Επίτευξη της Απόλυτης Ένωσης της Κοσμικής Ενέργειας με την Πηγή της… την Αρχική Ενότητα, την Αρχέγονη Κατάσταση της Μη-διαφοροποίησης, την Κατάσταση Αντβάγυα, της Απόλυτης Μη-δυαδικότητας… την υπέρβαση του κόσμου των φαινομένων, την πλήρη εξάλειψη της δυαδικής εμπειρίας, της «μνήμης» και του χρόνου…

Η Βίωση των Εσωτερικών Συνειδησιακών Καταστάσεων, η «αφύπνιση» των «κέντρων», η Τελική Εμπειρία, της Ένωσης της Κοσμικής Ενέργειας με την Πηγή, δημιουργεί ένα «λεπτό», «θεϊκό» σώμα, που επιβιώνει του θανάτου και με το οποίο «εισερχόμαστε συνειδητά» στους ανώτερους μεταφυσικούς κόσμους.

Το «λεπτό» σώμα είναι ένα «σώμα πραγμάτωσης», κάτι που πρέπει να «δημιουργηθεί εξαρχής». Πως γίνεται αυτό είναι ακριβώς η «ταντρική μύηση» («σάτσακρα σαντάνα»)… Δεν είναι ένα σώμα που υπάρχει δυνητικά σε λανθάνουσα μορφή και μπορεί να δραστηριοποιηθεί, να λειτουργήσει, με τη χρήση κάποιας μεθόδου, οραματισμού, ή άλλης ασκητικής προσπάθειας.

Οι πραγματικά μυημένοι χρησιμοποιούν άμεσες δράσεις για την «Μετατόπιση» της Ενέργειας, για την «αφύπνιση» των κέντρων, και την Τελική Ένωση…

Η Πραγμάτωση, δεν είναι αποτέλεσμα διαλογισμού και πρακτικής εξάσκησης, αλλά Κατανόησης και διάλυσης της άγνοιας, της αυταπάτης που κατασκευάζει συνεχώς η σκέψη… Είναι «Αληθινή Μετατόπιση» της Ενέργειας, Πίσω, στην Πηγή της.

Υιοθετώντας αυτή την «μυστική φυσιολογία», οι αμαθείς αντιμετωπίζουν δυνητικές ανθρώπινες συνειδησιακές καταστάσεις σαν «αόρατα» υπαρκτά κέντρα, που μπορούν έτσι απλά να ενεργοποιήσουν κι αναφέρονται στην αφύπνιση, στην λειτουργία των «κέντρων»…, όλα αυτά «θεωρητικά», μέσα στην φαντασία τους…

Μιλούν τελείως επιπόλαια για την «σουσούμνα» ή «σάκτιμάργκα», την «κουνταλίνι», την αφύπνισή της και την ανύψωσή της στο σαχασράρα»…, χωρίς να έχουν βιώσει τίποτα… αλλιώς, θα μιλούσαν από Εμπειρία, τελείως «διαφορετικά».

Οι αμαθείς χρησιμοποιούν, υποτίθεται, αναπνοή, οραματισμό πάνω στα «κέντρα», εκφώνηση μάντρα… ακόμα και την τελετουργική ερωτική ένωση… όλα αυτά είναι στην πραγματικότητα σπατάλη χρόνου…
.
Η «Γλώσσα» του Ταντρισμού είναι μια γλώσσα συμβολική που θέλει να μας ανυψώσει, από το συγκεκριμένο, τα συνηθισμένα πράγματα, στο αφηρημένο και μεταφυσικό.

Όταν η Παράδοση μιλά για την Ένωση της Πηγής (Σίβα), με την Ενέργεια (Σάκτι), χρησιμοποιεί ένα βαθύ εσωτερικό ερωτικό συμβολισμό. Κι η Μυστικιστική Ένωση, η Βίωση του Απολύτου, περιγράφεται σαν «ιερή πράξη», σαν ερωτική ένωση. Όλα αυτά όμως δεν πρέπει να οδηγούν ούτε σε παρεξηγήσεις ούτε σε αυθαίρετους συσχετισμούς… Τουλάχιστον οι «Οπαδοί του Ορθόδοξου Ταντρισμού» γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα συμβολισμό…

Αν και η τελετουργική ερωτική ένωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί, (από τους «Σαχαζίγυα»), για την πραγμάτωση της Ένωσης, της «Φώτισης», εν τούτοις, είναι μια δύσκολη τεχνική (μαϊθούνα), που δεν πρέπει να ταυτίζεται με την απλή ερωτική πράξη…, καθώς υπάρχει πλήρης έκσταση, χωρίς σεξουαλική ολοκλήρωση…

Εξάλλου μια τέτοια τελετουργική ένωση, μόνο προσωρινά μας φέρνει στην Κατάσταση της Ένωσης, ενώ το ζητούμενο είναι να βιώνουμε συνεχώς Αυτή την Κατάσταση… Η Σταθεροποίηση σε Αυτή την Κατάσταση, καθιστά «άχρηστη» την τεχνική…


Κωνσταντίνος Προκοπίου

http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_25.html?spref=fb#.VARJjsV_tRI