Ο ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΜΑΣ

Η συνειδητοποίηση, της συνεχούς ταύτισης (και ποτέ αποκοπής) μας με  την Πηγή, είναι το μυστικό της βιώζουσας ταύτης κατάστασης ως την θέση, (και στάση) μας Εσωτερικά, προς τα πάντα. (Και μέσα μας, και στον κόσμο που μας περιβάλει).

Γιατί πράγματι, δεν χωριστήκαμε ποτέ από την Πηγή, αλλά προστέθηκαν στη Συνείδηση (που είμαστε) περιττά κατανοήματα, τα οποία και τώρα χρειάζεται να αποβάλουμε, ώστε να Είμαστε ως Επίγνωση αυτό που πάντα Είμαστε (ανέκαθεν), μη χάνοντας ποτέ ξανά, (τη σύνδεση μας, και) τις Βαθύτατες Αισθήσεις που το επιβεβαιώνουν (και το αποδεικνύουν), σε κάθε αντιληπτική μας (και μη) φάση.

Τα διαστρεβλωμένα κατανοήματα, προέκυψαν – και προκύπτουν –  εξαιτίας της φύσης του παρόντος πεδίου, ως έντονου – και βαρύτατου – επηρεασμού των ώσεων του επάνω μας, το οποίο «πιέζει» αποκλειστικά προς εξωτερίκευσή, μη αφήνοντας μας την απαραίτητη ενέργεια για στροφή της προσοχής μας εντός. (Εσωτερίκευση).

Γιατί βρισκόμενοι στο τρισδιάστατο παρόντα πεδίο, (ως ένοικοι του) ζούμε,  εντός ενός σάρκινου σώματος, που ενώ αυτό είναι ο τρόπος βέβαια για να μπορούμε να  βρισκόμαστε εδώ ως Παρουσία, και να αλληλεπιδρούμε με τα πάντα γύρω, παρ’ όλα αυτά, είναι και η αιτία που βιώνουμε (εξαιτίας του,)  εμπειρίες τέτοιες όπως η κίνηση, η ύπαρξη μορφών – διαφορετικών μεταξύ τους -, η στερεοποίηση σε ύλη, το φαινόμενο της σταθερότητας στα πάντα, ο χρόνος, (ως ακολουθία συνέχειας και ανάπτυξης), ο χώρος κλπ.

Και που είναι το πρόβλημα; Ότι αντί να είμαστε μάρτυρες όλων αυτών, εκφράζοντας τις Εσωτερικές αναγνωρισμένες μας Ποιότητες, και ζώντας με αυτές, εμείς, έχουμε αναγάγει σε αδύνατη την «παράκαμψη» τους, (απόλυτα ταυτισμένοι με τις εμπειρίες μας, ως την ταυτότητα μας, και μη έχοντας ως  Βάση μας καθαρά το Εσωτερικό), «παραπλανημένοι», (ακούσια και εκούσια), εξαιτίας της δυναμικότητας τους, αναχαιτίζοντας την Αλήθεια για εμάς και την Αληθινή Φύση μας από τη μια, και εγκλωβίζοντας μας στις δονήσεις του σώματος από την άλλη. Έτσι, χωμένοι βαθιά στο πεδίο της ύλης, που σε συνδυασμό με τις ερμηνείες που δίνουμε από την αναλυτική σκέψη του μυαλού μας, ζούμε μία ψεύτικη ζωή, σε έναν ψεύτικο κόσμο, που πιστεύουμε (μονάχα) ως αληθινό.

Βιώνουμε όμως το Είμαι, (αν το αποφασίζουμε), εργαζόμενοι, στο να μην προστίθεται τίποτα, (επάνω) στην κάθε αστραπιαία καθαρή Επίγνωση (της Αληθινής Φύση μας) η οποία υπάρχει, πριν την κάθε προσθήκη που λαβαίνει χώρα, λόγω των ταυτίσεων μας για την ερμηνεία του κόσμου μέσω των πέντε σωματικών μας αισθήσεων.

Κάθε τι που συλλαμβάνουμε, προέρχεται από αυτό που Είμαστε. Κάθε τι. Και  είναι αστραπιαίο!

Και κάθε τι όμως, που (ταυτιζόμενοι μαζί του), νομίζουμε ότι είμαστε, πάλι είμαστε, (εξαιτίας του γεγονότος ότι γινόμαστε αυτό, μια και ως αυτό ζούμε, πιστεύοντας το εαυτό μας), ακριβώς επειδή δεν αναγνωρίζουμε την προσθήκη του, «επάνω» στον καθαρό Εαυτό μας.

Γιατί; Γιατί δεν δίνουμε προσοχή μέσα μας, μα μονάχα στα εξωτερικά φαινόμενα που το μόνο που κάνουν, είναι να υπάρχουν για κάποιο σκοπό, που όταν ολοκληρώνεται αυτός ο σκοπός χάνονται, (πεθαίνουν), ενώ εμείς, (ως αυτό που Είμαστε) μονάχα παραμένουμε ανέπαφοι. Αυτό, αν βέβαια παύουμε να ταυτιζόμαστε με τα φαινόμενα που όταν χάνονται, έχουμε την ψευδαίσθηση πως χανόμαστε κι εμείς, μη αναγνωρίζοντας το Βάθος της Αλήθειας που είμαστε, αφού δεν τη Ζούμε σε κάθε μας ανάσα.

Η Παρουσία όμως είναι εδώ. Εμείς Είμαστε αυτή η Παρουσία, όταν ταυτιζόμενοι με την Καθαρότητα που υπάρχει εγγενείς μέσα μας, δύναται να αναγνωρίζεται και να Βιώνεται, η καθαυτή ένωση μας μαζί της.

Ένας Θεατής, που κοιτά, στα πάντα τον Εαυτό Του!
Ένα υλικό στη Βάση του, (Άυλο), που διαπερνά τα πάντα!
Μία Νοημοσύνη, που κραυγάζει της Αλήθεια!
Μία Καρδιά που πάλλεται…
Η Καρδιά του Σύμπαντος!


Η ΘΕΣΗ – ΩΣ ΡΕΥΜΑ ΖΩΗΣ

Αν φοβόμαστε το θάνατο του χτες μας, το αύριο μας, δεν γεννιέται ποτέ. Γιατί έτσι, βαδίζουμε ουσιαστικά προς τα πίσω, όταν προσπαθούμε δηλαδή, κρατώντας τα χέρια μας σταθερά στη ροή μιας πηγής, πεισματικά να θεωρούμε, πως το ίδιο πάντα νερό, κυλά ανάμεσα από τα δάχτυλα μας… Είναι όταν, φαινόμενα στη ζωή μας, (γιατί όλα τέτοια είναι), ενώ έκαναν την μία και μοναδική τους πρεμιέρα (εμφανιζόμενα), εξακολουθούμε να τα επαναλαμβάνουμε, ξεγελασμένοι πως υπάρχουν (και) τώρα στο παρόν μας... Κι αυτό (ως λειτουργία), υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωή μας…

Όμως, ακριβώς επειδή τα πάντα αλλάζουν, (κι αυτό συνεχώς), τίποτα δεν είναι σήμερα αληθινό, (που έχει την προέλευση του από το παρελθόν), το οποίο συντηρούμε ως «αυτούσιο» σήμερα, εξαιτίας των σεναρίων που παίζουν στο μυαλό μας (και πιστεύουμε) για το τι ισχύει. Δεν είναι όμως άλλο αυτό που πιστεύουμε, από «σκηνές» ενός έργου, στο οποίο έχει προ πολλού πέσει η αυλαία…

Ας δούμε όμως, το έργο, που σήμερα προβάλλεται! Κι αυτό, στα πάντα στη ζωή μας. Ακόμα κι αν, όλοι οι γύρω μας πιστεύουν, (όπως κι εμείς μέχρι πρότινος), πως το κάθε τι από το παρελθόν, υπάρχει ακόμα και σήμερα. Τουλάχιστον εμείς, ας βγούμε από αυτό. Ο καθένας μας…

Ότι υπάρχει σήμερα, (ακόμα και προερχόμενο από το παρελθόν), δεν είναι αυτό που ήταν. Ίσως, να είναι απλά μία συνέχεια από κάτι άλλο παλιό. Αυτό ναι. (Αφήστε που μπορεί να έχει εκλείψει και εντελώς). Η ουσία όμως είναι ότι σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν όταν γεννήθηκε. Πρέπει, να ζούμε με αυτό που είναι τώρα, και όχι με το «τι ήταν».

Αυτό που ήταν, δεν είναι πια. Αυτό που ήταν, σήμερα, είναι νεκρό. Και ζωντανό, είναι αυτό που έχουμε αυτή τη στιγμή μέσα μας, και μπρος μας. (Που αφορά ουσιαστικά ένα ενιαίο πεδίο…). Μία είναι η Ροή…

Αν όμως μέσα μας, αυτό που συμβαίνει, φαντάζει διαφορετικό, σε σχέση με αυτό που διεξάγεται έξω, (γιατί «φαίνονται να είναι» διαφορετικά), ισχύει:
-είτε γιατί ενώ έχουν αλλάξει ριζικά κάποια πράγματα «εξωτερικά», εμείς, ακόμα  κρατάμε και συντηρούμε, (εξαιτίας της «μνήμης» του παρελθόντος) μία ονειρική θέση ως προς αυτό που τώρα διεξάγεται, (και το οποίο δεν βλέπουμε καν), εθελοτυφλώντας, και σαφώς υποφέροντας, γιατί «αλλιώς» θα «μας βόλευε» να είναι…
-είτε, γιατί ενώ έχουν αλλάξει ριζικά «μέσα μας» κάποια πράγματα ως προς «τον τρόπο» που τα βλέπουμε, (βαδίζουμε δηλαδή με την Ορθή Εσωτερική Ροή), όλος ο κόσμος γύρω μας, (αποτελούμενος από «τους άλλους» θεωρούμε) ανθρώπους, μας κάνει να νιώθουμε, πως ζούμε «στη ζώνη του λυκόφως». Και αναρωτιόμαστε: «Δεν μπορεί να μη βλέπουν». «Δεν μπορεί να πιστεύουν και να δρουν με τόσο παραλογισμό». «Τόση Σύγκρουση». «Τόση Βία» Κι όμως!

Ισχύει, γιατί ακριβώς πιστεύουν (όπως εμείς παλαιότερα), πως το παρελθόν που ζουν, είναι το παρόν τους… Έτσι, (θεωρούμε), πως μας «δυσκολεύουν» (ή και μας επηρεάζουν κι όλας), διότει «μας  εμποδίζουν» στο «να ζούμε» στην πράξη, όλα όσα ανακαλύπτουμε (τα οποία αντικρίζουμε και βιώνουμε) μέσα μας σχετικά με τη Ροή, την Αλλαγή, τη φαινομενικότητα, την παροδικότητα στα πάντα, τη Γαλήνη της Ύπαρξης στο Βάθος…

Σαφώς, υπάρχει και μια τρίτη προοπτική, που έχει να κάνει με το αγκάλιασμα του έξω με το μέσα, (αναγνωρίζοντας την ταυτοποίηση μεταξύ τους ως Ενιαίου «Πεδίου») στην οποία, (διότι είναι θεμιτό να την περιγράφουμε), «αισθανόμαστε» την Εσωτερική Ροή της Ζωής, (που Είμαστε,) κάθε στιγμή, βιώνουμε πως είμαστε σε κάθε τώρα ολοκαίνουριοι («καθαροί» από παρελθόν, παγιωμένες σκέψεις, πεποιθήσεις, πιστεύω, έννοιες, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κλπ).

Έτσι, βλέπουμε στην εξωτερική μας ζωή, (και διακρίνουμε) συχνά – πυκνά, (στο φυσικό τρισδιάστατο πεδίο), την ομαλότητα με την οποία διεξάγονται και καταλήγουν οι υποθέσεις στη ζωή μας, κι αυτό, ως την εκδήλωση (όπως και το εύρος) της Εσωτερικής μας Θέσης, την οποία και έχουμε κατακτήσει.

Βλέπουμε, τη Μαγεία με την οποία εναλλάσσονται οι καταστάσεις που μας αναλογούν, (όπως κι αν διεξάγονται, κι ότι έκβαση κι αν έχουν, είτε  λύνονται εύκολα δηλαδή, είτε λύνονται λιγότερο εύκολα – και πάντα να λύνονται, δηλαδή να διευθετούνται, που σημαίνει πως μεταμορφώνονται, αλλάζουν -  όλα τα πρακτικά ζητήματα της ζωής μας), και ανάλογα, (μη επηρεαζόμενοι όμως Εσωτερικά στο ελάχιστο από αυτά, γιατί η θέση μας είναι Σταθεροποιημένη στη Βάση Αυτού που Είμαστε, μια και γνωρίζουμε πως δεν έχει καμία σχέση με το υλικό σώμα στο οποίο «κατοικούμε» μονάχα προσωρινά), διευθετούμε στην κάθε στιγμή, (με μικρές «τακτοποιούσες» κινήσεις), κάθε κατάσταση που παρουσιάζεται…

Δηλαδή, (εισπράττουμε Εσωτερική, Σιωπηλή Καθοδήγηση ανά πάσα στιγμή), τι «χρειάζεται» να «δεχόμαστε» για την πρόοδο μας, (ως Ώθηση προς αυτή την κατεύθυνση), και να το θέτουμε σε εφαρμογή, και τι είναι «αναγκαίο» να απορρίπτουμε, γιατί μας βάζει σε περιπέτειες (άλλων, που δεν είναι για μας…) Το θέμα, είναι να ζούμε «τις περιπέτειες που αναλογούν σε εμάς, τον καθένα μας»…). Θυμάστε τον Ηρακλή, και την επιλογή του ανάμεσα στο Δρόμο της Αρετής, και της Κακίας; Κάτι τέτοιο, συμβαίνει κάθε στιγμή στην υλική ζωή μας…

Έτσι, ενώ όλος ο κόσμος βρίσκεται σε συνεχή διαμάχη, ανισορροπία, δυστυχία και πόνο, εμείς, (ζώντας ανάμεσα στον κόσμο, ως ένα κύτταρο, που συνειδητοποιεί πως όλοι μαζί ανήκουμε σε Έναν και μόνο οργανισμό), βιώνουμε Ενότητα, και όχι τη δυστυχία στη γη αυτή, αναγνωρίζοντας, πως δεν είναι (ακόμα) σε θέση οι άνθρωποι να «δουν», τη διαστρεβλωμένη τους θέση ως Συνειδήσεις, μη ρέοντας με το Ρεύμα της Ζωής, το οποίο βέβαια  αγνοούν...

Καθώς, μια και ζούνε οι άνθρωποι στο παρελθόν, και θέλουν «να αλλάξουν» τα αποτελέσματα που οι ίδιοι δημιουργούν (στο βαθμό που τους αναλογεί μια και τα συντηρούν), απλά είμαστε ένας θεατής «στο θέατρο του παραλόγου», χωρίς να το συντηρούμε, (ή να το δυναμώνουμε) συμμετέχοντας, (ακόμα κι αν «σε εξωτερικό πρακτικό επίπεδο» μας επηρεάζουν, στο βαθμό που χρειάζεται να διεκπεραιώνουμε καταστάσεις, που αλλιώς δεν θα μας παρουσιάζονταν... Εσωτερικά, είναι η πορεία μας  τέτοια βλέπετε, αυτή του Πυροσβέστη, ή, αυτού που δυναμώνει τον αντίθετο πόλο, απ’ αυτόν της ανισορροπίας, ο οποίος επικρατεί (στον κόσμο) τώρα…

Αλλά βιώνουμε οι ίδιοι Ειρήνη. Βιώνουμε (Είμαστε) Αλήθεια! Ακόμα κι αν, κανένας απ’ όλους όσους βλέπουμε ή γνωρίζουμε, δεν μπορεί…


ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ!

Όταν συνειδητοποιούμε πως «κάτι δεν πάει καλά» με τον (κατά τα άλλα «ορθό») τρόπο που μας ανέθρεψαν, (η οικογένεια, η κοινωνία και γενικότερα το σύστημα,) πρέπει αρχικά να «αναλάβουμε» οι ίδιοι τον εαυτό μας, με την έννοια του να «ξηλώσουμε», οτιδήποτε «μας φόρτωσαν» να πιστεύουμε, να κάνουμε, να είμαστε… Γιατί έτσι κι αλλιώς, και τέλεια να ακολουθούμε τις αυτές οδηγίες, δεν είναι ποτέ αρκετό στο να νιώθουμε ασφαλής, ή ευτυχής...

Κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν, πραγματοποιούμε την πρώτη συνειδησιακή επανάσταση του εαυτού μας, προς (τον στρεβλό εαυτό μας και) το σύστημα, είναι να αναλάβουμε τη ζωή μας, και να στραφούμε στο να «φτιάξουμε» (αγωνιζόμενοι), τη ζωή που οι ίδιοι τελικά αντιλαμβανόμαστε πως θέλουμε. (Που σαφώς έρχεται σε σύγκρουση με ότι μέχρι τώρα μας «προγραμμάτισαν…» να είμαστε, και να κάνουμε).

Αναλαμβάνοντας όμως τον εαυτό μας, δεν το κάνουμε «για να κυριαρχήσουμε» στην ύλη, (και αυτό το σημείο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, και άξιο της προσοχής μας), αλλά για να δυναμώσουμε, και να συνειδητοποιήσουμε πως μπορούμε να κάνουμε τα πάντα…

Παραμένοντες όμως «στο κάνω», δίνοντας όλη μας την ενέργεια σε αυτό, (κι εδώ είναι η ευαισθησία που αναφέρθηκε παραπάνω), οι επιθυμίες και η δίψα για εξουσία αυξάνονται, (τις περισσότερες φορές με πολύ ύπουλο και παραπλανητικό τρόπο από το «εγώ» μας, που μέχρι τώρα κυβερνά), έτσι, υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος εγκλωβισμού μας εδώ, και αποκλειστικής ταύτισης της προσοχής μας, μόνο με τα εξωτερικά ζητήματα, κάτι, που σαφώς μας απομακρύνει από το να δίνουμε όλη μας  την ενέργεια και προσοχή, στον πραγματικό λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ, που δεν είναι άλλος από την «Εσωτερίκευση»! Έτσι, χρειάζεται να υπερβούμε, ακόμα και το ότι έχουμε την ικανότητα, (και τις Δυνάμεις) «να κάνουμε ότι «θέλουμε» στην ύλη…

Κι αυτό, γιατί υπάρχει ένα ακόμα (επόμενο) στάδιο (που αφορά την δεύτερη μεγάλη μας επανάσταση και την πιο ουσιαστική), αποκλειστικά σε ότι θεωρούσαμε, (νομίζοντας) πως είναι η ευτυχία μας…. Σε αυτό το στάδιο, συνειδητοποιούμε, πως ουσιαστικά, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, για «τα δώρα» που η ζωή φέρνει έτσι κι αλλιώς μπροστά μας. Εμείς απλώς, δηλώνουμε την «πρόθεση», κι αν είναι να συμβεί κάτι, συμβαίνει. Όχι όμως πως εμείς είμαστε αυτοί που καταφέραμε αυτό που συνέβη, ή εμείς το κάναμε...

Διότι, χρειαζόμαστε «όλες μας τις Δυνάμεις», για να καταφέρουμε να ελευθερωθούμε από «τα δεσμά» που μας δένουν «σε ύλη», ενώ η καταγωγή μας, δεν έχει να κάνει ούτε με την ύλη, ούτε και με καμία βέβαια μορφή…

Υπάρχει λοιπόν, μία μεγαλύτερη Δύναμη από αυτή που ορίζουμε ως (τον γνωστό) εαυτό μας, που «αναλαμβάνει» τη ζωή μας στο εξωτερικό πεδίο, (όσο έχουμε ένα υλικό σώμα), ώστε να είμαστε αποσπασμένοι, με την προσοχή μας μη στρεφόμενη σε αυτά, για να ασχοληθούμε, αποκλειστικά με την Εσωτερική μας πρόοδο…

Να γιατί ο κόσμος μας είναι αντίθετος προς την εξέλιξη μας: Γιατί ενώ ο Θεός, (η Δύναμη του Σύμπαντος, η Μία Ενέργεια που υπάρχει παντού, ο Ένας, όπως θέλετε πείτε το), δίνει όλες τις προϋποθέσεις σε αυτόν τον κόσμο ώστε να είναι «λυμένες» (από ότι παρέχει η φύση), όλες οι εξωτερικές ανάγκες του σώματος μας, εμείς, οι άνθρωποι, φτιάχνουμε νόμους, στιβαζόμαστε σε πόλεις και διαμερίσματα σαν μέσα σε σπιρτόκουτα, και επάνω ο ένας στον άλλον, στερούμε πράγματα μεταξύ μας, σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον, διαπληκτιζόμαστε καθημερινά, (για «πράγματα» που δεν είναι καν δικά μας), έχουμε γενικότερα διαφορές (νομίζουμε), δρώντας  ουσιαστικά (οι ανόητοι), εναντίον του ίδιου του εαυτού μας και της προόδου μας.

Γι’ αυτό και είναι και «ζόρι» η εξέλιξη για όλους όσους Σοβαρά, και Αποκλειστικά έχουν αφιερωθεί στην Πνευματικότητα. Γιατί ενώ όλα «βαίνουν καλώς», οι άλλοι άνθρωποι (και η κοινωνία), τους δημιουργούν τέτοια εμπόδια, (που ενώ δεν έχουν ουσιαστικά δημιουργηθεί από τους ίδιους,) αναγκάζονται να τα επωμίζονται. Το λεγόμενο «συλλογικό Κάρμα». Αυτό όμως είναι που πρέπει τελικά να υπερβαίνουν, και να «καίνε» με την παρουσία τους εντός του κόσμου, ώστε να μην στέκεται τίποτα εμπόδιο στην πρόοδο, και το Έργο το δικό τους, όπως και όλων όσων, ασπάζονται κοντά τους, τις ίδιες Εσωτερικές Αξίες που αναγνωρίζουν μέσα τους (ή που επηρεάζονται ,και καταφέρνουν να βρίσκουν κι αυτοί το Δρόμο τους).

Για να επανέλθουμε, ότι έχει να κάνει με αυτά που «θέλουμε» στη ζωή μας, όσο πιο στενά ερχόμαστε «σε άμεση επαφή», (με την Εσωτερική Δύναμη του Παντός), τόσο συνειδητοποιούμε δύο κυρίως πράγματα:
1ον, ότι αυτά που «χρειαζόμαστε» στην εξωτερική μας ζωή άμεσα, είναι πολύ απλά πράγματα, και τις περισσότερες φορές, (αν όχι όλες γιατί ίσως τα φέρνει ακόμα ο χρόνος…) τα έχουμε ήδη, και
2ον, τα θέλω τα δικά μας, (γενικότερα, και όχι μόνο όσα αφορούν την επιβίωση του σώματος μας), και το θέλημα αυτής της Δύναμης, «ταυτίζονται», που σημαίνει πως πράττουμε ανάλογα. Έτσι, γινόμαστε «το χέρι Του», «ο λόγος Του», «οι Σκέψεις Του» κλπ,  στο υλικό πεδίο…

Ειδάλλως, ένα «εγώ» είναι που εξουσιάζει, (μέσα μας), (όταν θέλουμε να «πραγματοποιήσουμε» Εργασίες, Κτήσεις, Σχέδια, Πραγματώσεις, Πνευματικές Επιτεύξεις, Πνευματικές Εμπειρίες κλπ), και «νομίζουμε» πως θέλουμε διάφορα, (αναρίθμητα, άχρηστα κατ’ ουσίαν τελικά πράγματα,) ενώ  δεν τα χρειαζόμαστε πραγματικά. Κι αυτό, γιατί πάντα, (και είναι κάτι που σαν άνθρωποι το ξεχνάμε), έχουμε ήδη κάθε στιγμή στη ζωή μας, (από αυτή τη Δύναμη), όλα όσα Πραγματικά Χρειαζόμαστε, που σαφώς δεν έχουν να κάνουν με όσα «νομίζουμε» πως χρειαζόμαστε και επιθυμούμε…

Διότι όσο «κυνηγάμε», άλλα από αυτά που έχουμε ήδη, (μη δυνάμενοι να επικοινωνούμε με τη Δύναμη που είμαστε, εξαιτίας της εξωτερίκευσης μας), ή, όσο δεν αντιλαμβανόμαστε «τα σημάδια» καλυτέρευσης της ζωής μας, (εξαιτίας των άπειρων σεναρίων του μυαλού μας στο ψεύδος), αυτά τα δυο, μας θέτουν «αντίθετους» τελικά ως προς το θέλημα Του, (που στο βάθος, συμβαδίζει όπως είπαμε με το θέλημα του Πραγματικού μας Είναι), όσο κι αν «θεωρούμε» πως Τον υπηρετούμε…. (Επειδή ίσως πάμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή, κάνοντας το «καθήκον» μας….)


Το μόνο που κάνουμε, (γενικότερα), είναι να ερμηνεύουμε κατά το δοκούν, (και σαφώς διαστρεβλωμένα), όλα όσα αντιλαμβανόμαστε. Και να πως δημιουργείται και το Κάρμα μας…. Πάντα μα πάντα έχουμε αυτά που μας αναλογούν. Και αυτό, πραγματικά είναι Δικαιοσύνη, γιατί, δεν μπορεί να το αγγίζει ανθρώπινο χέρι, όπως διαστρεβλωμένα (πάλι) «νομίζουμε» ως άνθρωποι…

ΚΑΡΜΑ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Κάθε άνθρωπος, έχει ένα ατομικό Κάρμα.
Κάθε οικογένεια, έχει δικό της Κάρμα.
Κάθε δημιουργημένη ομάδα ανθρώπων,
έχει επίσης το ατομικό της Κάρμα.
Ακόμα και κάθε (γεωγραφική) περιοχή,
(εξαιτίας της Ιστορίας της),
αναπτύσσει κι αυτή το δικός της Κάρμα.
Αντίστοιχα
(και με την απλή λογική)
και κάθε χώρα,  
(ξε)πληρώνει ότι της αναλογεί.
Τέλος, ο ίδιος ο πλανήτης
(ως σύνολο της ανθρωπότητας ενός
σώματος στο οποίο ανήκει),
έχει το ανάλογο φορτίο στους ώμους του
 που επίσης του αναλογεί.
Αν και πάει και ακόμα πιο πέρα…

Αν τώρα δεν παίρνει συνειδητά
(και με επίγνωση)
«θέση» ένας άνθρωπος, «θρέφει»,
και άρα μεγαλώνει με τη δική του δύναμη,
(μαζί με τη δύναμη του συνόλου
όλων των υπολοίπων
που φέρονται με τον ίδιο τρόπο),
ότι ακριβώς φέρνει το εξωτερικό κύμα
από το μπάχαλο του κόσμου…

Όμως. Υπάρχει και η εκδοχή,
(του εσωτερικού κύματος)
κατά την οποία κάθε μεμονωμένο άτομο,
(ως μόριο του συνόλου),
έχει την ικανότητα να «γιατρεύει»
με τη (συνειδησιακή του) θέση,
 στάση και ζωή,
(επηρεάζοντας,)
από τον ατομικό εαυτό του,
(ως φαινομενική
ξεχωριστότητα στον κόσμο),
μέχρι, όπου φτάνει
η εμβέλεια δύναμης του,
την οποία και έχει αναπτύξει με «έργο»…

Αντίστοιχη της δύναμης του
είναι και η επιβάρυνση,
όταν (συνειδητά),
δεν πράττει το ορθό και συνετό,
παρ’ όλο που το γνωρίζει…

Γιατί ότι είμαστε,
το εισπράττουμε πρώτα οι ίδιοι,
ως το αποτέλεσμα της κάθε επιλογής μας,
και κατόπιν μεγαλώνει τόσο
ή «είσπραξη μας»,
όσο οι κύκλοι που δημιουργήθηκαν
από την κάθε πέτρα που ρίξαμε
(συνειδητά ή ασύνειδα)
στο νερό και αλλοιώσαμε την αρμονία…

Το Κάρμα, ποτέ δεν ξεχνά.
Και το καλό Κάρμα, ακόμα περισσότερο…

Όπως και να’ χει,
κάθε Κάρμα όποιου είδους,
μας «κρατά»…
Καλό είναι να το θυμόμαστε κι αυτό…


ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Ολόκληρος ο κόσμος μας
& η δομημένη «πολιτισμένη» μας
κοινωνία, δεν είναι παρά μία απάτη.

Η υποκρισία, «λερώνει» σήμερα
τα πάντα από την κορυφή,
(των «εξουσιών» του παρόντος πεδίου),
 τον διπλανό μας,
άτομα μέσα στο σπίτι μας,
μέχρι & εμάς τους ίδιους...

Δεν είμαστε (στην ουσία)
ο άνθρωπος που νομίζουμε,
με το επάγγελμα που κάνουμε,
τα ενδιαφέροντα που συνηθίζουμε,
& την οικογένεια
στην οποία ανατραφήκαμε.

«Έχουμε» ένα υλικό σώμα,
(& δεν είμαστε ένα υλικό σώμα,)
στο οποίο & διαμένουμε μόνο προσωρινά,
όσο δηλαδή διαρκεί η γήινη ζωή μας.

Δίχως την ταύτιση
(της συνείδησης -που είμαστε-)
με το υλικό μας σώμα,
αδυνατούμε να αντιληφθούμε
τον υλικό κόσμο.

Αυτό σημαίνει πως «κολλήσαμε» εδώ,
 ακριβώς γιατί είμαστε
απόλυτα ταυτισμένοι
μέσω των πέντε αισθήσεων,
μόνο με τα του υλικού κόσμου.

Αν «η προσοχή μας» μετατοπιστεί
σε «άλλους κόσμους»,
(αόρατους, στους οποίους ήδη ζούμε
αλλά δεν δίνουμε καμία προσοχή),
σε αυτούς θα διαμένουμε
φεύγοντας από εδώ….

Αν πάλι συντονιστούμε απόλυτα
με την Πραγματική φύση μας,
δεν θα έχει καμία διαφορά για μας
το ότι ζούμε σε υλικό σώμα εδώ,
γιατί θα έχουμε ήδη «γυρίσει» σπίτι…

Οπότε η ταύτιση,
& η αποκλειστική προσοχή μας
με ότι αφορά τις υποθέσεις
του κόσμου της ύλης,
είναι & η αιτία
του εγκλωβισμού μας σε αυτόν.

Παραμένοντες «δεμένοι»
με «ότι έχουμε»,
ή «ότι κάνουμε»,
& ποτέ αναζητώντας «τι Είμαστε»,
εδώ (φυλακισμένοι) θα γυρνάμε
από ζωή σε ζωή ξανά & ξανά…

Ότι θεωρούμε αληθινό & μόνιμο,
μας στερεί την ικανότητα να «δούμε»
& να «ζήσουμε», (βιώνοντας),
ότι άλλο υπάρχει πέρα από
το περιορισμένο φάσμα που πιστεύουμε.
Είτε αφορά κτήσεις, είτε καταστάσεις,
είτε ολόκληρους κόσμους.

Αντίστοιχα, η ενασχόληση
(της συνείδησης), με το Είμαι,
& η διερεύνηση
της Εσωτερικής μας Ταυτότητας,
είναι ο μόνος δρόμος
της απελευθέρωσης της συνείδησης,
από κάθε τι περιορισμένο
που μας ταυτοποιεί,
& μας αναγκάζει να παραμένουμε
(ενεργειακά) σκλάβοι μέσα του.

Όταν οι περιορισμένες συνειδήσεις,
συνειδητοποιήσουν την άμεση επαφή
ως η Μία Συνείδηση,
τα παιχνίδια πολέμου & διαχωρισμών
θα έχουν λάβει τέλος,
& κανείς & τίποτα δεν θα δύναται
να μας φυλακίζει πια.

Αυτό, τώρα πραγματοποιείται
μόνο σε μεμονωμένα άτομα.

Όταν φτάσει να γίνει
η πραγματικότητα της πλειοψηφίας
(κάποτε) σε αυτόν τον κόσμο,
τότε & μόνο τότε,
θα βιώνεται σε καθολικό επίπεδο
η ευημερία, σε κάθε τομέα  της ζωής.

Με αυτόν τον τρόπο
παίρνουμε τη δύναμη μας στα χέρια μας,
απ’ όλους αυτούς που τώρα
 έχουμε χρίσει «προστάτες» μας,
θρέφοντας τους με τις ανασφάλειες,
& τους φόβους που μας διακατέχουν.

Τα πάντα, στα πάντα όμως,
είναι θέμα επιλογής…

ΡΟΗ ΖΩΗΣ - ΑΛΛΑΓΗ - ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ

ΡΟΗ ΖΩΗΣ

Η σκέψη, είναι νεκρή.
(Όπως την λειτουργούμε).
Μόνο το βίωμα είναι ζωντανό.

Και είναι νεκρή,
ακριβώς επειδή ότι υπάρχει
εξωτερικά νομίζουμε,
(διότι έτσι «φαίνεται»
στον κόσμο της ύλης,)
ότι είναι απέναντι μας,
ή ξέχωρο από εμάς.

Εσωτερικά όμως, μέσα μας,
ποτέ δεν επήλθε
η διάσπαση μας με οτιδήποτε,
ακριβώς επειδή πάντα, η Μία ουσία,
ως νιώσημο (της παντοτινής μας ένωσης),
υπάρχει, και αυτό ακριβώς το βίωμα
το αποδεικνύει.

Έτσι, μόνο σε αυτό το βίωμα υπάρχει
Ζωντανή Ροή.

Ενώ στη σκέψη, (αν δεν τη λειτουργούμε
καθοδηγούμενα από το βίωμα),
πάντα προκαλείται μία στάση
ως αυτό που είμαστε. Μια διακοπή.
Καθώς, και ένα (ανύπαρκτο) χάσμα
να παρουσιάζεται πάντα,
ανάμεσα σε εμάς,
και στην κάθε πληροφορία που «πιάνει»
το ραντάρ μας, ως Συνείδηση.

Είναι, ακριβώς διότι λειτουργεί
διαστρεβλωμένα η σκέψη,
πάντα με υποθέσεις, αναλύσεις,
ανύπαρκτα φοβικά σενάρια,
ταμπελοποιήσεις και περιορισμούς.

Απουσία ροής, (βίωσης της ένωσης),
η σκέψη, είναι νεκρή.

Μόνο μπροστά όμως
μπορούμε να βαδίζουμε.
(Για να βαδίζουμε ως η Φύση μας).

Όταν λοιπόν ενώ η συνέχεια μας,
(και τα πάντα προχωράνε),
εμείς, αρνούμαστε (πεισματικά)
να ακολουθήσουμε
την φυσική αυτή πορεία, τότε,
βαδίζουμε «με την πλάτη» στο μέλλον,
με απόλυτο οδηγό μας στη ζωή
το παρελθόν μας,
βιώνοντας μόνο φοβίες,
και βαθύτατο πόνο…

Ενώ λοιπόν νομίζουμε ότι προχωράμε,
(ως είδος), το μόνο που κάνουμε,
είναι να αναπαράγουμε μόνιμα το παλιό.
Πως μπορεί οπότε έτσι κάτι να αλλάξει;

Γιατί η αλλαγή, μόνο στο Απόλυτο Παρόν
μπορεί να συμβεί, και να εξακολουθεί
να συμβαίνει, μόνιμα ως αλλαγή,
στον φαινομενικό κόσμο
του παρόντος πεδίου.

*

ΑΛΛΑΓΗ

Νομίζουμε
πως όταν εισερχόμαστε στο Δρόμο,
(επειδή γίνονται κάποιες εμφανείς,
κι αναμφισβήτητες αλλαγές στην εξωτερική μας ζωή),
ότι αλλάζει ο Εαυτός μας,
και μάλιστα πολλές φορές και ολικά.
Δεν είναι ότι δεν συμβαίνει βέβαια,
αλλά όχι στο βαθμό που το υποστηρίζουμε…

Στην ουσία,
πρώτα μεταμορφωνόμαστε εντός,
και κατεβαίνοντας από τα εσωτερικά επίπεδα οι διευρύνσεις
(οι οποίες μέσα μας
έχουν πραγματοποιηθεί)
εκφραζόμενες στην ύλη
(στον φαινομενικό κόσμο),
φτάνουν να αλλάζουμε (ως αποτέλεσμα)
στην εξωτερική μας ζωή,
και την εξωτερική μας ζωή..

Αυτό, θέλει χρόνο.
Γιατί οι συνειδητοποιήσεις,
σπάνια είναι ξεκάθαρες
(όπως και τα εσωτερικά «μηνύματα»),
από την αρχή.

Και θέλει χρόνο,
Ακριβώς γιατί οι ίδιοι
λειτουργούμε εντός χρόνου…

Όταν παύουμε όμως
να λειτουργούμε εντός χρόνου,
όλα, συμβαίνουν ακαριαία.

Και αυτό το συνειδητοποιούμε,
όταν πλέον αντιλαμβανόμαστε 
τις εσωτερικές μας αλλαγές ξεκάθαρα,
(πετώντας από πάνω μας
και από μέσα μας ότι δεν Είμαστε),
και το μόνο που κάνουμε,
είναι να «βλέπουμε» απλά,
καί με τα εξωτερικά μας μάτια πλέον,
το πως οι αλλαγές που έγιναν μέσα μας,
φτάνουν να «εμφανίζονται»
(να εκφράζονται) καί στην ύλη.

*

ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ

Βαθύτερα,
η Μία Ουσία,
που παιχνιδίζει ως Εαυτός της 
με την ακινησία και την κίνηση,
αναπαύεται ανεπηρέαστη…



ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ

Θέλεις να’ σαι άρχοντας, ή δούλος;
Και δεν μιλάμε βέβαια για αρχοντιά
που έχει να κάνει με το χρήμα…

Όπως και να’ χει, ότι κι αν διαλέξεις,
θα πληρώσεις το ανάλογο τίμημα…


ΕΙΣΑΙ

Όλα φαντάζουν αφιλόξενα, σε μια γη που δεν σε χωράει…

ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

Πιάσε στο φτερό, στον άνεμο, στη σπίθα, αυτό που τώρα συμβαίνει…

Αλλιώς το χάνεις, (αν δεν είσαι βαθιά συγκεντρωμένος,)
από το επόμενο που έχει πάρει τη θέση του.

Γιατί όλα μα όλα συμβαίνουν,
κάνοντας πρεμιέρα μία μοναδική φορά...
Αν δεν «δεις», (ζώντας το βαθιά) κάτι, το ‘χασες…

Κράτα λοιπόν την ανάσα σου.
Κράτα την, για να μη σου ξεφύγει το παραμικρό…


ΦΩΣ

Το Φως, δεν είναι το «ορατό» Φως των οφθαλμών.

Το Αληθινό Φως, προέρχεται από την Ύπαρξη,
με όποιον τρόπο κι αν παρουσιάζονται...

Είναι η Πραγματικότητα που ζεις όταν τη βιώνεις.
Η Αλήθεια που Είσαι.
Η Ενέργεια, που κατακαίει γύρω σου,
ότι θα μπορούσε να σε κάνει να μην Είσαι…

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ

Όπως ήρθες, έτσι θα φύγεις.
Με τη μόνη διαφορά, πιο πλούσιος….

Αλλά μονάχα αν επιλέξεις τον πλούτο
που μπορείς να πάρεις μαζί σου
(αφού απαρνηθείς πρώτα τη φτώχια του πλούτου, που θα πρέπει να αφήσεις εδώ φεύγοντας).

Γιατί τον εξωτερικό πλούτο, τον έχεις μόνο εδώ.
Αν τον έχεις…

Ο μόνος όμως πλούτος που μπορείς να πάρεις φεύγοντας, είναι η εκπλήρωση σου ως Άνθρωπος, με την αποκάλυψη της ίδιας της Ζωής…
Κι αποκτιέται βέβαια, μέσα από όλα τα χρόνια
της γήινης ζωής σου, τα οποία και δεν σπατάλησες κυνηγώντας σκιές…

11. Πυθαγόρας, η Αρχή, οι Ιεροί Αριθμοί και η Δημιουργία

Οι Αρχαίοι Σοφοί, (κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες περιοχές της γης), θεωρούσαν Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, Αυτό που Υπάρχει Από Μόνο του, Απροσπέλαστο από οποιαδήποτε αντίληψη, μια Βαθιά Αντιληπτική Σιωπή.

Στην Ελληνική Θρησκεία, μαζί κι ο Ορφέας, Ονόμαζαν Αυτό το Ακατάληπτο που Είναι η Πηγή του Παντός, των πάντων, Χάος, το Αντιληπτικό Κενό (κι όχι με το ευτελές νόημα της ανοργάνωτης ουσίας ή του συνόλου των πραγμάτων).

Σήμερα, που δεν κατανοούμε πια την Αρχαία Θρησκεία και τους θεολογικούς όρους της ακούγοντας «Χάος», δίνουμε στον Όρο το δικό μας αντιληπτικό περιεχόμενο, κι αυτό οδηγεί βέβαια σε παρερμηνείες και παρεξηγήσεις. Το Χάος των Αρχαίων Είναι η Πηγή του Παντός, η Άγνωστη Αχανής «Περιοχή» από Όπου Πηγάζουν όλα, αντιλήψεις, καταστάσεις, εμπειρίες, όντα, πράγματα, όλα. Είναι ο Μετέπειτα Θεός των θεολόγων, ο Δίας της Ύστερης Ελληνικής Θρησκείας, (κι όχι ο Δίας του Ησίοδου, του «Δωδεκάθεου»), ο Άκτιστος Πατέρας των χριστιανών, κλπ.

Για τον Πυθαγόρα, που παρέλαβε την Ορφική Διδασκαλία κι ήθελε να της δώσει μια πιο «επιστημονική», μαθηματική έκφραση, το Χάος της θεολογίας είναι το Αντιληπτικό Κενό, της Αντίληψης που δεν έχει περιεχόμενο. Είναι η Αντίληψη που έχει μηδενικά στοιχεία, μηδέν πληροφορίες.

Διαφυλάσσοντας το θεολογικό Νόημα του Μηδενός ο Πυθαγόρας θεωρούσε το Μηδέν, Μια Ολοζώντανη Πραγματικότητα, σαν το Πλήρες Ζωής και Ουσίας και Δημιουργικής Δύναμης, κι όχι σαν το «τίποτα» (μονάχα για την ανθρώπινη αντίληψη είναι «τίποτα», αφού η αντίληψη δεν έχει «τίποτα» να πιαστεί από αυτό και να σχηματίσει μια «εικόνα»).

Αργότερα ο Παρμενίδης που προέρχεται από το Πυθαγόρειο Ρεύμα, αφού και Δασκάλους Πυθαγόρειους είχε, και δεν παρέκκλινε από τις Βασικές Αρχές της Διδασκαλίας, έδωσε μια πιο προσιτή φιλοσοφική ερμηνεία των πραγμάτων, κι Ονομάζει το Ορφικό Χάος, το Πυθαγόρειο Μηδέν, Αληθινό Ον. Είναι αυτό που ο Πλάτωνας θα Καθορίσει σαν το Τελείως Είναι, το Αγαθόν, το Ένα.

Το Πυθαγόρειο Μηδέν σαν Μη-Αντιληπτική Ολότητα, αλλά Έμμεσα Αντιληπτή, Είναι το Αληθινό Ένα, που στο Κατώτερο Υπαρξιακό Επίπεδο της Αντίληψης, Αντανακλάται σαν Μονάδα, Ενότητα του Είναι, της Ύπαρξης που είναι ο Πρώτος Ιερός Ειδητικός Αριθμός. Το Μηδέν Δεν Είναι Ειδητικός Αριθμός, (εφόσον δεν έχει στοιχεία). Οι Αριθμοί Εκδηλώνονται στον Χώρο της Αντίληψης.

Το Μηδέν Είναι η Πηγή του Παντός, κι η Δημιουργική Αρχή από την Οποία Πηγάζουν, Φανερώνονται, Όλα, στην ύπαρξη. Αυτή είναι η Μοναδική Σχέση που έχουν όλα τα πράγματα με την Πηγή τους (ότι Προέρχονται από Αυτήν).

Ο Μόνος Τρόπος Προσέγγισης της Μεταφυσικής Αρχής είναι η Βιωματική Οδός, στην Οποία πρέπει να αφήσουμε πίσω κάθε αντίληψη, και κάθε προσπάθεια σύλληψης της Υπέρτατης Πραγματικότητας, σαν ματαιότητα.

Στον Πυθαγόρειο Σύλλογο του Πυθαγόρα, αλλά και στους πυθαγόρειους συλλόγους μετά τον Πυθαγόρα, οι άνθρωποι μαθήτευαν σε Αυτή την Υπερβατική Προσέγγιση. Τα Διάφορα Επίπεδα Εμβάθυνσης στην Πραγματικότητα, παριστάνονταν σαν Αντιληπτική Εμπειρία των Ιερών Αριθμών, σαν Εμπειρία των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ύπαρξης, σαν Συνειδησιακές Καταστάσεις – Λειτουργίες - Εμπειρίες. Είναι ο «αρχαίος λόγος», η παράδοση, η Ανύψωση στην Πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα (Περί Ψυχής).

Για το Μηδέν δεν μπορούμε να πούμε τίποτα, παρά μόνο ότι μπορεί να Υποδειχθεί η Βιωματική Προσέγγισή του, στο Τέλος της Εσωτερικής Βίωσης των Καταστάσεων, των Ιερών Αριθμών. Για τις Υπόλοιπες όμως Εξωτερικές, (σε σύγκριση με το Εσωτερικό Άγνωστο Μηδέν) Καταστάσεις που Εκφράζονται με τους Ιερούς Αριθμούς, μπορούν να ειπωθούν και να διευκρινιστούν κάποια πράγματα. 

Η Αντίληψη του Μηδενός, σαν Μιας Μη - Αντιληπτικής Ολότητας που Μόνο Βιώνεται, είναι η Μονάδα. Η Αντίληψη του Μηδενός σαν Μιας Ολότητας, Παριστάνεται όχι σαν το καθαρό -0-, αλλά σαν μηδέν, μέσα σε παρένθεση -(0)-. Δεν είναι πλέον το Μηδέν, αλλά μια Αντιληπτική Εικόνα του Μηδενός, η Μονάδα.

Σαν Ακριβής «Εικόνα» του Αληθινού Ενός, (Μηδενός,) η Μονάδα, Φαίνεται όπως το Ένα. Αποτελεί, (στο Αντιληπτικό Επίπεδο,) Μια Ενότητα, μια Κατάσταση Επίγνωσης του Είναι, Εντός της Οποίας όλα είναι μια κοινή ουσία, κι όλα αλληλοεξαρτώνται, ακόμα κι αν «διακρίνονται» το ένα από το άλλο.

Στην πραγματικότητα η Αντιληπτική Κατάσταση της Μονάδας, της Ενότητας του Είναι, έχει Διάφορες Διαβαθμίσεις. Από την Ενότητα Χωρίς Διακρίσεις, (δηλαδή την Αντίληψη μόνο της αντιληπτικής πραγματικότητας της μίας ουσίας,) μέχρι την Ενότητα που τα Αγκαλιάζει όλα (κι εκδηλώνεται σαν αλληλεξάρτηση των πάντων).

Η Κατάσταση της Δυάδας, Αναδύεται Μέσα στην Αρχική Μονάδα - Αντιληπτική Ενότητα - Ολότητα, όταν Αρχίζει η Διάκριση ανάμεσα στην «Αντίληψη», και το «Περιεχόμενό» της. Αυτή ακριβώς η Δυνατότητα Διάκρισης, είναι η Δημιουργική Δύναμη που Φέρνει σε Ύπαρξη τα Πάντα, στα Εσωτερικά Επίπεδα, και στο Εξωτερικό Επίπεδο.

Όταν Αντίληψη και Περιεχόμενο, Δεν Διακρίνονται ουσιαστικά, Λειτουργεί η Κατάσταση της Μονάδας, και δεν έχει διαφοροποιηθεί. Αλλά ήδη η Διάκριση ενυπάρχει ανεκδήλωτη.

Όταν η Αντίληψη και το Περιεχόμενο «Ταυτίζονται», (σαν «δύο» πράγματα που συνταιριάζουν απόλυτα,) ήδη διακρίνονται, χωρίς όμως να σπάει η Ενότητα και η πλήρης ανταπόκριση ανάμεσά τους.

Όταν η Αντίληψη, Διακρίνεται από το Περιεχόμενο, τότε η Αντίληψη συλλαμβάνει το Περιεχόμενο σαν τον Χώρο της, κι η Ενότητα Υφίσταται σαν Ενότητα όλων των πραγμάτων, ή αλλιώς σαν «Αλληλεξάρτηση». Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η Κατάσταση της Τριάδας, Όπου Καταλήγει η Δημιουργική Κίνηση στο Ανώτερο Πεδίο.

Η Μονάδα σαν Ολότητα, αντανακλάται μέσα σε κάθε επιμέρους μονάδα, (με το αριθμητικό ποσοτικό νόημα,) και κάθε μονάδα, «συμπεριφέρεται» σαν την Μονάδα σε τοπικό επίπεδο. Όλα τα όντα φανερώνονται κατά το Πρότυπο της Μονάδας, μονάδες, ολότητες μέσα στην περιορισμένη ύπαρξή τους. Είναι Μία Κατάσταση όπου Μέσα στην Ενότητα, Εμφανίζεται η Πολλαπλότητα, στο μεταφυσικό επίπεδο. Είναι ο Αιώνιος Νοητικός Κόσμος των μονάδων - ειδητικών αριθμών - ιδεών.

Όταν η Αντίληψη «μετατοπίζεται» από την Ενότητα, και την σύλληψη της Κοινής Ουσίας, στην συνειδητότητα της περιορισμένης οντότητας που έχει τοπικό χαρακτήρα, οι μονάδες γίνονται αντιληπτές, σαν νοητικοί πυρήνες όντων και πραγμάτων. Έτσι Αναδύεται ο Κατώτερος Διανοητικός Κόσμος, (η Κατάσταση της Τετράδας,) που ανήκει πλέον στην καθ’ εαυτό πολλαπλότητα, όπου τα όντα έχουν μια δυαδική αντίληψη, αφού διαχωρίζουν τον εαυτό από το χώρο και τα πράγματα.

Εδώ, στον Κατώτερο Διανοητικό Κόσμο βρίσκεται η Αιτία της δημιουργίας των κατώτερων κόσμων, του Κόσμου της Ψυχής, και του κατώτερου υλικού κόσμου.

Από την «Στιγμή» που Μέσα στην Αρχική Μονάδα, Αναδύεται η Δυάδα της Διάκρισης, Αρχίζει η Ύπαρξη, η Εξέλιξη, η Ζωή, η Κοσμική Εμπειρία. Τα όντα που βρίσκονται σε εξέλιξη, λειτουργούν στη Κατάσταση της Δυάδας. Όντας μέσα στο Ρεύμα της Ζωής, της Εξέλιξης, τα όντα αποκτούν Εμπειρία της Κίνησης που πραγματώνεται κι ολοκληρώνεται σε τρία στάδια, σαν γέννηση – εξέλιξη - κατάληξη (κατά το Πρότυπο της Τριάδας ή της Δημιουργικής Κυκλικής Κίνησης).

Κάθε Κίνηση μέσα στην Δημιουργία είναι Κύκλος που Ολοκληρώνεται. Η Ανώτερη Δημιουργία, (Μονάδα – Δυάδα - Τριάδα) είναι ο Μεγάλος Κύκλος που Επιστρέφει πάλι στην Αρχή (Τριάδα – Δυάδα - Μονάδα).

Ο Ανώτερος Κόσμος κι η Αντανάκλασή του στον Κατώτερο Διανοητικό Κόσμο (Τετράδα), αποτελεί την Ιερή Τετρακτύ. Ο Κατώτερος Διανοητικός Κόσμος μαζί με την Ψυχή, και την αντανάκλασή του στον κόσμο των υλικών φαινομένων, αποτελεί την Κατώτερη Δημιουργία, τον Μικρό Κύκλο, που ξεκινώντας από την Νοητική Αρχή, δημιουργεί τους κατώτερους κόσμους, κι επιστέφει πάλι στην νοητική ουσία του.

Ο Κόσμος της Ψυχής είναι η Κατάσταση της Πεντάδας, κι ο Κόσμος της ύλης,  είναι η Κατάσταση της Εξάδας. Αν υπολογίσουμε το Μηδέν, και τους Έξη Ιερούς Αριθμούς  ή Καταστάσεις, έχουμε τον Ιερό Αριθμό Επτά, τους Επτά Κόσμους.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την Τετρακτύ και τους Τρεις Θείους Αριθμούς, (Μονάδα – Δυάδα – Τριάδα,) που μαζί με την Αντανάκλασή τους, (Τετράδα,) αποτελούν την Τετρακτύ, καθώς και την Σχέση και την Αναλογία του Μεγάλου Υπαρξιακού Κύκλου, με τον Μικρό Υπαρξιακό Κύκλο, για την Κάθοδο και την Άνοδο των Όντων στους Κόσμους, για την Ανύψωση του Ανθρώπου Πίσω στην Πηγή του…

Το ουσιαστικό είναι ότι όλη αυτή η Διδασκαλία για τους Ιερούς Αριθμούς, στην πραγματικότητα, αναφέρεται στις Συνειδησιακές Καταστάσεις που Βιώνουμε σαν Εμπειρίες Ύπαρξης, και στον Πρακτικό Τρόπο να Ανυψωθούμε Μέσα μας στις Εσωτερικές Καταστάσεις, μέχρι την Μονάδα, την Απόλυτη Ενότητα του Είναι, και Πέραν της Δημιουργίας στο Αληθινό Ένα, στην Θεία Πραγματικότητα.


ΠΗΓΗ: CIRCLE OF LIGHT